I Love You Jinny สะกดรักผูกหัวใจยัยตัวดี (ชุดเตกีล่า)

บทนำ

ย่างเข้าสู่ฤดูฝนในช่วงเปิดเทอมหลังจากผ่านพ้นฤดูร้อนอันแสนนาน ฉันได้แต่มองนักเรียนเดินถือกระเป๋าไปเรียนพร้อมเพื่อนฝูงอย่างอิจฉา ก่อนจะหันมามองตัวเองว่าอายุก็เท่าๆ กับเด็กพวกนั้นแต่ทำไมฉันถึงไม่ได้ไปเรียน?

แทนที่ในมือจะถือกระเป๋าแบบนั้น แต่กลับต้องมาเดินถือตะกร้าไปจ่ายตลาด แม้จะเข้าใจเหตุผลดีว่าเราไม่มีเงิน แต่ก็ยังอดอิจฉาไม่ได้อยู่ดี

ชุดนักเรียนที่แสนน่ารัก

หนังสือเรียนใหม่ที่น่าจะได้ประเดิมเปิดอ่านในหน้าแรก

อาจารย์แก่ๆ ที่จะคอยดุด่าแล้วฉันก็แอบแลบลิ้นล้อเลียนอยู่หลังห้องกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนาน

ทุกคนได้เจออย่างนั้น แต่ทำไมมีเพียง ‘ฉัน’ ที่ไม่ได้สัมผัสมัน

ฉันมองภาพนั้นอย่างแสนเศร้าแล้วก็เดินคอตกเตรียมตัวกลับบ้านไปทำอาหารให้พี่ชายกิน แต่ทว่า...รู้สึกเหมือนมีอะไรติดฟันฉันแน่ะ สงสัยจะเป็นผักจากก๋วยเตี๋ยวเรือเมื่อกี้แน่ๆ แล้วนี่ฉันจะแคะยังไงดี ไม้จิ้มฟันก็ไม่มีเสียด้วย

มองซ้ายมองขวาได้สักแวบก็พบกับกระจกรถที่ฉาบปรอทจนมองไม่เห็นด้านในนั่นจนได้ อย่างกับออกแบบมาให้ฉันใช้ส่องหาสิ่งแปลกปลอมที่ติดฟันแน่ะ

พอคิดได้เช่นนั้นฉันก็รีบวิ่งเร็วรี่ไปยิงฟัสใส่กระจกรถคันนั้นทันที เพราะแน่ใจสุดชีวิตว่าแถวนี้ไม่มีคน ความน่าเกลียดในการแคะขี้ฟันจะมีเพียงฉันที่ได้เห็น แฮ่ๆ ไม่ว่าจะอ้าปากในท่าใดก็ไม่ต้องอายใคร...

ไม่ต้องอายใคร...

ไม่ต้องอาย...ใคร

ครืด...

กระจกรถเลื่อนลงมาโดยอัตโนมัติ เจ้าของรถที่นั่งอยู่ด้านในเป็นคนเดียวกับผู้ชายหน้าตาดีที่มักจะแวบเข้ามาอยู่ในความทรงจำ เขาชี้นิ้วมองฉันแล้วหัวเราะจนน้ำหูน้ำตาไหลอย่างบ้าคลั่งเหมือนไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

“ให้ตายสิจินนี่ เธอแคะขี้ฟันต่อหน้าพี่เลยนะเนี่ย!!!”

เพล้ง!!

ไม่ใช่เสียงใครขว้างอะไรมาโดนกระจกรถแตกแต่อย่างใด นี่เป็นเสียงใบหน้าฉันที่เกิดรอยร้าวแล้วปะทุแตกออกไปจนไม่อาจทรงตัวยืนอยู่ได้ ถึงกับล้มลงกับพื้นด้วยความช็อกพลางชี้ไปที่เจ้าของรถอย่างคุ้นหน้าดี

“นะ...นายคนนั้น”

“พี่เอง...เคียนติ สุดที่รักของเธอไง”

ไม่ว่าเขาจะแนะนำตัวเองว่าเป็นใคร ฉันจะรักมากเพียงไหน แต่ต่อให้ตรงหน้านี่เป็นพ่อแม่ฉัน ฉันก็แอบรับไม่ได้...

ที่แคะขี้ฟันต่อหน้าต่อตา

1

“หยุดเดี๋ยวนี้นะจินนี่ พี่บอกให้เธอหยุดไง!!”

“...”

“เดี๋ยวนี้ไม่ฟังกันแล้วหรือไง จินนี่!!”

ฉันถูกกระชากให้หันกลับไปมอง แต่ดูท่าทางว่าคนที่ตามมาจะทำหน้าช็อกกว่าที่เห็นน้ำตาของฉันไหลพราก

“เธอร้องไห้ทำไมกัน พี่ไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อยนะจินนี่”

“นายอยู่ในรถทำไมไม่บอกฉัน”

“ก็พี่แอบตามเธออยู่จะให้บอกได้ไง ถ้าไม่ทำอย่างนั้นแล้วจะเรียกว่าแอบตามเหรอ”

“ถ้าแอบตามจริงๆ แล้วตอนฉันกำลัง...ทำไมต้องเปิดกระจกมาหัวเราะด้วยล่ะ”

“เธอจินตนาการไม่ออกจริงๆ น่ะเหรอว่าทำไมพี่ถึงหัวเราะ”

“ฮือ” เพราะคิดออกน่ะสิถึงน้ำตาไหลพรากแบบนี้น่ะ! “ทำไมไม่แอบตามให้ถึงที่สุดก่อนล่ะ เปิดกระจกลงมาทำไม ฉันโกรธมากเลย!!”

“ก็...มันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคนเดียว อยากแบ่งปันบ้าง”

เราคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติจนฉันรุ้สึกแปลก...ทำไมฉันยืนคุยกับเขาราวกับสนิทสนมกันมาแรมปีหว่า

“เฮ้ย!!” ฉันกระโดดถอยหลังมาสองก้าว “ว่าแต่นายแอบตามฉันมาทำไมกัน”

“เพิ่งสังเกตเหรอ”

“คิดจะทำอะไรร้ายๆ กับพี่ชายฉันใช่ไหม ฉันไม่มีทางยอมหรอก ฉันจะต่อสู้ด้วยกำลังทั้งหมดที่ตัวเองมี” ฉันยกการ์ดขึ้นตั้งท่าอย่างเอาเรื่อง แม้ว่าจะไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย แต่สัญชาตญาณบอกตัวเองว่าควรจะทำอะไรที่ดูเป็นการปกป้องพี่อาคเนย์บ้าง

“เดี๋ยวนี้เธอกล้าหันมีดมาทางพี่เชียวเหรอ”

“อย่ามาพูดพี่เพ่อได้ไหม ฉันมีพี่ชายคนเดียวย่ะ!”

“ใช่ เธอมีพี่ชายคนเดียว แต่พี่ชายของเธอไม่ใช่ไอ้บ้าอาคเนย์อะไรนั่น!” นายหน้าหล่อที่เคยแนะนำตัวว่าชื่อเซติคว้าข้อมือฉันแล้วลากให้เดินตามเขาไปทันที “ไม่คุยด้วยดีกว่า พี่พาเธอกลับไปส่งบ้านเลยก็แล้วกัน ตอนนี้พ่อแม่กับพี่ชายเธอกำลังเป็นห่วงมากนะ”

ฉันมองอย่างงงๆ รีบสะบัดข้อมือตัวเองออกแล้วผลักเขาไปให้ไกล

“ถือดียังไงมาจับข้อมือฉันเนี่ย ไอ้โจรห้าร้อย”

“โจรห้าร้อยเรอะ! หน้าแบบพี่เหมือนโจรมากนักหรือไง”

ก็ห่างไกลพอตัวอยู่นะ แต่การกระทำแบบนี้มันเข้าข่ายโจรผู้ร้ายชัดๆ จะให้ฉันเดินตามต้อยๆ เพียงเพราะเขาหล่อ (มาก) ได้ยังไงกัน!

“นายไม่ใช่คนดีแน่ๆ เพราะคนดีๆ จะไม่มีทางเป็นศัตรูกับพี่อาคเนย์”

“งั้นทุกคนคงเลวหมด เพราะตอนนี้ทุกคนรอบกายหมอนั่นหรือแม้แต่เธอก็เป็นศัตรูกับมัน”

“แล้วทำไมฉันต้องเป็นศัตรูกับพี่อาคเนย์ด้วย เหตุผลงี่เง่า”

“เพราะมันจับเธอมาเพื่อแก้แค้นน่ะสิ”

“...”

“หูตาสว่างบ้างแล้วใช่มะ...อ๊าก!!”

ฉันเตะผ่าหมากเข้ากลางกล่องดวงใจคนหน้าหล่ออย่างเต็มรัก พอเซติล้มลงไปกองกับพื้นฉันก็ใช้เท้ากระทืบๆ ตรงท้องเขาทันที

“กล้าดียังไงมาว่าพี่ชายฉัน แก้แค้นบ้าบอคอแตกอะไรกัน ไร้สาระ!...เฮ้ย!! จับขาฉันทำไม ปล่อย!” คนหน้าหล่อจับขาฉันแล้วกอดไว้แน่นแม้ว่าเจ้าตัวจะจุกทั้งที่ท้องและกล่องดวงใจก็ตาม

“พี่คิดถึงเธอ...นะ”

ตึกๆ ตึกๆ

หัวใจที่เต้นของมันอยู่ดีๆ ก็ผิดจังหวะขึ้นเสียเฉยๆ อย่างไม่ทราบสาเหตุ พอยกมือกุมหัวใจตัวเองก็ยิ่งเด่นชัดขึ้น ใบหน้าฉันร้อนผ่าวเหมือนจะดีใจกับคำพูดนั้นอย่างประหลาด แม้ว่าช่วงวินาทีนี้ฉันจะผงะไปนิดหนึ่ง แต่ก็รีบเรียกสติกลับมาได้ด้วยการส่ายหัว

“คิดถึงบ้าอะไรกัน ปล่อยขาฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

“เธอไม่คิดถึงพี่บ้างหรือไง...ไม่อยากจูบกับพี่แล้วเหรอ”

“จูบเรอะ!”

“เรายังคั่งค้างอยู่เลย”

“คั่งค้างด้วยเรอะ! พูดบ้าอะไรเนี่ย ปล่อย!”

“อ๊าก!”

ฉันยกเท้าอีกข้างขึ้นมากระทืบที่กลางอกเขาจนเจ้าตัวจุกมากและยอมปล่อยขาฉันแต่โดยดี ฉันเก็บข้าวของที่หล่นกระจายเต็มพื้นแล้วรีบวิ่งออกไปจากบริเวณนี้ด้วยกลัวชีวีจะหาไม่

ทำไมกันนะทำไม...ทำไมฉันถึงใจเต้นเร็วขนาดนี้

อาจจะเพราะว่าฉันวิ่งจนเหนื่อยก็เป็นได้ แต่แยกได้ชัดแน่ว่าอาการเหนื่อยกับความรู้สึกแปลกๆ นี้ไม่เหมือนกัน

ฉัน...อยากจะจูบ ‘เขา’

ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย!!

พอกลับมาถึงบ้านฉันก็ต้องมองซ้ายทีขวาที อย่างระแวงจัดว่านายเซติอะไรนั่นจะตามมาหรือเปล่า เหงื่อกาฬมากมายทะลักทลายออกมาราวกับว่าฉันวิ่งฝ่าสายฝนมาเสียอย่างนั้น เฮ้อ! แปลว่าไอ้ที่รู้สึกได้ว่ามีคนตามมาตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ฉันไม่ได้คิดไปเอง...

ความจริงก็คือฉันเคยพบผู้ชายคนนั้นมาก่อนที่หน้าประตูโรงเรียนของพี่อาคเนย์ (ซึ่งตอนนี้เขาไม่ได้ไปแล้ว) ฉันไม่รู้ว่าตัวเองไปปรากฏตัวอยู่ที่นั่นได้ยังไง รู้แต่เพียงว่าพอตื่นขึ้นมาฉันก็เห็นนายเซติอะไรนั่นเอาปืนชี้ไปทางพี่อาคเนย์อย่างเอาเรื่อง ตั้งแต่ครั้งนั้นฉันก็จดจำใบหน้าเขาได้ดี เพราะตอนที่เขามองมาเหมือนกับมีอะไรอยู่ในดวงตามากมายที่ต้องการจะสื่อถึงฉัน...อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน...ไม่เพียงแค่สายตา แม้แต่คำพูดเขาก็ทำให้ใจฉันสั่นคลอนได้อย่างที่รู้สึกวันนั้นเลย

ฉันควรจะถามพี่อาคเนย์ไหมนะเกี่ยวกับเรื่องนี้ ควรจะถามไหมว่าผู้ชายที่ชื่อเซติเป็นใครถึงได้โกรธแค้นพี่อาคเนย์นัก แต่ทั้งๆ ที่โกรธแค้นพี่ชายกลับใช้สายตามองน้องสาวอย่างฉันแบบนั้น...มันมีความหมายอะไรกันแน่นะ

“กลับมาแล้วค่ะ...พี่...”

พี่อาคเนย์ที่นอนหลับอยู่บนโซฟาทำให้ฉันชะงักเพราะกลัวจะปลุกให้เขาตื่น หนังสือมากมายกองเต็มตัวไปหมดไม่เว้นแม้แต่บนใบหน้า

“ทำไมอ่านหนังสืออยู่ดีๆ แล้วให้หนังสือมันอ่านพี่ได้ล่ะเนี่ย”

ฉันหยิบหนังสือเล่มนั้นออกจากใบหน้าคนรูปหล่ออีกคนที่สนิทกับฉันมากที่สุดในชีวิตอย่างแผ่วเบา เขาไม่เคยรู้หรอกว่าฉันแอบชื่นชมใบหน้าเขามากแค่ไหน ไม่ว่าจะเป็นตอนตื่นหรือตอนนอน แต่ตอนตื่นฉันไม่กล้าแสดงออกเท่าไหร่ว่าชอบจ้องหน้าเขา จะมีโอกาสจริงๆ ก็ตอนที่เขากำลังเหม่อลอย หรือไม่ก็ตอนที่เผลอหลับแบบนี้

อันที่จริงเขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของฉันหรอก...

จากการบอกเล่า ฉันเป็นน้องสาวที่โตมาพร้อมกับเขาในบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า เรามีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง พี่อาคเนย์มักจะเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ที่เราเคยทำด้วยกันให้ฉันฟังอย่างต้องการเตือนความจำที่หายไป แต่ฉันก็ไม่สงสัยอะไรอยู่แล้ว เพราะเขาคือคนที่ดีกับฉันมากที่สุดในชีวิตตอนนี้

และ ‘รัก’ มากที่สุดด้วย

ไม่ว่าความรักจะเป็นในรูปแบบไหน และเขาให้ฉันในรูปแบบไหน ขอแค่เพียงเป็นคำว่า ‘รัก’ ฉันยอมรับได้หมด...

ใช่...ฉันรักเขา

รักมากอย่างกับถูกสั่งว่าให้รักแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น น่าแปลก...ทั้งๆ ที่เราโตมาด้วยกัน แต่เพราะว่าจำอะไรไม่ได้เลย ฉันจึงรู้สึกกับเขามากกว่าที่ควรจะรู้สึกตามสมควร และสิ่งนี้...เป็นสิ่งที่ฉันบอกเขาไม่ได้เลย

‘มีคนอยากจูบฉันแหละพี่’

ฉันอยากจะบอกเขา แต่ก็ได้แค่คิด...อยากรู้ว่าถ้าบอกแล้วเขาจะหวงเหมือนที่พี่ชายทำ หรือ ‘หึง’ อย่างที่ผู้ชายทำ

ไม่กล้าคาดหวัง...กลัวจะเสียใจ

“จิน”

“...”

“จินนี่”

“คะ?”

“จ้องหน้าพี่ทำไมกัน ฮ้าว หาวทีไรน้ำตาไหลพรากทุกทีเลย”

พี่อาคเนย์ลุกขึ้นมาพรวดพราดจนจมูกเราทั้งคู่ชนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“พี่ลุกขึ้นมาแบบนี้ฉันตกใจนะ”

“ขวัญอ่อนจริงเชียว” พี่อาคเนย์ใช้มือยีผมฉันเบาๆ จนหัวฟูฟ่อง “ว่าแต่ทำไมเหงื่อเต็มตัวไปหมดเลย”

“ฉันวิ่งหนีคนมา”

“วิ่งหนี? ใครกัน”

“ก็...” ฉันนิ่งนิดหน่อยพอนึกไปถึงใบหน้าคนคนนั้น “ผู้ชายที่ทำให้ฉันเสียหน้าน่ะสิ”

“เสียหน้ายังไงกัน”

“ฉันไปแคะขี้ฟันต่อหน้าเขาอ่ะ”

“น่าเกลียดชะมัด”

“แม้แต่พี่ก็รู้สึกอย่างนั้นเหรอ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดีเนี่ย”

“โอ๋ๆๆ” พี่อาคเนย์ที่ประจันหน้าอยู่ดึงฉันเข้าไปกอดอย่างง่ายดายพร้อมทั้งลูบหลัง “จินนี่แคะขี้ฟันก็สวยจ้ะ เราน่ารักจะตายไป”

“มีแต่พี่แหละบอกฉันน่ารัก”

“ก็น่ารักจริงๆ นี่”

ฉันกอดตอบแล้วอิงหัวซบกับไหล่คนตรงหน้าอย่างเสน่หา

‘รักฉันเลยสิ’ คำพูดนี้ได้แต่คิดเท่านั้น ทำไมเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ปิดกั้นไม่ให้ฉันถามออกไปแบบนี้นะ

“ว่าแต่ทำไมผักในตะกร้ามันเละอย่างนั้นล่ะ”

“ก็เพราะว่าฉันวิ่งหนีมาด้วยความอายน่ะสิ!” ฉันผละอย่างโมโหแล้วกำหมัดต่อยมือตัวเองด้วยความเคียดแค้น “ไม่เพียงเท่านั้นนะ ผู้ชายคนนั้นยังวิ่งไล่ตามแล้วก็บอกว่าให้ฉันไปกับเขา”

“โรคจิตแน่ๆ”

“คนปกติเขาไม่ทำแบบนี้หรอกพี่...” ฉันใส่อารมณ์อย่างต้องการให้พี่อาคเนย์เอาใจสุดชีวิต “คนที่เราพูดถึงอยู่คือไอ้หน้าหล่อที่เราเคยเจอที่หน้าโรงเรียนพี่ไง จำได้หรือเปล่า”

“หน้าหล่อ...ใครกัน”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)