ซาตานหัวใจหิน (baiboau)

แสงจันทร์ในคืนเดือนเพ็ญสาดส่องทางเดินที่รกเรื๋อไปด้วย

ใบไม้แห้ง ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าเดินไปตามทางอย่างเร่งรบ หัวใจร้อนรุ่มยิ่งนัก

พอมาถึงสถานที่นัดหมาย ร่างสตรีที่ตนเองใฝ่รักก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

“แพรว... พี่นึกว่าแพรวจะไม่มาชะแล้ว”

รามิล อิสรเกษม ชายหนุ่มวัยสามสิบปีเศษซึ่งคนในพื้นที่ไม่มีใคร

รู้จักยิ้มกว้าง ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาร่างอรชรที่นั่งรออยู่พร้อมกับส่งยิ้ม

มาให้

“พี่ราม แพรวคิดถึงพี่จังเลย”

หญิงสาวโผกอดชายหนุ่มอย่างสิ้นความเขินอาย ทำเอารามิลทำ

สีหน้าตกใจแวบหนึ่ง ก่อนจะระบายยิ้มออกมา ในใจคิดว่าสาวน้อย

ในอ้อมแขนคงจะมีใจสิเน่หา จึงได้ทำตัวสนิทสนมกับเขาเกินงามเช่นนี้

แพรวดาว อมรติกุล หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปี บุตรสาวคนโตของ

กำนันพลกิจ เจ้าของไร่องุ่นร้อยกว่าไร่ เธอเป็นพี่สาวของพราวฟ้า เด็ก

สาวนิสัยแก่นแก้ววัยสิบเด็ดปีที่เพิ่งจะแตกเนื้อสาว ความงามและจริต-

จะก้านของหล่อนทำให้หนุ่มน้อยใหญ่ในหมู่บ้านหลงเสน่ห์ไปตามๆ กัน

“ทุกลมหายใจเข้าออกของพี่ก็มีแต่แพรวคนเดียวเท่านั้น”

ชายหนุ่มประคองร่างอรชรนั่งบนเก้าอีไม้บริเวณท่านำ ดวงตา

คู่หวานจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาของรามิลไม่วางตาพลางยิ้มเขิน

“ปากหวานจริงนะพี่ราม แพรวไม่อยากคุยกับพี่แล้ว” หญิงสาว

ทำท่าแสนงอนพองาม

“แพรวก็เคยลองแล้วว่าปากพี่หวานแค่ไหน อยากลองอีกไหมล่ะ”

พอชายหนุ่มก้มหน้าเข้ามาใกล้ก็ถูกมือบางแตะริม!!ปากหยักสวย เอาไว้ ทำเอารามิลออกอาการเสียดาย ผิดกับแพรวดาวที่หัวเราะคิกคัก

ด้วยความพึงพอใจที่ทำให้ชายหนุ่มหลงใหลในตัวเธอได้

“พูดแบบนี้ได้ยังไง เดี๋ยวยายพราวได้ยินเข้าจะเอาไปฟ้องพ่อ

พราวยิ่งอิจฉาเรื่องที่แพรวสวยกว่าอยู่ด้วย”

“พี่น้องน่าจะคุยกันได้ แต่เท่าที่พี่รู้จักพราว นิสัยของพราวไม่ใช่

คนขี้อิจฉานี่นา” ใบหน้าคมเคร่งเครียดขึ้นคล้ายกำลังสับสน

“ก็ยายพราวหลงรักพี่ราม พี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอ ยายพราวก็เลยทำ

ทุกวิธีเพี่อให้ฉันเลิกคบกับพี่ หล่อนจะได้เสียบแทนไง”

รามิลไม่อยากเชื่อคำพูดของหญิงสาวนัก เขามองสตรีที่ตัวเอง

หลงรักและเจ้าหล่อนก็รักเขาก่อนจะเอ่ยขึ้น

“พี่ว่าแพรวเข้าใจผิดหรือเปล่า พราวยังเด็กอยู่เลยนะ อีกอย่าง... พราวก็รู้ว่าพี่รักแพรว พราวคงไม่กล้าคิดอย่างนั้นหรอก”

หญิงสาวตวัดสายตามองรามิลอย่างไม่พอใจ “นี่พี่รามคิด¹ว่าแพรว ใส่ร้ายน้องของตัวเองงั้นเหรอ”

ร่างอรชรแสร้งทำท่าจะเดินหนี พอถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้ก็ลอบยิ้ม ออกมาก่อนจะพูดอย่างแง่งอน

“ถ้าพี่รามคิดว่าแพรวเป็นคนไม่ดีก็อย่ามายุ่งกับแพรวอีกเลย”

รามิลถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วรั้งร่างบางเข้ามากอด เขาจุมพิต

ริม!!ปากอิ่มเนิ่นนาน พอเงยหน้าขึ้นก็พูดเสียงนุ่ม

“พี่ไม่เคยคิดว่าแพรวเป็นคนไม่ดี แต่แพรวอาจจะเข้าใจผิดก็ได้ เพราะว่าพราวยังวิ่งเล่นตามไร่ตามสวนอยู่เลย ในหัวของแกคงไม่มีเรื่อง

พวกนี้หรอก แต่ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร เพราะถึงยังไงพี่ก็รักแพรวคนเดียว”

พูดจบรามิลก็จุมพิตหน้าผากมนอีกครั้ง แพรวดาวทำเป็นเอียง อายทั้งๆ ที่หล่อนเคยนอนกับผู้ชายคนอื่นมาแล้ว “พี่รามพูดจริงนะ”

รามิลยิ้มและให้คำสัญญา “พี่ไม่เคยโกหก เพราะพี่เกลียดการ โกหกที่สุด”

สองหนุ่มสาวโอบกอดกันจนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียว โดย

ไม่อายสายตาของคนดูต้นทางเลยสักนิด ในขณะที่พราวฟ้าเบือนหน้า

หนีทั้งน้ำตา เมื่อเห็นผู้ชายที่ตนเองหลงรักกำลังพลอดรักกับพี่สาว

เขาว่าหล่อนเป็นเด็กและไม่คิดที่จะรักหล่อนแม้แต่น้อย เพราะ

ในหัวใจของเขามีแต่พี่สาวของเธอเพียงคนเดียว แต่เขาจะเหรอไม่ว่า

แพรวดาวไม่ได้จริงใจกับเขาเลย เขาเป็นแค่ของเล่นของพี่สาวหล่อนเท่านั้น เพราะบิดาไต้หาคนที่เหมาะสมไว้ให้แพรวดาวแล้ว ซึ่งอีกไม่นานก็คงจะ แต่งงานกัน

พราวฟ้ายกมือปาดน้ำตาก่อนจะขยับหมวกแก๊ปให้แน่นขึ้น สงสารตัวเองยิ่งนักที่หลงรักผู้ชายที่ยกหัวใจให้หญิงสาวคนอื่นไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็อดสงสารรามิลที่ต้องกลายเป็นของเล่นของแพรวดาว อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวไม่ไต้

พราวฟ้ายกมือแตะสร้อยทองเส้นเล็กที่พี่สาวโยนให้หล่อนเมื่อ

สองอาทิตย์ที่แล้ว สำหรับครอบครัวของหล่อนนั้น สร้อยเส้นนี้ถือว่า

ไม่แพงนัก แต่สำหรับรามิลคงชื้อด้วยเงินเก็บทั้งชีวิตเลยทีเดียว แพรว-

ดาวไม่ต้องการของกระจอกแบบนี้ แต่ที่พี่สาวของเธอ¹ไม่ตัดความสัมพันธ์

กับผู้ชายจนๆ อย่างรามิลก็คงเป็นเพราะความหล่อเหลาของเขานั่นเอง

“สร้อยที่พี่ให้ไปไหนแล้วล่ะ หรือว่าถอดเก็บไว้ที่บ้าน” รามิล

ถามขึ้น ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวอย่างรอคอยคำตอบ แพรวดาวทำท่า

อีกอักเพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ในที่สุดก็โยนความผิดให้กับน้องสาว

“เอ่อ ยายพราวอยากได้ แพรวรักน้องก็เลยต้องให้ไป ทั้งๆ ที่

แพรวรักสร้อยเส้นนั้นมากพี่รามอย่าโกรธแพรวเลยนะ”

พูดจบหญิงสาวก็ร้องไห้ออกมา ทำเอารามิลเริ่มคล้อยตามคำพูด

ของหญิงคนรัก ทั้งที่ไม่เคยเชื่อเลยว่าพราวฟ้าจะมีนิสัยอย่างที่แพรวดาว

เคยเล่าให้เขาฟัง

“พรุ่งนี้พี่จะพูดกับพราว^,ให้รู้เรื่อง”

“อย่านะพี่ราม” แพรวดาวพูดหน้าตาตื่น ทำเอารามิลหันมามอง

หญิงคนรักด้วยสายตาเคลือบแคลง

“ทำไมล่ะ แพรวกลัวอะไร”

“เอ่อ แพรว...แพรวไม่อยากทะเลาะกับน้อง อีกอย่าง...ถ้ายาย

พราวโกรธเราก็จะไม่ได้พบกันอีก เพราะยายพราวต้องฟ้องพ่อแน่ๆ”

คำพูดของหญิงสาวทำให้ใบหน้าของรามิลเคร่งเครียดขึ้น สายตา

มองไปท่ามกลางความมีดอย่างชิงชัง “แต่พี่ตั้งใจชื้อให้แพรว เพราะพี่รัก

แพรว”

แพรวดาวแตะด้นแขนกำยำของคนที่ทำหน้าบึ้งอย่างสมใจ ก่อน

จะพูดเสียงอ่อนหวาน

“แพรวไม่เคยเห็นของใดมีค่าเท่าหัวใจของพี่รามเลยนะคะ แค่

พี่รามรักแพรวคนเดียว แพรวก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”

“โธ่ คนดีของพี่”

รามิลมองหญิงคนรักอย่างรักใคร่ ก่อนจะรั้งร่างบางเข้ามากอดไว้

แน่น ทำเอาคนที่แอบมองอยู่หัวใจแตกสลาย นึกสมเพชตัวเองที่สุด

“แพรวต้องกลับก่อนนะพี่ราม ดึกมากแล้ว เดี๋ยวพ่อจะกลับจาก

งานบวชชะก่อน”

“แต่พี่ยังไม่หายคิดถึงแพรวเลยนะ”

แพรวดาวอมยิ้ม ภูมิใจตัวเองนักที่ไม่มีชายใดด้านทานเสน่ห์ของ

หล่อนได้สักคน “แต่แพรวต้องกลับแล้ว พี่รามอย่าเกเรสิจ๊ะ”

“งั้นพรุ่งนี้เราค่อยเจอกันอีกนะ”

รามิลมองใบหน้างามอย่างคาดหวัง ในขณะที่หญิงสาวเรมอีกอัก เพราะพรุ่งนี้หล่อนมีนัดกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งบิดาหมายมั่นปันมือว่า

จะให้เป็นคู่ครองของหล่อน ซึ่งผู้ชายคนนั้นหล่อเหลาไม่แพ้รามิลและ

รวยล้นฟ้าอีกด้วย

“เอ่อ คือ แพรว...”

“แพรวไม่คิดถึงพี่เหรอ หรือว่านัดกับหนุ่มคนไหนไว้” คำพูด

แทงใจคำของผู้ชายตรงหน้าทำให้แพรวดาวรีบส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ

ก่อนจะรับปากไปอย่างนั้น

“คิดถึงสิจ๊ะ แพรวจะมาจ้ะ”

“สัญญานะ อย่าให้พี่รอเก้อเหมือนเมื่อสองวันก่อนล่ะ” ชายหนุ่ม พูดพลางฉีกยิ้มกว้าง

“สัญญาจ้ะ งั้นแพรวไปก่อนนะจ๊ะ”

รามิลพยักหน้ารับก่อนจะจุมพิตแก้มนวล “ระวังตัวด้วยนะ พี่เป็น

ห่วง”

“ขอบคุณจ้ะพี่ราม ยอดรักของแพรว”

พราวฟ้าที่ยืนรอพี่สาวอยู่¹ไม่¹ไกลกันนัก'รีบเดินเข้ามาหาคนทั้งคู่

เพราะเห็นว่าใกล้เวลาที่บิดาจะกลับบ้านแล้ว หากถูกจับได้ว่าออกมาหา

ผู้ชาย ทั้งแพรวดาวทั้งหล่อนได้ถูกเฆี่ยนแน่ๆ

“ลาลากันเสร็จหรือยัง พ่อจะกลับมาแล้วนะ” พราวฟ้าพูดเสียง

ห้วน

“รู้แล้วน่า ก็กำลังจะกลับนี่ละ” น้ำเสียงของแพรวดาวไม่นุ่มนวล เหมือนกับที่พูดกับรามิลแม้แต่น้อย

รามิลเหลือบมองพราวฟ้าอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก พอเห็นสร้อย

คอที่ตัวเองชื้อให้หญิงคนรักอยู่บนลำคอของอีกฝ่ายก็ยิ่งเจ็บใจมากขึ้น

ในขณะที่พราวฟ้ารบดึงมือพี่สาวให้เดินออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะหาก

รามิลถามเรองสร้อยขึ้นมา หล่อนก็ไม่กล้าพอที่จะบอกว่าแพรวดาว

ไม่ต้องการสร้อยเส้นนี้

“ไปเถอะพี่แพรว”

ชายหนุ่มมองตามร่างสองสาวซึ่งคนหนึ่งงดงามอ่อนหวาน แต่อีก

คนหนึ่งแก่นแก้วและร้ายกาจไปจนลับสายตา จากนั้นจึงเดินกลับไป

ที่บ้านพักหลังเล็กซึ่งปลูกอยู่ในสวนมะม่วงของกำนันพลกิจ

พอพราวฟ้าเดินนำหน้าพี่สาวห่างออกมาก็หันไปถามแพรวดาว

ด้วยความสงลัย เพราะเห็นรามิลมองสร้อยบนคอของหล่อนแล้วทำ

สีหน้าแปลกๆ

“พี่แพรว พี่บอกอะไรกับพี่ราม ทำไมเขาถึงมองฉันแปลกๆ แถม

ยังมองสร้อยที่คอฉันอีก”

แพรวดาวเหยียดยิ้มในความมืดก่อนจะเอ่ยขึ้น “เขาแค่ถามว่า สร้อยไปไหน ฉันก็เลยบอกว่าให้แกไปเพราะแกอยากไต้ก็เท่านั้น”

คำตอบของอีกฝ่ายทำให้พราวฟ้าตกใจจนเกือบช็อก “นี่พี่'จะบ้า เหรอ ฉันเนี่ยนะอยากได้ พี่ให้ฉันเองนะ พูดแบบนี้พี่รามก็เกลียดฉัน น่ะสิ”

พอเห็นน้องสาวซึ่งอายุอ่อนกว่าสามปีโวยวายลั่นทุ่ง แพรวดาว

ก็หัวเราะขบขัน “ทำไมต้องกลัวว่าพี่รามจะเกลียดด้วยล่ะ แอบรักเขาอยู่

หรือไง”

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้พราวฟ้านึ่งไปทันที แพรวดาวจึงพูดต่อ

“อย่าคิดว่าฉันดูไม่ออกนะ ที่แกวนเวียนไปที่สวนบ่อยๆ ก็เพราะ

ว่าอยากอยู่ใกล้พี่รามใช่ไหมล่ะ”

“มะ...ไม่ใช่ พี่...พี่แพรวคิดมากไปเอง”

“ฉันก็ไม่ไต้หึงหวงหรอกนะ แค่อยากจะเตือนแกไว้ว่าในสายตา

ของพี่รามมีฉันเพียงคนเดียว แกก็แค่เด็กทโมนที่คอยตามตื๊อเขา เท่านั้น

และการที่พี่รามไม่ว่าแกแรงๆ เวลาที่แกไปหาเขาน่ะ ไม่ใช่เพราะ

เขาพิศวาสหรอกนะ แต่เป็นเพราะบารมีของพ่อยังไงล่ะ”

คำพูดของพี่สาวทำให้พราวฟ้าเจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ หล่อน

พยายามเก็บช่อนนํ้าตาเอาไว้ก่อนจะโต้ตอบเสียงแข็งเพื่อปิดบังความ

ร้าวรานในใจของตนเอง

“พี่แพรวจะคิดยังไงก็ช่างเถอะ แต่ฉันบริสุทธิ์ใจชะอย่าง ฉันไม่

เคยคิดที่จะแย่งพี่รามหรือผู้ชายคนอื่นๆ ของพี่แม้แต่คนเดียว แม้จะรู้อยู่

เต็มอกว่าพวกเขาถูกหลอกก็ตาม”

พูดจบพราวฟ้าก็เดินหนีไปทันที ปล่อยให้แพรวดาวมองตามหลัง

พลางกัดฟันด้วยความโกรธ จากนั้นจึงเดินตามไปกระชากไหล่บางให้

หยุดเดิน พอพราวฟ้าหันมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายก็หันหน้าหนีสายตา

ที่กรุ่นไปด้วยโทสะของพี่สาวอย่างเบื่อหน่าย

แพรวดาวคือลูกรักของพ่อ ส่วนหล่อนคือลูกชัง ไม่ว่าแพรวดาวจะ

พูดหรือทำอะไร พ่อก็จะเห็นดีเห็นงามไปด้วย ต่างจากหล่อนที่ทำอะไร

ก็ผิดไปหมด

“นังพราว แกด่าฉันงั้นเหรอ!” แพรวดาวเงื้อมือขึ้นหมายจะตบ

หน้าน้องสาว

“ถ้าพี่ตบฉัน ฉันจะไม่มาดูต้นทางให้พี่อีก”

คำพูดของพราวฟ้าทำให้มือบางชะงักด้าง ก่อนจะสะบัดลงข้าง ตัวอย่างเดือดดาล พราวฟ้ามองการกระทำของพี่สาวอย่างระอา ก่อน จะหมุนตัวเดินกลับบ้านโดยไม่หันมามองแพรวดาวอีกเลย

“คิดว่าฉันกลัวแกหรือไงนังพราว!” แพรวดาวตะโกนไล่หลัง

น้องสาวพลางกระทืบเท้าเร่าๆ อย่างแค้นใจ ตอนนี้หญิงสาวไม่เหลือ

คราบนางเอกที่แสนอ่อนหวานแม้แต่น้อย แต่หล่อนคือนางมารร้ายที่

คอยจ้องจะขยํ้าหัวน้องสาวแท้ๆ ของตัวเองอย่างไร้ความปรานี

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)