บทนำ

"เคน...เราสองคน...

"เลิกกันเถอะ"

ฉันเอ่ยด้วยนํ้าเสียงที่นิ่งที่สุด หรือจะบอกว่าเป็นเสียงแบบเลือดเย็น

ก็ว่าได้ เฮ้อ...

"ธะ...เธอว่าไงนะเจน"

เคนมองหน้าฉันอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ฉันยังคงทำหน้านิ่งจริงจัง สุดฤทธิ์แล้วเอ่ยต่อไปด้วยเสียงแบบเฉียบขาด "ฉันบอกว่า...เราเลิกกันเถอะ!"

เคนตาโต 0_0 ส่วนฉันก็รู้สึกสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ทำไม เวลาแบบนี้ด้องรู้สึกแบบนี้ทุกทีเลย เฮ้อ...

"มะ...ไม่จริง"

เคนส่ายหน้าอย่างผวาๆ เขาตัวสั่นอย่างไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใด ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ฉันได้แต่เม้มบดริมฝีปากของตัวเอง

ข่มความรู้สึกต่างๆ นานาที่บังเกิดขึ้นมาตอนนี้ >_<

"ไม่จริงใช่มั้ยเจน เธอโกหก อย่าล้อเล่นน่า"

สีหน้าของเคนบ่งบอกว่าเขาไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยินจากปากฉัน แม้แต่น้อย

"มันจบแล้วเคน อย่ายื้ออีกเลย"

ในที่สุดฉันก็ผุดลุกขึ้น โต๊ะอาหารสะเทือนเล็กน้อยด้วยความไม่ได้ ตั้งใจ           คนในร้านเริ่มหันมามองที่เราสองคน

"ไม่นะ...เจน ฉันทำอะไรผิด ฉันเลิกดื่มเหล้าก็เพื่อเธอ ฉันเลิกสูบ บุหรี่ก็เพื่อเธอ ฉันเลิกเที่ยวก็เพื่อเธออีกนั่นแหละ และที่สำคัญฉันยังเลิก เจ้าชู้ ลาขาดจากวงการเพลยับอยู่ก็เพื่อเธอเท่านั่นนะ แล้วทำไม..."

เคนลุกขึ้นมาฉุดแขนรั้งฉันไม่ให้เดินออกไปและต่อด้วยการพรรณนา สิ่งที่เขาทำเพื่อฉัน ส่วนฉันก็ได้แต่พยายามบิดแขนออกจากการเกาะกุม "ปล่อยมือฉัน เราจบกันแค่นี้แหละเคน"

น้ำเสียงของ'ฉันตอนนี้ดูราวกับนางพญา ช่างหยิ่งผยองจนน่าขนลุก ฉันเองยังนึกเกลียดตัวเองในตอนนี้เลย

"ไม่ปล่อย! ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั่น ถ้าเธอไปแล้วฉันจะอยู่ยังไง ล่ะเจน เธอทำให้ฉันรักเธอหัวบักหัวป่า แล้วจะมาทั้งฉันเหรอ ฉันจะอยู่ ได้ยังไงถ้าไม่มีเธอ"

โอ้...เห็นใบหน้าของเขาแล้วฉันล่ะใจอ่อน มันช่างเหมือนแมวน้อย เชื่องๆ ตัวหนึ่งนี่เอง แต่ฉันก็ต้องใจแข็งต่อไป

"ตอนที่นายไม่มีฉันนายยังอยู่ได้ ทำไมต่อจากนี้จะอยู่ไม่ได้ล่ะ" "เพราะฉันรักเธอไง ฉันรักเธอจนจะบ้า อย่าทั้งฉันไปนะเจน"

เคนพูดพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อมาคลอที่เบ้า เห็นแล้วสงสารเป็นบ้า แต่ทำไงได้ ต้องนึ่งเข้าไว้ ใกล้จะได้เวลาเช็คบิลแล้ว "อย่าทั้งฉันนะเจน"

น้ำตาของเขาหยดแหมะๆ น้ำตาผู้ชายมันได้เห็นกันตอนนี้แหละ

"เฮ้อ...

เคน...

นายรู้ไว้ซะว่า...

"นายตัวแสบมนก็ต้องเจอแบบนี้แหละ

เช็คบิล!!

"ภารกิจลุล่วง รับเงินค่าจ้างไปสี่พันห้าร้อยบาท อะฮ้า เดือนนี้ฉัน รอดแล้ว ลัลล้า

ฉันตะโกนตังลั่นด้วยหัวใจเบิกบานสุดๆ เพราะภารกิจล่าสุดเพิ่ง จะลุล่วงไป ฮิ้ว! แต่ในใจลึกๆ แล้ว ไม่ว่าหลังภารกิจครั้งไหนฉันก็ไม่เคย รู้สึกสบายหัวใจเหมือนที่พูดลักที มันรู้สึกเหมือนตัวเองมีตราบาปเพิ่มขึ้น มาอีกหนึ่งกระทงใหญ่ๆ เฮ้อ...จะต้องชดใช้มันเมื่อไรไม่อยากจะรับรู้เลย >_<

"น่าอิจฉาอะไรอย่างนี้ ภารกิจของเธอลุล่วงไปได้ แต่ของพวกฉัน

สองคนนี่สิปวดหัวจะตายอยู่แล้ว มารับช่วงต่อมั้ยยัยจุ๋ม"

อา...ลืมบอกไปสินะ จุ๋มคือชื่ออันแท้จริงที่พ่อและแม่ตงให้ฉันเอง แต่จะให้ใช้ชื่อจุ๋มไปปฏิบัติภารกิจก็ไม่ค่อยจะเหมาะเท่าไร เวลารับจ๊อบ ทีไรฉันเลยต้องผันตัวเองไปเป็นเจนสุดสวยเพื่อหลอกล่อหนุ่มๆ ให้ตก หลุมพราง

"ไม่ล่ะเปีย เธอจัดการให้เรียบร้อยเถอะ แค่นี้ฉันก็สบายไปอีกเดือน แล้ว โฮ่ๆ^,1

"โอ๊ย ปวดหัวจะแย่ ฉันกับย่ยแป้งรับอยู่คนละสองจ๊อบ แทบ จะต้องถอดวิญญาณกันไปปฏิบัติการอยู่แล้วเนี่ย เซ็งชะมัด"

เปียบ่นอย่างเคยตามสไตล์ของเธอ ส่วนแป้งก็นั่งจัดตารางเวลาใน

ออร์แกไนเซอร์

"จะบ้าตาย ดูตารางเวลาของฉันสิ ถ้ามดหลงไต่เช้ามานี่หาทางออก ไม่เจอแน่ๆ"

"ยังไม่เช็คบิลอีกเหรอ อีตาปีมอะไรเนี่ย^,,

"ยังเช็คไม่ได้น่ะสิ รายนั้นยังไม่รักไม่หลงฉันเท่าไรเลย เครียดๆ อยู่เนี่ย หรือว่าฉันจะสวยน้อยลง"

แบ่งบ่นพลางหันไปส่องกระจกสำรวจความสวยของตัวเอง ส่วนฉัน ก็นั่งนับเงินอย่างสบายอุรา

"ยัยแบ่ง ระดับเธอน่ะอั้ม พัชราภายังชิดซ้ายเลยนะ"

"จริงเหรอ +o+"

"ฉันจะโกหกเธอทำไม"

"แหม... เปีย เธอก็สวยจนเป้ย ปานวาดชิดขวาเหมือนกันนั้นแหละ อุ๊ยตาย มานั่งชื่นซมกันเอง ตารางฉันยังเคลียร์ไม่ลงเลย เฮ้อ^,,

พอแบ่งหันไปจัดตารางรักของตัวเองต่อ เปียก็หันมาเม้าท์กับฉันแทน "แล้วเธอจะรับจ๊อบ'ใหม่'รึเปล่าจุ๋ม"

"คงเว้นไว้ซักระยะก่อนล่ะ ตอนนี้ให้พวกเธอโกยกันให้เต็มที่ก่อนแล้ว กัน"

"จะรอให้เงินขาดมือหรือไง"

"อะไรประมาณนั้น AOA"

"เธอก็แบบนี้แหละน้า..."

ใช่... ฉันก็ แบบนี้แหละ ถ้าไม่จำ เป็นจริงๆ คง'ไม่รับจ๊อบเด็ดขาด ถ้าคุณรู้ว่างานของฉันคืออะไร คุณเองก็ไม่อยากทำเหมือนกันนั้นแหละ งานของฉันคือ...กำจัดนายตัวแสบ!

งานนี้เกิดขึ้นในเดือนที่ฉันกังแตกสุดๆ บากหน้าไปขอกู้ตังค์ใครก็มี

แต่คนส่ายหน้าจนในที่สุดพวกยัยเปียกับยัยแบ่งก็แนะนำให้ฉันได้

รู้จักกับบริษัทของพวกเธอสองคน

'พพพ.กำจัดนายตัวแสบ.COM¹

งานหลักของเราก็คือการกำจัดนายตัวแสบ พูดง่ายๆ ก็คือหักอก

ผู้ชายนั้นแหละ อาจจะพูดง่ายแต่ทำไม่ง่ายเลย T_T

"ใช่ ฉันต้องไปเรียนพิเศษต่อ"

ฉันพูดขณะที่กำลังลบเครื่องสำอางออกจากหน้า ลังเลกับผมที่เป็น ลอนสวยแบบที่นางแบบชอบทำกัน ก่อนจะหยิบหวีขึ้นมาสางมันออกด้วย ความชาหัวใจ

"เฮ้ย สางผมอย่างชั้นพังกันพอดี^,1

ยัยแปังตะโกนเตือน แต่ฉันยังสางต่อไป ฟิดๆ

"จุ๋ม..."

เฮ้อ... ในที่สุดก็กลับเป็นอีจุ๋มคนเดิม ฉันมอง'จุ๋มที่อยู่'ในกระจกตอน นี้แล้วแทบจะไม่เหลือคราบเจนที่เมื่อชั่วโมงก่อนเพิ่งจะหักอกเพลย์บอย หล่อลากไล้เอาไว้เลย ฉันคือจุ๋ม เด็กผู้หญิงท่าทางคงแก่เรียน ใส่แว่น หนาเตอะ แบกกระเป๋าใบโตไปเรียน ฉันคือนักเรียนที่มีผลการเรียนเป็น อันดับหนึ่งของชั้นและจะรักษาแชมป์ไปจนจบม.6อย่างแน่นอนฮึ่ม >_<

พอไปถึงที่เรียนพิเศษฉันก็แบกกระเป๋าใบโตขึ้นไปชั้นสี่ด้วยความ ทรหด ลิฟท์ก็ไม่มี บ้าชะมัด แถมวันนี้เปิดคอร์สวันแรกฉันจะหาห้องเจอ ไหมเนี่ย =_=

"โอ้ว นั่นไง F5 แถวเอฟ เก้าอี้ตัวที่ห้า AOA"

แล้วฉันก็ลากกระเป๋าใบเขื่องเข้าไปในชั้นเรียนพิเศษ คนเยอะจริงๆ แหม สมัยนี้ใครก็ฮิตเรียนพิเศษกันเนอะ "ขอโทษนะคะ ขอทางหน่อยค่า-"

ฉันขอทางกลุ่มเด็กผู้ชายที่นั่งคุยกันคิกคัก พวกนั่นมองมาที่ฉันแล้ว ยิ้มแบบแปลกๆ เฮ้อ...ฉันชินซะแล้วล่ะ

ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมคนสมัยนี้ถึงมองคนที่ท่าทางคงแก่เรียน ว่าเป็นพวกน่ารังเกียจก็ไม่รู้ ทั้งที่เวลาสอบก็มาขอซีร็อกซ์เลคเชอร์ของ ฉันไปอ่านแท้ๆ >_<

ทำไมป่านนี้อาจารย์ยังไม่เข้าสอนอีกนะ ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไร

เพลินๆ ข้างหลังห้องก็มีเสียงเอะอะโวยวาย

"อย่ามายุ่งกับกู กูเศร้า กูอกหัก อยากอยู่คนเดียว"

"อยากอยู่คนเดียวแล้วมึงมาเรียนทำบ้าอะไร กลับบ้านไปเหอะถ้า จะมาร้องไห้ฟูมฟายเป็นตุ๊ดแบบนี้"

"มึงพูดแรงไปแล้วปอนด์ ไอ้เคนมันกำลังเศร้านะเว้ย"

"คนอย่างไอ้เคนเนี่ยนะเศร้า อมพระทั้งโบสถ์มาพูดกูยังไม่เชื่อเลย มันน่ะสุดยอดเพลยับอยแห่งเซนต์พอลแล้ว"

อดหันไปมองไม่ได้แฮะ ชื่อคุ้นเหลือเกิน

ซะแว้บ- แอบมองซะหน่อย พอหันไปก็แทบผงะ นั่นมันแก๊งหนุ่ม หล่อของโรงเรียนนี่นา แว้ก! นายเคน โอ้ว...ไม่น้า นายเคนที่ฉันเพิ่ง หักอกไปเมื่อบ่ายวันนี้น่ะเหรอ ทำไมท่าทางซังกะตายอย่างนั่นล่ะ ไม่น่า ดูเลย

"มึงอย่าบอกนะว่าเลิกกับยัยเจนอะไรนั่นแล้ว"

"เค้าทิ้งกู ฮือออออออออ"

-O- โอ้ อาเมน

"อย่ามาตลก คนอย่างมึงนะถูกทั้ง เหลือเชื่อว่ะเคน อ่าๆๆ"

"แต่มันเป็นไปแล้ว เจนทิ้งถู^,,

"อ๊าก!! ยัยบ้านั่น มันอยู่ที่ไหน"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"ฉันถามว่ายัยบ้านั่นอยู่ที่ไหน!!"

"ฉันบอกว่าไม่รู้ไงเล่า!!"

"ยัยนั่นแสบมาก..."

นายคนที่ชื่อปอนด์พูดอย่างเดือดดาลก่อนจะหันมาเจอหน้าฉัน ซะเอ๊ย! ตกใจ ฉันเลยรีบหันกลับมา แต่มันไม่จบแค่นั่นน่ะสิ เมื่อทั้งห้อง เงียบกริบและมีเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามายัง F5 ที่ฉันนั่งอยู่ ไม่นะ >_< "เงยหน้าขึ้นมาซิ"

ตอนนี้มีใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว แต่ฉันไม่เงยหน้าเด็ดขาด เพราะปอนด์เคยเจอเจน ฉันเคยคุยอะไรกับเขามากมายและรู้ว่าเขาเป็น

"ฉันบอกให้เงยหน้า ไม่ได้ยินหรือไง"

ฉันตัวสั่นง้นงก นี่มันเสียงปอนด์ชัดๆ แม้ว่าฉันจะไม่ได้เงยหน้าขึ้น มาดูเขาก็ตาม แต่เป็นเขาแน่ๆ อ๊ากกก เขาต้องแอบจำได้แน่เลยว่าฉัน น่ะ...คือ...

"ฉันบอกให้เงยหน้าไงเล่า!"

แล้วนายปอนด์ก็ตันคางฉันขึ้น อ๊ากกกกกก!!!

เขามองหน้าฉันอย่างเพ่งพินิจ ได้โปรดเถอะ ช่วงที่ฉันก้มหน้าอยู่ เมื่อกี้ฉันอุตส่าห์หยิบโบตันขึ้นมาแปะไว้ที่เหนือมุมปากข้างซ้าย หวังว่า จะช่วยอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย เฮือก!

"ยัยไฝ น่าเกลียดเป็นบ้า ทีหลังอย่าอวดเก่งมองหน้าพวกฉัน จำเอา

เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินกลับไปยังถิ่นฐานหลังห้อง เฮ้อ...รอดตัว ไป แฮกๆ โบตันช่วยชีวิตฉันเอาไว้แท้ๆ

หลังจากเริ่มเวลาเรียนไปแล้วครึ่งชั่วโมงฉันก็ได้ยินแต่เสียงสะขึ้น ตังมาจากหลังห้อง เฮ้อ...นายเคนนะนายเคน

ตอนนี้ฉันเลยเริ่มเรียนไม่รู้เรื่องเท่าไรแฮะ แล้วยัยพวกผู้หญิงแถวสี ยังคุยก้นสนั่นเมืองอีก โอ๊ย! ยัยพวกนี้            ฉันโมโหแล้วนะ (แตกแอบ

ฟัง)

"เคนหลุดจากอันตับนายตัวแสบสุดหล่อประจำโรงเรียนไปแล้วล่ะ" "ตำแหน่งเพลย์บอยเจ้าเสน่ห์หายไปกับตาเลย"

"แล้วใครขึ้นมาแทนล่ะเนี่ย^,

"มีคนบอกว่าเป็นนักเรียนใหม่ที่อยู่ห้องคิงอ่ะ

"หา!^,'^, ห้องคิงมีนายตัวแสบด้วยเหรอ"

ว้าย! ห้องดิงก็คือห้องฉันนี่นา ไม่เห็นรู้เลยว่ามีนักเรียนใหม่ คนไหน

 นะ แถมเป็นนายตัวแสบซะด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ เพราะห้องฉันเป็นห้องเรียน

 ดีไม่น่ามีตำแหน่งนี้หลุดเข้ามาได้

หลาย ๆ คนอาจจะยังไม่รู้ แต่ละโรงเรียนจะมีนายตัวแสบประจำ

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)