Prince&Spy ขโมยหัวใจเจ้าชายเพลย์บอย

หญิงสาวคนแรก 'คิมโบจุง^,

อ๊ากกกกกก (TOT)o!!! แอกๆ แอกๆ

ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งลัดผ่านสถานที่ต่างๆ เพื่อให้ ห่างไกลออกไปเรื่อยๆ จากร่างของพวกผู้ชายที่วิ่งตามมาด้านหลังกัน เป็นกลุ่ม เธอวิ่งผ่านบ้านหลังเล็กหลังใหญ่หลังแล้วหลังเล่า แต่ก็ไม่มี ทีท่าว่าไอ้พวกผู้ชายกลุ่มนั้นจะเลิกวิ่งตามเธอเสียที...อ๊ากกกกกก TOT!! ฉันจะต้องวิ่งถึงวันพรุ่งนี้เลยมั้ยเนึ่ย! พ่อนะพ่อ! ไปพนันอะไรใครไว้อีก ล่ะคราวนี้ T^AT แล้วทันทีที่วิ่งกลับมาถึงบ้าน ฉันก็พบว่าข้าวของในบ้าน ถูก'รอค้นกระจัดกระจาย ส่วนไอ้พวกผู้ชายกลุ่มนั้นก็ยังคงวิ่งตามฉัน อย่างไม่ลดละ ทำไมชีวิตของ 'คิมโบจุง^, ต้องมาวิ่งหนีเหล่าคาราวานนี้ เอาเงินพวกนี้ด้วยนะ OTAT อออออออ!

พลั่ก!

"อ๊ากกก! อย่าเพิ่งมาซนฉันตอนนี้จะได้นั้ย >0<! คนกำลังหนีตาย โว้ย" ฉันว่าพลางละลํ่าละลั

กลุกขึ้นมาจากพื้นพลางมองหน้าผู้ชายร่างสูง ที่กำลังยืนมองฉันอยู่

"อาปา! 0_0! พ่อ! อ๊ากกก!! ไปๆ ไปให้พวกมันฆ่าเดี๋ยวนี้เลย! มันเปลี่ยนจากจะฆ่าพ่อมาฆ่าหนูอยู่แล้วนะ ไม่เอาด้วยแล้วงานนี้!" ฉัน พล่ามใส่ทันทีที่เห็นผู้เป็นพ่อยืนหอบอยู่ตรงหน้า

"รักพ่อมากเลยนะแกน่ะ หนีเร็วเข้าสิ! เดี๋ยวพวกมันก็ตามมาทัน หรอก!"

"พ่ออย่ามาทำเป็นพูดไปหน่อยเลย พ่อแพ้พนันอีกแล้วใช่มั้ย! พ่อ เอาเงินของหนูไปเล่นการพนันอีกแล้วใช่มั้ย TOT!"

"ทีแรกมือมันขึ้นนี่นา T-T พ่อก็รู้สึกผิดอยู่หรอกน่า"

"รู้สึกผิดอย่างเดียวมันพอเหรอพ่อ เอาเงินหนูคืนมาก่อนเซ่!! TOT" ฉันว่าพลางวิ่งไปด้วย โอกกก...มันช่างเป็นการวิ่งมาราธอนที่เลวร้าย เหลือเกิน TwT

"อ๊ากกก!!! มันจะตามมาทันอยู่แล้ว แกอย่าเพิ่งบ่นตอนนี้ได้มั้ย! TOT" "ไม่ให้บ่นได้ยังไงเล่า! พ่อเป็นคนทำให้หนูต้องหนีตายสุดฤทธิ์นะ ตอนเนี้ย TOT! ทำไมพ่อถึงได้เป็นคนแบบนี้นะ!!"

"พ่อยกบ้านให้พวกมันไปแล้วนี่ ทำไมหนี้มันยังไม่หมดสักทีฟระ^,, "ว่าไงนะ...พ่อยกบ้านให้พวกมันเหรอ! กรี้ดดด! พ่อ...อยากตาย ใช่มั้ย! กรี้ดดด!! แล้วนี่พ่อยังติดเงินพวกมันอยู่อีกเท่าไหร่!!"

"อีกแค่สิบล้านวอนเองนะลูก T-T ส่วนเงินที่ยืมลูกไป พ่อก็ใช้พวก มันไปหมดแล้ว ตอนนี้พ่อว่า...เราหนีตายกันก่อนเหอะ T^AT"

"ไมใช่เรา! พ่อคนเดียวต่างหาก TOT!! ส่วนหนูน่ะเขาเรียกว่าซวย!" "เฮ้ยๆ แยกกันตรงนี้แล้วกัน! จำไว้นะลูกรัก พ่อจะอยู่ช้างกาย ลูกเสมอ วันนี้ลูกไปหาที่นอนที่อื่นก่อนนะ แล้วเราคงได้เจอกันอีก พ่อรัก ลูกนะ"

"อ๊ากกกกกก! ไม่อาวววววว! TOT เอาเงินมาก่อนเซ่! แล้วจะให้ หนูไปอยู่ที่ไหนเล่า! TOT กรี้ดดดดตด!"

และแล้วชีวิตแสนบัดซบก็ได้เริ่มต้นขึ้น T-T คิมโบจุงผู้หิวโหย ไม่มีที่ซุกหัวนอนในคืนนี้! และจะไม่มีที่ซุกหัวนอนในคืนต่อๆ ไป ฉัน กลายเป็นคน¹ไม่มีบ้านนน TOT กรี้ดดด!! แถมผู้เป็นพ่อที่แสนเจ้าเล่ห์ก็

ยังเอ่ยคำลาจากไปพร้อมกับเงินก้อนสุดท้ายที่ยืมฉันไปใช้ไอ้พวกบ้านั่น หมดแล้ววว ไม่จริงงงงงง!! TOT

หญิงสาวคนที่สอง 'โจเซจิน^,

โครมมมมมมมมม!!

"ถ้าทำงานบ้านไม่เสเจก็อย่าสะเออะมานั่งดูโทรทัศน์!"

เสียงตวาดดังขึ้นภายในบ้าน แม่เลี้ยงที่ดุอย่างกับหลุดออกมาจาก นิทานเรื่องชินเดอเรลล่ากำลังตวาดเสียงดังใส่หน้าฉันที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ = _=A กว่าหกปีแล้วที่ฉันต้องทนหลังขดหลังแข็งทำงานบ้านทุกอย่าง แม้ว่าฐานะของบ้านฉันนั่นจะอยู่ในระดับปานกลาง แต่ฐานะของตัวฉัน มันกลับยิ่งกว่าคนรับใช้เสียอีก เพราะหลังจากที่แม่เสียชีวิต แม่เลี้ยงที่ ปากแดงแจ๊ดแจ๋คนนี้ก็เข้ามาบงการทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในบ้าน และฉัน ก็ต้อง...อดทนกับมัน =_=*

"ก็การบ้านวิชาสังคม อาจารย์เขาให้ดูข่าวนี่คะคุณบ้า เดี๋ยวก็จะ หมดช่วงข่าวแล้ว เซจินกลัวไม่มีงานล่งพรุ่งนี้ค่ะ"

"โกหก!! แกนี่มันถอดแบบนิสัยโกหกมาจากแม่แกใช่มั้ย! ขึ้เกียจ ทำงานบ้านแล้วยังมาโกหกว่าต้องทำการบ้าน แกมันนิสัยเสียแบบนี้เหรอ เนี่ย!"

"ถ้าจะว่าฉันนิสัยเสีย ก็ว่าฉันคนเดียวสิคะ มันไม่เกี่ยวกับแม่ฉัน สักหน่อย!"

"เฮอะ! อย่ามาสะเออะเกียงฉันนะ!" ว่าแล้วแม่เลี้ยงก็ผลักหัวฉัน อีกหนหนึ่ง อก...ขนหน้าแข้งเริ่มตั้ง! ใจเย็นไว้ยัยเซจิน =_=*

"ฉันไม่ไต้เกียงคุณนะ แต่คุณ¹ไม่มีสิทธิ์พูดถึงแม่ฉันแบบนั่น"

"แม่แกดีมาจากไหน! ถึงจะเป็นนางฟ้าแต่ตายไปแล้วมันกินไต้ เหรอ!! เฮอะ^,,

"ชีวิตของคุณที่มีอยู่มันก็ไม่มีคำเหมือนกันนั่นแหละ!! ชีวิตของแม่ ฉันที่ตายไปแล้วยังจะมีคำมากกว่าหนังหน้าเหี่ยวๆ ของคุณซะอีก!"

"กรี๊ดดดดดด ใครสั่งใครสอนให้แกพูดจาแบบนี้!! นังแพศยาแม่ของ แกใซ่มั้ย!"

"หยุดพูดถึงแม่ฉันเดี๋ยวนี้นะ ยัยหน้าเหี่ยว! เป็นแค่เมียน้อยก็ หัดเจียมตัวเองซะบ้าง ถามหน่อยเหอะ หกปีที่ผ่านมา...คุณเคยช่วย ทำงานอะไรบ้างมั้ย!!"

"กะ...แก!!"

"หุบปากไปเลยนะ ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!! ปากก็แดง เสื้อก็เห่ย ถามจริงๆ เหอะ ในบ้านนี้ก็มีแต่พ่อที่เป็นผู้ชายคนเดียว แล้วนี่ยังคิดจะ แต่งตัวเสี่ยวๆ ไว้ยั่วสวาทพ่อฉันอีกรึไง!!"

"กรี๊ดดดดดด!!!"

"พูดความจริงแค่นี้รับ¹ไม่ได้เรอะ บอก¹ไว้ก่อนนะยัยหน้าเหี่ยว จุสินทรีย์ได้เท้าฉันยังมีค่ามากกว่าแกซะอีก!^,,

"กรี๊ดดดดดดดดด!!"

"เอาเลยกรี๊ดเข้าไป ยัยโรคจิต!"

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเซจิน!!" เสียงดังจากตรงบันไดทำให้ความรุ่มร้อน ในตัวฉันลดลง เมื่อพ่อที่เพิ่งเดินลงมาจากบันไดกำลังยืนจ้องหน้าฉัน เขม็ง

"คุณคะ...ลูกสาวคุณด่าฉันแบบไม่ไว้หน้าเลยจริงๆ"

"ใครสั่งใครสอนให้แกเป็นคนแบบนี้!!" พ่อตะคอกใส่พร้อมทั้งเข้า มาเขย่าที่ตัวฉัน

"เชิญพ่อเสวยสุขกับยัยหน้าเหี่ยวนี่ให้พอใจไปเลย! ไม่รู้ว่าพ่อ หลงรักยัยนี่จนเอามาแทนที่แม่ผู้แสนดีของหนูได้ยังไง!!"

เพียะะะ!!

"แกไม่มีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์คนที่ฉันรัก!" เสียงตะคอกดังหลังจาก ที่ฝ่ามือของพ่อปะทะเข้ากับใบหน้าของฉัน

"งั้นก็เชิญรักกัน'ไห้ตาย¹ไปเลย หนูจะได้ไปจากบ้านนรกนี่สักที!! บ้านที่ทำให้หนูต้องอยู่ในสภาพของคนรับใช้และลูกกำพร้า!"

"ไปซะได้ก็ดี ฉันรอแกพดคำนี้มานานถึงหกปีแล้ว!" ยัยแม่เลี้ยงยัง

เถียงไม่เลิก ฉันจ้องตายัยหน้าเหี่ยวตาเขม็ง ก่อนจะแลบลิ้นปลิ้นตาให้ แล้วพูดขึ้นว่า...

"อีแก่มหาประลัย >0<!!"

ลิ้นคำนั้นแน่นอนว่านับตั้งแต่วันนี้...ฉันจะไม่มีที่อยู่อีกต่อไป TOT อ๊ากกกกกก!! ทำไมฉันไม่อดทนสักนิดนะ ทำไมยัย 'โจเซจิน^, ต้องมาระเบิด ใน'ปีที่หกนี้ด้วย TOT อ๊ากกกกกก!!

หญิงสาวคนที่สาม 'ชิมอีนอา^,

ลัลล้าลั้ลลาล้าลา... AOA ทันทีที่โรงเรียนเลิก หลังจากทำ ความสะอาดห้องเรียนเสร็จแล้ว ฉันก็รีบวิ่งลิ้ลลากลับบ้านในทันที อ้าอา- สุขกายสบายใจอะไรไม่เกินยัย 'ชิมอีนอา^, คนนี้ กร๊ากกก!! >0<!! ใน วันที่พระอาทิตย์เกือบลับขอบฟ้าเช่นนี้ ฉันเดินแกมวิ่งด้วยความสบายอก สบายใจ เดินลัดแม่น้ำที่ทอประกายเป็นสีล้มเกือบแดงเพราะแสงของ อาทิตย์ เดินลัดสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยผู้คนและบางครอบครัวที่พา กันมาออกกำลังกาย เย้ๆ วันนี้พ่อกับแม่บอกว่าจะมีเซอร์ไพรส์ >0<!! แล้วแบบนี้ฉันจะพลาดได้ไง >_<!

"พ่อ...แม่...หนูกลับมาแล้วค่า =0=;;"

"..." ไร้เสียงตอบรับใดๆ มีเพียงแต่เสียงลมหวิวผ่าน =_=A "พ่อ...แม่...เปิดประตูบ้านให้หน่อย =0=;;"

"..." ไปไหนกันหมดเนี่ย'? =_=A ดูทำทางชักจะแปลกๆ แล้วแระ งั้นปีนเข้าไปเองก็ได้ ของถนัดอยู่แล้ว >0< ทันทีที่คิดในใจเสร็จสรรพ ฉันก็สวมวิญญาณม้าดีดกะโหลก ปีนกำแพงนอกบ้านในสภาพที่นุ่ง

กระโปรงนักเรียนอยู่ทังอย่างนั้น มันช่างดูบากบันซะเหลือเกิน =_=*

"กรี้ดดดดดด...นี่เธอเป็น'ใครน่ะ!! เข้ามาทำอะไรในบ้านของฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!" ยัยปัาหัวหยิกตะโกนขึ้นทันทีที่เห็นฉัน อะไร'ของบัน'นี่ย =0=;; พูดออกมาได้ว่าบ้านของตัวเอง รู้สึกว่าจะลั้ลลาเกินไปแล้วนะบ้า ล้อเล่นแบบนี้ ยัยอีนราคนนี้ไม่ปลื้มอย่างแรง = =*

"ป๋า...นี่ป๋าเป็น'ใครเนี่ย แล้วพ่อกับแม่ของหนูอยู่ที่ไหนง่ะ -_-A แล้วทำไมบ้านมันเงียบๆ อ่ะบ้า"

"เด็กบ้านี่ กล้าดียังไงมาตามหาพ่อแม่ของเธอในบ้านของฉัน แปลกคนเสียจริง!"

"อ้าวบ้า! ก็นี่มันบ้าน'ของหนูอ่ะ บ้านั่นแหละมาทำอะไรที่นี่...บ้า เบ้ล่าเนี่ย =0="

"บ้านหลังนี้เป็นของฉันนะ!! สาบานได้ว่าฉันเพิ่งได้มันมา เมื่อวาน คุณชิมกับคุณนายชิมขายมันให้กับฉันเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน และฉันก็เพิ่ง ย้ายเข้ามาอยู่วันนี้!"

"พ่อกับแม่...ขายบ้านหลังนี้ให้บ้าเรอะ TOT!!!"

"รู้สึกว่าทั้งคุณชิมและคุณนายชิมจะย้ายไปอยู่ที่ญี่ป่นกันแล้วนะ แล้วเธอเป็นใครล่ะเนี่ย^,,

"แง้ๆๆๆ หนูเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของพวกเขาเซียวนะ! พวกเขาทำกับหนูแบบนี้ได้ยังไง!" กรี๊ดดดดดด!! ทำไมถึงทั้งฉันให้อยู่ที่ เกาหลีคนเดียว ทำไมถึงขายบ้านหลังนี้ให้กับคนอื่น!! พ่อกับแม่บ้าไป แล้ววว! ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของพวกเขานะ TOT!! โฮฮฮฮฮ...

"เออจริงสิ คุณนายชิมฝากจดหมายถึงลูกสาวของเขาเอาไว้นี่นา = =A ตกลงเธอเป็นลูกสาวตัวจริงสินะ?"

"เอาจดหมายมา!! ขืนซักข้าแม่จะเผาบ้านนี้ทั้งซะ! แง่งๆ^,, ฉันว่า พลางมองหน้ายัยบ้าอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้ออย่างบ้าคลั่ง ไม่ได้นะ! พ่อกับแม่ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง TATo!!

"นี่...จดหมายของเธอ อ่านเสเจแล้วก็เชิญออกไปจากบ้านฉันซะ เดี๋ยวรถขนเฟอร์นิเจอร์ของฉันจะมาแล้ว ขืนเธอมายืนเกะกะ ฉันคง จัดบ้านไม่เสเจแน่ๆ นี่ก็เย็นแล้วด้วย" ยัยบ้าว่าพลางปิดประดูกลับเข้า¹ไป ในบ้านดังเดิม ฉันมองกระดาษแผ่นหนึ่งที่อยู่ในมือพลางก้มหน้านิ่ง...

ถึงอึนฮา ลูกสาวเพียงคนเดียวของพ่อกับแม่

ตอนนี้ลูกคงกลับถึงบ้านแล้วใช่มั้ยลูก ยังเดินเหยียบนี้หมา

          (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)