Ghost Club! ชมรม (ไม่ลับ) รับปราบผี

บทนำ

‘ภูต ผี วิญญาณ’ สิ่งเร้นลับเหล่านี้มีอยู่ทุกหนแห่งบนโลกใบนี้ สิ่งที่หลายคนเชื่อกันว่าเป็นวิญญาณของคนที่ตายไปแล้ว พวกเขาเหล่านั้นมักจะมาปรากฏตัวให้คุณเห็นในช่วงเวลากลางดึกที่เงียบสงัด แต่บางทีคุณอาจจะได้ยินเพียงแค่เสียงกรีดร้องหรือได้กลิ่นเหม็นเน่าของซากศพ

‘กลัว!’ หลายคนอาจจะกำลังคิดเช่นนี้ แต่บางทีคุณอาจจะกำลังคิดผิด! พวกเขาเหล่านั้นอาจจะไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คุณคิด แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมภูต ผี วิญญาณถึงมาปรากฏตัวให้คุณเห็น เพียงเพราะต้องการทำให้คุณหวาดกลัวแค่นั้นเหรอ

หรือว่าพวกเขาเหล่านั้นต้องการจะสื่ออะไรบางอย่างให้คุณรู้...

หมายเหตุ : นิยายเล่มนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาเพื่อสร้างความบันเทิง ชื่อ สถานที่ และเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นเรื่องสมมติขึ้นมาล้วนๆ มิได้มีการลบหลู่แต่อย่างใด ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณและความฮาในการอ่าน

1

“อะไรนะ! เธอจะขอเปิดชมรมคนรักผีขึ้นมาอย่างงั้นเหรอ”

เสียงของชายสูงอายุคนหนึ่งดังขึ้นอย่างตกใจภายในห้องทำงานที่ไม่ใหญ่มากนัก แต่กลับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สุดหรูมากมาย

“ใช่ค่ะ และหนูก็ต้องการใช้ห้องเก็บของตึกสามหลังโรงเรียนเป็นที่ตั้งชมรมด้วย”

ฉันที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใสราวกับว่าเรื่องที่พูดออกไปเป็นเพียงแค่เรื่องธรรดา แต่สำหรับคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโดยมีโต๊ะคั่นกลางเอาไว้ มันเป็นเรื่องที่ฟังดูไร้สาระที่สุด

“แต่ว่า...”

ชายสูงอายุที่มีตำแหน่งเป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียนมีท่าทีอึดอัดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ เพราะเด็กสาวตรงหน้าเป็นถึงลูกสาวเพียงคนเดียวของคุณมนัส ธีราปัญญาทิพย์ เจ้าของธุรกิจค้าขายที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศ ผู้ที่บริจาคเงินให้กับโรงเรียนแห่งนี้เป็นจำนวนมากโขอยู่เหมือนกัน

“แหม! ผู้อำนวยการคะ ไม่เห็นจะต้องคิดมากอะไรเลย กะอีแค่เซ็นใบอนุญาตเปิดชมรมให้ก็เท่านั้น”

ฉันฉีกยิ้มกว้างอย่างอารมณืดีพร้อมกับดันใบอนุญาตเปิดชมรมที่วางอยู่บนโต๊ะให้ลุงผู้อำนวยการที่มีสีหน้าอึดอัดใจเล็กน้อย แต่ก็หยิบมันขึ้นมาดูสักพัก ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมามองฉันที่กำลังมีสีหน้าประมาณนี้

“แล้วเธอหาสมาชิกที่จะเข้าชมรมได้แล้วเหรอ”

“ยังค่ะ”

ฉันตอบกลับทันควัน ทำเอาลุงผู้อำนวยการถึงกับเหงื่อตก แต่ก็ยังคงวางมาดนิ่งสุดๆ

“แต่...การที่จะเปิดชมรมขึ้นมา ตามกฏของโรงเรียนจะต้องมีสมาชิกตั้งแต่ห้าคนขึ้นไปนะ ถึงจะเปิดได้ แต่ชมรมของเธอ...”

“แล้วถ้าเกิดหนูหาคนมาเข้าชมรมได้ครบห้าคน ผู้อำนวยก็จะเซ็นใบอนุญาตเปิดชมรมให้ใช่มั้ยคะ!”

ดวงตาของฉันเปล่งประกายขึ้น โธ่เอ๊ย! กะอีแค่หาสมาชิกแค่ห้าคนเท่านั้นเอง แค่นี้จิ๊บจ๊อยน่า

“อะ...อืม แต่ต้องไม่เกินเจ็ดวันนะ”

“เพียงแค่สามวันหนูก็หาสมาชิกได้ครบตามจำนวนแล้ววว ถ้างั้นหนูขอตัวไปตาม (ล่า) หาคนที่จะมาเข้าชมรมก่อนนะคะ”

แล้วฉันก็ลุกพรวดจากเก้าอี้วิ่งออกไปจากห้องลุงผู้อำนวยการที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงอ่านใบอนุญาตเปิดชมรมที่อยู่ในมือ

“ผู้ก่อตั้งชมรม นางสาววีรยา ธีราปัญญาทิพย์... หวังว่าเธอคงจะหาสมาชิกได้ไม่ครบนะ”

ตึง ตึง ตึง

เสียงฝีเท้าของฉันที่วิ่งออกมาจากห้องผู้อำนวยการดังขึ้นเป็นระยะๆ ไปตามระเบียงทางเดินอย่างอารมณ์ดี แจ่มใส สดชื่น เบิกบาน โอ้วเย่

ต้องมีสมาชิกห้าคนขึ้นไป ตอนนี้ก็มีฉันหนึ่งคน ก็แค่หาสมาชิกอีกสี่คน เท่านี้ก็จะเปิดชมรมคนรักผีขึ้นมาได้ หุๆ ทำไมมันถึงได้ง่ายดายขนาดนี้นะ

ฉันกระดี๊กระด๊ากระโดดโลดเต้นไปตามทางเดินอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงคำพูดของลุงผู้อำนวยการ

เอ๊ะ! นี่ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยใช่หรือเปล่า ถ้างั้นขอเปิดตัวก่อนเลยละกัน ฉัน ‘การ์ตูน’ เด็กสาวอายุสิบหก ในสายตาของคนที่ไม่รู้จัก ฉันอาจจะเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่ที่จริงแล้ว! ฉันมีความสามารถพิเศษสองอย่าง อย่างแรกมีติดตัวมาตั้งแต่เกิด นั่นคือ! ฉันสามารถมองเห็นบรรดาภูต ผี วิญญาณได้ และอย่างที่สองได้มาจากตระกูลของฉันเอง นั่นคือ! ฉันสามารถร่ายคาถาส่งวิญญาณให้ขึ้นไปชำระล้างบาปกับพระเจ้าได้ ถึงงั้นก็เหอะ ฉันไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดป๊าถึงไม่ยอมให้ฉันใช้ความสามารถพิเศษอย่างที่สอง แต่สุดท้ายฉันก็ยังแอบเอาคาถานั่นมาใช้จัดการกับวิญญาณที่มีความพยาบาทให้ไปผุดไปเกิดอยู่ดี แม้ว่าบางทีมันอาจจะไม่ได้ง่ายเสมอไปนัก

และด้วยเหตุนี้เอง ฉันก็เลยคิดที่จะก่อตั้งชมรมคนรักผีขึ้นมาเพื่อที่จะได้มีผู้ช่วยในการต่อสู้กับวิญญาณที่มีความพยาบาทเคียดแค้นทั้งหลายที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์ให้ไปผุดไปเกิดเสียที

แต่ตอนนี้มันอาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับฉันที่จะต้องหาสมาชิกมาเข้าชมรมคนรักผีให้ครบ ไม่อย่างนั้นชมรมของฉันคงจะเปิดไม่ได้แน่ๆ

“หายไปไหนมาเหรอยัยการ์ตูน!”

ทันทีที่ฉันก้าวขางามๆ เข้ามาในห้องเรียน เสียงหวานๆ ของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น เมื่อหันไปมองก็พบกับเด็กสาวผิวขาว หน้าตาน่ารัก ผมสีน้ำตาลอ่อนดัดเป็นลอนเล็กๆ ดูดีสุดๆ เธอชื่อ ‘มิสะ’ เป็นคนญี่ปุ่น แต่ไม่รู้เพราะอะไรครอบครัวของเธอถึงได้ย้ายมาอยู่ประเทศไทย ที่สำคัญ! เธอเป็นเพื่อนซี้ของฉันเอง นอกจากนี้มิสะยังเป็นเด็กสาวที่มีวิญญาณมากมายคอยตามติดแจ ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นเพราะอะไร แต่ช่างเถอะ! ตอนนี้ฉันมีสิ่งอื่นให้สนใจมากกว่า!

ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งตีลังกาสามตลบกระโดดหลบวิญญาณเด็กผู้ชายตกถังแป้งที่ยืนฉีกยิ้มน้ำมูกไหลเยิ้มให้มิสะ ซึ่งแน่นอนว่าเธอมองไม่เห็นก่อนจะถลาเข้าไปนั่งที่โต๊ะข้างๆ มิสะอย่างรวดเร็ว นี่แหละ! สมาชิกคนที่สองของฉัน

“ยัยมิสะ แกยังไม่มีชมรมอยู่ใช่มั้ย”

“ใช่จ้ะ”

มิสะยิ้มหวานให้ฉัน และมันก็ทำให้ฉันรู้สึกผิด...ผิดที่จะให้คนน่ารักอย่างเธอเข้ามาอยู่ในชมรมคนรักผีน่ะสิ แต่เพื่อชมรมของฉัน! ฉันจะต้องหาสมาชิกให้ครบจนได้

ว่าแล้วฉันก็ยกนิ้วชี้ทั้งสองข้างขึ้นมาจิ้มๆ กันให้ดูอาโนเนะสุดๆ

“พอดีฉันตั้งชมรมขึ้นมา และฉันคิดว่ามันต้องเหมาะสมกับคนน่ารักๆ อย่างแกแน่นอน”

“อุ๊ย! จริงเหรอ แล้วแกตั้งชมรมอะไรขึ้นมาล่ะ”

มิสะถามอย่างตื่นเต้นพร้อมกับมองหน้าฉันด้วยแววตาเปล่งประกาย

“เอ่อ...ชมรมคนรักผีอ่ะ”

“...”

เกิดความเงียบขึ้นมาทันที สงสัยว่าฉันคงจะแห้วแน่ๆ ดูยัยมิสะทำหน้าสิ เหมือนกับว่าฉันจะพาเธอไปตะลุยดินแดนกินตุ๊กแกอย่างงั้นแหละ

“เอ่อ...สงสัยว่าแกคงจะไม่อยากเข้าชมรมของฉันนะ”

ปัง!

เฮือก

ยัยมิสะทุบโต๊ะดังลั่นทำเอาฉันและคนอื่นๆ ในห้องถึงกับสะดุ้งโหยงลุกขึ้นมาเต้นอะโกโก้อันอย่างพร้อมเพรียงเลยทีเดียว โฮ...ตายแน่ๆ เลยฉัน

“ยัยการ์ตูน! แกคิดว่าฉันเหมาะกับชมรมคนรักผีของแกอย่างงั้นเหรอ”

“เออ...ฉันคงจะคิดผิด”

“ใครว่าล่ะ! แกเป็นเพื่อนที่ประเสริฐม้ากกกก!!! แกรู้ได้ไงว่าฉันชอบเรื่องลี้ลับพวกนั้น ถึงแม้ฉันจะกลัวผีมากก็เหอะ”

เย้ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้น นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม

“โอเคเลย ฉันจะเข้าชมรมของแก”

“จริงดิ!”

“จริงจ้ะ”

“อ่ะแน่นะ”

“ก็แน่สิ”

“ฮ้า ฉันรักแกที่สุดเลย”

ว่าแล้วฉันก็กระโดดเข้าไปหอมแก้มยัยมิสะหนึ่งทีเป็นการตอบแทน ซึ่งเธอก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไร แต่ก็รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดที่แก้มตรงที่ถูกฉันหอมอย่างรวดเร็ว (แน่ใจเหรอว่าไม่ได้รังเกียจ)

เย่! ในที่สุดฉันก็หาสมาชิกได้แล้วหนึ่งคน! ขาดอีกแค่สามคนสินะ อีกแค่สามคนเท่านั้นฉันก็จะเปิดชมรมคนรักผีขึ้นมาได้สำเร็จ! ว่าแต่อีกสามคนฉันจะไปหาที่ไหนดีล่ะ

“เออ...แต่ว่านะ ฉันยังหาสมาชิกได้ไม่ครบเลยอ่ะ ขาดอีกตั้งสามคนแน่ะ ถึงจะเปิดชมรมคนรักผีขึ้นมาได้”

ฉันทำท่าคิดหนักจนแทบจะยกขาขึ้นมาวางบนศีรษะ ซึ่งแน่นอนว่าฉันทำไม่ได้ก็เลยไม่ทำ แต่ดูเหมือนว่ายัยมิสะจะเอาแต่ยิ้มอย่างเดียวเลยนะ

“ไม่ต้องห่วง แกลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันน่ะมีแฟนคลับตั้งเยอะแยะ”

ว้าววว!!! จริงสิ ฉันก็ลืมไปเลยว่ายัยมิสะมีแฟนคลับในโรงเรียนเพียบ! แล้วถ้าเกิดเธอขอให้พวกนั้นมาเข้าชมรมล่ะก็ กรี๊ดดดด!! ฉันเปิดชมรมคนรักผีขึ้นมาได้แน่ๆ

“ถ้างั้นแกก็รีบๆ เรียกให้พวกนั้นมาเข้าชมรมนี้สิ”

“ได้เลย”

ว่าแล้วมิสะก็ลุกยืนขึ้นก่อนจะตะโกนด้วยเสียงอันเซ็กซี่ออกมาว่า...

“ใครอยากจะเข้าชมรมของมิสะบ้างค้า!!!”

ตึง! ตึง! ตึง! ตึง!

เสียงฝีเท้าของใครหลายคนดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมีเด็กหนุ่มจำนวนมากวิ่งทะลักเข้ามาในห้องที่ฉันกับมิสะอยู่อย่างรวดเร็ว ทำเอาฉันถึงกับตาโต อ้าปากค้างเลยทีเดียว

“ผมคร้าบ!!!”

“ผมด้วย!!!”

“รักมิสะที่สุดเลย”

โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยทอดบินได้ นี่มันพวกแฟนคลับของยัยมิสะทั้งนั้นเลยเหรอเนี่ย แล้วทำไมมันถึงได้มากมายขนาดนี้ล่ะ

ฉันได้แต่นั่งมองพวกเด็กหนุ่มที่วิ่งเข้ามาในห้องจนแทบจะทะลัก แล้วไม่นานนักก็เกิดความชุลมุนวุ่นวายภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ แห่งนี้ โอ้ว ว้าว! ฉันล่ะนับถือยัยมิสะจริงๆ ขนาดแค่ส่งเสียงเชิญชวนเองนะ

“ใจเย็นๆ นะ มิสะให้เข้าชมรมกันทุกคนเลย”

ยัยมิสะพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับทำท่านางงามโดยการโบกมือให้กับเหล่าบรรดาแฟนคลับที่พร้อมใจกันส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด (?) ให้อย่างพร้อมเพรียง

“ว่าแต่มิสะจะให้พวกผมเข้าชมรมอะไรครับ”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งตะโกนออกมา ก่อนที่คนอื่นๆ จะส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด (?) กันต่อ

“ชมรมคนรักผีค่ะ”

“...”

แวบบบบ (สลายโต๋)

“อ้าวเฮ้ย! แฟนคลับของแกหายไปไหนหมดแล้ว”

ฉันลุกพรวดจากเก้าอี้ทันทีก่อนจะรีบวิ่งออกไปชะเง้อมองหาเหล่าบรรดาแฟนคลับที่เมื่อกี้ยังอยู่ในห้องอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับมีเพียงความว่างเปล่า

ขนาดนอกห้องยังไม่มีใครหลงเหลืออยู่เลย สงสัยชื่อชมรมของฉันคงจะโดนใจมากเกินไปล่ะมั้ง

“สงสัยพวกเขาคงไม่อยากเข้าชมรมคนรักผีของเธอแน่ๆ เลยอ่ะ”

มิสะว่าพลางนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเซ็งๆ ชมรมคนรักผีของฉันมันไม่น่าเข้าขนาดนี้เชียวเหรอ ดูสิ ไม่มีแม้แต่เงาของเหล่าบรรดาแฟนคลับของยัยมิสะหลงเหลืออยู่เลย ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังแทบจะล้นห้อง ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม

“เฮอะ! ฉันจะมายอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ ฉันจะต้องหาสมาชิก

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)