Devil Inside Me ปีศาจที่ท่านรักกำลังติดต่อได้ในขณะนี้ (ชุด Bad guy)

บทนำ

“แกแน่ใจนะว่าทำอย่างนี้แล้วไม่มีอันตรายอะไร ถ้าเกิด...ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหมูหยองล่ะไอ้หมอ”

“ตอนนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับลูกแกก็ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าสิ่งที่ลูกแกทำอีกแล้ว สิ่งที่เรากำลังจะทำคือการฝังปีศาจให้หลับไป”

ทันทีที่หมอวัตร เพื่อนสนิทของเขาพูดจบก็จัดการทำในสิ่งที่เรียกว่าสะกดปีศาจ หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งซึ่งก็คือการกักขังจิตให้แก่ลูกสาววัยสิบสองปีของเขา เจ้าสัวเฉิน ผู้ที่รักลูกสาวยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจแต่ไม่รู้ว่าควรจะจัดการยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ดีถึงกับน้ำตาไหลแล้วพยักหน้าอย่างจนใจ

“ฉันต้องการลูกสาวที่น่ารักกลับคืนมา”

“คนที่ฉันฝังไปต่างหากคือลูกสาวของแก ฉันแค่แยกเอาส่วนดีของลูกสาวแกมาเท่านั้น”

“จะทำอะไรก็ทำเถอะ ไม่ต้องบอกรายละเอียด ขอแค่แกรับปากว่าจะไม่เป็นอันตรายกับลูกฉันก็พอ”

“ฉันรับปากว่าลูกสาวแกจะไม่เป็นอะไร แต่แกก็ต้องรับปากกับฉันเหมือนกันว่าจะไม่ทำอะไรที่เป็นการกระตุ้นให้ลูกสาวแกกลับไปเป็นอย่างเดิม”

“แล้วอะไรจะทำให้ลูกสาวของฉันกลับมาเป็นปีศาจเหมือนเดิมล่ะ”

“กระจก”

“กระจกเรอะ”

“ทันทีที่ส่องกระจก ลูกสาวแกจะมองเห็นตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้วปีศาจจะโผล่มา”

พอถูกสั่งสอน เจ้าสัวเฉินก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาคือคนที่ยิ่งใหญ่ในวงการธุรกิจ และรวยเป็นอันดับต้นๆ ในเอเชียอาคเนย์ มีลูกน้องในสังกัดกว่าหมื่นคน แต่ลูกสาวคนเดียวเขากลับดูแลไม่ได้ นี่คงเป็นสิ่งที่เขาจำเป็นต้องทำจริงๆ

ฝังปีศาจให้ดำดิ่งลงไปอย่างไม่มีกำหนดขุดขึ้นมาอีกรอบ!!!

“ฉันสัญญา”

“ดี...พิธีฝังปีศาจของฉันเริ่มขึ้นแล้ว!!!”

1

หกปีผ่านไป

ณ ในป่าอันแสนเวิ้งว้าง...

แผนที่จะหนีเป็นอันต้องยกเลิกเพียงเพราะมาเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่รู้จักด้วยซ้ำกำลังบาดเจ็บสาหัสจากแผลถูกยิง! คนที่ฉันจะพึ่งพาได้ก็เดินทางไปหาพ่ออีก ตอนนี้ฉันจึงกลายเป็นคนที่โดดเดี่ยวแต่น่ารัก แถมยังกล้าหาญชาญชัยไม่มีใครเกิน (จะชมตัวเองไปอีกนานแค่ไหน) แบกร่างใหญ่ยักษ์ของผู้ชายคนนี้ขึ้นหลังแล้วเดินกลับเข้าเมืองที่ตัวเองพร้อมจะจากมา

เอาไงดีเนี่ย แต่อาการเขาแย่มากเลยนะ นอกจากจะไปหาอาหมอแล้วฉันไม่มีทางเลือกไหนเลย! เอาวะ ไปก็ไป ฮึ่ม!

ขณะนี้เวลาตีสองกับอีกสิบห้านาที แน่นอนว่าตอนนี้ก็เหมือนเมืองผีซอมบี้ มันช่างร้างผู้คน ไม่มีใครนอกจากแสงไฟข้างถนนและดวงดาวบนท้องฟ้าประดับประดาอยู่เป็นเพื่อน ฉันใช้พละกำลังทั้งหมดแบกคนแปลกหน้ามายาวกว่าสามกิโลเมตรจนกระทั่งถึงคลินิกของอาหมอที่ปิดอยู่ แล้วใช้ขาของตัวเองถีบเข้ากับประตูม้วนเหล็กเสียงดังโครมคราม

“อาหมอคะ อาหมอ!”

ครืดดดด

ประม้วนไฟฟ้าถูกเปิดออกอย่างเชื่องช้าราวกับผ้าม่านในละครเวทีรัศมีของอาหมอเจิดจ้าราวกับเทวดาอวตารลงมาจากสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ แต่หน้าอาหมอเหมือนหมีหมาที่พร้อมจะขย้ำคอฉันที่ปลุกเขากลางดึกกลางดื่น น่าสยดสยองมากลากกล้วย!

“ถ้าไม่ถึงขั้นใกล้ตาย เราตายแน่หมูหยอง ฮึ่ม!”

“ขอโทษจริงๆ ค่ะอาหมอ มันเป็นเรื่องฉุกเฉิน ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี”

“เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

อาหมอที่ตอนแรกโมโห พอเห็นว่าฉันอาการไม่ดีเท่าไหร่ (แบกจนหอบแล้วอ้วกแตกอยู่หน้าคลินิกได้พักหนึ่ง) ก็รีบตรงเข้ามาจับเนื้อจับตัวฉันอย่างเป็นห่วงเป็นใย แต่ฉันส่ายหน้าด๊อกแด๊ก

“คนที่เป็นไม่ใช่ฉันค่ะ แต่เป็นเค้า”

ฉันชี้ไปที่คนแปลกหน้าที่มีกระสุนฝังอยู่ไม่รู้กี่จุดและกำลังหายใจรวยรินพร้อมจะแดดิ้นใกล้ตาย ทำให้อาหมอทำหน้าประหลาดใจ จากใบหน้าฉันรู้ดีว่าอาหมอคงอยากจะถามนั่นถามนี่เยอะแยะ แต่อาการของคนเจ็บน่าเป็นห่วงเกินกว่าจะมาถามอะไรกันตอนนี้

“งั้นช่วยอาแบกเขาเข้ามาข้างในก่อนจะได้รู้ว่าเขาถูกอะไรมา”

“เดาว่าปืนนะคะ”

“รู้ได้ยังไง เห็นคนยิงกันเรอะ”

“เปล่า ดูจากในหนัง ก็เขาเลือดออกจากแผลที่เป็นรูๆ นี่นา”

“ยังไงก็พาเขาเข้ามาก่อน ถ้าถูกยิงจริงอาจะได้ช่วยรักษาเขา”

“แล้วฉันทำอะไรได้บ้างคะ”

“อยู่เฉยๆ”

“อย่างนี้ฉันก็ไม่เท่สิ”

“เพราะอาต้องการจะรู้ว่าเราไปเจอคนแปลกหน้าคนนี้ที่ไหน”

เรื่องใหญ่แน่ๆ เรื่องใหญ่แหงๆ ถ้าอาหมอรู้ความจริงก็จะสืบสาวราวเรื่องจนกระทั่งรู้ว่าฉันพยายามจะหนีออกจากเมืองนี้เพื่อไปท่องโลกกว้าง หลังจากนั้นเรื่องนี้ก็จะเข้าหูของผู้ชายสองคนที่ฉันไม่อยากให้รู้ที่สุด เพราะคนหนึ่งจะต้องเทศนาฉันตั้งแต่เช้าจนเย็น กับอีกคนจะต้องจับฉันฟาดด้วยสายตาดั่งแส้เฆี่ยน ไม่อยากคิด

เวลาผ่านไปนานกว่าสามชั่วโมง จากตีสองล่วงเลยมาจนถึงตีห้าครึ่ง อาหมอจึงเพิ่งจะออกมาจากห้องตรวจพร้อมด้วยเหงื่อที่แตกซิกเต็มตัว ท่าทางของอาหมอไม่ต่างอะไรกับนายแพทย์ในซีรี่ส์เกาหลี มีผ้าปิดปากและใส่ชุดสีเขียวออกมา แทบจะเรียกให้ไปเก็บขยะหน้าบ้านแน่ะ (คนละอาชีพกันละ)

“เป็นไงบ้างคะอาหมอ เขาปลอดภัยมั้ย”

“มือชั้นนี้แล้ว”

“ชั้นไหน”

“ป.สาม”

“...”

“...”

ทำไมเราสองคนต้องรับส่งมุกอะไรที่ไม่สร้างสรรค์และบั่นทอนกำลังใจคนไข้แบบนี้ด้วย นี่อาหมอจะช่วยหรือจะฆ่าเขาเนี่ย ป.3 แง้

“เอาเป็นว่าเขารอดก็แล้วกัน” อาหมอพูดตัดบทหลังจากเล่นมุกแล้วทำให้ฉันรู้สึกมึนในอารมณ์ไปชั่วขณะ “โดนยิงมาจนพรุนแต่ก็ยังรอดมาได้ ถ้าไม่ใช่คนก็ต้องเป็นโคถึกที่คึกพิโรธ นี่ก็จัดการเอากระสุนออกให้หมดแล้ว”

“ฟู่ ค่อยยังชั่ว” ฉันเอามือตบอกตัวเองอย่างโล่งใจแล้วทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาตัวเดิม “ไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้มาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่ได้เห็นคนบาดเจ็บใกล้ตายจริงๆ จังๆ แบบนี้”

“แน่ใจเหรอว่าครั้งแรก”

“เอ๋?”

พออ้าปากจะถามต่อ เสียงย่ำเท้าของใครบางคนก็เข้ามาขัดจังหวะเราเสียก่อน และสองผู้ยิ่งใหญ่ที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดก็ปรากฏกายขึ้นในตอนตีห้าครึ่งของวันนี้ ฉันมองไปทางจอมทัพกับปราบเซียน (เซียน) ด้วยอาการหงอเป็นที่สุด ว่าแต่ทำไมสองคนนี้ถึงได้รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ เวลานี้ ตอนตีห้าครึ่งเนี่ยนะ!

“ก่อปัญหาอีกแล้วเหรอ” จอมทัพ บอดี้การ์ดมือขวาประจำตัวของฉันที่พ่อมอบหมายหน้าที่ให้ดูแลฉันเป็นอย่างดีมาถึงก็ทำเสียงเข้มใส่ ด้วยความที่เขาอายุมากกว่า ฉันเลยติดจะเกรงใจเขาเล็กน้อย สำหรับฉันแล้วเขาคือเสือดีๆ นี่เอง

“เราคงต้องคุยกันยาว” ปราบเซียน เรียกได้ว่าเป็นกุนซือมือขวาหรือเป็นครูของฉันที่คอยสอนนั่นสอนนี่ให้แม้เราจะอายุเท่ากัน แถมยังมีศักดิ์เป็นลูกชายของอาหมออีกด้วย เรียกได้ว่าเก่งเหมือนพ่อยังไงยังงั้น

“ยังไม่ทันจะฟังอะไรก็หาว่าฉันก่อปัญหาแล้ว ว่าแต่ทำไมทุกคนถึงได้มาอยู่ที่นี่พร้อมหน้าพร้อมตา ปกติเห็นกลับมาก็ตอนเที่ยงๆ บ่ายๆ ไม่ก็เย็นๆ ไปเลยไม่ใช่หรือไงกัน อีกอย่างฉันไม่เห็นได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์เลย” ฉัน

“เธอคงจะสนใจเรื่องอื่นจนไม่ได้สนใจฟังสิ่งรอบข้างเลยต่างหาก แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ได้ยินว่าช่วยเหลือคนแปลกหน้ามาอย่างนั้นเหรอ”

จอมทัพยิงเข้าคำถามที่ฉันพยายามจะหลีกหนี เนื่องจากคำถามหนึ่งนำมาซึ่งอีกคำถามหนึ่งและมันจะวนต่อไปเรื่อยๆ ซากอ้อย หอยจ๊อ!!! (คล้องจองเนอะ)

“ก็...ฉันเป็นคนฉลาดและหน้าตาดีแถมยังมีเมตตาไม่รู้จบ เจอใครประสบเคราะห์กรรมฉันก็อยากช่วยเหลือเกื้อกูล มันเป็นจิตใต้สำนึกที่พ่อแม่ไม่ต้องสั่งสอน”

ปราบเซียนที่นิ่งอยู่นานยิ้มให้ฉันแวบหนึ่งก่อนจะรีบปรับสมดุลหน้าให้กลับมาเป็นคนเคร่งขรึมและดุดันดังเดิม ฉันแอบเห็นรอยยิ้มนั่นนะยะ ซ่อนไม่ทันแล้ว

“แล้วไปเจอเขาที่ไหน”

“ตอบ!”

“ในป่า” ฉันทำเสียงงุบงิบกระซิบกระซาบ “ฉันตั้งใจจะไปเดินดูสมุนไพรหายากเพื่อเอามาใช้วิเคราะห์”

“เธอสนใจเรื่องสมุนไพรตั้งแต่เมื่อไหร่กัน บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้” ปราบเซียน

“ฉันจะหนีโว้ย!”

เสียงตะโกนของฉันสยบทุกความเคลื่อนไหว ทุกคนจ้องฉันตาเขม็งจนกระทั่งอาหมอกระแอมขัดจังหวะ

“เหมือนคนป่วยที่หมูหยองพามาจะฟื้นแล้ว จะเข้าไปดูสักหน่อยมั้ย”

“ดูค่ะ!”

ฉันเปลี่ยนเรื่องแทบจะทันทีเพราะรู้แน่ๆ ว่าผู้ชายทั้งสองคนที่เอาแต่จ้องฉันกำลังเตรียมคำพูดที่พร้อมจะสั่งสอนฉันออกมาเป็นล้านๆ คำในหัวสมอง ฉันเดินตามอาหมอเข้าไปในห้องตรวจเพื่อดูอาการของคนแปลกหน้า ตอนนี้ใบหน้าของเขาถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วเลยทำให้เห็นว่าเขาเป็นผู้ชายอายุอานามน่าจะเท่ากับฉันหรือโตกว่ากันไม่มากเท่าไหร่ อาการหายใจรวยระรินเหมือนคนกำลังจะตายของเขาทำให้ฉันหันไปมองอาหมออย่างโกรธๆ

“ไหนบอกว่าเขาฟื้นแล้ว ไม่ได้แปลว่าอาการปลอดภัย”

“แต่อาหมอบอกว่าเอากระสุนออกมาได้แล้วนี่ แถมยังเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ”

“ถึงจะเป็นโคถึก แต่ถูกยิงจนพรุนแบบนี้ก็ไม่รอดเหมือนกัน”

“อาหมอไม่คิดจะช่วยเขาจริงๆ นี่นา!”
“อาไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ถ้าเป็นโจรล่ะ จะทำยังไง”

“แม้แต่ทหารแพทย์ในยามสงครามฝ่ายตรงข้ามเขายังไม่ฆ่าเลยนะ แถมยังรักษาข้าศึกให้อีกด้วย อาหมอเป็นหมอประสาอะไร!”

พอเจอฉันต่อว่าอาหมอก็หน้าตึงขึ้นมาจนจอมทัพต้องเป็นฝ่ายมายืนกั้นกลางระหว่างฉันกับอาหมอเพื่อทำให้การสนทนาที่แสนเผ็ดร้อนนั่นหยุดลง ฉันที่พอรู้สึกตัวก็พยายามทำจิตใจให้สงบแล้วท่องกับตัวเองเอาไว้ว่าคาล์มดาวน์ คาล์มดาวน์! โอเค ฉันจิตใจสงบแล้ว ฉันพุ่งความสนใจมายังคนเจ็บที่นอนป่วยพะงาบๆ ตรงนี้ดีกว่า ตาที่สะลึมสะลือนั่นทำให้ฉันหงุดหงิด ฉันดีใจนะที่เขายังหายใจอยู่ แต่เขาควรจะลืมตาแล้วตกตะลึงกับความงามของฉันแล้วเจื้อยแจ้วสิ!

“นี่...นายอ่ะ ตื่นสิ”

“...”

“ฟื้นเซ่ ตื่นๆๆ”

ฉันเขย่าตัวคนป่วยอย่างบ้าคลั่งจนอาหมอที่ตอนแรกเคืองๆ ฉันต้องกระโดดเข้ามาดึงตัวเอาไว้เพราะเป็นห่วงอาการบาดเจ็บของคนป่วย แต่ดูเหมือนว่าอาการบ้าคลั่งของฉันจะทำให้เขาฟื้นตื่นขึ้นมาได้สมประดีอย่างที่ฉันหมายมั่นปั้นมือจริงๆ ด้วย

“โอ๊ย...”

“อาหมอ เขาฟื้นแล้ว”

ฉันสะบัดสะบิ้งแล้ววิ่งไปที่ข้างเตียงพร้อมทั้งจ้องตากับคนที่ปรือตามอง ถึงแม้เขาจะดูป่วยและทรุดโทรม แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความงดงามในดวงตาของเขาเชียวล่ะ ผู้ชายดวงตาสีน้ำตาล

“ฟื้นแล้วใช่มั้ย เป็นยังไงบ้าง”

“ฉัน...ยังไม่ตายอีกเหรอ”

“แน่นอน เพราะนายโชคดีเจอกับฉันก่อน”

“เฮือก!”

ท่าทางเหมือนสะอึกอากาศนั่นทำให้ฉันสะดุ้งโหยงเหยงโคลงเคลงเป็นเรือหางยาวถูกพายุซัดเข้ามาตูมใหญ่ แต่นั่นก็เป็นเพียงความตกใจเพียงแวบเดียวเท่านั้นเพราะเขาคว้ามือฉันไปจับแล้วบีบแน่นจนนิ้วแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อะไรกัน ทำไมเขาแข็งแรงแบบนี้ ใกล้ตายแล้วแท้ๆ

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)