Overload รักเต็มล้น

"สวยว่ะ"

เสียงทุ้มรำพึงอย่างตะลึงเป็นของหนึ่งในกลุ่มนักศึกษาคณะ วิศวกรรมศาสตร์ซึ่งนั่งรวมกันที่โต๊ะหนึ่งในหอสมุดกลาง เรียกสายตา ของหนุ่มๆ ในกลุ่มให้มองตามกันเป็นตาเดียว แม้เขาจะพูดไม่ดังนัก แต่ข้อบังคับที่ห้ามใช้เสียงในสถานที่เช่นนี้ก็ให้ความรู้สึกที่ดังเกินปกติ ทุกสายตาต่างทุ่งตรงไปที่เดียวกันคือชั้นหนังสือหมวดเคมี ซึ่ง บัดนี้มีใบหน้าของนักศึกษาหญิงโผล่ลอดชั้นหนังสือที่โหว¹ได้ช่องขนาด พอดิบพอดี

เธอหน้าตาจิ้มลิ้มสะสวย ขนตายาวงอนช่วยให้เครื่องหน้าดูหวาน ไรคิ้วเรียวเข้มเหมาะเจาะโดยไม่ต้องพึ่งดินสอวาด ผิวหน้านวลเนียน เกลี้ยงเกลาไร้ซึ่งเครื่องสำอางใดๆ ช่างงามน่ารักสมกับวัยใสๆ ชวน ให้ยากที่พวกเขาจะถอนสายตาออกไปโดยไม่มองชํ้า

นี่พวกเขาเห็นเธอแค่ใบหน้า ถ้าได้เห็นทั้งตัวจะงามเพียงไหน พิรุณาได้ยินชัดเจน หญิงสาวหลุบสายตาที่กำลังครุ่นคิดอะไร บางอย่าง รีมฝีปากเม้มราวกำลังสะกดใจ หากก่อ'รอยปุมที่'ข้างแก้ม ช่วย

เพิ่มความชวนมองขึ้นอีกหนึ่งระดับ

"มีลักยิ้มด้วย" อีกหนึ่งหนุ่มในกลุ่มช่วยพากย์ เสียงฮือเบาๆ เมื่อ มันเปล่งออกมาพร้อมกันก็ทำให้ดังชัดเจนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

พิรุณาถอนหายใจเพื่อเรียกความเข้มแข็งให้ตัวเอง เตรียมเผชิญ กับสิ่งที่เธอไม่อยากเห็นและไม่อยากได้ยิน ซึ่งรู้ดีว่ายากที่จะหนีพ้น หญิงสาวค่อยๆ เดินก้าวออกมาจากชั้นหนังสืออย่างมั่นคง

"หา!" เช่นกัน! เสียงเบาๆ ของแต่ละคนเมื่อรวมกันก็ดังจนเจ้าตัว

ได้ยิน

ทุกคนได้แต่อึ้ง ทุกสายตาบอกอารมณ์เดียวกันคือเสียดาย เสียดาย ใบหน้าหวานๆ ที่สวรรค์ประทานมาให้ราวนางฟ้าจุติลงมาเกิด หาก รูปร่างช่างหนักแน่นมั่นคงอวบอ้วนเกินงามจนต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ เอ่อ...เปลี่ยนเป็นนางยักษ์ (ขมูขี) จุติลงมาน่าจะเหมาะกว่า ไม่เพียงได้ยิน ทว่า

พิรุณาเห็นสีหน้าของทุกคนชัดเจนแค่กวาดตา มองเพียงแวบเดียว

อีกแล้วหรือที่เธอต้องเผชิญกับสายตาเช่นนี้ สายตาเสียดายกึ่ง สงสาร ที่หนักหน่อยหากได้มองอย่างละเอียดคงถึงชั้นเวทนา เธอควร จะชินชาได้แล้วแต่ก็ยังไม่วาย คิดว่าเตรียมใจเอาไว้พร้อมแล้ว แต่ ทำไมนะหัวใจเจ้ากรรมจึงอดเศร้าไม่ได้

พิรุณาโกรธตัวเองที่ใจยังเข้มแข็งไม่พอ ความเศร้ามลายไปพลัน พร้อมตั้งปณิธานเอาไว้แน่วแน่

ให้มันรู้ไปว่าโลกนี้จะมีแต่ผู้ชายสั่วๆ มองเธอแค่รูปลักษณ์ภายนอก ให้มันรู้ไปว่าชาตินี้เธอจะไม่พบรักแท้...รัก...ที่คุณค่าของเธอ ไม่ใช่ รูปกาย

และถ้าไม่ได้พบ...

ก็จะขออยู่เป็นโสดจนตายดีกว่า

บทที่ 1

ความงามที่แฝงเร้น

'ฮัดเช้ย!'

พิรุณาจามสนั่นลั่นห้องเพียงแค่เปิดประตูเข้ามาก้าวแรก เมื่อ มีครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สองและสามก็ตามมาติดๆ

แค่จามนั้นไม่เท่าไหร่ แต่เมื่อมีเสียงสูดน้ำมูกฟืดฟาดประกอบ ด้วยแล้ว พิรุณาจึงเตือนตัวเองว่าไม่ควรอยู่ในห้องนี้นานนัก สังเกต ได้จากคราบฝุ่นที่ปกคลุมชั้นวางของไปทั่ว บ่งบอกว่าสมาชิกในบ้าน ไม่ได้ย่างกรายเข้ามาที่นี่นานแล้ว ช่างสมกับเป็นห้องเก็บของเสียจริง 'อยู่ไหนนะ' พิรุณาร่าพึงแกมบ่น ถ้าไม่จำเป็นเธอจะไม่ย่างกราย เข้ามาในห้องนี้เป็นอันขาด เพียงแค¹เห็นคราบฝุ่นก็รู้สึกคันคะเยอไปทั่ว ตัวจนแทบทนไม่ได้ ผื่นแดงขึ้นมาเป็นริ้วๆ ท่าให้ผิวผ่องอันนวลเนียน ของเธอมีตำหนิเสียแล้ว

เอาน่า ขอลองหาดูสักแป๊บ

พิรุณาเพ่งพิศมองกล่องกระดาษลูกฟูกที่เรียงช้อนก้นอยู่บน ชั้นวางของ คิดถึงความเป็นไปได้ว่าหนังสือรุ่นสมัยที่เธอเรียนชั้นมัธยม นั้นมันควรจะอยู่ที่กล่องไหน บัดนี้เธอใกล้จะเป็นบัณฑิตแล้วจึง

นึกครึ้มใจอยากจะหาภาพแห่งความหลังกับเพื่อนๆ มารำลึกลักหน่อย คะเนจากขนาดและสีที่สดหรือซีดตามกาลเวลาจึงลองเลือกเปิดดู ลักกล่อง หากก็ต้องผิดหวังเมื่อสิ่งที่อยู่ในนั้นมีแต่เสื้อผ้า หาใช่ หนังลือรุ่นที่เธอต้องการ

เสื้อผ้าเก่าๆ ของคุณแม่แน่ๆ

พิรุณาไม่ควรจะสนใจ ทว่าเดรสสีม่วงอ่อนค่อนไปทางชมพู แสนหวานช่างดึงดูดใจให้เธอต้องหยิบขึ้นมาดู ความที่ชอบสีโทนม่วง และชมพูอยู่เป็นทุนจึงอดนึกเสียดายไม่ได้ว่าทำไมหนอคุณแม่ถึง ทิ้งขว้างมันได้ลงคออย่างไม่เห็นค่า ขอลองหยิบเอามาทาบดูลักหน่อย เป็นไร

ที่แท้มันก็ชุดคลุมท้องของคุณแม่เมื่อสาวๆ นี่เอง

พิรุณาจับจ้องไม่วางตา เดรสสีหวานเนื้อผ้าพลิ้วเพิ่มความหวาน ด้วยลูกไม้ระบายสองชั้นบริเวณหน้าอก แขนตุ๊กตายาวลงมาเกือบจรด ข้อศอกดึงดูดสายตาของหญิงสาวเอาไว้อยู่หมัด เธอนึกภาพออกเลย ว่าแม่'หนูดีที่แสนเปรี้ยว หากใส่ชุดนี้จะกลายเป็นเจ้าหญิงแสนหวาน ได้ทันตา

ไม่ว่าจะเป็นสี แบบ และเนื้อผ้า ความสวยของมันดึงความสนใจ

จากพิรุณาได้อย่างลิ้นเชิง ลืมแม้ความตั้งใจเดิมว่าจะเข้ามาค้นหาอะไร มองปราดเดียวก็รู้แล้ว'ว่าไชส์นี้เธอต้อง¹ใส่'ได้แน่ๆ กระหายเหลือเกิน ที่จะได้ใส่ชุดนี้แล้วหมุนตัวชมโฉมตัวเองในกระจกสักครั้ง

กระจกเงาบานยาวในท้องนอนบัดนี้สะท้อนภาพคุณแม่ยังสาวและ สวยที่อุดมไปด้วยเลือดฝาด ผิวหน้าอ่อนใสเนียนละเอียด พิรุณามอง ตัวเองอย่างตกตะลึง แทบไม่เชื่อสายตาว่าเธอจะสามารถงามได้ปานนี้

พระเจ้าช่วย! ถ้าฉันท้องแล้วเป็นแบบนี้ ฉันคงเป็นว่าที่คุณแม่ ที่สวยที่สุดในโลก!

แต่มันก็แค¹ 'ถ้า' เพราะพิรุณาไม่ได้ตั้งครรภ์ เธอยังคงเป็น สาวพรหมจารีผู้งดงาม ผิวพรรณผุดผาดเนียนนุ่มเหมือนอย่างเคย และเพราะความ 'เหมือนอย่างเคย' หญิงสาวจึงเป็นว่าที่คุณแม่ได้

แนบเนียนที่สด น้ำหนักที่เกินค่ามาตรฐานถึงยี่สิบกิโลกรัมยังคงเท่าเดิม

อยากจะให้คำนิยามกับตัวเองว่าแค่อวบหรืออ้วนระยะแรก ทว่าเธอ ต้องจำยอมรับความจริงว่าไม่ใช่ เพราะมันน่าจะมากกว่านั้น นั่นเป็นเหตุการณ์เมื่อวานนี้

น่าเสียดายที่พิรุณาได้เชื้อณรุดีผู้เป็นมารดาเพียงแค่หน้าตา ทว่าความรักสวยรักงามช่างห่างไกลกันราวฟ้ากับเหว ณรุดีใส่ใจดูแล ตัวเอง บำรุงความงามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มิให้เสียชื่ออดีต เชียร์ลีดเดอร์สุดเปรี้ยวของสถาบัน ระยะเวลายี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา ไม่อาจท่าร้ายเธอได้ ยามที่แม่ลูกคู่นี้เดินด้วยกันจึงเหมือนพี่สาวกับ น่องสาวเสียมากกว่า

ความที่ณรุดิเป็นคนชอบแต่งตัว มีลูกสาวกับเขาทั้งคนก็อยาก จะจับแต่งตัวเหมือนเล่นตุ๊กตาเสียเหลือเกิน ยามเล็กๆ คุณแม่ก็เล่น ตุ๊กตามีชีวิตตัวนี้อย่างเพลิดเพลิน แต่งอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดูไปเสียหมด แต่พอโตเป็นสาวนี่น่ะสิ หุ่นอย่างนี้จับแต่งอย่างไรก็ไม่สนุก ยุให้ลูกสาว ลดน้ำหนักเท่าไรก็ยุไม่ชื้น จึงต้องหันไปรุ่นวายกับลูกสาวของเพื่อนๆ แทน ไม่ใช่แต่แม่หนูดีของเธอที่ยุให้ลดน้ำหนัก เพื่อนๆ ก็ด้วย "ความจริงน้ำฝนจะสวยกว่าพวกเราอีกนะ ถ้ายอมลดความอ้วน ลองดูสักตั้งไหม เรามีสูต'ร" วิภาริอยากเห็นว่าถ้าเพื่อนชี้ลดหุ่นจะงาม เพียงไหน เธอเชื่อเต็มร้อยว่าเพี่อนของเธอต้องอัพเกรดได้แน่ๆ

"ไม่ล่ะ ลดแล้วเดี๋ยวก็ชื้นอีกอยู่ดี เสียเวลาและสุขภาพจิตเปล่าๆ เรายังท่าใจอดอะไรหลายๆ อย่างที่อร่อยๆ ไม่ได้"

พิรุณาท่าเหมือนไม่สนใจ พยายามคิดให้ได้ว่าตราบใดที่เธอกินอิ่ม

นอนหลับสบาย สมองปลอดโปร่งก็ย่อมเป็นเรื่องดี ถือว่าเธอดำรงชีวิต อย่างมีความสุข ได้กินในสิ่งที่อยากกิน ทว่าภายใต้ท่าทีที่แสดงออกว่า เธอสุขกายสบายใจ ลึกๆ แล้วมันก็เป็นปมด้อยที่เธอพยายามเอาปม เขื่องด้านอื่นๆ มาทับถมบดบังไว้เพื่อปลอบใจตัวเอง ทว่ามันไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอแน่หรือ ปัญหาแรก...ความอ้วนท่าให้เธอดูแก่เกินอายุจริง ยามที่มีแม่ค้า มาทักว่าณรุดีมารดาของเธอเป็นพี่สาวก็ยังพอทำเนา พยายามปลอบ

ตัวเองว่าคุณแม่ของเธอสาวและสวยเกินมาตรฐานเองต่างหาก หากในใจ

ก็เจ็บลึกว่าเธอดูแก่เกินอายุจริง แต่ที่น่าชอกชํ้าระกำใจอย่างที่สุดก็คือ มีแม่ค้าบางคนสายตามีปัญหาดันเหมาเอาว่าตัวเธอเป็นพี่สาว

'สายตา 'ป้า' ท่าจะมีปัญหาแล้วล่ะค่ะ หนูน่ะเป็นลูก' พิรุณา

จงใจย้ำค่าว่า 'ป้า' ทั้งๆ ที่แม่ค้าคนนี้น่าจะพอเป็นพี่สาวเธอได้ 'คุณแม่ขา ฝนคิดๆ ดูแล้วก็นึกเสียดายตังค์ ไม่เอาแล้วดีกว่า ฝนยิ่ง เป็นคนไม่ถนอมของอยู่ด้วย' พิรุณายิ้มหวานถอดกำไลทับทิมล้อมเพชร ราคาเรือนแสนส่งคืนแม่ค้าอย่างนิ่มๆ ทั้งๆ ที่คุณแม่ของเธอกำลัง จะหยิบบัตรเครดิตออกมารูดปรี๊ดๆ แล้วแท้ๆ พูดไฝถูกหูอย่างนี้ไม่ขอเกรงใจล่ะนะป้า เห็นสายตาคุณแม่ค้าที่ประจบอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือแล้วพิรุณา แทบจะขำพรืด ดอกแรกถูกเรียกว่าป้าก็ช็อกพออยู่แล้ว มาเจอดอก ที่สอง หมูที่อยู่ในปากหล่นตกน้ำเหลือแต่เงาของตัวเอง ได้แต่ยืน น้ำลายยืดลิ้นห้อย มองดูเธอจูงคุณแม่ออกไปจากร้านตาละห้อย ปัญหาที่สองของความอ้วนคือท่าให้พุงเธอยื่นล้ำ เกินหน้าอก คิดว่าท่าใจได้แล้วแท้ๆ ว่ามันเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดาของคนอ้วน ไม่น่าจะเป็นปัญหา จนกระทั่งวันหนึ่งที่เธอชื้อแพ็กเกจทัวร์ดำน้ำดู ปะการังทางใต้กับเพื่อนๆ

'ขอโทษนะคะ คุณผู้หญิงมีน้องใช่ไหมคะ ทัวร์เขาเตือนมาว่า

นั่งเรือเจอคลื่นกระแทกมันอันตรายน่ะค่ะ คงต้องเปลี่ยนโปรแกรม' รีเชฟชั่นสาวของโรงแรมอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี

'รู้ได้อย่างไรว่าฉันท้อง ไหนผู้จัดการอยู่ไหน ขอพบหน่อยชิ' พิรุณาสวนกลับท้นควัน รู้สึกจี๊ดที่กระดองใจอย่างช่วยไม่ได้ ก็แค¹เธอ ใส่เสื้อตัวยาวกับกางเกงขาสั้น พุงมันล้ำออกมาแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง ต้องมาทักหักหน้ากันอย่างนี้ด้วยเหรอ ปกติเธอก็ไม่ใช่คนวางก้าม หรอกนะ แต่ต้องวางมาดเข้มเพื่อปรามไม่ให้เพื่อนฝูงที่อยู่ใกล้ๆ เห็น เธอเป็นตัวตลก

แล้วมันก็ได้ผล เพื่อนๆ เธออย่างอภิเดชปากเสียกับวิภาวี เพื่อนชี้ที่กำลังจะขำต้องกลับลำเกร็งกล้ามเนื้อบนใบหน้าจนแก้ม กระตุก ด้วยความที่ไม่อยากมีเรื่องมีราวจึงช่วยห้ามปรามกันยกใหญ่

'น้ำฝนใจเย็นๆ น้องเขาคงไม่ได้หมายความอย่างนั้น' อภิเดช ดูจะเดือดร้อนจนออกนอกหน้ากว่าใคร ก็คุณรีเชฟชั่นหน้าตาจิ้มลิ้ม น่าเอ็นดูอยู่ไม่น้อย

'ขอโทษค่ะ อย่าเอาเรื่องหนูเลยนะคะ หนูเพิ่งทดลองงาน' พนักงานสาวรีบละลํ่าละลักขอโทษขอโพยตามระเบียบ ซึ่งพิรุณาก็ ไม่ได้จิกต่อ ถือว่าสอนงานเด็กใหม่พอหอมปากหอมคอไว้เป็นบทเรียน ก็พอแล้ว

อาชีพบริการจะพูดจาต้องระมัดระวัง อย่างน้อยต้องมีศิลปะ ในการสืบความถามไถ่ หักหน้ากันโต้งๆ อย่างนี้เป็นป้าไฮโซคนอื่น คงได้วีนจนโรงแรมกระเจิง

ไม่ใช่ว่าพิรุณาไม่อยากสวย เธอเคยพยายามลดน้ำหนักหลายครั้ง แต่ก็ต้องถอดใจเพราะใจไม่แข็งพอที่จะเมินบรรดาไอศกรีม เค้ก ทาร์ต พาย โดนัท เบเกอรี่หอมกรุ่นกลิ่นนมกลิ่นเนยอันชวนนํ้าลาย สอได้เลย หากขาดเธอคงเหมือนขาดใจ จึงไม่น่าแปลกใจถ้าตู้เย็น ที่บ้านจะมีขนมกลิ่นหอมๆ บำรุงน้ำหนักพวกนี้เอาไว้ไม่ได้ขาด

   (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)