Risky Letters เสี่ยงลับจับตายแพร่งพรายความรัก!

 

 

...ฉันอาจจะคิดมากไปเอง

...ฉันอาจจะคิดมากไปเอง

ฮึ่ม!

ฉันเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตในที่สุด ก่อนจะเอาฮู้ดขึ้น มาปิดผมสีบลอนด์หนาที่ถักเป็นเปีย แต่ขอโทษทีเหอะ การที่ฉันเอาฮู้ด สื้นมาปิดผมตัวเองนั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลย ที่ฉันทำได้ก็แค่ต้องอดทนหน่อย อีกไม่กี่เมตรก็ถึงบ้านของฉันแล้ว ฉันเริ่มเร่ง'ฝืเท้ามากสื้น มากสื้น และ มากสื้น

ตึกๆๆๆๆๆ >_<

คราวนี้ฉันรีบวิ่งพร้อมกับกระชับกระเป๋าสะพายสีดำของตัวเองแน่น วิ่งฝ่าลมหนาวหลังฝนตกเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วด้วย'ฝีเท้าที่เร็วพอๆ กับ ตอนที่ฉันใช้วิ่งในงานแข่งชันกีฬาภายในโรงเรียนเมื่อปลายปีก่อนเห็นจะได้ และในที่สุดฉันก็ใซ้เวลาไม่ถึงห้านาทีมายืนหอบอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเอง เป็นที่เรียบร้อย

ฉันโค้งตัวเอามือยันเข่าแล้วพยายามหายใจเข้าหายใจออกอย่างช้าๆ ค่อยๆ ระบายลมหายใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นสูดลมหนาวเข้าไปแทนที่ ทุกอย่างด้านหลังปกติ ถนนเงียบยังคงเป็นถนนเงียบอยู่ดังเดิม มีเพียงเสียง ของรถคุณปูเก๋ากึ้กที่แล่นผ่านหน้าบ้านฉันไป คนขับคือคุณเจค เจ้าของ บ้านที่อยู่กัดจากบ้านฉันไปสามหลัง ฉันยิ้มทักทายชายแก่ด้วยอารมณ์ เหนื่อยหน่ายเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับมาแล้วระบายลมหายใจยาวๆ ออกมาอีกครั้ง

ฉันตั้งท่าจะเดินเข้าบ้าน แต่สายตาดันไปสะดุดกับตู้รับจดหมายที่ แขวนอยู่ ในนั่นว่างเปล่า เพราะไปรษณีย์จะมาที่นี่แค่วันเว้นวัน ซึ่งล่าสุด ก็คือเมื่อวาน หน้าที่ของฉันคือน่าจดหมายเข้าบ้านทุกครั้ง ก่อนจะอ่านซื่อ คนที่ถูกจ่าหน้าซองแล้วน่าไปแจกจ่ายหน้าห้องนอนของแต่ละคน

แต่เรื่องแปลกที่เกิดขึ้นเมื่อวานซึ่งทำให้ฉันต้องหันไปมองตู้จดหมาย นั่นเป็นพิเศษอีกครั้งในวันนี้ก็คือหนึ่งในจดหมายของเมื่อวานที่ถูกล่งมาที่ บ้านฉันมีจดหมายแปลกปลอมอยู่หนึ่งฉบับ มันเป็นจดหมายที่ซองเป็น

 

 

สีดำทั้งหมด ไม่น่าแปลกถ้าจะมีใครใช้ หรืออาจจะเป็นจดหมายเชิญร่วม พิธีศพของคนรู้จักของพ่อหรือแม่ แต่แปลกตรงที่ด้านหน้าไม่มีอะไรระบุ ไว้เลย นอกจากคำว่า 'ระวังให้ดี เราเตือนคุณแล้วว่าอย่าบอกใคร^, บางที นี่อาจจะเป็นการเล่นพิเรนทร์ของใครสักคนหนึ่ง นั่นคือแวบแรกที่ฉันคิด แต่ทันทีที่ฉันเปิดออกอ่านมันกลับแย่กว่าที่คิดเสียอีก

แกร๊ง!

เสียงเหล็กกระทบกันดังจากบ้านหลังติดกันที่ตั้งอยู่ด้านซ้ายมือของ ฉันซึ่งกำลังยืนอยู่หน้าบ้าน ฉันหันไปมองอย่างหวาดกลัวเพราะเมื่อวานนี้... มันเป็นจังหวะเดียวกันจริงๆ ยา! ยํ้าว่าเป็นจังหวะเดียวกันจริงๆ ที่มีเรื่อง แปลกๆ เกิดสิ้นในบ้านหลังนั่นพร้อมกับจดหมายสีดำที่จู่ๆ ก็มาปรากฏใน ตู้จดหมายหน้าบ้านของฉัน อันที่จริงบ้านหลังนั่นไม่มีใครอยู่แล้วด้วยซํ้า เจ้าของบ้านคนเก่าเพิ่งย้ายออกไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อนนี้เอง แต่เมื่อวานนี้ มันผิดสังเกต ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า...

ในบ้านหลังนั่น...

ในห้องที่หน้าต่างตรงกับห้องนอนของฉันยังมีคนอยู่!

1

It's Raining, Raining...

3.00 P.M. เมื่อวานนี้

ฉันถือจดหมายสีดำที่ถูกปิดผนึกเดินวนไปวนมาในห้องนอนของ ตัวเองอยู่นาน หน้าปิดนาพิกาบอกเวลาบ่ายสามโมงแล้ว นั่นหมายความ ว่าได้เวลาที่พ่อกับแม่จะกลับมาจากที่ทำงานสักที ฉันจะเอาเจ้าสิ่งนี้ให้พวก ผู้ใหญ่ดูดีไหมนะ ในบ้านฉันก็มีพ่อกับแม่นี่แหละที่ใหญ่ที่สุด ฉันมีพี่ชาย และน้องชายอย่างละหนึ่ง น้องชายซื่อเอเดย์ อายุสิบห้า ไม่ค่อยพูด แต่ ก็ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ฉันสักเท่าไหร่ ส่วนพี่ชายของฉันซื่อโฟลซี่ อายุ ยี่สิบ นิสัยแตกต่างจากน้องชายฉันโดยสิ้นเชิง นั่นก็คือจองหอง พูดมาก น่ารำคาญ ครั้งหนึ่งสาบานได้ ฉันเคยแอบอยู่ในตู้เสื้อผ้าคนเดียวหลังจาก

 

 

ทะเลาะกับโฟลซี่ด้วยความโมโหจัด ตอนนั้นฉันเอาแต่ร้องไห้และสาปแช่ง ให้เขาหายไปจากโลกนี้ แต่กลับกลายเป็นว่าสิบห้านาทีหลังจากนั้นฉัน ก็ยอมเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออกเพราะเริ่มหายใจไม่ออก ก่อนจะพบว่าโฟลซี่ กำลังนอนแผ่อยู่บนเตียงสุดหวงของฉัน¹ซะงั้น

ส่วนฉัน เรย์ตัน สะกดว่า Rayton เพราะฉันไม่ใช่ Leighton ที่ สะกดแบบนี้ แต่เธอคนนั้นคือไอดอสฉันเองล่ะ >_< ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่า ฉันชอบผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย เพราะเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของผู้หญิงบนโลก มีความสามารถเก่งกาจกว่าผู้ชาย และแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นต้องมีฉันอยู่ด้วย ในบรรดาคนตระกูลสอสิแอน ฉันคือลูกหลานที่มีความสามารถสูงสุด ได้รับ รางวัลเรียนดี ชนะเลิศสะกดคำ เก่งกาจในเรื่องของการกล่าวสุนทรพจน์ บลาๆๆ หลายปีซ้อน มันอาจจะฟังดูเว่อร์หน่อย แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดา ที่จะถูกคนอื่นกล่าวซมและยกนิ้วให้ เพราะนั่นคือความสามารถจริงๆ ไม่ ติงนังของเราล้วนๆ

เอาล่ะ รู้จักก้นพอหอมปากหอมคอ กลับเข้าเรื่องเลยดีกว่า...

ฉันลากเก้าอี้ที่สอดอยู่ไต่โต๊ะทำงานเล็กๆ ของตัวเองออกก่อนจะนั่ง ลงไป เอามือเท้าคางมองจดหมายสีดำฉบับนั้นที่ถูกวางอยู่บนสมุดไดอารี่ ลาย รอ ของเอ็ดเวิร์ด คัลเลนตรงหน้า เอาล่ะ เป็นไงเป็นก้น

หลังจากจ้องคำว่า 'ระวังให้ดี! เราเตือนคุณแล้วว่าอย่าบอกใคร^, และ อ่านทวนอยู่ราวๆ รอบที่แสนแปด ฉันก็ตระหนักว่าควรเปิดมันลักที จึงเอื้อม มือที่เท้าคางตัวเองอยู่ไปหยิบจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาแกะเปิดซองอย่าง ประณีต

พั่บ-

ในซองจดหมายมีกระดาษสีน้ำตาลถูกพับเป็นสามส่วน ขนาดเล็กกว่า เอสี่นิดหน่อย ฉันค่อยๆ ดึงจดหมายออกมา ก่อนจะคลี่กระดาษที่ถูกพับ เป็นสามส่วนออก แน่นอนว่าบนกระดาษมีลายเส้นที่เขียนอย่างบรรจงอยู่ ด้านใน

 

เนื้อความในจดหมายยาวพอสมควร ด้านบนสุดจ่าหน้าไว้ว่า

 

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)

'โปรดอ่านคนเดียวและห้ามออกเสียง ไม่ปลอดภัยหากใครได้ยิน^,

เจ้าบทเจ้ากลอนจริงนะ แต่ยังไงฉันก็ไม่ทำแบบ'นั้นอยู่แล้วล่ะ ฉันถอนหายใจพลางจับหน้าอกตัวเอง รู้สึกตื่นเต้นแบบวาบๆ ยังไง ไม่รู้ แต่ยังไงก็ตาม มันก็แค่จดหมายที่ถูกล่งมา ฉันอ่านหรือไม่อ่านก็ไม่มี ใครรู้อยู่แล้ว ดังนั้นลืมผลที่ตามมาได้เลย 'ถึงคุณ...

โชคร้ายจังนะที่คุณจะอยู่ได้อีกไม่นาน ในที่สุดก็มีคนกล้าเปิด จดหมายฉบับนี้อ่านสักที หลายวันก่อนฉันล่งจดหมายฉบับนี้ไปที่ไหนก็ ไม่มีใครกล้าเปิดอ่านเลยสักคน รู้อะไรไหม บางทีคุณอาจจะโซคดีหรือ โชคร้ายก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนเลยว่าภายในเจ็ดวันนี้คุณจะรู้สึกแย่อย่างที่ไม่ เคยเป็นมาก่อน จะมีเรื่องไม่ดีเกิดยื้น เตรียมใจไว้เลย เพราะคุณจะเป็น ผู้สละชีวิตที่ดีให้กับฉันแล้วรับชีวิตที่ไม่ดีของฉันไปแทน โบราณว่าเอาไว้ จดหมายสีดำหมายถึงเรื่องไม่ดี และสิ่งที่อยู่ในนี้เป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่นอน อย่าริอ่านล่งต่อเพราะนั้นเท่ากับว่าเวลาเจ็ดวันของคุณจะลดลงทันทีที่มีใคร รู้เรื่องนี้เข้า หนึ่งคนเท่ากับลดลงหนึ่งวัน บอกลาโลกได้เลย นี่ไม่'ใช่'จดหมาย ลูกโซ่ ดังนั้นการเขียนแล้วล่งต่อสิบยี่สิบล้านฉบับนั้นลืมไปซะ ไม่มีอะไร สามารถยื้อชีวิตของคุณไว้ได้ ขอให้โซคดีกับความตาย

ป.ล. ระวังให้ดี! เราเตือนคุณแล้วว่าอย่าบอกใคร BETRAY'

ฉันกำจดหมายในมือแน่น เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น ในหัวเริ่มปวด แบบหนักหน่วงเหมือนมีเสียงแหลมดังไปทั่ว ความรู้สึกของฉันในตอนนี้คือ แย่อย่างบอกไม่ถูก ความหวาดกลัวค่อยๆ เริ่มครอบงำ ฉันจะท่ายังไงดี ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้แล้ว ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ท้องไล้ของฉันเริ่มบันป่วน ใน มือยังคงกำจดหมายแน่น ตอนนี้ที่บ้านมีเพียงฉันกับเอเดย์เท่านั้น โฟลซี่

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)