White Swan (cookie)

บทนำ

 

ณ ดินแดนแห่งหนึ่ง มีพ่อมดจากต่างแคว้นคนหนึ่ง ตกหลุมรักเจ้าหญิงผู้มีรูปโฉมงดงามและจิตใจแสนดีแห่งอาณาจักรจึงดั้นด้นมาขอเจ้าหญิงแต่งงาน เจ้าหญิงไม่อยากแต่งงานกับพ่อมดผู้ชั่วร้ายทั้งยังบอกอีกว่าตัวเองเหมาะจะแต่งงานกับเจ้าชายผู้อ่อนโยน ไม่ใช่พ่อมดผู้มีจิตใจมืดดำ คำพูดนี้ทำให้พ่อมดโกรธมาก ครั้นแล้วจึงสาปให้เจ้าหญิงกลายร่างเป็นหงส์ขาวในเวลากลางวัน และจะกลายร่างกลับเป็นคนได้เฉพาะในเวลากลางคืนเท่านั้น เว้นแต่ว่าเจ้าหญิงจะได้รับความรักและของแทนใจจากเจ้าชาย มิฉะนั้นก็จะต้องอยู่ในสภาพนี้ตลอดไป

เจ้าหญิงคิดว่าเมี่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่สมควรอยู่ในวังต่อไป จึงขอออกไปอยู่ในป่าแทน
กลางดึกคืนหนึ่ง เจ้าหญิงได้พบกับเจ้าชายที่มาล่าสัตว์ในป่าแต่พลัดหลงกับผู้ติดตาม ซํ้ายังหลงทาง เจ้าหญิงรู้สึกถูกชะตากับเจ้าชายตั้งแต่แรกเห็น ตั้งสองคนนัดกันว่าจะมาพบกันที่ป่าทุกเย็น ตั้งแต่นั้นมาเจ้าหญิงก็เริ่มหลงรักเจ้าชาย พร้อมทั้ง เล่าเรื่องฐานะที่แท้จริง และเคราะห์กรรมของตัวเองให้เจ้าชายฟัง เมื่อฟังจบเจ้าชายก็รับปากจะนำของแทนใจมาให้เจ้าหญิงเพี่อแก้คำสาป

ในที่สุดวันนัดหมายก็มาถึง เมื่อเจ้าหญิงมาถึงสถานที่นัดหมายก็พบว่าเจ้าชายนำของแทนใจที่ตกลงกันไว้ไปมอบให้กับเจ้าหญิงหงส์ดำซึ่งเป็นพี่สาวฝาแฝดของตัวเอง

เจ้าหญิงหงส์ขาวเศร้าโศกเสียใจที่ถูกหักหลัง จึงตัดสินใจกระโดดหน้าผาฆ่าตัวตาย...

 

บทที่ 1

 

บนผนังห้องโถงใหญ่มีภาพถ่ายสามีภรรยาผู้ล่วงลับคู่หนึ่งมองตรงมาข้างหน้าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส สีเคลือบเงาบนป้ายวิญญาณที่เพิ่งนำมาตั้งใหม่ยังไม่แห้งสนิท บนป้ายมีตัวอักษรจารึกไว้ว่า 'ที่สถิตดวงวิญญาณของวิลเลี่ยม ไป๋ และมาร่า หนิง ภรรยา' ด้านหน้าป้ายมีกระถางธูปที่ปักธูปสักการะตั้งอยู่ ควันสีขาวลอยตัวอ้อยอิ่งขึ้นสู่เบื้องบน

ท่ามกลางบรรยากาศเคร่งขรึมไว้อาลัย ความรู้สึกโศกเศร้าหน่วงหนักยังคงติดค้างอยู่ในใจของคนตระกูลไป๋ คุณผู้ชายและคุณผู้หญิงของบ้านโดยสารเรือเดินสมุทรเพี่อตรวจดูงาน ไม่มีใครคาดคิดว่าระหว่างทางจะเกิดอุบัติเหตุเรือล่ม ทำให้สองสามีภรรยาจบชีวิตลงในทะเลอันเป็นที่รักของพวกเขา

ห่างจากวันฝังศพของทั้งสองไม่ถึงหนึ่งเดือน ยังไม่ทันถึงวันทำบุญร้อยวันด้วยซํ้า บ้านสกุลไป๋ที่เคยสงบสุขกลับเกิดเรื่องราวแตกหักรุนแรงขึ้น...

พี่น้องสองสาวที่มีรูปร่างหน้าตาโดดเด่นคู่หนึ่งนั่งเผชิญหน้ากันอยู่หน้ารูปของพ่อแม่ คนหนึ่งสวยนิ่งหยิ่งทระนง ฉลาดหลักแหลม และดูเป็นผู้ใหญ่ อีกคนหนึ่งสดใสน่ารัก จิตใจใสซื่อบริสุทธิ้ ทั้งสองคนมีรูปโฉมสวยสะดุดตาเหมือนกัน ทำให้ผู้พบเห็นตกตะลึงจนแทบลืมหายใจ

ทว่าขณะนี้โอดีลผู้เป็นพี่สาวมีสีหน้าเคร่งเครียดเอาเรื่อง ร่างของเธอแผ่ไอหนาวยะเยือกที่ทำให้ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ออกมา ดวงตาของเธอฉายแววเมินเฉยและเหินห่าง ขณะที่ปากก็เม้มอย่างไม่ใส่ใจ

โอเด็ตคนน้องผู้มีนิสัยอบอุ่นอ่อนโยนราวกับสายลม ในฤดูใบไม้ผลิเป็นฝ่ายเบิกตาโต เธอเอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

"อะไรนะคะ จะให้ฉันแต่งงานกับวอลเตอร์ จั้น คนที่มารับตำแหน่งประธานคนใหม่ของบริษัทเรือขนส่งซันแอนด์มูนงั้นเหรอ ฉันไม่แต่ง!"

แค่ได้ยินชื่อผู้ชายที่มีสมญานามว่า 'ราชสีห์ใจโหด' คนนั้น เธอก็ไม่สบายใจแล้ว เธอจึงไม่อยากแต่งงานกับคนพรรค์นั้น

เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมพี่สาวที่รักใคร่เอ็นดูเธอมาตลอดถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เอาแต่ดึงดันที่จะทำลายความสุขของเธอด้วยการบังคับให้เธอแต่งงานกับผู้ชายน่ากลัว คนที่เธอไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนและ ไม่ได้รัก มิหนำซํ้ายังมีชื่อเสียงไม่ดีอีกต่างหาก

"เธอไม่มีทางเลือก ข้อเสนอที่ฝ่ายนั้นยื่นมาเยี่ยมยอดจะตาย ส่งผลดีกับการเติบโตของบริษัทในอนาคต เราไม่มีสิทธิปฏิเสธหรอกนะ" โอดีลท่าทางมุ่งมั่นเต็มที่ราวกับมองไม่เห็นความไม่เต็มใจในแววตาของน้องสาว

"แต่ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ฉันไม่อยากแต่งงานกับคนอื่น ไม่ว่าเขาจะหยิบยื่นผลประโยชน์ให้มากแค่ไหน ความตั้งใจของฉันก็ไม่มีวันเปลี่ยน" การทรยศความรู้สึกและความสุขของตัวเองเพี่อผลประโยชน์เป็นสิ่งที่เธอทำไม่ได้และไม่คิดจะทำด้วย

โอดีลทำเสียงเยาะ "ชอบแล้วมันกินเข้าไปได้ไหมล่ะ อยู่บ้านหรูๆ ขับรถโก้ๆ วันๆ มีคนคอยรองมือรองเท้า ของพวกนี้มันไม่ต้องใช้เงินหรือไง อย่าลืมว่าเธอเองก็ใช้ชีวิตแบบนี้จนเคยตัวแล้ว"

"เราเดือดร้อนเรื่องเงินมากนักเหรอ พ่อกับแม่ก็ทิ้งบริษัทกับมรดกไว้ให้ เราอยู่กันแบบนี้ไม่ดีหรือไง" แค่ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย เธอเชื่อว่าทรัพย์สมบัติที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้ก็พอจะทำให้พวกเธอสองพี่น้องใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุข อีกอย่างเธอไม่ได้คิดจะนั่งกินนอนกินอยู่กับบ้านเสียหน่อย

ฟังคำน้องสาวจบ โอดีลก็ยิ้มเยาะ "คุณหนูรองผู้ไร้เดียงสายังไม่ตี่นจากฝันอีกเหรอ พ่อเพิ่งซื้อเรือเดินสมุทรราคาแพงลิ่วให้แม่เธอเป็นของขวัญวันเกิด ทำให้บริษัทหมุนเงินไม่ทัน หนำซ้ำทั้งสองคนยังมาด่วนตายจากไปอีก ราคาหุ้นบริษัทก็เริ่มมีปัญหา ตอนนี้กำลังจะถูกเพิกถอนหุ้นแล้วด้วย เธอว่าเราเดือดร้อนเรื่องเงินหรือเปล่าล่ะ"

"อะไรนะ เพิกถอนหุ้น?" โอเด็ตไม่อยากจะเชื่อ สุดท้ายแล้วบริษัทที่พ่อบริหารอย่างมีประสิทธิภาพมาตลอด และไม่ได้ขยายกิจการจนเกินตัวจะต้องประสบปัญหาหมุนเงินไม่ทันเพราะเรือลำเดียวเป็นต้นเหตุจริงๆ หรือ แต่จะว่าไป เธอคงไม่เข้าใจสภาพการณ์ของบริษัทจริงๆ นั่นแหละ บางทีอาจจะจริงอย่างที่พี่สาวพูด เธอไร้เดียงสาเกินไป...

ความจริ แล้ว เธอกับพี่สาวเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่ แต่ถึงจะต่างแม่ ทั้งสองก็ดีต่อกันมาตั้งแต่เด็ก อยู่ร่วมกันอย่างรักใคร่กลมเกลียว และมักจะเล่าความในใจให้กันและกันฟังอยู่เสมอ

แต่หลังจากพี่สาวเรียนจบมัธยมและไปเรียนต่อต่างประเทศ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ค่อยๆ ห่างเหินไป ความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กันก็จืดจางลงอย่างช้าๆ ถอยห่างจากกันไปเรี่อยๆ ไม่สนิทชิดเชื้อกันเหมือนเมี่อก่อน จำนวนครั้งที่ได้พูดคุยกันก็ยิ่งลดน้อยลงไปทุกที

แม้พี่สาวจะกลับมาบ้านเกิดอีกครั้งเพราะการจากไปของพ่อและแม่ ทว่าในตอนนี้พี่น้องที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันแท้ๆ กลับทำตัวเหมือนเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย ระหว่างคนทั้งสองมีห้วงนํ้าลึกสุดจะหยั่งขวางกลางอยู่ ต่างคนต่างใช้ชีวีตของตัวเองโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกัน

แม้ว่าโอเด็ตอยากเรียกเสียงหัวเราะและวันคืนอันเปี่ยมสุขที่ได้พูดคุยเปิดอกกับพี่สาวเมี่อครั้งอดีตกลับคืนมา รวมถึงอยากจะกอบกู้ความรู้สึกดีๆ ระหว่างพี่น้องให้กลับมาเหมือนเดิม แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมเปิดทางให้ เธอจึงไม่มีทางทำได้สำเร็จดังหวัง

เมี่อได้ยินเสียงอุทานของน้องสาว โอดีลก็หัวเราะเยาะ

"ไม่ต้องพูดเรื่องเพิกถอนหรอก แค่คิดดูว่ามีธุรกิจไหนบ้างที่ไม่ต้องใช้เงินทุนเลี้ยงตัว คนเราตอนยังอยู่ก็มีคนให้ความสำคัญ แต่พอตายไปก็ไม่มีใครเห็นหัว หลังจากพ่อตาย เธอคิดว่าผู้ถือหุ้นเห็นแก่ได้พวกนั้นจะหอบเงินก้อนโตมาลงทุนกับสปริงไบรท์ที่เพิ่งขาดผู้นำไปไหมล่ะ"

ขนาดธุรกิจของบริษัทเรือขนส่งสปริงไบรท์ ชิปปิ้ง ไม่ถือว่าเล็กนัก และยังทำกำไรได้พอสมควร มีเรือเดินสมุทร

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)