ปายเสน่หา (ผักบุ้ง)

 

ก็รับไปดื่มอย่างไม่เกรงใจ ภาพความน่ารักของหญิงสาวก็ถูกลบคะแนน

ลงกึ่งหนึ่ง ชานโซเน่ไม่ชอบผู้หญิงดื่มเหล้า ทว่าครู่เดียวเท่านั้นเขาก็

ฉุกคิดได้ว่าวันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า คงไม่แปลกถ้าหากใครๆ อยากจะ

ดื่มเหล้าเพื่อเฉลิมฉลองกัน เธออาจไม่ได้ดื่มเป็นกิจวัตรประจำวันเหมือน

อย่างนิโคล่าก็ได้

ชายหนุ่มหวนคิดถึงอดีตภรรยาที่เป็นนักเที่ยวกลางคืน เธอชอบ

งานสังสรรค์ ตรงข้ามกับเขาที่ชอบพักผ่อนอยู่กับบ้านหรอไม่ก็ออกไป

ปิกนิกชมธรรมชาติมากกว่า ด้วยเหตุนี้เองนิโคล่าจึงไม่สามารถอยู่กิน

กับเขาได้นาน แต่งงานกันแค่ปีกว่าๆ ก็แยกทาง ทุกวันนี้เธอมีคนรักใหม่

เป็นคนที่เข้ากับเธอได้ในทุกๆ อย่าง ผิดกับเขาที่ไม่สามารถเปิดใจคบ

ใครอย่างจริงจังได้อีก ความรักที่เขาเคยบูชามันแตกสลายไปกับอากาศ

ตั้งแต่วันที่นิโคล่าเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป้าถ้าวออกจากบ้านไป

ไม่น่าเชื่อเลยว่าประตูหัวใจของเขาจะเปิดออกอีกครั้งเพราะ

สาวไทยหน้าหวานที่เพิ่งพบหน้ากัน

เสียงเพลงหมอลำจบลง ปานตะวันก็ก้าวลงมาสังสรรค์กับ

เพื่อนๆ ด้านล่างเวที พูดคุยหัวเราะสนุกสนาน ชานโซเน่ยังคงถ่ายภาพ

ของหญิงสาวไม่ขาด รู้สึกว่ารอยยิ้มหวานๆ ของเธอเขย่าฝุ่นละอองแห่ง

ความเจ็บปวดที่เกาะกุมอยู่รอบๆ หัวใจของเขาให้หลุดกระเด็นออกไป

เขาปรารถนาจะเริ่มด้นความสัมพันธ์กับเธอ แต่ในเวลาเดียวกันก็อด

กังวลไม่ได้ว่าอาจต้องพานพบกับความผิดหวังซ้ำสองเพราะเธอเป็น

สาวสวย...สวยจนเขากังวลว่าเธอจะไม่ชายตามองพ่อม่ายลูกติดอย่างเขา

 ระหว่างนั้นเอง เพื่อนชายของปานตะวันคนหนึ่งในงานปาร์ตี้ก็

สลับขึ้นไปร้องเพลงลูกทุ่งยอดฮิตที่ชานโซเน่ฟังไม่ออกแต่ก็รู้สึกว่า

ทำนองเพราะดี

“ตอนเมียไม่มีทำไม่ไม่เจอ...^,ให้พี่ต้องเพ้อ รักเธอเข้าเต็มอุรา โอ้ กามเทพ เสียบศรเข้าแล้วลิหนา น้องจ๊ะน้องจำ พี่มารักเจ้าหมดใจ”

ชานโซเน่ยังคงเพลินอยู่กับการถ่ายรูปสาวสวยชาวไทย หลังจาก

แยกทางกับนิโคล่า เขาไม่เคยถูกใจผู้หญิงคนไหนเท่านี้มาก่อนในชีวิต

อันที่จริงเธอมีเสน่ห์ยั่วยวนใจเขามากกว่านิโคล่าเสียอีก คงเพราะเธอมี

ผิวขาวเนียนแบบสาวเอเชีย มีดวงตากลมโตน่าค้นหาแบบที่เขาไม่ค่อย

พบเห็นบ่อยนักในอิตาลี รูปร่างแบบบางน่าทะนุถนอม ผิดกับนิโคล่า

ที่สูงเพรียวโดดเด่น สวยเฉี่ยวตามสไตล์นางแบบ ตอนแรกเขาก็รู้สึกว่า

นิโคล่าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด เขาหลงรักนิโคล่าตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเธอ

บนปกนิตยสารฉบับหนึ่ง และไม่คาดฝันว่าจะไค้พบเธอมาชมเกมการ

แข่งขันฟุตบอลนัดสำคัญของสโมสรที่เขาเคยเป็นผู้จัดการทีม

ครั้งแรกที่พบกันนั้น สายตาของนิโคล่าไม่ไค้ปิดบังลักนิดว่ามี

ความสนใจจะเริ่มต้นความสัมพันธ์กับเขา ชานโซเน่รู้สึกเหมือนฝัน เขา

ไม่รีรอที่จะทำความรู้จักกับเธอ และขอเธอแต่งงานในสามเดือนต่อมา

ตอนนี้เขายอมรับกับตัวเองว่าตัดสินใจง่ายเกินไป รักเร็ว รักแรง ไม่รู้จัก

เรียนรู้นิสัยใจคอกันให้ดีเสียก่อน สุดท้ายชีวิตคู่ถึงไค้จบลงด้วยการ

เลิกรา

แต่ชานโซเน่เพิ่งค้นพบความจริงเมือไม¹กี่นาทีก่อนหน้านี้เองว่า

ลึกๆ ของเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงสูงเพรียวสวยเฉี่ยวแบบนิโคล่าเท่าไรนัก

ผู้หญิงตัวเล็กๆ ตาโต ฉบับกระเป้าแบบนี้ต่างหากที่มีเสน่ห์น่าค้นหา

“สิบ เก้า แปด เจ็ด...” เสียงนับถอยหลังพร้อมใจกันจังขึ้นจาก

ทั่วทุกสารทิศ ชานโซเน่จึงเพิ่งหลุดออกจากบ่วงเสน่หาของนางฟ้า เขา

มัวถ่ายรูปเธอจนลืมเวลาไปเลย

ตอนนี้เห็นเธอยืนถือโคมแบบที่ลอยอยู่บนอากาศเรียงแถวหน้า กระดานกับเพื่อนๆ บนโคมแต่ละใบพ่นสเปรย์สีดำเป็นตัวอักษรคำว่า

 ‘Edu - Eng’ เอาไว้ใบละหนึ่งตัวอักษร นำมาผูกเรียงร้อยต่อกัน โดยที่

หญิงสาวกับเพื่อนๆ ช่วยกันถือแล้วจุดไฟข้างใน ก่อนจะปล่อยให้มัน

ลอยขึ้นฟ้าเป็นพวงติดกันไปตอนที่นับถอยหลังถึงวินาทีสุดท้ายพอดี

“สาม สอง หนึ่ง...แฮปปีนิวเยียร์!”

เสียงเฮดังขึ้นจากทั่วทุกสารทิศ พร้อมดอกไม้ไฟมากมายที่ถูกจุด

ขึ้นบนฟ้าแล้วแตกกระจายออกมาเป็นสีสันต่างๆ สวยงามละลานตาไป

หมด นางฟ้าของชานโซเน่ยืนปรบมือ หัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อเห็น

โคมที่ตนเองปล่อยขึ้นฟ้าไปกับเพื่อนๆ ลอยละลิ่วไปอย่างสวยงาม

ท่ามกลางแผ่นฟ้าสีดำที่มีสีสันสดใสของดอกไม้ไฟประดับเอาไว้ โดดเด่น

กว่าโคมใบอื่นๆ ที่ลอยอยู่อย่างโดดเดี่ยว ชานโซเน่ไม่รอช้าที่จะแอบถ่าย

ภาพเธอเอาไว้อีกหลายใบ เขาชอบเวลาเธอยิ้มและหัวเราะที่สุด ทว่า

ระหว่างกำลังเพลินอยู่กับการถ่ายรูปสาวสวย มือหนาของใครคนหนึ่ง

ก็เดินมาโอบลงตรงไหล่ของชานโซเน่

“ไง”

ชานโซเน่ละสายตาจากกล้องก็เห็นเป็นเพื่อนรักของเขานั่นเอง

สเตฟาโน่ส่งเบียร์ให้เขากระป้องหนึ่งพร้อมกล่าวสวัสดีปีใหม่เป็นภาษา

อิตาลี

“บวน อันโน่” ชานโซเน่กล่าวตอบพร้อมยิ้ม เขาละมือจากกล้อง

ถ่ายรูปคู่ใจ ปล่อยให้ห้อยไว้ที่คอแล้วรับกระป้องเบียร์มาเปิดดื่ม

“สนใจเธอหรือ”

“นายหมายถึงใคร?” ชานโซเน่ทวนถามเสียงเรียบ ขณะที่

สเตฟาโน่ชำเลืองไปยังปานตะวันที่ยังฉลองปีใหม่อยู่กับเพื่อนๆ ของเธอ

บนแพไม้ไผ่ริมนํ้า

“ก็เธอไง ฉันเห็นนะว่าเมื่อครู่นายมองเธอตาเป็นมัน”

“ขนาดนั้นเชียว?”

“ยิ่งกว่านั้นอีก สายตานายแทบจะกลืนเธอเข้าไปทั้งตัวอยู่แล้วนี่”

สเตฟาโน่เอาศอกกระทุ้งเพื่อนเบาๆ “ติดต่อให้เอาไหม”

“ไร้สาระน่า” ชานโซเน่ดัดบท เขาถูกใจสาวสวยคนนั้นมากก็จริง

แต่อีกใจกลับกังวลเมื่อนึกถึงอดีตรักอันขมขื่นจนไม่มีความกล้าพอจะ

เริ่มต้นใหม่กับใครโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่เพิ่งพบหน้ากันครั้งแรก เธอ

อาจจะเป็นพวกสวยแต่รูปจูบไม่หอมเหมือนนิโคล่าก็ไต้ อีกอย่าง

เขาแค่มาพักผ่อนที่เมืองไทยสองสามวัน ประเดี๋ยวก็ต้องกลับอิตาลีแล้ว คงไม่มี

โอกาสไต้พบเธอหรือทำความรู้จักกับเธอให้ลึกซึ้งอย่างที่ต้องการ

“นายไม่ต้องช่วยนลินต้อนรับลูกค้าหรือไง” ชานโซเน่เปลี่ยนเรื่อง

ส่วนทางอดีตนักฟุตบอลหนุ่มเมื่อเห็นว่ายุไม่ขึ้นก็คล้อยตามนํ้าไป

“ก็เห็นว่านายนั่งอยู่คนเดียว ฉันเลยปลีกตัวเอาเบียร์มาให้ เป็น ไงบ้าง ถนนคนเดิน”

“ก็สมชื่อของมันดี” ชานโซเนิกล่าวพร้อมยิ้มเมื่อนึกถึงถนนที่เต็ม

ไปด้วยร้านขายของที่ระลึกขนาบสองข้างทาง ผู้คนพลุกพล่านจนแทบ

จะอัดกันเป็นปลากระปอง แต่ถึงจะแออัดไปหน่อย ทว่าอากาศเย็นๆ ใน

ช่วงปีใหม่ก็ไม¹ไต้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดนัก ทั้งยังอารมณ์ดีเป็นพิเศษกับ

การถ่ายภาพของที่ระลึกแปลกๆ ในอำเภอปายไปอวดคาร์โล ลูกชาย

วัยแปดขวบของเขา

“ฉันดีใจที่นายชอบ ว่างๆ ชวนเจ้าตัวเล็กมาเที่ยวด้วยสิ”

“หมอนั่นต้องอยากมาแน่” ชานโซเน่นั่นใจ เขารู้ว่าคาร์โลมีรสนิยม พลายอย่างคล้ายคลึงกับเขา เช่น การเที่ยวชมธรรมชาติ การถ่ายภาพ

การเล่นฟุตบอล ฯลฯ คาร์โลไม่ชอบงานลังสรรค์ไม่มีอะไรเหมือน

นิโคล่าเลยลักอย่างนอกจากเค้าโครงหน้าที่ค่อนไปทางมารดามากกว่า

“ถ้ามาเมื่อไรก็โทร. บอกฉันไค้ตลอด 24 ชั่วโมง” สเตฟาโน่พูด

พลางหันไปมองภรรยาที่กำลังง่วนอยู่กับการชงเครื่องดื่มให้ลูกค้าที่บาร์

เหล้าริมนํ้า “แต่ตอนนี้เห็นทีว่าฉันต้องกลับไปช่วยนลินก่อนแล้ว สนใจ

ไปนั่งด้วยกันที่บาร์ไหมล่ะ”

สเตฟาโน่หันกลับมาถาม ชานโซเน่ก็ยิ้มกว้าง

“ตามสบายเถอะ ฉันว่าถ่ายรูปต่ออีกลักพักก็จะเข้านอน” ว่าแล้ว

ชานโซเน่ก็ล้อเลียนประโยคที¹เพื่อนรักของเขาเคยกล่าวผ่านทางโทรศัพท์

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)