Hey Stephen เป็นเธอได้ไหมคนข้างๆหัวใจฉัน (Oh_nana)

Prologue

Just How It Started

(Jordi’s side)

ถ้าถามฉันว่าเรื่องนี้เริ่มต้นที่ตอนไหน ตอนแรกฉันคิดว่าคงเป็นตอนที่ฉันเปิดเว็บไซต์ holmesclub.con ขึ้นมาล่ะมั้ง

Holmes club เป็นเว็บไซต์เล็กๆ ของฉันที่ต้องใช้โค้ดลับในการเข้ามาพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนักสืบ ที่ต้องมีโค้ดเพราะมันดูตื่นเต้นดี นี่เป็นงานอดิเรกของฉันที่ทำมานานแล้ว และมันคงทำให้ฉันมีความสุขไปอีกหลายปีโดยที่ไม่สร้างความเดือดเนื้อร้อนใจอะไรให้กับตัวเอง

จนกระทั่งเมื่อสามวันก่อน มีข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นบนหน้าเว็บบอร์ด...

‘หึ เจ้าของเว็บไม่เห็นจะแน่จริงตรงไหนเลย ดีแต่ทำเว็บโง่ๆ นี่ไปวันๆ โค้ดนั่นก็ง่ายชะมัด ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าเว็บเธอน่ะ ใช้เวลาแค่สิบวินาทีฉันก็แฮกได้แล้ว ถ้ามีดีแค่นี้อย่าฝันจะเป็นนักสืบเลย ฉันรู้จักตัวจริงของยัยนี่ ไม่มีคนคบหรอก ก็แค่พวกบ้าอ่านนิยายนักสืบไปวันๆ น่ะ

จากคุณ MIB I 04/06/2012 18:47:10’

และนั่นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นที่แท้จริงของเรื่องนี้

(Stephen’s side)

ถ้าถามผมว่าเรื่องนี้เริ่มต้นที่ตรงไหน ผมว่ามันคงเป็นตอนบ่ายวันหนึ่งซึ่งผมกำลังเดินเอ้อระเหยอยู่บนถนนสายหนึ่งที่ค่อนข้างคุ้นเคย

“เฮ้!”

“...”

“เฮ้! นายน่ะ นายนั่นแหละ”

ผมหันซ้ายหันขวาอยู่สองที เอามือจับแว่นพลางมองดูรอบๆ ตัวก่อนจะเห็นศีรษะของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากกำแพง ผมสีแดงเหมือนลูกเชอร์รี่ของเธอโดดเด่นมาแต่ไกล

หืม? เด็กไฮสกูล โรงเรียนนี้ซะด้วย?

“เรียกผมเหรอ”

ผมหยุดเดินก่อนจะหันไปถามอีกฝ่าย เธอขมวดคิ้วใส่ราวกับว่าผมโง่ซะเต็มประดา ใบหน้ารั้นๆ ของเธอทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งไม่ได้เจอมานานแล้ว ให้ตาย แบบนี้มันไม่ค่อยดีเลยนะ...ผมยิ่งแพ้ทางคนแบบนี้อยู่ด้วย

“ใช่น่ะสิ แถวนี้มีใครนอกจากนายอีกล่ะ”

ถึงผมจะชินกับการถูกคนอื่นมองว่างี่เง่า แต่ผมไม่เคยเจอใครที่อยู่ๆ ก็มาทำท่าทางแบบนั้นใส่ผมตั้งแต่เจอกันครั้งแรกหรอกนะ และแม้จะเป็นอย่างนั้น ผมก็เลือกที่จะเงียบ ฟังสิ่งที่เจ้าหล่อนพูดต่อไป

“นายน่ะ ว่างหรือเปล่า” รอยยิ้มซนๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“ก็...ว่างมั้ง”

ผมตอบไปอย่างนั้น แล้วรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอทันที เธอดูเหมือนลูกแมว...ไม่สิ ผมว่าเธอเหมือนสุนัขจิ้งจอก ยิ่งมีเขี้ยวขาวๆ ที่อยู่มุมปากนั่นด้วยแล้ว ผมว่าพ่อกับแม่เธอต้องกลุ้มใจเรื่องเธอไม่น้อยเลยทีเดียว

อาจจะฟังดูด่วนสรุป แต่เมื่อคุณได้ยินประโยคต่อมาที่เธอพูด..

“มาปลอมตัวเป็นผู้ปกครองเซ็นสมุดลาแล้วรับฉันกลับบ้านหน่อยดิ ฉันจะโดดเรียนน่ะ”

“ฮะ!”

คุณจะรู้ว่าผมไม่ได้พูดเกินจริงเลยแม้แต่นิดเดียว!

และนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้

1

Stephen J.

(Jordi’s side)

“เซ็นชื่อตรงนี้เลยค่ะ...”

มิสซิสพิงค์พูดพลางใช้เล็บสีชมพูชี้ไปยังช่อง ‘ลายเซ็นผู้ปกครอง’ ในสมุดลาของโรงเรียน เขาคนนั้นหยิบปากกาที่เหน็บไว้กับกระเป๋าเสื้ออกมาจรดลายเซ็นของตัวเองลงไปตรงช่องที่ว่าอย่างช้าๆ ฉันได้แต่มองพลางเคี้ยวหมากฝรั่งไปด้วยความร้อนรน

ให้ตาย ฉันไม่ได้มีเวลามากนะ ทำไมตานี่ถึงบรรจงเซ็นลายเซ็นจัง พอแอบมองชื่อเขา หืม...สตีเฟน เจ.

“เรียบร้อยแล้วครับ”

เขาว่าพลางส่งสมุดคืนให้มิสซิสพิงค์ คุณครูฝ่ายธุรการของโรงเรียน เธอเอาไปอ่านดูแล้วมองลอดแว่นสีชมพูขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยถามเขา

“คุณเป็นอะไรกับมิสมิทเชล” เธอพูดชื่อฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งนิดๆ แต่เขากลับงง

“ครับ?”

“นามสกุลของพวกคุณสองคนไม่เหมือนกัน คุณใช้ตัวย่อตัว เจ.”

เขาดูงงหนักเข้าไปอีก ว่าแล้วเชียว หมอนี่มันงี่เง่าจริงๆ

“อ๋อ เขาเป็นญาติฝั่งแม่ของหนูน่ะค่ะ พอดีแม่หนูป่วย เขาเลยมารับหนูกลับไปเยี่ยม ส่วนนามสกุลที่ไม่เหมือนกัน เพราะแม่หนูเปลี่ยนนามสกุลหลังแต่งงานค่ะ” ฉันรีบตอบแทนทันที

มิสซิสพิงค์ดูพอใจกับเรื่องที่ฉันแต่งไปมากพอที่จะหยุดจุ้นจ้านได้ เธอเขียนบัตรอนุญาตให้ออกข้างนอกได้อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นให้

“ขอบคุณค่ะ!” ฉันคว้าบัตรนั่นมาแล้วพูดลวกๆ

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการ ฉันก็วิ่งออกมาจากห้องธุรการแคบๆ นั่นทันที ส่วนเขายังยืนอยู่ ทำไมหมอนั่นมันเอ๋อแบบนี้นะ ฉันจึงต้องเดินกลับไปคว้าแขนเขาไว้

“มานี่เร็ว”

ฉันกระซิบพร้อมกับลากเขาออกมาด้วย ป้องกันมิสซิสพิงค์สงสัยอะไรให้มากความ จากนั้นก็ปล่อยแขนเขาแล้วรีบวิ่งไปที่ประตูโรงเรียน โยนบัตรอนุญาตให้ออกข้างนอกได้ใส่หน้ายาม ก่อนจะวิ่งออกมาเลย

เมื่อพ้นเขตโรงเรียน ฉันก็ได้ยินเสียงเนือยๆ พูดขึ้นว่า

“โกหกไม่ดีนะเธอ”

หมอนี่ยังอยู่อีกเหรอเนี่ย...

“จะอะไรก็ช่างเถอะ” ฉันบอกปัดอย่างรำคาญ “หมดหน้าที่ของนายแล้ว ฉันออกมาได้แล้ว ขอบคุณมาก”

มันน่าหงุดหงิดชะมัด เขาเป็นใครน่ะเหรอ...นั่นสิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

สารภาพตรงนี้เลยว่าฉันเก็บเขามาจากข้างรั้วกำแพง ก็เห็นเขาแต่งตัวภูมิฐานดูเป็นผู้ใหญ่ดีเลยให้มาปลอมตัวเป็นผู้ปกครองหน่อยน่ะ

ใครจะไปคิดว่าเขาจะเป็นคนน่ารำคาญขนาดนี้

“เธอจะไปไหน”

เขายังคงตามมาไม่เลิกขณะที่ฉันจ้ำอ้าวไปข้างหน้า

“ธุระ ฉันบอกแล้วว่าฉันมีธุระน่ะ” ฉันอดที่จะหันไปตอบไม่ได้

“ธุระอะไร เธอโดดเรียนชัดๆ” เขาพูดแบบนั้น “แถมยังใช้ผมเป็นเครื่องมือด้วย”

“อย่ามาพูดเหมือนฉันผิดได้มั้ยยะ หมดธุระของนายแล้วก็ไปเถอะ” ฉันเลยหันไปแหวใส่เขา

ในที่สุดฉันก็เดินมาถึงป้ายรถบัสจนได้ จากนั้นก็พิงหลับกับที่นั่งรอรถอยู่ดีๆ เขาก็ถือวิสาสะมานั่งข้างๆ ฉันเฉยเลย

“เธอชื่ออะไร”

ทำไมเขาถึงไม่หยุดพูดซะทีนะ แล้วทำไมรถบัสถึงไม่มาซะที แม่นะแม่ ถ้าซื้อรถให้ฉันแต่แรกก็จบไปแล้ว

“จอร์ดี้ มิทเชล” ฉันตอบ ช่วยไม่ได้ รถไม่มาซะที เขาก็ชวนคุยอยู่ได้ ฉันเลยต้องยอมคุยด้วย ฉันที่ยังเคี้ยวหมากฝรั่งอยู่จึงถามกลับไปบ้าง “นายล่ะ? อ้อ ชื่อสตีเฟนสินะ ฉันเห็นชื่อตอนนายเซ็นลงในสมุดน่ะ ว่าแต่นามสกุล เจ. ย่อมาจากอะไร จ๊อบส์หรือเปล่า แล้วเพื่อนๆ เรียกนายว่าสตีฟป่ะ ตลกอ่ะ งี้นายก็กลายเป็นสตีฟ จ๊อบส์ไปเลยน่ะสิ”

นี่ไง ฉันถึงไม่ค่อยอยากคุยด้วย เขาถึงกับนิ่งไปเลยทีเชียว

ข้อเสียของฉัน...พูดแล้วหยุดไม่ได้

ฉันเคี้ยวหมากฝรั่งแจ๊บๆ “จะว่าไปนายนี่น่าสงสารนะ พ่อแม่ไม่รักเหรอ ชื่อมีตั้งเป็นล้าน พ่อแม่นายกลับเลือกตั้งชื่อลูกว่าหสตีเฟนเนี่ยนะ โหลชะมัด พนันว่านายเกิดหลังสตีฟ จ๊อบส์แน่ๆ พวกเขาไม่คิดเหรอว่าพอสตีฟ จ๊อบส์จากโลกนี้ไปแล้ว ชื่อนายจะไปซ้ำกับคนตายน่ะ อย่างว่าล่ะ ชื่อใครก็ซ้ำกับชื่อคนตายได้ทั้งนั้นแหละเนอะ”

คราวนี้เขานิ่งไปนาน...นานพอควร ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง

เสียงหัวเราะของเขาช่างไพเราะนะ ช่างขัดกับหน้าตาจริงๆ

ใช่ว่าเขาหน้าแย่ เรียกว่า...เฉิ่มมากกว่า เขาเหมือนพวกเนิร์ดที่ดูเซอร์จัดๆ ผมเผ้าไม่เป็นทรง มองแวบเดียวรู้เลยว่าตอนสมัยเรียนไฮสกูลต้องไม่มีใครคบ จีบหญิงต้องไม่ติดแถมยังโดนหลอกใช้ เกิดมาเพื่อเป็นตัวประกอบไปวันๆ ไม่มีใครสนใจนัก

แต่พอเขายิ้มให้เท่านั้นแหละ...บางทีฉันอาจจะประเมินเขาผิดไปก็ได้

“เธอจะไปไหน ผมจะไปส่ง”

เขาบอกแบบนั้น

คือฉันไม่ใช่คนชอบเล่าเรื่องอ่ะนะ แต่ถ้าให้เล่า...ซึ่งฉันคิดว่าเมื่อคุณอ่านมาถึงตรงนี้...คุณคงอยากให้ฉันเล่าแล้วแหละ

“บอกไว้ก่อน ปกติฉันไม่ขึ้นรถคนแปลกหน้าแบบนี้หรอกนะ”

ฉันพูดขณะคาดเข็มขัดนิรภัย อีตาเฉิ่มนี่มีรถกับเขาด้วยแฮะ นับว่ายังไม่เฉิ่มมากเท่าไหร่แล้วกัน

“ผมยังไม่ทันว่าอะไรซะหน่อย” เขาพูดเรียบๆ แล้วเริ่มสตาร์ทรถ

เรื่องของฉันมันเริ่มขึ้นเมื่อมีคนมาโพสต์ข้อความโจมตีในเว็บบอร์ดส่วนตัวที่ฉันสร้างขึ้น (ฉันทำเว็บเกี่ยวกับนักสืบน่ะ มันก็มีคนเข้าเยอะนะ) และสบประมาทฉันอย่างแรงกล้า

‘หึ เจ้าของเว็บไม่เห็นจะแน่จริงตรงไหนเลย ดีแต่ทำเว็บโง่ๆ นี่ไปวันๆ โค้ดนั่นก็ง่ายชะมัด ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าเว็บเธอน่ะ ใช้เวลาแค่สิบวินาทีฉันก็แฮกได้แล้ว ถ้ามีดีแค่นี้อย่าฝันจะเป็นนักสืบเลย ฉันรู้จักตัวจริงของยัยนี่ ไม่มีคนคบหรอก ก็แค่พวกบ้าอ่านนิยายนักสืบไปวันๆ น่ะ

จากคุณ MIB I 04/06/2012 18:47:10’

แล้วหลังจากนั้นก็มีคนมาตอบเต็มเลย เช่น

‘จริงเหรอครับ เว็บมาสเตอร์เป็นคนยังไงเหรอ เป็นผู้หญิงหรอกเหรอ คิดว่าเป็นผู้ชายมาตลอดเลยนะ

จากคุณ Mr.Who I 04/06/2012 20:07:28’

ไม่ก็...

‘ฉันไม่เชื่อหรอก เธอไม่เคยเห็นที่เว็บมาสเตอร์โพสต์เหรอ เขารู้จริงนะ

จากคุณ ffsally22 l 04/06/2012 20:49:30’

หรือ...

‘เว็บมาสเตอร์มีศัตรูที่ไหนหรือเปล่า ลองสืบชีวิตตัวเองบ้างก็ดีนะ

จากคุณ Rx l 04/06/2012 21:45:50’

และอื่นๆ อีกมากมาย ซึ่งฉันอ่านแล้วแทบอยากพ่นไฟ

กร๊าซซซซซ ดูถูกฉันมากไปแล้วนะ!

งานนี้ยอมไม่ได้ ฉันต้องไปตามสืบหาตัวคนร้ายที่ก่อเรื่องนี้เอาไว้ ให้มันรู้กันไปเลยว่าที่เขาว่าไม่แน่จริงนั้นก็สืบหาตัวเขาเจอเหมือนกัน!

“ตกลงว่าเธอจะไปไหน”

ระหว่างที่รถติดไฟแดง อยู่ดีๆ นายสตีเฟน เจ. (ฉันยังไม่รู้ว่านามสกุลเต็มๆ ของเขาคืออะไร) ก็เอ่ยถามขึ้น ฉันเลยต้องออกจากความคิดของตัวเอง แล้วยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้เขา ซึ่งฉันใช้เวลาตั้งสามสี่วันเพื่อให้ได้มันมา และเมื่อได้มาแล้ว ฉันก็รอไม่ไหวอีกต่อไป มันเป็นที่อยู่ตาม IP address ของคนโพสต์ข้อความเหล่านั้นนั่นเอง โชคดีที่ยิ่งกว่าอะไรที่เจ้านั่นดันอยู่เมืองเดียวกับฉันเสียด้วย

“หึ ดูวิ คิดว่าแน่ สุดท้ายก็โดนฉันสืบเจอจนได้ คราวนี้ล่ะ ฉันจะได้เห็นหน้าคนที่บังอาจมาหยามน้ำหน้าฉันซะที”

“โลแกนสแควร์?” สตีเฟนอ่านกระดาษจดที่อยู่แล้วพูดขึ้นมา “ไปทำอะไรเหรอ”

“ทำไมนายต้องอยากรู้เรื่องส่วนตัวของคนอื่นเขาด้วยหา” ฉันบ่นพลางกอดอกอย่างไม่พอใจ แล้วก็รู้สกคันปากอยากบอกซะเอง “เอ้า บอกให้ก็ได้ที่อยู่นี่คือที่อยู่ตาม IP address ที่ฉันหามาได้เองแหละ คือมีใครบางคนมาป่วนเว็บบอร์ดของฉัน และฉันก็กำลังจะไปเอาเลือดหัวมันออก”

ฉันบอกด้วยความรู้สึกภูมิใจนิดๆ ก็แน่ล่ะ ฉันหามันมาเองกับมือเลยนะ

และไม่รู้คิดไปเองไหม ฉันเห็นดวงตาหลังแว่นเชยๆ ของเขาเป็นประกายกล้าราวกับท้าทาย เขายิ้มบางๆ ที่ดูเป็นปริศนาออกมาแล้วก้ม

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)