Black Comedy เรื่อง(รัก)ลับตลกร้ายของผู้ชายเจ้าชู้ (Dix-sept17)

When I tell you I love you, I really mean it.

I’m not like everybody else, I fucking mean what I say.

-Lady Gaga-

บทนำ

14 กุมภาพันธ์

10.30 P.M.

@ หอประชุมมหาวิทยาลัย Arcadia

ผมรู้สึกอึดอัดจนพูดไม่ถูกเมื่อพบว่าตัวเองได้บัตรเชิญจากชมรม ‘Shadow Scar’ ชมรมของผู้มีอิทธิพลในมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่ ผมควรจะดีใจสินะที่ได้รับเชิญมาปาร์ตี้ในคืนวาเลนไทน์...ถ้าเป็นปาร์ตี้ปกติผมคงจะดีใจจนเนื้อเต้นที่จะได้มาพบเจอผู้คน ดื่มด่ำกับแอลกอฮอล์และสาวสวยมากหน้าหลายตาที่มาให้ผมคั่ว

แต่ว่าปาร์ตี้นี่มัน...ไม่ใช่

ปาร์ตี้ล่าความลับที่จัดขึ้นมาราวกับจงใจปั่นหัวผู้ที่ได้รับบัตรเชิญสีดำที่มีชื่อสลักด้วยสีทอง ดอกกุหลาบสีแดง และหน้ากากขนนก ซึ่งตัวผมเองได้รับหน้ากากขนนกซึ่งเป็นสีเทา...

เมื่อผมเดินเข้ามาในงานที่จัดด้วยธีมสีม่วง และประดับประดาด้วยดอกกุหลาบสีแดงสด

ว่าแต่...สีม่วงงั้นเหรอ...

ผมปัดความคิดบ้าๆ ออกไปจากสมอง และมองสำรวจแขกที่ได้รับเชิญมาร่วมงาน ซึ่งแต่ละคนจะมีหน้ากากบนใบหน้า สังเกตดูแล้วน่าจะมีทั้งหมดสามสีด้วยกัน ซึ่งก็คือขาว เทา และดำ...

และผมไม่รู้หรอกว่าสีของหน้ากากมีความหมายโดยนัยอะไรกับความลับของเจ้าหน้ากากหรือเปล่า

ถ้ามี ความลับของผมก็คงเป็นระดับกลางๆ นั่นแหละ

ผมรับเครื่องดื่มจากบริกรเพื่อดื่มขจัดความวิตกที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่วจิตใจนของผม ที่ตั้งแต่ได้รับบัตรเชิญอันทรงเกียรติของชมรมบ้านี่มา ผมก็ทำอะไรแทบไม่ถูกเลย นอกจากตกใจ หวาดระแวง หวาดหวั่น และกลัวว่าความลับของผมมันจะหลุดรอดจากที่นี่ไปสู่แฟนสาวของผมน่ะสิ

การที่ได้รับเชิญมาปาร์ตี้ความลับนี่มันก็ทำให้ผมรู้ได้ทันทีเลยว่าใครเป็นคนเปิดโอกาสให้ผมก้าวเข้ามายืนหวาดวิตกว่าตัวเองจะถูกล่าความลังบไปเมื่อไร

ผมมองการแสดงบัลเลต์จากละครเวทีเรื่อง Swan Lake ด้วยความเหม่อลอย ก่อนจะไปสะดุดกับนักแสดงหญิงคนหนึ่งที่มีผมสีน้ำตาลเข้มพลันหัวใจของผมก็กระตุกวูบขึ้นทันที

หลังจากนั้นก็มีการแสดงองวงออเคสตราของมหาวิทยาลัย ซึ่งผมจำได้รางๆ ว่ามันคือช่วงตอนต้นเพลง The Phantom of the Opera นั่นเอง แต่การแสดงอันเริ่ดหรูบนเวทีก็ไม่ได้ทำให้ผมจิตใจสงบลงได้เลย

หนำซ้ำยิ่งเหมือนการถูกยั่วโมโหชั้นดี และมันทำให้ผมนึกถึงใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งแวบเข้ามาในความคิด ผู้ชายที่เหมือนปีศาจ ทำเรื่องชั่วและพยายามที่จะบีบบังคับให้ผมเลิกกับแฟน...แล้ววันนี้มันก็เป็นเหมือนการย้ำเตือนให้ผมคิดถึงเขา วันวาเลนไทน์ที่ผู้ชายคนนั้นเลือกมาให้เป็นเดดไลน์เพื่อให้ผมเลิกกับแฟนตัวเอง!

ซึ่งผมก็ไม่ทำ และไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้นเด็ดขาด

ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะเอาควมลับของผมไปโพนทะนากับใครก็ตาม และรู้สึกว่าหมอนั่นจะเอาจริงด้วยแฮะที่ส่งผมมายืนอยุ่ในปาร์ตี้ล่าความลับบ้านี่!

เพราะอย่างน้อยชายหนุ่มที่เดินขึ้นมาบนเวที ทำตัวลึกลับด้วยหน้ากากแฟนทอมครึ่งหน้า มันก็เป็นผุ้กุมความลับอันแสนสะอิดสะเอียนของผมเอาไว้แหละวะ!

หึ...มันยังไม่ทันหมดคืนวาเลนไทน์ก็เล่นตุกติกแล้วสินะ ไอ้ควอตซ์!

“ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่ปาร์ตี้ในคืนนี้อย่างเป็นทางการ และผมหวังว่าทุกคนจะยินดีที่ถูกเชิญให้มาเป็นแขกคนสำคัญของงานนี้”

ผมอยากจะสาดเครื่องดื่มในแก้วนี่ใส่หน้าไอ้คนที่พูดอยู่บนเวทีนัก

ใครมันจะไปยินดีกับแกล่ะวะ!

“และขอให้ทุกคน...สนุกกับการถูกไล่ล่าความลับในคืนนี้” เขาเหยียดยิ้ม ซึ่งมันทำให้ผมนึกถึงผู้ชายอีกคนที่มีรอยยิ้มแบบนี้

ผู้ชายที่เป็นคนก่อความลับอันน่าสมเพชให้กับผมคนนี้...

“ผมหวังว่าพวกคุณจะกุมความลับของตัวเองไว้ได้จนกว่าปารืตี้ในคืนนี้จะจบลง”

...คุณคิดว่านี่เป็นเรื่องตลกร้ายที่ผมควรจะเก็บไว้เป็นความลับไม่ให้แฟนสาวของตัวเองรู้ไหม เรื่องที่ผมตื่นขึ้นมาในสภาพร่างกายเปือยเปล่าในตอนเช้าของวันหนึ่งพร้อมกับผู้ชายอีกคนบนเตียง!!

1

วันนี้ทางนิตยสารของเรารู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มีโอกาสสัมภาษณ์ผู้หญิงเก่งอย่างคุณใบว่าน เธอเป็นหญิงสาวที่รู้จักกันดีในวงการธุรกิจ ผู้ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย และเป็นเจ้าของพ็อกเก็ตบุ๊ก ‘ปราบผู้ชายเจ้าชู้ให้อยู่หมัด’ แต่เหนือสิ่งอื่นใด เธอเป็นผู้หยิงที่ได้ครอบครองหัวใจของนักแสดงหนุ่มเจ้าชู้ตัวพ่ออย่างเอเดน

ทางนิตยสาร Super Women มีบทสัมภาษณ์หญิงเก่งคนนี้มาฝากทุกคนกันค่ะ

Q :: แนะนำตัวให้ผู้อ่านรู้จักตามสไตล์ของใบว่านหน่อยค่ะ

A :: สวัสดีค่ะ ฉันใบว่าน แฟนของเอเดน (เน้นย้ำเป็นพิเศษ) เป็นลิตเติ้ลมอนสเตอร์ ฉันรักเลดี้ กาก้า (ทำมือกรงเล็บ)

Q :: ตอนนี้คุณอายุเท่าไร

A :: ตอนนี้ฉันอายุยี่สิบเอ็ดปี แต่หลายๆ คนบอกว่าฉันหน้าสิบสี่ (หัวเราะ พร้อมชูสองนิ้วแอ๊บแบ๊ว) และสมองห้าขวบ (หัวเราะ)

Q :: คุณคบกับเอเดนตั้งแต่เมื่อไร และใครเป็นฝ่ายจีบก่อน จีบกันอย่างไร

A :: มัธยมค่ะ เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก เอเดนเป็นคนเจ้าชู้ตั้งแต่เกิดเลยมั้ง ฉันก็เลยไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้อยู่ในสายตา ไม่รู้ว่าเราคบกันตั้งแต่ตอนไหน แต่รู้สึกเหมือนตอนนั้นเพื่อนๆ จะเชียร์ให้คบกันค่ะ พอรู้ตัวอีกทีเขาก็เรียกฉันว่า ‘ที่รัก’ และเขาก็บอกว่ามีฉันแค่คนเดียว (ยิ้มอย่างมีความสุข)

Q :: สาวๆ ได้ยินอย่างนี้คงอิจฉากันเลยทีเดียวนะคะ อย่างที่รู้กันว่าเอเดนออกมาประกาศตามหน้าสื่ออยู่เสมอว่าถึงแม้ว่าเขาจะหว่านเสน่ห์ให้กับหญิงทั่วไป แต่หัวใจก็สยบอยุ่ที่คุณคนเดียว คุณมีวิธีกำราบเขาอย่างไร

A :: ให้เขาอยู่ในกำมือคุณ

Q :: เคล็ดลับที่คุณอยากจะฝากกับทางบ้าน

A :: อ่อนโยน นุ่มนวล ใจเย็นกับแฟนหนุ่มที่เจ้าชู้ของคุณค่ะ

ฉันอ่านนิตยสารที่ลงบทสัมภาษณ์ฉันไปเมื่อหลายวันก่อนด้วยความรู้สึกเอียนๆ คำตอบของตัวเองเหลือเกิน อยากจะโก่งคออ้วกนัก ฉันให้สัมภาษณ์ได้แบบชิลๆ และสตรอเบอรี่มากมายก่ายกอง พอเบนสายตาไปมองพ็อกเก็ตบุ๊กที่สำนักพิมพ์ส่งมาให้เป็นของอภินันทนาการแล้วก็ถอนหายใจ ไอ้บรรดาตรรกะบ้าๆ บอๆ ที่ฉันเขียนลงไปในพ็อกเก็ตบุ๊กนั่นล้วนเป็นตรรกะที่ฉันไม่สามารถนำมาใช้ได้ในชีวิตรักของฉันและเอเดนเลยสักนิด

(ที่มีข่าวกับน้องกิ๊บ น้องเชอร์รี่ และน้องมายนี่จริงหรือเปล่าคะ ที่ว่าควงกันไปดูหนัง)

(น้องๆ ทั้งนั้นครับ เราร่วมงานกัน)

(หนุ่มเจ้าชู้อย่างเอเดนคิดว่าสาวๆ พวกนั้นเป็นน้องจริงๆ เหรอคะเนี่ย)

(โอ๊ย ผมเลิกแล้วครับ นิสัยเจ้าชู้น่ะ อันที่จริงผมไม่ได้เจ้าชู้เลยสักนิด สื่อชอบตีความไปผิดๆ ผมแค่อัธยาศัยดีแล้วก็เทกแคร์เก่งเท่านั้น)

(แล้วรอยแผลตามร่างกายนี่ มีคนบอกว่าใบว่าน แฟนสาวเป็นคนทำร้ายเพราะคุณไปเฟลิร์ตกับสาวๆ ในผับเหรอคะ)

(ตายแล้วพี่ครับ เอาข่าวมาจากไหนครับเนี่ย ไร้สาระจริงจังเลย ผมกับใบว่านชอบเล่นกับแรงๆ มันเป็นการแสดงความรักของยอดดวงใจผมครับ)

พอบทสัมภาษณ์มาถึงตรงนี้ ฉันก็ถึงกับพ่นกาแฟพรวดออกมาทันที ยอดดวงใจเหรอ ให้ฉันล้วงคออ้วกดีไหมเนี่ย พ่อคุณ แต่มันก็ไม่มีอะไรน่าสะอิดสะเอียนไปกว่าประโยคตลบตะแลงสื่อของพ่อซุปตาร์ตัวดีที่สมควรกวาดรางวัลทุกสาขาการแสดงคนนี้แล้วล่ะ

(แล้วที่บอกว่าเอเดนเที่ยวผับนี่ตลกแล้วครับพี่ ผมเลิกไปตั้งนานแล้ว พักนี้ผมเข้าวัดครับ ปฏิบัติธรรมบ่อย เห็นไหมครับ หน้าตาผมสดใสมาก)

เหอะ...ไอ้หน้าตาเหนื่อยอ่อน แลดูเพลียๆ ตลอดเวลาน่ะเหรอสดใสเอเดน นายนี่มันสุดยอดแห่งความปลิ้นปล้อนจริงๆ เลย

ฉันเท้าคางมองภาพในรายการข่าวบันเทิง ฟังบทสัมภาษณ์ทุเรศๆ ที่ผู้ชายขี้โกหกคนนั้นกำลังปั้นขึ้นมาให้ดูดี เสียงนักข่าวแซวเอเดนเป็นระลอก

(เพราะหัวใจของผมน่ะ หยุดอยู่ที่ใบว่านเพียงคนเดียว)

ปิ๊บ!

ฉันกดปิดโทรทัศน์ลงทันทีด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย และเมื่อเห็นสายตาของอัลเฟรดที่ส่งมานั้น ฉันก็รู้ทันทีว่าเขากำลังจะพูดถึงเรื่องอะไร

“เอ่อ...มีรายงานว่า...”

“ออกรถ!”

“เอ่อ คุณว่าอะไรนะครับ”

“ก็ออกรถไง” ฉันว่าก่อนจะหยิบนิตยสารนั่นโยนลงถังขยะ

“เอ่อ...” อัลเฟรดอึกอัก ส่งสายตาคัดค้านออกมา “คุณใบว่าครับ ผมว่า...”

“หุบปาก!”

“ครับ”

“ได้เวลาจัดการคุณแฟนจอมเจ้าชู้แล้วล่ะ”

สายตาของฉันส่งออกไปพร้อมกับหักนิ้วเสียงดังกร๊บ หมุนคอนิดหน่อย วอร์มร่างกายอีกนิด ได้เวลา ‘กำราบ’  แล้วล่ะ หึๆ

ฉันเดินมาถึงหน้าห้องในโรงแรมแห่งหนึ่งที่ผู้ชายคนนั้นใช้เป็นสถานที่เริงรักกับสาวๆ ในสต็อกของเขา เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่ฉันต้องมาอาละวาดแบบนี้ บทสัมภาษณ์ที่ให้กับนิตยสารหรือสิ่งที่เขียนลงไปในพ็อกเก็ตบุ๊คนั้นเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

อ่อนโยน นุ่มนวล ใจเย็นเหรอ

เหอะ..ไอ้คำพวกนั้นมันไม่เคยบรรจุอยู่ในสมองของฉันหรอกนะ ฉันใจเย็นมามากพอแล้ว สิ่งที่จะต้องแสดงออกไปคือความโหดและการแสดงความเป็นเจ้าของแบบรุนแรงที่สุด...

อันที่จริงฉันก็ไม่อยากที่จะแสดงความรุนแรงอะไรหรอกนะ แต่เพราะข้อความที่ผู้ชายคนนั้นส่งมาให้ฉันน่ะสิ

‘วันนี้ผมมีงานการกุศลกับเด็กด้อยโอกาสนะคร้าบ คิดถึงจังเลยอ่ะ รักที่รักมากเลยนะครับ จุ๊บๆ’

อื้ม...งานการกุศลเขาจัดกันที่โรงแรมงั้นเหรอ...

และเด็กด้อยโอกาสนี่ใช่ยัยผู้หญิงหน้าตาแปลกประหลาดใส่ชุดชั้นในพร้อมหูแมวที่กำลังกรี๊ดกร๊าดนี่รึเปล่า...

อื้ม...แล้วตอนนี้ผู้ชายที่บอกกับสื่อไปว่า ‘เพราะหัวใจของผมน่ะ หยุดอยู่ที่ใบว่านเพียงคนเดียว’ ใช่คนเดียวกับไอ้ชีเปลือยที่ใส่เพียงบ็อกเซอร์ลายหัวใจตัวเดียว โชว์หุ่นล่ำๆ นั่น กับมีผ้าผูกอยู่ที่ตาและวิ่งไล่นางแมวยั่วสวาทพล่านไปทั่วห้องพักหรือเปล่านะ

“น้องแมวเหมียวจ๋า มาให้พี่จับซะดีๆ นะจ๊ะ” เสียงร้องเรียกอย่างกับตาแก่โรคจิตทำให้ฉันกำมือแน่น อัลเฟรด ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆ จับแขนฉันเอาไว้เป็นเชิงบอกให้ใจเย็น...

ใจเย็นงั้นเหรอ

“คิก แน่จริงก็จับให้ได้สิคะ พี่เอเดน” เสียงแรดๆ ของนางแมวยั่วสวาทนั่นทำให้ฉันที่ยืนอยู่หน้าประตูมาได้สักพักถึงกับกำมือแน่น รอก่อนนะ ให้ฉันถึงอารมณ์ปะทุสุดๆ ก่อนแล้วฉันจะระเบิดพวกมันให้เป็นจุณเลยทีเดียว

หึๆ

“มาสิจ๊ะ แมวเหมียวของพี่ ถ้าพี่จับได้จะให้อะไรเป็นรางวัลดีเอ่ย” เอเดนทำเสียงเหมือนคนโรคจิต แล้ววิ่งตามน้องแมวที่หลบไปทั่วห้อง เธอทำเหมือนหน้ามืดตามัว มองไม่เห็นฉันที่เดินเข้าไปเกือบถึงกลางห้องเรียบร้อยแล้ว

“น้องแมวก็จะให้... เฮือก!”

น้องแมวหน้าถอดสี มือไม้สั่น เมื่อสายตาของเธอสบกับฉันที่กำลังฉีกยิ้มหวานๆ แล้วยกมือเซย์ไฮอย่างใจเย็น จากนั้นฉันก็จัดการทักทายด้วยการฟาดฝ่ามือลงไปบนหน้าโมเอะของเจ้าหล่อนเบาๆ

เพียะ!

เอ๊ะ แต่ทำไมดังจังเลยน้า

หมับ!

“เย่ จับได้แล้ว น้องแมวสุดสวาทของพี่ มาให้พี่เอเดนลงโทษซะดีๆ น้า”

“หึๆ”

ว่าแล้วไอ้แฟนชั่วของฉันก็กดจมูกโด่งๆ ของตัวเองลงบนไหล่ของฉันแล้วหมอนั่นก็ชะงักไป

“เอ๊ะ ทำไมกลิ่นคุ้นๆ จังเลย”

“หึ...”

“ไม่เป็นไร พี่จับน้องแมวได้แล้ว มาให้พี่ลงโทษซะ...เฮือก” เมื่อเอเดนแกะผ้าผูกตาของตัวเองออกแล้วประจันหน้ากับฉันตรงๆ เขาก็ถึงกับช็อกซินีม่า ปากค้าง หน้าซีด ตัวสั่น และผละออกจากฉันในทันทีทันใด!

“ไงจ๊ะ ไหนบอกว่าจะมางานการกุศลไงล่ะ นี่เหรอเด็กด้อยโอกาส” ฉันว่าพลางเหล่ไปทางยัยแมวที่ยืนตัวสั่นอยู่ที่มุมห้อง ท่าทีกระดี๊กระด๊านั่นหายไปเป็นปลิดทิ้ง

“คือ...”

“คืออะไร” ฉันทำเสียงเรียบ แต่มือบีบเข้าหากันแนนราวกับจะสะกดอารมณ์ พลางเลิกคิ้วใส่เอเดนที่กำลังจะขุดมารยาผู้ชายที่ตัวเองมีเป็นหมื่นเล่นเกวียนออกมาใช้กับฉัน แต่...มันคงจะไม่ได้ผลหรอกจ้ะ

“พี่เอเดน หนูกลัวจังเลยค่ะ” ยัยแมวพูดออกมาเมื่อฉันตวัดสายตาคมๆ ไปทางเธอพร้อมกับกรีดยิ้มออกมาอย่างนางมารร้าย

“กลัวอะไรจ๊ะ ขโมยของคนอื่นกินเนี่ย”

“ฉัน...ฉันไม่ได้ขโมย ผู้ชายมาหาฉันเอง”

“ก็....ที่รัก คือ...ฉันโดนมอมยา!”

“โอ้...” ปากฉันอ้าขึ้นมา ไม่รู้จะสรรหาอะไรมาบรรยายความหน้าด้านซะยิ่งกว่าปูนซีเมนต์ของผู้ชายคนนี้ เอเดนทำหน้าหงอยๆ ใส่ กำลังจะเอื้อมมาจับมือฉันเพื่อขอความเห็นใจ

เห็นใจแกก็ควายแล้วล่ะ

กร๊อบ!!

ฉันบิดข้อมือเขา แล้วยกเข่ากระแทกหน้าท้องของแฟนตัวเองจนเขาหงายหลังล้มลงไปกับพื้น ไม่พอ ฉันยังยกส้นสูงของตัวเองเหยียบลงไปบนมือของเขาแล้วบดขยี้อย่างรุนแรง

“อ๊ากกก!” เสียงโหยหวนของฝ่ายชายดังขึ้น ฉันจิกเส้นผมสีบลอนด์ของเขาขึ้นมา แล้วคว้าผ้ามาผูกปิดตาเขาเอาไว้

ไม่ได้ ฉันจะให้เขาเห็นความดิบเถื่อนของฉันไม่ได้ เพราะฉากต่อไปมันรุนแรงมากจนฉันไม่สามารถให้ผู้ชายอ่อนต่อโลกอย่างเขารับรู้ได้ ฮิๆ

“กรี๊ด แกทำอะไรพี่เอเดนของฉัน!”

“เขาเป็นของเธอเหรอ” ฉันถามเสียงเรียบพลางเดินเข้าไปหา ยัยผู้หญิงที่มีหูแมวอยู่บนหัวนี่ก้าวเท้าหนีฉันอย่างหวาดๆ แต่ก็ไม่วายปากดีใส่ฉันอีก

“ใช่! เขาเป็นของฉัน ไม่ใช่ของหล่อน นังชะนีมีขา แกไม่รู้หรอกว่าผู้ชายของแกน่ะมันเป็นของฉันมาตั้งหลายคืนแล้ว แกมันโง่ กินหญ้าแทนข้าวหรือไงยะ!”

“พูดต่อสิ...อยากฟัง” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนคนใจเย็น น้ำเสียงใจเย็นอย่างเดียวไม่พอนะ ฉันยังแสดงอาการใจเย็นด้วยการนั่งลงอย่างนวยนาดบนโซฟาลายเสือดาว (ลายบ้าอะไร ทุเรศมาก!) พลางกวักมือเรียกให้อัลเฟรด ผู้ช่วยหนุ่มส่วนตัวเดินเข้ามารินไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนี้ ฉันไขว่ห้าง จิบไวร์ และหยิบไอโฟนจากกระเป๋าหนังแอร์เมสออกมานั่งถ่ายรูปลงอินสตราแกรม “ฉันบอกให้หล่อนพูดต่อไงจ๊ะ”

“แกมันโง่ โง่ไม่พอยังหน้าแก่อีก ผู้ชายของแกมันไม่เคยไยดีแกหรอก ผู้หญิงค่อยมหาลัยน่ะผ่านมือผู้ชายของแกมาแล้วทั้งนั้นแหละ แล้วก็ฉันจะบอกให้เอาบุญนะว่าถ้าแกอยากให้เขามาสนใจก็เลิกแต่งตัวแบบป้าๆ แล้วไปเสริมนมซะ!!”

“อืม พูดจบหรือยัง”

“แกจะทำอะไรฉัน”

ยัยบ้านี่กำลังทำตัวเหมือนโดนผีเข้า มือไม้สั่นไปหมด เมื่อฉันลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเท้าไปทางหล่อน รอยยิ้มของฉันฉีกขึ้นมา บอกแล้วไงว่าฉันเป็นคนใจเย็น

“ไม่ได้ทำอะไร”

“อย่าเข้ามานะ!”

“ทำไมเหรอจ๊ะ”

“อย่า...”

“เก่งแต่ปากกับเรื่องอย่างว่าสินะ” ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าน้องหูแมวแล้วยิ้มเย็นๆ “โอ๊ะ ว่าแต่เธอบอกให้ฉันอย่าเข้ามาใช่ไหม”

“...”

“งั้นฉันก้าวถอยหลังไปนะจ๊ะ” ฉันว่าพลางก้าวถอยหลังดังที่ปากว่าจริงๆ

“แกจะทำอะไร”

“ทำแบบนี้ไง!”

ผัวะ!

พระเจ้า...มันเป็น round kick ที่สวยงามจริงๆ

“หึ...ขอบคุณมากที่ทำให้ฉันได้ออกกำลังกายอีกครั้ง” ฉันปรายตามองร่างของน้องแมวที่นอนพะงาบๆ อยู่บนพื้นห้อง “อย่าบังอาจมาว่าแฟชั่นเวิร์กกิ้งวูแมนของฉันเชียวนะยะ”

หลังจากจัดการเสร็จ ฉันก็เดินไปยังเจ้าชายสุดหล่อของฉันที่ตอนนี้โดนมัดมืออยู่กับหัวเตียง ยื่นมือออกไปกระชากผ้าปิดตาของเขาออกให้ดวงตาสีฟ้าอมเทานั่นได้มองสบตากับดวงตาสีน้ำตาลของฉันแบบชัดๆ

“ที่รัก...คุณทำอะไร...เฮือก!” พอเขาเบนสายตาไปยังร่างของสาวน้อยหูแมวแล้วก็พูดอะไรไม่ออกอีกเลย

“ที่รักคะ คุณชอบแมวงั้นเหรอ”

“ที่รักครับ อย่า...อย่าทำร้ายเค้านะ เค้าขอร้อง”

“ถ้าชอบแมวทำไมไม่บอกล่ะคะ”

“...”

“ฉันจะได้สนองให้”

“เมี้ยว!!”

เสียงกรีดร้องเป็นภาษาแมวของเอเดนดังขึ้นลั่นห้อง หรืออาจจะลั่นโรงแรม เมื่อฉันกางกรงเล็บขึ้นแล้วข่วนไปที่หน้าของเขาเหมือนกับแมวน้อย ฮ่าๆ

รู้สึกสนุกปนเจ็บปวดเล็กๆ แต่ช่างมันเถอะ!

เพราะนี่แหละคือคุณค่าที่ผู้ชายเจ้าชู้คู่ควร

2

1 กุมภาพันธ์

@ Arcadia University

“นี่ก็ขึ้นเดือนใหม่แล้วนะ” ฉันเกริ่นขึ้นมาเรียบๆ แต่สายตาของฉันไม่ได้ปรายไปที่คู่สนทนาที่กำลังส่องกระจกดูรอยแผลแมวข่วน (?) ที่หน้าหล่อเหลาของตัวเองโดยทำเหมือนไม่สนใจในคำพูดของฉันที่พูดขึ้นลอยๆ จนฉันต้องย้ำอีกรอบเพื่อให้เขาหัดรู้เสียบ้างว่ามีฉันนั่งอยู่บนรถข้างๆ เขา “นี่ก็ขึ้นเดือนใหม่แล้วนะคะที่รัก”

“ครับ...”

“ฉันมีความปรารถนาของเดือนนี้มาบอกที่รักด้วยแหละ” ฉันว่าก่อนจะละสายตาจากบรรยากาศหรูหราของมหาวิทยาลัยมายังผู้ชายที่ส่องกระจกไม่เลิกรา ลืมคิดไปว่าใบหน้าของเอเดนเป็นเงินเป็นทอง เขาใช้หน้าตาทำมาหากินและฉันก็เพิ่งทำลายสิ่งที่เขาใช้ทำมาหากินไปเสียแล้วล่ะ

น่าเสียใจจริงๆ เลยนะคะ

“แล้วความปรารถนาของที่รักคืออะไรเหรอ” เอเดนละสายตาจากกระจกมาสบตาฉันด้ยสายตาที่ฉันเพียงคนเดียวที่ดูออกว่ามันเป็นสายตาที่แสร้งเหมือนสนใจในบทสนทนา

“ที่รักคงรู้ความปรารถนาฉันดี อย่าแกล้งโง่ไปหน่อยเลยค่ะ”

“...” เอเดนไม่ตอบ เขาเพียงแต่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ และแตะริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากของฉันเบาๆ...เป็นการตัดบทที่แสนโรแมนติกที่สุดในโลกเลยนะ เหอะๆ

“หึ...” ฉันเพียงแค่แสยะยิ้ม แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

“ฉันไปเรียนก่อนนะ”

เอเดนพูดแค่นั้นก่อนจะเปิดประตูรถออกไป ทิ้งให้ฉันนั่งบื้ออยู่หลังรถเป็นนานสองนาน ฝ่ามือของฉันบีบเข้าหากันแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเอง ไม่รู้ว่าค้างอยู่ท่านี้นานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีเมื่อเสียงของอัลเฟรดปลุกให้ฉันตื่นขึ้นจากภวังค์ความเจ็บปวดของตัวเอง

“ผมว่าคุณใบว่านไปเรียนเถอะครับ”

“...”

“แต่ตอบคำถามของผมก่อนลงไปจากรถได้ไหม” สายตาของอัลเฟรดส่งผ่านมาทางกระจกมองหลัง เขายกนิ้วขึ้นดันกรอบแว่นแล้วถอนหายใจ

“...”

“ทำไมคุณถึงทนกับผู้ชายคนนั้นได้”

“...” ฉันสบตากับอัลเฟรด แล้วก็ระบายลมหายใจของตัวเองออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตาของฉันเหม่อออกไปนอกรถอย่างไร้จุดหมายแล้วลากสายตาของตัวเองมาสบกับผู้ชายที่โตมาพร้อมๆ กัน “เพราะว่าฉันรักเขา...”

“เฮ้อ...”

“...ล่ะมั้ง”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)