Cursed Heart...วังวนแห่งมนตรา

บทที่ 1

 

เสียงคำรามของมังกรคริสตัลสีดำตัวมหึมานั่น...เหมือนจะดึงฟ้ามืดให้ร่วงหล่นลงมา

มันกึกก้อง กัมปนาท แหลมดังดุจสายอัสนีที่แวบวาบแปลบปลายอยู่ทั่วนภา ฟาดลงพื้นตรงหน้าถึงกับทำให้ปราสาทสะเทือนเลื่อนลั่นพื้นใต้เท่าสั่น จากระยะห่างที่คิดว่าไกลสุดฟ้า เพียงพริบตา ดวงตาส่องแสงสีแดงเรืองโรจน์ของมันก็เข้ามาหยุดอยู่กลางอากาศ จับจ้องเคลทีนอร์ทในระยะห่างไม่ถึงสามเมตร

ลมหนาวบนระเบียงยอดปราสาทผสมเข้ากับลมใต้ปีกพัดเส้นผมยาวดำและชุดจอมเวทประจำราชสำนักสีขาวนวลเดินดิ้นสีน้ำเงินของเขาเสียปลิวสะบัดจนเกิดเสียงดังพั่บๆ กระนั้นเหงื่อยังพราวผุดเต็มใบหน้าเรียวยาวขาวจัดและชุ่มมือที่กำไม้เท้าหัวคริสตัลสีน้ำทะเล

“นี่หรือไม้ตายของอะเรนเนี่ยที่จะใช้โจมตีนิเคเรียของท่าน เคลท์” ภูตขาวตัวน้อย ดวงตากลมโตสีเหลืองสดใสที่ลอยอยู่เหนือไหล่จอมเวทหนุ่ม...รำพึงเสียงสั่น “ต่อให้ข้าใช้เวทฟื้นฟูเก่งแค่ไหน คงช่วยท่านให้รอดพ้นจากไฟบรรลัยกัลป์ยากเสียแล้วนะ”

“งั้นข้าจะระวังไม่ให้โดนมันแล้วกัน อะนอ” จอมเวทหนุ่มกัดฟันตอบ บัดนั้น ในร่างคริสตัลสีดำของอสูรในตำนานซึ่งมีคอยาวเหมือนงูและมีปีกแก้วบอบบางกว้างข้างละห้าเมตรโดยประมาณ บังเกิดกลุ่มคลื่นบางอย่างคล้ายลาวาเดือดม้วนตัวอยู่แถวอกของมัน

เคลทีนอร์ทสังเกตเห็นในจังหวะที่สายฟ้าแลบแปลบปลาบ ทันทีที่ควันร้อนนั้นถูกดันขึ้นมาตามลำคอยาวราวสี่เมตรด้วยความรวดเร็วในเสี้ยววินาที เขาก็ตวัดไม้เท้าขึ้นเหนือศีรษะพร้อมตวาดคาถา

คริสตัลสีน้ำทะเลบนยอดไม้เท้าเปล่งประกายส่องแสงสีขาววาบโค้งคลุมร่างของเคลทีนอร์ทและภูตประจำกายเป็นโดมน้ำแข็งสว่างกันเปลวไฟสีดำของมังกรคริสตัลได้ทันท่วงที

ไฟสีดำอมแดงปะทะกำแพงมนตร์อยู่สองอึดใจ แต่สำหรับเคลทีนอร์ทและอะนอเหมือนใช้เวลาชั่วกัปกัลป์

หลังมันหยุดพ่นไฟและเคลทีนอร์ทปลดกำแพงมนตร์ อะนอเหลียวมองรอบตัวแล้วตะโกนด้วยเสียงเล็กแหลมของภูตจากป่าแสงอย่างหวั่นวิตก เพราะเมื่อครู่ปลายไฟของมังกรโดนลมพัดไปลามเลียพื้นผิวปราสาทแห่งนิเคเรีย ถึงกับทำให้โครงสร้างหินอ่อนละลายเหลว

“ถ้ามันเก็บไฟเต็มที่แล้วพ่นใส่ปราสาทจังๆ ปราสาทต้องถล่มแน่เลยเคลท์!”

“แต่ข้าหวั่น เจ้าตัวที่น่ากลัวกว่ามัน...”

จอมเวทหนุ่มลดไม้เท้าลงด้วยอาการสั่นน้อยๆ เพราะยามนั้นมังกรคริสตัลลดเพดานบินลดนิดหนึ่ง เผยให้เขาเห็นอัศวินเกราะดำบนหลังของมัน

ร่างสูงใหญ่สมเป็นอัศวินบนหลังเจ้าสัตว์ประหลาดสวมเกราะเหล็กสีดำ ปิดหน้าปิดตา...เห็นเพียงผมยาวสีขาวโพลนด้านหลังที่สะบัดไหวตามแรงลม กับแสงเรืองรองสีเขียวที่วับลอดออกจากเกราะช่วงนัยน์ตา และนั่นคือผู้มีมังกรคริสตัลเป็นพาะหนะ...อัศวินแห่งความมืดที่เขาพรั่นพรึง

ตามตำนานเล่าว่าอัศวินแห่งความมืดกำเนิดจากอัศวินศักดิ์สิทธิ์ที่ยอมให้ความชั่วร้ายเข้าครอบงำจิตใจและขายวิญญาณให้จอมปีศาจ ‘มอโฮลด์’ เคลทีนอร์ทเคยได้ยินท่านอาจารย์เล่าว่าเป็นเวลาร้อยกว่าปีแล้วที่อัศวินแห่งความมืดสาบสูญไปจากพื้นพิภพพร้อมการล่มสลายของอาณาจักรกิเนเลียนที่นับถือจอมปีศาจชั่วร้ายตนนั้น

ไม่เคยนึก ไม่เคยฝัน...ว่าจะได้เห็นอัศวินปีศาจเกราะดำด้วยสองตาขณะทำสงครามแย่งชิงดินแดนระหว่างนิเคเรียของเขากับอะเรนเนีย อาณาจักรข้างเคียงที่ไม่ลงรอยกันมาช้านาน

ช่างน่าหวาดหวั่นนัก...เพราะเมื่อสบตากับอัศวินเกราะดำ...คล้ายเวลาหมุนช้าลงวูบหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นควันไฟในตัวเมืองด้านล่างหรือสายฟ้าเบื้องบน ต่างกระตุก...หยุดพวยพุ่งและหยุดวิ่งข้ามน่านฟ้าดำทะมึน

เคลทีนอร์ทมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่อัศวินเกราะดำผู้นั้นก้าวลงจากหลังมังกรคริสตัล เหยียบระเบียงยอดปราสาท และเดินผ่านเข้าไปเหมือนเขาเป็นเพียงอากาศธาตุ ไร้ความสำคัญ มีจุดหมายคือประตูทางเข้าข้างในที่กระจกหน้าต่างละลายหายไปครึ่งหนึ่ง

หัวใจของจอมเวทหนุ่มประหวัดถึงบุคคลสำคัญที่หลบซ่อนตัวอยู่ในปราสาทจึงหมุนตัวตามมันโดยอัตโนมัติ ทำให้อะนอกรีดเสียงเรียกพร้อมบินข้ามไหล่เขาไปประจันหน้ากับมังกรคริสตัลสีดำที่อ้าปากพ่นไฟใส่เขาทางด้านหลัง เธอสร้างกำแพงมนตร์กั้นไฟ แต่ภูตประจำกายตัวจ้อยผู้มีหน้าที่รักษาและฟื้นฟูร่างกายเจ้านายหรือจะมีพลังป้องกันไฟบรรลัยกัลป์ของมันได้ทั้งหมด

กำแพงมนตร์สีขาวสว่างได้แค่อึดใจก็อันตรธานหายไป ไม่ทันที่เคลทีนอร์ทจะยกไม้เท่าให้ได้ระดับ

“ไม่!”

จอมเวทหนุ่มร้องลั่น ดวงตายาวรีสีท้องฟ้ายามราตรีเบิกกว้างเมื่อเปลวไฟทะลวงผ่านกำแพงมนตร์แล้วกลืนร่างสีขาวเรืองแสงเล็กจ้อยของอะนอ ทว่า...เขาไม่มีแม้แต่เวลาจะเสียใจเนื่องจากไฟสีดำอมแดงนั้นได้สาดผ่านร่างที่กลายเป็นเถ้าธุลีของภูตประจำกายที่อยู่ใกล้ชิดเขามาเกือบสิบปีเข้ามาหา

“อูดีเน่!”

ในชั่วเสี้ยว ก่อนร่างของเคลทีนอร์ทจะปะทะกับไฟร้อนราวกำเนิดจากนรกโลกันตร์ เสียงตวาดอย่างห้าวหาญของชายชราผู้หนึ่งดังขึ้นข้างๆ พร้อมกับที่พลังมนตร์มหาศาลพุ่งเข้ากระแทกทั้งเปลวไฟและร่างของมังกรคริสตัลสีดำอย่างจัง มังกรคริสตัลที่บินอยู่เบื้องหน้าเขาระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ!

ตูม!

“โอ๊ะ!” เคลทีนอร์ทยกแขนขึ้นป้องกันสะเก็ดคริสตัล

ใต้ท้องนภามืดมิดซึ่งมีบางจุดสว่างด้วยแสงเพลิงจากอาคารบ้านเรือนในเมืองที่วอดวายด้วยไฟสงคราม เคลทีนอร์ทหันกลับไปยังต้นกำเนิดมนตร์เรียกเทพธิดาแห่งสายน้ำที่ทรงพลังแล้วพบพ่อมดชรา ผมสีเงินยาวหยักศก แต่งกายด้วยชุดผ้าคลุมดำ ถือไม้เท้าทำจากกิ่งไม้อันโต หัวโค้งเป็นรูปตะขอ ยืนมองเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วงและตำหนิอยู่กลายๆ

“เจ้าบ้าเอ๊ย...หันหลังให้คู่ต่อสู้ คิดอะไรอยู่หา อะนอเสียสละให้คนโง่อย่างเจ้าแท้ๆ เลย”

เคลทีนอร์ททั้งตกใจ...ยินดี และเสียใจอย่างสุดซึ้งในเวลาเดียว

ตกใจและยินดีที่ได้เห็นอาจารย์ของเขาผู้ซึ่งปลีกวิเวก ไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ และไม่มาข้องแวะกับเขาเลยนับแต่เขาเข้ารับราชการได้สิบปี แต่เสียใจจนบอกไม่ถูกเมื่อบัดนี้จะไม่มีเสียงเจื้อยแจ้วของอะนออยู่ข้างๆ

สงครามระหว่างอาณาจักรคงทำให้ท่านอาจารย์ที่อาศัยอยู่ในป่าระหว่างเขตเมืองเดือดร้อนจนนั่งไม่ติด ต้องออกมาช่วยศิษย์รักถึงที่นี่ และสิ่งที่อาจารย์ห่วงก็เป็นจริง

เขาประมาทในการศึกจนทำให้ต้องสูญเสียสหายรักไป

“ถึงอย่างไร ข้า...ก็ต้องไปช่วยเจ้าหญิงกับกษัตริย์ข้างใน ท่านอาจารย์..จบศึกแล้วโปรดรอก่อน ให้ข้าได้พูดคุยด้วยสักน้อย”

“ฮึ! พ่อมดมีสังกัด เป็นจอมเวท!” พ่อมดดำหรือก็คือผู้ใช้เวทสายโจมตีพ่นลมออกจมูกอย่างโกรธๆ “จะไปไหนก็ไปเถอะ ข้าคงยังไม่ไปไหนหรอก ตราบเท่าที่เจ้ายังจัดการอัศวินแห่งความมืดไม่สำเร็จ”

ชายชราท่าทางยังแข็งแรงดีกล่าวกึ่งประชดแล้วบุ้ยหน้าไปข้างหลังเคลทีนอร์ท

จอมเวทหนุ่มสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังบางอย่างจึงหันกลับไปยังทิศที่ท่านอาจารย์ให้ความสนใจ

ชิ้นส่วนผลึกแก้วสีดำของมังกรคริสตัลที่เกลื่อนระเบียงยอดปราสาทค่อยๆ ขยับเข้าหากันราวมีชีวิต แล้วรวมตัวกันต่อหน้าต่อตาเขา...ช้าๆ

“ตราบใดที่อัศวินเกราะดำยังไม่โดนผนึก มังกรคริสตัลจะไม่มีวันตาย และตราบใดที่อัศวินแห่งความมืดไม่ตาย โลกก็จะพบภัยพิบัติเช่นนี้ไม่รู้จักจบสิ้น เจ้าเอาดาบสั้นของอัศวินศักดิ์สิทธิ์ที่เคยใช้ผนึกมันเล่มนี้ไปใช้กับมันอีก ข้าชิงมันมาจากราชาชั่วแห่งอะเรนเนี่ยผู้ปลุกอัศวินแห่งความมืดขึ้นมาใช้เป็นเครื่องมือในสงคราม”

อาจารย์ของเคลทีนอร์ทโยนดาบเงินเปลือยฝักยาวฟุตกว่าให้ศิษย์รัก จอมเวทหนุ่มคว้ามันแล้วส่องดูกับสายฟ้า

ดาบนี้เก่ามาก...พลังมนตร์ที่อาบอยู่ในเนื้อก็เสื่อมถอย แต่มันช่างเป็นพลังที่ขาวสะอาดอย่างที่หาได้ยากพอๆ กับการกำเนิดของอัศวินศักดิ์สิทธิ์

ร้อยกว่าปีมานี้...ไม่มีอัศวินศักดิ์สิทธิ์กำเนิดขึ้นเลยแม้แต่คนเดียว แสดงให้เห็นว่าจิตใจของนักรบผู้บริสุทธิ์กำลังจะสูญสลายไป

“รีรออะไร เจ้าเด็กโง่ รีบเข้าไปช่วยเจ้าหญิงอะไรของเจ้า ข้าจะถ่วงเวลาให้ ซีร่า!”

คำสุดท้าย ท่านอาจารย์เรียกพลังจากเทพธิดาแห่งน้ำแข็งเพื่อสาดความเย็นที่หนาวเหน็บยิ่งกว่าน้ำแข็งขั้วโลกใส่มังกรคริสตัลที่เพิ่งรวมร่างได้สำเร็จ ส่งผลให้มันถูกแช่แข็งอยู่ในน้ำแข็งก้อนมหึมา แต่แค่นั้น...เคลทีนอร์ทรู้ว่าไม่อาจกักมันได้นาน เพราะมันเป็นมังกรที่มีความร้อนเก็บอยู่ในตัว อีกชั่วประเดี๋ยว...มันจะละลายน้ำแข็งที่ห่อหุ้มออกมาต่อสู้ได้อีก

เวลาทุกวินาทีมีค่ายิ่ง จอมเวทหนุ่มจึงวิ่งไปที่ประตูทางลง ผ่านบันไดวกวนกับกำแพงหนาทึบ มืด...กระทั่งพ้น...มาถึงโถงชั้นบนของปราสาทซึ่งเป็นห้องพระราชบัลลังก์

แสงไต้บนกำแพงสาดให้เห็นว่าบนพื้นหินอ่อนสีขาวมีศพทหารนอนเกลื่อนยาวเป็นทางจนถึงบันไดหินที่ทอดลงชั้นล่างสุดโถงกว้างและเสียงร้องปานจะขาดใจของคนที่เขาระลึกถึงแทบทุกลมหายใจจนเป็นเหตุให้เสียอะนอก็แว่วมาจากบันได

“พระบิดา!”

เคลทีนอร์ทใช้เวทหายตัวย่นระยะทางโดยไม่คิดเก็บแรงไปปรากฏตัวใกล้เสียงนั้น

ภาพที่เขาเห็น...คล้ายกับภาพในโถงชั้นบน ต่างกันตรงท่ามกลางบรรดาศพทหารรักษาพระองค์ มีร่างนิ่งของกษัตริย์และราชินีแห่งนิเคเรียรวมอยู่ ในขณะที่เกือบสุดโถง...อัศวินแห่งความมืดกำลังรุกไล่ไกเซอร์ บาเมียร์ ทหารรักษาพระองค์คนสุดท้ายที่พยายามกันเจ้าหญิงฟลอลันเนอากับรัชทายาทน้อยไว้ด้านหลัง

เพลงดาบของอัศวินแห่งความมืดช่างรุนแรงหนักหน่วง เคลทีนอร์ทปรากฏตัวได้ไม่ถึงสามวินาที ดาบเหล็กสีดำสนิททอประกายสีเขียวก็ตวัดดาบเหล็กในมือของไกเซอร์หักกลางก่อนจะยกขึ้นสูงเตรียมฟันอีกครั้ง

“กาย!” เคลทีนอร์ทหายตัวไปกันเพื่อนตั้งแต่ยังเด็กไว้ข้างหลัง พร้อมยกไม้เท้าคริสตัลขึ้นตั้งรับดาบของอัศวินแห่งความมืด แต่แรงของพ่อมดผู้ใช้แต่เวทจนเคยตัวมีหรือจะสู้อัศวินปีศาจได้

เพียงตวัดดาบครั้งเดียว ทั้งไม้เท้า เนื้อ และกระดูกไหปลาร้าขวาของเขาก็สะบั้น

“เคลท์!” ไกเซอร์อุทานลั่นพร้อมๆ กับที่เจ้าหญิงฟลอลันเนอาผู้แสนงดงามยกมือขึ้นปิดปาก

ด้วยสัญชาตญาณของนักรบ ไกเซอร์คว้าดาบสั้นสีเงินที่เคลทีนอร์ทถืออยู่ในมือซ้ายผลักไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จนปลายดาบแสนทื่อนั้นจมลงสู่อกของอัศวินแห่งความมืดที่เงื้อมือขึ้น ง่าย...ราวมีดปักลงก้อนเนย

อัศวินแห่งความมืดชะงักกึก...ก้มลงมองอาวุธที่ปักอกตน...แสงสีเขียวที่ส่องลอดออกมาจากเกราะบริเวณดวงตาหรี่ลงนิดหนึ่งเหมือนคนยามมีสีหน้าไม่เชื่อตาตัวเอง ครั้นแล้วแสงสีเงินจากดาบก็วาบขึ้นสาดสว่างทั่วโถง

ทุกคนรีบยกมือป้องตาของตน...มีเพียงเคลทีนอร์ทเท่านั้นที่ยกมือไม่ขึ้น ทำได้แค่ปิดเปลือกตา ทว่า...เพราะอาการบาดเจ็บจนการตอบสนองช้าลง เขาจึงโดนแสงสว่างสีเงินนั้นพุ่งใส่นัยน์ตาเต็มๆ ชั่วครู่

หลังจากนั้น...สิ่งที่เขารู้มีเพียง...เจ็บชาไปทั้งตัว และมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากได้ยินไกเซอร์กับเจ้าหญิงเรียกอย่างร้อนรน สุดท้าย...พิษบาดแผลก็มีอิทธิพลมากกว่าความอดทนทั้งมวล

เคลทีนอร์ทหมดสติไปหลังแว่วเสียงท่านอาจารย์ดังขึ้นข้างๆ หู...เป็นเสียงสุดท้าย

 

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)