แก้มใส (cookie)

บทที่ 1

 

ห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ตกแต่งอย่างประณีตงามรสนิยมของเจ้าของห้อง โต๊ะทำงานตั้งอยู่มุมหนึ่ง ส่วนที่เหลือจัดเป็นมุมพักผ่อน มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน...ร่างสูงยืนกอดอกพิงกรอบประตู เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะที่แม่จอมยุ่งขัดคำสั่ง เข้ามาวุ่นวายในห้องทำงานของเขา แต่ละครั้งก็อ้างนู้นอ้างนี่ไปเรื่อยเปื่อย ถนัดเสียจริงเรื่องสร้างความน่ารำคาญ

เฉพาะแค่เดือนนี้ก็สี่ครั้งแล้ว ชายหนุ่มส่ายหน้ากับตัวเอง นึกถึงเหตุการณ์ในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

‘แก้มมาจัดโต๊ะให้ค่ะ เป็นไง เรียบร้อยมั้ยคะ’

ความหวังดีครั้งแรกของเธอทำเอาเอกสารสำคัญปนกันไปหมด ยังดีที่ไม่โยนใส่ถังขยะเพราะคิดว่าเป็นแค่เศษกระดาษ

‘แก้มเข้ามาจัดตู้หนังสือค่ะ’

เป็นระเบียบเรียบร้อยดีมาก แต่มันทำให้เขาหมดอารมณ์อ่านตอนที่ยังค้างอยู่เลยทีเดียว

‘แก้มมาทำความสะอาด ปล่อยให้ฝุ่นเยอะแบบเนี้ย ระวังจะเป็นภูมิแพ้นะคะ’

หรือแม้กระทั่ง

‘แก้มมาเปลี่ยนน้ำในแจกันค่ะ เดี๋ยวยุงมันวางไข่’

สารพัดความหวังดีที่หามาเป็นข้ออ้าง ดูซิ วันนี้จะแก้ตัวว่าอะไรอีก

 

มือเรียวบางยังคงหยิบโน่นจัดนี่ ฮัมเพลงอย่างมีความสุข ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเมฆครึ้มส่อเค้าอยู่ด้านหลัง

 

ได้ยินไหม ใจฉัน บอกรักเธอ

เธอได้ยินหรือเปล่า

รักเธอเหลือเกิน...

 

“แก้ม!” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว แจกันแก้วใสใบบางในมือหล่นลงกระทบพื้น

เพล้ง! เอาอีกแล้วแก้มใส ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้นะ คนรู้ตัวว่ามีความผิดหน้าจ๋อย ค่อยๆ หันมาสบสายตาหงุดหงิดของเขา

“แก้ม...เอ่อ...แก้ม...เข้ามาทำแจกันของพี่มาร์คแตก”

‘มาร์คัส ดาร์ลตัน’ ส่ายหน้าอย่างระอาเต็มทีกับมือบางที่ยื่นเศษแก้วออกมาให้ดู

“อืม...เห็นแล้ว”

“แก้มไม่ได้ตั้งใจนะคะ แก้มตกใจ ก็พี่มาร์คเรียกซะดังเชียว อยู่ใกล้กันแค่นี้เรียกเบาๆ ก็ได้ยิน” ท้ายเสียงบ่นอุบอิบ

ดวงตาสีฟ้าอมเทายังจ้องนิ่ง แก้มใสเหลือบมองนาฬิกานี่ก็เพิ่งหกโมงเองนี่นา กลับมาได้ไง ไหนคุณแม่บอกว่าวันนี้มีประชุมกลับดึก

ปฏิกิริยาของเธอไม่พ้นสายตาเขาไปได้ ลำพังแม่ตัวดีเองโดนดุหนักๆ เข้าก็ไม่กล้ามาวุ่นวายมากนัก แต่นี่คงได้แรงหนุนลูกใหญ่จากแม่เขาแน่ๆ ถึงได้ทำเก่งกล้าไม่ฟังกันอย่างนี้

“แก้ม” เขาเรียกเสียงดุ

“คะ?” คราวนี้ตายแน่

“หลบตาทำไม เงยหน้าขึ้นมาพูดกันก่อน” เอาแต่ก้มหน้างุดๆ อย่างนี้แล้วจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง

แก้มใสค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเขา “จะดุอะไรแก้มอีกล่ะคะ แก้มก็แค่หวังดี เห็นนั่งทำงานมุมเดิมทุกวัน กลัวว่าพี่มาร์คจะเบื่อก็เลยอยากจัดห้องให้ใหม่” ดวงตาใสแจ่มแจ๋วมีน้ำคลอตา

อันที่จริงเขาก็ไม่อยากดุเธอนักหรอก แต่ถ้าไม่ปรามไว้บ้างก็วุ่นวายกับเขาหนักขึ้นทุกที

“ขอบใจสำหรับความหวังดีนะแก้ม แต่ทุกครั้งที่แก้มพยายามหวังดีกับพี่มันก็มีแต่เรื่อง จำได้มั้ย แก้มจัดโต๊ะให้ก็เกือบทำเอกสารสำคัญหาย รู้รึเปล่าว่าถ้ามันหายขึ้นมาจริงๆ บริษัทเราจะเสียหายมากแค่ไหน พอจัดตู้หนังสือก็เอาที่คั่นหน้าที่พี่อ่านค้างไว้ออกหมด เรื่องทำความสะอาดนี่ก็เหมือนกัน”

“แก้มไม่ดีเองที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” ไม่ต้องรอให้เขาสาธยายจนหมดหรอก ยังไงเธอก็ผิดเสมอในสายตาเขา ทำดีก็แค่เสมอตัว พลาดไปบ้างก็โดนเทศน์จนน้ำตาจะหล่นแบบนี้แหละ ถ้าเป็นคนอื่นพูดจาแบบนี้ล่ะก็ แก้มใสจะไม่ใส่ใจเลย แกล้งทำหูทวนลม อยากพูดก็พูดไป แต่พอเป็นพี่มาร์ค ถึงจะแกล้งไม่สนใจยังไงแต่มันก็ยังได้ยินแล้วก็เสียใจทุกที ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ

“มีเหตุผลหน่อยแก้ม เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ไม่ใช่เด็กสามขวบที่จะพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง” เธอเฉไฉไม่สบตาเขาอีกแล้ว “อย่าเข้ามายุ่งในห้องทำงานพี่อีก คงไม่ต้องให้ถึงขั้นล็อกห้องเวลาที่พี่ไม่อยู่ใช่มั้ย”

“พี่มาร์ครำคาญแก้มขนาดนั้นเลยหรือคะ” ริมฝีปากที่เม้มสนิทตลอดเวลาที่เขาพูดถามขึ้นบ้าง

ชายหนุ่มตอบตัวเองได้ทันที เขาไม่ถึงกับรำคาญแก้มใส แต่บางอย่างที่เธอทำมันเข้าขั้นจุ้นจ้านวุ่นวายกับความเป็นส่วนตัวของเขามากเกินจะรับได้ เขาจึงเลือกตอบอีกอย่าง

“ใช่ รำคาญ” ตัดปัญหาซะ จะได้เลิกวุ่นวายซะที แต่พอเห็นมือบางยกขึ้นปาดน้ำตากลั้นสะอื้นก็ทำเอาคนนิ่งขึงอึ้งไปเหมือนกัน

“เดี๋ยวจะเรียกประนอมมาเก็บเศษแก้วให้นะคะ” เธอบอกก่อนที่จะก้าวออกไป แต่ยังไม่ทันพ้นห้องร่างบางก็หันกลับเดินตรงมาที่เขา เขย่งปลายเท้าซึ่งก็ช่วยให้สูงเกินไหล่ได้นิดเดียวเท่านั้น อะไรกันอีกล่ะแม่ตัวดี

“พี่มาร์คใจร้าย” ริมฝีปากบางเชิดขึ้นน้อยๆ ต่อว่าแล้วสะบัดหน้าจนผมปลิว เดินลิ่วๆ ออกไป ทิ้งให้เขายืนงง ตกลงเมื่อกี้ที่พูดไปตั้งมาก เธอเข้าใจบ้างรึเปล่านะ

 

บทที่ 2

 

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า นาฬิกาบนโต๊ะบอกเวลาห้าทุ่มเศษ จะเป็นใครไปได้ที่กล้ารบกวนเขาในเวลาแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนที่งอนเขาออกไปตั้งแต่ตอนเย็นก็คงเป็นผู้หญิงอีกคนที่มองอย่างคาดโทษเมื่อตอนรับประทานอาหารค่ำ

“เข้าไปได้มั้ยจ๊ะ” คนที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาก่อนหยั่งเสียง ไม่ยอมก้าวเข้ามา ในขณะที่เขารีบลุกจากเก้าอี้ตรงไปโอบเอวเธออย่างเอาใจ

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ”

“งานยุ่งมากรึเปล่า จะได้ไม่กวน”
“ไม่หรอกครับ” ถึงจะงานยุ่งมากแค่ไหน แต่กับเธอคนนี้เขามีเวลาให้เสมอ

แม้จะอายุกว่าห้าสิบปี แต่หากเปรียบเทียบกับคนในวัยเดียวกัน คุณมัณฑนายังแลดูอ่อนวัยกว่ามาก อาจเป็นเพราะท่านเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มง่าย แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่กับเขาในตอนนี้

“ดึกแล้ว ทำไมคุณแม่ยังไม่นอนล่ะครับ”
คุณมัณฑนานั่งมองหน้าลูกชายสุดที่รักที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวกับวัตถุประสงค์ของท่าน

“แม่มีเรื่องอยากจะถาม”

“ก็ถามมาสิครับ” ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ บนชุดรับแขกตัวเดียวกัน ตั้งท่าเตรียมพร้อมตอบคำถามจนท่านเองนึกหมั่นไส้

“มาร์คไปดุอะไรน้อง”

ผิดจากที่คิดซะที่ไหน “หึ ไปฟ้องะไรคุณแม่อีกล่ะครับ” น้ำเสียงเอือมระอา

“เห็นน้องเป็นเด็กช่างฟ้องไปได้ แค่เห็นแม่ก็รู้แล้ว นั่งซึมหน้าจ๋อยออกอย่างนั้น ถามอะไรก็ว่าแก้มไม่ดีเอง”

ฉลาดนักนะแม่ตัวดี ไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ แต่แค่นี้ก็เรียกคะแนนสงสารได้มากนัก แถมยังทำให้คุณแม่มาเล่นงานเขาได้อีกต่อ

“น้องยังเด็ก อย่าไปดุอะไรนักเลย” คุณมัณฑนาเข้าข้าง

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)