Real Queen แปลงโฉมสาวฮอตพิชิตรัก 2

หลังจากที่ฟังอาจารย์พูดเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปได้สักครู่ฉันก็นั่ง สัปหงก เฮซองที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ฟุบหลับเพราะทนต่อความง่วงไม่ไหว เอ... ถ้าฉันฟุบลงไปบ้างจะดีหรือเปล่านะ แต่ในที่สุดฉันก็ฟุบลงไป

ระหว่างที่นอนไปได้สักพัก ฉันก็ได้ยินเสียงอาจารย์ด้งอยู่ข้างๆ "สองคนนั่นช่วยลุกหน่อยได้มั้ย"

อา...อยากนอนต่ออ่ะ อารมณ์เสียจริงๆ -O-;; ฉันยิ้มให้อาจารย์ แล้วลุก'ขึ้นยืน a_a แต่เฮซองยังคงนอนต่อ! ตื่นสิ               อาจารย์จ้องใหญ่

แล้วเห็นมั้ย ฉันหยิกแขนเฮซองเบาๆ เขาจึงลืมตาขึ้นมองแล้วโวย "เจ็บนะ!"

"อาจารย์สั่งให้ลุก A_A"

เฮซองมองอาจารย์ก่อนจะลุกขึ้น

"เธอสองคนไม่เห็นหัวอาจารย์เลยหรือไง! ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยว นี้! -_-A"

ทำไมวันนี้'อาจารย์ดูหงุดหงิดจังเลยนะ -O-;; ฉันคิดแล้วเดินออก ไปก่อนโดยมีเฮซองเดินตามหลังมา เพื่อนๆ ทั้งห้องเงียบกริบกันหมดเลย

ฉันง่วงนอนจะตายอยู่แล้วนะ TTOTT

เราสองคนยืนอยู่ตรงทางเดินหน้าห้อง หลังจากปล่อยให้ความเงียบ เข้าปกคลุมลักพัก เฮซองก็เป็นคนพูดก่อน

"เมื่อคืนวันเสาร์...กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยหรือเปล่า"

"อือ...แล้วนายล่ะ"

"ฉันก็ถึงบ้านอย่างปลอดภัย"

ไม่รู้จะพูดอะไรแฮะ เขินๆ ยังไงไม่รู้ นึกสิว่าจะพูดอะไรดี นึกสิ! >_< "ดูเหมือนว่าวันนั่นฉันจะพูดจาทำร้ายจิตใจเธอ ฉันขอโทษนะ" อยู่ๆ เฮซองก็พูดถึงเรื่องวันนั่น เขาบอกว่าพูดจาทำร้ายจิตใจฉัน งั้นเหรอ ฉันเองก็ต้องขอโทษเหมือนกันสินะ "ฉันก็เหมือนกัน"

"ฉันโกรธ"

"ฉันก็ด้วย"

เราสองคนไม่มีใครถามว่าต่างฝ่ายต่างโกรธกันเรื่องอะไร ถ้าเขา บอกว่าโกรธ ฉันก็ต้องถามสิว่าโกรธเรื่องอะไร แต่แล้วฉันก็ไม่ได้ถาม และ เราทั้งสองก็ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม

ผ่านไปหลายนาที เฮซองก็เป็นฝ่ายพูดก่อน

"ฉัน...จะลองคบกับโซฮีดู ขอโทษนะ โซฮีขอร้องฉันเอาไว้น่ะ"

ว่าไงนะ!!! ไหนพูดใหม่ซิ =0= เมื่อฉันได้ยินอย่างนั้นก็จ้องหน้า เขาเขม็ง เฮซอง ฉันไม่เข้าใจว่านายหมายความว่ายังไง "ดูเหมือนว่าฉันจะต้องดูแล"

ดูแลเหรอ ดูแลใคร โซฮีน่ะเหรอ ทำไมล่ะ ทำไม! ฉันอึ้งจนพูด อะไรไม่ออกเลย ฉันจะต้องพูดว่าอะไรดี ขอให้คบกันอย่างมีความสุข งาน.เหรอ หรือว่าอย่าคบกันเลยนะ...

"ฉันเกลียดคนอย่างนายที่สุด!"

คู่ๆ คำพูดประโยคนี้ก็ดังออกมาจากปากฉัน 0_0 นี่มันไม่ใช่สิ่ง ที่ฉันต้องการจะพูด...ทำไมถึงพูดออกมาแบบนี้ล่ะ

"ฉันก็เกลียดตัวเอง...'¹ ลีหน้าของเฮชองดูแย่มาก นายไม่จำเป็นต้อง ทำหน้าเศร้าก็ไต้นี่นา

ทันใดนั้นเสียงออดหมดเวลาก็ตังขึ้น ฉันมองเฮชองด้วยดวงตาที่ เหม่อลอย

"กลับเข้าห้องกันเถอะ"

เฮชองพูดพร้อมกับหันหลังเพื่อที่จะกลับเข้าห้องเรียน แต่คราวนี้ ฉันกลับรั้งเขาเอาไว้

"ฉัน...ฉันชอบนาย..."

คำพูดนั้นทำให้เฮซองหันมามองฉันอย่างตกใจ

# เรื่องของเฮซอง #

ฉันชอบนาย...ฉันชอบนาย...ฉัน...ชอบนาย...

คำพูดประโยคนี้ดังก้องอยู่ในหูของผม เมื่อกี้...คิมโจวอน...บอกว่า ชอบผมใซ่มั้ย

"อะไรนะ ไหน^,พูดอีกทีซิ" ผมไม่เชื่อหูตัวเองก็เลยถามยํ้าอีกครั้ง "ไม่..."

"ฉันได้ยินไม่ซัดจริงๆ พูดอีกทีซิ"

"ฉันบอกว่าชอบนาย! เพราะฉะนี้นอย่าคบกับโซฮีเลยนะ"

โจวอนพูดแล้วก้มหน้าลง อา...นี่คือเรื่องจริงใซ่มั้ย...นี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝันใซ่มั้ย

"ฉันบอกแล้วไง...ว่าอย่าชอบฉัน อย่าชอบฉันเลย ชอบพี่ชายของ ฉนเถอะ"

"..." พอผมพูดแบบนั้นโจวอนก็เงียบ ไม่พูดอะไรออกมาเลย นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการจะพูดกับเธอเลย ทำไมผมต้องพูดแบบนี้กับ เธอด้วย ทำไม...จริงๆ ผมควรพูดว่าขอบใจ...ฉันก็ชอบเธอมากเหมือนกัน... แต่ผมกลับพูดว่าอย่าชอบฉันเลย ชอบพี่ชายของฉันเถอะ...

"ไม่มีใครที่ฉันชอบ...นอกจากนายคนเดียว"

เมื่อกี้...เมื่อกี้...เธอเป็นคนพูดใช่มั้ยคิมโจวอน...เธอบอกว่าชอบฉัน ก้านอกจากฉันแล้วเธอก็ไม่มีใครที่ชอบอีก...เมื่อกี้เธอเป็นคนพูดใช่มั้ย!!!!!! "ขอโทษนะ..."

เธอขอโทษเรื่องอะไรเหรอโจวอน คนที่ต้องขอโทษคือฉันต่างหาก ทุกอย่างมันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด...

"นายพูด...พูดอะไรบ้างสิ..." โจวอนหน้าแดงกา จะให้พูดอะไรล่ะ ฉันก็ชอบเธอนะคิมโจวอน แต่...ผู้หญิงที่ชื่อ ลีโซอี...ก็น่าสงสารมาก ฉันจึงไม่อาจชอบเธอไต้ "ขอโทษ..." ในที่สุดผมก็ตัดสินใจบอกออกไป

"ขอโทษเรื่องอะไร'¹

"ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันจะชอบเธอไม่ได้..."

"ฉันยังคง...อยู่...ในหัวใจของนายหรือเปล่า...หรือว่า...ผู้หญิงคนนั้น ...ได้ครอบครองหัวใจของนายไปหมดแล้ว ในหัวใจของนายตอนนี้มีแต่ ลีโชฮี ไม่ใช่ฉันใช่มั้ย'¹

โจวอนรู้แล้วเหรอเนี่ย...ว่าผู้หญิงที่พยายามจะเข้ามาในหัวใจของ ผมคือ...โชฮี

"ขอโทษนะ...'¹

"ลีโซฮีครอบครองหัวใจของนายแล้วใช่มั้ย...ใช่มั้ย!"

ID

โจวอนกำลังร้องไห้...เธอพูดในสิ่งที่ผมเคยอยากฟังมาตลอดแล้ว ก็ก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น

ผมชอบเธอ ผมรู้ว่าตัวเองยังเด็กเกินไปที่จะเรียกความรู้สึกนี้ว่ารัก แต่ผมชอบเธอมาก

ทว่า...ทำไมผมถึงนึกถึงแต่ผู้หญิงที่ซื่อลีโซฮีตลอดเวลา หรือว่าผม... ไม่ได้ชอบผู้หญิงที่ซื่อคิมใจวอน ทั้งๆ ที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ชื่อลีโซฮี มีความหมายอะไรกับผม

แต่สิ่งที่ผมรู้ก็คือ...ตอนนี้คิมโจวอนกำลังร้องไห้ต่อหน้าผม ภาพที่ อยู่ตรงหน้าทำให้ผมเจ็บปวดมาก หัวใจของผมเจ็บปวดราวกับถูกฉีกออก เป็นชิ้นๆ เพราะฉะนั้นได้โปรดเถอะนะใจวอน...อย่าร้องไห้

ฉันร้องไห้อย่างคนโง่เง่า เฮชอง...ตอนนี้นายรู้แล้วว่าฉันชอบ นาย...แต่ทำไมน้ำตาต้องไหลด้วย ทำไมนายต้องใจร้ายด้วย...

ทำไม! ทำไมนายต้องพูดแบบนั้นด้วย แล้วทำไมฉันต้องชอบนาย มากขึ้นเรื่อยๆ คำที่นายบอกว่าชอบฉันมันคือคำโกหกใช่มั้ย

หรือว่า...นายเคยชอบฉันจริงๆ แต่ตอนนี้นายชอบลีโซฮีมากกว่า

หรือว่า...หรือว่า...

หรือว่าการชอบคนอย่างฉันมันเหนี่อยเกินไป นายก็เลยเปลี่ยนใจ

ใช่มั้ย

กลับมาเถอะนะ ได้โปรดกลับมาหาฉันด้วยความรู้สึกแบบเดิม เถอะนะ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าหัวใจของตัวเองรู้สึกยังไง ฉัน...นี่มัน...โง่จริงๆ

พวกเราทั้งสองเงียบไป ฉันร้องไห้ ส่วนเฮซองกำลังมองฉันด้วย แววตาที่เศร้าสร้อย เรายืนอยู่ตรงทางเดินหน้าห้องจนเวลาผ่านไปหลาย นาที

ระหว่างนั้นเอง เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็เรียกเฮซอง "เฮซอง >_<"

เธอเองเหรอ...สีโซอี...พอได้ยินเสียงนั้น ฉันก็เดินกลับเข้าห้องเรียน อย่างเงียบๆ

60

ฉันนั่งเก้าอี้แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินต่อไป ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าฉันชอบนายมาก เฮซอง...ทำไมฉันต้องชอบนายด้วย ไม่น่าเลยจริงๆ ฉันฟุบลงไปกับโต๊ะแต่แล้วมินกูก็เดินเข้ามาหา "มินกู..."

"ร้องไห้ทำไม"

"ไม่มีอะไร"

"อย่าร้องไห้นะ..."

"ไม่ร้องแล้ว A_A"

ฉันยิ้มให้มินกูแต่น้ำตายังคงไหลรินออกมาเรื่อยๆ มินกูจึงช่วยเช็ด น้ำตาให้ ขอบใจนะ TT_TT ระหว่างนั้นเฮซองก็เดินเข้ามาโดยมีโซอีตาม มาด้วย เซ็งจริงๆ ฉันไม่อยากให้โซอีเห็นฉันร้องไห้! โธ่เว้ย!

"ร้องไห้ทำไมเหรอโจวอน" โซอีถามด้วยความสงสัย

ร้องไห้ทำไมงั้นเหรอ ฉันร้องไห้เพราะรู้จักหัวใจของตัวเองแล้วน่ะสิ

"ไม่ได้ร้อง" ฉันตอบห้วนๆ โชฮีจึงยิ้มแล้วพูดว่า "หรือว่าเธอสารภาพรักกับเฮซองของฉันแต่ถูกปฏิเสธ โฮะๆๆ AOA" สีหน้าของฉันกับเฮซองบึ้งตึงทันที เมื่อโชฮีสังเกตเห็นอย่างนั้นจึง รีบพูดว่า

"ฉันล้อเล่นน่ะ"

เออ เธอบอกว่าล้อเล่น แต่ดวงตาของเธอกำลังยิ้มเยาะฉัน...ฉันรู้ TAT "อย่าร้องไห้เลยนะโจวอน A_A“

เมื่อไหร่เธอจะเลิกยิ้มแบบนี้ชะทีนะ รำคาญลูกตา ออดดด~

เสียงออดดังขึ้น โชฮีจึงกลับไปยังห้องเรียนของตัวเอง เฮซองจึง เตรียมตัวเรียนวิชาต่อไปโดยไม่พูดอะไร อืม...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ไม่มีอะไร...

เราสองคนเริ่มเรียนวิชาที่สองไปอย่างเงียบๆ แล้ววันทั้งวันก็ผ่าน

พ้นไป

หลังเลิกเรียน

ขณะที่ฉันสะพายกระเป๋าและทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนั้น มีนจองก็เรียกฉันเอาไว้

"จะกลับก่อนเหรอ เธอต้องกลับพร้อมกับพวกเราลิ¹¹ "วันนี้ฉันจะกลับก่อน จะแวะไปเยี่ยมฮีราน่ะ"

พอพูดจบฉันก็เดินออกมาจากโรงเรียนอย่างไร้เรี่ยวแรง

ทันทีที่เข้าไปในโรงพยาบาลฉันก็ได้พบกับรอยยิ้มของฮีรา พอได้ มาเจอเธอแล้วรู้สีกดี^,ขึ้นมาหน่อย a_a

"เป็นอะไรไปเหรอ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า สิหน้าไม่ค่อยดีเลย" ฮีรา ถามอย่างไม่ค่อยสบายใจ

"ก็เพราะว่าเธอไม่ไดิใปโรงเรียนน่ะลิ A_A“

"อย่ามาพูดเล่น              มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"