A Sinful Melody บาปร้ายซ่อนรัก (ชุด Sweet Secret)

บทนำ

Shadow Scar

14 กุมภาพันธ์ 2013…

@ Arcadia University 10.13 P.M.

“ถ้างานเลิกเมื่อไหร่ก็โทรมาหาฉันนะ เดี๋ยวจะมารับ”

“...”

“...พาเล็ตต์?”

เสียงเรียกซ้ำทำให้ฉันสะดุ้งไปเล็กน้อยเพราะไม่ทันได้ฟัง ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมา...เมื่อหันไปมองก็พบว่าเชสเตอร์กำลังมองหน้าฉันอยู่ด้วยแววตากังวล

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดผิดปกตินะ หรือว่าไม่สบาย...”

“ไม่ ไม่เป็นไร แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆ น่ะ” ฉันโบกมือก่อนจะส่ายหน้าและพยายามฝืนยิ้มให้เขา...

จะให้เขารู้ไม่ได้ว่าฉันกำลังปิดบัง ‘ความลับ’ บางอย่างเอาไว้...

“แน่ใจเหรอ...ฉันว่าเรากลับไปนั่งกินไอติมที่บ้านน่าจะดีกว่า ไม่น่ามาปาร์ตี้อย่างนี้เลย”

และ ‘ความลับ’ นั้นก็กำลังจะกลับมากลืนกินฉันจนร่วงหล่นลงไปในความเจ็บปวดในอดีตอีกครั้ง...

“ฉันไม่อยากมีปัญหากับชมรมนี้น่ะ เห็นว่ามีแต่พวกคนใหญ่คนโต...ก็แค่แป๊บเดียวแหละ เข้าไปในงานพอให้รู้ว่ามาแล้วก็กลับ” ฉันตอบพลางยิ้มให้สดใสขึ้น จากนั้นจึงเอื้อมมือไปจับใบหน้าเขาเบาๆ “ไม่ต้องห่วงนะ”

“ถ้างั้นก็รีบไปรีบกลับนะครับ อย่าดื่มเยอะล่ะ ห้ามยุ่งกับพวกแมลงหวี่แมลงวันด้วยนะ” เชสเตอร์พูดด้วยรอยยิ้มพลางลูบผมฉัน จากนั้นจึงขยับเข้ามาจูบฉันเบาๆ ที่ริมฝีปาก “...Happy Valentine’s Day my love.”

คำพูดนั้นที่เป็นเหมือนถ้อยคำประชดประชันทั้งที่จริงๆ แล้วความหมายของมันนั้นแสนหวาน ฉันกดความรู้สึกเศร้าสร้อยในใจลงไป ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเขา “Happy Valentine’s Day… I love you.” จากนั้นจึงหยิบหน้ากากสีดำที่ประดับด้วยขนนกดูหรูหราแต่ก็น่ากลัวอย่างประหลาดขึ้นมาใส่โดยมีเชสเตอร์ช่วยจัดผมให้ เมื่อเรียบร้อยแล้วฉันก็ก้าวลงไปจากรถด้วยความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างหนักอึ้งถ่วงอยู่ในใจ...

คงเพราะ...มีใครบางคนรู้ความลับที่ไม่ควรจะมีใครรู้ของฉันล่ะมั้ง...

ความลับ...ที่ควรจะมีเพียงฉันกับ ‘เขา’ เท่านั้นที่รู้...

บาปที่ไม่อาจบอกใคร

“ขอดูบัตรเชิญด้วยครับ”ที่ประตูหอประชุมของมหาวิทยาลัย Arcadia อันเป็นสถานที่จัดงานมีผู้ชายสวมชุดสูทสั่งตัดสุดเนี้ยบราคาแพงระยับกับหน้ากากสีขาวยืนอยู่ ฉันหยิบบัตรเชิญสีดำที่สลักตัวหนังสือสีทองเป็นชื่อของฉันส่งให้เขา เมื่อมองเห็นชื่อฉัน...เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันก่อนจะส่งยิ้มมุมปากให้ จากนั้นจึงผายมือเชิญให้ฉันเดินเข้าไปข้างใน “...เชิญเลยครับมิสพาเล็ตต์ คุณเป็นคนแรกที่มาถึงเลยนะครับ”

ฉันเหลือบมองเวลาจากนาฬิกาที่แขวนอยู่...สี่ทุ่มสิบนาทีพอดี เป็นเวลาที่ระบุไว้ในบัตรเชิญ...ฉันเดินเข้าไปในงานด้วยความรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่บนไฟที่แผดเผา...ร้อนแรงพอๆ กับสีแดงของดอกกุหลาบที่ชมรม Shadow Scar ส่งมาให้ฉันพร้อมกับบัตรเชิญนี่...

คงเพราะคืนนี้เป็นคืนวาเลนไทน์ล่ะมั้ง...ถึงได้นักถึงเรื่องในตอนนั้นขึ้นมาแบบนี้...

บริกรยกแชมเปญมาเสิร์ฟให้ ตอนที่ในงานเริ่มมีแขกคนอื่นๆ มาถึง...ทุกคนใส่หน้ากากแบบเดียวกับฉัน แต่ก็มีทั้งมีดำ ขาว และเทาคละกันไป ฉันนึกสงสัยขึ้นมาว่าสีของหน้ากากมีความหมายอะไรรึเปล่านะ...

หรือจะหมายถึงความร้ายแรงของความลับของแต่ละคนกันแน่... ถ้าอย่างนั้นสีดำของฉันก็คงหมายถึงความลับที่ดำมืดที่สุดใช่มั้ยนะ...

ยิ่งเวลาผ่านไปฉันก็ยิ่งรู้สึกถึงความกดดันในหัวใจจนไม่ได้ใส่ใจดูการแสดงบนเวทีเลยสักนิด แขกในงานแต่ละคนต่างก็ยืนคนละมุมอย่างเคร่งเครียด...ความลับของแต่ละคนคืออะไรกันบ้างนะ...จะมีใครที่เป็นคนบาปเหมือนกันกับฉันรึเปล่า...

บาปที่แสนหวานราวกับน้ำผึ้ง...หากก็อันตรายราวกับยาพิษร้ายที่ล่อลวงให้ฉันลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้น...

ฉันจิบแชมเปญแก้วที่สามเพื่อสงบสติอารมณ์ที่พลุ่งพล่านขึ้นเรื่อยๆ ราวกับน้ำเดือดในทุกวินาทีที่ผ่านไป ไม่รู้ว่าอยู่ในงานมานานเท่าไหร่แล้ว...แล้วก็ไม่รู้ว่าการแสดงบัลเลต์เปลี่ยนไปเป็นการบรรเลงเพลงจากวงออเคสตราประจำมหาวิทยาลัยตั้งแต่เมื่อไหร่ เพลง Phantom of The Opera ในเวลานี้ทำให้รู้สึกเหมือนมีเงาดำบางอย่างกดทับหัวใจอยู่...

เมื่อเพลงจบลง แสงไฟในงานก็ค่อยๆ มืดลงทีละนิดจนเหลือความสว่างอยู่ที่เดียวคือบนเวที...ถ้าจะให้ถูกก็คือแสงสปอตไลต์ส่องไปยังร่างสูงๆ ในชุดสูทสีขาวเนี้ยบที่ยืนอยู่บนเวทีนั่นเอง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายของเขาถูกบดบังไว้ด้วยหน้ากากสีขาวครึ่งหน้าแบบแฟนทอม...ถึงอย่างนั้น เสน่ห์โดดเด่นของเขาก็ไม่ลดน้อยลงสักนิด

ทว่าในเวลานี้...แม้จะอยู่ในชุดขาวเขากลับทำให้นึกถึงปีศาจร้ายมากกว่าเทวดาอย่างที่ควรจะเป็น

“ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่ปาร์ตี้ในคืนนี้อย่างเป็นทางการ และผมหวังว่าทุกคนจะยินดีที่ได้รับเชิญให้มาเป็นแขกคนสำคัญของงานนี้” เขาพูดด้วยเสียงทุ้มนุ่มลึกน่าฟังราวกับไม่ใช่เสียงมนุษย์ มือที่ถือแก้วแชมเปญของฉันกำแน่น...และฉันก็คิดว่าแขกอีกสิบสามคนในงานก็คงจะรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก...

เพราะทุกคนต่างก็รู้ดีว่าชายใส่หน้ากากคนนี้คือคนที่กุมความลับของทุกคนเอาไว้ในมือ...

“และขอให้ทุกคน...สนุกกับการถูกไล่ล่าความลับในคืนนี้”

เขาพูดต่อด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบราวกับน้ำแข็ง เช่นเดียวกับหัวใจฉันที่หนาวเยือกราวกับกำลังจมดิ่มลงไปในมหาสมุทรลึก

ดูเหมือนว่าความลับของฉันจะไม่ลับอีกต่อไปแล้วล่ะมั้ง...

ฉันคิดอย่างเลื่อนลอยขณะที่แขกคนอื่นๆ ในงานตัวแข็งทื่อกันไปหมด รู้สึกเหมือนแผลที่ยังไม่หายดีในใจถูกกรีดแทงจนแผลเปิดออกมาอีกครั้ง... และความทรงจำเรื่อง ‘เขา’ ก็ล้นทะลักออกมาไม่หยุดหย่อน...

‘เขา’ ที่น่าหลงใหลราวกับมีเวทมนตร์...นัยน์ตาสีเทาคู่สวยที่งดงามราวกับอัญมณี...นิ้วมือเรียวยาวและมือใหญ่ของเขาที่มักจะสัมผัสฉันอย่างอ่อนโยน...ริมฝีปากบางสวยที่ร้อนจัดราวกับไฟที่หลอมละลายฉันด้วยจูบหวาน...

ความรักที่ผิดบาป...ความปรารถนาที่ร้อนแรง...

ผู้ชายคนนั้น...ที่ทำให้ฉันหลงใหลจนลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง...

“ผมหวังว่าพวกคุณจะกุมความลับของตัวเองไว้ได้จนกว่าปาร์ตี้ในคืนนี้จะจบลง”

1

The Story of Us…

@ HOBS 12.11 A.M.

ฉันนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์กับเตกีล่าชอตที่สี่ในมือ...ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองมาทำอะไรอยู่ที่นี่ และไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่กลับบ้านไปซะตั้งแต่ตอนออกจากงานปาร์ตี้ ทั้งที่รู้ว่าควรจะโทรไปหาเชสเตอร์ให้มารับตามที่เขาบอกเอาไว้ตอนไปส่งฉันที่นั่น...แต่ฉันกลับเดินออกมาเรียกแท็กซี่เพื่อมาทื่นี่ซะอย่างนั้น...

อาจจะเป็นเพราะนัยน์ตาสีเทาที่ดูเฉยชาไม่สนใจโลกนั่นก็ได้ที่ทำให้ฉันตัดสินใจมาที่นี่...ราวกับคนโดนสะกดจิต

มันเป็นอย่างนี้ทุกทีเลย ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่าจะไม่หันกลับไปอีก...แต่ฉันกลับ...

“แปลกจังนะครับ ทั้งที่คืนนี้เป็นวันวาเลนไทน์...แต่คนสวยๆ อย่างคุณกลับมานั่งดื่มอยู่ที่นี่คนเดียว?” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังพร้อมกับที่ใครคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ข้างๆ ฉัน กลิ่นน้ำหอมชั้นสูงที่แสนจะเย้ายวนใจทำให้ฉันรับรู้ได้ทันทีก่อนที่จะหันไปมองหน้า ‘เขา’ เสียอีก...ว่าเขาเพิ่งออกมาจากงานปาร์ตี้งานเดียวกับฉันเมื่อกี้... “ทั้งที่...คุณก็มีแฟน ทำไมถึงมานั่งดื่มเหงาๆ อยู่คนเดียวล่ะครับ”

“...”

“เขาบอกว่าจะมารับคุณหลังงานเลิกไม่ใช่เหรอ”

“คุณเป็นใคร” ฉันถามคำถามโง่ๆ ออกไปทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว ชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทแบบแคชวลสีดำและมีกุหลาบสีแดงแบบเดียวกับที่ประดับในงานอยู่ในมือผุดยิ้มบางที่มุมปากกับคำถามของฉัน ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมาจากด้านในเสื้อสูทแล้ววางมันลงตรงหน้าฉัน

สิ่งนั้นก็คือหน้ากากแบบเดียวกับที่ส่งมาให้แนพร้อมกับบัตรเชิญร่วมงานปาร์ตี้นั่นเอง

“ความจริงแล้วทั้งชื่อ หน้าตา ฐานะ และตัวตนของผมควรจะเป็นความลับ...แต่ดูจากจำนวนชอตที่คุณดื่มเข้าไป คุณคงจะลืมเรื่องของผมไปจนหมดในตอนเช้าใช่มั้ยครับ...มิสพาเล็ตต์”

คำพูดนั้นฟังดูคล้ายคำขู่กลายๆ จนผฉันเผลอหลุดหัวเราะออกมาทั้งที่มันไม่ตลก นั่นสินะ...เขาคงจะเป็นสมาชิกชมรม Shadow Scar นั่นแหละ เพราะถึงแม้ฉันจะถามว่าเขาเป็นใคร แต่ที่จริงฉันรู้อยู่แล้วว่าเขาคือใคร ทั้งชื่อและรูปร่างหน้าตาของเขา...เรียกได้ว่าไม่มีใครไม่รู้จัก และนามสกุลที่เขาใช้ก็เป็นนามสกุลที่ทุกคนรู้ดีถึงอำนาจและฐานะที่ติดอันดับต้นๆ ของประเทศ...

ที่เขามาอยู่ที่นี่ก็คงเพื่อจะ ‘เล่นสนุก’ บางอย่างกับ ‘ความลับ’ ของฉันสินะ...

ความลับที่ถ่วงหัวใจฉันจนมันจมลงไปในทะเลลึกอยู่นานจนเกือบจะจมน้ำตาย ถ้าหากฉันไม่ปล่อยมือจากสิ่งที่ยึดเอาไว้อย่างโง่เง่านั่น...ฉันก็คงจะ...

“ที่จริงแล้วผมกะจะนั่งสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ ไม่เข้ามายุ่งนะครับ แต่เห็นว่าคุณนั่งอยู่คนเดียว...และเพราะว่าคุณคือคุณ” คำพูดของเขาฟังดูเกือบจะไม่มีความหมาย ฉันมองหน้าเขานิ่งๆ ต่ออีกครู่หนึ่งก่อนที่บุรุษลึกลับจะหัวเราะแผ่วเบา “ก็ความลับของนักเขียนสาวชื่อดัง...มันน่าสนใจจะตายไปไม่ใช่เหรอครับ”

“อยากได้ลายเซ็นของฉันรึไง”

“ผมอยากรู้เรื่องของคุณมากกว่าครับ” บุรุษลึกลับพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังหัวเราะ เขาควงดอกกุหลาบสีแดงในมือเล่น จากนั้นจึงยื่นมือมาให้ฉัน “ไหนๆ ‘คู่เดต’ ของคุณก็ยังไม่มา...เล่าความลับของคุณให้ผมฟังสักหน่อยสิครับ”

“นั่นเป็นหนึ่งในเงื่อนไขของชมรมรึเปล่า”

“แค่คำขอร้องจากนักอ่านของคุณครับ”

“คิก...ผู้ชายที่ไหนกันจะอ่านนิยายรัก” ฉันหัวเราะแผ่วเบาก่อนจะหยุดลงเมื่อคำพูดนั้นขัดแย้งกับบางอย่างในใจฉันเข้าอย่างจัง “ไม่สิ...ที่จริงก็มีอยู่คนนึงล่ะมั้ง”

“แฟนเหรอครับ”

“ใช่ แฟน...” ฉันพยักหน้ารับพลางยิ้ม “แต่เป็นของคนอื่นนะ”

จบคำนนั้นบุรุษลึกลับก็เงียบไป รอยยิ้มของเขาจางลงเล็กน้อยราวกับจะรอให้ฉันเล่าต่อ นั่นสินะ เขามาจากชมรมความลับ หน้าที่ของเขาก็คือล้วงความลับไปจากฉันให้ได้มากที่สุดไม่ใช่หรือไง...อีกอย่างฉันก็เมาแล้วด้วย...ทั้งเมาทั้งบ้า...ดังนั้นจะเล่าไปก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“แน่ใจเหรอว่าอยากฟัง”

“ผมไม่เคยชอบอะไรเท่าความลับมาก่อนเลย เพราะงั้น...แน่ใจครับ”

ฉันหัวเราะพร้อมกับหันไปสั่งเตกีล่ามาอีกสองชอตให้ฉันกับเขา... จากนั้นจึงดื่มมันรวดเดียวหมดแล้วบีบมะนาวตามไป เตกีล่าร้อนจัดแทบจะเผาลำคอฉันให้ลุกไหม้ แต่เพียงไม่นานมันก็จางหายไป

เหมือนกับเรื่องของฉันกับเขา...ที่มันเคยลุกไหม้ราวกับไฟป่า จากนั้นก็จางไปจนไม่เหลือแม้แต่ควัน...

ไม่สิ..ฉันแค่หลอกตัวเองว่ามันมอดดับไปหมดแล้ว เพราะว่าที่จริงแล้ว...มันยังร้อนแรงและชัดเจนอยู่ในใจฉันอยู่เลยไม่ใช่เหรอ

ตั้งแต่ตอนนั้นที่ได้เจอเขาครั้งแรก...

ผู้ชายที่มีนัยน์ตาลึกลับสีเทาคนนั้น...

(MY DIARY)

2 มกราคม 2008

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเสียงร้องของเขาหรือเสียงกีตาร์...ที่ทำให้ฉันจำเป็นต้องหยุดฟังราวกับตกอยู่ในมนตร์สะกดของอะไรสักอย่าง...

บนสะพานชาร์ลส์แสนสวยที่ทอดตัวผ่านแม่น้ำวัลตาวา...ก่อนตะวันจะตกดินเล็กน้อย...เสียงเพลงที่ดังมาเข้าหูทำให้ฉันลืมตัวหยุดเดินตามหลังคณะทัวร์ที่มาด้วยกันไปชั่วขณะ...

ที่ตรงนั้นมีฉันยืนอยู่คนเดียว ตรงหน้าผู้ชายคนหนึ่งที่สะพายกีตาร์ตัวเดียวยืนร้องเพลงอยู่ลำพังท่ามกลางผู้คนที่สัญจรไปมานับล้านคนในแต่ละวันซึ่งล้วนเป็นนักท่องเที่ยว...ที่คงไม่มีใครใส่ใจจะหยุดยืนฟังเพลง จากนักดนตรีไร้ชื่อในเมืองที่ขึ้นชื่อว่าสวยที่สุดในโลกแบบนี้หรอก

แต่สำหรับฉันในตอนนั้น...นัยน์ตาสีเทาของผู้ชายคนนี้กับนิ้วมือเรียวยาวที่ดีดกีตาร์โปร่งยี่ห้อ Gibson ราคาแพงระยับนั่นสวยงามยิ่งกว่าภาพพระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ณ แม่น้ำวัลตาวาไม่รู้ตั้งกี่เท่าเสียอีก สุดท้ายฉันก็เลยเผลอยืนจ้องมองเขาอย่างนั้นอย่างเลื่อนลอย...กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งว่าเขาก็กำลังจ้องมองฉันอยู่เช่นกันตอนที่นัยน์ตาของเราสบกันพอดี

เสียงของเขาแหบเล็กน้อย ฟังดูเซ็กซี่และชวนให้ฟังต่อไม่รู้จบ... เหมาะกับเพลง You’re Beautiful ของ James Blunt ราวกับเขาเป็นเจ้าของเพลงเสียเอง เทคนิคการเล่นกีตาร์ก็เพอร์เฟ็กต์จนไม่น่าเชื่อว่าเป็น

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)