Secret Key ปริศนารักกุญแจหัวใจของยัยจอมเท่(เจ้าปลาน้อย) (ชุด Bad guy)

บทนำ

ฉันรีบสาวเท้าวิ่งไปที่โรงพยาบาลในทันทีหลังจากทราบข่าวว่า คุณตาที่ฉันมักคอยไปเยี่ยมอยู่เสมอที่บ้านพักท้ายหมู่บ้านล้มป่วยลง อาการย่ำแย่ร่อแร่เหลือคณานับ และเมื่อมาถึง ฉันพุ่งตรงไปยังเตียง ผู้ป่วยอนาถาที่มีเพียงคุณหมอและนางพยาบาลยืนเฝ้าอาการอยู่สองคน ไม่มีแม้แต่ญาติสนิท วินาทีนี้ไม่มีใครมาเยี่ยมเลยนอกจากฉัน

"ตาแระ"

คุณตาที่นอนรอความตายพอเห็นฉันก็แสดงความดีใจออกมาทาง สายตา ฉันเอื้อมไปจับมือคุณตาที่แม้แต่แรงจะบีบมือฉันกลับยังไม่มีด้วย ความเศร้าสร้อย

"มาแล้วเหรอที่รัก"

"ทำไมอยู่ดีๆ ถึงล้มป่วยลงได้ล่ะคะคุณตา ท'ATT"

"ไม่มีใครฝืนสังขารอันไม่เที่ยงไปได้หรอกที่รัก... ตาแระคนนี้ดีใจ นะที่ได้เจอหนูอีกครั้ง"

"ถ้าคนในหมู่บ้านไม่บอกที่รัก ที่รักคงไม่มีทางรู้ ก็เมื่อเช้าคุณตายัง อาการดีๆ อยู่เลย"

ฉันพูดไปก็ร้องให้ไป คุณตาเอื้อมมืออันสั่นเทาอีกช้างมาลูบหัวฉัน

ที่ก้มลงตาแล้วร้องไห้ตัวโยน "อย่าร้องไห้นะที่รัก"

"แล้วจะให้ที่รักหัวเราะที่คุณตากำลังเป็นแบบนี้หรือไงกัน TT^ATT คุณตาอย่าเป็นอะไรนะ วันนี้ที่รักจิ๊กอูโน สแต็กโกของที่โรงเรียนมาเล่น กับคุณตาด้วย"

"อยากเล่นด้วยจัง แต่ขนาดจะลุกขึ้นนั่งตายังไม่มีแรงเลยที่รัก... ตาดีใจนะที่ที่รักร้องไห้ให้ตาแป๊ะคนนี้ที่ไม่มีแม้แต่ลูกหลานมาเยี่ยมสักคน ทั้งๆ ที่ที่รักไม่ได้เป็นอะไรกับตาเลย"

"ก็ตาแป๊ะเป็นคุณตาใจดีที่ชอบเล่นกับที่รักนี่คะ TT^ATT"

"เด็กน้อยที่น่าสงสารของตา... แม้ตาจะตายจากไปแต่ตาสัญญาว่า จะรักหนูไม่เปลี่ยนนะ"

คุณตาพยักหน้าให้คุณหมอ บุรุษในเสื้อกาวน์สีขาวหยิบอะไร บางอย่างล่งมาให้ฉัน มันคือกุญแจบ้านที่แกะสลักเป็นลวดลายสวยงาม ประตับไปด้วยเพชรแพรวพราวสุกสกาวมากมายละม้ายดาวพระศุกร์ สุดแสนอำไพ-

ไม่...นี่ไม่ใช่เวลามาร้องเพลง ฉันควรจะร้องไห้เท่านั้น T_T "กุญแจอะไรคะคุณตา"

"ตาตั้งซื่อให้มันว่า 'Secret Key' กุญแจแห่งความสับ"

"แล้วให้ที่รักทำไมกัน"

"มันเป็นสิ่งเดียวที่ตาจะแสดงความรักต่อหนูได้ หนูจะรู้เองภายหลัง ว่ากุญแจดอกนี้มีความสำคัญอย่างไร... อย่างน้อยถือว่านี่เป็นเกมสุดท้าย ที่ตาจะได้เล่นกับที่รักก่อนจะตายจากไป"

"เกมอะไรกันคะคุณตา"

"เกมหาตัวตน"

"ตัวตน? ตัวตนอะไรคะคุณตา"

"แล้วหนูจะรู้เอง"

คุณตาเริ่มซักกระตุกแหง็กๆ =0= ก่อนจะพยายามรวบมือฉันเอาไว้ พร้อมกับพูดเฮือกสุดท้าย

"จำไว้นะที่รัก กุญแจดอกนี้ต้องรักษามันเหมือนชีวิตของที่รัก และ เมื่อ'ไหร่ที่ที่รักคิดจะมอบกุญแจดอกนี้ให้ใคร นั่นหมายความว่าเขาคนนั้น คือชีวิตและหัวใจของที่รักเท่านั่น...ครอก!"

แล้วคุณตาก็หมดลมพร้อมด้วยเสียงครอก ตอนแรกฉันนึกว่า คุณตาแกล้งทำเหมือนในละครเลยหลุดหัวเราะออกมาทั้งๆ ที่นํ้าตายัง นองหน้าเพราะปรับอารมณ์ไม่ทัน ก่อนจะเขย่าๆ ตัวคุณตา แต่เขย่า เท่าไหร่ก็ไม่ตื่น จนกระทั้งคุณหมอเอาผ้าปิดหน้าเท่านั่นแหละถึงทำให้ ฉัน รู้

"ท่านเสียแล้วครับ"

"ไม่นะคะ คุณตา!"

ฉันร้องลั่นออกมาจนคนทั้งห้องมองด้วยความสงสารจับใจ คุณตาที่ คอยเล่นเป็นเพื่อนฉันในตอนนี้ไม่อยู่แล้ว ทิ้งกุญแจดอกเดียวไว้เป็นของ ต่างหน้าเพียงเท่านั่น

"Secret Key"

1
พินัยกรรม

หนึ่งเดือนหลังจากนั่น...

"กลับมาแล้วค่า เอ?"

หลังจากสอบไฟนอลวันสุดท้ายจบอย่างมีความสุข ฉันที่เพิ่งกลับมา ถึงบ้านก็ต้องแปลกใจเมื่อได้พบกับคนแปลกหน้าในชุดดูดีนั่งคุยกับพ่ออยู่ ในห้องรับแขกกันอย่างซีเรียส

"ที่รัก มานั่งก่อนสิลูก นี่คุณเสมอ เป็นทนายความ"

ฉันยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตามคำซวน ของพ่อ ยังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะได้คุยกันต่อ ฉันก็พูดแทรก'ขึ้นมากลาง'วง ซะซะซ่าอย่างกับตัวเองเป็นเด็กจินตนาการลํ้าเลิศเสียก่อน

"พ่อเชิญทนายมาทำพินัยกรรมเหรอคะ <ว_๐"

"ใช่ มันเกี่ยวกับเรื่องพินัยกรรม แต่พ่อไม่ได้ทำ"

"ถ้าพ่อไม่ทำแล้วใครจะทำ พ่อป่วยเหรอคะ เป็นนิ่ว สิวขึ้น ผื่นจาก งูสวัด หัดจากเด็กทารก พยาธิจากซกเล็ก หรือเป็นมะเริงที่ปีกมดลูกคะ?"

"แต่ละโรคฟังแล้วน่าตายมากเลยนะ... เปล่า! ฟังคนอื่นเขาพูดก่อน แล้วค่อยจินตนาการได้ไหมเราน่ะ"

"อ้าว ไม่ใช่เหรอ T^AT"

"เรียนคุณหนูที่รักครับ"

น้ำเสียงสุขุมนุ่มลึกของคุณทนายอาคันตุกะคนใหม่เอ่ยขึ้น ทำเอา ฉันกับพ่อถึงกับเงียบฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ รอยยิ้มที่ดูเป็นผู้ใหญ่นั้นทำให้

ฉันรู้สึกเกร็งขึ้นมาซะงั้น =0 =

"คุณพ่อของคุณหนูที่รักไม่ได้ทำพินัยกรรมอะไรไว้หรอกครับ วันนี้ ผมมาคุยเรื่องพินัยกรรมที่มีคนอื่นทำเอาไว้ให้คุณหนูที่รักต่างหากครับ" "หา?"

"พินัยกรรมของคุณอัยการ รวยเลิศล้น"

"เป็นใครกันคะ"

"ก็ตาแป๊ะ คุณตาที่คุณหนูที่รักเป็นเพื่อนเล่นกับแกไงล่ะครับ" เปรี้ยง!

เสียงฟ้าผ่าในหัวสมองฉันดังขึ้นอย่างกับเพลงประกอบของ ลิงหไกรภพ ฉันเบิกตาโพลงเอามือขึ้นปิดปากบ่งบอกถึงอาการตกใจ สุดขีด ฟังผิดหรือเปล่าวะ ตาแปิะ?

"อัยการ รวยเลิศล้นคือตาแป๊ะ แล้วมันเกี่ยวกับหนูยังไงอ่ะ^,,

"คุณอัยการได้ทำพินัยกรรมเอาไว้ครับ โดยระบุซื่อคุณหนูที่รักเป็น

ผู้มีสิทธิ์ชี้ขาดในพินัยกรรม"

"=()= ตาแป๊ะให้หนูเป็นผู้มีสิทธิ์ชี้ขาดในพินัยกรรม?" ฉันถามอย่าง สงสัย ตาโต โอ่โห หัวใจจะหล่น "เงินมันจะสักเท่าไหร่คะ ลำพังตาแป๊ะ เองยังอยู่แบบอดๆ อยากๆ เก็บเงินไว้ให้ลูกหลานแกเถอะค่ะ"

"ก็มีไม่มากหรอกครับ แต่ผมไม่อยากให้คุณหนูที่รักต้องสละสิทธิ์

ไปเพราะมันเป็นความตั้งใจของคุณอัยการ"

"ไม่มากนี่มันเท่าไหร่ครับคุณทนาย" พ่อฉัน "ก็...รวมสินทรัพย์ทั้งหมดที่สามารถแปลงสภาพเป็นเงินแล้ว มี ทั้งสิ้น..."

"ทั้งสิ้น?" ฉัน/พ่อ "สองหมื่นห้าพันล้านครับ"

ฉัน

__ -A" พ่อ

"ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่าครับ"

"ถ้าคุณต้องการเข้ามาในบ้านเพื่อพูดเรื่องบ้าๆ นี่ล่ะก็ อัญเชิญ ออกไปก่อนที่ผมจะไล่เตะคุณดีกว่า!"

พ่อเดินไปหยิบกระเป๋าเอกสารราคาแพงของคุณทนายแล้ว เหวี่ยงหวือออกไปนอกบ้าน คุณทนายถึงกับทำหน้าเหวอทันที "ผมพูดจริงๆ นะครับ"

"เป็นไปยังไงที่คนไทยจะรวยถึงขั้นมีเงินตั้งสองหมื่นห้าพันล้าน แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไงที่ตาลุงแก่ๆ ถีบซาเล้งไปวันๆ จะเป็นเจ้าของ เงินสองหมื่นห้าพันล้าน เชื่อก็บ้าแล้ว!"

"คุณอัยการ รวยเลิศล้นไม่ใช่คนไทยครับ!"

"นั่นก็พอมองออกจากตาที่ตี่จนแทบจะลืมไม่ขั้น แต่ยังไงมันก็ ทำใจให้เชื่อยาก สองหมื่นห้าพันล้านบาทนะไม่ใช่สองหมื่นห้าพันสตางค์ เดี๋ยวปั๊ดโบกหัวทิ่มเลย"

"ไม่ใช่บาทครับ แต่เป็นสองหมื่นห้าพันล้านเหรียญฮ่องกง"

"นั่นยิ่งไร้สาระใหญ่ ไปไป๊! เสียสุขภาพจิตหมด"

พ่อพยายามดุนหลังคุณทนายให้ออกไปจากบ้าน แต่คุณทนาย พยายามรั้งเท้าตัวเองไว้ตลอดเวลาพลางอธิบายไปด้วย

"ผมไม่ได้โกหก คุณอัยการเป็นเจ้าของธุรกิจบะหมี่กึ่งสำแจรูปที่ ประเทศจีนแสะมีหุ้นอีกมากมายที่สหรัฐอเมริกาครับ นั่นยังไม่รวมถึงเกาะ ส่วนตัวและอสังหาริมทรัพย์อีกจำนวนหนึ่ง ผมไม่ได้โกหกจริงๆ นะครับ"