ซาตานพยศรัก (นวนิยายชุด 4 หนุ่ม BAD BOYS) (สะมะเรีย)

“นี่มันอะไรกันคะคุณภีม”

วีรยาหน้าซีดเผือด เมื่อนำกาแฟเข้ามาเสิร์ฟเจ้านายหนุ่ม แต่เขา

กลับยื่นซองขาวให้เธอ แล้วคำพูดของแม่บ้านในห้องแพนทรีเมื่อครู่

ก็ดังขึ้นในห้วงความคิด ทำให้หญิงสาวคาดเดาว่าซองนั้นจะเป็นอื่นไป

ไม่ได้ นอกจากซองขาวเชิญให้ออกจากงาน...

‘ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคุณภีมจะร้อนแรงจนฉันปวดไปหมดทั้งเนื้อ

ทั้งตัว’ วีรยาหัวเราะคิกคัก ไม่คิดปิดบังความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับ

นายจ้าง ยิ่งคนรู้มากเท่าไรก็ยิ่งดี ทุกคนจะได้รู้ว่าควรปฏิบัติต่อเธอ

อย่างไร เพราะเธอไม่ได้เป็นเพียงแค่เลขาฯ แต่ยังเป็นคู่นอน และอาจ

เป็นคนรักของภีมวัจน์ในอนาคตอันใกล้

‘วีย่า...อย่าบอกนะว่าเธอ...’ อลิศา สาวสวยจากฝ่ายบุคคล

เหลือกตาขึ้น และรีบซักถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสา

ขาเมาท์

วีรยาไม่ตอบแต่พยักหน้าช้าๆ อย่างเสียไม่ได้ ยิ่งเห็นทุกคนทำท่า

ตกอกตกใจ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญ เป็นที่สนใจของทุกคน

มาเล่าในห้องแพนทรีเช่นนี้ เชื่อเถอะว่าไม่เกินเที่ยงข่าวต้องแพร่ออกไป

จนรู้ทั้งบริษัทแน่ๆ

‘มาอวดว่าได้นอนกับคุณภีมแบบนี้ สงสัยไม่รู้ว่าตัวเองไม่มีเงาหัว

เสียแล้ว’ แม่บ้านบุญน้อมเดินเข้ามาทำความสะอาดในห้องแพนทรี เมื่อ

ได้ยินวีรยาคุยโอ้อวดเรื่องความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับภีมวัจน์ให้พนักงาน

แผนกบัญชีฟังด้วยท่าทางราวกับนางพญา ก็อดถากถางด้วยท่าทาง

สมเพชไม่ได้

‘เอ๊ะ! ป้า ทำไมพูดจาน่าเกลียดแบบนี้ ฉันเป็นเลขาฯ คนสนิท

ของคุณภีมนะ จะพูดจาอะไรก็หัดใช้สมองคิดเสียบ้าง ป้านั่นแหละดู

ด้วยนะว่าใครกันแน่ที่จะไม่มีเงาหัว’ วีรยาโวยวายเสียงดัง อวดเบ่ง

ต่อหน้าพนักงานคนอื่นๆ ในห้องแพนทรี ด้วยมั่นใจว่าหากมีเรื่องทะเลาะกัน

ภีมวัจน์ต้องเข้าข้างเธอแน่นอน

‘ถ้าไม่รู้เรื่องอะไรก็จะบอกให้เอาบุญนะ เลขาฯ คนไหนที่ยอมขึ้น

เตียงกับคุณภีม กี่รายต่อกี่รายก็โดนเชิญออกทั้งนั้น ไม่เชื่อก็คอยดูสิ ฉัน

ทำงานที่นี่มากี่ปีแล้ว เห็นผู้หญิงวิ่งร้องไห้ออกมาจากห้องคุณภีมไม่รู้กี่

สิบคน’ แม่บ้านแถลงไข

บุญน้อมอายุสี่สิบแปดปี แต่เพราะทำงานหนักมาตั้งแต่ยังสาว

จึงทำให้ดูสูงวัยเกินจริง จนใครต่อใครต่างเรียกว่า ‘ป้า’ แม่บ้านก้มลงดึง

ถุงขยะออกจากถัง ก่อนจะเปลี่ยนถุงดำเปล่ากลับลงไป แล้วสะบัดหน้า

เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

‘อีแก่ปากเสีย!’ วีรยาด่าไล่หลังด้วยความเดือดดาล ก่อนจะหัน

มาฉีกยิ้มให้พนักงานคนอื่นๆ ‘อย่าไปสนใจเลยนะคะ ป้าแกแก่แล้วก็เป็น

แบบนี้’

ทว่าพนักงานคนอื่นๆ กลับยิ้มราวกับปลอบใจหญิงสาว วีรยาที่

เพิ่งมาทำงานได้เพียงสามเดือนถึงกับใจฝ่อ เพราะแสดงว่าสิ่งที่แม่บ้าน

พูดเป็นเรื่องจริง

เรื่องจริงหรือไม่นั้นเธอไม่รู้ แต่ซองขาวในมือเป็นความจริง วีรยา

หน้าซีดเผือด มือสั่น ใจสั่นคล้ายจะเป็นลมเสียให้ได้ เธอมองหน้า

ภีมวัจน์ เมื่อเห็นเขานั่งนิ่ง มองผ่านด้วยแววตาเย็นชาราวกับเธอไม่มี

ตัวตน หญิงสาวก็เจ็บจนแทบกระอักเลือด

“วีย่าทำอะไรผิดคะคุณภีม ทำไมคุณถึงทำกับวีย่าแบบนี้”

หญิงสาวร้องถามเสียงสั่นเครือ

“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกวีรยา คนที่ผิดคือฉันเอง”

ชายหนุ่มมองเลขาฯ ส่วนตัว วีรยาเป็นคนสวย อกอวบอิ่ม เอวคอด

สะโพกผาย ตรงใจเขาทุกอย่าง เธอเหมาะกับการเป็นคู่นอนมากกว่า

เลขาฯ เพราะนอกจากลีลาบนเตียงแล้ว เรื่องงานเธอไม่ได้เรื่องเลย

อ้อ! ยังมีดีคือชงกาแฟอร่อย และถ่ายเอกสารได้ดี!

คุณสมบัติแบบนี้ไม่สมควรเป็นเลขาฯของเขา เพราะกลายเป็นว่า

เธอมาทำให้ผู้ช่วยเขาทำงานหนักขึ้น แทนที่จะช่วยแบ่งเบาภาระ และ

คอยประสานงานให้ แต่กลายเป็นว่าตำแหน่งเลขาฯ คือตำแหน่งงาน

จับฉ่าย ชงกาแฟ รับโทรศัพท์ และแต่งหน้าสวยคอยเอาอกเอาใจเขาไป

วันๆ

เมื่อภีมวัจน์ได้รับความไว้วางใจจากปู่ให้ดำรงตำแหน่งประธาน

บริษัทปัทมนันท์ เขาจึงต้องปรับเปลี่ยนตำแหน่งเลขาฯ ที่เปรียบเสมือน

หลุมดำในการทำงานเสียใหม่ ซึ่งก็เป็นจังหวะดีที่เขาพลาดหิ้วแม่สาว

ทรงโตขึ้นเตียงพอดี

เป็นเรื่องสมเหตุสมผลหากจะเชิญเธอออก ด้วยข้อเสนอที่ไม่เคยมี

ผู้หญิงคนไหนปฏิเสธได้

“ฉันผิดที่อดใจไม่อยู่ จึงล่วงเกินเธอไปแบบนั้น ทั้งที่ฉันตั้งกฎเอาไว้

ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเลขาฯ เด็ดขาด เพราะนอกจากจะทำให้เสียงานแล้ว

ยังอาจทำให้เกิดข่าวเสื่อมเสียออกไปได้ ซึ่งไม่เป็นผลดีทั้งต่อเธอและ

ฉัน” ภีมวัจน์พูดเสียงทุ้ม พยายามปฏิเสธแบบบัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น

ใช่...เขาไม่ควรมีข่าวฉาวกับวีรยามากไปกว่านี้ ไม่อย่างนั้นอาจโดน

ปู่เรียกไปตักเตือน อย่างกรณีนารีทิพย์...เลขาฯ สาวคนล่าสุดที่วิ่งแจ้น

ร้องห่มร้องไห้ไปฟ้องปู่เขาว่าถูกย่ำยี ใช้อำนาจในทางมิชอบข่มเหงรังแก

เธอ เมื่อสาสมใจก็บีบให้ลาออกจากงาน แถมยังขู่จะฟ้องนักข่าวว่าถูก

ล่วงละเมิดทางเพศอีกด้วย ทั้งที่เธอนั่นแหละสมยอมกระโจนขึ้นเตียง

กระโดดขึ้นคร่อมร่างเขาราวกับนางแมวป่า แถมยังฝากร่องรอยความ

เผ็ดร้อนไว้เต็มแผ่นหลังเขาอีกต่างหาก

แบบนี้น่ะเหรอเรียกว่าล่วงละเมิดทางเพศ น่าขันสิ้นดี!

ภีมวัจน์ต้องเสียเงินถึงยี่สิบล้านบาทเพื่อปิดปากนารีทิพย์...ผู้หญิง

จอมมารยา ไม่อย่างนั้นคงเป็นข่าวฉาวโฉ่ต้องขึ้นโรงขึ้นศาลจนอับอาย

ไปทั่วแน่ๆ

เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เขาโดนปู่คาดโทษอย่างหนัก ดังนั้นภีมวัจน์

จะใช้ไม้แข็งเหมือนเดิมไม่ได้ เพราะถ้าเจองูพิษอย่างนารีทิพย์อีก ปู่คงมี

คำสั่งเด็ดขาดให้เขารับแค่เลขาฯ ชายเท่านั้น แค่คิดว่าต้องมีเลขาฯ เป็น

ผู้ชาย บรรยากาศในการทำงานก็แสนหดหู่แห้งแล้ง ที่สำคัญ...เพียงผู้ช่วย

อนันต์เดินอุ้ยอ้ายไปมา ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าเป็นมลพิษทางสายตามากเกิน

พอแล้ว

“โธ่...คุณภีม” วีรยาขาอ่อนยวบเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เราสองคน

ไม่ผิดหรอกนะคะ ในเมื่อใจตรงกัน โหยหากันและกัน”

“ฉันถึงต้องให้เธอลาออกจากงานยังไงล่ะ ในซองนั้นคือเช็ค

เงินสดหนึ่งล้านบาท ให้เธอเป็นทุนในการหางานใหม่”

“หนึ่งล้านหรือคะคุณภีม” วีรยารีบเปิดซองอย่างรวดเร็ว กวาด

สายตาอ่านตัวเลขบนเช็ค และนับเลขศูนย์หลายครั้งราวกับกลัวว่ามันจะ

ไม่ครบ

“แต่เงินซื้อความรักไม่ได้หรอกนะคะ วีย่าคิดว่า...” หญิงสาว

หุบปากเมื่อภีมวัจน์เลื่อนกุญแจรถมาตรงหน้าเธอ

“ฉันรู้ว่าเธอฉลาดมากพอที่จะไม่เรียกร้องคำว่ารักจากฉัน...วีรยา

เธอรู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไงกับความสัมพันธ์ของเรา”

วีรยามองกุญแจรถกับเช็คเงินสดในมือ และเธอก็ฉวยกุญแจรถ

มาถือไว้โดยไม่ลังเล ถ้าขืนเล่นตัวแล้วภีมวัจน์โกรธ เปลี่ยนใจไม่ให้อะไร

สักอย่างเธอก็แย่น่ะสิ ได้มาบ้างก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย เพราะถึงอย่างไร

เขาก็ต้องบีบเธอออกจากงานแน่ๆ

“พอดีเลยค่ะ วีย่าจะกลับไปดูแลคุณแม่ที่ต่างจังหวัดพอดี ถ้า

อย่างนั้นวีย่าขอลาออกเลยก็แล้วกันนะคะ ช่วงนี้คุณแม่ร่างกายไม่ค่อย

แข็งแรง ป่วยบ่อยตามประสาคนอายุมากน่ะค่ะ” หญิงสาวแสร้งทำหน้า

เศร้าแล้วโกหก เพื่อไม่ให้ตัวเองดูเห็นแก่เงินและไร้ค่าจนเกินไปนัก

ภีมวัจน์ยื่นกระดาษสีขาวไปตรงหน้าเธอ “เซ็นชื่อลงตรงนี้ เงินกับ

รถจะเป็นของเธอทันที”

วีรยาก้มหน้าอ่านสัญญาในกระดาษคร่าวๆ ได้ใจความว่าเธอ

ได้รับเงินจำนวนหนึ่งล้านบาทกับรถยนต์หนึ่งคัน เพื่อเป็นค่าตัวในการ

หลับนอนกับเขา และขอยืนยันว่าเธอไม่คิดจะเรียกร้องสิทธิ์หรือทรัพย์สิน

ใดๆ จากเขาอีกแม้แต่บาทเดียว

เมื่ออ่านสัญญาจบหญิงสาวก็หน้าเห่อร้อนด้วยความอับอาย

เอกสารนี้ไม่ต่างกับสัญญาซื้อขายร่างกายชัดๆ แม้เธอจะเป็นผู้หญิงรัก

สนุก แต่ก็ไม่คิดจะขายร่างกาย ผู้ชายตรงหน้าใจร้ายมาก เธอน่าจะรู้ว่า

กิตติศัพท์ของ ภีมวัจน์ ปัทมนันท์ เป็นอย่างไร เขาคือซาตานร้ายใน

คราบเทพบุตร เลือดเย็น เจ้าระเบียบ และไม่เคยยอมอ่อนข้อให้ใคร

แถมยังล่อหลอกผู้หญิงด้วยใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม และผลักไสด้วยเงิน

เสมอเมื่อเบื่อหน่าย

“เซ็นเสียสิ เธอจะได้รีบกลับไปดูแลอาการป่วยของแม่”

“ค่ะ”

วีรยาเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง จดปากกาเซ็นลายมือชื่อ และเดิน

กระแทกรองเท้าส้นสูงเสียงดังออกไปจากห้องทำงานของภีมวัจน์

ชายหนุ่มไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น ได้ยินเพียงเสียงร้องไห้โฮของวีรยา

ดังเล็ดลอดเข้ามา

“จบไปอีกหนึ่งราย”

ชายหนุ่มเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ และบีบสันจมูกเบาๆ อย่าง

ครุ่นคิด การกระทำของเขาอาจดูร้าย แต่เขาคิดว่าเป็นการดีที่สุดแล้ว

เพราะไม่ได้ทิ้งขว้างพวกเธอโดยไม่รับผิดชอบ แต่ให้เงินมากพอที่หญิง

สาวจะใช้จ่ายไปได้อีกพักใหญ่เลยทีเดียว

“คู่นอนของแกค่าตัวแพงเหลือเกินนะไอ้ภีม”

หนุ่มลูกครึ่งอเมริกันเดินออกมาจากห้องเอกสารซึ่งเชื่อมกับห้อง

ทำงานของภีมวัจน์ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆ แล้ว

ทิ้งตัวลงนั่งเอกเขนกบนโซฟามุมห้อง

“แกเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่อเล็กซ์” ภีมวัจน์เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจใน

คำตอบนัก

เขาหยิบสัญญาที่วีรยาเพิ่งเซ็นสอดใส่แฟ้มสีดำ ในแฟ้มนั้นมี

สัญญาอยู่หลายฉบับทีเดียว ชายหนุ่มแยกเก็บไว้เป็นสัดส่วนเพื่อให้

ค้นหาได้ง่าย

“มาแอบอยู่สักพักแล้ว กะจะเซอร์ไพรส์แก แต่กลับเป็นฝ่าย

เซอร์ไพรส์เสียเอง แกจะใจจืดใจดำกับสาวๆ ไปถึงไหนวะไอ้ภีม ผู้หญิง

เขาก็มีชีวิตจิตใจนะโว้ย แกไม่กลัวบาปกลัวกรรมบ้างหรือไงวะ” อเล็กซ์

...หนุ่มลูกครึ่งที่ติดนิสัยความเป็นไทยมากกว่าอเมริกัน เอ่ยขึ้นอย่าง

เป็นห่วงเพื่อนสนิท

“ให้เจ็บตอนนี้ ดีกว่าเจ็บเพราะคบกับคนอย่างฉันไปตลอดชีวิต

ฉันไม่อยากทรมานผู้หญิงคนไหนให้เป็นเหมือนแม่ฉัน” ภีมวัจน์พูดด้วย

ความขมขื่น เมื่ออยู่กับเพื่อนสนิทเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำหน้านิ่งซ่อน

อารมณ์เอาไว้อีกต่อไป

“แกคิดมากเกินไปหรือเปล่าวะไอ้ภีม แกกับพ่อของแกเป็นคนละคน

กันนะโว้ย จะเหมือนกันได้ยังไง” อเล็กซ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่

                “ในตัวฉันมีเลือดของผู้ชายคนนั้นอยู่ และมันควรจะสิ้นสุดที่ฉัน”

ชายหนุ่มย้ำชัดเจน แม้ว่าบิดาเขาจะเสียชีวิตไปกว่าสิบปีแล้วก็ตาม แต่

ไม่มีวันที่เขาไม่เกลียดชังเลือดในกายครึ่งหนึ่งสักวันเดียว

“แกจะเจ้าคิดเจ้าแค้นไปถึงไหน ยังไงแกก็ต้องมีครอบครัว แต่งงาน

กับผู้หญิงสักคนอยู่ดี” อเล็กซ์ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหยุดยืนตรงหน้า

เพื่อนรัก ยกมือกอดอกมองภีมวัจน์อย่างอ่อนใจ ด้วยรู้ว่าต่อให้เขาพูด

จนปากฉีกถึงใบหู อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับฟังอยู่ดี

“ฉันไม่คิดจะแต่งงาน!”

“แกจะบ้าไปกันใหญ่แล้ว ถ้าไม่อยากให้ผู้หญิงต้องทุกข์ทรมาน

เหมือนแม่ของแก ก็ดูแลเธอให้ดีสิวะ เลิกเจ้าชู้ ลงหลักปักฐานกับใคร

สักคน ถ้าแกมีความรัก นิสัยกระด้างเย็นชาอาจจะดีขึ้นบ้าง แต่ก่อนอื่น

แกต้องหยุดทำตัวแบบนี้เสียที”

“ความรักบ้าบออะไร นี่แกบ้าไปใหญ่แล้วอเล็กซ์ กินยาลืมเขย่า

ขวดหรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงได้พูดจาแปลกๆ” ภีมวัจน์จ้องหน้าอเล็กซ์

และรู้ได้ในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเพื่อนของเขา

“แกอย่าบอกนะว่ามีความรัก ตลกร้ายเกินไปหน่อยแล้ว ผู้ชาย

เสเพลอย่างแกริอ่านมีความรัก” ภีมวัจน์หัวเราะอย่างเห็นขัน แต่อเล็กซ์

กลับนิ่งเงียบ ไม่ได้หัวเราะไปกับเพื่อนเช่นทุกครั้ง

“ฉันอยากเปลี่ยนตัวเองเพื่อคนที่ฉันรักว่ะไอ้ภีม” อเล็กซ์เอ่ยเสียง

เครียด จริงอยู่ว่าเขาคือแคซาโนวาอันดับต้นๆ ติดบัญชีดำที่ผู้หญิงดีๆ

ควรหนีห่างให้ไกลที่สุด แต่คนเจ้าชู้อย่างเขาลองได้รักใครแล้วก็รักจริง

กระนั้นกิตติศัพท์ความเจ้าชู้ที่ผ่านมาก็ทำให้ผู้หญิงดีๆ ไม่คิดจะให้โอกาส

เขา เพราะกลัวว่าจะเสียใจจนกินน้ำตาต่างข้าว และนี่คือผลกรรมจาก

สิ่งที่เขาทำเอาไว้

“น้ำหน้าอย่างแกพูดยังไงฉันก็ไม่เชื่อหรอก นี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมา

ถึงพูดจาอย่างกับพวกพระเอกละครน้ำเน่า” ภีมวัจน์ส่ายหน้าอย่าง

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)