Black Contract เดิมพันรักสัญญาซาตาน (ชุด Contract)

1

อธิษฐาน

ฉันรีบวิ่งจนตับแทบจะทรุด กระเพาะอาหารแทบจะตีขึ้นมาที่ลิ้นปี่เลยทีเดียว ไม่ทันแล้ว ต้องโดนหมอนั่นเอาถาดแมคฯ ตีหัวหรือไม่ก็ต้องทำอะไรสักอย่างให้ฉันอับอายขายขี้หน้าประชาชนทั่วหัวระแหงแน่ๆ

แฮกๆ สามก้าว สองก้าว หนึ่งก้าว

"มาแล้ววว!!"

ทันทีที่เหยียบเข้าไปในร้านแมคโดนัลด์ สายตากว่าห้าสิบชีวิตมองตรงมาทางฉันอย่างเหยียดหยาม มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยกถาดขึ้นมาปิดหน้า และคนที่ทำนิสัยแย่แบบนั่นจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก...

แฟนฉันเอง

"อายมากเลยสินะถึงได้ยกถาดขึ้นมาปิดหน้าแบบนั่นน่ะ^,,

"ผมไม่รู้จักคุณ"

“-_-”

"ผมไม่รู้จักผู้หญิงที่มีหนังหน้าเหมือนหนังช้างแบบนี้"

"นายอยากตายมากเลยใช่ไหมนักรบ!!"

"เธอมาสาย!!"

พอเห็นว่าฉันทำท่าจะเอาเรื่องจริงๆ เขาเลยทำชี้โบ๊ชี้เบ๊เปลี่ยนเรื่องไปซะ ก่อนจะวางถาดลงบนโต๊ะดังเดิมแล้วเก๊กทำเท่สุดชีวิตใส่ฉัน

"คนมาสายคือคนไม่รับผิดชอบ คนไม่รับผิดชอบคือคนที่มีหน้าตา เหมือนเธอ"

"เห็นใจกันได้ไหมล่ะ อยู่ดีๆ นายก็บอกให้ฉันออกมาหา นี่ฉันอุตส่าห์รีบแต่งตัวออกมาหานายเลยนะ แล้วคนบ้าที่ไหนจะแต่งตัวเสร็จภายในสามนาที แถมยังต้องใช้เวลาเดินทางจากบ้านมาถึงที่นี่อีกห้านาทีอ่ะ เฮ้อ คนนะไม่ใช่บีทีเอส!!"

"ฉันไม่สนใจหรอก"

"เชอะ"

"แล้วกินอะไรมาหรือยัง"

"ยัง"

"แล้วทำไมไม่กิน เธอโง่หรือเปล่า!!"

"เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ อยากกินอะไร"

"นั่นแน่...แอบเป็นห่วงฉันใช่ไหมล่ะ"

แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีก ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังเจ้าชายอารมณ์ร้อนนั่นอย่างนึกขำกับความปากร้ายแต่ใจดีของเขา

สารภาพเลยว่าจริงๆ แล้วเราเพิ่งจะคบกันได้สองอาทิตย์เท่านั้น ตอนนั้นอยู่ดีๆ เขาก็เดินมาหาฉันแล้วก็ลากไปคุยกันในห้องน้ำ อันความเป็นจริงแล้วนึกว่าเขาจะลากฉันไปปล้ำ!! แทบจะหยิบไม้ม็อบมาตีหัวกบาลเขาอยู่แล้วเชียว แต่อยู่ดีๆ หมอนี่ก็ยกมือขึ้นเกาหัวแล้วมองไปทางอื่นอย่าง ไม่กล้าสบตาเท่าไหร่

'ลองมาคบกันมะ^,

'ฮะ'?^,

'เธอก็ยังไม่มีใครนี่ ถ้าเราคบกันก็ไม่น่าจะมีปัญหา'

'นี่จะบอกว่านายชอบฉันงั้นเหรอ'

"เปล่า"

"เหมือนมีอะไรจะพูด"

"กินเถอะ"

เขาตัดบท และถ้าลองไม่อยากพูดแล้ว ต่อให้คาดคั้นยังไงเขาก็คงไม่พูดออกมาหรอกฉันรู้ดี เราจึงนั่งกินอาหารไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันอีก จนเขาคงรู้สึกว่ามันเงียบไปเลยชวนฉันคุย

"เธอเคยคุยกับเพื่อนๆ ฉันบ้างไหม"

"คุย? รู้สึกจะไม่เคยนะ เพื่อนนายแต่ละคนนิสัยเข้ากับฉันได้เสีย เมื่อไหร่กัน ไม่ต้องเพื่อนหรอก แม้แต่ตัวนายเองก็เถอะ"

"ก็จริงนะ...ว่าจะแนะนำเพื่อนฉันให้เธอรู้จักเสียหน่อย"

"คนไหนเหรอ"

"เธอนำจะเคยเห็นหน้าแหละ เพราะเพื่อนฉันคนนี้ก็เคยเห็นเธอ เหมือนกัน"

"ถ้าอยู่โรงเรียนเดียวกันมันต้องเคยเจอกันอยู่แล้ว ก็แหม...โรงเรียนเราออกจะกว้างใหญ่ซะขนาดนั้น (ฉันประชด)"

"เราคบกันมานานเท่าไหร่แล้ว"

ฉันที่อ้าปากจะกัดแฮมเบอร์เกอร์ถึงกับชะงักค้างกลางอากาศอย่างนั้น ตายแล้ว...ทำไมอยู่ดีๆ มาถามถึงเรื่องจุกจิกแบบนั้น ไม่อยากจะเชื่อแฮะ

"สองอาทิตย์ได้แล้วมั้ง ทำไมเหรอ"

"คบกันแล้วรู้สึกเป็นยังไงบ้าง"

"ก็ไม่เป็นยังไงนี่" ฉันเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะก้มหน้ามองแฮมเบอร์เกอร์ในมือตัวเอง "นายก็น่ารักดี”

"น่ารักเหรอ"

"อืม^,,

"ฉันก็รู้สึกอย่างนั้นกับเธอเหมือนกัน"

"บ้า" ฉันเขินจึงหันไปมองนอกร้าน "เป็นวันแรกและวันเดียวตั้งแต่คบกันมาที่นายพูดจาเข้าหู แม้จะฟังดูพิกลอยู่นะ"

เพราะคนอย่างเขาไม่เหมาะที่จะพูดอะไรเกี่ยวกับการคบกันของเราเลย ถ้าพูดเรื่องฟุตบอลแมทซ์นี้ใครจะชนะหรือหมั่นไส้ใครให้ฟังคงจะดีกว่านี้นะฉันว่า "อันที่จริง..."

"หือ"

"ฉันมีเรื่องจะบอกกับเธอ"

"อะไรเหรอ"

"คือ...”

“...”

"เดี๋ยวฉันมา รออยู่ที่นี่นะ”

"อ้าว แล้วจะไปไหนน่ะ"

"เดี๋ยวมา...ว่าแต่เธอชอบดอกไม้ที่สุดใช่ไหม"

“-O-”

"งั้นรออยู่ที่นี่แหละ"

เนื่องจากร้านแมคฯ อยู่ติดถนนใหญ่ เขาจึงลุกขึ้นเดินออกจากร้าน แล้วข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามที่มีร้านขายดอกไม้ได้อย่างสะดวก ใจฉันเต้นเลยแฮะ... วันนี้ผีฟ้าเอยจะออกมาร่ายรำเหรอเนี่ย คนร้ายกาจอย่างเขาเข้าร้านดอกไม้!!

ทว่าคนอย่างหมอนี่จะต้องซื้อดอกหน้าวัวแน่นอน...ไม่มีทางจะหอบหิ้วดอกไม้ดีๆ อย่างดอกกุหลาบหรือดอกลิลลี่มาฝากฉันแน่ๆ

ฉันมองไปยังฝั่งตรงข้ามของร้านแมคฯ อย่างใจจดใจจ่อมากว่าเขาจะเอาอะไรออกมาจากร้านขายดอกไม้นั่น แล้วไม่ถึงสามนาทีเขาก็ออกมาพร้อมกับตะกร้าใบเล็กๆ ซึ่งมีดอกไม้แค่ดอกเดียว...คิดว่าดอกเดียวนะ สงสัยในตะกร้าใบนั้นน่าจะใส่อะไรอย่างอื่นมาด้วย แต่พอเห็นเขาหอบหิ้วตะกร้าใบนั้นด้วยสองมือก่อนจะหันซ้ายหันขวาเพื่อเดินข้ามถนน ฉันถึงกับลุกขึ้นยืนชะโงกมองว่าเขาเอาอะไรอย่างอื่นมาด้วยจนหน้าตัวเองติดกระจก ทันใดนั้นเอง อะไรบางอย่างในตะกร้าใบนั้นก็กระโดดลงมาวิ่งอยู่บนถนนใหญ่...

ฮะ หมานี่หว่า!!

ฉันกระโจนออกจากร้านแมคฯ ในทันที ทุกคนบนถนนทั้งในรถเก๋ง ทั้งบนรถมอเตอร์ไซด์ต่างก็จับจ้องมองหมาฝรั่งตัวเล็กน่ารักนั่นวิ่งไปมา เสียงร้องโหวกเหวกของนักรบทำให้ฉันหัวเราะคนเดียวเหมือนคนบ้า

"นายทำบ้าอะไรน่ะ"

"จับหมา!!"

"ฉันช่วยนะ"

"เพิ่งคิดได้เหรอ"

ฉันผิดอีกสิ

ฉันที่เตรียมตัวจะวิ่งไปช่วยแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียว นักรบตกใจมากตอนที่เจ้าหมาน้อยตัวนั้นวิ่งไปยังเลนที่กำลังปล่อยรถวิ่ง เขารีบพุ่งตัวไปหาเจ้าหมาน้อยตัวสีเทานั่นอย่างลืมนึกถึงตัวเอง เสียงกรี๊ดทั้งจากคนบนฟุตบาทและคนที่กำลังจะเคลื่อนรถออกต่างกรีดร้องดังลั่นก่อนจะตามมาด้วยเสียง...

ปึง!!

ร่างของนักรบลอยขึ้นไปกลางอากาศก่อนจะตกลงมายังกระโปรงหน้ารถญี่ป่นคันสีแดงท่ามกลางสายตามากมาย สุดท้ายก็กลิ้งตกไปยังพื้นถนน เจ้าของรถคันนั้นรีบจอดรถแล้ววิ่งลงมาดูด้วยความตกใจ พวกตำรวจที่อยู่ในป้อมตามสี่แยกรีบวิ่งออกมาดูเหตุการณ์กันให้จ้าละหวั่น ก่อนจะหยิบวิทยุขึ้นรายงาน

"มีคนถูกรถชนบาดเจ็บสาหัส!!"

"นักรบ!!"

ฉันวิ่งไปหาเขาด้วยอาการช็อคสุดขีด ตัวนักรบนั่นมีแต่เลือดเต็มไป หมดซึ่งมันไหลมาจากศีรษะลงไปยังลำคอ เจ้าสี่ขาวิ่งมาทางฉันแล้วเอาขาหน้าสะกิดๆ อย่างไม่รู้เรื่อง ส่วนนักรบปรือตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นมาทางฉันแล้วพูดประโยคสั้นๆ ขอโทษ"

“เรื่องอะไร”

"ทุกอย่าง"

"นักรบ!!"

นักรบถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในทันที โชคดีมากที่มีตำรวจอยู่แถวนั้นพอดี ฉันเดินวกไปวนมาที่หน้าห้องฉุกเฉินอยู่อย่างนั้นพร้อมทั้งอุ้มเจ้าหมาน้อยไว้ด้วยจนนางพยาบาลต้องมาเตือนให้ฉันอุ้มมันไปอยู่ด้านนอก ฉันก็เลยต้องออกไปข้างนอกตามคำสั่ง

ทำไมเหตุการณ์มันถึงได้กลายมาเป็นอย่างนี้ไปได้นะ ทั้งๆ ที่วันนี้เขาบอกให้ฉันออกมาหาเหมือนมีเรื่องอะไรจะบอกแท้ๆ แต่เขากลับต้องมาถูกรถชนเลือดอาบเสียก่อน... ยิ่งตอนฉันเห็นเลือด สารภาพเลยว่าฉันช็อคมาก น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาจากไหนก็ไม่รู้ จากที่เคยรู้สึกหมั่นไส้กลายเป็นสงสาร จากที่เคยรู้สึกเหมือนจะเกลียดตอนนี้มันหายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้

สงสาร เป็นห่วง ฯลฯ ทุกความรู้สึกในตอนนี้มายำอยู่ในตัวฉันคนเดียวเลย!!

สิ่งที่ฉันทำได้ในตอนนี้คงมีแต่อธิษฐานเท่านั้น ฉันเหน็บเจ้าสี่ขา ตาสีฟ้านั่นไว้แล้วพนมมืออย่างคนที่หมดหนทาง

"สิ่งศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรก็ได้ ถ้าได้ยินเสียงของหนูได้ไปรดรับฟังสักนิดเถิด"

“...”

"ได้โปรดช่วยรักษาให้นักรบหาย อย่าให้เขาต้องตายไปทั้งๆ ที่อายุยังน้อยๆ อยู่เลย เขาไม่ใช่คนเลวร้าย แม้บางครั้งจะปากเสียไปบ้าง ได้โปรดอย่านำพาเขาไปเลยยย..."

ฉันเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดออกมาจากใจจริงและจริงใจที่สุดเท่าที่เคยพูดออกมาทีเดียว

"เพื่อให้เขาไม่ตาย ให้แลกกับอะไรก็ยอม"

จึ๊กๆ

แรงสะกิดจากด้านหลังทำให้ฉันชะงักหันไปมอง คุณลงในชุดเครื่องแบบสีกากีถามฉันขึ้น

"หนู...ใช่เพื่อนเด็กหนุ่มที่ถูกรถชนหรือเปล่า"

"ใช่ค่ะ ทำไมเหรอคะ"

คุณตำรวจแก่ๆ ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนก่อนจะบอกผลของการรักษา

"เพื่อนของหนูพ้นขีดอันตรายแล้ว"

2

เกม

ตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาล ฉันมีความรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบเหมือนถูกใครสะกดรอยตามมาด้วยตลอดเวลา พอหันไปมองก็ไม่เจอใคร แต่พอหันกลับไปก็ยังรู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตามอยู่เช่นกัน

"กลับมาแล้วจ้า"

ฉันเปิดประตูบ้านแล้วขานเสียงเจื้อยแจ้ว เจ้าน้องชายวิ่งมาหาฉันพร้อมทั้งกอดแน่น

"ซื้ออะไรมาฝากเนย์หรือเปล่า"

"เปล่าเลย พี่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลน่ะ"

"ไหนว่าไม่มีอะไรฝาก นี่มันหมาไม่ใช่เหรอ"

"อ๊ะ”

ฉันลืมไปสนิทเลยว่าที่บ้านไม่ให้เลี้ยงหมา เอาแล้วไง ฉันต้องโดนพ่อกับแม่สวดยับแน่เลย TT^TT

"แม่!! พี่นีมเอาหมามาเลี้ยงแหละแม่ หมาหล่อมากเล้ยยย!!"

เนย์แย่งเจ้าสี่ขาไปจากมือฉันก่อนจะวิ่งหนีไปแต่ก็ไม่วายหันหน้ากลับมาพูดว่า

"เพื่อนพี่หล่อเนอะ

"หือ"

“คนที่ตามพี่มาด้วยน่ะ”

ฉันรีบหันหลังไปดูแล้วก็ต้องหันกลับมาด้วยความตกใจ พอจะถามเนย์อีกรอบแม่ก็โผล่ออกมาเสียก่อน

"ทำไมวันนี้กลับบ้านดึกจัง"

"มีเรื่องนิดหน่อยน่ะค่ะ เดี๋ยวขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ'' ฉันเก็บความสงสัยนั่นไว้ในใจก่อนจะรีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า 'คนที่ ตามพี่มาด้วยน่ะ!!^, อะไรน่ะ เนย์พูดถึงใครกัน

"น้องเธอคงจะพูดถึงฉัน"

น้ำเสียงทุ้มนุ่มลึกดังขึ้นที่ข้างหูเล่นเอาฉันตัวแข็งเป็นหิน หัวใจร่วงไปอยู่ที่เท้าอย่างทำตัวไม่ถูก...เสียงใครกัน บ้านนี้ไม่มีผู้ชายนอกจากพ่อ แต่พ่อยังไม่กลับ แล้วนี่มันเป็นเสียงใครกัน

"เสียงของคนที่กำลังจะรับวิญญาณของเธอไปเป็นการแลกเปลี่ยนยังไงล่ะ หันมาสิสาวน้อย"

“...”

"ถ้าเธอหันไม่ได้ฉันจะจับเธอหันมาเอง"

แล้วก็เหมือนถูกแรงผลักมหาศาลหมุนตัวฉันให้หันไปตามความต้องการของคนที่พูด สิ่งที่ฉันเห็นนั่นก็ยิ่งทำให้ช็อค...แต่มันช็อคน้อยกว่าปกตินิดหน่อยเพราะสิ่งที่ฉันจินตนาการว่าเป็น 'ผี^, นั่นน่ากลัวกว่าที่เห็นมากนัก

ภาพที่เห็นนั่นไม่ต่างอะไรกับคนเลยนอกเสียจากเสื้อผ้าทุกชิ้นที่เป็นสีดำสนิทแทบทั้งหมดกับนัยน์ตาสีแดงเพลิงที่เหมือนจะมีไฟลุกอยู่ตลอดเวลา นอกนั้นกายภาพทุกอย่างเป็นมนุษย์ทั้งสิ้น...เป็นมนุษย์ที่คงจะหาใครหล่อเปรียบเปรยได้ดีไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

ถ้าคุณอยากให้เขาหล่อแบบดุๆ เขาก็ทำได้ มองให้เขาหล่อแบบน่ารักก็มองได้ หล่อแบบเพอร์เฟ็กต์ก็ทำได้ ถ้าคุณมีชายในฝันเขาจะสามารถเป็นได้ในทันที ผู้ชายคนนี้หล่อแบบไร้ที่ติมากขนาดฉันที่กลัวมากยังไม่อยากหลับตาเลยเวลาที่มองเขา คุณพระ...หน้าตาแบบนี้ต้องไม่ใช่คน

"ถูกต้อง ฉันไม่ใช่คนมันของแน่อยู่แล้ว"

"อะ...อะ..."

และตอนนี้ลิ้นฉันเป็นอัมพาตอีกด้วย พูดอะไรไม่ได้เลยด้วยความกลัว

"การที่ฉันหน้าตาดูดีกว่ามนุษย์ทั่วไปนั้นเพราะฉันถูกปั้นแต่งมาอย่างดี การที่จะโดดเด่นกว่ามนุษย์ทั่วไปจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนัก...อ้อ และถ้าลิ้นเธอยังเป็นอัมพาตอย่างนั้นเธอคิดเอาก็ได้ ฉันได้ยินในสิ่งที่เธอคิดทั้งหมด"

"ต้องการอะไรจากมนุษย์ตัวเล็กๆ อย่างฉัน"

ฉันถามกลับโดยใช้ความคิดของตัวเองเพราะอย่างที่บอกว่าปากฉันมันขยับไม่ได้ด้วยความช็อค =0=

"แล้วเธอไปทำสัญญาแลกเปลี่ยนอะไรไว้ล่ะ ฉันก็มาเอาสิ่งนั้นกลับไปเท่านั้นล่ะ"

คิดสิคิด...ฉันไปทำสัญญาอะไรไว้ที่ไหน หรือนี่จะเป็นความฝัน ต้องฝันแน่ๆ เลย ผีที่ไหนมันจะหล่อลากไส้ได้ขนาดนี้

"การที่เรียกฉันว่าผีถือว่าไม่ให้เกียรติเป็นอย่างมาก"

"ถ้าไม่ใช่ผีแล้วจะเรียกว่าอะไรกัน"

"ก็แล้วแต่มนุษย์จะเรียกกันไป แต่ชื่อที่เท่ที่สุดซึ่งมนุษย์ตั้งให้ฉัน เรียกว่า 'ซาตาน' ตัวแทนของความชั่วร้ายและสีดำ"

"แล้วมายุ่งกับฉันทำไม"

ฉันเริ่มจะออกเสียงได้บ้างตอนที่เขาแนะนำตัวว่าเขาเป็นอะไรกันแน่ ซาตานที่ออกมาแสดงตัวปรบมือดังเปาะแปะอย่างชอบใจ

"ก็เธอขออะไรเอาไว้ล่ะเมื่อตอนกลางวัน"

แล้วความทรงจำเมื่อตอนกลางวันก็แล่นเข้ามาในสำนึก หัวสมองฉันประมวลไปว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง...

รถชนนักรบ...

นักรบไม่หายใจอีก...

ฉันอ้อนวอนขอให้เขาไม่ตาย...

"และเธอก็ต่อท้ายด้วยว่าแลกด้วยอะไรก็ได้ ฉันจึงมอบชีวิตให้ผู้ชาย