กระซิบรักกับฉันสิ (Cookie)

กระซิบรักโรแมนติก

1

แสงตะวันยามตกดินอาบย้อมพื้นสนาม เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งพลางเตะลูกฟุตบอลตามลำพังโดยมีเด็กสาวเฝ้ามองผ่านตาข่ายที่ขึงกั้นรอบสนาม สิ่งที่กำแน่นอยู่ในมือเล็กคือผ้าขนหนูสีขาวสะอาด

แต่ว่า...วันนี้เธอก็คงไม่ได้มอบให้เขาอีกแน่ๆ

มือข้างนั้นกำแน่นราวกับกำลังอธิษฐาน ขณะที่สายตาทรมานใจเฝ้ามองตามร่างของเด็กหนุ่มที่วิ่งไล่ลูกฟุตบอล ในอกเด็กสาวก็เจ็บแปลบ

เธอผละจากตาข่าย ชั่วขณะที่ก้าวเข้าไปใกล้ขึ้นอีกนิด จู่ๆ ลูกบอลก็กลิ้งมาหยุดอยู่ตรงปลายเท้า เด็กหนุ่มที่วิ่งตามมาดูเหมือนว่าเพิ่งจะรับรู้ถึงตัวตนของอีกฝ่าย ตอนนั้นเอง ใบหน้าดุดันจึงผุดรอยยิ้มขึ้นนิดหนึ่ง

“อะไรกัน อยู่หรอกเหรอ”

“อื้ม”

คนถามขยับเข้ามาใกล้อีกนิด ฉวยเอาผ้าขนหนูไปจากมือที่สั่นน้อยๆ ของเด็กสาว “ใช้ได้ไหม”

“อ๊ะ...อื้อ”

เขากำลังใช้ผ้าขนหนูของเราเช็ดเหงื่ออยู่ เจ้าของผ้าจองมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

โดยที่ยังถือผ้าขนหนูซึ่งเปื้อนทั้งเหงื่อและฝุ่น เด็กหนุ่มเป็นฝ่ายมองกลับบ้าง เทียบกับสายตาหวั่นไหวของเด็กหญิงแล้ว สายตาของอีกฝ่ายช่างร้อนแรงปานจะแผดเผา เขายกแขนขึ้น นิ้วยาวๆ เอื้อมมาแตะแก้มคนตรงหน้า ความเย็นจากปลายนิ้วทำให้เธอสะดุ้งน้อยๆ และท่าทางนั้นก็เรียกรอยยิ้มสดใสจากเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี

“...คือว่า...ฉัน...เธอ...”

กริ๊งงงง!!!!

“อ๊า โธ่...กำลังจังหวะดีแท้ๆ”

ความฝันแสนโรแมนติกที่อยู่ตรงหน้ามาจนถึงเมื่อครู่หายวับไปในพริบตา ฉันควานมือไปหานาฬิกาปลุก เสียงตบนาฬิกาดังเปรี้ยงพร้อมกับที่เสียงน่ารำคาญหยุดไปพอดี พอลืมตาก็รู้สึกได้ว่าแสงแดดส่องผ่านผ้าม่านสีชมพูอ่อน แล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

ในมือซ้ายยังมีนิยายเปิดค้างไว้อยู่ หนังสือที่อ่านจนกระทั่งหลับคามือ นิยายค่อนข้างเก่าเล่มนี้มีปกสีชมพูและภาพประกอบแสนน่ารัก เป็นนิยายสาวน้อยเล่มโปรดของฉันมาตั้งแต่สมัยเรียน ถึงแม้จะอ่านซ้ำซากจนท่องปากเปล่าได้แล้ว แต่ไม่ว่าจะอ่านสักกี่ครั้งฉันก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องราวแสนวิเศษราวกับความฝันอยู่นั่นเอง

ฉันยื่นมือไปเก็บหนังสือเล่มนั้นกลับเข้าตู้หนังสือเตี้ยๆ ที่วงติดอยู่กับเตียง แน่นอนว่าในตู้นั้นเต็มไปด้วยนิยายคอลเล็กชั่นโปรด พอเห็นสันหนังสือสีชมพูเรียงรายกันแล้วฉันก็ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ชายหนุ่มรูปงามและเรื่องราวความรักของหญิงสาว ‘ธรรมดา’ ทั่วไปซึ่งไม่มีอะไรแปลกใหม่ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนทุกครั้งที่น้องสาวเห็นหนังสือเล่มนี้ก็มักจะบ่นงึมงำว่า

‘ไม่เห็นเข้ากับอิมเมจของพี่เลย’

แต่ฉันก็รู้ว่าน้องแอบมาอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยเหมือนกัน
...เป็นผู้หญิงช่างฝันมันไม่ดีตรงไหน

...การหลงใหลชายหนุ่มสุดวิเศษราวกับเจ้าชายมันผิดยังไง

ฉันรู้ดีว่าเนื้อหาในหนังสือไม่ใช่แนวสำหรับสาวโสดวัยยี่สิบเก้าปีแล้ว แต่ฉันก็ไม่คิดจะเปลี่ยนตัวเองไปจากจุดนี้ ก็นะ...การอ่านนิยายสาวน้อยไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสักหน่อยนี่นา

ฉันบิดขี้เกียจสุดตัวแล้วลุกขึ้นจากเตียง หลังจากปิดโคมไฟสำหรับอ่านหนังสือซึ่งเปิดทิ้งเอาไว้ทั้งคืนตรงเหนือชั้นหนังสือแล้วฉันก็ยื่นมือไปหยิบรีโมตที่วางไว้บนโต๊ะเล็กขึ้นมากดเปิดทีวี

ฉันอยู่ในห้องเดี่ยวขนาดแปดเสื่อมาตลอดตั้งแต่ออกมาอยู่คนเดียว เวลาเงินเดือนขึ้นฉันก็มักจะคิดถึงเรื่องการย้ายบ้าน แต่ห้องที่สามารถหยิบข้าวของที่จำเป็นได้ในระยะแค่เอื้อมมือก็สะดวกสบายดี ถ้าหากจะฟุ่มเฟือยหน่อยคือถ้ามีห้องอาบน้ำแยกออกจากห้องสุขาก็คงดีขึ้นไปอีก แต่ที่เป็นห้องรวมแบบทุกวันนี้ก็ชินเสียแล้ว หห้องครัวเล็กๆ มีเตาแก๊สหัวหนึ่งซึ่งแทบไม่ได้ใช้ทำอะไรนอกจากต้มน้ำร้อน อันที่จริงฉันก็พอทำอาหารได้อยู่หรอก แต่ก็ไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องทำ ถ้ารู้จักร้านสะดวกซื้อและร้านอาหารอร่อยๆ เสียงอย่างก็ไม่เดือดร้อนเรื่องอาหารการกินแล้ว

การเตรียมตัวตอนเช้าหลังจากใช้ชีวิตตามลำพังมากว่าห้าปีกลายเป็นแพตเทิร์นที่เคลื่อนไหวไปเองโดยอัตโนมัติ สามสิบนาทีหลังจากลืมตาตื่นฉันก็ออกจากบ้าน

สูทผ้าสีเทาเรียบๆ เส้นผมสีดำยาวตรงดูจืดชืดถูกรวบเป็นหางม้าด้วยกิ๊บสีดำ สวมแว่นตาทรงรีสีดำ..เอาล่ะ เท่านี้ภาพ ‘เจ๊จอมเฮี้ยบ’ ประจำออฟฟิศก็เสร็จสมบูรณ์

แม้เสียงเล่าลือรอบตัวเกี่ยวกับฉันจะฟังดูไม่ค่อยดีนัก แต่ฉันกลับค่อนข้างชอบมันไม่น้อย แว่นตา ‘ทรงเจ๊’ นี่ฉันจงใจเลือกมาเองเลยทีเดียว
...เจ๊จอมเฮี้ยบ นั่นแหละฉันล่ะ

‘มิอุระ โนริโกะ’ อายุยี่สิบเก้าปี สถานะโสด

รูปลักษณ์ภายนอกคือเจ๊จอมเฮี้ยบตัวแม่ ถึงจะไม่เคยถูกใครว่าว่าหน้าตาขี้เหร่ แต่ฉันก็รู้สึกว่าหน้าตาตัวเองออกจะเรียบๆ จืดๆ ดังนั้นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบราวกับเจ้าชายอย่างในนิยายสาวน้อยสมัยก่อนนั่นฉันรู้ดีว่าคนอย่างนั้นหาได้ยากมากในชีวิตฉันจริงๆ

หลังจากเข้ามาเป็นพนักงานบริษัทได้ไม่นานฉันก็มีแฟนคนแรก อีกฝ่ายคือรุ่นพี่ในบริษัท แล้วเราก็ตกลงคบกัน ในตอนแรกๆ ความสัมพันธ์ของเราก็ดีอยู่หรอก แต่จู่ๆ เขาก็ไม่ชอบหน้าตาจืดๆ นิ่งๆ ที่มีมาตั้งแต่เกิดของฉันจึงบอกเลิกหลังจากคบกันได้ไม่ถึงครึ่งปีดี มิหนำซ้ำยังออกจากบริษัทอีกด้วย มีข่าวลือหนาหูว่าเขาไปจีบแฟนของหัวหน้าเลยถูกส่งออกไปอยู่ต่างจังหวัด แต่ก็ไม่รู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร

หลังจากช็อกจนหลับไปหนึ่งวันเต็ม ฉันก็เข้าใจได้ถึงความเป็นจริงอย่างหนึ่ง นั่นคือฉันไม่เหมาะกับการคบหากับผู้ชาย

การที่ฉันไม่คบกับใครอีกเลยหลังจากเลิกกับแฟนเก่าไปเป็นเพราะฉันไม่พยายามเอง ไม่พยายามทำอะไรทั้งสิ้นจึงไม่มีคนเข้ามาใกล้ชิด และแน่นอนว่าฉันเองก็ไม่มีความกล้าที่จะเป็นฝ่ายรุกเองด้วย

หากว่าสามารถคบหากันแบบเพื่อน ใช้เสน่ห์อย่างระมัดระวังแล้วมีความรักราบรื่นได้ก็คงดี แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ และก็รู้ด้วยเช่นกันว่าทนเป็นฝ่ายถูกกระทำไม่ได้ ฉันรู้ว่าตัวเองกลัวการถูกสร้างบาดแผลจนกลายเป็นคนขี้ขลาด

...แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบางเวลาที่ฉันนึกอยากมีความรัก

เมื่อไหร่น้า เจ้าชาย...ถึงตั้งใจว่าจะไม่พูดอะไรแบบนี้อีก แต่ถ้าหากว่ามีผู้ชายที่บอกว่าฉันเป็นอย่างที่เป็นอยู่นี้ก็ดีแล้วคงจะดีไม่น้อย...

ผู้ชายที่ราวกับก้าวออกมาจากหนังสือเล่มนั้น...

‘มีแค่ฉันเท่านั้น ผู้ชายที่จะปกป้องเธอ รู้ไหม ลูกแมวน้อย’ อะไรแบบนี้

อ๊ายยย

ยอดไปเลย

ไม่น่าเชื่อเลยว่าคำพูดแบบนั้นจะเป็นคำพูดของเด็ก ม.ปลาย

...เอ่อ ใจเย็นหน่อยเรา คิดจะมีเด็ก ม.ปลาย มาจีบนี่ก็ไม่ไหวนะ

คิดฟุ้งซ่ายไปได้ขนาดนี้ สงสัยอาการฉันคงเข้าขั้นโคม่าแล้วกระมัง แต่แหม กลุ้มใจไปก็ช่วยไม่ได้นี่นา เรื่องจินตนาการน่ะเก็บไว้แค่ในหนังสือก็พอใจแล้ว

รู้ตัวอีกทีตอนที่เห็นเวลาในทีวี...ได้เวลาออกจากบ้านแล้ว ฉันรีบเลือกหนังสือจากชั้นหนังสือข้างเตียงไปเล่มหนึ่ง ใส่ปกแล้วยัดลงกระเป๋า ตั้งใจจะเอาไว้อ่านบนรถไฟและตอนพัก

ฉันปิดทีวีแล้วกวาดตามองรอบห้องเร็วๆ อีกครั้ง และหันไปมองกระจกเป็นอย่างสุดท้าย สิ่งที่ปรากฏคือข้อสรุปชัดเจนที่สุดว่าฉันช่างไร้ความเย้ายวนใจอย่างสิ้นเชิง!

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)