Evil Twin พันธะร้ายล่อหัวใจให้หลงรัก

บทนำ

ดอพเพลแกงเกอร์ (Doppelganger)

Doppel มีความหมายเดียวกับคำว่า Double ในภาษาอังกฤษ หรือแปลได้ว่า 'ซํ้าสอง^, ส่วนคำว่า Ganger หมายถึง Goer มีคำเรียกอีกอย่าง ว่า Evil twin (แฝดปีศาจ) หรือ Bilocation (การปรากฏตนในสองสถานที่) ซึ่งมีที่มาจากเรื่องเล่าขานพื้นบ้านของเยอรมัน

นิยามกว้างๆ ของดอพเพลแกงเกอร์กล่าวถึงปรากฏการณ์ที่มีการพบเห็นบุคคลผู้หนึ่งในเวลาเดียวกันแต่ต่างสถานที่ โดยทั่วไปแล้วดอพเพลแกงเกอร์ถือเป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคร้าย ความเจ็บป่วย และภยันตราย มักจะเกิดพื้นถ้าหากได้พบเห็น

ดอพเพลแกงเกอร์เป็นคำที่ใช้เรียกกรณีที่มนุษย์คนหนึ่งได้ปรากฏตัวตนเพิ่มขึ้นมาจากเดิมอีกคนหนึ่งซึ่งจะมีลักษณะภายนอกเหมือนกันทุกประการ

ตามเรื่องราวที่เล่าขานกันมา ดอพเพลแกงเกอร์นั้นจะไม่มีเงาของตัวเอง รวมทั้งไม่มีภาพสะท้อนบนกระจกหรือผิวน้ำ มันอาจจะให้คำแนะนำอะไรบางอย่างกับบุคคลต้นแบบของมันด้วยเจตนาร้ายซึ่งยุแยงให้เกิดความเข้าใจผิดต่างๆ

แต่ก็ยังมีอีกหลายความเชื่อเกี่ยวกับเจ้าดอพเพลแกงเกอร์

บ้างก็ว่า...ดอพเพลแกงเกอร์เป็นปีศาจ

บ้างก็ว่า...ดอพเพลแกงเกอร์เป็นเงาของเรา

บ้างก็ว่า...ใครที่เห็นดอพเพลแกงเกอร์ตัวเองแล้วต้องตาย

บ้างก็ว่า...ดอพเพลแกงเกอร์จะคอยอยู่ข้างหลังเรา แล้วฆ่าเราทิ้งยามที่จิตใจเราอ่อนแอ

บ้างก็ว่า...ดอพเพลแกงเกอร์จะสวมรอยเป็นเราหลังจากที่ฆ่าเราทิ้ง

'หึ...คุณเชื่อแบบนั้นจริงๆ เหรอ ไม่หรอก ดอพเพลแกงเกอร์ไม่ได้ จะฆ่าคุณสักหน่อย’

‘…’

'เขาก็แค่...จะ 'แย่ง' ร่างกายของคุณมาใช้ก็เท่านั้นเอง'

1

ดอพเพลแกงเกอร์

(HUMAN TWIN)

5.45 P.M. ที่โรงเรียน

"ฉันขอค้าน!"

หลังจากที่นั่งรอจังหวะดีๆ ฟังเพื่อนๆ ในห้องเรียนคนอื่นเสนอความคิดเห็นกันอย่างสนุกสนานมานานพอสมควร ในที่สุดก็ถึงเวลาอันสมควรที่ฉันจะคัดค้านเรื่องบางเรื่องที่คิดว่ามันไม่สมควรให้เกิดขึ้นในห้องเรียน มือข้างขวาฉันยกตรงชี้ขึ้นฟ้า สองขายืนขึ้นจากเก้าอี้แสดงถึงความตั้งใจร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มของยัยลูแปงคนนี้!

ใครจะตกลงกันยังไงก็ได้ แต่ว่าฉันทนไม่ด้ายยยอยู่แค่เรื่องเดียว เรื่องเดียวเท่านั้น!

"ทำไมจะต้องให้ฉันเล่นบทจูเลียตด้วย"

นี่แหละปัญหาร้ายแรงที่ฉันเห็นว่ามันควรจะต้องได้รับการแก้ไข

"ก็ทุกคนเขาลงมติเป็นเอกฉันท์แล้วว่าลูแปงเหมาะสมที่สุด" ม็อค หัวหน้าห้องเป็นคนอธิบาย เพื่อนคนอื่นที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ก็พลอยพยักหน้าเห็นด้วย

"ฉันเหมาะสมตรงไหนกัน" ฉันเบ้ปากไม่เห็นด้วยอย่างแรง อะไรคือคำว่าเหมาะสมกัน ทุกคนลองหลับตาแล้วนึกภาพฉันตอนสวมกระโปรงบานแฉ่งสีชมพูแปร๋นเริงร่าอยู่บนเวที พูดจาติดๆ ชัดๆ แถมยังล้มเพราะใส่ส้นสูงสิ โอ๊ย แค่คิดก็ขายหน้าประเทศชาติแล้ว

ละคงละครแสดงงานวัฒนธรรมผีบ้าอะไรฉันไม่อยากเล่นทั้งนั้นแหละ ปีที่แล้วฉันยังไปนั่งขายตั๋วหน้าโรงเรียนอยู่เลย ปีนี้ก็ปล่อยฉันไปที่ชอบๆ เถอะนะ

"ก็เพื่อนๆ เลือกแล้วนี่นา หรือเธอจะไม่เคารพในความคิดของเพื่อน 'ทั้งห้อง^, ล่ะลูแปง" ม็อคเลิกคิ้วแถมยังเน้นคำว่า 'ทั้งห้อง^, อย่างชัดเจน

"กะ...ก็แหม..." เถียงไม่ออก

"รับบทนี้ไปซะ ทุกคนเขาเลือกเธอแล้ว

เมื่อผนวกคำพูดของม็อคและสายตาของสมาชิกร่วมห้องเข้าด้วยกันแล้ว มันก็เหมือนจะบอกฉันว่า 'รับบทนี้ไปซะ ไม่งั้นทุกคนเล่นเธอเละแน่ นังลูแปง!!'

"ฉันเล่นละครไม่เป็นนี่นา" ฉันอ้อนพลางทำตาใสเป็นลูกแมวน้อยใส่ม็อค แต่ลูกแมวน้อยก็ต้องหงอกลับมาเมื่อเจอพลังสายตาฟ้าพิฆาตฟาดใส่เข้าให้ สุดท้ายฉันเลยต้องโบกธงขาวยอมรับไปอย่างไม่มืข้อกังขา

"เฮ้อ เล่นก็ได้ แล้วใครเล่นเป็นโรมิโอ"

ละครในงานวัฒนธรรมโรงเรียนทุกปี ฉันแทบไม่เคยเข้าดู แถมยังเก็บไปนินทาตอนที่พวกนั้นเล่นไม่ดีอีกต่างหาก ไม่นึกไม่ฝันว่าจะต้องมาใช้กรรมเล่นเป็นนางเอกเองแบบนี้ นินทาใครไว้เข้าตัวเร็วจริงว้อย

"โรมิโอเหรอ" ม็อคทวนคำพลางมองเอกสารในมือ "รู้สึกจะเป็นพวกทับหนึ่งน่ะ"

"หา! ว่าไงนะ" ฉันทำตาโต ลุกพรวดพราดไปดึงเอกสารในมือม็อคมาดูกับตาตัวเอง "ไหนๆ รายชื่อนักแสดง"

"รายชื่อนักแสดงคนอื่นๆ ยังไม่มาเลยไม่รู้ว่าใครเป็นตัวอะไรบ้าง"

"หมายถึงตำแหน่งตัวละครที่มันว่างๆ อยู่นี่น่ะเหรอ" ฉันจิ้มเข้าไปในเอกสารชี้ให้เห็นถึงรายซื่อตัวละครตัวอื่นๆ ที่ยังไม่มีชื่อนักแสดงเขียนต่อท้าย

"อืม นั่นแหละตัวละครที่พวกทับหนึ่งจะเล่นกัน" พยักหน้า

โอย จะดิ้นตาย เล่นละครปีแรกก็ซวยได้ไปเล่นกับพวกต่างห้องอีก นี่ฉันไม่รู้จักใครสักคนเลยนะ ขืนเล่นห่วยแตกพวกได้เก็บเอาไปนินทาแหงๆ

อยากโดดผามออีแดงตายจริงเว้ย!

"นี่ แล้วทำไมต้องเล่นกับพวกห้องอื่นด้วยล่ะม็อค เล่นแต่ห้องเราก็ได้ พวกเราเล่นกันเองเถอะนะ" ฉันเขย่าแขนขอร้อให้ม็อคเปลี่ยนใจ เล่นกับพวกห้องเดียวกันฉันก็ยังไม่เกร็งเท่าไหร่ ถ้าเล่นแย่อย่างน้อยมันก็ยังเป็นแค่ตลกฝืดๆ ให้คนในห้องมันแซวเล่นก็เท่านั่นล่ะ

"ไม่ได้หรอก"

แง่ะ!

"ปีนี้ฉันกับมิลค์อยากให้มันออกมาอลังการหน่อยเลยตัดสินใจว่าจะเล่นรวมห้องเรากับห้องทับหนึ่ง"

มิลค์ที่ว่าก็คือน้องสาวฝาแฝดของม็อค แถมยังเป็นหัวหน้าห้องทับหนึ่งอีกต่างหาก นอกจากจะหน้าเหมือนกันแล้ว นิสัยก็ยังเผด็จการพอกันอีกด้วย

"พรุ่งนี้มิลค์จะมาประกาศรายชื่อตัวละครที่เหลือแล้วก็จะลองซ้อมบทง่ายๆ ดูก่อน นัดหลังเลิกเรียนนะ" บอกฉันเสร็จม็อคก็หันไปตะโกนย้ำกับเพื่อนๆ "ทุกคน พรุ่งนี้นัดกันหลังเลิกเรียนน้า!!"

"รับทราบบบ^,,

ฮึก! พรุ่งนี้ฉันจะป่วย ไม่มาโรงเรียนเด็ดขาด

ฉันหิ้วถุงพะรุงพะรังเต็มสองมือออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต เหตุเพราะวันนี้ปะป๊ากับหม่าม้าฉันไม่ยอมออกไปทำมาหากินอะไรเหมือนพ่อแม่คนอื่นเขา -_-^ อยู่บ้านเฉยๆ ทั้งวันก็เอาแต่นั่งรอของกิน ลำบากลูกสาวคนเดียวอย่างฉันต้องไปหาซื้อเสบียงเข้าบ้านเป็นกระสอบ อย่างกับจะเอาไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยนํ้าท่วม

เฮ้อ แล้วของแต่ละอย่างที่ให้ซื้อใช่ว่าจะเบาๆ ข้าวสารสามถุง ผลไม้กระป๋องสิบกระป๋อง ผักนับสิบ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนับสิบ กว่าจะเดินจากซูเปอร์มาร์เก็ตมายืนตรงทางม้าลายได้มันไม่ใช่ง่ายๆ เลยนะ กล้ามฉันขึ้นเท่ากล้ามซีวอนแล้วมั้งเนี่ย

แถมช่วงเย็นยังเป็นช่วงที่คนพลุกพล่านที่สุด นักเรียนเลิกเรียน พวกผู้ใหญ่เลิกงาน รถก็เยอะ รถเมล์ก็เต็ม รออีกสักแปดชาติแล้วกันกว่าฉันจะได้นั่งรถกลับบ้านสบายๆ น่ะนะ =_=^

ฉันวางข้าวของในมือลงกับพื้นเลียบฟุตบาธพลางสะบัดมือตัวเองไปมาในอากาศแก้อาการเมื่อยรับประทานระหว่างรอให้สัญญาณไฟข้ามถนนสีแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียว

ตึก ตึก...

ถึงถนนจะว่างแต่ไฟข้ามถนนก็ยังแดงอยู่ ไม่รู้ยัยบ้าที่ไหนดันทำตัวไม่เคารพกฎหมายเดินอ้อยอิ่งข้ามถนนไปเฉยเลย ใส่เครื่องแบบเดียวกับฉันอีกด้วย แถมยังมัดผมทรงหางม้าเลียนแบบฉันอีกต่างหาก

หันหน้ามาสิยะหล่อน อยากเห็นหน้าจริงๆ ยัยผู้หญิงมักง่าย ไม่สนใจกฎหมายมันหน้าตาเป็นยังไง

อ๊ะ! อย่างกับสั่งได้เลยแฮะ พอยัยนั่นเดินไปได้แค่ครึ่งเดียวอยู่ๆ ก็หัน หน้ามาช้าๆ ราวกับรู้ความคิดของฉัน ใบหน้าขาวใสเนียนเด้ง หน้ารูปไข่ จมูกถึงจะไม่โด่งสูงแต่ก็เป็นสันเล็กๆ น่ารัก ตาเรียวบ่งบอกถึงเชื้อชาติจีนที่ผสมอยู่ในตัว ผมยาวดำขลับเงางามปลิวไปตามแรงลม ริมฝีปากเหยียดยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน

เฮ้ย 0_0

เฮ้ยย OoO

เฮ้ยยย นั่นมันหน้าฉันนี่!!

พี่สาวเหรอ หรือน้องสาวที่หายตัวไปเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน ไม่นะ! ไหน ป๊ากับม้าบอกว่ามีฉันคนเดียวไง หรือเข้าใจว่าแฝดของฉันอีกคนตายไปแล้ว เลยคิดว่ามีฉันแค่คนเดียว

โอ๊ย ไม่รู้อ่ะ จะบอกว่ามองผิดก็ไม่ใช่ หน้าออกจะเหมือนกันราวกับคนเดียวกันซะขนาดนั้น ต้องโทรไปถามสองคนนั้นให้รู้เรื่อง

ฉันตบตามตัวสาละวนกับการหาโทรศัพท์มือถือ ไอ้ชุดบ้า! ใครเขา สั่งเขาสอนให้มีกระเป๋าเยอะแบบนี้เนี่ย!

บรื้นนน

รถแล่นมาด้วยความเร็ว เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพอดี พอเงยหน้าไปมองยัยฝาแฝดที่สาบสูญก็เห็นยังยืนนิ่งอยู่กลางถนน ไม่ยอมกระดุกกระดิกไปไหนราวกับหุ่นขี้ผึ้งในพิพิธภัณฑ์

จะบ้าหรือไง รถกำลังจะมานะ รีบข้ามไปอีกฝั่งเร็วๆ สิ!!

“...”

โอ๊ย ยัยบ้านั้นอัมพาตกินหรือไงเนี่ยยย เฮ้ย หรือว่าจะฆ่าตัวตาย

ไม่นะ ฆ่าตัวตายมันเป็นบาปมหันต์เลยนะเฟัย เคยเรียนมั้ย พระพุทธศาสนาน่ะ ทำไงดีๆ ยัยนั่นไม่ยอมขยับตัวเลยสักนิด โอย อยู่เฉยไม่ได้แล้ว!

ฉันหลับหูหลับตาใส่เกียร์น้องหมาวิ่งปรู๊ดออกมาจากที่เดิม เป็นญาติกันจริงไม่จริงไม่รู้ ยังไงซะฉันก็ไม่ยอมให้ใครมาฆ่าตัวตายกลายเป็นศพเละติดตาฉันหรอกน่า

ยิ่งหน้าเหมือนกันด้วย ทุกคนจะได้พานเข้าใจว่าฉันตายพอดี

"นี่เธอ!!"

ฉันยื่นมือไปจับแขนยัยนั่น ตั้งใจลากกลับเข้าฝัง แต่ทว่า...

วูบ~

มะ...มือฉัน ผ่านตัวยัยนั้นไปเฉยเลย 0_0

เอี๊ยดดด!!

"กรี๊ดดดดดดด^,, ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ รถพุ่งมาด้วยความเร็วสูง เหยียบเบรกในระยะกระชั้นชิด เสียงตังติดหูจนฉันตกใจล้มลง

"นังหนูอยากตายหรือไง!!"

เจ้าของรถเลื่อนกระจกลงพลางยื่นหน้าออกมาบ่นฉันเสียงดังทำเอาคนที่ยืนตรงฟุตบาธทั้งสองข้างหันมามองเป็นตาเดียวกัน หัวใจฉันสั่นอย่างแรงราวกับมีใบพัดหมุนอยู่ในอก ไอ้ตกใจก็ตกใจอยู่นะ แต่ถ้าเทียบกับ...

"...หึ^,,

เสียงหัวเราะในลำคอของฝาแฝดลำตัวโปร่งแสงทำเอาขนแขนฉันสแตนด์อัพพลีส รู้สึกว่าขนหัวเริ่มลุกขึ้นมานิดๆ แล้วด้วย

ฉันหันไปมองภาพนั้นก่อนที่เธอจะเลือนรางหายไปอย่างช้าๆ

เวรละ ผะ...ผีหลอก!!

"ป๊า! ม้า!"

สวดมนต์มันทุกคาถากว่าจะนั่งรถมาถึงหน้าบ้าน พอเห็นแสงไฟในบ้านฉันก็รีบเปิดประตูโยนของที่ซื้อมาไว้ที่พื้น กระโจนเข้าไปหาคู่สามีภรรยาที่นั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องโถงโดยไม่สนใจสภาพลูกสาวคนนี้แม้แต่นิดเดียว บอกได้คำเดียวตอนนี้ลูแปงหลอนอย่างแรงพระเจ้าค่ะ TOT

"มีอะไร เสียงดังมาแต่ไกลเชียว เอ้าๆ ใจเย็นๆ หายใจลึกๆ ค่อยๆ พูดก็ได้" ม้าตบหลังฉันเบาๆ เมื่อเห็นฉันทำท่าทางกระวนกระวาย

“ป๊า ม้ามีลูแปงคนเดียวใช่มั้ย^,,

"หืม? ถามอะไรแปลกๆ หรือว่าไปเจอผู้หญิงที่ไหนบอกมาว่าเป็นพี่น้องคนละพ่อล่ะ" ม้าเลิกคิ้วถาม เล่นเอาป๊าที่นั่งอยู่ใกล้ๆ สะดุ้งเฮือก

"เปล่า ม้าแน่ใจนะว่าไม่ได้มีลูกสาวฝาแฝด"

"จะไปมีได้ไง ม้าคลอดออกมาคนเดียวจริงๆ ไม่เชื่อถามป๊าดูสิ จริงมั้ยป๊า" ม้าหันไปสะกิดถามป๊า ป๊าก็พยักหน้ายืนยันให้ทีหนึ่ง แต่แค่นั้นมันก็ยังไม่พอสำหรับฉันอยู่ดี

"...ไม่ใช่ว่าคลอดออกมาสองคน แล้วตายไปคนหนึ่งหรอกนะ"

"เอ๊ะ ลูแปงนี่ยังไงนะ" ม้าตีไหล่ฉันทีหนึ่งแล้วทำเสียงเขียวใส่ "ด่าหน่อยซิป๊า พูดจาไม่รู้เรื่องจริงๆ เลยเด็กคนนี้นี่!"

"คุณใจเย็น ลูแปงมานี่มา" พอป๊ากวักมือเรียก ฉันเลยย้ายก้นจากหม่าม้าใจยักษ์ไปนั่งข้างปะป๊าผู้แสนใจดีแทน "วันที่ลูแปงเกิดป๊ายังถ่ายวิดีโอไว้อยู่เลย ไม่เชื่อไปค้นตรงชั้นซีดีในห้องป๊าสิ ป๊าเก็บไว้อยู่นะ"

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)