Return to Love ปลายทางหัวใจของนายบอดี้การ์ด

บทนำ

ปัง!

เสียงลูกปีนที่พุ่งทะยานออกจากรังเพลิงทำให้สองมือเล็กบอบบางที่ กำลังกระแทกบานประตูเปิดเข้าไปถึงกับสั่นสะท้าน ร่างกายทุกอณูเย็นเฉียบ ไม่นะ! เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นภายในใจกำลังทำให้เธอแทบกลายเป็นบ้า ณ ขณะที่บานประตูถูกเปิดออก เป็นเวลาเดียวกับที่เธอเห็นภาพ ชายหนุ่มผู้เป็นคนรักของเธอผงะตัวไปทางด้านหลังแล้วล้มลงกับพื้นห้อง ก่อน'จะแน่นิ่งไปไม่ขยับเขยื๋อน บอดี้การ์ดของคุณพ่อของเธอที่ยืนอยู่ อีกทางด้านหนึ่งกำด้ามปีนไว้แน่นพลางไข้สายตาที่ไร้ความรู้สึกมองดูคนรัก ของเธอ...ตาย "ไม่นะ"

หญิงสาวหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องด้วยความช็อกกับภาพที่เห็น สองเท้าหนักอึ้งจนไม่สามารถก้าวต่อได้แม้เพียงครึ่งก้าว นํ้าตาที่เอ่อคลอ นัยน์ตาคู่สวยไหลผ่านสองแก้มเนียนอย่างไม่อาจหักห้ามมันไว้ได้อีก

ผู้ชายคนนั้นไม่ใซ่รัสเซลใช่มั้ย ผู้ชายคนที่นอนอยู่ที่พื้นห้องท่ามกลาง กองเลือดที่ไหลนองไม่ใช่ชายคนรักที่กำลังจะแต่งงานกับเธอในอีกสองเดือน

ข้างหน้าหรอก...ใช่มั้ย

"พาคุณหนูจิลเลียนออกไป" เลียงทุ้มของเขาไม่อาจทำให้เธอ ละความสนใจไปจากร่างไร้วิญญาณของชายคนรักได้เลย "ระ...ระ...รัส...เซล"

"พาเธอออกไป!"

"กรี๊ดดดดตด"

นั่นคือเลียงกรีดร้องสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนที่สติสัมปชัญญะจะดับ วูบลง แต่เลียงอบอุ่นอ่อนโยนของรัสเซลยังคงดังก้องอยู่ในความทรงจำ เหมือนตอกยาความสูญเลียที่เกิดขี้'น ใช่ เธอสูญเลียเขาไปแล้วโดยที่ ไม่มีวันได้เขากลับคืนมา ไม่มีอีกแล้วสายตาอบอุ่น รอยยิ้มปลอบประโลม และคำพูดหวานหูที่เธอฟังได้ไม่รู้เบื่อ

...‘ฉันรักเธอนะจิลเลียน เราแฝงงานกันเถอะ ที่รัก'...

ณ อีกห้องหนึ่ง

สิบห้านาทีผ่านไป

"ฉันไม่อยากให้จิลเลียนตื่นกลัวเมื่อต้องรู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ใน อันตราย" เลียงที่เต็มไปด้วยพลังอำนาจเอ่ยขึ้นในห้องทำงานของตัวเอง สายตาดุตันเริ่มอ่อนโยนขึ้นเมื่อมองตรงไปที่โซฟาตัวยาวที่มีลูกสาวสุดที่รัก นอนหลับอยู่หลังจากที่เธอเป็นลมล้มทั้งยืนเมื่อเห็นภาพชายคนรักที่กำลัง จะได้แต่งงานกันถูกฆ่าตายต่อหน้า "และฉันก็ไม่อยากทำให้ลูกสาวคนเดียว ของฉันต้องผิดหวัง เข้าใจฉันมั้ย ฉันไม่อยากให้เธอรู้ว่า...ฉันเป็นคนสั่งฆ่า รัสเซล"

"เข้าใจครับ" คริสโตเฟอร์ ไรท์ บอดี่การ์ดหนุ่มที่เพิ่งเป็นมือลังหาร เมื่อครู่พูดขึ้นด้วยนํ้าเลียงราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกเช่นเดียวกับท่าทาง ที่เขายืนอยู่ตรงหน้า 'โจชัว บรูค^, เจ้าพ่อแห่งวงการตลาดมืดผู้เป็นเจ้านาย ของเขา ลักษณะท่าทางของคริสโตเพ่อร์นั่นเต็มไปด้วยความสงบนึ่งราวกับ ประติมากรรมนํ้าแข็ง

"ฉันไม่อยากให้จิลเลียนต้องมารับรู้ว่าคนรักของเธอต้องการกำจัดเธอ

ในอีกหนึ่งเดือนให้หลังหลังจากที่แต่งงานกันไปแล้ว มันคงจะเจ็บปวด มากทีเดียวเมื่อต้องรู้ว่ารัสเซลหลอกใช้ความรักของเธอเพื่อผลประโยชน์ ของตัวเขาเอง" ใบหน้าของชายวัยกลางคนเครียดเขม็ง "คิดแล้วก็น่าเจ็บใจ นัก ฉันน่าจะจับมันไปทรมานให้สมกับความเลวของมันที่เช้ามาหลอกให้ จิลเลียนหลงรักและยอมแต่งงานด้วยเพื่อหวังสืบต่ออำนาจของฉัน อึ ไอ้รัสเซล ไอ้สารเลว"

คริสโตเฟอร์ยังคงยืนฟังนึ่ง ไม่ขยับเขยื้อน แม้ว่าคนตรงหน้าจะ แสดงความโกรธจัดออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

"ยังไงก็ตาม เรื่องความตลบตะแลงของรัสเซลมีแค่ฉันกับนายเท่านั้น

ที่รู้ เพราะฉะนั้นรู้ใช่มั้ยว่านายต้องทำยังไงต่อไป"

"ทราบครับท่าน"

"ดี!" ชายวัยกลางคนคำรามเลียงเบาด้วยความพึงพอใจก่อนจะพา ร่างสูงใหญ่ไปที่โซฟาซึ่งลูกสาวสุดที่รักของเขานอนหลับอยู่ เขานั่งลงที่

ขอบโซฟาแล้วใช้มือใหญ่ลูบแก้มของเธอช้าๆ อย่างรักใคร่

หัวคิ้วของหญิงสาวผู้หลับไหลกระตุกเล็กน้อย ทำให้โจซัวเอ่ยยื้นด้วย น้ำเสียงที่อ่อนโยน

"เป็นยังไงบ้างลูกสาวตัวน้อยของพ่อ"

แม้แรงสัมผัสจากมือใหญ่จะไม่หนักหนา แต่ก็ทำให้เปลือกตาของ จิลเลียนเริ่มขยับเขยื้อนก่อนที่นัยน์ตากลมโตจะค่อยๆ ลืมตื่นขึ้นช้าๆ

"...คุณพ่อ" หญิงสาวครางออกมาเลียงแหบแห้ง จากนั้นจึงหลับตา ลงอีกครั้งเพื่อทบทวนเรื่องราวก่อนที่เธอจะเช้ามานอนอยู่ที่นี่

"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยจิลเลียน หนูปวดหัวรีเปล่า"

"งั้นเดี๋ยวพ่อจะให้คริสพาหนูกลับไปที่ห้องนอน"

คริส?

คริลัโต เพ่อร์ ไรท์

ซื่อนี้ทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบอย่างแรง ภาพเคลื่อนไหวก่อนหน้า นี้ราวกับจะกระซากหัวใจเธอให้หลุดออกจากอกกระจ่างซัด หญิงสาว

ลืมตาตื่นอื้นอีกครั้งแล้วผุดตัวลุกอื้นนั่งพร้อมกับกรีดร้องเสียงดังลั่นห้อง "ไม่!"

ดวงตาคู่สวยที่เอ่อคลอไปด้วยนํ้าตาพยายามสอดส่ายมองหาร่างกาย สูงใหญ่ แล้วเธอก็เห็นเขาจนได้ เขายืนสงบนิ่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของคุณพ่อ ของเธอ ใบหน้านั้นไม่แปรเปลี่ยนไปแม้เพียงสักนิด ทั้งที่เมื่อไม่นานมานี้ เขาได้ฆ่ารัสเซล ผู้ชายที่กำลังจะแต่งงานกับเธอ

ผู้ชายที่จะพาเธอออกไปจากที่แห่งนี้..ที่ที่มีดวงตาเยือกเย็นของ

 คริสโตเฟอร์สับจ้องมองเธออยู่แทบจะตลอดเวลา และเธอเอียนกับมัน จนแทบอยากจะอ้วก!

"แก...ฆ่ารัสเชล" จิลเลียนเอ่ยคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก เลียง ของเธอในตอนนี้คล้ายเลียงสะอื้นมากกว่าจะออกมาเป็นคำพูดที่ฟังเข้าใจ น้ำตาไหลลงอาบสองแก้มเมื่อคิดถึงภาพอันแสนโหดร้ายที่เธอจะไม่มีวันลืม

แต่ถึงอย่างนั้นคริสโตเพ่อร์ก็ยังคงยืนสงบนิ่งไม่ไหวติงอยู่เหมือนเดิม เหมือนทุกครั้งที่เธอเห็นเขา ไร้ความรู้สึก ไร้ความนึกคิด ไร้คำพูดใดๆ ทั้งสิ้น

ไร้...แม้กระทั้งหัวใจ

"คุณพ่อต้องจัดการมันนะคะ คุณพ่อต้องจัดการมัน!" เธอหันมา ขอร้องคุณพ่อของเธออย่างร้อนรน น้ำตาไหลไม่หยุด

โจซัวมองเธอนิ่งด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก จากนั้นท่านจึงค่อยๆ ลุกขึ้นเดิน'ไปหาคริสโตเฟอร์ที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ จิลเลียนมองตามด้วย ความคาดหวังว่าคุณพ่อของเธอจะทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างถึงที่สุดและ เขาจะต้องนึกเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป

"มีอะไรจะอธิบายมั้ย" โจชัวถามคริสโตเฟอร์ด้วยเลียงเย็นยะเยือก "ไม่มีครับ"

"ก็ดี" พูดจบเขาก็เอื้อมมือไปที่ขอบกางเกงด้านหลังของตัวเองแล้ว หยิบปีนพกออกมาถือไว้ข้างลำตัว

จิลเลียนเบิกตามองอย่างตกตะลึงพร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วง จริงอยู่ที่การกระทำในครั้งนี้ของคริสโตเฟอร์สร้างความคับแค้นใจให้เธอ

แต่เธอยังไม่อยากให้เขาตายในตอนนี้ตอนที่เธอยังไม่ได้รับคำตอบว่าทำไม เขาถึงต้องฆ่ารัสเซล

ทำไมเขาต้องทำแบบนั้น ทั้งๆ ที่รัสเซลเป็นผู้ชายที่ดี เขาเป็นผู้ชาย ที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่แสนจะอบอุ่นและอ่อนโยน แม้ตอนแรกเธอจะไม่ได้ ชอบเขาในทันทีที่เห็น จนกระทั่งเดี๋ยวนี้เธอก็ยังไม่แน่ใจว่ารักเขาแล้ว หรือยัง แต่เขาก็พร่ำบอกคำรักกับเธอมาตลอดระยะเวลาหกเดือนที่ตกลง เป็นแฟนกัน ที่สำคัญ รัสเซลเป็นผู้ชายคนเดียวที่เข้าใจเธอ เขาเข้าใจว่า เธอ'ไม่อยากอยู่'ในบ้านหลังนี้เพราะเธอเกลียดคริส์โตเฟอร์ไรท์ บอนี้การ์ด ที่ได้รับความรักและความไว้วางใจทั้งหมดจากคุณพ่อของเธอ ทั้งๆ ที่เธอ เป็นลูกสาวของท่าน แต่ดูเหมือนเธอจะสำคัญไม่ได้ครึ่งของคริสโตเฟอร์เลย "คุณพ่อคะ..." หญิงสาวกำลังจะพูดต่อ แต่แล้วเสียงก็เหือดหายไป เหลือทิ้งไว้แค่คำอุทานแผ่วเบาในสำคออย่างตกใจ เมื่อเห็นมือที่ถือปีน ของโจซัวยกนั้นสูงแล้วตวัดด้ามปีนลงมาตบใบหน้าซีกซ้ายของคริสโตเฟอร์ อย่างแรง ผัวะ!

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าการใช้ด้ามปีนหนักๆ ตบหน้ามันจะให้ความรู้สึก เจ็บมากแค่ไหน โดยเฉพาะมุมปากของชายหนุ่มในตอนนี้มืเลือดซึมออกมา จนเธอที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตรงนี้ยังสังเกตเห็น

"ออกไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก" โจซัวพูดเสียงลอดไรทัน "ครับ" คริสโตเพ่อร์ก้มหน้ารับคำสั่งด้วยสีหน้าเย็นซาและเรียบเฉย เซ่นเคย จากนั่นก็เดินผ่านจิลเลียนไปช้าๆ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้เดินไปถึง ประตูห้อง หญิงสาวก็เรียกเขาเอาไว้ก่อน "เดี๋ยว!"

เขาหันกลับมาแล้วยืนสงบนิ่งรอให้เธอก้าวขาสั่นๆ ลงมาจากโซฟา ตัวยาวก่อนจะค่อยๆ เดินกำหมัดเข้ามาหาเขาอย่างเซื่องช้า นี้าตาของเธอ ยังคงไม่หยุดไหลเซ่นเดียวกับประกายสายตาโกรธแค้นที่ยังคงจับจ้องเขา เหมือนจะแผดเผาเขาให้มอดไหม้อยู่ตรงนั่น

"แก...ฆ่าเขาทำไม แกฆ่ารัสเซลทำไม!" เธอถามด้วยเสียงสะอื้นที่