One & Only เธอคือที่หนึ่งของหัวใจ เล่ม 02 (Lim Eun Hee)

พวกเราผู้ซึ่งมีความสุข

-52-

"จริงเหรอ ต้องเลิกจริงๆ เหรอ แต่ฉันยังไม่รู้เลยนะว่าอึนกยอม ผิดอะไร ซังฮี! พนักงานเสิร์ฟทุกคนในโลกต้องเป็นคนเลวเหรอ ทุกคน ต้องเป็นคนชั่วเหรอ แล้วอึนกยอมก็ไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดกับพวกผู้หญิง ด้วย อึนกยอมเป็นเพียงแค่พนักงานเสิร์ฟที่ไนท์คลับเท่านั้น!"

"แจยอง"

"เธอก็รู้จักอึนกยอมนี่! เธอก็รู้นี่ว่าอึนกยอมเป็นคนยังไง"

"ใช่ ฉันรู้ ฉันเข้าใจที่เธอพูด แต่อึนกยอมยังเป็นนักเรียนนะ ทำไม นักเรียนต้องทำงานที่ไนท์คลับด้วย เธอรู้เหรอว่าทำไม เธอก็¹ไม่รู้อึ-นกยอม เคยเล่าเรื่องอะไรให้เธอฟังบ้าง เธอได้แต่สงสัยในตัวเขาทุกวัน อึนกยอม มีแต่ความลับ!"

"อึนกยอมอาจจะมีเหตุผลที่ไม่สามารถบอกได้ เขาคงจะทุกข์ทรมาน มากที่ต้องปิดบังเอาไว้ เขาคงจะเจ็บปวดยิ่งกว่าฉันที่รู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ อึนกยอมเจ็บปวดและทรมานยิ่งกว่าฉันมาก! ซังฮี ได้โปรดอย่ามองอึนกยอม

ในทางที่ไม่ดีเลยนะ ขอร้องล่ะ อย่าเห็นว่าอึนกยอมเป็นคนเลวเลยนะ อึนกยอมคือคนที่ฉันรักที่สุดในโลก และเธอก็เป็นเพื่อนที่ฉันสนิทและรัก มาก แม้แต่เธอยังคิดแบบนี้กับอึนกยอม..."

"งั้นเรา¹ไปพิสูจน์กัน"

น้ำเสียงของซังฮีทุ้มต่ำมาก เธอก็กำลังร้องไห้เซ่นเดียวกับฉัน "เธอไม่อยากรู้บ้างเหรอว่าที่ปักมินกยองพูดเป็นความจริงหรือเปล่า เราไปหาอึนกยอมแล้วพิสูจน์กัน! พิสูจน์กันให้รู้ไปเลย!"

"ไม่ได้..." ฉันตอบเบาๆ "ทำไมไม่ได้"

"อึนกยอมจะเจ็บปวด เพราะเขาคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องนี้"

"ถ้างั้นคำพูดของมินกยองก็เป็นความจริงน์ะสิ เพราะอึนกยอม ทำอย่างนั้นจริงๆ เขาก็เลยไม่อยากให้เธอรู้ เขาก็เลยอยากเก็บเรื่องนี้ไว้ เป็นความลับ"

"ไม่ใช่หรอก"

"ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะไปพิสูจน์เอง!"

"ซังฮี!"

ซังฮีวิ่งออกไปจากห้องเรียน ฉันจึงวิ่งตามออกไปเพื่อที่จะรั้งเอาไว้ แต่ก็ตามไม่ทัน อา ทำยังไงดี ความร้อนใจทำให้ฉันโทรไปหาอึนกยอม ทั้งๆ ที่รู้'ว่าเขากำลังเรียน แต่ฉันก็โทรหา

(ว่าไงกง)

อึนกยอมเรียกฉันเบาๆ

"อึนกยอม มาหาฉันหน่อยได้มั้ย ตอนนี้เลย โดดเรียนมาหาฉันหน่อย" (เธออยู่ที่ไหน)

"ซอยหน้าบ้าน"

(จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ)

ทันทีที่วางสาย ฉันก็รีบวิ่งออกไปหน้าโรงเรียนเพื่อเรียกแท็กซี่กลับ บ้าน ฉันจะไม่ให้อึนกยอมไป วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาไปอันยาง ฉัน ต้องรั้งเขาไว้

ฉันลงจากรถแท็กซี่แล้วยืนรออึนกยอมตรงซอยหน้าบ้าน พอเวลา ผ่านไปห้านาที อึนกยอมก็วิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ

"แจยอง!"

"มาแล้วเหรอ"

"เป็นอะไรหรือเปล่า เกิดเรื่องอะไรเหรอ"

"ไม่มีอะไร"

"แล้วทำไมเมื่อกี้เสียงเธอไม่ค่อยดีเลยล่ะ ใครว่าอะไรเธอหรือเปล่า" "เปล่า"

"หรือว่าทะเลาะกับซังฮี^,,

"เปล่า..."

"หรือว่าโดนแจวอนแกล้งอึกแล้ว"

"เปล่าๆ ฉันแค่คิดถึงอึนกยอมมากเท่านั้นเอง"

ฉันกอดอึนกยอมแน่นใบหน้าของฉันสัมผัสหน้าอกของเขา "ฉันมีเรื่องขอร้อง"

"พูดมาสิ ถ้าเธอขอร้องล่ะก็ ฉันยินดีทำให้ทุกอย่าง"

"จริงๆ นะ"

"จริงสิ^,,

"วันนี้อยู่กับฉันทั้งวันได้มั้ย ไม่สิๆ อยู่กับฉันทุกวันอย่าไปไหนนะ" "แจยอง เธอต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ ใช่มั้ย^,,

"ไม่มีหรอก ไม่มีจริงๆ ฉันแค่ชอบนายมากก็เลยอยากอยู่กับนาย ทุกวันเท่านั้นเอง"

ฉันอยู่กับอึนกยอมตั้งแต่เที่ยง จับมือเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเพราะ ฉันกลัวว่าถ้าปล่อยไป เขาก็จะไปอันยาง

เวลาผ่านไปรวดเร็วจริงๆ เวลาที่อึนกยอมจะต้องไปอันยางมาถึงแล้ว แต่อึนกยอมยังคงอยู่ข้างๆ ฉันไม่ไปไหน หัวใจของฉันเต้นรัว สามทุ่มครึ่ง แล้ว เวลาที่อึนกยอมจะต้องไปอันยางผ่านไปสองชั่วโมงครึ่งแล้ว ทันใดนั้น เองมือถือของอึนกยอมก็ดังขึ้น

"อย่ารับนะ"

ฉันพูดพลางยมบางๆ

อึนกยอมมองเบอร์ที่โทรเข้าแล้วพูดกับฉัน "ขอโทษนะ ฉันต้องรับเบอร์นี้จริงๆ ขอโทษ"

พอพูดจบ อึนกยอมก็รับโทรศัพท์ อึนกยอม...

"อา... ครับ กำลังไปเหรอครับ ครับ เข้าใจแล้วครับ จะไปเดี๋ยวนี้ ครับ ครับ"

พอวางสาย อึนกยอมก็มองฉันด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด "อย่าไปนะอึนกยอม"

"ฉันขอโทษจริงๆ นะ แจยอง มันเป็นเรื่องสำคัญมาก ฉันต้องไป" "อึนกยอม... ไดโปรด"

"แจยอง ฉันต้องไปจริงๆ เธออย่าเป็นอย่างนี้สิ"

"อย่าไปเลยนะ อยู่กับฉัน"

ฉันจับชายเสื้อของอึนกยอมไว้ อึนกยอมจึงจับมือฉัน "ฉันต้องไปจริงๆ เข้าใจมั้ย"

"เรื่องนั้นสำคัญกว่าฉันอึกเหรอ"

"แจยอง"

"ฉันถามว่าเรื่องนั้นสำคัญกว่าฉันอึกเหรอ"

ความไม่สบายใจทำให้ฉันตะโกนออกไป อึนกยอมจึงตอบกลับ มาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ "ใช่..."

คำว่า 'ใช่^, ทำให้ฉันปล่อยมือออกทันที คำพูดของอึนกยอมที่บอก ว่าเรื่องนั้นสำคัญกว่าฉันทำให้ฉันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะจับชายเสื้อเขา "ไปล่ะนะ"

อึนกยอมหันหลังแล้ววิ่งจากไป เขากำลังไปที่อันยางจริงๆ เรื่อง ที่ฉันไม่ต้องการให้เกิดกำลังจะเกิดขึ้น

หัวใจเต้นรัวจนแทบจะระเบิด ฉันรีบโทรหาซังฮีทันที

(ยูนแจยอง ฉันเห็นเธอแล้ว รอแป๊บนึงนะ)

พอวางสายไดไม่กี่วินาที ซัง'อีกวิ่งมาหาฉัน ใบหน้าของเธอซุ่มไป ด้วยเหงื่อ

"ไปอันยางกันเถอะ"

ซังฮีลากฉันขึ้นแท็กซี่ พอแท็กซี่ออกตัว หัวใจของฉันก็กระวนกระวาย อีกครั้ง

"แจยอง ฉันก็อยากเชื่ออีนกยอมนะ ฉันก็อยากเชื่ออีนกยอมเหมือน เธอ ฉันอยากเชื่อว่าอีนกยอมยังคงเป็นอีนกยอมที่ฉันรู้จัก แล้วก็ขอโทษ ด้วยที่เมื่อตอนกลางวันฉันพูดจาแรงๆ ออกไป แต่ขอให้เธอเข้าใจฉันด้วย นะ เพราะฉันอยากเชื่อฉันจึงทำแบบนี้ ฉันอยากพิสูจน์ให้แน่'ไจ"

เรามาถึงอันยางโดยใช้เวลายี่สิบห้านาที ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มสี่สิบ ซังฮีเริ่มหาไนต์คลับที่อึนกยอมทำงานอยู่ "MJ โฮเต็ลไนท์คลับอยู่ในซอยนี้ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

ซังฮีรีบลากฉันไปที่ไนท์คลับทันที ตอนนี้ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมฉันต้องไปด้วย ฉันต้องการพิสูจน์อะไร ทั้งๆ ที่ฉันคิดว่าไม่ใช่ แต่ ทำไมร่างกายต้องขยับด้วย "แจยอง ที่นี่ไง! ที่นี่!"

ซังฮีเดินลงไปยังชั้นใต้ดิน ฉันไม่อยากด้างคาใจอีกแล้วจึงตัดสินใจ เดินตามซังฮีลงไป

ขอโทษนะอีนกยอม...

"เชิญครับ"

"คุณคะ คิมอึนกยอมอยู่ที่ไหนคะ" "ครับ?"

"อ๋อ... คุณนั่งรอก่อนนะครับ อีกเดี๋ยวผมจะไปเรียกเขามาให้" "ทำไมล่ะคะ เขาอยู่ที่ไหนเหรอคะ"

"เขาเข้าไปในห้องวีไอพีครับ คุณนั่งรอไปพลางๆ ก่อนนะครับ อีกเดี๋ยวผมจะเรียกเขามาให้"

"ห้องวีไอพีเหรอคะ"

เสียงของซังฺฮีตังก้องอยู่ในหู คำพูดของพนักงานเชือดเฉือนหัวใจ ฉัน ไม่สิ... ไม่ใช่หรอก อีนกยอมไม่ทิ้งฉันมาทำอะไรแบบนั่นหรอก คำพูด ของมินกยองเป็นเพียงแค่คำโกหก

"ห้องวีไอพี? เธอได้ยินใช่มั้ยยูนแจยอง เธอได้ยินชัดใช่มั้ย ฉันก็ ได้ยิน! พนักงานเมื่อกี้พูดถึงห้องวีไอพี ห้องวีไอพี! ตามมานี่!"

"ซังฮี ฉันจะกลับบ้าน ปล่อยฉันเถอะ ฉันจะกลับ"

"หุบปาก! หยุดพูดเดี๋ยวนี้"

"ซังฮี..."

"ตามมา! คิมอึนกยอม ฉันจะไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด"

ฉันไม่อยากเห็น ไม่อยากเห็นใบหน้าของอีนกยอมที่อยู่ในห้อง ฉัน ไม่อยากรู้ว่ามันคือความจริง ฉันไม่อยากรู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั่นสำคัญ กว่าฉัน

เมื่อมาถึงหน้าห้องวีไอพี ซังฮีเอื้อมมือออกไปเพื่อจะเปิดประตู แต่พนักงานแก่ๆ คนหนึ่งรีบคว้าตัวซังฮีเอาไว้ แต่ไม่รู้ว่าซังฮีเอาเรี่ยวแรง มาจากไหน ซังฮีผลักพนักงานออกไปแล้วเปิดประตูทันที

"ห้าสิบวอน! ห้าสิบวอน! ลงมาด่วน ที่นี่เกิดเรื่อง ลงมาด่วน!" พนักงานขอความช่วยเหลือ แล้วซังฮีก็ตะโกนเสียงตังลั่น "คิมอึนกยอม!"

ฉันรีบเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังซังฮีแล้วมองดูรอบๆ ห้องด้วยความ ตกใจ หัวใจของฉันแทบจะหยุดเต้น ไม่สิ ถ้าหยุดเต้นไปเลยจริงๆ ก็คง จะดีกว่านี้

กุกกัก กุกกัก

เสียงเดินของซังฮีตังก้องอยู่ในหู อีนกยอมลุกขึ้นทันทีที่เห็นเรา และ