สถานีต่อไป...DREAM COMES TRUE (COOKIE)

บทนำ

รุ่นพี่คะ ฉันถูกทิ้งซะแล้ว!

 

สวนสนุก ‘Station’ ตั้งอยู่บริเวณเชิงเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือของไต้หวัน มีพื้นที่เกือบพันไร่ แต่ความพิเศษของที่นี่ไม่ได้อยู่ที่บรรดาเครื่องเล่นที่คอยสร้างความตื่นเต้นหวาดเสียวทั้งหลาย แต่กลับเป็นทิวทัศน์อันแปลกตาต่างหากที่ทำให้ผู้เข้ามาเยี่ยมชมต่างอดรู้สึกตื่นเต้นกับทัศนียภาพอันงดงามเบื้องหน้านี้ไม่ได้

หลังจากเดินผ่านประตูโค้งขนาดยักษ์เข้ามาก็จะพบกับต้นเบิร์ชที่รายล้อมทุกสารทิศ ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้นานาชนิดต่างพากันผลิบานละลานตาไปหมด พอถึงหน้าร้อน ต้นไม้ใบหญ้าต่างแลดูเขียวชอุ่มชุ่มชื่น ส่วนฤดูใบไม้ร่วง ใบของต้นเมเปิ้ลที่เคยเป็นสีเขียวก็จะพร้อมใจกันเปลี่ยนไปเป็นสีแดงราวกับจะย้อมท้องฟ้าไปทั้งผืน และเมื่อถึงหน้าหนาว กลิ่นของดอกเหมยก็จะหอมฟุ้งไปทั่วทั้งสวน ด้วยเหตุนี้ผู้คนจึงต่างพากันมาเยี่ยมเยือนความงามของที่นี่ไม่ได้ขาดไม่ว่าในฤดูใดก็ตาม

จากประตูหน้าเดินตามทางเดินเข้ามาก็จะพบกับรถไฟชมวิวขนาดเล็กสีเขียวลายพรางจอดอยู่ทางด้านซ้าย ซึ่งจะพาตรงไปยังเขตที่ตั้งแคมป์กับเขตบ้านพักเรือนไม้ขนาดย่อม ส่วนเนินที่อยู่ทางขวามือนั้น เมื่อเดินลงไปจนสุดทางก็จะพบกระเช้าลอยฟ้าที่พร้อมจะพาผู้โดยสารชมบรรยากาศของสวนทั้งหมดจากมุมสูง โดยกระเช้าลอยฟ้านี้จะเคลื่อนตัวจากด้านล่างขึ้นสู่ด้านบน ไปยังโซนเครื่องเล่นซึ่งเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าวัยรุ่นทั้งหลาย

ในเวลาที่รถไฟเหาะตีลังกาทะยานไปถึงจุดสูงสุด ผู้โดยสารต่างส่งเสียงร้องกันสนั่นหวั่นไหว ส่วนเรือโจรสลัดก็สั่นสะเทือนราวกับโลกกำลังจะแตกดับ เสียงหวีดร้องก้องดังมาจากทั่วทุกสารทิศ ความรู้สึกที่ท่วมท้นจากการตกลงจากที่สูงด้วยความเร็วระดับ G5 แบบนั้นคงบรรยายได้แค่เพียง...ราวกับปีศาจกำลังกรีดร้องจนฟ้าสะเทือน สวนสนุกจึงจัดเป็นเสมือนพื้นที่ปลดปล่อยอารมณ์ความรู้สึกทั้งหลายเหมาะที่จะระบายความกดดันที่มีเป็นอย่างยิ่ง

ไม่เพียงเท่านั้น ที่นี่ยังเหมาะที่จะเป็นสถานที่สร้างบรรยากาศและเก็บความจำดีๆ อีกด้วย

ถ้วยกาแฟคู่รักเป็นเครื่องเล่นที่สร้างสรรค์มาเพื่อคู่รักที่ยินดีจะตกอยู่ในวังวนแห่งรักจนโลกสลาย ส่วนชิงช้าสวรรค์ซึ่งพาขึ้นไปชมป่าเขาลำเนาไพรจากมุมสูงจนเห็นทิวทัศน์เบื้องล่างค่อยๆ ดูเล็กลงๆ นั้นก็สามารถสร้างช่วงเวลาอันแสนวิเศษให้คนสองคนได้จุดประกายแห่งรักให้สว่างไสวขึ้นมา

หากนั่งกระเช้าลอยฟ้าเพื่อไปยังสถานีถัดไป จะสามารถมองเห็นรถไฟขบวนเล็กลายพรางวิ่งผ่านป่าสีเขียวและทุ่งดอกไม้อยู่เบื้องล่าง ส่วนปลายทางก็จะเป็นอุโมงค์ที่ถูกปกคลุมไปด้วยพรรณไม้เลื้อยนานาชนิดจนรกครึ้มไปหมด ยอดโดมสีเขียวเข้มกับใบไม้ดอกไม้ที่ร่วงอยู่เต็มพื้น ผสมกลมกลืนกันจนกลายเป็นทัศนียภาพที่งดงามราวกับภาพวาด เพียงยืนอยู่ตรงทางเข้าก็จะได้กลิ่นหอมสดชื่นของละอองฝนที่หยุดตกไปไม่นาน

เครื่องขายของอัตโนมัติเก่าๆ ที่ตั้งอยู่ตรงปากอุโมงค์ส่องแสงสะท้อนวิบวับยามพระอาทิตย์สาดส่อง ไม่รู้ทำไมถึงได้เอามาวางไว้ตรงนี้

ซั่นเวยถิงอดที่จะมองดูเจ้าสิ่งแปลกปลอมที่ปะปนอยู่กับภาพทิวทัศน์นี้ไม่ได้

“แปลกจริง เมื่อคราวที่แล้วก็ไม่เห็นจะมีเครื่องอะไรวางอยู่ตรงนี้สักหน่อย” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองพลางดูสินค้าตัวอย่างที่จัดเรียงอยู่ในนั้น ด้านบนสุดมีตัวอักษรที่เขียนด้วยปากกาลบคำผิดหวัดๆ ว่า ‘ขอสิ่งใดได้สิ่งนั้น’

“ขออะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวอดนึกขำไม่ได้ นี่มันมุกตลกแบบไหนกัน

สวนสนุกแห่งนี้เปิดทำการตั้งแต่สมัยตัวเธอเองยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน แต่สภาพก็ยังดูราวกับตอนเพิ่งเปิดทำการใหม่ๆ สมัยนั้นเธอเคยมากับพวกเพื่อนนักศึกษาตั้งหลายหน แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาที่นี่คนเดียว

ไม่ใช่ว่าจะหาคนมาเป็นเพื่อนไม่ได้หรอกนะ แต่ตอนนี้เธออยากอยู่คนเดียวมากกว่า

เธอจ้องมองดูเครื่องขายอัตโนมัติอย่างเหม่อลอย จิตใจลอยย้อนคิดไปถึงเรื่องเมื่อเย็นวานที่ทำให้เธอกลัดกลุ้ม แก้ไม่ตกสักที...

 

‘ทำไมต้องคอยดูแลผู้หญิงคนนั้นอยู่ตลอดเวลาด้วย ตกลงนายเห็นฉันเป็นแฟนหรือเปล่า’

เมื่อวานซั่นเวยถิงตัดสินใจเลิกงานเร็วเป็นพิเศษเมื่อมาหาแฟนที่บ้านเป็นการไถ่โทษที่หลายวันมานี้ตัวเองมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานจนหายหน้าหายตาไปไม่สนใจเขาเท่าที่ควร แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเพื่อนรักของตนพูดประโยคนี้กับแฟนหนุ่มของเธอเอง

‘ฉีเอ๋อร์ ไม่เอาน่า ให้เวลาฉันอีกหน่อย รับรองฉันจะไปพูดกับเวยถิงให้รู้เรื่อง’

คนที่พูดตอบนั้นเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกับซั่นเวยถิงมาตั้งแต่เด็ก และเธอกับเขาก็เริ่มคบหากันเมื่อตอนอยู่มหาวิทยาลัยปีสี่ จนถึงตอนนี้ก็ปีกว่าแล้ว

ส่วนต่อไปจะเป็นอย่างไรนั้น ซั่นเวยถิงพอจะเดาคำตอบได้แล้วเหมือนกัน

ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอดวงซวยหรือชะตาฟ้าลิขิตให้ชีวิตอาภัพกันแน่ อันที่จริงเธอเองก็มีหนุ่มๆ เข้ามาจีบอยู่เสมอ แต่ไม่รู้ทำไม ท้ายที่สุดก็มักจะพบกับบทสรุปที่ไม่ต่างกัน นั่นก็คือโดนชายหนุ่มเหล่านั้นพูดประโยคเดิมๆ ใส่ว่า ‘…พวกเราเป็นเพื่อนกันแบบเดิมดีกว่า...’

ซั่นเวยถิงรู้ดีว่าตัวเองหน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร แต่อาจเป็นเพราะบุคลิกที่ดูร่าเริงมีชีวิตชีวามากเกินไป แถมยังเป็นหญิงแกร่งอีกต่างหาก ดังนั้นตลอดสี่ปีในมหาวิทยาลัย บทแยกทางแบบนี้จึงเกิดขึ้นกับเธอไม่ได้เด็ดขาด แถมบทพูดตอนเลิกกันก็ไม่เคยเปลี่ยน แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอและกัวอินเฮ่าได้

‘ปีก่อนนายก็พูดกับฉันแบบนี้ แล้วผลเป็นไง เพราะเขาถูกรถชนจนจำไม่ได้ว่าเลิกกับนายไปแล้ว นายก็เลยรู้สึกผิดจนต้องคอยดูแลเขามาตลอด แล้วฉันล่ะ ตกลงฉันเป็นอะไรกันแน่ หรือจะต้องให้ฉันแอบคบกับนายแบบนี้ไปเรื่อยๆ งั้นเหรอ’

ซั่นเวยถิงที่หลบอยู่หลังประตูอดขมวดคิ้วคู่สวยนั้นไม่ได้ รู้สึกสับสนงงงันไปหมด ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

‘แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่า ฉันกับเขาเลิกกันแค่ข้ามวัน เขาก็มาเจ็บหนักแบบนั้น ขนาดอุบัติเหตุที่ว่าเกิดขึ้นยังไงก็ยังจำไม่ได้ เรื่องเลิกคบกับเขาก็ลืมไปหมด ฉันจะทำอะไรได้อีก อีกอย่างต่อให้พวกเราเลิกคบกัน แต่สำหรับฉัน เขาก็ยังเป็นเหมือนน้องสาวคนสำคัญคนหนึ่งอยู่ดี จะให้ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้คงไม่ได้หรอก!’

ราวกับโดนฟ้าผ่าลงมาใส่ หัวใจของซั่นเวยถิงสั่นสะท้านเพราะคำพูดเหล่านั้น

เธอกับเขาเลิกกันแล้ว เลิกกันตอนวันก่อนเรียนจบงั้นหรือ

เธอจำไม่ได้ จำไม่ได้แม้แต่นิดเดียว...

‘ได้ ถ้าอย่างนั้นก็เชิญนายไปเอาอกเอาใจกันเสียให้พอ จะมาสนใจฉันอยู่อีกทำไม’

‘ฉีเอ๋อร์ อย่าพูดแบบนี้ได้มั้ย เธอก็รู้นี่ว่าฉันรู้สึกกับเธอยังไง...’

‘ฉันไม่รู้!’

ฉีเอ๋อร์ผลักประตูก่อนวิ่งออกไป จนเกือบชนกับซั่นเวยถิงที่ไม่ทันซ่อนตัว ทั้งสองต่างมองหน้ากันอย่างกระอักกระอ่วน ไม่รู้จะพูดอะไรดี

‘...เวยถิง?’ กัวอินเฮ่าที่วิ่งตามมาด้านหลังตีสีหน้าไม่ถูกทันทีที่เห็นเธอเข้า

ซั่นเวยถิงมองดูชายหนุ่ม ก่อนจะมองไปยังเพื่อนรักที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา อันที่จริงเธอเองไม่รู้สึกว่ากำลังถูกหักหลังเลยแม้แต่น้อย แถมยังไม่รู้สึกลำบากใจอะไรที่ได้รู้ว่าแฟนของตัวเองแอบมีใครอีกคน เพียงแต่อดรู้สึกสงสารตัวเองไม่ได้ที่โชคชะตาดูเหมือนจะเล่นตลกให้เธอต้องพบเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ แบบนี้อยู่เป็นประจำ

‘อินเฮ่า นายนี่โง่จริงๆ เลย ถึงฉันจะจำไม่ได้ แต่ในเมื่อพวกเราเลิกกันไปแล้วก็ควรจะบอกให้ฉันรู้ ตอนอยู่โรงพยาบาลก็ไม่จำเป็นจะต้องดูแลเอาใจใส่ฉันมากมายขนาดนั้นก็ได้’ หญิงสาวส่ายหน้า ใบหน้าสวยๆ ไม่ได้แสดงความรู้สึกเสียใจแต่ประการใด จะมีก็เพียงความไม่สบายใจเท่านั้นที่แสดงให้เห็น

‘ฉันเหรอ’

‘อืม ก็ก่อนที่ฉันจะติดต่อกับคุณปู่ได้ไง นายคอยดูแลฉันอยู่ตลอดไม่ใช่เหรอ’ ความทรงจำตอนช่วงที่เกิด

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)