รักสุดท้าย เป้าหมายเดิม ชุด Dream Guy (Cookie)

บทที่ 1

ผม?

OK

หน้า?

OK

เสื้อผ้า?

OK

รองเท้าส้นสูงสามนิ้วพร้อมสายรัดตอกหมุดก็ OK เหมือนกัน! มันช่วยขับเน้นขาเรียวยาวของเธอให้ดูงดงามชวนหลงใหลอย่างไม่มีที่ตี รูปร่างของเธอเว้าในจุดที่ควรเว้า นูนในจุดที่ควรนูน สวยสมบูรณ์แบบเต็มร้อย หญิงสาวหยิบกระจกพกพาอันเล็กๆ ขึ้นส่องดูตัวเอง ก่อนจะเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มพึงพอใจ

เธอยืนอยู่บนบาทวิถีใต้ต้นโอลิฟขนาดใหญ่พร้อมใบหน้าอันงดงาม ดวงตากลมโตเป็นประกาย สายลมเอื่อยพัดเอาเส้นผมสีดำเป็นมันของเธอปลิวไสวขึ้นแผ่วๆ เรือนร่างของเธอดูราวกับเป็นหยกขาวที่ใสบริสุทธิ์ไร้ซึ่งริ้วรอยใดๆ

สาวสวยรูปร่างงดงามล้ำค่า ดูเป็นผู้ดี หาข้อบกพร่องไม่ได้อย่างเธอ แน่นอนว่าต้องเป็นที่หมายตาของชายหนุ่มจำนวนมาก

เธอลงทุนเปลืองเวลาถึงสองชั่วโมงเพื่อแต่งหน้าอย่างประณีต เน้นให้ผิวดูขาวอมชมพูชุ่มชื่นเนียนละเอียดราวกับเด็กแรกเกิด หากมองเพียงเผินๆ คงนึกว่าเธอไม่ได้แต่งหน้ามา ผิวที่ใสราวกับน้ำนั้นชวนให้ผู้ที่ได้เห็นนึกอยากลองหยิกดูสักทีว่าทำจากน้ำหรือเปล่า

ทั้งๆ ทีเห็นว่าเธอเกิดมางดงาม ผิวละเอียดชวนให้คนอิจฉา ชายหนุ่มหน้าไหนเห็นก็เป็นอันต้องหลงใหลได้ปลื้ม น้ำลายหยดแหมะ...แต่ทันทีที่หญิงสาวเอ่ยปาก...

“วันนี้อากาสมันเป็นบ้าอะไรเนี่ย ร้อนจนจะละลายอยู่แล้ว สาวสวยเหงื่อท่วมแบบนี้มันน่าดูนักหรือไง เจตนาแกล้งกันชัดๆ! เทวดาเฮงซวยเจตนาหาเรื่องกันใช่มั้ย ถึงได้แกล้งให้ฉันหมดสวยเอาในวันสำคัญแบบนี้...”

เฮ้อ! ดูเป็นผู้ดีอะไร ภาพนางฟ้านางสวรรค์ที่ว่าหายลับไปแทบจะในชั่วพริบตา นอกจากใบหน้างดงามชวนมองนั่นแล้ว คำพูดคำจาไม่ต่างอะไรจากแม่ค้าขายผักในตลาดเลยสักนิด คำพูดหยาบคายหลุดลอดจากริมฝีปากเล็กๆ สีชมพูนั่นเป็นกระบุง เรียกให้คนต้องชำเลืองตากลับมามอง

“...เทศกาลความรักแท้ๆ ยังจำให้ทำโอทีบ้าบอคอแตกอะไรก็ไม่รู้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันรู้จักเห็นอกเห็นใจผู้อื่น เป็นคนรักที่รู้จักเอาอกเอาใจแล้วล่ะก็ รับรองได้เจอดีกันแน่ บริษัทก็แล้งน้ำใจชะมัดยาว ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นวันของคนมีแฟนจะหยุดให้สักหน่อยก็ไม่มี เถ้าแก่เลอะเลือนชัดๆ...”

โมมิน่า เหอมองดูประตูอัตโนมัติหน้าบริษัทชื่อดังพลางใช้กระดาษซับมันเหงื่อบนใบหน้าตัวเองอย่างแผ่วเบา เหมือนจะคอยระวังไม่ให้เครื่องสำอางบนใบหน้าหลุดออกยังไงยังงั้น ก่อนจะเปลี่ยนท่ายืนอย่างเหลืออด รองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่ทำเอาเท้าเธอทั้งสองข้างระบมไปหมด บวกกับสภาพอากาศอบอ้าวยิ่งทำให้เธอออกอาการกระสับกระส่าย อารมณ์หงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

นอกจากจะทำงานเป็นพนักงานบัญชีอยู่ที่ร้านขนมร้อยปีแล้ว เธอยังรับหน้าที่เป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด รวมถึงเจ้าหน้าที่ฝ่ายปฏิบัติการอีกด้วย หน้าที่ของเธอมีตั้งแต่คิดค่าจ้างไปจนถึงจ่ายเงินเดือน รวมทั้งคอยดูแลบรรดาพ่อครัวที่คอยทำขนมให้ร้านกับพนักงานประจำเคาน์เตอร์ แทบจะเรียกได้ว่าเธอสามารถดูแลงานทั้งร้านได้ด้วยมือข้างเดียว เป็นผู้ดูแลร้านแห่งนี้ตัวจริง

บางทีอาจเพราะเธอเป็นคนขยันขันแข็งเอาจริงเอาจัง เห็นอะไรควรทำก็ทำ ไม่เคยคิดหยุมหยิมว่าใคร ทำมากทำน้อยก็ได้ จึงทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเพื่อนร่วมงานเป็นไปได้ด้วยดีมาโดยตลอด

ส่วนเถ้าแก่ หากพูดให้น่าฟังหน่อยก็ถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง ไม่เคยวางท่าว่าเป็นนาย ทำตัวเข้ากับพนักงานคนอื่นๆ ได้อย่างเป็นอย่างดี ไม่เคยใช้อำนาจเถ้าแก่ข่มขู่ลูกน้องเลยแม้แต่น้อย

แต่หากจะพูดให้เห็นภาพก็ต้องบอกว่าเขาไม่เหมือนคนเป็นเจ้าของกิจการสักนิด เถ้าแก่เป็นชายวัยห้าสิบกว่าๆ ที่ใส่แต่เสื้อยืดหนีบรองเท้าแตะเดินไปเดินมา คอยก้มหน้าก้มตาทำขนมอยู่ท่ามกลางไอร้อนทั้งวัน เขาสามารถยืนหน้าแดงเป็นกวนอูอยู่หน้าเตาร้อนๆ ได้วันละหลายๆ สิบชั่วโมง เพื่อจะได้ยิ้มตาหยียามเนขนมที่ทำเองกับมือสารพัดชนิดทยอยออกจากเตา และด้วยนิสัยซื่อๆ ไม่พูดมาก จึงมักถูกพวกแล้งน้ำใจเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนงานที่คอยช่วยทำงานจิปาถะในร้าน แต่ถึงอย่างนั้นเถ้าแก่ก็ไม่เคยเอาเรื่องพวกนี้มาใส่ใจ ไม่เคยคิดจะอธิบาย ปล่อยให้คนพวกนั้นเข้าใจผิดไปเรื่อยๆ

ดังนั้นพวกเขาจึงยิ่งต้องรับผิดชอบมากขึ้น โดยเฉพาะเมื่อสุขภาพของเถ้าแก่เริ่มไม่สู้ดอี่ยางในเวลานี้

สำหรับร้านขนมร้อยปีแล้วเรื่องเทศกาลความรักอะไรนี่ไม่ได้เป็นเรื่องสลักสำคัญเลยแม้แต่น้อย ที่พวกเขาให้ความสำคัญมีเพียงแค่วันเกิดของนางฟ้าองคืที่เจ็ดและเทพประจำเตียงนอนเท่านั้น ซึ่งบรรดาครอบครัวที่มีเด็กเล็กส่วนใหญ่จะกราบไหว้บูชาขอพรให้บรรดาเทพเหล่านี้คอยคุ้มครองเด็กๆ ให้อยู่รอดปลอดภัยตลอดปีนั้นๆ

ดังนั้นตลอดหนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้าจึงเป็นช่วงที่ยุ่งวุ่นวายที่สุด บรรดาคนงานทั้งหลายต่างต้องทำงานกันหามรุ่งหามค่ำถึงจะรีบมือกับงานเทศกาลที่กำลังจะมาถึงได้ไหว ทั้งขนมเต่า ท้ออายุยืน ขนมโก๋ ล้วนทำไว้เป็นจำนวนมาก

ว่ากันตามหลักแล้ว เธอเองก็น่าจะเป็นหนึ่งในพนักงานที่ต้องวิ่งหัวปั่นมากที่สุดเช่นกัน ทั้งคอยควบคุมคุณภาพขนม บรรจุหีบห่อ ช่วยส่งของ แต่เพื่อแฟนหนุ่มคนที่ N ของเธอ เธอเลือกที่จะยืนกรานขอเถ้าแก่ลาหยุดครึ่งวัน หวังจะเซอร์ไพรส์แฟนหนุ่มที่คบกันมาได้หกเดือนกับอีกเจ็ดวัน

แต่เซอร์ไพรส์ทีเธอคิด สำหรับคนอื่นแล้วอาจเป็นเรื่องชวนตกใจก็ได้ แถมยังน่าเวทนาสุดๆ อีกต่างหาก...

“...อีกสิบนาทีก็เลิกงานแล้ว พอเขาออกมาฉันก็จะพุ่งไปมอบอ้อมกอดแห่งรักให้เขาทันที รับรองเขาต้องยิ้มจนหุบปากไม่ลงแน่...” พอนึกถึงแฟนหนุ่มที่ทั้งซื่อสัตยืและไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ใบหน้าของโมมิน่าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มแสนหวาน ความรักครั้งนี้รับรองว่าต้องประสบความสำเร็จแน่ เธอเชื่ออย่างนั้น

เอ๋! เดี๋ยวก่อน รถมาสด้าสีบรอนซ์คันนั้นทำไมคุ้นตาขนาดนี้นะ ทะเบียนรถก็คุ้นๆ นั่นมันรถของแฟนเธอไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมคนขับถึงได้กลายเป็นผู้หญิงแต่งหน้าจัดรายหนึ่งไปได้ แม้จะแต่งหน้าหนาแต่ก็ปิดบังหน้าตาสะสวยของสาวร่างเล็กคนนั้นไม่ได้จริงๆ

หรือว่าจะอีกแล้ว...

โมมิน่าหน้าเปลี่ยนสี ก้าวเท้าเรียวยาวไปบนแผ่นกระเบื้องลายดอกที่ถูกปูเป็นทางเดิน ตรงไปยังรถสีบรอนซ์ที่เพิ่งแล่นผ่านเธอไปจอดรอคนอยู่ริมถนน โดยไม่สนใจเรื่องเซอร์ไพรส์ไม่เซอร์ไพรส์อะไรอีกต่อไป

เธอไม่ได้รีบพุ่งตรงไปหาอีกฝ่าย แต่กลับหยุดยืนรออยู่เงียบๆ ตรงหน้าป้ายร้านที่ห่างออกมาไม่ไกลนัก

บางทีอาจเป็นการเข้าใจผิด ไม่ก็มีอะไรผิดพลาด เรื่องอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด แฟนหนุ่มที่บอกว่าชั่วชีวิตนี้จะรักเธอคนเดียว ตอนแต่งงานจะจองขนมมงคลจากร้านของพวกเธอห้าร้อยกล่อง ไม่มีทางเหยียบเรือสองแคมแน่ ไม่มีทางเด็ดขาด ไม่แน่ว่าผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นญาติของเขา...บ้าที่สุด ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้ ความรักของเธอทุกครั้งมักมีอันจบลงด้วยการปรากฏตัวของ ‘มือที่สาม’ ตลอด ไม่เคยมียกเว้น!

และแล้วก็เป็นจริง ทันทีที่ประตูอัตโนมัติของบริษัทชื่อดังแห่งนั้นเปิดออก ชายหนุ่มในชุดสูทที่บอกว่าวันนี้ต้องทำโอทียันตีสามก็เดินอกผายไหล่ผึ่งออกมา พอเห็นหญิงสาวแต่งหน้าเข้มที่จอดรถไว้ข้างถนนลดกระจกหน้าต่างลงพร้องโบกไม้โบกมือให้ แววตาของชายหนุ่มก็เป็นประกายขึ้นมาทันที ก่อนจะเร่งฝีเท้าไปหยุดประกบปากจูบอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อนผ่านหน้าต่างรถอย่างลืมตัว

“โจ...นา...ธาน...”

“ใครเรียกผม...อ๊า!”

สาวสวยตรงหน้าทำเอาโจนาธาน จางหน้ามืดตาลาย จำเสียงแฟนตัวเองไม่ได้ ดังนั้นพอได้ยินคนเรียกชื่อตัวเอง

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)