Princess Heart ปิดรักซ่อนหัวใจยัยเจ้าหญิงขี้อ้อน (ชุดเจ้าชาย)

0 รีวิว

รหัสสินค้า: 9786160600823
ผู้แต่ง: เจ้าปลาน้อย
ของหมด (ต้องการสินค้า)

ราคา: 169.00 บาท 42.25 บาท
ประหยัด: 126.75 บาท ( 75.00% )

มีสินค้ามือสองอยู่จำนวน : 1 รายการ
ราคา 100.00 บาท
ซื้อสินค้ามือสอง Quick View

เพิ่มในรายการโปรด มีสินค้าชิ้นนี้ ต้องการขาย?

แลกสินค้านี้เป็น points
ขายสินค้ามือสอง

เนื้อหาบางส่วน

บทนำ

"จะพาหญิงไปไหน"

อยู่ๆ ฉันก็ถูกแม่นมคนสนิทลากถูลู่ถูกังไปที่ไหนสักแห่งอย่างเร่งรีบ ก็รู้หรอกนะว่าท่านพ่อตามตัวฉัน แต่ไม่ต้องรวดเร็วอย่างนี้ได้มั้ยล่ะ

"ไปเลือกองครักษ์เพคะ"

"หญิงจะมีองครักษ์เหมือนกับท่านพ่อน่ะเหรอ"

"ใช่เพคะ ตอนนี้ท่านพ่อของฝ่าบาทกำลังรออยู่ มีองครักษ์ไว้ให้ ฝ่าบาทเลือกเพียบเลย"

"แล้วทำไมต้องให้หญิงเลือกด้วย"

"เพราะเขาต้องอยู่กับฝ่าบาทตลอดชีวิต ฝ่าบาทควรจะเป็นคนเลือก ด้วยองค์เองเพคะ"

ตลอดชีวิตเชียวเหรอ 0_0 แปลว่าฉันจะมีเพื่อนเล่นตลอดไปแล้ว ใช่มั้ยเนี่ย >_<

สุดท้ายฉันก็โดนลากมายังห้องทรงงานของท่านพ่อ ใน^,นั้นมีเด็กผู้ชาย อายุอานามใกล้เคียงกับฉันทั้งนั้น แต่ละคนรูปร่างดูเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

ฉันเอาหมดทุกคนเลยได้มั้ย มีเพื่อนเยอะๆ ฉันชอบ >_<

"หญิงชอบคนไหน"

ท่านพ่อถาม'ขึ้นทำ'ให้'ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ปกติฉันไม่ใช่ลูกสาวคนโปรด ของท่านพ่อเท่าไหร่เพราะท่านมักจะเย็นซากับฉันเสมอ แต่วันนี้ไม่ เหม่อนกัน ท่านพูดกับฉันด้วยท่าทีอ่อนโยนแล้วเดินมาจูงมือฉันไปดู องครักษ์แต่ละคนที่ยืนเรียงกันเป็นหน้ากระดาน

"หญิงเลือกไม่ถูกหรอกเพคะ แต่ทุกคนก็ดูจะเป็นมิตรกับหญิงดีและ เล่นกับหญิงได้ทุกคนนั่นแหละ"

"เล่นเหรอ ฮ่ะๆ AOA" ท่านพ่อหัวเราะอย่างชอบใจแล้วยอบกาย ลงข้างๆ ฉัน เด็กๆ พวกนั่นจึงต้องคุกเช่าตามเพราะไม่อาจยืนคํ้าหัว องค์จักรพรรดิได้ "พ่อไม่ได้ตามหญิงมาเพื่อเลือกเขาไปเล่นเท่านั่น เขา จะต้องปกป้องหญิงได้ด้วย"

"หญิงก็เลือกไม่เป็นอยู่ดี"

"ลองดูก่อนว่าชอบคนไหน เดินไปเลือกเลย เลือกมั่วๆ ก็ได้ ทุกคนที่ พ่อคัดมาล้วนแต่เป็นสุดยอดทั้งนั่น ไปสิ"

ท่านพ่อคันหลังฉันให้กระเถิบไปข้างหน้าจนเกือบซนกับเด็กผู้ชายที่ อยู่ใกล้สุด >_< อืม...ฉันจะเลือกคนไหนดีนะ คนแรกหน่วยก้านดีแต่มีสิว ฉันไม่ชอบ (นี่คือการเลือกเรอะ) คนที่สองคงจะเป็นหอบหืด พอฉัน

เดินเข้าไปใกล้ก็หายใจถี่เซียว ไม่เอาหรอก ฉันไม่ชอบให้คนมาหายใจแรงๆ เหม่อนม้า น่ากลัว =__=

ใครดี ฉันไม่เห็นถูกใจใครเลย ใครก็ได้ทั้งนั้นแหละตอนนี้อ่ะ แค่ เล่นโอแปะชาร์จเป็นก็พอแล้ว ><ว<

"ถ้าหญิงกำลังจะถูกทำร้าย พวกเธอจะเข้ามาช่วยหญิงยังไง"

ฉันยิงคำถามแบบไม่รู้ประสาออกไป เอาเป็นว่าใครตอบได้ถูกใจที่ สุด ฉันก็เลือกคนนั่นแหละ

"หม่อมฉันจะใช้วิชาที่รา เรียนมาจากอาจารย์ที่เขาเหลืยงซานช่วย ฝ่าบาท กระหม่อม!"

คนแรกที่ตอบคือผู้ชายมีสิว เขาเหลียงซานเหรอ ไร้สาระ เป็นสิว

ด้วย ไม่เอา

"หม่อมฉันจะโยนดาบให้ฝ่าบาทใช้ต่อสู้กับคนพวกนั้น"

แปลว่าแกจะไม่มาช่วยฉันสินะ โยนดาบอย่างเดียวเลย ไม่ไหว เฮอะ

"หม่อมฉันจะตาย แทนฝ่าบาทก่อนที่มันจะเช้าไปทำอันตราย กระหม่อม"

( 0_0) ฉันหันไปมองในทันที นี่เป็นคำตอบของผู้ชายที่ดูจะตัว

เล็กที่สุดในกลุ่ม พอฉันสบตากับเขา เขาก็รีบหลบตาไปคล้ายกับว่าเขินอาย จนฉันต้องรีบไปยืนประจันหน้ากัน

"แล้วถ้าวันหนึ่งเกิดหญิงอยากจะฆ่าเธอล่ะ"

"หม่อมฉันยินดีถ้าฝ่าบาทต้องการ"

"จะยอมตายแบบไม่มีเหตุผลเหรอ"

"การที่ฝ่าบาทประทานความตายมาให้แปลว่าหม่อมฉันทำอะไรให้ ขัดเคืองพระทัยจนต้องสั่งลงโทษ"

ฉันอึ้งไปเล็กน้อยแล้วหันไปทางท่านพ่อที่ยืนมองฉันว่าจะเลือกใคร อย่างใจจดจ่อ ฉันฉีกยิ้มให้ท่านพ่อเต็มที่ "-0- ท่านพ่อ...หญิงเอาคนนี้แหละ"

"ลืออง เธอคือองครักษ์ประจำตัวของเจ้าหญิงไมอานับแต่นี้เป็นต้นไป"

สิบปีผ่านไป

อยู่ๆ ฉันก็นั่งนึกถึงเรื่องสมัยก่อนขึ้นมาขณะที่กำลังลองแต่งเพลง บ้าๆ บอๆ อยู่หน้าเปียโน แป๊บๆ ก็สิบปีแล้วเหรอเนี่ย เวลามันผ่าน'ไปเร็ว หรือว่าไม่เคยสังเกตมันกันนะ

จำได้ว่าหลังจากที่ท่านพ่อประทานองครักษ์ประจำตัวมาให้ฉันก็มี ประกาศแต่งตั้งฉันเป็นมกุฎราชกุมารี หรือรู้กันในความหมายอีกอย่างหนึ่ง ว่า 'ผู้ลืบทอดบัลลังก์^, จำได้ว่าตอนนั้นมีแต่คนท่าสีหน้าแปลกใจกับการ

ตัดสินใจของท่านพ่อ เพราะลูกคนอื่นๆ ที่เหมาะสมกว่าฉันมีเยอะแยะ แต่ ท่านพ่อก็ไม่ได้บอกเหตุผล เพียงแต่บอกว่าฉันเหมาะสมที่สุดแล้ว และนั่น คงเป็นสาเหตุที่อยู่ๆ เจ้าหญิงที่ไม่สนิทกับท่านพ่อเลยอย่างฉันกลับต้องมา มีองครักษ์ส่วนตัวไว้ปกป้องเนื่องจากอาจจะมีการลอบปลงพระชนม์เกิดขึ้น

จากเจ้าหญิงแสนธรรมดาที่วันๆ เอาแต่ปีนต้นไม้ไล่จับแมว วันหนึ่ง ฉันก็ได้รับภาระใหญ่หลวงคือต้องมารับช่วงดูแลบ้านเมืองต่อ บทเรียนอะไร มากมายก็ไม่รูโถมใส่หัวฉันจนแทบจะทับตัวฉันตาย แถมความเป็นส่วนตัว ก็ไม่มี จะไปไหนทั้งทีต้องเอาผ้าปิดหน้าปิดตาเอาไว้เพราะบ้องกันบุคคล ภายนอกรู้ว่ารัชทายาทอันดับที่หนึ่งนั่นมีหน้าตาเป็นอย่างไร

ใครบอกว่าฉันอยากสืบทอดบัลลังก์ปกครองประเทศบ้าบออะไรนี่กัน ฉันก็มีความฝันของฉันเหมือนกันนะ!

"ฝ่าบาท ทำไมไม่เสด็จออกไปเรียนสังคมเสียที พระอาจารย์มารอ อยู่นานแล้วนะ"

"ก็ให้รอไปสิ ฉันอยากจะทำอะไรก็ทำ พระอาจารย์มีสิทธิ์สั่งฉันตั้งแต่ เมื่อไหร่"

"เกเรอีกแล้วนะ

"นายกำลังด่ารัชทายาทอยู่นะ ลีออง

"อูย กลัวๆๆ >0<"

"นี่หรือคือองครักษ์ของฉัน แฮ่ๆๆ >0<"

"ฝ่าบาทก็พอกันนั่นแหละ เลิกเล่นแล้วไปเรียนเถอะกระหม่อม แล้ว ค่อยมาแต่งเพลงบ๊องๆ ของฝ่าบาทต่อ"

"อะไรนะ! บ๊องเรอะ^,,

"ก็มันจริงนี่ เพลงอะไรบรรยายความรักเปรียบกับหมาและแมว

"=0= นิสัย! มาแอบอ่านตอนไหนกัน คนไม่เข้าใจดนตรีอย่างนาย จะไปรู้อะไร"

"หม่อมฉันแพ้ก็ได้ ไปเรียนก่อนแล้วกลับมาแต่งใหม่นะ"

และเขา...คือลีออง องครักษ์ที่ฉันเป็นคนเสือกเองในตอนนั่น เมื่อ

สิบปีที่แล้วเขาคือคนที่พูดจาได้น่าฟังและถูกใจฉันที่สุด สิบปีผ่านมาเขา กลายเป็นคนสนิทที่สุดของฉันอย่างช่วยไม่ได้ เขาเป็นคนเดียวที่รู้จักฉัน ทุกแง่ทุกมุม และคำพูดของเขามักทำให้ฉันได้คิดเสมอๆ

ก็คิดเอาละกัน ไม่มีใครบังคับให้ฉันเรียน แต่หมอนี่ทำให้ฉันต้องมา เรียนอย่างแสนเบื่อ วิชาบ้าอะไรเนี่ยก็รู้เรื่องหมดแล้วยังจะเรียนวนไปวนมา อีก

"จริงๆ หญิงก็รู้นะพระอาจารย์ว่า เราควรจะนำบทเรียนจาก ประวัตศาสตร์มาประยุกต่ใช้กับการบริหารบ้านเมืองและมองข้อดีข้อด้อย ของมัน แต่พระอาจารย์ไม่เบื่อเหรอที่ต้องสอนซํ้าไปซํ้ามาในสิ่งที่หญิงเอง ก็รู้¹อยู่แล้วน่ะ"

พระอาจารย์ที่ได้ยินอย่างนั้นหันมาทางฉันแล้วหัวเราะอย่างซอบอก ชอบใจ

"หม่อมฉันทำตามหน้าที่นี่นา ถ้าไม่สอน หม่อมฉันก็ไม่มีเงินเลี้ยง ตัวเองสิ^,,

"เงินไม่ใช่บัญหาของพระอาจารย์กระมัง"

"จิตใจจะไม่อยากเจอหน้าหม่อมฉันเลยเหรอ"

"พระอาจารย์"

"กระหม่อม"

"จริงๆ แล้ว...หญิงอยากไปโรงเรียนกับเขาบ้างน่ะ"

"ทำไมอยู่ๆ ก็อยากไปเรียนล่ะกระหม่อม คนส่วนมากเขาลี้เกียจไป โรงเรียนกันจะตายเพราะมันอยู่ในกฎเกณฑ์ แถมการแข่งขันก็สูงด้วย" "หญิงอยากมีสังคม ไม่ใช่วันๆ เจอแต่หน้าพระอาจารย์ซํ้าๆ คนใน วังซาๆ หญิงอยากมีชีวิตแบบวัยรุ่นทั่วไปบ้าง"

"แต่ฝ่าบาทไม่ใช่คนทั่วไปนะกระหม่อม ฝ่าบาทต้องใช้ชีวิตอย่างระวัง หลังจากเสด็จพ่อของฝ่าบาทสวรรคตไปแล้วมีแต่คนหวังบัลลังก์จากฝ่าบาท กันทั่งนั้น"

"ก็เอาไปสิ

"เดี๋ยวหม่อมฉันตีเลยนี่!"

"ถ้าท่านแม่ได้ยินเข้าฝ่าบาทจะทำยังไง พระนางอุตส่าห์ยอมรับเป็น ผู้สำเร็จราชการเพื่อรอจนกว่าฝ่าบาทจะพระซนมายุครบยี่สิบพรรษา แต่ ฝ่าบาทมาบอกว่าไม่ต้องการมัน ไม่ดีเลยนะกระหม่อม"

"ไม่เห็นมีใครเคยถามหญิงเลยว่าอยากได้มันหรือเปล่า หญิงน่ะ... อยากออกไปจากวัง อยากมีเพื่อน อยากมีแฟน อยากมีความรัก อยาก แข่งข้นเวลาสอบ อยากติวหนังสือเวลาเรียน"

"เกิดเป็นฝ่าบาทมันยากหน่อยหม่อมฉันรู้ แต่ฝ่าบาทจะอยากไปแข่งข้น ทำไม ฝ่าบาทเหนือกว่าคนอื่นทุกด้าน ไม่ว่าจะฐานะทางสังคมที่เหนือกว่า ผู้อื่นในประเทศนี้ ความงดงามของฝ่าบาทที่ใครๆ ก็อยากได้"

"ใครเขาจะมาอยากได้คนหน้าตาแบบหญิงกัน วันๆ ออกงานเคยเปิด หน้าที่ไหน

"จริงด้วย

"เบื่อจริงๆๆ ทำไมกันนะ บังคับให้หญิงทำโน่นทำนี่ แต่แค่อยาก ไปเรียน อยากมีเพื่อนฝูง ทำไมถึงทำไม่ได้!"

"ก็ลีอองไง เพื่อนของฝ่าบาทน่ะ"

"คนบ้าอะไรมีเพื่อนแค่คนเดียว แล้วเขาก็เป็นองครักษ์ไม่ใช่เพื่อน" "เพื่อนของฝ่าบาทต้องเป็นยังไงล่ะ"

"ก็ไปไหนไปกัน คุยกันได้ทุกเรื่อง ปรึกษากัน อะไรอย่างนี้^,,

"ลือองก็ไปไหนไปกัน คุยกับฝ่าบาททุกเรื่อง ปรึกษากัน ไม่ใช่หรือ" "แต่เขาก็เป็นแค่องครักษ์"

"ฐานะอะไรก็เป็นเพื่อนกันได้ฝ่าบาท"

"ไม่คุยกับท่านแล้ว เลิกเรียน วันนี้เราจะนอน"

"เจ้าหญิงองค์น้อยของเราโกรธแล้ว

ฉันเดินหน้าบูดกลับมาที่ห้องตัวเองแล้วนั่งดูเนื้อเพลงที่แต่งไว้อย่าง

เซ็งๆ

"มีแมวแล้วยังไง แมวกับหมาจะสื่อถึงความรักไม่ได้เหรอ ฮึ่ย!"

"ฝ่าบาทกริ้วอะไรมา"

"มาทำไม แส่!"

"ทำไมถึงปากร้ายอย่างนี้นะ ลีอองเดินมานั่งลงตรงเก้าอี้เปียโน

ตัวเดียวกับฉันอย่างไม่เกรงใจ "หมู่นี้ฝ่าบาทดูจะกริ้วบ่อยนะ"

"ตีตนเสมอนายหรือไง ถึงแม้เก้าอี้จะยาวแต่ไม่ใช่ว่าองครักษ์จะนั่ง

ได้นะ"

"ทำไมอยู่ๆ ก็แบ่งซนชั้นวรรณะขึ้นมาล่ะ"

"พระอาจารย์บอกว่านายคือเพื่อนของฉัน"

"องครักษ์กับเพื่อนจะเหมือนกันได้ยังไง เฮอะ^,,

ลีอองนิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนจะลุกชั้นยืนแล้วโค้งให้ฉันงามๆ หนึ่งที "อะไร แค่นี้ต้องประซดประชันด้วยเหรอ แต่ก่อนไล่เท่าไหร่ก็จะนั่งๆ ทีอย่างนี้ลุกทำไม

"รู้สึกยังไงบ้างเมื่อหม่อมฉันเกิดจะนอบน้อมต่อฝ่าบาทชั้นมา" "หมั่นไส้น่ะสิ"

"รู้สึกผิดใช่มั่ยล่ะ^,,

"เปล่าเสียหน่อย"

"พระพักตร์ฝ่าบาทดูรู้สึกผิดจะตายไป"

"แล้วไง รู้สึกผิดแล้วไง =<ว="

"แปลว่าฝ่าบาทแคร์ความรู้สึกหม่อมฉันไง กลัวหม่อมฉันจะน้อยใจ พอทำตัวแปลกๆ ไปเลยรีบรั้งหม่อมฉันไว้ด้วยคำพูดที่เหมือนหมั่นไส้เพื่อ ให้หม่อมฉันรู้สึกสนิทเหมือนเดิมใช่มั่ยล่ะ^,,

ทำมารู้มาก ตบปากแตกเลยนี่!

"เพราะนายอยู่ใกล้มากๆ จนฉันชินไปแล้ว พอนายจะทำตัวแปลกแยก จากเดิมมันเลยรู้สึกไม่ดีต่างหาก"

"แปลว่าหม่อมฉันคือเพื่อนนั่นแหละ"

"เพื่อนที่ไหนตายแทนเพื่อนได้ มีแต่องครักษ์เท่านั่นแหละที่ตายแทน นายของเขาได้"

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)

อ่านต่อ »

รายละเอียด

โอ๊ย! เบื่อเหลือเกิ๊นนน~ ชีวิตในวังนี่มันช่างน่าเบื่อ =[]= ทำไมฉันต้องเกิดมาเป็นเจ้าหญิงไมอาด้วยนะ ตำแหน่งสูงศักดิ์นี่ทำให้ฉันไม่มีโอกาสได้ไปเที่ยวเล่นแบบคนอื่นเขาบ้างเลย วันๆ ก็อยู่แต่ในวัง เรียนคนเดียว เล่นคนเดียว ทำอะไรๆ คนเดียว เวรี่แซ้ดได้อีกค่า T_T

แต่ฉันไม่ยอมให้ชีวิตวัยรุ่นต้องอับเฉาอยู่อย่างนี้หรอก เพราะฉันขอท่านแม่ไปเรียนในโรงเรียนธรรมดาๆ และใช้ชีวิตแบบสามัญชน โฮะๆๆ ลูกสาวคนเดียวอ่ะนะ ขออะไรก็ย่อมได้ ^O^ ดังนั้นฉันกับ ‘ลีออง’ องครักษ์ประจำตัวที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิทจึงปลอมตัวเข้าไปเรียนพร้อมกันในฐานะพี่ชายและน้องสาว แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่พอใจที่พี่ชายปลอมๆ คนนี้มีสาวๆ มาแอบปลื้มมากมายล่ะ O_o ระ… หรือว่า… ฉันจะคิดกับเขามากกว่านั้น อ๊า~ ความรักระหว่างเจ้าหญิงกับองครักษ์งั้นเหรอ แค่เริ่มก็เห็นอุปสรรคแล้วนะเนี่ย T^T