Left Eye หนุ่มใสหนุ่มเซอร์หนุ่มซ่าส์ล่าท้าหัวใจ

Left Eye หนุ่มใสหนุ่มเซอร์หนุ่มซ่าส์ล่าท้าหัวใจ

0 รีวิว  0 รีวิว    
รหัสสินค้า: 9786160607440
ผู้แต่ง: หนุ่มกรุงโซล
ของหมด (ต้องการสินค้า)
ราคา: 169.00 บาท 42.25 บาท
ประหยัด: 126.75 บาท ( 75.00% )

เนื้อหาบางส่วน

Left Eye

ชื่อ

ซีซีน

 

ความสามารถพิเศษ

ความสามารถมองทะลุวัตถุได้

 

ประวัติการทำคดี

จับชู้ ทวงหนี้ คลี่คลายคดีเงื่อนงำ ฆาตกรรมในห้องปิดตาย

 

นิยามที่บ่งบอกความเป็นตัวเอง

อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น

 

เคยทำผิดกฏหมายข้อใดบ้าง

แฮกข้อมูลกรมตำรวจ

พกอาวุธเถื่อน

พานักโทษแหกคุก

 

ของสามสิ่งที่ขาดไม่ได้ในชีวิต

เงิน

อินเตอร์เน็ต

แว่นกันแดด

 

Prologue

‘โลกนี้ไม่มีหรอกสิ่งที่ขาวสะอาดหรือดำสนิท

มีแต่เทามาก เทาน้อย ต่างกันไป

บทนำ

 

“เมียเก็บ ผอ.”

“น่าขยะแขยง”

“เด็กไซด์ไลน์”

“ตัวซวย”

“จุดด่างพร้อยของโรงเรียน”

“ขยะ”

“ดูมันทำหน้าเข้าสิ”

“ไปตายเถอะ”

“ใส่แว่นกันแดดทำไม”

“ทำงานกลางคืนน่ะสิ”

“น่าขยะแขยง”

“อย่าเข้าไปใลก้”

“กะ...”

ฉันเดินผ่านเสียงซุบซิบของเด็กผู้หญิงในโถงทางเดินโรงเรียนเข้าไปในห้องล็อกเกอร์ เมื่อเข้ามาในห้องล็อกเกอร์ทุกคนก็หันมามองฉันเป็นสายตาเดียวแล้วก็เริ่มกระซิบกระซาบกัน ทำเหมือนฉันเป็นตัวประหลาด แต่อย่าคิดว่าฉันจะแคร์ ฉันเดินเชิดหน้าตรงเข้าไปอย่างไม่รู้สึกเคอะเขินใดๆ และไม่ว่าฉันจะเดินไปทางไหนทุกคนก็แย่งกันเอี้ยวตัวหลบเปิดทางให้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือน ‘ราชินี’ แต่ในสายตาคนพวกนั้นฉันคือ ‘โสเภณี’

“เร็วเข้า!”

“มาแล้ว!”

“อ๊ะ!”

ฉันเห็นเด็กผู้หญิงสองสามคนป้วนเปี้ยนอยู่แถวหน้าล็อกเกอร์ฉันท่าทางลุกลี้ลุกลน แต่เพียงแค่ฉันหันไปมอง พวกนั้นก็รีบหลบตาแล้วเดินหนีไป

ปัง!

เสียงเปิดล็อกเกอร์ของฉันทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องสะดุ้งและแยกย้ายสลายตัวกันไปได้ในพริบตา บางทีฉันก็ทึ่งในอิทธิพลความน่ารังเกียจของตัวเอง จากห้องที่เซ็งแซ่ไปด้วยเสียงซุบซิบนินทากลายเป็นห้องที่เงียบสงบได้ในพริบตา ฉันเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้างแล้ว

“ฟู่”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาพร้อมกับถอดแว่นกันแดดออก จากนั้นก็เอื้อมมือเข้าไปหยิบซองจดหมายกองมหึมาจากในล็อกเกอร์ออกมา ถ้าชีวิตฉันเหมือนคนปกติทั่วไป จดหมายพวกนี้ต้องเป็นจดหมายรักจากหนุ่มฮอตหนุ่มเฮี้ยวอะไรเทือกนั้นแน่ แต่ฉันเหมือนคนอื่นที่ไหน

‘ไปตายซะ’

‘ถึงคุณโส’

‘อย่าเอาเท้าสกปรกของเธอมาเหยียบโรงเรียนนี้อีก’

‘น่ารังเกียจ’

‘เศษสวะ’

‘เธอไม่คู่ควรกับโรงเรียนเรา ลาออกไปซะ’

ฯลฯ

จดหมายพวกนี้เก้าสิบเปอร์เซ็นต์เต็มไปด้วยข้อความสาปแช่งจากเด็กผู้หญิงในโรงเรียน อีกเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นจดหมายจากเด็กผู้ชาย ซึ่งน่าจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่เปล่าเลย มันทำให้ความรู้สึกของฉันติดลบลงไปอีกหลายสิบจุด

‘เท่าไร’

‘เจอกันที่ห้องน้ำท้ายโรงเรียนได้ไหม’

‘ระดับสอง เท่าไร’

‘ฉันเก่งเรื่องอย่างว่า โทรมานะ’

‘จ่ายไม่อั้น’

ฯลฯ

ฉันแทบจะโยนจดหมายพวกนั้นทิ้งถังขยะไปให้หมด ถ้าเกิดไม่ทันเห็นว่ามีซองจดหมายสีดำที่โผล่ปลายแหลมออกมา

“นี่มัน...”

หัวใจของฉันเต้นตึกตัก

ดูจากสีแน่นอนว่านี่ไม่ใช่จดหมายรัก แต่ที่หัวใจฉันเต้นตึกตักเพราะฉันรู้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ฉันได้รับซองจดหมายสีดำ ฉันจะได้เจอกับเขาคนนั้นอีกครั้ง

“บอส”

ฉันตาลีตาเหลือกแกะซองจดหมาย ในนั้นมีกระดาษสีดำพับสองทบ เมื่อคลี่ออกมาพบว่าบนกระดาษไม่มีข้อความใด นอกจากจุดวงกลมสีแดงเก้าจุดเรียงต่อกันเป็นเส้นตรง

“อะไรเนี่ย”

ฉันพลิกกระดาษไปมา พลิกซ้ายพลิกขวาก็ไม่พบสิ่งอื่นใดนอกจากวงกลมสีแดงเก้าจุดตามที่เห็นในตอนแรก

“เล่นอะไรของเขาอีกเนี่ย เฮ้อ!”

ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะพับกระดาษสีดำเป็นสองทบแล้วยัดใส่กระเป๋าเสื้อสูทยูนิฟอร์ม บอสนะบอส ชีวิตทุกวันนี้ก็ยุ่งเหยิงจะตายอยู่แล้ว ทำไมต้องทำอะไรให้ยุ่งยากมากความแบบนี้ด้วย

ปัง!

ฉันกระแทกล็อกเกอร์ปิดก่อนจะใส่กุญแจแล้วเดินออกมาที่โถงทางเดิน วินาทีแรกฉันเห็นทุกคนเดินคุยกันสนุกสนานหัวเราะเฮฮา แต่พอเห็นหน้าฉันเท่านั้นแหละ เสียงหัวเราะก็กลับกลายเป็นเสียงซุบซิบ สีหน้ายิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง แววตาร่าเริงก็เปลี่ยนเป็นหยามเหยียด ฉันหยิบแว่นกันแดดสีดำขึ้นมาสวมอีกครั้งแล้วเดินเชิดหน้าผ่านสายตาดูถูกของคนพวกนั้นไปอย่างไม่แคร์อะไร แต่สักพักฉันก็เกิดเปลี่ยนใจชะงักฝีเท้าแล้วหันไปหาเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มองฉันอย่างไม่กะพริบตา

“นี่เธอ”

ท่าทางเด็กผู้หญิงคนนั้นดูตกใจที่ฉันหันไปพูดด้วย คนอื่นๆ ก็ดูประหวั่นพรั่นพรึงเช่นกัน สงสัยกลัวว่าฉันจะไถเงินล่ะมั้ง

“ไม่ต้องกลัว”

“ฉันแค่จะถามว่า...”

“มองฉันขนาดนั้นเป็นเลสเบี้ยนรึเปล่า”

“นี่เธอ!”

“เลสเบี้ยนฉันก็รับนะ ราคาผู้หญิงถึงผู้หญิง”

ฉันไล้นิ้วไปตามเส้นผมของเธอก่อนจะสะบัดตูดเดินออกจากรั้วโรงเรียนไป ทิ้งให้ยัยพวกนั้นตะโกนด่าสาปแช่งฉันเสียงระงมไปทั่ว ตลกดี

“เฮ้อ!”

กว่าจะก้าวขาออกจากโรงเรียนบ้านั่นมาได้ให้ความรู้สึกเหมือนต้องเดินผ่านทางเดินแคบๆ ที่สองข้างทางเต็มไปด้วยลวดหนามยังไงยังงั้น ฉันเหลียวกลับไปมองโรงเรียนที่ใหญ่โตอย่างกับพระราชวังแวร์ซายส์ ประตูรั้วเป็นสีทองอร่าม ป้ายชื่อโรงเรียนทำมาจากแผ่นหินอ่อนเจียระไนใหญ่โตมโหฬาร

 

‘St. Stephen’

 

นี่คือชื่อของโรงเรียนที่เก่าแก่ที่สุด ดีที่สุด โอ่อ่าที่สุด มีชื่อเสียงที่สุด ไฮโซที่สุด และนี่คือโรงเรียนของฉันเอง

ถึงแม้มันจะเป็นโรงเรียนที่ดีเลิศประเสริฐศรียังไง แต่ฉันก็ไม่ได้อยากเรียนที่นี่ และคนที่นี่ก็ไม่ต้องการฉัน

ฉันไปทำเรื่องลาออกไม่รู้ตั้งกี่ครั้งกี่หน แต่ท่านผู้อำนวยการกลับรั้งฉันเอาไว้ไม่ให้ลาออก ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าตัวฉันมีค่าราคาอะไรให้ทางโรงเรียนต้องมารั้งฉันเอาไว้ขนาดนี้ เท่าที่เห็นก็มีแต่จะทำให้โรงเรียนเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะข่าวลือเสียๆ หายๆ ของฉัน นี่เองที่ทำให้คนลือกันไปอีกว่าฉันเป็นเมียน้อยท่านผู้อำนวยการ อาเมน!

ระหว่างนั่งรอรถเมล์ ฉันหยิบกระดาษสีดำออกมาคลี่ดูอีกครั้ง

จุดสีแดงเก้าจุด

“อะไรของบอสเนี่ย ไม่เห็นเข้าใจเลย”

ฉันพยายามคิดว่าจุดสีแดงมันจะสื่อถึงอะไรได้บ้าง...

ลูกเต๋า?

เส้นประ?

สร้อย?

ลูกประคำ?

ฯลฯ

“นี่”

เสียงดังมาจากข้างหลัง ฉันหันไปมองก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งมองมาที่ฉัน ดูจากยูนิฟอร์มแล้วเขาเป็นเด็กโรงเรียนเดียวกับฉันนี่นา

“นายพูดกับฉันเหรอ”

“อือ”

ฉันรู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่มีคนมาคุยกับฉัน เพราะปกติไม่มีใครในโรงเรียนนี้คุยกับฉันเลย ราวกับว่าการคุยกับฉันเป็นการทำบาป

“มีอะไรเหรอ”

“สายสิบหกมาแล้ว”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)


รีวิว (0)


สินค้าที่ใกล้เคียง (65 รายการ)

www.batorastore.com © 2024