JA104 เที่ยวบินปริศนา ชี้ชะตาล่าหัวใจ

บทนำ

ภายในห้องสี่เหลี่ยม วอลล์เปเปอร์บนผนังเหมือนกำลังพาฉันท่องเที่ยวไปทั่วโลก

...หอไอเฟลในกรุงปารีส

...หอเอนปิซ่าในกรุงโรม

...หอนาฬิกาบิ๊กเบนในกรุงลอนดอน

...อุปกรณ์ที่ใช้ในการเดินทางอย่างพาสปอร์ต กล้องถ่ายรูป รวมทั้งยานพาหนะที่นำพาเราไป ฉันเอื้อมมือไปวางทาบลงบนรูปเครื่องบินลำเล็กๆ นั้นซึ่งเป็นหนึ่งในลวดลายของวอลล์เปเปอร์ชวนฝัน บ่งบอกรสนิยมเจ้าของห้องนอนห้องนี้ได้เป็นอย่างดี...ว่าเธอเป็นคนที่รักการเดินทางมากแค่ไหน

“อืม...นี่ก็หนึ่งปีแล้วสินะ”

ฉันเอ่ยขึ้นมาลอยๆ เดาว่าผู้หญิงที่เดินตามหลังเข้ามาก็คงกำลังคลี่ยิ้มบางๆ

“เธอเป็นไงบ้าง”

“ฉันเหรอ”

“อาฮะ”

“ก็ดีนะ เรื่อยๆ ใช้ชีวิตไปวันๆ ตามปกติ ตอนนี้ก็เริ่มหาที่ฝึกงานแล้วล่ะ กะว่าจะไปหาป้าที่อเมริกาหน่อย”

“แล้วนี่เธอยังว่ายน้ำอยู่มั้ย”

“ก็ตั้งแต่เกิดเรื่อง หลับจบแมตช์สุดท้ายนั่นฉันก็เลิก แม่เองก็ไม่อยากให้ฉันกลับไปว่ายน้ำอีก”

“เหรอ ดีจัง”

“อืม”

“ว่าแต่...เรื่องพ่อนายแบบ เธอเจอเขาบ้างมั้ย”

“ผู้ชายที่ชื่อดัมเบลน่ะเหรอ”

“ใช่ ฉันไม่ค่อยเห็นเขาบนหน้าปกนิตยสารบ่อยเหมือนเมื่อก่อน ดูเหมือนว่าแฟนเธอหายตัวไปเลย”

“บ้า”

“ฮึๆ”

“หมอนั่นไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย”

ทันทีที่พูดจบฉันก็จัดการผละมือออกจากผนัง เลิกสนใจสิ่งที่ปรากฏอยู่บนวอลล์เปเปอร์ห้องนอนของชิงชิงก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับเธอแล้วพูดตัดบท

“ว่าแต่เธอล่ะ เป็นไงบ้าง อะไรดลใจให้อยากกลับมาเขียนนิยายอีกครั้งกันเนี่ย”

“นั่นสิ ฮ่าๆ”

“แฟนๆ เรียกร้องล่ะสิท่า ฉันแอบเห็นในเว็บบอร์ด มีหลายกระทู้ที่พูดถึงการหายตัวไปของชิงชิง มันต้องเป็นที่ฮือฮาแน่ๆ ถ้าอยู่ๆ เธอก็กลับมาพร้อมกับผลงานเรื่องใหม่”

“...ที่เธอจะได้เป็นนางเอกด้วยนะ!”

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เอ่อ จะว่าไปมันคง...เสี่ยงไม่น้อย

“รู้มัย้ว่ามันอาจจะขายไม่ออกก็ตรงที่มีฉันเป็นนางเอกนี่แหละ”

ฉันแกล้งพูดติดตลก ขณะที่ชิงชิงลากเก้าอี้มาให้ฉันนั่ง จากนั้นเธอก็เดินไปนั่งลงบนเตียงตรงข้ามฉัน

“ไม่ร้อกกก ฉันว่าเรื่องนี้จะต้องดัง”

“รู้ได้ไงยะ”

“ก็เพราะว่าคนเขียนคือฉันยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ”

นี่คือสีหน้าของฉัน

“ล้อเล่นน่ะ”

ถึงยัยนี่จะไม่ล้อเล่น ยังไงฉันก็ไม่ขัด เพราะยัยนี่เป็นนักเขียนการ์ตูนผีที่โด่งดังสุดๆ แม้ว่าเธอจะห่างหายจากวงการหนังสือไปเป็นปี แต่แฟนเพจเธอก็ยังมีคนเข้ามากดติดตามสูงถึงหนึ่งแสนเศษ อา...ถ้านี่ยังตอกย้ำถึงความดังของชิงชิงไม่พอ ล่าสุดงานเขียนนิยายเรื่องแรกเพิ่งถูกซื้อไปเป็นภาษาเกาหลี ญี่ปุ่น จีน และอังกฤษ แว่วมาว่ามีค่ายหนังค่ายหนึ่งอยากได้งานเขียนของเธอไปทำเป็นภาพยนตร์ด้วยล่ะ

ฉะนั้นฉันจึงไม่แปลกใจเท่าไหร่ ถ้าการกลับมาของเธอครั้งนี้จะเป็นที่น่าตื่นเต้นของแฟนนักอ่านทั่วโลก

“อันที่จริงฉันอยากติดต่อเธอเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อปีก่อนจะแย่ มันทำเอาฉันคิดมาตลอดเลยนะว่าถ้ามีโอกาสฉันก็อยากจะเขียนถึงมัน ไม่นึกเหมือนกันแฮะว่าเธอจะยอม ตอนแรกฉันก็นึกกลัวว่าเธอจะไม่ยอมอนุญาตให้ฉันเขียนซะอีก”

“จริงๆ มันก็ไม่มีอะไรน่าปิดบังสักหน่อยนี่นา เรื่องเหลือเชื่อไม่ได้เกิดขึ้นทุกวันสัหน่อย”

“นั่นสิ...”

“แล้วอีกอย่าง...ได้เป็นนางเอกของชิงชิงคงเป็นอะไรที่น่าภูมิใจจะตาย”

“ไม่ต้องมาเว่อร์!”

ฉันยิ้มให้กับชิงชิง ระหว่างนี้ก็พยายามนึกถึงและไล่ลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อปีก่อนไปเรื่อยๆ

“เอาล่ะ ฉันพร้อมแล้ว”

ฉันมองชิงชิงที่เอื้อมมือไปหยิบสมุดโน้ตเล่มหนึ่งซึ่งวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงมา เธอพลิกไปที่หน้าเปล่าหน้าหนึ่งซึ่งอยู่ประมาณหน้าเกือบสุดท้ายของสมุดโน้ตเล่มนั้น กดดินสอกดสองทีเพื่อเตรียมจดบันทึกเรื่องราวที่กำลังจะหลุดออกมาจากปาก...ของฉัน...

“เธอพร้อมรึยังเลสเต”

“อืม”

แน่นอนว่าฉันจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้แทบทุกวินาที

และไม่มีวัน ‘ลืม’ ได้ลงเป็นอันขาด...

1

A Year Before

เฮือก!

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายในอีกหนึ่งคืนที่ผ่านพ้นไป ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกไปอย่างช้าๆ ในขณะที่สายตาค่อยๆ ปรับให้เข้ากับแสงไฟที่เปิดอยู่อย่างริบหรี่ ยกมือขึ้นกอดตัวเอง อากาศในนี้ค่อนข้างหนาวราวๆ สิบองศาเศษเห็นจะได้ ฉันสอดส่ายสายตามองไปทั่วและพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้โดยสาร ตรงเอวถูกคาดด้วยเข็มขัดนิรภัย ที่นั่งของฉันอยู่ด้านในสุดติดริมหน้าต่าง เก้าอี้สองตัวข้างซ้ายมือปราศจากผู้คนใดๆ

ให้ตาย...นี่ฉันมาอยู่บนเครื่องบินลำนี้ได้ยังไงกัน

แกร๊ก!

ฉันตัดสินใจปลดเข็มขัดนิรภัยออกก่อนจะลุกขึ้นยืนในที่สุด หรือว่านี่จะยังคงเป็นความฝัน?

...ไม่สิ

คนเราถ้าอยู่ในความฝันมันต้องแยกแยะออกได้ แต่นี่มัน...เอ่อ...ช่างเถอะ บางทีความฝันมันก็มีจุดประสงค์เพื่อที่ต้องการจะบอกอะไรบางอย่าง

ตึก...

ฉันเดินออกไปยังทางเดินคั่นกลางระหว่างที่นั่งผู้โดยสารสองฝั่งมองหาแอร์โฮสเตสหรือใครสักคนที่พอจะบอกได้ว่าจุดหมายปลายทางของเที่ยวบินนี้คือที่ไหน ฉันเดินขึ้นไปทางฝั่งหัวเมื่อเห็นเหมือนมีเงาของใครสักคนยืนอยู่หลังม่านสีน้ำเงินที่ปิดอยู่นั่น แต่ทว่า...

หมับ!

“กรี๊ดดดด!!”

เสียงกรีดร้องที่หลุดออกมาจากปากของฉันดังลั่น มือเย็นเฉียบของผู้โดยสารคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ริมทางเดินคว้าหมับมาที่แขนของฉัน ฉันรู้สึกใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ร่างกายชะงัก สายตารีบตวัดหันไปมองเจ้าของมือที่จับแขนฉันเอาไว้อยู่ด้วยความสงสัย

“นี่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เอ๋?...

ชายหนุ่มร่างผอมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ริมทางเดินฝั่งขวาถามฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ฉันย่นคิ้วเป็นคำตอบกลับไป ที่น่าแปลกใจคือ

หนึ่ง...ฉันไม่รู้จักเขา

สอง...เราต่างก็ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางของเครื่องบินลำนี้คือที่ไหน

สาม...แล้วทำไมฉัน (และอาจจะเป็นเขาด้วย) ถึงขึ้นมาอยู่บนเครื่องบินลำนี้ได้

“นายก็ไม่รู้เหมือนกันเหรอ”

“ถ้ารู้แล้วจะถามรึไง”

เขาตอบกลับมาก่อนจะปล่อยแขนฉัน ฉันย่นคิ้วไม่ตอบพลางฟังเขาบ่นต่อไป

“แอร์หนาวชะมัดเลยให้ตาย”

ตอนนั้นเองที่เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันในที่สุด นัยน์ตาสีฟ้าสวยคู่นั้นแสดงให้เห็นแววดุร้าย ราวกับดวงตาของสัตว์กินเนื้อที่พร้อมจะออกล่าเหยื่อ ผมสีน้ำตาลอมส้มกับใบหน้าขาวใสบอกให้ฉันรู้ทันทีว่าเขาไม่ใช่คนไทยแท้เป็นแน่ อา...แหงล่ะ หมอนี่หล่อ หล่อแบบมีกลิ่นอายฝั่งตะวันตกด้วยนะ ฉันได้แต่มองใบหน้าที่แสดงถึงความหงุดหงิดของเขาแน่นิ่ง

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“เหรอ”

“อือ”

“ว่าแต่เธอกำลังจะเดินไปไหน”

ฉันละสายตาจากใบหน้าเขาก่อนจะเสมองไปทางม่านสีน้ำเงินด้านหน้าแล้วชี้นิ้วไปตรงนั้น

“ไปถามใครสักคนน่ะสิ”

“แล้วได้ความอะไรบ้าง”

“ยังไม่ได้คุยกับใครด้วยซ้ำตั้งแต่ตื่นขึ้นมา นายเป็นคนแรก”

“แปลกแฮะ”

ฉันลองมองไปตรงที่นั่งอื่นๆ และพบว่าเที่ยวบินนี้มีผู้โดยสารอยู่ประปรายก็จริง แต่ทุกคนล้วนตกอยู่ในห้วงแห่งการหลับใหล แหงล่ะ เราอยู่บนเครื่องบินที่เดินทางตอนกลางคืนนี่นา เห็นทีฉันไม่ควรเสียเวลาไปมากกว่านี้ พนักงานบนเครื่องบินจำพวกแอร์โฮสเตสหรือสจ๊วตเท่านั้นที่น่าจะให้คำตอบฉันได้

“ฉันขอตัวก่อน”

“เดี๋ยวก่อน” เขาทำหน้าสงสัย

“อยากรู้ก็ตามมา”

แกร๊ก

ไม่รู้อะไรดลใจให้นายหน้าหล่อนั่นลุกตามฉันมาแฮะ อย่างน้อยฉันก็สบายใจไปเปลาะหนึ่งว่าตัวเองไม่ได้โดดเดี่ยวตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว แต่ก็ยังวางใจอะไรไม่ได้เป็นอันขาด เขายังคงเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันอยู่

“เธอ...เธอชื่ออะไร”

“เลสเต”

“เอ่อ...”

“นายล่ะ”

“ดัมเบล”

“ยังเรียนอยู่ใช่มั้ย”

“เรียนด้วยเป็นนายแบบด้วย เธอล่ะ”

“ว้าว นายกับฉันนี่คล้ายๆ กันเลยนะเนี่ย ฉันเรียนด้วยแล้วก็...เอ่อ...เป็นนักกีฬาว่ายน้ำด้วย”

หมอนี่ถึงขั้นอุทานออกมาเบาๆ อย่างคาดไม่ถึงว่าฉันจะเป็นนักว่ายน้ำจริงๆ ฉันลังเลใจอยู่นานมากว่าจะพูดคำว่า ‘ทีมชาติ’ ต่อท้ายประโยคไปด้วยดีหรือไม่ แต่ก็ควรยั้งไว้ก่อน จะได้ไม่ดูขี้โม้จนเกินไป ฉันแอบหันหน้าไปสำรวจรูปร่างของผู้ชายที่เดินตามมาและพบว่าความสูงกับหุ่นที่แสนเป๊ะของเขาทำให้ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้มีอาชีพเสริมแบบนั้น

จะว่าไปแล้วหมอนี่ก็หน้าตาคุ้นๆ อยู่น้า...เหมือนเคยเห็นที่ไหน

...บนหน้าปกนิตยสารเหรอ

อืม...ก็อาจจะเป็นไปได้...

ฟืบ!

ฉันรูดม่านสีน้ำเงินที่กั้นห้องผู้โดยสารกับห้องเตรียมการของพนักงานบนเครื่องบินตรงฝั่งหัวออก ก่อนจะเดินเข้าไปในนั้นอย่างไม่เกรงใจ ฉันกับดัมเบลสอดส่ายสายตาไปทั่ว พบเพียงแต่ความว่างเปล่าไร้ผู้ใดในนั้น อาหารกล่องที่เตรียมเสิร์ฟก็วางกระจัดกระจายอยู่บนเคาน์เตอร์ ฉันกลืนน้ำลายอึกหนึ่งตอนเห็นสปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาของโปรด ฉันหันไปมองหน้าดัมเบลหมายจะให้เขาพูดอะไรสักอย่าง แต่หมอนี่กลับเบ้ปากแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างมึนๆ ซะงั้น

“ไม่มีใครอยู่ในนี้แฮะ”

“ลองไปดูฝั่งท้ายเครื่องรึยัง”

“ยัง”

“งั้นไปดูกันเถอะ”

ดัมเบลเดินนำฉันออกมาจากห้องนั้น ฉันสัมผัสถึงบรรยากาศแปลกๆ เมื่อได้เห็นหน้าของผู้โดยสารแทบทุกคนที่นั่งเข้าฌานกันอยู่แบบชัดๆ จากนั้นก็เดินตามดัมเบลไปอย่างนิ่งๆ ได้ยินสียงเหมือนเครื่องบินตกหลุมอากาศบ้างเป็นครั้งคราว ช่วงเวลานี้เหมือนเรากำลังเดินสำรวจพื้นที่ก็ไม่ปาน

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)