เดิมพันรัก 24 ชั่วโมง (Cookie)

บทนำ

 

สำหรับเธอ คือสัญญาที่ห้ามพูดออกมา สำหรับเขา คือความสุขที่พูดไม่ออก

ที่แท้ความสุขก็อยู่รอบตัวเรา...

 

"เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วนะ..."

"ไม่เอา ไม่...ฮือๆ...แม่จ๋า..."

"เป็นเด็กดีนะ แป๊บเดียวก็เรียบร้อยแล้ว อีกเดี๋ยวแม่ก็จะพาหนูไปซื้อการ์ดไดโนเสาร์แล้ว ตอนนี้ต้องเข้มแข็งหน่อยนะจ๊ะ"

"ไม่เอา พี่ก็โกหกทุกครั้งนั่นแหละ ผมไม่อยากฉีดยา..."

เสียงร้องไห้ดังลั่นออกมาจากห้องฉีดยา ทะลุโสตประสาทของทุกคน เมื่อเด็กคนอื่นๆ ได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของเขาก็พลอยเบะปากไปด้วย

เลซซี่ วังเหลือกตาขึ้น ผู้ช่วยของคุณหมอเซี่ยเป็นพยาบาลคนใหม่ ไม่มีวี่แววอะไรจากเธอทั้งสิ้น เธอคงตกใจกับเสียงร้องไห้แปดหลอดของเด็กน้อยจนอึ้งแน่นอน

เลซซี่วางของเล่นที่ถืออยู่ในมือ เปิดผ้าม่านด้านข้างออก เดินดุ่มๆ ไปหาเด็กชายด้วยสีหน้าถมึงทึง

เด็กชายตัวเล็กที่กำลังงอแงสะอื้นสูดนํ้ามูก เงยหน้าขึ้นมองเธอ คนอื่นๆ หยุดนิ่งแล้วมองมาทางเธอเช่นกัน

เลซซี่วางกระบอกฉีดยาสองอันลงตรงหน้าเด็กน้อยอย่างดุดัน ถามด้วยนํ้าเสียงราบเรียบ "อันใหญ่หรืออันเล็ก เลือกมา"

"ฮือ...แม่ครับ..." เมื่อต้องเผชิญกับสีหน้าบูดบึ้งชองคุณน้าพยาบาล เด็กชายจึงหันร่างหวังหาคนปลอบใจ แต่นึกไม่ถึงว่าเลซซี่จะชิงชู่ตัดหน้าเสียก่อน

"เรียกหาแม่ก็ไม่มีประโยชน์หรอก เลือกมาหนึ่งอันเร็วๆ ไม่งั้นฉันจะเลือกให้เธอเอง! เอาอันใหญ่ก็แล้วกัน คุณหมอคะ นี่ค่ะ รีบฉีดให้เขาแรงๆ เลย!" เธอบอกอย่างเร็ว ไม่ปรายตามองเด็กชายด้วยซํ้า

"ไม่เอา..." เด็กชายร้องไห้จ้า

"ไม่เอาอะไรเล่า ใครใช้ให้เธอไม่สบายล่ะ ไม่สบายแล้วไม่กินยา ฉีดยามันจะหายไหม ขืนเธอยังร้องไห้งอแง ไม่ยอมกินยาฉีดยา อาการ ก็จะแย่ลงเรื่อยๆ สุดห้ายก็ต้องฉีดยาเข็มใหญ่เลยนะ รีบเลือกมาให้ไว ไม่งั้นถ้าฉันเลือกให้เองเสร็จสรรพ ถึงเวลาอยากเปลี่ยนใจก็ไม่ทันแล้ว... อ๊ะ หรือจะให้นํ้าเกลือดีล่ะ ว้าย! น่ากลัวจังเลย ฉีดครั้งหนึ่งต้องใช้เวลาตั้งสองชั่วโมงกว่าเลยนะ!"

ของเหลวสีเขียวอี๋ชวนชยะแขยงบรรจุอยู่เต็มกระบอกฉีดยาอันใหญ่ ขืนฉีดเข้าไปล่ะก็มีหวังพรุ่งนี้เช้าได้กลายเป็นนินจาเต่าแน่ เด็กชายยื่นมืออันสั่นเทาออกไปชี้กระบอกฉีดยาอันเล็ก

"อันนี้"

"อืม" คิ้วสวยเลิกขึ้น ไม่มีท่าทีวางก้ามแต่อย่างใด "เธอเลือกเองนะ ฉันไม่ได้เป็นคนเลือกให้! ยังจะร้องไห้อยู่อีกเหรอ" เลซซี่เห็นเด็กชายส่ายหัวจึงพยักหน้าอย่างพอใจ "เอาล่ะ เห็นแก่ที่เธอเป็นเด็กดี ฉันจะบอกให้คุณหมอฉีดเบาๆ"

ฟู่ ในที่สุดก็เรียบร้อยไปอีกหนึ่งราย

เด็กชายที่อยู่เตียงถัดไปฉี่รดที่นอนเมื่อคืนจึงเอาผ้าห่มคลุมปิดไว้ด้วยกลัวจะถูกตำหนิ แต่เด็กๆ ที่อยู่ข้างๆ กลับเห็นเข้า พวกเขาจึงล้อมวงกัน ร้องจะดูร่องรอยบนที่นอนของเด็กชาย

"ฮือๆ อย่ามองนะ..."

"เสี่ยวเหมาเหมาตดเหม็น ชอบฉี่รดที่นอน ไปให้พ้นเลย"

"อย่าไปอยู่ใกล้เขา ตัวเขามีกลิ่นฉี่เหม็นหึ่งเลย"

"เอะอะอะไรถัน ถ้ายังเอะอะอีก ฉันจะให้มาช่วยซักผ้าปูที่นอน!" เลซซี่ตะคอกเสียงดัง ไล่เจ้าจอมซนทั้งหลายไปก่อนจะกอดปลอบเหมาเหมา จอมขี้แย "เป็นเด็กดีนะจ๊ะ ไม่มีอะไรต้องอายสักหน่อย พวกเขาไปกันหมดแล้ว!"

"น้าเลซซี่..." เด็กชายซุกเข้าอ้อมอกของเธอด้วยความน้อยใจ "ผมอยากเจอแม่..."

"เดี๋ยวตอนเย็นคุณแม่ก็มาเยี่ยมแล้ว!"

"ไม่เอา ผมอยากเจอแม่เดี๋ยวนี้..."

"ก็ได้! งั้นน้าจะโทรศัพท์ไปหาคุณแม่เดี๋ยวนี้ จากนั้นคุณแม่ก็จะถูกเจ้านายต่อว่า แถมยังต้องรีบขับรถมาเยี่ยมเธอ ในทีวีเขาบอกว่าขับรถเร็วจะเป็นอันตรายมากเลยนะ! เหมาเหมาคงไม่อยากให้คุณแม่ขับรถเร็วๆ ใช่ไหมจ๊ะ"

"แม่อย่าขับรถเร็ว แต่ว่าต้องมาเยี่ยมเหมาเหมา..."

"หืม? งั้นน้าบอกคุณแม่ได้ไหมว่าเหมาเหมาฉี่รดที่นอน"

"อย่าบอกแม่นะครับ..."

"ทำยังไงดีล่ะ ถ้าคุณแม่เห็นผ้าปูที่นอนของเหมาเหมาก็จะรู้ว่าเหมาเหมาฉี่รดที่นอนอีกแล้ว!"

"ฮือๆ..."

"ไม่อย่างนั้นน้าจะรีบเอาผ้าปูออกไปซัก พอซักเสร็จและตากจนแห้ง แล้วค่อยเอามาปูบนที่นอน พอคุณแม่มาก็จะไม่รู้ว่าเธอฉี่รดที่นอนแล้ว ดีไหมจ๊ะ"

เด็กชายยังคงมีหยดนํ้าตาซึมอยู่ที่หางตา แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว เด็กน้อยก็จำต้องเลิกร้องหาแม่ พยักหน้ายอมให้คุณน้าพยาบาลอีกคนเก็บผ้าปูที่นอน ไป

เวลานี้ อารอน เจ้าซึ่งมาตรวจเยี่ยมเห็นผ้าปูที่มีรอยคราบเปรอะ พร้อมมองเหมาเหมาที่มีสีหน้าแดงกํ่าเป็นลูกแอปเปิล เขาทำหน้ายุ่งพลางส่ายศีรษะก่อนจะถอนหายใจหนักๆ

"ฉี่รดที่นอนอีกแล้วเหรอ" เขาทำเครื่องหมายลงบนสมุดบันทึกสุขภาพ

"อาทิตย์นี้ก็สามครั้งแล้วนะ หรือจะเกิดจากภาวะกดตันทางจิตใจ คุณพยาบาลเลซซี่ช่วยติดต่อญาติคนไข้ด้วย รีบจัดการให้คนไข้เข้ารับคำปรึกษากับจิตแพทย์ภายในอาทิตย์นี้"

พอได้ยินคำตำหนิจากคุณหมออารอน น้ำตาของเหมาเหมาที่เพิ่งแห้งไปเมื่อกี้ก็เริ่มไหลพรูออกมาอีกครั้งก่อนจะแผดเสียงร้องไห้จ้า

"คุณหมออารอน!" เลซซี่ยืนเท้าเอวพร้อมจ้องเขาเขม็ง "ได้โปรด ช่วยกันหน่อยได้ไหม ฉันอุตส่าห์ทำให้เขาหยุดร้องไห้ได้แล้วนะคะ คุณอย่าหาเรื่องยุ่งให้พวกเราได้ไหมคะ"

"เด็กทำผิดก็ต้องถูกลงโทษเป็นธรรมดา" อารอนชายตามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะเบนสายตาไปมองเหมาเหมา "เธอคงไม่คิดว่าแค่บีบน้ำตาไม่กี่หยดก็จะมีคนมาช่วยเธอหรอกนะ"

อารอนนับว่าหน้าตาหล่อเหลาพอสมควร เพียงแต่ผมยาวๆ กับหนวดเครารุงรังพาให้คนไม่อยากอยู่ใกล้เขา บวกกับชอบปั้นหน้าถมึงทึงราวกับทุกคนติดหนี้เขาเป็นล้านๆ ยังไงยังขั้น

เขาขึ้นชื่อว่ามีมนุษยสัมพันธ์ยอดแย่ หลายครั้งที่ทำให้คนไข้โกรธจนถูกร้องเรียน ทว่าหัวหน้าแผนกศัลยกรรมให้ความสำคัญกับเขามาก มักช่วยเขาสะสางจนเรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กก็กลายเป็นหมดเรื่อง แต่อารอนก็ยังทำตัวเหมือนเดิม ความสามารถทางการแพทย์ยอดเยี่ยมก็จริง แต่ EQ ยังต้องพัฒนาไปอีกนาน

ปกติแล้วบุคลากรที่ประกอบวิชาชีพแพทย์พยาบาลจะให้ความสำคัญกับสุขอนามัยมากที่สุด แต่ผู้ชายที่สูงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรคนนี้ ชอบปั้นหน้าบูดบึ้งไม่รับแขกก็แล้วไป ยังอุตส่าห์ไว้ผมยาวประบ่าเสียสลวย! หากไม่ใช่เพราะผู้อำนวยการจํ้าจี้จํ้าไชกับเขาว่าอย่างน้อยก็ต้องรวบหางม้าล่ะก็ เขาคงได้กลายเป็นคุณหมอยิปซีไปเรียบร้อย

หรือว่าหัวหน้าแผนกศัลยกรรมกับผู้อำนวยการตาบอดกันหมด ต่อให้เป็นแพทย์ที่มีวิชาชีพเก่งกาจแค่^,ไหน แต่กลับไม่มีลักษณะที่ดูเหมือนแพทย์เลยสักนิด กระนั้นก็ยังปล่อยให้เขาทำตามใจชอบอีกหรือ

ชิ ถ้านี่ไม่ใช่โรงพยาบาลของครอบครัวเขาล่ะก็ จ้างให้เขาก็ไม่กล้าทะนงแบบนี้แน่

"คุณหมออารอน" เลซซี่กัดฟันแน่นข่มกลั้นไม่ให้ตัวเองถือสาหาความกับเขา "คุณเป็นหมอแผนกศัลยกรรมไม่ใช่เหรอคะ ไหงมาเยี่ยมไข้ที่แผนกกุมารเวชได้ล่ะ"

"งานบำเพ็ญประโยชน์" เขาอธิบายด้วยสีหน้าเย็นชา

เชอะ ช่างเป็นการบำเพ็ญประโยชน์ที่ดีเลิศประเสริฐศรีสิ้นดี นั่นก็เพราะคราวก่อนเขาไปล่วงเกินลูกชายของ ส.ส. เข้า คู่กรณีไปร้องเรียนถึงห้องทำงานของหัวหน้าแผนก ยืนกรานจะให้หัวหน้าแผนกลงโทษเขาให้ได้ ดังนั้นหัวหน้าแผนกซึ่งเป็นคนกลางจึงจำต้องลงโทษให้อารอนเป็น 'อาสาสมัครช่วยงาน^, อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง...บำเพ็ญประโยชน์ด้วยการช่วยดูแลคนไข้แผนกอื่น

"คุณหมอ คุณเข้มงวดเกินไปแล้ว กับเด็กต้องอ่อนโยนหน่อย พวกเขายังเด็กกันมาก นิลัยแย่ๆ ของคุณรังแต่จะทำให้เด็กยิ่งแหกปากร้องไห้ คนแรกร้อง คนที่สองก็จะร้องตาม...แล้วเด็กๆ ก็จะพากันร้องไห้ ระงมกันหมด" เลซซี่อธิบายด้วยความหวังดี ยังไงเขาก็เป็นคุณหมอแผนกศัลยกรรมที่ไม่เคยเลี้ยงเด็ก ประสบการณ์ยังอ่อนด้อยนัก เธอซึ่งเป็นพยาบาลแผนกกุมารเวชถึงได้เตือนสติด้วยความหวังดี ถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็คงได้นินทาว่าร้ายเขาลับหลังจนไม่เหลือชิ้นดีแหงๆ!

"ก็ปล่อยให้ร้องไปสิ เหนื่อยแล้วเดี๋ยวก็หยุดร้องเอง"

เลซซี่จนปัญญาจะทำให้อารอนหุบปากจึงอุ้มเหมาเหมาที่กำลังแหกปากร้องไห้โฮออกจากห้อง ห้องพักผู้ป่วยเด็กมักเป็นแบบนี้เสมอ ถ้าคนแรกร้องไห้เมื่อไหร่ เด็กคนอื่นๆ ก็จะพลอยร้องไห้ตามๆ กันราวกับโดมิโน

"หนูจะหาแม่..."

"แม่จ๋า..."

แล้วจะทำให้เงียบยังไงล่ะเนี่ย

หลังจากกลับถึงเคาน์เตอร์พยาบาล เลซซี่เหนื่อยจนทิ้งตัวลงไปฟุบกับโต๊ะ ไม่ม่แม้แรงจะระบายอารมณ์โมโหด้วยซํ้า

เมื่อกี้เธอกับแมรี่ช่วยกันแสดงเป็นหมูกับแมวเหมียว ทั้งหลอกล่อ เกลี้ยกล่อมด้วยการร้องเพลงเต้นรำสารพัดถึงทำให้เด็กๆ เงียบเสียงลงในที่สุด

"ฮิๆ ฉันได้ยินมาว่าคุณหมอทำให้เด็กๆ ร้องไห้อีกแล้ว"

"นี่ไม่ใช่ข่าวใหม่อะไรสักหน่อย" เลซซี่เหลือกตาขึ้นมองก่อนบอกอย่างไม่สบอารมณ์

เพื่อนร่วมงานตบไหล่เธอเบาๆ เป็นการปลอบใจ "ฉันว่าเด็กๆ ร้องไห้ เพราะเห็นหน้าเขาแหงๆ"

"ยังมีผมเผ้าด้วย"

ไม่ได้มีแต่เด็กที่กลัวเขาสักหน่อย! ผู้ใหญ่บางคนเห็นอารอนมาเยี่ยมไข้ก็มักจับตามองเขาเสมอ พลางถือโอกาสถามพยาบาลที่อยู่ข้างๆ...

'คุณพยาบาล คุณหมอของที่นี่มีเอกลักษณ์สุดๆ เลยนะ!' คุณลุงบอก เสียงค่อย

'แหม ไว้ผมซะยาวอย่างกับพวกนักชิ่งแน่ะ!' อาผู้หญิงเตียงถัดไปบอก

'คราวก่อนหลานฉันเขาเห็นคุณหมอขี่รถบิ๊กไบก์ที่ลานจอดรถจริงๆ นะ! แบบที่เสียงมันดังบรืนๆ น่ะ!'

'เขาเป็นหมอจริงๆ เหรอ'

'ปัดโธ่ อย่าทำให้ตกใจสิ! คราวก่อนเขาเป็นคนผ่าริดสีดวงทวารให้ฉันนะ ผ่าได้ดีมากเลย แผลสวยมากเลยด้วย!^,

ตอนนั้นอารอนตวัดสายตาคมกริบมาแวบหนึ่ง เล่นเอาทุกคนตกใจกลัวจนพากันทุบปากทันทีก่อนจะริบสลายตัว

เพราะฉะนั้นรูปลักษณ์ภายนอกของเขาจึงสร้างปัญหาให้เขาไม่น้อย จริงๆ มีคนเคยบอกกับเขาไม่รู้เท่าไหร่ แต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน อย่างมากก็รวบผมผูกผมเป็นหางม้าง่ายๆ โกนหนวดเคราบ้างเป็นบางครั้ง ก็น่าดีใจแล้ว

"พวกเธอรู้หรือเปล่า คุณหมออารอนสอบติดคณะแพทย์ฯ ตอนอายุยี่สิบสอง หลังจากนั้นหกปีก็เรียนจบออกมาเป็นแพทย์ประจำห้องฉุกเฉิน หกปีเองนะ! พวกเราเดาว่าเขาต้องใช้เส้นสายแน่ถึงทำแบบนี้ได้"

"งานการไม่ทำ เอาแต่นินทาคนอื่น ว่างกันนักใช่ไหม!" เสียงแหลมเล็กดุดันดังขึ้นที่ประตูทำให้ทุกคนหันไปมอง นั่นคือแพทย์หญิงที่มีชื่อหมายถึงดอกกุหลาบ...ด็อกเตอร์โรส

แม้เธอจะเป็นแพทย์รุ่นใหม่ที่อายุยังน้อย แต่เวลาโกรธนั้นกลับเกรี้ยวกราดจนน่าตกใจ หัวหน้าพยาบาลรุ่นพี่หลายคนเคยถูกเธออาละวาดใส่หลายครั้ง ต่างลงความเห็นว่าไม่เคยเห็นคุณหมอรุ่นใหม่คนไหนยโสอวดดีขนาดนี้มาก่อน

โรสเหลือบมองทุกคนแวบหนึ่งก่อนจะวางบันทึกเข้างานของตัวเองไว้ที่เดิมแล้วดึงตัวอารอนที่อยู่นอกประตูออกไป

"พวกเธอก็เก่งแต่นินทาคุณลับหลังนั่นแหละ อย่าไปสนใจเลย" เทียบกับโรสที่ฉุนกึกแล้ว อารอนมีสีหน้าเรียบเฉย ถึงขั้นไร้อารมณ์เลยด้วยซํ้า ราวกับไม่นำถ้อยคำเหล่านั้นมาใส่ใจแม้แต่นิดเดียว อีกทั้งไม่ได้เห็นการกระทำที่โรสออกหน้าแทนอยู่ในสายตาเลยด้วย

โรสควงอารอนเดินมาถึงลานจอดรถ จากนั้นก็ขึ้นไปนั่งในรถของเขา โรสปล่อยหางม้าที่รวบตึงมาทั้งวันให้สยายทั้งตัวไปด้านหลังก่อนจะสะบัดเบาๆ สองสามที "อาทิตย์หน้ากลับไปทานข้าวรวมญาติที่บ้านของผู้อำนวยการ คุณก็โกนหนวดสักหน่อยเถอะ! ให้คุณย่าท่านดีใจหน่อย”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)