BLUE BLOOD DARLING ปลดล็อกหัวใจคุณชายที่รัก(ชุด Darling)

บทนำ

“ผมไม่ได้ชื่อบ็อบบี้”

เข้าใจถูกต้องแล้วครับ ผมไม่ได้ชื่อบ็อบบี้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ็อบบี้คือใคร แต่หลังจากที่ประธานไพเรทใช้ชื่อนั้นเรียกผม คนอื่นๆ ก็เรียกผมแบบนั้นและลืมชื่อจริงของผมไปเลย

เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อปีที่แล้วครับ ตอนที่ผมมาบลูคาสเซิลเป็นวันแรกและกำลังพยายามสมัครตำแหน่งเลขาฯ ของประธานโดม (ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นคุณมิทรินได้ตำแหน่งไปแล้ว) ผมจำได้ว่าผมเดินเข้ามาในห้องโถงของบลูคาสเซิลและกำลังตกตะลึงกับสถาปัตยกรรมชนิดที่ว่าคฤหาสน์ตระกูลของผมเทียบแทบไม่ติด และผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องโถงหน้าเตาผิงก็คือประธาน เขาใส่เสื้อขนเฟอร์สีขาวสะอาดโดดเด่น และผมสีแพลทตินั่มบลอนด์ของเขาก็สะดุดตามากๆ

‘สวัสดีครับ’ ผมทักและยิ้มแย้มให้อย่างเป็นมิตร ประธานหันหน้ามามองผมก่อนจะขมวดคิ้ว

‘นายเป็นใครน่ะ’

‘ผมเป็นนักศึกษาชั้นปีหนึ่งครับ เพิ่งเข้ามาที่โดมครั้งแรก’ ผมพูดและยื่นเอกสารสมัครตำแหน่งเลขาฯ ให้กับประธาน

‘แล้วนี่อะไร’

‘พอร์ตโฟลิโอของผมครับ’

‘นายจะมาสมัครอะไรน่ะ’

‘ตำแหน่งเลขาฯ โดมครับ ผมได้ยินว่ามันยังว่างอยู่’

‘เสียใจด้วยนะ ตำแหน่งนั้นฉันยกให้กับมิทรินไปแล้ว’

‘งั้นเหรอครับ’ ผมห้ามให้ตัวเองไม่แสดงความผิดหวังออกมาไม่ได้ ในเมื่อผมอยากจะมีตำแหน่งเป็นเลขาฯ ประธานโดมตั้งแต่ตอนยังเรียนอยู่ไฮสกูลแล้ว แต่กลับมีคนตัดหน้าไปแล้วเหรอเนี่ย

‘เฮ้ อย่าเศร้าไปน่ะ ฉันยังต้องการผู้ช่วยเสมอ’

‘หมายความว่ายังไงครับประธาน’

‘หมายความว่าฉันจะรับนายเป็นผู้ช่วยฉันน่ะสิ!’ ประธานบอกด้วยสีหน้าตื่นเต้นก่อนจะมองสำรวจผมอย่างจริงจัง ‘ฉันถูกชะตากับนายอย่างประหลาดน่ะ’

‘ผมเป็นผู้ชายครับประธาน’

‘ฉันก็ชอบผู้หญิง ไอ้บ้า’

เกือบจะไม่เชื่อนะครับ

‘แล้วประธานจะไม่เปิดพอร์ตโฟลิโอผมดูหน่อยเหรอครับ’ ผมถามและมองแฟ้มที่อยู่ในมือประธานเรียบร้อยแล้ว เขายักไหล่ด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนจะโยนแฟ้มนั่นเข้าไปในเปลวไฟหน้าตาเฉย ส่วนผมก็ยืนอ้าปากค้างตกตะลึงที่พอร์ตโฟลิโอของตัวเองถูกโยนเข้าใส่เตาผิง

‘ไม่ต้องดูหรอกของพวกนั้น เอาแค่ชื่อมาก็พอ’

‘เอ่อ...ชื่อผม...บาร์โธโลมิว เร็กซ์ตัน ชาร์ลส์ที่สามครับ’

‘อะไรนะ’

‘บาร์โธโลมิวครับ’

‘-*-‘

‘บาร์-โธ-โล-มิว’ ผมพยายามพูดทีละคำให้ประธานฟังได้ง่ายขึ้น แต่เขาก็เอาแต่ขมวดคิ้วและมองผมด้วยแววตางุนงงอย่างกับผมพูดคนละภาษากับเขาอย่างนั้นล่ะ

‘บาร์โธโลมิวครับประธาน’

‘บ็อบบี้?’

‘บาร์โธโลมิวครับ!’

‘บ็อบบี้สินะ เข้าใจแล้ว’

‘ผมบอกแล้วไงว่า...!’

‘นายมายืนทำอะไรที่นี่ไพเรท ฉันตามหานายให้ทั่ว’ คุณมิทรินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับความสวยแบบลูกแมวเหมียวของเธอที่ทำให้ผมตกตะลึงไปเล็กน้อย แต่รักแรกพบสั้นๆ นั่นก็อยู่ได้ไม่นานหรอกครับ เพราะนิสัยของคุณเธอช่างประหลาดเหลือเกิน ‘แล้วหนุ่มน้อยคนนี้เป็นใครน่ะ’

‘อ้อ บาร์โธโลมิวน่ะ’

‘-_-’

‘สวัสดีบาร์โธโลมิว นายเป็นเด็กใหม่สินะ’

‘ผมไม่ได้ชื่อ...’

‘ใช่ และบ็อบบี้จะมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉันด้วย’ ประธานบอกและตบไหล่ผมเบาๆ ในขณะที่ผมได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติง

‘นายจะต้องการผู้ช่วยส่วนตัวไปทำไม ฉันเป็นเลขาฯ ของนายนะไพเรท’

‘เธอก็เอาแต่สะสมพระเครื่องกับทำเล็บ ช่วยอะไรฉันได้ที่ไหน’

‘กรี๊ด นายพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง’ คุณมิทรินทำท่าแมวข่วนหน้าคุณไพเรทก่อนจะหันมาหาผมที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง ‘บ็อบบี้! ลืมไปซะว่านายได้ยินอะไร’

‘ครับ’ ผมพยักหน้าแต่ไม่ได้ทำตามแบบนั้น เพราะผมไม่ได้ชื่อบ็อบบี้สักหน่อยนี่

‘ช่างเถอะ เราไปกันดีกว่าบ็อบบี้ ฉันจะพานายไปแนะนำให้คนอื่นได้รู้จัก’ ประธานบอกและกระดิกนิ้วเรียกผมให้เดินตามเขาไป

‘นายจะแต่งตั้งใครซี้ซั้วแบบนี้ไม่ได้นะไพเรท’

‘ฉันเป็นประธาน ฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ฉันอยากทำ บ็อบบี้ มาเร็ว’

‘แต่บ็อบบี้...’

‘ไปกันเถอะบ็อบบี้ ฉันจะพานายไปเจออเล็กซ์กับอลิซ’

‘สรุปนายคิดจะแต่งตัวบ็อบบี้จริงๆ สินะ’

‘แน่นอน ต่อแต่นี้ไปบ็อบบี้คือมือขวาของฉัน! ใช่มั้ยบ็อบบี้’ ทั้งประธานและคุณมิทรินหันมาหาผมด้วยแววตาต้องการคำตอบ ซึ่งไม่รู้ว่าอะไรดลใจ ผมถึงพยกหน้าตอบพวกเขาและเดินตามประธานไปอย่างไม่ได้แย้งอะไรเลย แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ไม่ได้พูดออกไป และมาจนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้บอกประธานและคนอื่นๆ ว่า...

...ใช่ครับ ผมไม่ได้ชื่อบ็อบบี้

1.       1

ฉันชื่อโอลิเวีย เวสต์ เป็นลูกครึ่งอเมริกัน-เกาหลี และนั่นทำให้ฉันโดนล้อบ่อยๆ ตอนเรียนไฮสกูลว่าเป็นพวกลิงเหลือง อย่างไรก็ตามฉันไม่เก็บเรื่องพวกนั้นมาใส่ใจ เพราะยังไงซะฉันก็ฉลาดกว่าไอ้พวกที่ล้อเลียนฉันเป็นร้อยล้านเท่า ฉันเรียนจบไฮสกูลด้วยเกรดเออเรียงกันตั้งแต่เข้าเรียนตอนเกรดเจ็ด ถ้าไม่เรียกฉันว่าอัจฉริยะแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะ!

และเพราะความอัจฉริยะที่กล่าวมาข้างต้นทำให้ฉันสอบเข้าโดมไวท์ฟิลด์ได้อย่างง่ายดาย แถมยังได้ทุนเต็มจำนวนจนกว่าจะเรียนจบปริญญาตรีด้วย บอกแล้วไงล่ะว่าฉันน่ะฉลาดเป็นบ้า! ฮ่ะฮ่า ฉันยิ้มกว้างเมื่อตัวเองมายืนอยู่ตรงหน้าโดมไวท์ฟิลด์แล้ว แม้ฉันจะมาสายเกินเวลากำหนดไปน่หยอเรพาะตกเรือที่จะข้ามมาเกาะนี้ ฉันลากกระเป๋าสัมภาระที่มีแค่ใบเดียวเดินไปตามทางเดินเปลี่ยวๆ ของไวท์ฟิลด์ แม้จะเป็นตอนกลางวันแสกๆ แต่ที่นี่ก็ยังดูรกร้างและน่ากลัวมากเลยนะ โชคดีที่ฉันไม่ใช่พวกจิตอ่อน จริงๆ แล้วฉันน่ะเป็นพวกกลัวอะไรยากมากๆ เลยล่ะ...

ฟุ่บ!

กรี๊ดดดด

เสียงอะไรน่ะ!! ฉันปล่อยกระเป๋าเดินทางของตัวเองลงกับพื้นและรีบวิ่งไปหลบหลังพุ่งไม้ทันที

...ก็...ก็ไม่ได้กลัวหรอกนะ แค่...ระมัดระวังตัวต่างหากล่ะ

ฉันนั่งคุกเข่ากับผืนหญ้าก่อนจะชะโงกหน้าออกไปมองพ้นพุ่มไม้เพื่อดูว่าเสียงที่ได้ยินนั่นคืออะไร และคำตอบก็ปรากฏชัดเจนเมื่อมีเงาดำๆ จากพุ่มไม้ฝั่งตรงข้าม ผู้ชายท่าทางประหลาดค่อยๆ ชะโงกหน้าออกมาจากพุ่มไม้และมองไปทางประตูทางเข้าโดมของไวท์ฟิลด์...

เขาเป็นใครกันน่ะ ขโมยงั้นเหรอ

ผมีสีเข้มของเขาโดดเด่นมากเลยเมื่อเทียบกับสีของพุ่มไม้เขียวสด เพราะฉะนั้นการที่เขาพยายามหลบๆ ซ่อนๆ ตรงนั้นมันไม่ช่วยเลยแม้แต่นิด ฉันจับตามองเขาด้วยความระแวดระวัง และสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้มาคนเดียว ผู้ชายอีกคนที่มีผมสีทองแดงค่อยๆ โผล่มาจากพุ่มไม้เหมือนกัน เขาสองคนซุบซิบอะไรกันสักอย่าง ท่าทางเหมือนกำลังวางแผนอยู่...

คนพวกนั้นเป็นใครกันนะ แล้วมาทำอะไรที่นี่ ถ้าเป็นเด็กของไวท์ฟิลด์จริงทำไมต้องหลบอยู่หลังพุ่มไม้ด้วย...

แล้วฉันก็เป็นเด็กไวท์ฟิลด์ ทำไมต้องมาหลบหลังพุ่มไม้ด้วยล่ะ

เอ๊ะ ถ้าคนพวกนั้นเป็นพวกผู้บุกรุกจริงๆ ฉันควรจะรีบตะโกนเตือนพวกไวท์ฟิลด์ใช่มั้ยล่ะ หรืออย่างน้อยถ้าพวกเขาไม่ใช่ก็ไม่เห็นเป็นอะไรกันไว้ดีกว่าแก้เสมอ! ฉันรีบลุกพรวดข้นและอ้าปากกำลังจะร้องตะโกน แต่มือปริศนาก็เข้ามารวบตัวฉันไว้จากด้านหลัง มือนั้นปิดปากฉันสนิทและดึงฉันให้ลงไปนอนหงานหลังทับตัวเขาที่นอนอยู่กับพื้น

กรี๊ดดดด พวกมันมีกันสามคน

“อ่อยอ๊า!!!” (ปล่อยน้า!!!)

“เฮ้ๆ อย่าดิ้นสิ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่ะ” เสียงนุ่มๆ นั่นกระซิบที่ข้างหู แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย

เสียงหล่อๆ มันไม่ช่วยอะไรเข้าใจม้ายยยย!

“อ่อยๆๆๆ” (ปล่อยๆๆๆ) ฉันดิ้นขลุกขลักไปมา เท้าแกว่งในอากาศแบบเหวี่ยงสุดฤทธิ์ หมอนี่มันต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ คิดจะมาคร่าวัยสาวแถวๆ พุ่มไม้แบบนี้ ต่ำช้าที่สุด! เทพีอาธีน่าสุดที่รักของโอลิเวียช่วยหนูด้วย หนูสาบานเลยว่าถ้ารอดไปได้จะอ่านคัมภีร์ไบเบิ้ลเพิ่มอีกสามรอบ แต่เอ๊ะจะว่าไปเทพีอาธีน่าก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับไบเบิ้ลน่ะนะ เพราะตามตำนานแล้ว...เดี๋ยวก่อน นี่ไม่ใช่เวลามาสร้างเสริมสติปัญญา ฉันควรจะเอาตัวรอดโดยพึ่งพาตัวเอง ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพราะทางหลักวิทยาศาสตร์แล้ว...เอ๊ะ บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมาอวดฉลาดตอนนี้โอลิเวีย!

“เฮ้ๆ ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้จะทำอะไรคุณ”

“ไอ้โอ้กอิตตต!!!” (ไอ้โรคจิตตตต!!!)

“ผมไม่เข้าใจ”

“อั๊นอะอาบแอ้งอายยย” (ฉันจะสาปแช่งนายยย)

“อะไรอายๆ นะ”

“อายยย!” (นายยยยย!)

“คุณนี่พูดจาโคตรไม่รู้เรื่องเลย” ก็แกเอามือปิดปากฉันอยู่นี่ไอ้เสียงหล่อ

“เฮ้ย จัสติน เอวาน มานี่หน่อย!” เขาตะโกนเรียกชื่อของอีกสองผู้ร่วมอุดมการณ์มา ฉันพยายมใช้มันสมองอัญชาญฉลาดคิดว่าจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ยังไงดี อ้อ ฉันคิดออกแล้ว! มันคงจะคล้ายๆ กับสถานการณ์เวลาเดินป่า และถ้าเจอหมี...เราก็ควรจะแกล้งตาย!

แอ้ก!

ฉันหยุดดิ้นและทิ้งตัวลงนอนบนร่างเขา ทำท่าเหมือนกับสลบตาย ขาดอากาศหายใจหรือหมดสติไปแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นครับรุ่นพี่” เสียงหนึ่งดังขึ้นเหนือร่างฉันไปนิดหน่อย ก่อนที่อีกเสียงจะแทรกมาอย่างรวดเร็ว

“ว้าว ฉันคิดไม่ถึงเลยนะว่านายจะใช้วิธีนี้บ็อบบี้”

“วิธีอะไร” คนใต้ร่างฉันที่น่าจะชื่อว่าบ็อบบี้ถาม

“ไหนบอกว่าเราจะไม่จับตัวประกันกันไงล่ะ”

“ผมไม่ได้...”

“ว้าววว ผู้หญิงคนนี้หน้าตาน่ารักจังเลยนะรุ่นพี่...”

...อ่ะแหมนะ

“เหมือนชิวาว่า!”

...อะไรนะ

“เออว่ะ จริงด้วย ยัยนี่หน้าตาเหมือนชิวาว่าเลย ฮ่ะฮ่าๆๆๆ” อีกเสียงหัวเราะกันเป็นลูกคู่

ชิวาว่ามันเป็นหมาไม่ใช่หรือไงฮะ

“เฮ้ สองคนนั้นน่ะหยุดขำเดี๋ยวนี้เลย ผมไม่เห็นว่ามันจะตลกตรงไหนเลยนะครับ เธอเป็นเด็กไวท์ฟิลด์ชัดๆ และถ้าเรื่องหลุดออกไปว่าพวกเราเข้ามาสอดแนมโดมนี้ จะต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ แค่นี้สงครามระหว่างสามโดมยังไม่วุ่นวายพออีกหรือไงครับ”

“ฉันถึงได้แนะนำให้เอาตัวประกันกลับไปยังไงล่ะ มัดแขวนไว้หน้าประตูทางเข้าโดมไปเลย”

...อะไรนะ

“ผมว่าจับผูกไว้กับรูปหล่อของประธานไพเรทก็ไม่เลวนะครับ”

...ไอ้พวก...จิตใจหยาบช้า

บ็อบบี้ขยับตัวพลิกและวางฉันลงกับพื้นหญ้าอย่างแผ่วเบา ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายจิตใจชั่วร้ายคนนี้จะนุ่มนวลได้ขนาดนี้นะเนี่ย ฉันแทบไม่รู้สึกัวเลยว่าตัวเองถูกวางลงบนพื้นตอนไหน แสงสว่างและเงาของคนสามคนวูบวาบผ่านหน้าฉันไปมาตลอด ในขณะที่ฉันยังแกล้งตายอยู่ตรงนั้น

“ว่าแต่...เธอเป็นอะไรเหรอครับรุ่นพี่”

“ไม่รู้เหมือนกัน ดิ้นๆ อยู่ก็สลบไปเลย” บ็อบบี้ตอบเสียงเครียดก่อนจะเอื้อมมือมาแตะหน้าฉันจนฉันสะดุ้ง

“เธอขยับได้นี่ครับ!”

“สลบจริงหรือเปล่าเนี่ย” อีตาบ็อบบี้เสียงหล่อ นายจะฉลาดไปแล้วนะ

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)