ฝากรักไว้...ในใจเธอ เล่ม 1-2 (cookie)

บทที่ 1

 

บ่ายคล้อยวันเสาร์กลางเดือนสิงหาคม ท้องฟ้าเป็นสีเทาหม่นด้วยเมฆครึ้มดูหนักอึ้ง ฝนทำท่าเหมือนกับจะโปรยลงมาได้ทุกเมื่อ ทำให้บรรยากาศในกรุงลอนดอนดูเงียบเหงาเยือกเย็นยิ่งนัก

ภายในห้องนอนสีฟ้าอ่อนจางจนเกือบจะเป็นสีขาว ร่างบางในชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้นแบบอยู่กับบ้านอย่างง่ายๆ นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงที่คลุมด้วยผ้าปูที่นอนพื้นสีน้ำเงินเข้ม มีลวดลายเป็นพระจันทร์และดาวสีเหลืองสดใส ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องซองจดหมายสีขาวที่อยู่ในมือด้วยสีหน้ารุ่นคิด หมองหม่นไม่ต่างจากท้องฟ้าภายนอก

เสียงโทรศัพท์ที่แผดดังขึ้นอย่างกะทันหันทำเอาหญิงสาวเจ้าของห้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์ คิ้วเรียวขมวดนิดหนึ่งก่อนจะรับสาย

“ฮัลโหลไมล์” เสียงใสๆ คุ้นหูที่ดังขึ้นจากปลายสายทำให้คนรับยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรกในวันนี้

“พิณเหรอ ดีจัง กำลังอยากมีคนคุยด้วยอยู่พอดี” น้ำเสียงที่ตอบกลับไปมีความหมายตามนั้นจริงๆ

“มีอะไรหรือไมล์ ฟังดูเหมือนไม่ค่อยสบายใจนี่นา”

ด้วยความเป็นเพื่อนกันมานานกว่าสิบปี ทำให้พิณจับความผิดปกติในน้ำเสียงของเพื่อนสาวได้ในทนัที มีไม่กี่คนหรอกที่ทำได้อย่างนี้ เพราะในสายตาของคนอื่นๆ ไมล์เป็นหญิงสาวที่มั่นใจในตัวเองสูง ดูร่าเริงแจ่มใสอยู่เสมอ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะปิดบังความรู้สึก ไม่ว่าจะเป็นเศร้า ทุกข์ หรือเหงาได้อย่างมิดชิดเสมอมา

“ไม่มีอะไรใหญ่โตหรอก..แต่มีบางเรื่องทำให้ต้องคิดน่ะ” คนถูกถามตอบกลับเสียงเบา

“เรื่องไหน เรื่องงานหรือเรื่องเลนส์”

“อ้าว...รู้อยู่แล้วนี่...แพรบอกแล้วล่ะสิ” ไมล์ถามย้อนกลับไปพร้อมกับหัวเราะออกมานิดหนึ่งอย่างขบขัน

แพรเป็นเพื่อนสนิทของเธออีกคน...ไมล์ พิณ และแพรเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียนหนังสือชื่อมัธยมต้น หลังจากที่สอบเทียบชั้นมัธยมปลายได้แล้ว ไมล์ก็มาเรียนต่อทางด้านวิศวกรรมที่ประเทศอังกฤษด้วยทุนส่วนตัว หลังจากจบปริญญาโทแล้วก็เข้าทำงานกับบริษัทชื่อดัง ส่วนแพรได้ทุนรัฐบาลของกระทรวงวิทยาศาสตร์มาเรียนต่อด้านวิศวกรรมเหมือนกัน แต่หลังจากจบปริญญาโท หญิงสาวก็ทำปริญญาเอกต่อ ส่วนทางด้านพิณนั้นสอบเข้าเรียนต่อด้านรัฐศาสตร์ในมหาวิทยาลัยที่เมืองไทย และมาเรียนปริญญาโทต่อที่อังกฤษ ทำให้ทั้งสามได้มารวมกลุ่มกันอีกครั้งในลอนดอน และระหว่างพวกเธอสามคนดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่เรียกว่าเป็นความลับได้

“ก็งั้นล่ะ พอดีคุยกันเมื่อวาน วันนี้ก็เลยโทรมานี่ไง เอาทีละเรื่องก็แล้วกัน เอาเรื่องเลนส์ก่อน” เสียงของพิณดังแจ้วๆ เร่งมาตามสาย

ไมล์เงียบไปหลายวินาทีก่อนตอบช้าๆ สายตาจับอยู่ที่สร้อยข้อมือเส้นบาง ประดับด้วยเซรามิกรูปกลีบดอกซากุระ ที่ดูผาดๆ เหมือนกับหัวใจสีชมพูอยู่โดยรอบ ที่เจ้าตัวใส่ไว้ไม่เคยถอดตั้งแต่วินาทีที่ได้รับมันมาจากเลนส์...หรือเลนาร์ด เพื่อนชายคนพิเศษในระหว่างที่เธอยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ทั้งสองเคยสนิทสนมกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ มีแต่ความรู้สึกดีๆ ให้แก่กัน แม้ว่าความคิดเห็นของทั้งสองแทบจะไม่เคยไปในทิศทางเดียวกันเลยก็ตามที กลับโต้แย้งกันเสียบ่อยๆ ด้วยซ้ำ

ความใกล้ชิดกลายเป็นความสับสนระหว่างมิตรภาพและความรัก ทั้งสองหาคำตอบให้ตัวเองไม่เจอจนกระทั่งเรียนจบแล้วเลนาร์ดไปทำงานที่ญี่ปุ่น จนทำให้ต้องห่างกัน หลายเดือนผ่านไปเมื่อเขากลับมาอังกฤษอีกครั้ง ของขวัญที่เขาให้กับเธอก่อนจะกลับไปญี่ปุ่นอีกทีก็คือสร้อยข้อมือเส้นนี้ แทนความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ...กลีบดอกซากุระที่ดูเกือบจะเหมือนรูปหัวใจ...แทนความรู้สึกที่เกือบเหมือนความรัก...แต่ก็ไม่ใช่ หากเป็นความรู้สึกที่งดงาม บอบบางจนดูเหมือนจะแตกสลายหากจับต้อง...และเป็นความรู้สึกที่พิเศษสุดเช่นกัน...

...เรียกได้ว่า เลนาร์ดเป็นผู้ชายที่เข้ามาใกล้หัวใจของเธอมากที่สุดก็ได้กระมัง...

แม้ว่าเวลาจะผ่านมาได้เกือบปีแล้ว แต่ในบางครั้งไมล์เองก้ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะว่าเธอกลัวหรือเปล่า จึงได้ปฏิเสธความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’ นั้นมาตลอด และปล่อยใครบางคนที่อาจจะกลายมาเป็นคนพิเศษให้หลุดลอยไป เธอรู้สึกใจหายเมื่อเลนาร์ดบอกกับเธอว่า กำลังมีความรักและมีคนรัก...

 

“อืม...รู้สึกแปลกนิดหน่อยน่ะ ที่อยู่ๆ ก็ได้เมล์จากเลนส์ว่า...เลนส์มีแฟนแล้ว เป็นลูกสาวลูกครึ่งอังกฤษญี่ปุ่น ...เลนส์ส่งรูปมาให้ดูด้วย... ก็น่ารักดี”

“แล้วไมล์รู้สึกยังไงบ้างล่ะ เสียดายหรือเศร้าบ้างมั้ย” พิณถามอย่างระมัดระวัง

“มันบอกไม่ถูก ดีใจกับเลนส์ด้วย...แต่ก็รู้สึกเหงาน่ะ ไม่รู้จะอธิบายยังไงเหมือนกัน”

“ก็ไม่แปลกหรอกน่า สนิทกันขนาดนั้นนี่นะ”

“อืม...คงเพราะต่อจากนี้ไป ไมล์ไม่ได้เป็นผู้หญิงที่พิเศษที่สุดของเลนส์อีกต่อไปแล้ว แล้วก็กลัวด้วยว่าจะมีบางสิ่งเปลี่ยนไป...อาจจะไม่สนิทกันเหมือนแต่ก่อน กลัวความสูญเสียอยู่ลึกๆ น่ะ...ไม่รู้สิ...ช่างเถอะ” ไมล์จบประโยคนั้นด้วยเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ไมล์...เรื่องธรรมดาน่า อย่าคิดมากเลย ยังไงทั้งไมล์แล้วก็เลนส์ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ดีนั่นล่ะ แต่ถ้าอะไรมันจะเปลี่ยนไป ไมล์ก็ต้องทำใจนะ พอผู้ชายมีแฟนแล้ว ก็ต้องห่างไป เป็นเรื่องธรรมดา เก็บไว้แต่ความทรงจำที่สวยงามดีกว่าจะมานั่งคิดกลัวอะไร”

“อื้อ...ก็คงจะต้องเป็นอย่างนั้นน่ะล่ะ” ไมล์ตอบรับ มองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนเริ่มโปรยปรายลงมาบ้างแล้ว...เธอคงจะต้องการเวลาที่จะจัดการกับความรู้สึกเหงาๆ ว่างเปล่า ที่คล้ายกับอาการอกหักนี่บ้างกระมัง...

หลังจากเงียบกันไปสักพัก พิณก็ถามต่อว่า “แล้วเรื่องงานล่ะ”

“บอสเรียกไปคุยด้วยเมื่อวันพฤหัสน่ะ บอกว่ามีตำแหน่งว่างที่นิวยอร์ค เค้าถามไมล์ว่าจะไปมั้ย มีจดหมายอย่างเป็นทางการมาด้วย” ไมล์ตอบพลางกลับมาก้มลงมองจดหมายสีขาวซองหนาตรงหน้าอีกครั้ง น้ำเสียงแสดงความหนักใจ “เค้าจะให้ไปต้นปีหน้า แต่ไมล์ต้องให้คำตอบต้นเดือนพฤศจิกานะ”

“ไมล์กลุ้มเรื่องอะไร มิคก็อยู่ที่บอสตัน ได้อยู่ใกล้น้องชายไม่ดีเหรอ”

“ก็ไม่รู้สินะ ไม่แน่ใจมั้ง ไมล์อยู่ที่อังกฤษนี่มาตั้งหลายปีจนชิน ไมล์ชอบยุโรป เคยไปเยี่ยมมิคที่บอสตันแล้วก็ไปเที่ยวนิวยอร์คมาแล้ว ไม่ค่อยชอบน่ะ ไม่ชอบเมือง ไม่ชอบผู้คนที่ดูเหมือนจะเร่งรีบอยู่ตลอดเวลา แต่งานที่นั่นก็ต่างออกไป น่าสนใจแล้วก็มีทางก้าวหน้าเยอะขึ้น”

“ไปอยู่กับไปเที่ยวมันไม่เหมือนกันนา ถ้าไมล์ไปที่นั่นจริงๆ อาจจะสนุกกับงานจนชอบที่นั่นไปเลยก็ได้”

“ก็อาจจะเป็นไปได้นะ ไมล์ก็ว่าตัวเองกังวลไม่เข้าท่าเหมือนกัน เอาเถอะ...ยังไงก็มีเวลาคิดอีกนานล่ะ อยากบ่นให้ฟังเฉยๆ คงเพราะว่าสองเรื่องนี้เข้ามาพร้อมๆ กันล่ะมั้ง เลยทำให้สมองตัน ฟุ้งซ่าน เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง...มาคุยกันเรื่องที่แพรชวนดีกว่า พิณว่าไง” ไมล์เปลี่ยนเรื่องพร้อมกับปรับน้ำเสียงให้ร่าเริงขึ้น

“ก็เรื่องนี้ไง ไมล์ลางานได้มั้ยล่ะ พิณบอกแพรแล้วว่าถ้าไมล์ไปพิณก็อาจจะไม่ไป ขี้เกียจล้างสระหัวบ่อยๆ”

“หือ...หมายความว่าไง” คนฟังไม่รับมุก

“ก็...ถูกทอดทิ้งเป็นหมาหัวเน่าไงเล้า ถึงต้องคอยล้างหัวกันบ่อยๆ ไม่งั้นเฟะ” พิณตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะสดใส ทำเอาอีกฝ่ายหัวเราะขำกลิ้งไปด้วย

“สุดยอดเลยมุกนี้ คิดได้ยังไงเนี่ย” ไมล์ถามทั้งๆ ที่ยังหยุดหัวเราะไม่ได้

“นายเต้ต่างหากที่คิด เห็นท่าทางเงียบๆ ที่ไหนได้แต่ละมุกเหลือรับประทาน”

“อ๋อ...แฟนยัยซอน้องสาวเธอนั่นเอง เป็นไงล่ะคู่นี้ ไมล์ไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว เจอคราวที่แล้วก็เห็นหวานกันซะไม่เกรงใจคนโสดเล้ย”

เสียงพิณหัวเราะคิกมาตามสาย

“ไม่ต้องมาหัวเราะดี เรื่องนายมิเคเล่ไปถึงไหนแล้ว” ไมล์เอ่ยถึงหนุ่มหล่อลูกครึ่งอิตาลี อเมริกัน ที่มาชอบพิณอยู่ และดูเหมือนเพื่อนของเธอก็ตกลงปลงใจไปแล้ว หญิงสาวแกล้งทำเสียงเข้มจนทำให้พิณหัวเราะออกมาลั่น

“อย่า...อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ตกลงไปเปล่า อียิปต์น่ะ” พิณพาวกกลับมาเข้าเรื่องเดิมจนได้

“ก็เอาสิ ไมล์เองก็อยากไปอียิปต์มาตั้งนานแล้วนะ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)