Love Plan แผนวุ่นชุลมุนรัก

บทที่ 1

เคยมีคนบอกฉันว่าคนเราถ้ามีความกตัญญูรู้คุณคน ยังไงซะก็จะเป็นผู้เจริญ...

ใช่แล้ว!! เจริญเจริญมากเลย เจริญจนต้องมาปวดกบาลอยู่นี่ไง ก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่าการที่คุณป้ารับฉันมาอุปการะหลังจากที่พ่อกับแม่เสียชีวิตไปเพราะเรือล่มที่ร้อยเอ็ดเมื่อหกเดือนที่แล้ว จะกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันทุกข์ทรมานใจอย่างกับปลาไหลในคลองแสนแสบ

ตั้งแต่ที่ฉันเหยียบย่างเข้ามาในบ้างหลังนี้ บ้านที่มีคุณป้า (จอมลำเอียง) กับยัยลูกสาว (เอาแต่ใจ) ฉันก็ไม่เคยได้อยู่อย่างสงบสุขในบ้านเลยสักครั้ง ต้องมีเหตุให้ได้ทดแทนบุญคุณกันตลอดเวลา เหอะๆ สงสัยยัยป้านั่นกลัวว่าอนาคตฉันจะไม่เจริญ เลยหาเรื่องให้กตัญญูกันซะให้เต็มที

แต่นี่มันก็เกินไปแล้วนะ!!! มาสั่งให้ฉันทำนู่นทำนี่ ตั้งแต่โกยขี้หน้าบ้านยันไปตามล่าหาเจ้ามือหวยที่ชิ่งเงินหมื่นหนีไปเชิ้บๆ ฉันไม่ใช่เทศบาล กทม. นะเฟ้ย แล้วไอ้งานล่าสุดที่ฉันได้รอบมอบหมายมายิ่งแล้วใหญ่ แค่ได้ฟังเงื่อนไขก็แทบจะออกไปรำดาบถวายรอบหมู่บ้านซะให้รู้แล้วรู้รอด

“ทำไมไม่สั่งให้หนูไปกู้ระเบิดที่สามจังหวัดชายแดนซะเลยล่ะคะ คุณป้าขา หนูอยากตาย”

“เกิดอะไรขึ้นเยลลี่ มาเอะอะโวยวายอยู่แถวนี้ทำไม”

อุ๊ย! สงสังแนจะคิดดังเกินไปหน่อย พี่เอซเลยได้ยินจิตด้านมือของฉันเลยอ่ะ แย่ๆๆ

อ้อ! ลืมแนะนำ เยลลี่ก็คือฉัน ส่วนพี่เอซคือหวานใจของฉันเองแหละ ฮิๆ (เขิน) ฉันรู้จักกับพี่เขามาประมาณหกเดือนได้ (ก็ตั้งแต่ย้ายมาน่ะแหละ) แต่เพิ่งคบกันฉันคนรักได้แค่สองเดือนเศษๆ เท่านั้น พี่เอซเป็นพี่ชายข้างบ้าน หรือบางครั้งฉันก็ชอบเรียกเขาเองว่า ‘เจ้าชายข้างบ้าน’ เพราะบุคลิกมาดนิ่ง ขรึม แต่อบอุ่นและอ่อนโยนไม่เหมือนใคร ทำให้ฉันสรุปเอาเองว่าเขาคือเจ้าชายลียูคภาคประเทศไทยที่เป็นของฉันคนเดียว อะฮ้า!

ป.ล. ถ้าเย็นชากว่านี้หน่อยก็เป็นเจ้าชายลีชินได้แล้ว แต่คล้องกันดีนะ เย็นชากับเยลลี่ ฮิ้ว

“ไม่สบายหรือเปล่าเยลลี่ เดี๋ยวก็โวยวาย เดี๋ยวก็ยิ้มตาหวานทำตาเยิ้มเป็นเลขแปด ไปหาหมอหน่อยไหม”

คราวนี้พี่เอซถึงกับเดินปรี่เข้ามาประชิดติดขอบรั้วอย่างรวดเร็ว พลางชะโงกหน้ามามองใกล้ๆ เพื่อพินิจพิเคราะห์อาการอย่างกับเป็นหมอซะเอง

รักทุกช่วง ห่วงทุกระยะ นี่ล่ะคติประจำใจของพี่เอซ

“เยลลี่ไม่ได้บ้านะ แต่ใกล้จะบ้าเต็มทีแล้วเพราะคำสั่งพิลึกกึกกือของพี่โดนัทกับคุณป้านั่นแหละ!!!”

“ทำไม หรือโดนสั่งให้ไปซื้อเนื้อลูกแกะตายในท้องแพะมาประเคนให้พี่สาวเรา”

“ไม่ใช่ค่ะ มันเลวร้ายกว่านั้น”

“อืม... งั้นก็ให้ไปงมบ่อปลาทูหาปูเค็มมาตำส้มตำใช่ไหม”

“ไม่ใช่อีกนั่นแหละค่ะ”

“งั้นก็...”

“พอเถอะค่ะ ไม่ต้องเดาแล้ว พี่เอซเอานี่ไปดูดีกว่า” ฉันรีบส่งหนังสือพิมพ์ในมือให้พี่เอซก่อนที่เขาจะเดาอะไรประหลาดๆ ออกมาอีก “เพราะเรื่องนี้แหละค่ะ ถึงทำให้เยลลี่กลุ้มใจแทบเป็นบ้า”

“ไหน...” พี่เอซรับหนังสือพิมพ์ไปกางดูโดยเร็ว “เอ จริงเหรอ ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ข่าวมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“เมื่อเช้าค่ะ แต่เยลลี่ได้รับคำสั่งเมื่อช่วงบ่ายนี้เอง”

“โอ้โห! ป้าใจร้ายฆ่าหลานสาวตายสยองสองศพ เหตุเพราะขาดสติที่โดนโกงจนหมดตัว นี่เยลลี่กลัวว่าจะถูกฆ่าเหมือนกันใช่ไหม”

เวร! ไปสนใจอะไรตรงนั้น ไม่ตลกเลยนะ แง

“ไม่ใช่ค่ะพี่เอซ!! ไม่ใช่ข่าวฆาตกรรมนั่น แต่เป็นเรื่องพี่โดนัทกับอีตาไฮโซที่ชื่อไฟร์สอะไรนั่นต่างหาก เขาเลิกกันแล้วนะคะ เมื่อเช้านี้เอง ดูสิคะเนี่ย ตรงนี้ๆ” ฉันชี้ทางสว่างให้กับพี่เอซชัดๆ

‘เลิกแล้วจ้า!! หนุ่มหล่อไฮโซชื่อดังไฟร์ส พลิศร์ และวีเจสาวสวยสุดฮอตโดนัท ดารานัท ทั้งคู่คงได้สวมคอนเวิร์สกันอย่างเป็นทางการแล้วแน่ๆ หลังจากมีนักข่าวได้ภาพปาปารัซซีของไฮโซหนุ่มกับวีเจสาวหน้าใหม่หัดเปรี้ยวอย่างน้องโอปอล ปรมา ขณะไปสวีทกันที่ภัตตาคารหรูย่านสีลม แว่วมาว่างานนี้วีเจสาวเสียน้ำตาไปหลายโอ่ง แต่ยังปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น’

“อะไรกัน หมอนั่นมีผู้หญิงอื่นอีกแล้วเหรอ แบบนี้พี่สาวเราจะว่ายังไงล่ะเนี่ย” พี่เอซเงยหน้าขึ้นถามแทบจะทันทีที่ฉันจิ้มนิ้วลงไปตรงข่าวนั้น

“นี่แหละค่ะปัญหาที่เยลลี่กำลังเผชิญหน้าแบบระยะประชิดอยู่ในขณะนี้”

“พี่ยังไม่เข้าใจอยู่ดี” พี่เอซขมวดคิ้ว “สองคนนั้นเลิกกันแล้วเกี่ยวอะไรกับเราด้วยล่ะ”

“ก็คำสั่งเพื่อเอาใจพี่โดนัทของคุณป้ามีด้วยกันสองข้อ หนึ่ง เยลลี่ต้องทำยังไงก็ได้ให้อีตาไฟร์สกับยัยโอปอลเลิกกัน และสอง เยลลี่ต้องทำให้อีตานั่นกลับมารักพี่โดนัทเหมือนเดิมให้ได้!!!”

“เกินไปหรือเปล่า ไม่เห็นต้องลงทุนทำขนาดนั้นเลยนี่”

ว่าแล้วพี่เอซต้องคัดค้านสุดตัว ใครจะยอมก็บ้าแล้วล่ะ ฉันเองยังไม่อยากจะทำเลย

“งานสองงานนี้กับค่าเทอมและเงินค่าใช้จ่ายอีกหลายเดือนของเยลลีนะคะพี่เอซ เยลลี่จะทำยังไงดี อีกไม่กี่วันก็ต้องเอาเงินไปจ่ายที่มหา’ลัยแล้ว แต่คุณป้าไม่ยอมให้ ท่านบอกว่าต้องรับปากแล้วทำงานนี้ให้สำเร็จก่อน ฮือๆ” ฉันเริ่มคร่ำครวญด้วยความอัดอั้นตันใจ

ทำไมอะไรๆ ก็ต้องมาตกที่ฉันเป็นคนรับกรรมทุกที ทำไมฉันจะต้องแบกภาระชีวิตเฮงซวยของพี่โดนัทด้วย อีกหน่อยถ้ามีลูกฉันคงต้องไปทำคลอดให้สินะ แล้วไอ้ตอนทำลูกจะต้องให้ฉันไปช่วยด้วยหรือเปล่าเนี่ย

โอย...แค่คิดก็อยากจะบ้าตายแล้ว ปวดหัวๆๆ ที่ซู้ดดด

“ค่าเทอมมันสักเท่าไหร่แล้วกันล่ะเยลลี่” พี่เอซเอ่ยปากถามหลังจากเงียบไปพักใหญ่

“พอเลยค่ะพี่เอซ รู้นะว่าคิดอะไรอยู่ เยลลี่ไม่ได้ต้องการให้พี่ช่วยเรื่องเงินนะคะ แต่อยากให้ช่วยคิดว่าทำยังไงดีสองคนนั้นถึงจะกลับมารักกันเหมือนเก่า”

“ให้พี่ช่วยเรื่องเงินคงง่ายกว่า”

“ไม่เอาค่ะ ยังไงเยลลี่ก็จะไม่พึ่งพี่เรื่องเงินเด็ดขาด นี่มันตั้งหลายหมื่นนะคะ เฮ้อ สงสัยงานนี้คงต้องคิดเองทำเองหมดแล้วเรา จะไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้”

พี่เอซเอื้อมมือข้ามกำแพงบ้านมาแตะบ่าฉันเบาๆ

“พี่เป็นห่วงเธอนะ ไม่ว่าจะทำอะไรต้องมาปรึกษาพี่ก่อน เข้าใจไหม พี่จะไม่ยอมให้เธอทำอะไรบุ่มบ่ามตามลำพังเด็ดขาด!”

ฉันกำลังจะตอบกลับแต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง

“เยลลี่!”

“คะ” ฉันตอบกลับอัตโนมัติประหนึ่งเป็นโอเปอเรเตอร์มือถือดีทอกซ์ แล้วรีบหันขวับไปมองต้นเสียงทันที “พี่โดนัทมีอะไรเหรอคะ”

“ฉันบอกให้เริ่มงานให้เร็วที่สุดไง อย่ามัวแต่ผลาญเวลาไปกับเรื่องไร้สาระล่ำลากันอยู่เลย ไม่ได้ให้ไปออกรบสักหน่อย รีบๆ ไปจัดการได้แล้ว” พี่โดนัทปรายตามาทางฉันกับพี่เอซอย่างไม่พอใจ

อะไรฟะ! ตัวเองอกหักแล้วมาพาลคนอื่นเขา พี่โดนัทนี่อะไรก็ดีหรอก เสียแค่นิสัยเท่านั้นแหละ ถ้าเลิกเอาแต่ใจกับพูดจาประชดประชันให้น้อยลงได้บ้างนะ จะน่ารักขึ้นเยอะเลย

“เธอคิดอะไรอยู่น่ะโดนัทถึงให้เยลลี่ไปทำอะไรไม่เข้าท่าแบบนั้น” พี่เอซโพล่งขึ้นทันที ท่าทางแข็งกร้าวอย่างพร้อมจะปกป้องฉันเต็มที่

“นี่มันเรื่องในครอบครัว ไม่ใช่ธุระกงกานอะไรของคนอื่น!”

พี่โดนัทเน้นคำว่า ‘คนอื่น’ ชัดเจนก่อนสะบัดหน้าพรืด แล้วเดินหนีไปอย่างไม่ไยดีเหมือนนางร้ายในละคร

โอ๊ย...คนอะไรมันจะสวย เริ่ด เชิด หยิ่งได้ขนาดนี้ อย่าให้ฉันไดเอ็ทได้ผอมเพรียวเรียวลมสมส่วนแบบนั้นบ้างนะ แม่จะเงยหน้ามองหาอุกกาบาตทุกวันไม่หันมองใครเลย คอยดู๊!

“งั้นเยลลี่ไปก่อนนะคะพี่เอซ มีอะไรคืบหน้ายังไงจะมาบอกพี่อีกทีนะ”

ฉันกล่าวลาพี่เอซด้วยสีหน้าเซื่องซึมเป็นหมาเหงา เขามีทีท่าเหมือนจะเอ่ยปากคัดค้าน แต่ฉันรีบชิ่งออกมาก่อนเพราะกลัวว่าพี่เอซจะพยายามหว่านล้อมให้ฉันใจอ่อนยอมรับข้อเสนอของเขาจนได้

ไม่ๆๆ พี่เอซช่วยเหลือฉันมามากพอแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะจัดการปัญหาของฉันด้วยตัวเองสักที!

โครม!!!

ฉันยกนิตยสารทั้งหมดที่มีในบ้านมากองไว้บนพื้น แล้วจัดการฉีกออกเฉพาะหน้าที่มีเรืองของอีตาไฮโซไฟร์สอะไรนั้น อ้อ! ไม่สิ รวมไปถึงเรื่องของยัยโอปอลจอมก๊อปปี้แห่งวงการบันเทิงด้วย

ยัยนั่นน่าเกลียดชะมัด ดูก็รู้ว่าพยายามจะเลียนแบบและกะเอาชนะพี่โดนัททุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่ขนาดหน้าอกยังอุตส่าห์ไปอัพเกรดซิลิโคนมาใหม่ให้ใหญ่บึ้มกว่าพี่โดนัท กระแดะเป็นบ้า อึมเฉพาะส่วนอย่างน่ารังเกียจ ไม่รู้จะเป็นดาวรุ่งหรือดาวแรดกันแน่ คนอะไรไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง แม้แต่แฟนยังต้องมาใช้ร่วมกับคนอื่น

ชิชะ! ฉันขอแช่งให้ซิลิโคนมันย้วยไหลลงมากองรวมกันที่เท้าเป็นเต้ายายปริกไปเลย เจ็บใจน้ากกกก

แกรก แกรก

ฉันผูกผ้าไว้ที่หัวประหนึ่งเด็กเอ็นท์ใหม่พลางจัดการรวบรวมข้อมูลทั้งหมดที่ได้มาจดลงในกระดาษ แล้วก็เริ่มร่างแผนการเป็นฉากๆ เพื่อที่จะหาเรื่องใกล้ชิดนายไฟร์สจอมเจ้าชู้นั้นให้ได้

เอาล่ะ! ปฏิบัติการตามติดชีวิตไฮโซกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

ปฏิบัติการขั้นที่หนึ่ง : เป่าหู กู้วิกฤต

ตอนนี้ฉันมาสิงสถิตอยู่ที่ร้านกาแฟแสตมป์บัค ซึ่งในหนังสือโอ้โหไฮโซระบุไว้ว่าช่วงเวลาประมาณหกโมงเย็น ถ้าไม่มีธุระอะไรเร่งด่วน อีตาไฟร์สมักจะมานั่งจิบกาแฟเหล่สาวอยู่ที่นี่ เพราะงั้นฉันต้องมานั่งประจำการเอาไว้เพื่อรอให้

เหยื่อเสด็จมา

อาวุธของฉันมีเพียงแค่หนังสือพิมพ์หนึ่งฉบับกับปากที่เคลือบด้วย ลิปสติกที่ชมพูแปร๋นแหลน และแว่นกันแดดอันโตเท่าฝาหม้อเพื่อใช้อำพรางหน้าตาเพียงเท่านั้น เพราะจอมโจรย่อมไม่เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงเด็ดขาด แม้ว่าจะยังไม่ได้ลงมือขโมยอะไรก็ตาม

ไงล่ะ...เฉียบคมมั้ย (เพิ่งคิดได้เมื่อกี้)

ตึก ตึก ตึก

อ๊ะ! เสียงคนกำลังเดินมา จะใช่อีตานั่นหรือเปล่านะ

ฉันรีบยกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาบังหน้า แล้วแอบส่องสายตาผ่านรูเล็กเท่าไข่แย้ที่เจาะไว้กลางรอยพับหนังสือพิมพ์ ‘O’

โอ๊ะโอ! ผู้ชายที่กำลังเดินมาใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีน้ำเงิน กางเกงสแล็คสีดำ สวมรองเท้าหนังและนาฬิกาที่แค่เห็นภายนอกก็รู้ว่าแพงระยับ ใบหน้าหล่อเข้มคมคาย ผิวพรรณขาวเนียนตามประสาลูกผู้ดีมีตระกูลทั่วไป ทรงผมซอยทั้งหัวสไตล์หนุ่มนักเรียนนอกที่ชอบแหกกฏ ลักษณะเพอร์เฟ็กต์ทุกประการแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากอีตานั่นคนเดียวเท่านั้น

ไฟร์ส... พลิศร์ อิศรานุวัฒน์!!!

อ๊ากกกกก หล่อจะเป็นลม ขอยาดมให้ข้อยด้วยยย

เขาเดินมาทรุดนั่งลงที่โต๊ะข้างๆ ฉัน หยิบกระเป๋าขึ้นมาเปิดและเอาโน้ตบุ๊ครุ่นใหม่ล่าสุดออกมากาง เล่นเอาฉันน้ำลายแทบหกอยากจะเป็นโจรขึ้นมาจริงๆ ซะเดี๋ยวนั้นเลย เอ๊ะ! หรือฉันจะเปลี่ยนแผนเป็นลักพาตัวอีตานี่แทนดีนะ จะได้เรียกสักสองล้านไปซื้อบ้านแล้วตั้งตัว มีชีวิตใหม่ไปเลย ไม่ต้องรอใบบุญเศษเงินเศษทองจากใครอีก อืม น่าคิดๆ

“ขอ Hot Cappuccino Mix Vodka Decafe แก้วนึง”

อีตาไฟร์สเงยหน้าสั่งกาแฟอะไรก็ไม่รู้ที่ฉันไม่รู้จัก เลยต้องเหลือบมองไปที่ป้ายหลังเคาน์เตอร์นิดหนึ่งเพื่อเช็คราคา ทำให้ช็อคตาเหลือจนน้ำเปล่าแทบพุ่งออกมาจากปาก (ไม่มีตังค์สั่งกาแฟ)

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)