Long Vacation...หอบรักมาพักร้อน

1

 

ปี 1996 ฤดูใบไม้ผลิ

เจ้าสาวในชุดกิโมโนสีขาวกำลังวิ่งอยู่กลางเมือง บนศีรษะมีผ้าคลุมผมเจ้าสาวแบบญี่ปุ่น ขาเรียวสวยเกี่ยวชายกิโมโนจนยุ่งเหยิง ทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาในเมืองพากันหันมามองเจ้าสาวที่วิ่งอย่างสุดกำลังด้วยความสนใจ

ขณะหยุดยืนรอสัญญาณไฟข้ามถนนที่เป็นสีแดง เธอหอบพลางก้มดูนาฬิกาข้อมือ

เฮ้อ...เราไม่ได้ใส่นาฬิกามาสักหน่อย

เมื่อเห็นว่าสัญญาณไฟข้ามถนนเปลี่ยนเป็นสีขาว เจ้าสาวจึงรีบออกเดินอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

 

ห้องที่เป็นเป้าหมายอยู่ชั้นบนสุดของตึกที่มีสภาพเก่าเล็กน้อยและสร้างอยู่ริมฝั่งทางน้ำที่ไหลลงสู่อ่าวโตเกียว หญิงสาวยกชายกิโมโนที่แสนหนักอึ้งวิ่งขึ้นบันได หอบแฮ่กพลางประคองวิกผมทรงบุนคินทาคาชิมาดะที่เลื่อนหลุดลงมาแล้วกดกริ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงในห้องมีปฏิกิริยาตอบรับเสียงนั้นเพียงเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ ขณะที่เจ้าสาวในชุดขาวบริสุทธิ์กำลังกดกริ่งอย่างบ้าคลั่งอยู่นอกประตูห้อง

ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัว ตั้งใจว่าจะปิดเสียงนาฬิกาปลุก

ไม่ใช่นาฬิกา...เสียงกริ่งต่างหาก ใครกันนะกดไม่ยั้งขนาดนี้

เขาจำใจลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตูทั้งๆ ที่ยังสะลึมสะลืออยู่ ที่นั่นมีผู้หญิงในชุดกิโมโนสีขาว เครื่องสำอางหลุดลอกยืนอยู่

“...”

ชายหนุ่มปิดประตูอย่างลืมตัว แต่แล้วเสียงกริ่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นหอบพลางทักทาย

“เอ่อ อาซาคุระล่ะ?”

“เอ๊ะ?”

“อาซาคุระ โคเฮที่อยู่ห้องนี้ไง”

“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร”

เธอเบียดเขาเข้ามาข้างในห้องก่อนจะเปิดประตูห้องนอนดังปัง แต่ภายในห้องกลับว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ ไม่ว่าจะค้นหาภายในบ้านอย่างไรก็ไม่พบ

“คุณอาซาคุระเก็บข้าวของออกไปแล้วล่ะครับ”

หญิงสาวหันมาตามเสียงนั้นก่อนจะเข้ามาประชิดตัวเขาแบบไม่ให้ทันตั้งตัว

“ออกไปแล้ว...ไปไหน!? วันนี้พิธีแต่งงานของเราจะเริ่มตอนสิบโมงเช้า เขาน่าจะมาตั้งแต่ตอนแปดโมงแท้ๆ แต่นี่จะเก้าโมงครึ่งแล้ว เขาก็ยังไม่มาอีก ถ้าคุณอาซาคุระไม่มา ฉันไม่ต้องเข้าพิธีแต่งงานคนเดียวหรือยังไง! อย่าล้อเล่นน่า จริงสิ! เขาเป็นคนไม่ชอบตื่นเช้า ถึงขนาดเคยบอกว่าให้จัดพิธีแต่งงานช่วงบ่ายเพราะไม่อยากตื่นเช้า ฉันก็เลยคิดว่าเขาอาจจะยังนอนอยู่ก็ได้...”

เธอมีทีท่าร้อนรนขณะพูดให้ตัวเองฟังและเลิกผ้าห่มบนเตียงขึ้นดูไปด้วย

“ไม่อยู่สินะ นึกแล้วเชียว...”

“...”

คุณอาซาคุระเคยบอกว่าจะแต่งงานด้วยเหรอ...?

“พวกญาติๆ ก็มารวมตัวกันแล้ว พ่อแม่ก็มาจากต่างจังหวัดด้วย พิธีจะเริ่มตอนสิบโมงแล้ว เหลือเวลาอีก...”

“อีกสามสิบนาทีสินะ” เขามองนาฬิกาในห้องพลางเอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจนัก

“อย่าพูดเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่นแบบนั้นสิ!”

“ขอโทษครับ”

“ช่างเถอะ แล้วอาซาคุระไปไหนล่ะ!?”

“เอ่อ พวกเราไม่ก้าวก่ายเร่องส่วนตัวกันน่ะครับ”
โธเอ๊ย! อย่างนี้ก็แย่สิ พิธีจะเริ่มตอนสิบโมงอยู่แล้วนะ นี่ก็เก้าโมงครึ่งแล้ว เหลือเวลาอีกสามสิบนาที”

“เมื่อกี้ผมก็บอกไปแล้วไงครับ”

“รู้แล้วล่ะน่า! ว่าแต่...นายเป็นใครล่ะ”

“เซนะ รูมเมทของคุณอาซาคุระครับ แต่คุณอาซาคุระย้ายออกไปแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้เราก็ไม่ใช่รูมเมทกัน”

สายตาที่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของญิงสาวที่กำลังตึงเครียดทำให้เขารู้สึกเจ็บแก้ม

“อย่าจ้องแบบนั้นได้มั้ย ผมไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นจะให้ฉันทำยังไงล่ะ!?”

“อ๊ะ น่าจะมีเบาะแสอะไรบ้างนะ”

เธอทำท่าจะร้องไห้ ชายหนุ่มจึงเริ่มค้นแถวๆ นั้น เมื่อมองไปบนชั้นวางของ เขาพบซองจดหมายจ่าหน้าว่า ‘ถึงมินามิ’

‘มินามิ’ ที่ว่าอาจจะหมายถึงคนคนนี้ก็ได้...

เขาค่อยๆ ส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่กำลังซึมเศร้าอย่างหนักจากทางด้านหลัง

“คุณมินามิ...”

“ทำไมนายถึงรู้ชื่อฉัน!?”

เขายื่นจดหมายให้เธอที่หันกลับมาด้วยความตกใจ

มินามิเปิดซองจดหมายอย่างหวาดๆ ก่อนจะหยิบกระดาษเขียนจดหมายออกมา แต่แล้วเธอกลับไม่มีความกล้าพอที่จะอ่าน หญิงสาวจึงส่งเสียงเรียกชายหนุ่มซึ่งกำลังรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีนัก

“นี่”

“อ๊ะ จะไปแล้วหรือครับ”

“เปล่า ช่วยอ่านให้หน่อยได้มั้ย”

“เฮ้อ...”

ทันทีที่เขาทำท่ายื่นมือมารับจดหมาย มินามิก็รีบชักมือกลับ

“อ๊ะ! ฉันอ่านเองดีกว่า”

“...”

“ไม่ดีกว่า...ช่วยอ่านให้ฉันฟังทีสิ ถ้ารับรู้ด้วยประสาทสัมผัสทางตา ฉันคงจะช็อคมากทีเดียว”

“ประสาทสัมผัสทางตา?”

“หมายถึงการมองด้วยตายังไงล่ะ”

“อ๋อ ถ้าฟังด้วยหูอาจจะคิดว่าหูแว่วไปเองก็ได้สินะ”

เขารับจดหมายมาคลี่กระดาษเขียนจดหมายออกอ่าน

“อ๊ะ รอเดี๋ยวนะ”

มินามิสูดลมหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่งเพื่อเตรียมใจ

“โอเค” เธอกระตุ้นพลางทำท่าวางก้าม

“เอ่อ...”

“เอ๊ะ! ตอนแรกเริ่มต้นด้วย ‘เอ่อ’ เหรอ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมแค่คิดว่าคุณทำท่าวางก้ามกับผมมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“เอ๊ะ?”

เมื่อถูกต่อว่าในเรื่องที่ไม่คาดคิดมาก่อน มินามิจึงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย

“ช่างเถอะครับ คุณกำลังอยู่ในช่วงสับสนพอดีด้วย เริ่มเลยนะครับ...ถึงมินามิที่รัก”

เธอสูดลมหายใจลึกขณะรอคำพูดต่อไป

“ขอโทษนะมินามิ”

มินามิเบนหน้าอย่างสุดทน

“มันกะทันหันเกินไปแล้ว!”

“จากนี้ไปจะยิ่งกว่านี้นะครับ กรุณาเตรียมใจไว้ด้วย”

“โอเค” หญิงสาวจำต้องรวบรวมกำลังใจ

“ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นเข้าเสียแล้ว เธอเป็นคนประเภทที่ขาดผมไปแล้วคงจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้ แต่คุณน่ะ...ถึงไม่มีผม สักล้านปีก็ยังอยู่ได้”

ขณะที่ฟังอยู่ มินามิก็ร้องไห้ออกมา

“เพราะฉะนั้นผมจึงตัดสินใจหายตัวไปจากคุณอย่างกะทันหัน ผมไม่อยากแต่งงานกับคุณ ขอโทษด้วยนะ”

“พอได้แล้ว!” หญิงสาวตะโกนอย่างสุดจะทน

“จบแล้วครับ”

“จบแล้วเหรอ!?”
“มีเท่านั้นแหละครับ”

“แค่นั้นเนี่ยนะ!?”
มินามิคว้าจดหมายมาอ่านแล้วพึมพำเบาๆ ว่า

“ฉันไม่ใช่เต่าสักหน่อย!”

“เอ๊ะ?”

“ล้านปี”

ฉันมีชีวิตอยู่คนเดียวนานขนาดนั้นไม่ได้หรอกนะ!

 

หญิงสาวนั่งเขย่าขาบนโซฟาในห้องนั่งเล่นพลางมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ

“อีกยี่สิบนาทีเหรอเนี่ย โทษทีนะ นายมีบุหรี่มั้ย”

“เฮ้อ...”

ชายหนุ่มถอนใจเบาๆ ก่อนจะหยิบบุหรี่ยื่นให้

เจ้าสาวในชุดกิโมโนนั่งไขว่ห้างสูบบุหรี่...ช่างเป็นภาพที่แปลกตาซะจริง จากนี้ไปจะทำยังไงต่อดีล่ะนี่

“อ๊ะ”

จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นยืนส่งที่เขี่ยบุหรี่ให้

“เดี๋ยวขี้บุหรี่หล่น”

มินามินึกฉุนขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่ก็ยอมทิ้งขี้บุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ตามที่ชายหนุ่มบอก

“เอ่อ...ผมเพิ่งตื่นนอน” เขาเอ่ย

“อ้อ โทษทีนะ”

“ผมขอตัวไปแปรงฟันก่อนได้มั้ยครับ”

“อ๋อ แน่นอนอยู่แล้ว อ๊ะ! โทษทีนะ ก่อนไป ขออีกมวนนึงสิ”

มินามิจ้องเขาที่เดินไปหยิบบุหรี่มาให้เขม็งแล้วผ่อนลมหายใจ ก่อนหน้านี้เธอมัวแต่หมกมุ่นกับเรื่องของตัวเอง เธอจึงไม่ได้สังเกตหน้าตาของชายหนุ่มอย่างถี่ถ้วนมากนัก ดูแล้วเขาน่าจะอ่อนกว่าเธอพอสมควร แถมหน้าตายังหล่อเหลาผิดคาด

“นาย...อายุยังน้อยอยู่สินะ”

“อืม...”

“อายุเท่าไหร่ล่ะ?”

“ยี่สิบสี่”

อ่อนกว่าตั้งหกปีเชียว!

 

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังล้างหน้าในห้องน้ำ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ขอโทษนะ นี่ฉันมินามิเอง”

“มินามิ...แล้วยังมีคนอื่นอยู่ด้วยอีกหรือไงเล่า” เขาบ่นพึมพำ

“คือว่า...”

“ครับ จะใช้ห้องน้ำเหรอ ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันนึกอะไรขึ้นมาได้น่ะ”

“ครับ เรื่องอะไรล่ะ”

สังหรณ์ใจไม่ดียังไงชอบกล...

“สมัยนี้คู่รักที่อายุห่างกันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมากมายแล้วสินะ ก็นั่นไง ดูอย่างทาคาโนะ ฮานะกับผู้ประกาศข่าวหญิงทานากะ มิซาโกะหรือไงนี่แหละ”

“แล้วไงครับ”

เขารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียิ่งขึ้นไปอีก

“อีกสิบนาทีพิธีก็จะเริ่มแล้วนะ ฉัน...”

“...”

“ถ้ายังเหลือเวลาอีกสิบนาที นายน่าจะอาบน้ำโกนหนวดทันนะ ฉันมีเรื่องจะขอร้องเรื่องนึง”

“มีเรื่องจะขอ...อะไรเหรอครับ!?” ชายหนุ่มอดรนทนไม่ได้จึงรีบเปิดประตูถาม

“กรุณาแต่งงานกับฉันเถอะค่ะ!”

“คิดให้ดีๆ ก่อนนะครับ พูดตามตรงนะ ผมคิดว่าตอนนี้คุณกำลังสับสนเพราะตกใจอยู่ ผมไปเป็นเจ้าบ่าวแทนไม่ได้หรอกครับ คนที่เกี่ยวข้องกับอีกฝ่ายก็มาด้วยไม่ใช่เหรอ”

“อ๊ะ งั้นเหรอ จริงด้วยสิ”

“เรื่องที่คุณควรทำตอนนี้ก็คือกลับไปงานแต่งงาน แล้วหาทางแก้ไขไม่ดีกว่าหรือครับ บางทีเจ้าบ่าวอาจจะมาที่งานแล้วก็ได้”

“นั่นสินะ...”

มินามิพูดอย่างห่อเหี่ยวใจก่อนจะออกเดินไปที่หน้าประตูบ้านด้วยท่าทีเศร้าซึม

เมื่อเห็นภาพด้านหลังที่หม่นหมองของเธอแล้ว ในใจเขารู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ แต่แล้วจู่ๆ เธอก็หันหลังกลับมาพูดว่า

“เอ่อ”

“ครับ?”

“ขอโทษที่มาขัดจังหวะการนอนนะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ถึงเวลาต้องตื่นแล้วเหมือนกัน”

“จะไปทำงานเหรอ”

“เปล่าครับ วันนี้ผมมีแข่งเปียโน”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เธอจึงสังเกตเห็นแกรนด์เปียโนค่อนข้างหรูหราที่ตั้งอยู่ด้านหนึ่งของห้อง

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)