New Life ไขเงื่อนงำความทรงจำซ่อนรัก

บทนำ

When you smile at me, you know exactly what you do.

Baby, don't pretend that you don't know it's true.

ยามเมื่อคุณยิ้มให้ฉัน คุณรู้อย่างแน่นอนว่าคุณทำอะไร ที่รัก อย่าเสแสร้งว่าคุณไม่รู้ว่านี่คือความจริง

ภาย'ในร้านนมปั่นที่เงียบสงบ ฉันในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนแบบสบายๆ กำลังนั่งวาดรูปเล่นเพลินๆ อยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กๆ ที่มุมหนึ่งของร้าน จากนั่น ฉันก็มองดูรูปที่เพิ่งวาดเสร็จพร้อมกับกระตุกยิ้มบางๆ อย่างพอใจ ลักยิ้ม เล็กๆ ปรากฏขึ้นที่ใต้ตา >_<

นี่เป็นร้านประจำที่ฉันชอบแวะมาทุกวันเสาร์-อาทิตย์ เพราะฉันที่ เพิ่งกลับจากอเมริกาเพื่อมาเรียนต่อที่เมืองไทยเบื่อขี้หน้ายัยน้องสาว ที่ชอบหาเรื่องไม่เลิกรา นอกจากนี้เจ้าของร้านยังไม่เคยว่าอะไรเลยเวลา ที่ฉันมานั่งอยู่นานๆ ทั้งวัน แถมยังมีทีวีให้ดูอีกด้วย "อ๊ายยย-!! ดูอะไรนี่ลิ เห็นมั้ย ฉันซื้ออะไรมา"

ผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ส่งเสียงตังพร้อมกับชูนิตยสารเล่มหนาให้เพื่อนที่

นั่งร่วมโต๊ะดู เสียงวี้ดว้ายของเธอทำลายโสตประสาทของฉัน

"กรี๊ดดด-!!! นิตยสารเล่มนี้!!! วงชิงโครไนซ์ของฉันลงปกนี่นา เขาให้ สัมภาษณ์เรื่องความรักด้วยใซ่มั้ย >_<"

"ฉันล่ะกรี๊ดพวกเขามากๆ ยังเป็นนักเรียนไฮสกูลอยู่เลย แต่ดัง เปรยงปร้าง ความสามารถล้นเหลือจริงๆ"

"ฉันขออ่านด้วยนะ ก'?ดๆๆ"

พวกผู้หญิงโต๊ะข้างๆ แทบจะมุดหัวลงไปในนิตยสารเล่มนั่น ฉัน หันไปมองพวกเธอเล็กน้อยอย่างรำคาญ จะชื่นชอบใครฉันไม่ได้ว่าอะไร หรอกนะ แต่ช่วยสงบปากและเลิกใช้เสียงความถี่สูงๆ แบบนั่นด้วยเถอะ ขอร้อง

"เธออ่านถึงนี่หรือยัง!!! นี่ๆ อันนี้เด็ดสุด สเป็กผู้หญิงของคีบัสน่ะ" "ไหนๆ อ๊ายยย- ตายแล้ว!!"

"เขาบอกว่าผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วยต้องเป็นคนที่ตรงสเป็ก ร้อยเปอร์เซ็นต์เท่านั้นครับ อ๊ายยย- ใครกันจะได้เป็นผู้หญิงที่โซคดีคนนั่น" "เธอต้องทั้งสวย เก่ง ฉลาด แสนดี หรือว่าเธอมาจากดวงดาวใน กลุ่มดาวแอนโดรเมดา"

ประโยคที่ว่าด้วยเรื่องดวงดาวของสองสาวทำให้ฉันต้องหันกลับไป พิจารณาใบหน้าของพวกเธออีกครั้งว่ามันมีความผิดปกติแฝงอยู่บ้างหรือเปล่า ยัยพวกนั่นท่าจะบ้า ฉันหันหน้ากลับมาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอทีวีซึ่งละคร ชิตคอมที่ฉันดูอยู่เมื่อนี้กำลังขึ๋นเพลงตอนจบ

"ตื่อ ดือ ดึ๊ด รายการนี้เหมาะสำหรับผู้ซมทุกวัย"

เสียงต่อมาดัง'ขึ้น บนหน้าจอทีวีขึ้นรูปสัญลักษณ์ตัว ท ทหาร กับ รูปบ้าน

จากนั้นภาพก็ตัดเข้าสู่รายการวัยรุ่นประหลาดๆ เพลงแรกที่ได้ยินนั่น เนื้อร้องเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด หลังจากไปเรียนที่อเมริกามาสามปีทำ ให้ฉันฟังรู้เรื่องทันทีว่าเนื้อเพลงร้องว่ายังไงบ้าง

"I am me and you are you OS you can see. Yeah-!!!" ท่อนแร๊พแปลกๆ นั่นดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับที่ผู้ชายสามคนโผล่มา

จากไหนไม่รู้ ฉันมองอย่างแปลกใจ หรือว่านี่จะเป็นวงบอยแบนด์ที่เกิดขึ้น

ใหม่ในช่วงระหว่างที่ฉันไปเรียนต่อต่างประเทศ

ผู้ชายคนแรกที่เดินเข้ามาในจอเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักในชุด

สีชมพู เขาหน้าอ่อนมากๆ เหมือนเด็กน้อยไม่มีผิด ดวงตากลมโตใสๆ นั่น

ยิ่งทำให้ดูเด็กลงไปอีกสิบปี เขายิ้มกว้างๆ หนึ่งทีก่อนจะเดินกลับเข้าไป คนต่อมาเป็นผู้ชายหน้าตาเจ้าเล่ห์หน่อยๆ แต่หน้าใสมากๆ เขา สวมต่างหูที่หูซ้ายข้างเดียว กล้องแพนเข้าไปที่หน้าก่อนที่เขาจะกระตุกยิ้ม บางๆ ลักยิ้มที่สองข้างแก้มปรากฏขึ้น รอยยิ้มนั่นฆ่าคนมองได้จริงๆ ไม่เชื่อลองหันไปมองพวกผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ฉันสิ -O-

"กรี๊ด!!! ฉันไม่ไหวแล้วนะ คีนินก็น่ารักในชุดสีชมพู นี่ก็คีบัส อีก รอยยิ้มของเขากำลังทำให้ฉันใจละลาย!!!"

คำพูดของสองสาวทำให้ฉันรู้ว่าผู้ชายหน้าอ่อนคนแรกชื่อคีนิน ส่วนคน ที่สองที่มีลักยิ้มชื่อคีบัส...

และคนสุดท้ายที่เดินเข้ามาในจอคือผู้ชายหน้าตาคมเข้มที่ดูคุ้นเสีย เหลือเกิน ทันทีที่เห็นหน้าเขาฉันถึงกับเดินไปเกาะหน้าจอทีวีมองตาค้าง... "เธอน่ะ อย่าบังสิ^,,

ผู้หญิงสองคนนั่นโวยวายใส่ฉัน "พวกเธอน่ะ เงียบไปเลย-!!!"

 

ฉันหันไปจ้องยัยพวกนั่นตาขวาง สงสัยหน้าฉันจะดูน่ากลัว สองคนนั่น เลยเงียบไป

"พวกเธอบอกฉันทีซิว่าคนคนนี้ชื่อวินเทอร์หรือเปล่า"

ฉันละสายตาจากผู้ชายคมเข้มที่กำลังแดนซ์อยู่ในจอทีวี ยัยสอง คนนั้นมองหน้าฉันอย่างมีนงงก่อนจะพยักหน้าพร้อมๆ กัน

อ่า...เป็นหมอนั่นจริงๆ ด้วย...ทำไมถึงได้โซฮอตขนาดนี้กันนะ
 

Cockroach on stage

 

พรุ่งนี้ก็จะถึง'วันเปิดเทอม นิสัยที่ติดตัวฉันมาตั้งแต่สมัยอยู่อเมริกา คือความลี้เกียจ และดูท่าว่าจะแกใต้ยากด้วยแฮะ

 

ฉันเดินลงมาจากบันไดวนที่ทอดยาวลงมาตรงกลางบ้าน บ้านหลังนี้ มีพ่อของฉันกับแม่เลี้ยงใจร้ายเป็นผู้ปกครองอย่างเป็นทางการ พ่วงท้าย ด้วยน้องสาวลี้อิจฉาที่ชอบหาเรื่องฉันทุกวี่ทุกวัน

 

และเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ ฉันเลยเตรียมตัวจะเผ่นออกจากบ้าน เหม่อนทุกครั้ง ก็แหม...ในวันหยุดก่อนเปิดเทอมแบบนี้ฉันต้องไปเที่ยวให้ ทั่วกรุงเทพฯ เพื่อดูความเปลี่ยนแปลงของบ้านเมืองเสียหน่อยสิ อีกอย่าง นี่เป็นข้ออ้างในการลี้ภัยจากยัยน้องสาวลี้อิจฉาและยัยแม่มด แม่เลี้ยง ของฉันนั่นด้วย

 

"คุณพู่กันจะไปไหนคะ"

 

เสียงพี่แจ๋วคนรับใช้ของบ้านนี้ถามขึ้น เธอเป็นมิตรกับฉันที่สุด ในบ้านรองจากพ่อ

 

"พู่กันจะออกไปเที่ยวค่ะ"

 

พี่แจ๋วยิ้มและบอกให้ฉันเที่ยวให้สนุก แต่ว่า...มารก็มาผจญจนได้

 

- _-A

 

"แหมๆๆๆๆ เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกได้ไม่นาน ก็จะออกไปเที่ยว

 

เสียงยัยน้องสาวลี้อิจฉาทำให้ฉันต้องหัวเสีย ฉันหันขวับกลับไป มอง เธออย่างไม่สบอารมณ์ ยัย เด็กลี้อิจฉาอยู่ในชุดเปรี้ยว และแต่งหน้า แต่งตาหลายชั้น เธอสะพายกระเป๋าสีแดงแจ๊ด ถ้าเรามายืนข้างๆ กันฉันคงดับ ไปเลย เพราะแสงที่ฉายออกมาจากชุดของเธอช่างบาดตาคนมองจริงๆ "ทำไมถึงมองฉันอย่างนั่น"

 

ยัยเด็กลี้อิจฉาถามพร้อมกับจิกตามองฉัน "เปล่า ฉันไปล่ะ"

"เดี๋ยว!!! เธอควรจะอยู่บ้านทำความสะอาดห้องให้ฉันนะ"

"ห้องเธอ เธอก็ทำเองสิ"

"เธอมาอาศัยบ้านฉันอยู่นะยัยบ้า"

ยัยเด็กขี่อิจฉาตะโกนใส่หน้าฉันต่ออย่างไม่พอ'ใจ ฉันรู้สึกรำคาญ จนถึงขีดสุดเลยเดินหนีออกมาจากบ้านและพยายามปิดหูเพื่อไม่ให้ได้ยิน เสียงกรี๊ดด้วยความถี่สูงที่ดังไล่หลังมา "โซคดีนะคะ คุณพู่กัน-!"

พี่แจ๋วตะโกนตามหลังและคอยกันยัยเด็กขี่อิจฉาที่พยายามจะตามฉัน ออกมาไว้ให้ ขอโทษทีนะที่คนรับใช้บ้านเธอรักฉันกันหมด โฮะๆ

ในที่สุดฉันก็มาถึงย่านวัยรุ่นอย่างสยามสแควร์ ฉันไม่ได้มาเหยียบ ที่นี่^,นานถึงสามปีแล้ว ที่นี่ดูเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย แต่ร้านอาหารแถวนี้ก็ ยังคงเป็นร้านเดิมๆ ที่ฉันเคยมากินกับเพื่อนทั้งนั้น

ฉันเคยป่วยอยู่ครั้งหนึ่งตอน ม.2 เห็นพ่อบอกว่าครั้งนั้นฉันป่วยหนัก ที่สุดแล้ว ฉันต้องเช้ารับการผ่าตัดโดยที่ยังไม่รู้สาเหตุของโรคเลย หลังจาก นั้นฉันก็ถูกส่งตัวไปอเมริกา ช่วงแรกๆ ที่ไปอยู่ที่นั้นฉันเป็นเด็กขี่แยมากๆ เลยล่ะ เพราะฉันอายุแค่สิบลี่แต่กลับต้องมาใช้ชีวิตคนเดียวใน'ใจกลางเมือง นิวยอร์ก'โดยมีพี่เลี่ยงอีกหนึ่งคน ทว่ายังดีที่พ่อมักจะแวะมาเยี่ยมฉันทุกๆ สัปดาห์ แต่พอผ่านไปหนึ่งเดือน ฉันก็เริ่มชินและความคิดก็เริ่มโตขึ้น จนกระทั้งเวลาผ่านไปสามปี ฉันก็กลับมาเรียนต่อ ม.6 ที่เมืองไทยอีกครั้ง ฉันเดินคิดเรื่องเก่าๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนพร้อมกับมองร้านรวง ตามข้างทาง และระหว่างนั้นเองป้ายสีแดงๆ ที่แปะอยู่หน้าร้านขาย เครื่องมือเก่าๆ ร้านหนึ่งก็สะดุดตาฉัน

‘งานพิเศษ รายได้ดี...^,

ตัวอักษรใหญ่ๆ สีขาวเขียนไว้กลางกระดาษแผ่นนั้น งานพิเศษงั้นเหรอ น่าสนใจจัง ถึงทางบ้านฉันจะไม่ไต้จนอะไร แต่เรื่องแบบนี้น่าสนุกจะตาย

>_< ฉันลองเดินเข้าไปในร้านนั้น มันเป็นร้านขายเครื่องมือเก่าๆ ที่น่า จะเจ๊งไปได้ตั้งนานแล้ว สนิมเกาะเกรอะกรังตามตู้เหล็กเลยล่ะ "มีอะไรหนู"

ตาแก่ใส่แว่นหนาๆ คนหนึ่งถามฉัน "เห็นป้ายหน้าร้านบอกว่ามีงานพิเศษเหรอคะ"

"ใช่...แต่แบบหนูจะไหวเหรอ ไม่มีใครกล้าทำงานแบบนี้หรอก"

ลุงโบกมือไล่ฉันออกจากร้าน นั้นยิ่งทำให้ฉันสงสัย "ทำไมล่ะคะลุง

ฉันถามต่อ ลุงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ ตรงหน้าและชูกระดาษแผ่นหนึ่งให้ดู

"ต้องใส่ชุดแบบนี้ ออกไปยืนแจกใบปลิวแบบนี้^,,

ฉันมองตามรูปที่ลุงชี้ให้ดู ชุดที่ว่านั้นเป็นชุดแมลงสาบ มีขายู่บยั่บ เลยแหละ แถมต้องไปยืนแจกใบปลิวเกี่ยวกับยาฆ่าแมลงอีก มันก็ไม่ใช่ สภาพที่ดีจริงๆ ล่ะนะ ฉันเห็นฉันยังเครียดเลย "งั้นหนูขอลานะคะลุง"

"ก็ว่าแล้วว่าเด็กสาวที่ไหนจะอยากแต่งตัวแบบนี้ ส่วนใหญ่ก็หนี หายไปทำงานตามพวกร้านพิซซ่าหรือพวกร้านอาหารฝรั่งกันหมดทั้งนั้น เด็กสมัยนี้เห็นเงินกับความสบายเป็นพระเจ้า!"

ลุงร่ายยาวและลงท้ายด้วยการหลอกกัดเล็กๆ "เงินเป็นปัจจัยที่ห้านะ ลุงไม่รู้เหรอคะ "ลุงก็ว่างั้นแหละ งั้นเอานี้ ถ้าหนูรับงานนี้ ลุงจะให้ไอ้นี่ไปเลย" "อะไรอะคะลุง"

ลุงชูของแปลกๆ ให้ฉันดู มันเป็นสร้อยเส้นเล็กๆ ที่ห้อยเหรียญกษาปณ์ เก่าๆ เอาไว้ มันดูขลังและน่าดึงดูดอย่างบอกไม่ถูก พูดตามตรง ฉันเห็นมัน แล้วปิ้งเลยอ่ะ

"มันทำไรได้อ่ะคะลุง"

"นี่เรียกว่าสร้อยเรียกเนื้อคู่ ถ้าเรามีปัญหาเมื่อไหร่ ลองเอามันมา วางแนบที่หัวใจลิ แล้วเนื้อคู่เราจะมาช่วย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อนะหนู

ขลังมากๆ

ขอบอก มันเป็นของตกทอดน่ะ ลุงเคยได้มันนี่แหละที่ช่วยให้ลุงได้เจอ คนดีๆ ถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตาม"

ในดวงตาของลุงฉายแววเศร้า ถึงไอ้เรื่องตำนานนั่นจะดูไม่ค่อย น่าเชื่อถือ แต่สร้อยเส้นนั่นก็น่าเก็บสะสมเป็นบ้าเลย มันดูเก่าและขลังอย่าง ประหลาด

"หนูจะรับงานนี้ค่ะลุง"

ในที่สุดฉันก็พูดออกไป

"หนูแน่ใจนะ -_-A ว่ารับสภาพของชุดที่จะใส่ได้"

ลุงหันไปหยิบชุดแมงกะจั๊วจากต้านหลังมาชูให้ฉันดู ฝุ่นที่เกาะอยู่ บนเสื้อร่วงกราวลงมา นี่คงไม่ได้ซักมาหลายปีเลยสิเนี่ย "น่ารักจะตายค่ะลุง >_<"

ฉันกัดฟันพูด น่ารักอะไรล่ะ อุบาทว์จะตาย แต่เอาเถอะ งานนี้

เพื่อสร้อยติงต๊องเส้นนั่นเลยนะ มันสวยถูกใจฉันมาก! >_<

ฉันออกมายืนแจกใบปลิวในชุดแมลงสาบ สำหรับฉันถือเป็นประสบการณ์ ที่แปลกใหม่มากๆ กับการได้มาทำอะไรแบบนี้ ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ พวกเพื่อนๆ ที่อเมริกาฟังนะ พวกนั่นต้องอิจฉาแน่ๆ ที่รู้'ว่าฉัน'ไต้แต่งตัว เป็นแมงกะจั๊ว

รับรองไต้ว่าไม่มีใครเคยทำอะไรแบบนี้แหงๆ หรือไม่พวกนั่นก็อาจจะ สมเพชฉันแทน      เอาล่ะ! งานนี้เพื่อสร้อยเก่าๆ เส้นนั่นเลยนะ

"คิกๆ แมลงสาบเหรอ"

ผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินผ่านหน้าไปหัวเราะฉันอย่างไม่เก็บอาการ -_-A "เธอกล้าทำไต้ยังไงน่ะ^,,

"นั่นใช่เด็กมัธยมหรือเปล่า"

"โรงเรียนไหนกัน เสียชื่อหมดเลย"

และระหว่างที่ฉันกำลังแจกใบปลิว คนที่เดินผ่านไปมาก็ออกเสียง วิจารณ์กันให้แซด ทำไมกันล่ะ แค่แต่งชุดแมลงสาบเก่าๆ มันดูแย่มาก เลยเหรอ ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะเสียหายตรงไหนเลย แค่ดูแปลกๆ นิดหนึ่ง

 

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)