Prince Of Danger จุดชนวนรักอันตราย (ชุด prince)

Miss and think to our God...

All of what you want will be true...

เมื่อใด... ที่ตั้งจิตอธิษฐาน
เมื่อใด... ที่ตั้งจิตคิดถึงพระเจ้า
เมื่อนั้น... ทุกสิ่งที่เราปรารถนาจะเป็นจริง
บทนำ
คำอธิษฐาน

เรียวตะมองป้ายคำอธิษฐานที่เขาแขวนไว้ก่อนจะเก็บอีกหนึ่งแผ่น ไว้!นกระเป๋า มันเป็นแผ่นที่เขาเขียนคำอวยพรไว้เพื่อมอบให้เป็นของขวัญ สำหรับ 'เพื่อน¹ คนสำคัญทั้งสองที่ยืนรออยู่ นานมากแล้วสินะ...ที่เรียวตะ ไม่ได้มาที่นี่จนกระทั้งวันนี้...วันที่ริซาโกะและซาคุยะชวนเขามา

เมื่อตอนที่เรียวตะยังเป็นเด็ก เขาจะแอบมาที่ศาลเจ้านี้คนเดียว หลังจากที่ซาคุยะซึ่งชอบมาที่นี่มากกว่ากลับไปเล่าให้เขาฟังว่ามาเที่ยว ที่นี่กับริซา'โกะ

เรียวตะมาที่นี่และเฝ้าเขียนคำอธิษฐานเดิมๆ เหมือนวันนี้ไว้ไม่รู้ กี่ครั้ง ด้วยความหวังที่ว่าคำอธิษฐานจะเป็นจริงเสียที แต่มันก็ไม่เคยเกิด ขึ้นเลย ทั้งๆ ที่เขาก็แค¹หวังว่า...เขาจะได้เจอคนที่เขารักและรักเขาแค¹นั้น เอง

ครั้งนี้..เรียวตะหวังอยู่ในใจลึกๆ เพียงว่า...คำอธิษฐานของเขาจะ

เป็นจริงบ้าง เขาคิดพลางก้าวออกมาจากสวนอธิษฐานแล้วเดินไปหาคนที่ ยืนรออยู่

ทั้งสองคนกำลังยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักของ คำว่า

 'เพื่อน¹

"มีคนบอกฉันว่าถ้าเรามาที่นี่และอธิษฐานต่อพระเจ้าด้วยใจที่ บริสุทธิ์และเปี่ยมด้วยความศรัทธาแล้วล่ะก็...ไม่ว่าจะอธิษฐานว่าอะไร คำขอของเราก็จะเป็นจริงนะ"

"ไร้สาระ!"

"รุคาว่า!!!" หญิงสาวตัวสูงเพียงบ่าของหนุ่มหล่อที่เอ่ยคำว่า 'ไร้สาระ¹ ดังๆ จนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ หันมามองถึงกับหน้าเหวอที่เพื่อนสนิทตอบ เช่นนั้น "คนอื่นๆ หันมามองก้นใหญ่แล้วนะ"

"ก็ฉันคิดอย่างนั้น จะทำอะไรก็รีบทำเข้าสิ เสียเวลา'จริงๆ!" รุคาว่า ตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย สายตาจากใครต่อใครจึงยิ่งประณาม อากิโกะ หันหน้าหันหลังอย่างหวาดระแวงแต่ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง...

เบ้าสายตาที่ทุกคนมองมาไม่ใช่แค¹รุคาว่า แต่เป็นผู้ชายอีกคนที่ กำลังเดินมาใกล้ๆ เธอต่างหาก

เขาเป็นผู้ชายร่างสูงพอๆ กับรุคา¹ว่า เอ๊ะ...สวมชุดนักเรียนโรงเรียน มัธยม M โรงเรียนเดียวกับอากิโกะด้วยนี่นา แล้วที่สำคัญเขาก็หล่อมากๆ ด้วย นั้นแหละคือสาเหตุที่ทำให้เขาตกเป็นเบ้าสายตา!!!

เธอรู้สึกคุ้นๆ หน้าเขาแต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร...ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชาย ที่ดูเพอร์เฟิกต์ฃนาดนี้จะยังต้องมาอธิษฐานขออะไรจากพระเจ้าอีก แต่...ช่างเถอะ! อากิโกะบอกบ้ดความคิดอย่างไม่สนใจ

หญิงสาวเดินไบ่หยิบบ้ายเขียนคำอธิษฐานมาสองแผ่นแล้วล่งให้ รุคาว่า เขาเป็นพวกเย็นชาต่อโลกมาตั้งแต่อยู่ ม.ปลาย ปีหนึ่งแล้ว คงไม่ แปลกที่จะมองเรื่องนี้ไร้สาระ ใครๆ ก็หาว่าเขาเป็นพวกเย็นชา บ่าเถื่อน และโหดเหี้ยม แต่สำหรับเธอแล้ว รุคาว่าดูเป็นผู้ชายที่มีจิตใจอ่อนโยน

อ่อนโยน...แม้ว่าเมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาในศาลเจ้าศักดิ์สิทธิ์เขา

จะอาละวาดที่เธอพามาที่นี่ และเข้าไปแสดงความเคารพภายในศาลเจ้า ด้วยท่าทางเหมือนคนถูกบังคับให้ไปตายก็เถอะ!

"เขียนคำอธิษฐานเร็ว" อากิโกะส่งแผ่นเขียนคำอธิษฐานให้เขา "เร็วๆ สิ ไหนบอกว่ารีบไง"

"ไม่อ่ะ เธอเขียนไปเถอะ"

"ไม่เขียนก็ไม่เขียน เชอะ! ฉันเขียนเบิ้ลสองเลยก็ได้ย่ะ¹¹

อากิโกะก้มหน้าก้มตาเขียนคำอธิษฐานด้วยใจระทึกตึกตักอย่างไม่ เคยมาก่อน เธอมองรุคาว่าเป็นระยะๆ เพื่อไม่ให้เขาเห็นแล้วรีบเร่งเขียน คำอธิษฐานลงไปแม้ว่ามือจะสั่นมากมายก็ตาม

รุคาว่า...ถ้านายรู้ความจริงบางอย่างจะโกรธฉันแล้วเลิกเป็นเพื่อน กับฉันมั้ยนะ...นายจะรู้หรือเปล่าว่าหลังจากวันนั้น ความรู้สักของฉันก็ยัง ไม่เปลี่ยนไปเลย แม้ว่าฉันจะบอกนายว่าฉันไม่ได้รู้ลิกอย่างนั้นแล้วก็ตาม!

"ยังจะยืนเหม่ออีก" เขาเร่ง

"อะไรเล่า" อากิโกะเรียกสติให้กลับคืนมา เธอรีบเขียนคำอธิษฐาน ต่อจนเสร็จแล้วเดินกลับไปหารุคาว่าโดยซ่อนป้ายคำอธิษฐานไว้ด้านหลัง

"อะไรอีก" รุคาว่าทำหน้าเบื่อหน่ายใส¹เมื่ออากิโกะเดินมาตึงแขน เสือเขาเบาๆ

"ไม่อธิษฐานก็ไปยืนขอพรเป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันอธิษฐานเผื่อนาย ด้วยนะ"

รอยยิ้มของอากิโกะทำให้รุคาว่าใจอ่อน เขาเดินเคียงข้างเธอไป หยุดที่หน้าแผ่นป้ายแขวนคำอธิษฐานซึ่งมีแผ่นป้ายอื่นๆ แขวนเรียงราย ก้นอยู่มากมาย บรรยากาศร่มรื่นและเงียบสงบทำให้ที่นี่ดูศักดิ์สิทธิ์มาก ขึ้นไปอีก

แม้รุคาว่าจะยืนนิ่งๆ แต่อากิโกะก็ขอพรกับพระเจ้าอย่าง¹ไม่ลังเล ว่าเธออยากให้คำอธิษฐานที่เขียนไว้เป็นจริง...ขอให้พระองค์รักและ เห็นใจเธอด้วย

"ไปกันเถอะ"

"ขอให้ไม่สอบตกหรือไงถึงได้ดูอารมณ์ดีขนาดนี้"

"เปล่า..." อากิโกะยิ้มตอบกลับอย่างอารมณ์ดีเมื่อเดินมายืนข้างๆ รุคาว่าแล้ว ทั้งๆ ที่ถ้าเป็นทุกทีล่ะก็เธอต้องโต้ตอบกลับไปแบบเจ็บแสบ ที่เขากัดเธอได้ทุกเวลา "ฉันอธิษฐานอะไรที่สำคัญกว่านั้นเยอะ"

อากิโกะฉุดมือรุคาว่าเดินออกจากสวนอธิษฐาน ลมวูบหนึ่งพัดเบาๆ มากระทบร่างกายราวกับพระเจ้าจะบอกว่าพระองค์รับรู้ในความ ปรารถนาอันแรงกล้าที่เธอได้บันทึกไว้บนบ้ายเขียนคำอธิษฐานแผ่นนั้น...

‘ขอให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉัน...รักฉันเหมือนที่ฉันรักเขาบ้าง อย่าง น้อยๆ แค¹ครึ่งหนึ่งที่ฉันรู้สึกก็คงจะดี!¹

ความลับนี้...นอกจากอากิโกะแล้วคงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้!!!

1

สปาร์กผิดจุด!

ปึง!

ฉันปิดประตูห้องแรงๆ เหมือนจะระบายความเมื่อยขบ ร่างกาย ไร้เรี่ยวแรงเหมือนถูกใครสูบพลังไปไม่มีผิด อา...ใช่! อีตารุคาว่าสูบพลัง ของฉันไปจนหมดแล้ววันนี้ TAT ไอ้เพื่อนกวนประสาท!!!

ติ๊ด...ติ๊ด...

คงไม่ใช่รฺคาว่าโทรมากวนอีกหรอกนะ อี^,ะ! ไม่ใช่จริงๆ ด้วยแฮะ

o_o_;;

"ว่าไงมิกะ มิกิ"

(รุ่นพี่รู้ได้ไงว่าหนูอยู่กับยัยมิกิด้วย 0_0)

ฉันจะไม่รู้ได้ไงว่าอยู่ด้วยกัน ก็ปกติยัยสองคนนี่ติดกันอย่างกับ ฝาแฝด ทั้งเป็นรูมเมตกัน ทั้งเรียนห้องเดียวกัน แล้วยังจะเป็นเพื่อนสนิท กันอีก อ้อ...ยัยมิกะกับยัยมิกิเป็นรุ่นน้องที่ชมรมของฉันเองค่ะ AA;;

(อ๊ะ...เรื่องนั้นไม่น่าสนใจ สนใจเรื่องวันนี้ดีกว่า วันนี้เป็นไงบ้าง คะรุ่นพี่ ><ว<)

"ก็ไม่มีอะไรนี่"

(อย่ามาปิดกันนะคะ ไหนว่ารุ่นพี่จะไปอธิษฐานเรื่องความรัก

>////<)

ยัยสองคนนี้เป็นคนแนะนำให้ฉันไปที่ศาลเจ้าศักดิ์สิทธิ์เองแหละ แล้วยังเล่าตำนานของซาคุยะ หนุ่มหล่อแบดบอย กับริซาโกะ เด็กสาวผู้ เคราะห์ร้าย (ทั้งคู่อยู่โรงเรียนเดียวกันกับฉัน          ที่กลับมาพบกันและ

รักกันเพราะทั้งคู่เคยไปอธิษฐานไว้กับพระเจ้าที่นั่น

ฉันกำเหรียญที่ใส่ห้อยคอไว้แทนจี้ มันเป็นเหรียญที่ได้มาเป็น สิ่งคุ้มครองตนเองหลังจากที่อธิษฐานไปแล้ว...ฉันหวังว่าฉันจะได้รับพร จากพระเจ้านะคะ *0*

(รุ่นพี่ขอตรงๆ เลยหรือเปล่าคะ เขาว่ากันว่าถ้าพูดตรงจะยิ่งได้ผลเร็ว)

"ไม่หรอก...ใครจะกล้า"

(อ้าว =()=!!!)

คือ...ความจริงยัยรุ่นน้องสองคนที่สนิทกับฉันพอสมควรเนี่ย (คือ ถ้าไม่สนิทฉันคงไม่ปรึกษาเรื่องความรักหรอกนะ แส่ๆ) ก็รู้ว่าฉันกำลัง แอบชอบใครคนหนึ่งอยู่ เพียงแค่ไม่รู้ว่าคนคนนั้นคือ...

'ทาคายาม่า รุคาว่า¹ เพื่อนสนิทของฉันนั้นเอง!!!

"แต่ก็ตรงใช่ย่อยเหมือนกันนะ เพราะตอนนั้นเขายืนอยู่ข้างๆ ฉัน ฉันเลยบอกว่าขอให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันรักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา >_<"

(โห...) ยัยมิกะร้องอย่างเสียดาย (ทำไมไม่บอกไปตรงๆ คะรุ่นพี่ ว่าชื่ออะไร อีกอย่างนะ ถ้าอย่างนั้นคนที่ยืนข้างๆ รุ่นพี่มีแปดสิบคน พวกนั้นก็ต้องมารักรุ่นพี่ทุกคนอ่ะดิ TTATT)

"บ้าเหรอ...คนเรามีตั้งแปดสิบข้างหรือไง ข้างๆ มันก็มี¹ได้แค่สอง คนนึ่ยะ"

(อ๊ะ...จริงด้วย AA;; แต่แหม...อีก¹ไม¹นานรุ่นพี่ก็จะมีแฟนแล้วนี่คะ อิๆ ศาลเจ้าที่นี่เขาศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ค่ะรุ่นพี่ อีกไม¹เกินสองสัปดาห์เกิด ไฟสปาร์กแน่ๆ ><ว<)

"ฉัน¹ไม"ใช่'โรงงานผลิตไฟฟ้าแห่งใหม่นะจะได้มาสปงสปาร์กอะไร นั่นน่ะ        ละ...แล้วมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่าเนี่ยฉันรีบเฉไฉเปลี่ยน

เรื่อง ขืนพูดเรื่องนี้ต่อฉันได้รู้สึกแย่อีกแน่ๆ

จะให้ฉันเขียนชื่อรุคาว่าลงไปในแผ่นคำอธิษฐานเหรอ ขืนหมอนั่น แอบเห็น ฉันก็แย่น่ะสิ อีกอย่างฉันก็ละอายและอายเหมือนกันนี่ แต่จะว่าไปก็ตื่นเต้นจังเลยแฮะ อีกสองสัปดาห์งั้นเหรอ อ๊ากกก >////< (อ้อ...เรื่องชมรมน่ะค่ะ)

"ว่าไง"

(ทำไมเสียงรุ่นพี่เครียดขึ้นมาอย่างนี้ล่ะ =0=;;)

ตอนนี้ชมรมฉันกำลังวิกฤตน่ะสิถึงได้เครียด จะยุบแหล่ไม่ยุบแหล่ อยู่แล้ว แว่วๆ มาว่ากำลังมีชมรมใหม่ผุดขึ้นมา เพราะงั้นฉันเลยต้อง'วิ่ง วุ่นเพี่อรักษาชมรมเอาไว้ TOT

(ได้ยินข่าวมาว่าชมรมหนังสือพิมพ์รวบรวมสมาชิกได้เกือบยี่สิบคน แล้วนะคะ แล้วยัยอายูมิก็กำลังทำเรื่องเสนอชมรมและขอห้องปฏิบัติการ ด้วย TOT)

ยัยอายูมิเป็นศัตรูเก่าฉันเอง ยัยนี่เป็นน้องสาวรุคาว่าแต่¹ไม่เคยถูก ชะตากับฉันเลย            เรารบราฆ่าพ์นกันแบบนี้มานานแล้วล่ะ ยัยนั่น

ก็อยู่ ม.ปลาย ปีสามเท่าฉัน แต่เราอยู่กันคนละห้อง

"ฉันไม่ยอมให้ชมรมเราถูกยุบไปง่ายๆ แน่ พวกเธอไม่ต้องห่วง หรอก!!!" ฉันยืนยัน แม้ว่าตอนนี้จะไม่นั่นใจเท่าไหร่เลยว่าจะทำยังไง แต่ยังไงก็เถอะนะ! ฉันก็จะสู้เพี่อชมรมของเรา ฉันไม่ย้อมมม!!!

สองสัปดาห์ผ่านไป (ไวเป็นสิง)

ห้องปฏิบัติการชมรมสุนทรพจน์ โรงเรียนมัธยม M โครมมม!!!

ฉัน ยัยมิกะ และยัยมิกิต่างยืนมองสิ่งต่างๆ ที่ถูกโยนออกมาจาก ห้องของชมรม 'สุนทรพจน์¹ ด้วยความอึ้งและทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่ๆ พวก ยัยอายูมิก็บุกเข้ามาในชมรม!!!

นี่เหรอไฟสปาร์กที่ยัยมิกะกับยัยมิกิพูดถึงน่ะ =()=!!!

บ้าชะมัด! นอกจากไฟฉันกับรุคาว่าจะไม่สปาร์กใดๆ แล้ว ชมรม

ฉันยังกำลังจะถูกยุบอีกต่างหาก! อะไรกันเนี่ย เรื่องดีๆ พระเจ้าไม่ก่อ แต่จะมาก่อหายนะให้ฉันเนี่ยนะ ม่ายยย TTOTT

"ในเมื่อเธอไม่มาเก็บของออกไปจากห้องนี้สักที ฉันก็จะย้ายให้เธอ เอง" อายูมิยืนกอดอกพร้อมกับเหยียดยิ้ม "แล้วก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาห้าม เหมือนคราวที่แล้วด้วยนะ เพราะฉันมีคำสั่งของ ผอ. มาด้วย"

อ๊ากกก TOT ฉันจะกรี๊ดเป็นภาษาโรมัน นี่มันสาสินไล่ที่ฉันนี่!

"ทำไงดีคะรุ่นพี่อากิโกะ อย่างนี่ชมรมของเราถูกยุบแน่เลย TTOTT" "ไม่นะคะพี่อากิโกะ- หนูไม่อยากไปอยู่ชมรมปึกมารยาทชั้นสูง

TT-TT"

"หนูก็ไม่อยากไปค่ะ แงๆๆ พี่อากิโกะช่วยเราด้วยนะคะ ฮือออ

yyoy7 ’ " " "             “              "

ยัยมิกะกับยัยมิกิกรีดร้องออกมาแทบจะพร้อมๆ กันแล้วมาเกาะ แขนเกาะขาฉัน นี่คิดว่าฉันอยากไปอยู่ชมรมปึกมารยาทชั้นสูงที่เปิดรับ สมาชิก¹ไม่อั้นนักงั้นเหรอ ฆ่าฉันเลยเถอะ!

ปึกมารยาทพวกนั้น กะโหลกกะลาอย่างฉันตายพอดีสิ!!!

ฉันจ้องหน้ายัยอายูมิเขม็ง ยังไงฉันก็ไม¹ยอมยุบชมรมสุนทรพจน์ หรอก ไม่งั้นฉันก็ต้องไปอยู่ชมรมปึกมารยาทชั้นสูงสุดนรกนั้นน่ะสิ (ชมรม อื่นปิดรับสมัครไปเพราะมีสมาชิกล้นชมรมหมดแล้ว) TTOTT "ฉันบอกแล้วไงว่ายังไงเธอก็ต้องไป"

"แต่ฉันบอกกับอาจารย์ฝ่ายกิจกรรมแล้วว่าเรากำลังปรับปรุงชมรม" "ชมรมที่มีสมาชิก¹ไม่ถึงห้าคน แถมยังไม่เคยมีผลงานออกยู่สายตา นักเรียนในโรงเรียนต้องถูกปิดตัวตามกฎการบริหารโรงเรียนข้อที่ยี่สิบสาม นะยะ"

"แต่โรงเรียนเราบังคับว่าเด็กต้องเข้าเรียนกิจกรรมชมรมนะ YYAYY" "ช่วยไม่ได้! ก็ชมรมของเธอไม่มีผลงานอะไรมาตั้งแต่ปีที่แล้วเองนี่ จะว่าไปชมรมสุนทรพจน์น่ะมันซบเซามานานแล้วนี่นา เธอยังจะคิด ปรับปรุงมันอีกเหรอ ทางที่ดีฉันว่าเธอไปอยู่ชมรมปึกมารยาทชั้นสูงดีกว่า มั้ง"

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)