สาววุ่นลุ้นหัวใจ Naughty girl (Cookie)

บทนำ

 

“คลอดแล้ว! คลอดแล้ว!” หมอตำแยอุ้มทารกน้อยที่กำลังร้องไห้จ้าพลางตะโกนออกมาด้วยความยินดี

สตรีสาวหน้าตาสะสวยผู้เป็นแม่นอนหายใจรวยรินด้วยความเหนื่อยล้า ศีรษะของเธอหนุนอยู่บนหมอน ผมสีดำเงาเกือบจะระพื้น ดวงหน้างดงามซีดเซียวไม่มีสีเลือด ทว่าสองตากลับมองหมอตำแยอย่างคาดหวัง

“ผู้ชาย...หรือผู้หญิง” น้ำเสียงของเธอสั่นน้อยๆ เหมือนไม่แนใจว่าจะยอมรับความเป็นจริงได้หรือไม่

หมอตำแยยิ้มค้าง เพราะเห็นอยู่ว่าทารกน้อยเป็นเพศหญิง

“ทูลองค์ราชินี เป็นพระธิดาเพคะ...” นางไม่อยากทำร้ายจิตใจพระราชินีผู้น่าสงสาร แต่ความจริงย่อมเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ

“โอ...” สมเด็จพระราชินีขบฟันลงบนริมฝีปากสวย พยายามรับมือกับความผิดหวัง ความกลัวและความอับจนหนทาง

เธอต้องการลูกชาย! ก็แค่ลูกชายสักคนหนึ่ง! กับแค่ความปรารถนาเล็กๆ เพียงนี้ทำไมพระผู้เป็นเจ้าถึงไม่ประทานให้ หรือเพราะเธอไม่ศรัทธาในพระองค์มากพอ

ไม่!

เธอไม่เชื่อว่าตัวเองให้กำเนิดลูกสาวอีกครั้ง ไม่เชื่อ!

พระราชินีลุกขึ้นโดยไม่ใส่ใจร่างกายอันเหนื่อยล้า เอื้อมมือแย่งทารกน้อยมาจากมือหมอ ดวงเนตรแดงก่ำ เธอยื่นมือมาบีบคอทารกอย่างคนเสียสติ

“ทำไมแกต้องเป็นผู้หญิงด้วย ทำไมต้องเป็นผู้หญิง ฉันจะบีบคอตัวไร้ประโยชน์อย่างแกให้ตายไปเลย! ไหนๆ ก็จะไม่มีใครรักแกอยู่แล้ว สู้ส่งแกกลับไปหาพระผู้เป็นเจ้าเดี๋ยวนี้ยังดีกว่า!”

“อย่านะเพคะ!” นางข้าหลวงรีบแย่งทารกน้อยจากมือสมเด็จพระราชินีแววเวทนาเต้นระริกอยู่ในดวงตา เธอเองก็เสียใจไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเจ้านาย

สมเด็จพระราชินีทรงมีพระประสูติกาลมาเจ็ดครั้งแล้ว คราวนี้ก่อนที่จะประสูติพระองค์สั่งให้หมอไสยเวททำพิธีให้ไม่รู้กี่คน จนมั่นใจมากว่าต้องได้โอรสแน่ๆ พระชายาแอนเธเลียทรงครรภ์แล้ว ขีนพระองค์ประสูติพระธิดาอีกครั้งตำแหน่งราชินีอาจสั่นคลอน และเสี่ยงที่จะต้องสูญเสียความโปรดปรานจากสมเด็จพระราชาด้วย องค์ราชินีทรงน่าสงสารเหลือเกิน การคลอดบุตรปีละครั้งทำให้พระสิริโฉมร่วงโรยลงไปมาก

“อาฟียา! ส่งเด็กนั่นมาให้ฉัน ฉันจะฆ่ามัน ฉันจะฆ่ามัน!” สตรีสูงศักดิ์ตะโกนเกรี้ยวกราด เล็บยาวแหลมจิกลงบนผิวเนื้อของตัวเอง

“องค์ราชินีทรงพระทัยเย็นๆ นะเพคะ! พระธิดาเป็นเลือดเนื้อของพระองค์เองนะคะ” อาฟียาตระกองกอดทารกหญิงไว้อย่างมั่นคง มีเพียงศีรษะเล็กๆ เท่านั้นที่โผล่พ้นออกมาจากอ้อมแขน ดวงหน้าเล็กๆ สะอาดบริสุทธิ์ราวกับทูตสวรรค์ “ทรงทอดพระเนตสิเพคะ พระธิดาทรงพระสิริโฉมขนาดนี้ พระเนตรของพระธิดาเหมือนกับของพระองค์ไม่มีผิด พระองค์จะยอมให้พระธิดาหมดโอกาสได้มองเห็นสิ่งสวยงามทั้งหลายในโลกนี้ได้หรือเพคะ”

พระราชินีนิ่งอึ้ง มองตาลูกสาวอย่างเหม่อลอย นัยน์ตาคู่นั้นสุกใส ม่านตาดำสนิท ลูกสาวของเธอมีดวงตาที่เหมือนกับเธอ และเหมือนกับพี่สาวทั้งหกคนราวกับโขกออกมาจากพิมพ์เดียวกัน...

เธอไม่คร่ำครวญอีกต่อไป น้ำตาไหลลงจากนัยน์ตาคมอันหมองเศร้า ตำหนักบรรทมเงียบเชียบ มีเพียงเสียงร้องไห้ของพระธิดาผู้ไม่รู้อีโหน่อีเหน่

ทันใดนั้นหมอตำแยก็กระแอมขึ้นหลายที แล้วยอบกายลงเบื้องหน้าสมเด็จพระราชินี

“องค์ราชินีเพคะ หากพระองค์ไม่ทรงรังเกียจ หม่อมฉันมีวิธีเพคะ ไม่แน่ว่าอาจพอช่วยให้พระองค์รอดพ้นวิกฤตไปได้”

“วิธีอะไร” แสงแห่งความหวังฉายขึ้นในดวงตาของพระราชินี วินาทีนี้ชะตาของเธอดิ่งวูบถึงก้นเหว ต่อให้ต้องขายวิญญาณให้ปีศาจเพื่อแลกกับโอรส เธอก็ยินดี!

“อย่างนี้เพคะ...เอ่อ...” หมอตำแยกระแอมอีกหลายที “ญาติของหม่อมฉันเพิ่งคลอดลูกชายเมื่อวานนี้ เด็กนั่นยังอยู่ในบ้านหม่อมฉัน ไม่มีใครรู้ว่าพ่อของเด็กเป็นใคร รู้แค่ว่าเมื่อสิบเดือนก่อนมีชายตะวันออกคนหนึ่งมาขออ้างแรมที่บ้านญาติหม่อมฉัน ทารกนั่นเครื่องหน้าสมส่วนมากเพคะ หม่อมฉันขอบังอาจกราบทูล ทารกน้อยมองไปละม้ายคล้ายสมเด็จพระราชาอยู่ห้าส่วนเพคะ...หากพระองค์ทรงเห็นว่าทารกน้อยของหม่อมฉันอาจเป็นประโยชน์ต่อพระองค์ หม่อมฉันก็ยินดีที่จะช่วยเหลือ แน่นอนว่าหม่อมฉันจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ให้ผู้ใดรู้เป็นอันขาด”

อาฟียาได้แต่มองหน้าหมอตำแยอึ้งๆ ก่อนจะเบนสายตาไปทางสมเด็จพระราชินี

ไม่มีทาง! บ้าไปแล้ว! องค์ราชินีไม่มีทางตอบตกลงแน่!

“เจ้าหมายความว่า...” นัยน์ตางามสวยระยับแสงวูบหนึ่ง พระราชินีมองดูหมอตำแย่นิ่งๆ พละกำลังหวนคืนสู่วรกายอีกครั้ง ทีนี้นางก็จะมีแรงต่อสู้กับแอนเธอเลียต่อไปได้แล้ว

 

วันรุ่งขึ้น ข่าวสมเด็จพระราชินีประสูติรัชทายาทแห่งราชอาณาจักรพูอุสก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งนคร มีการจุดพลุเฉลิมฉลงต่อเนื่องกันสิบวันสิบคืน ท้องฟ้าสว่างไสวไปตลอดทั้งราตรี ในที่สุดพระธิดาทั้งหกก็ได้พระอนุชาแล้ว

หนึ่งวันหลังจากนั้น ทองคำหนึ่งหีบและเพชรอีกหนึ่งหีบถูกลำเลียงออกจากประตูเมืองการาไปยังบ้านของหมอตำแยประจำราชสำนัก นางหมอรับของกำนัลไว้ด้วยความยินดียิ่ง

หนึ่งวันหลังจากนั้นเกิดเหตุระบิดปริศนาขึ้นในเมืองการา ชาวเมืองสามสิบกว่ารายเคราะห์ร้ายเสียชีวิต ในจำนวนนั้นรวมถึงครอบครัวหมอตำแยด้วย ที่บ้านของหมอตำแยพบศพสตรีเพิ่งคลอดบุตรหนึ่งคน และสมาชิกอายุน้อยที่สุดซึ่งได้แก่ทารกเพศหญิงอายุไม่ถึงสิบห้าวันด้วยสภาพศพน่าอนาถเป็นที่สังเวชแก่ผู้พบเห็น

คืนนั้นภายในตำหนักบรรทมของพระราชินี ม่านสีแดงสดปลิวไสว พระโอรสน้อยบรรทมอุตุอยู่ในผ้าแพรสีขาวนุ่มนิ่ม ใต้เตียงจุดธูปหอมขับไล่วิญญาณชั่วร้าย ปลายเตียงมีมีดโค้งทำจากเงินวางอยู่

มีดโค้งถือเป็นของขวัญต้อนรับที่กษัตริย์พูอุสพระราชทานแก่พระโอรสแทน และยังถือเป็นเครื่องประดับพื้นฐานสำหรับบุรุษชาวพูอุสด้วย มีดโค้งของพระโอรสสลักตราประจำราชสำนักไว้ ถือเป็นสัญลักษณ์แห่งฐานันดรของพระองค์

สมเด็จพระราชินีในชุดสีดำประทับนิ่งอยู่ข้างเสา แหงนพักตร์จ้องมองจันทร์เสี้ยวที่ลอยสูงอยู่บนขอบฟ้า ดวงหน้าของพระองค์ในยามนี้งามเลิศหาใดเปรียบ

พระโอรสนำพาเกียรติอันยิ่งใหญ่มาสู่พระองค์ ยังความมั่นคงให้แก่บัลลังก์ราชินี และเพราะพระโอรสนี้เอง ต่อไปนางไม่จำเป็นต้องยากลำบากวรกายทรงครรภ์ ไม่ต้องแบกรับความกระวนกระวายเมื่อถึงคราวประสูติกาลอีกต่อไป

“อาฟียา!” สมเด็จพระราชินียื่นมือทั้งสองออกไปทางดวงจันทร์พลางเรียกหญิงรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ “จากนี้ไปคนที่รู้ความลับนี้ก็เหลือแต่ข้ากับเจ้าเท่านั้น ข้าต้องการให้เจ้าครองโสดไปตลอดชีวิต เจ้าจะสาบานได้หรือไม่ว่าจะช่วยข้าเลี้ยงดูพระโอรสจนเติบใหญ่”

อาฟียาคุกเข่าลงอย่างภักดี “ชีวิตของหม่อมฉันอยู่รอดมาได้ด้วยความช่วยเหลือขององค์ราชินี หม่อมฉันทำเพื่อพระองค์ได้ทุกอย่าง ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต หม่อมฉันก็ยินดีเพคะ!”

“ดีมาก!” พระเนตรขององค์ราชินียังจับจ้องอยู่ที่ท้องฟ้าอนธการราวกับว่ามีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยให้จิตใจอันสับสนของนางสงบลง...แม้เพียงชั่วครู่

ความลับนี้จะถูกกลบฝังตลอดกาล จนกระทั่งวันที่พระนางสิ้นชีวิต

และในวันสุดท้ายของพระชนม์ชีพ พระนางก็จะทรงจากโลกนี้ไปอย่างสมเกียรติในฐานะชายาของกษัตริย์พูอุส...สมดังความปรารถนา

 

บทที่ 1

 

เช้าตรู่ ท้องฟ้าเพิ่งจะเริ่มสาง นาฬิการูปฟักทองสีส้บนเตียงส่งเสียงปลุกตรงเวลาเป๊ะ

ลิโมเน่ โจวเอื้อมมือกดนาฬิกา นวดเปลือกตา นับหนึ่ง สอง สามในใจแล้วลืมตาขึ้น ดวงตาของเธอสุกใส ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อคลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“แผนการประจำปีเริ่มเมื่อใบไม้ผลิ แผนการประจำวันเริ่มในยามเช้า เพราะงั้นตอนเช้าในฤดูใบไม้ผลิย่อมสำคัญต่อมวลมนุษยชาติเป็นที่สุด จริงไหม เสือน้อย”

หญิงสาวโมตัวจุ๊บลูกเสือตัวเล็ก ผมยาวประบ่าระลงบนผ้าปูเตียงลายดอกลาเวนเดอร์ ดูเผินๆ เหมือนเธอกำลังนอนตะแคงอยู่บนทุ่งลาเวนเดอร์ไม่มีผิด

หากไม่สังเกตอาจคิดว่าเธอกำลังจูบตุ๊กตาปุกปุยตัวหนึ่งอยู่ แต่ถ้ามองให้ดีแล้วล่ะก็...ที่จริงก้อนกลมๆ นั้นคือลูกเสือตัวน้อยตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ

ลิโมเน่ได้เสือน้อยเป็นของขวัญวันเกิดบรรลุนิติภาวะ ตอนที่ไปเที่ยวเมืองไทยเธอนึกเอ็นดูเสือตัวเล็กๆ ขึ้นมา แม่ผู้ไม่เกรงกลัวอะไรจงจัดหาเสือน้อยไซส์มินิใส่ลงในกล่องสีชมพูติดโบอย่างดีมามอบให้เธอเป็นของขวัญครบอายุสิบแปด

“นอนต่อเถอะ เจ้าเสือขี้เกียจ เตียงทั้งเตียงเป็นของแกแล้ว เดี๋ยวฉันกลับจากจ๊อกกิ้งแล้วจะมาป้อนนมนะ”

ลิโมเน่ตีก้นเสือน้อยทีหนึ่ง ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็รวบผมเป็นหางม้าสูง เปลี่ยนชุดออกกำลังกายสีขาว สวมรองเท้าจ๊อกกิ้งสีขาว ฉวยหูฟังวอล์กกี้ทอล์กกี้ขนาดจิ๋วแล้วออกจากห้องไปอย่างปราดเปรียว

เธออาศัยอยู่ในห้องพักหรูหรามองเห็นวิวทะเลที่ชั้นบนสุดของโรมแรง ‘รอยัล วิตตอง’ โรงแรมแห่งนี้ตั้งอยู่บนหาดไวกีกิ สัญลักษณ์ประจำโรงแรมคือรูปเรือใบบนเหรียญกษาปณ์สีทอง อาคารหลักของรอยัล วิตตองปกคลุมด้วยความเขียวชอุ่มของไม้เมืองร้อนกว่าสี่สิบสายพันธุ์ ต้นไม้ดอกไม้อุดมสมบูรณ์ ส่งกลิ่นหอมกำจายไปทั่วบริเวณ ใบของต้นมะพร้าวปลิวพลิ้วไปตามแรงลม ช่างเป็นบรรยากาศที่แสนโรแมนติกสำหรับการท่องเที่ยวจริงๆ

รอยัล วิตตองมีห้องพักรวมทั้งสิ้นหกร้อยยี่สิบหกห้อง ตัวโรงแรมเป็นอาคารสีชมพูดูหรูหราเหมือนปราสาท ตกแต่งในสไตล์สแปนิช-มัวรีชโทนสีอบอุ่นแบบโปรตุเกสผสมผสานกันอย่างลงตัวกับกลิ่นอายหรูหราอย่างยุโรปตะวันตก

ว่ากันว่ายี่สิบปีก่อนเมื่อแรกเปิดกิจการ โรงแรมแห่งนี้ดึงดูดแขกกิตติมศักดิ์เข้ามาพักกว่าหนึ่งพันคน ไม่ว่าจะเป็นประธานาธิบดีของประเทศต่างๆ ดาราภาพยนตร์ ราชนิกูลสูงศักดิ์ นักธุรกิจผู้มั่งคั่งหรือเหล่าเซเลบริตี้ บรรยากาศอันคึกคักเป็นที่กล่าวขานมาจนปัจจุบัน

แม้จะผ่านมานานยี่สิบปีแล้ว แต่การบำรุงรักษาสถานที่ยังคงดำเนินไปอย่างรัดกุม ดังนั้นไม่ว่าจะมองภายนอกหรือภายใน โรงแรมแห่งนี้ก็ยังคงความสง่างามโอ่โถงอยู่เช่นเดิม เมื่อสามปีก่อนเจ้าของรอยัล วิตตองเพิ่งจะทุ่มงบประมาณหนึ่งล้านดอลลาร์สหรัฐไปกับการ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)