One Love,One Lie หลอกรักวางกับดักหัวใจยัยตัวโกง

 

ฉันเดินแหวกผู้คนที่กำลังขยับร่างกายเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลง บีตแรงๆ อย่างเมามันเข้าไปยังส่วนวีไอพีของคลับ ที่ฉันเลือกสถานที่ที่มี คนพลุกพล่านอย่างไนต์คลับมาเป็นสถานที่นัดพบกับ Mr. แคชเชียร์นั่น ก็เนื่องจากว่าคนยิ่งเยอะก็ยิ่งดี...เพราะไม่มีใครจำใครได้เลยยังไงล่ะ

และที่ฉันต้องปกปิดหน้าตา ซื่อเสียงเรียงนาม และตัวตนที่แท้จริง ของตัวเองเอาไว้ก็เพื่อไม่ไหใครสาวมาถึงตัวฉันไต้ยังไงล่ะ ฉันจ่ายสด และจะเป็นฝ่ายติดต่อไปหา 'ผู้ร่วมงาน^, ทั้งหลายเองโดยจงใจใช้ บทtraceable Call หรือสายที่ไม่ระบุเบอร์และติดตามไม่ไต้เพื่อไม่ให้ ใครติดต่อฉันไต้ ฉันเป็นเหมือน Ms. Nobody ผู้หญิงลึกลับที่คล้ายกับ ไร้ตัวตน...

...แต่ถึงอย่างนั่นฉันก็แทรกซึมอยู่ในหมู่ผู้คนอยู่ตลอดล่ะนะ แค่ ไม่มีคนรู้จักฉันเท่านั่นเอง

ว่าแต่ทำไม Mr. แคชเชียร์ถึงยังไม่โผล่ศีรษะมา -_-A ฉันเดินไป นั่งโต๊ะริมซ้ายสุดพร้อมกับสั่ง Bloody Mary มาหนึ่งแก้วแล้วทรุดตัวลง นั่งไขว่ห้างกระดิกขารอ เวลานัดของฉันคือห้าทุ่มสิบเอ็ดนาที แล้วหมอนั่น คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าผิดนัดฉัน

ฉันหยิบ BlackBerry ออกมากดโทรออกไปยังเบอร์ล่าสุดที่ฉันเพิ่ง จะโทรหาด้วยความหงุดหงิด คราวนี้เสียงรอสายตังอยู่นานมาก...นานเสีย จนฉันคิดว่ามันเกือบจะตัดไปแล้ว ตอนนั่นเองที่เขากดรับ

(...ฮัลโหล)

"ฉันให้เวลานายสามสิบวินาที ถ้าหากไม่โผล่หน้ามาให้ฉันเห็น ฉันจะ..."

(ฉันอยู่นี่)

เสียงที่ปลายสายราบเรียบยิ่งกว่าผืนนํ้านิ่งสนิท ฉันนิ่วหน้าด้วยความ แปลกใจเมื่อเสียงนั่นไม่เหมือนกับเสียงที่ฉันเคยไต้ยินเลย หนำซามันยัง แปลกประหลาดเพราะฉันไต้ยินเสียงของตัวเองสะท้อนมาจากปลายสาย ด้วย นั่นหมายความว่า...!!!

"เธอเองสินะ...คุณอาชญากร" ทันทีที่ฉันหันหน้าไปด้านหลังก็ สบตาเข้ากับดวงตาสีเทาดำคู่สวยที่มีเสน่ห์ร้ายกาจราวกับปีศาจร้าย

เข้าอย่างจังจนทั้งร่างคล้ายถูกตอกหมุดตรึงไว้กับพื้น แน่นิ่งไม่ขยับสักนิด ใบหน้าหล่อเหลาจนน่าตกตะลึงของคนตรงหน้าทั้งเย็นซาราบเรียบราวกับ ปราศจากซึ่งอารมณ์ใดๆ เขาเท้าแขนเข้ากับโซฟาพลางจ้องหน้าฉันนิ่ง... และแม้เส้นผมสีดำสนิทที่ยาวลงมาปรกหน้าหน่อยๆ นั่นจะทำให้มองเห็น หน้าเขาได้ไม่ซัด...ฉันกลับสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่รั้งไว้ไม่ให้ คนมองสามารถละลายตาไปจากใบหน้ามีเสน่ห์มหาศาลของเขาได้เลย แม้แต่วินาทีเดียว

เขา...เป็นใครกัน!?!

"นายเป็นใคร" ทันทีที่ตั้งสติได้ ฉันก็หรี่ตาสำรวจคนตรงหน้าอย่าง ระแวดระวังทันที ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม...ในหัวฉันพยายามคิดหา คำตอบอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั้งคนตรงหน้าลดโทรศัพท์มือถือที่คาดว่าเป็น ของ 'Mr. แคชเชียร์^, ลงแล้วตอบคำถามของฉันด้วยใบหน้านิ่งเฉย "ฉันไม่จำเป็นต้องแนะน่าตัวกับอาชญากร"

"แหม...'พูดอะไรของนายน่ะ อาชญากรอะไรกัน อยู่ดีๆ มาพูดจา ร้ายกาจใส่ผู้หญิงอย่างนี้ใช่ไม่ได้เลยนะ"

"เสียใจด้วยนะ แต่คำพูดของเธอมันไร้สาระสิ้นดี^,, ผู้ชายที่มีนัยน์ตา สีเทาคำแสนจะร้ายกาจซัดฉันเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา จากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตแล้วชูให้ฉันดู ทันทีที่ฉันเห็นว่ามันคืออะไร สมอง ฉันก็รู้สึกเครียดขมึงพื้นมาทันที "เธอจำ'ไอ้^,นี่ได้ใช่มั้ยล่ะ"

"ฉันไม่รู้เรื่อง"

"ถ้าเธอความจำเสื่อมกะทันหัน ฉันจะบอกให้เอาบุญก็ได้...นี่ก็คือ สกิมเมอร์ที่เธอให้ลูกน้องกระจอกของเธอมาใช้ขโมยบัตรเครดิตของคนอื่น ไงล่ะ...ทีนี้จำได้หรือยัง"

"มากล่าวหากันลอยๆ อย่างนี้ใช้ไม่'ได้เลยนะ"

"เธอเป็นคนติดต่อเข้ามายังโทรศัพท์ของลูกน้องเธอ และนัดให้ ออกมาเจอที่นี่...คิดว่าฉันจะสะเพร่าขนาดไม่เก็บหลักฐานไว้หรือไง" เขา ก้มหน้าลงมาพูดกับฉันใกล้ๆ เพราะเสียงเพลงในผับยังคงตังกระหึ่ม...ฉัน รู้สึกโมโหเมื่อพบว่ากลิ่นนํ้าหอมสุดเซ็กซี่เย้ายวนใจของเขามันกำลังเข้ามา
ปั่นป่วนฉัน บ้าซะมัด...ตั้งสติหน่อยสิเล็กซี่! คิดสิ...คิด! "โทษลูกน้องกระจอก ของเธอแล้วกันนะที่ด้นมาหาเรื่องฉันในวันที่ฉันอารมณ์ไม่ดีน่ะ^,,

"คิก...แล้วยังไงล่ะ นายจับหมอนั่นได้ ก็เลยอยากจะสาวมาถึง คนบงการอย่างนั่นเหรอ" ฉันผุดยิ้มเยือกเย็นที่มุมปากก่อนจะลากสายตาไป จ้องตาเขาอย่างท้าทาย "ก็อย่างว่าล่ะนะ...เจ้านั่นมันโง่ ฉันก็ไม่ได้คิดว่า จะมีประโยชน์อะไรมากมายอยู่แล้ว แต่มันน่าโมโหนักที่ดันขายเรื่องฉันให้ นาย..." ฉันลากเสียงยาวพร้อมกับมองหน้าเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย "แต่ว่าอุตส่าห์ลงทุนล่อฉันออกมาถึงนี่...ต้องการอะไรล่ะคะสุดหล่อ AA" "คิดว่าตำรวจคงอยากฟังเรื่องของเธอพอดูเลยล่ะ"

"แหม ใจคอนายจะจับผู้หญิงบอบบางน่าสงสารอย่างฉันล่งตำรวจ งั้นเหรอ จะใจดำเกินไปหน่อยแล้วนั่ง" ฉันแกล้งพูดเสียงสั่นเครืออย่างเสแสร้ง หากแววตาของเขาก็ยังคงเย็นซาไร้อารมณ์อยู่เซ่นเคย หึ...ไม่คิดจะปล่อย ฉันไปแต่แรกแล้วสินะ ถ้าอย่างนั่นก็ไต้...

ฉันเหยียดยิ้มยั่วยวนที่มุมปากก่อนจะยื่นมือไปแตะเบาๆ ที่ใบหน้า เขาแล้วกระซิบถามเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูอย่างจงใจ "ถ้าฉันจ่ายค่าปิดปาก ให้นายอย่างงามล่ะ"

คนถูกถามเงียบไปอึดใจหนึ่งพลางใช้ช่วงเวลานั่นมองหน้าฉันด้วย ดวงตาที่อ่านไม่ออก...จนกระทั่งเขาเปิดปากพูดยิ้นในที่สุด "จ่ายด้วยอะไร"

ทันทีที่ไต้ยินคำถามของเขา ฉันก็ตอบคำถามนั่นด้วยการลุกยิ้นยืน แล้วกระซากคอเสื้อเขาก่อนจะผลักร่างเขาไปซนกับผนังต้านหลังด้งตึง ฉัน ก้าวตามไปประชิดเขาที่ยังคงอึ้งกับการกระทำของฉัน...พร้อมกับทาบทับ ริมฝีปากหวานเชื่อมของตัวเองลงบนริมฝีปากร้อนจัดน่าหลงใหลของผู้ชาย ที่มีเสน่ห์ร้ายกาจราวกับปีศาจคนนี้อย่างรวดเร็วโดยไม่รอให้เขาตั้งตัว...

กลิ่นน้ำหอมสุดเซ็กซี่ที่ผสมผสานกับรสขมฝาดเฝื่อนของวิสกี้ที่ ริมปีปากของเขาทำให้ฉันเสียการควบคุมไปชั่วขณะหนึ่ง แต่เพราะฉัน ไม่สามารถเสียจังหวะและบังเหียนของเกมให้กับเขาไต้ ฉันจึงสอดมือ เข้าไปใต้กลุ่มผมสีดำสนิทของเขาแล้วดึงรั้งให้เข้ามาใกล้มากขึ้น พร้อมทั่ง

ท้าทายเขาด้วยสัมผัสร้อนแรงของฉันเอง

"...คิดจะเล่นอะไร...ลูกไม้ตื้นๆ อย่างนี้ไม่ได้ผลหรอก" ผู้ชายร้ายกาจ เย็นซาถอนริม'ฝีปากออกห่างก่อนจะพูดเสียงตา ฉันคลี่รอยยิ้มหยันที่ มุมปากพร้อมกับแตะเบาๆ ที่ริมฝีปากเขาแล้วลากเรื่อยลงไปถึงคอเสื้อเชิ้ต สีดำที่ถูกปลดกระดุมลงมาสองเม็ด "ไม่ได้ผลจริงๆ น่ะเหรอ"

"แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ" ฉันถามพร้อมกับปลดกระดุมเม็ดที่สามออก เผยให้เห็นแผงอกกว้างสุดเซ็กซี่ของเขาชัดเจนยิ่งชิ้น เสียงเพลงที่ดังอยู่เป็น แบ็กกราวนด์ยิ่งทำให้หัวใจฉันเต้นแรงและเร็วขึ้น...พอๆ กับผู้ชายตรงหน้า นี่เลย "...เริ่มหวั่นไหวชิ้นมาบ้างหรือยัง" ฉันยื่นหน้าเข้าไปกระซิบถามเขา ที่ข้างหูพร้อมกับถือโอกาสนั้นงับเบาๆ ที่ใบหูเขา ลมหายใจของผู้ชาย ตรงหน้าเริ่มขาดห้วงตอนที่มือฉันยังซุกซนไม่เลิก...ควานหาอะไรบางอย่าง ที่ฉันสังเกตเห็นแต่แรกแล้วว่าเขามี...

"ไม่ใช่ตรงนั้น...ตรงนี้ต่างหาก" แต่แล้วเสียงที่ราวกับเสียงของปีศาจ ร้ายก็ดังชิ้นเสียก่อนที่ฉันจะชิงเอาของที่ต้องการมาจากเขาได้ และตอน ที่ฉันเผลอแค่ไม่กี่วินาทีนั้นเอง ร่างฉันก็ถูกผลักไปกระแทกกับผนัง พร้อมกับที่เขาทาบมือลงกับผนังแล้วหยุดทุกการเคลื่อนไหวของฉันไว้ด้วย ของเพียงอย่างเดียว

ปีนสีดำมะเมื่อมกระบอกหนึ่งนั้นเองที่เขาใช้หยุดฉันไว้!

ตั้งแต่ตอนที่เขาเดินเข้ามาถึงตัวฉัน ฉันก็สังเกตเห็นไต้ทันทีว่าเขา พกมันมาด้วย...ซึ่งนั้นทำให้เขายิ่งกลายเป็นบุคคลอันตรายกว่าเดิม ไม่ว่า เขาจะเป็นใครก็ตาม แต่เขามีปีน...หนำซํ้ายังสามารถพกมันเข้ามาถึงในนี้ ที่มีกฎห้ามพกอาวุธได้ด้วย

"เป็นถึงอาชญากรอัจฉริยะ...คิดจะใช้แผนแบบนั้นมาล่อลวงฉันหรือไง หึ...นำสมเพชเป็นบ้า"

ฉันรู้สึกโมโหจี๊ดจนเผลอกระซากคอเสื้อเขาเข้ามาใกล้อย่างแรงด้วย ความลืมตัวและลืมกลัวปีน "อย่าดูถูกกันให้มากนักนะสุดหล่อ..."

 

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)