ดาราอันดามัน (ฟารุต)

เรื่องราว บาง ช่วง ใน วัยเด็ก ถูก กลบ กลืน เลือน หาย ไป หมด สิ้น ใน ห้วง กาล

ที่ ผ่าน ผัน แต่ บาง เรื่อง กลับ ถูก กัก เก็บ ไว้ ใน ลิ้นชัก ของ ความ ทรง จำ นาน เท่า นาน

รอ คอย อย่าง สงบ นิ่ง ว่า สัก วัน จะ ถูก เปิด มา เพื่อ ทบทวน ถึง ความ สุข สม หวัง โศกศัลย์

รันทด ใจ พบพาน หรือ ว่า จาก พราก ซึ่ง ครั้ง หนึ่ง ได้ เคย สร้าง รอย จารึก ไว้ ใน จิตใจ

จน ท่วมท้น

เมื่อ ริ้ว รอย ใน อดีต แย้ม ประตู ออก มา ทักทาย อาจ หมาย ถึง ชีวิต ของใคร

บาง คน ต้อง เปลี่ยน ไป ทั้ง ชีวิต

* * *

พระจันทร์ แห่ง เหมันต์ โผล่ มา แย้ม ยิ้ม ตรง ริม ขอบ ฟ้า เร็ว กว่า ทุก วัน เงา

สะท้อน สี เหลือง นวล โยก ไหว ไป ตาม ผิวน้ำ กระเพื่อม ซึ่ง ก่อ ตัว เป็น ระลอก คลื่น

เล็กๆ ม้วน ริ้ว สี ขาว ขึ้น ไป คลุม ชายหาด ก่อน จะ ไหล ชะ เม็ด ทราย กลับ ลง มา รวม

ตัว กัน ใน น้ำ ครั้ง แล้ว ครั้ง เล่า เด็กชาย ตัว อ้วน กลม นั่ง นิ่ง ตาก ลม แป๋ว จับ จ้อง

เงา บน ผืน น้ำ ตรง หน้า ด้วย ความ สนใจ หนู น้อย ชอบ มอง พระจันทร์ ที่ สะท้อน

เงา บน ผิวน้ำ เพราะ มัน จะ เปลี่ยน รูปร่าง ไป เรื่อยๆ โดย ไม่ ยอม หยุด นิ่ง เดี๋ยว ก็

หน้างอ อีก เดี๋ยว ก็ ฉีก ยิ้ม กว้าง สัก พัก ก็ สั่น ศีรษะ แล้ว ก็ โยก ตัว เต้น ไป มา มัน

แปลง ร่าง ไป ได้ ไม่ มี สิ้นสุด เด็กชาย หัวร่อ เสียง ดัง ด้วย ความชอบ ใจ กับ หน้าตา

บูดเบี้ยว ชวน ขบขัน ของ ดวง จันทร์

แสง สี ส้ม บอก ลา ขอบ ฟ้า ไป นาน แล้ว ความ มืด คลี่ กระจาย สี เทา เข้ม เข้า

ครอบคลุม ทั่ว บริเวณ หาด อย่าง เชื่องช้า ลม ต้น ฤดู หนาว คราง หวีด หวิว แผ่ว เบา

พัด พา กลิ่น ไอ เกลือ ลอย มา เจือจาง เด็กชาย ตัว กลม ป้อม ถด ตัว หนี ฟอง สี ขาว

พลาง หัวเราะ เสียง ใส เกลียว คลื่น ชอบ ม้วน ตัว ไล่ จับ เท้า ของ เขา ถ้า หนี ไม่ ทัน

มัน จะ งับ ด้วย ปาก เย็น เฉียบ จน เปียก แฉะ เขา ชอบ สมมุติ ว่า ตัวเอง เป็น อัศวิน ผู้

กล้า หาญ แกว่งไกว กิ่ง ไม้ ซึ่ง เขา เรียก มัน ว่า ดาบ สายฟ้า ยืน ยืด อก ต่อสู้ กับ มังกร

ที่ ผุด ขึ้น จาก ทะเล มัน ส่ง สมุน มา เล่น งาน เขา อยู่ ตลอด เวลา โดย ไม่ รู้จัก เหน็ด-

เหนื่อย หนู น้อย เพลิน กับ การ เล่น จน ไม่ ทัน สังเกต ถึง ความ เปลี่ยนแปลง รอบ

กาย

“เย้! ข้า คือ เจ้าชาย สายฟ้า ถอย ไป นะ เจ้า มังกร ร้าย ไม่ อย่าง นั้น ข้า

จะ จัดการ กับ เจ้า เดี๋ยวนี้ แหละ” หนู น้อย ตะโกน ก้อง พลาง ตวัด กิ่ง ไม้ ใส่ เกลียว

คลื่น จน ฟอง ขาว กระจาย

“วิน อยู่ ไหน ลูก เย็น มาก แล้ว นะ กลับ เข้า บ้าน ได้ แล้ว” เสียง เรียก จาก

บน ฝั่ง ดัง แว่ว มา แต่ ไกล เด็ก น้อย ชะเง้อ มอง ขึ้น ไป เห็น ผู้ เป็น แม่ ยืน รอ อยู่

เขา โยน กิ่ง ไม้ ทิ้ง หัน หน้า สู่ ทะเล กวาดตา ไปยังผืน น้ำ สี คราม เข้ม ด้วย แววอาวรณ์

“ไป ก่อน นะ ฮับ พี่ ทะเล พรุ่งนี้ ผม จะ มา เล่น ด้วย ใหม่” หนู น้อย ล่ำ ลา กำลัง

จะ เอี้ยว ตัว กลับ สายตา พลัน สะดุด เข้า กับ บาง สิ่ง ท่ามกลาง โขด หิน ซึ่ง แล เห็น

เป็น เงา ตะคุ่ม ใน ความ สลัว ร่าง หนึ่ง นั่ง นิ่ง อยู่ บน นั้น กำลัง จ้อง มอง มา ทาง เขา

หนู น้อย ก้าว เดิน เข้าไป เพ่ง มอง ด้วย ความ อยาก รู้ แสงจันทร์ ข้างขึ้น ส่อง ให้ เห็น

เด็กหญิง ผม ยาว สยาย ใบหน้า กลม แป้น เกลื่อน ไป ด้วย รอย ยิ้ม เด็กชาย ยิ้ม ตอบ

พร้อม กับ เอ่ย ทักทาย

“หวัด ดี เธอ ไป ทำ อะไร ที่ นั่น น่ะ ไม่ หนาว เห รอ” ร่าง บน ก้อน หิน นิ่ง อยู่

ครู่ หนึ่ง ก่อน ไถล ตัว ลง น้ำ ว่าย ตรง มายัง ริม ฝั่ง ที่ เด็กชาย ยืน อยู่ เด็กหญิง แปลก-

หน้า ยัง คง นั่ง แช่ ตัว อยู่ ใน น้ำ โดย ไม่ ไยดี ต่อ สาย ลม เย็น ยะ เยือก ที่ พัด พรู มา ปะทะ

ผิว กาย อยู่ ตลอด เวลา

“ข้า อยู่ ที่ นี่ เจ้า ล่ะ มา จาก ไหน” ดวง หน้า ขาว ผ่อง ยิ้ม แก้ม ป่อง ดวงตา

ใส เป็น ประกาย ใน ความ สลัว ราง

“ฉัน มา จาก กรุงเทพ มา เที่ยว กับ พ่อ แม่ นั่น บ้าน ฉัน” เด็กชาย หัน ไป

ชี้ บ้าน ตึก สอง ชั้น สี ขาว สไตล์ โค โลเนี ยล บน ฝั่ง

“บ้าน เธอ อยู่ ที่ไหน ล่ะ” เขา ลง นั่ง ยองๆ รู้สึก ถูกชะตา กับ เพื่อน ใหม่ คน นี้

ทันที

“ก็ ที่ นี่ ละ คือ บ้าน ข้า” เด็กหญิง ผาย มือ ไป ยัง ทะเล ด้าน หลัง

เด็กชาย นิ่ว หน้า เอียง คอ สงสัย “เธอ อยู่ ใน ทะเล นี่ เห รอ”

“ใช่ จ้ะ ข้า อยู่ ที่ นี่ มา ตั้งแต่ เกิด แล้ว” เด็กหญิง ผิว ขาว โพลน เอ่ย ด้วย รอย ยิ้ม

กว้าง

“วิน ขึ้น มา ได้ แล้ว ลูก” เสียง เรียก จาก บน ฝั่ง ดัง กระชั้น เข้า มา ทำให้

เด็กชาย ต้อง กล่าว อำลา

“ฉัน ต้อง ไป ละ แม่ เรียก นาน แล้ว แล้ว เจอ กัน ใหม่ นะ”

เด็กชาย ลุก ขึ้น ยืน เตรียม จะ หมุน ตัว กลับ แต่ ภาพ ที่ ปรากฏ ใน สายตา

ทำให้ เท้า ซึ่ง กำลัง ขยับ จะ ก้าว เดิน ต้อง ชะงัก อยู่ กับ ที่ เขา ตกตะลึง ยืน ตัว แข็ง ทื่อ

เด็กหญิง แปลก หน้า ว่าย ออก ไป ทาง ทะเล กว้าง ก่อน กระโจน ฝ่า เกลียว คลื่น สี ขาว

ซึ่ง กำลัง ม้วน ตัว เข้า สู่ ฝั่ง แสงจันทร์ กระจ่าง ส่อง ให้ เห็น ส่วน ล่าง เหมือน ท่อน หาง

ของ ปลา สะบัด ขึ้น เหนือ ผิวน้ำ ประกาย วาววับ สะท้อน จาก เกล็ด และ แผ่น ครีบ-

หาง บาง ใส ผลุบ หาย ไป ใน ผืน น้ำ อย่าง รวดเร็ว เพียง ชั่ว อึดใจ ทุก อย่าง ก็ กลับ

สู่ สภาพ เดิม ราวกับ ไม่ มี สิ่ง ผิด แปลก เกิด ขึ้น ก่อน หน้า นี้ เลย เกลียว คลื่น ไหล ขึ้น

ชะ บน หาด ทราย ไม่ ปรากฏ สิ่ง แปลกปลอม ใด ให้ เห็น นอกจาก ริ้ว น้ำ เป็น ฟอง

ขาว

สัมผัส จาก มือ ที่ แตะ ไหล่ เรียก สติ เด็กชาย ตัว น้อย กลับคืน มา เขา เงย หน้า

ขึ้น มอง ช้าๆ ตาก ลม โต ฉาย แวว ตื่น ตระหนก

“แม่ เรียก หนู ตั้ง หลาย ครั้ง ได้ยิน หรือ เปล่า ลูก” ผู้ เป็น แม่ ทรุด ตัว ลง นั่ง

เอื้อม มือ ลูบ ใบหน้า ใส บริสุทธิ์ แผ่ว เบา แล้ว ต้อง อุทาน ออก มา “ทำไม หน้าซีด

จัง ตัว เย็น เฉียบ เชียว สงสัย โดน ลม เย็น มาก ไป แน่ เลย” พูด พลาง ปลด ผ้า-

คลุม ไหล่ ออก ห่อตัว ลูกชาย ไว้ แล้ว ดึง ร่าง กลม นุ่มนิ่ม เข้า มาก อด ด้วย ความ รัก

“วิน เป็น อะไร ลูก ดู สิ ตัว สั่น ไป หมด แล้ว ท่า จะ จับไข้ แล้ว ละ” หญิง

สาว เอ่ย อย่าง ห่วงใย เมื่อ สัมผัส ได้ ถึง อาการ สั่น เทา หล่อน ลูบ หลัง ลูกชาย แผ่ว

เบา กระชับ อ้อม กอด แน่น ขึ้น กว่า เดิม

“ป ละ…เปล่า…ฮับ” เด็ก น้อย ละล่ำละลัก ตอบ ความ ตื่นเต้น จาก เหตุ-

การณ์ ที่ เพิ่ง ผ่าน ไป ยัง ไม่ จาง หาย หญิง สาว คลาย วง แขน แล้ว ลุก ขึ้น ยืน มืออบอุ่น

รวบ มือ เล็ก บอบบาง ไว้ แล้ว พา ออก เดิน เด็กชาย เดิน ตาม จน พ้น แนว หาดทราย

ก่อน จะ ก้าว ขึ้น บันได หิน ที่ ทอด ขึ้น สู่ ลาน กว้าง หน้า บ้าน หลัง ใหญ่ หนู น้อย หัน

ไป มอง ทะเล กว้าง กวาด สายตา มอง หา เด็กหญิง ปริศนา คน นั้น แต่ ก็ เห็น เพียง

ผืน น้ำ สี เข้ม สะท้อน แสง สี เงิน เป็น ประกาย ได้ยิน เพียง เสียง คลื่น ซัด เข้า ฝั่ง เป็น

ระยะ ทุก อย่าง ดู สงบ ราบเรียบ ไร้ วี่แวว สิ่ง ผิด ปกติ เด็กชาย แหงน มอง ผู้ เป็น

แม่ อ้า ปาก จะ เอ่ย แต่ ก็ ยั้ง ไว้ เพียง แค่ นั้น เขา ไม่ กล้า เล่า เรื่อง ที่ เพิ่ง พบ มา

เพราะ ถูก สอน ไว้ เสมอ ว่า ห้าม พูด เรื่อง โกหก เพ้อเจ้อ คง ไม่ มี ใคร เชื่อ เรื่อง ของ

เด็กหญิง คน นั้น อย่าง แน่นอน ทุก คน ต้อง คิด ว่า เขา จินตนาการ ไป เอง เรื่อง

ของ คน มี หาง เป็น ปลา เป็นได้ เพียง แค่ เรื่อง เล่า ใน นิทาน ที่ พ่อ เคย อ่าน ให้ เขา ฟัง

ก่อน นอน ทุก คืน เท่านั้น สิ่ง ที่ เห็น อาจจะ แค่ ตาฝาด ไป เอง ก็ได้

เด็กชาย เข้า นอน พร้อม คำ ถาม วนเวียน อยู่ ใน หัว จน ผล็อย หลับ ไป เมื่อ

ตื่น ขึ้น มา เรื่อง ของ เด็กหญิง ที่ มี หาง เป็น ปลา ถูก กลบ ด้วย สิ่ง น่า สนใจ มากมาย ใน

วัน รุ่ง ขึ้น และ วัน ต่อๆ มา จน เลือน ราง ไป ใน ที่สุด

* * *

อัครวินท์ ขยับ แว่น กันแดด ขณะ บังคับ พวงมาลัย รถ ที่ กำลัง แล่น บน ถนน

คดเคี้ยว ตาม ไหล่เขา มุ่ง หน้า ออก นอก ตัวเมือง พังงา ด้าน ซ้าย มือ คือ ผืน น้ำ กว้าง

ไกล สี เขียว มรกต สดใส กลาง แดด จ้า ตอน เที่ยง วัน ชาย หนุ่ม เอื้อม มือ ปิด แอร์

แล้ว กด ปุ่ม เลื่อน กระจก ลง เพื่อ รับ ลม เย็น ซึ่ง พัด พา กลิ่นอาย ทะเล สดชื่น เข้า มา

ไม่ ขาด สาย สูด หายใจ ลึก จน เต็ม ปอด ไล่ ความ เหนื่อย ล้า จาก การ เดินทาง วัน นี้

เขา ตื่น แต่ เช้าตรู่ เพื่อ เตรียมตัว ให้ ทัน เครื่องบิน เที่ยว แรก สู่ ภูเก็ต แล้ว เช่า รถ จาก

ที่ นั่น ชาย หนุ่ม เลือก ขับ รถ ไป พังงา ด้วย ตน เอง เพราะ อยาก ใช้ เวลา ให้ คุ้มค่า กับ

การ ชม ทัศนียภาพ ระหว่าง ทาง และ แวะ พัก ได้ ตามใจชอบ ไม่ ต้อง ถูก บังคับ ด้วย

ตาราง การ เดินทาง เร่งรีบ และ ถูก จำกัด การ ตัดสินใจ เวลา หนึ่ง เดือน ที่ เขา ขอ

อนุญาต จาก บุพการี ทั้ง สอง เพื่อ ใช้ ชีวิต พักผ่อน ท่องเที่ยว อย่าง อิสระ เพราะ

หลังจาก นี้ ไป ชีวิต จะ ถูก ขีด วง อยู่ ใน ความ รับผิดชอบ เรื่อง การ ทำ งาน ซึ่ง กำลัง

เข้า แถว รอ ต้อนรับ เขา อยู่ ที่ กรุงเทพฯ

เป็น ครั้ง แรก ใน รอบ หลาย ปี ที่ เขา ได้ ปล่อย วาง ภาระ งาน หนักหน่วง ทั้งปวง

ไว้ ที่ ต่าง ประเทศ หลังจาก ตัดสินใจ กลับ มา ใช้ ชีวิต ถาวร ที่ ประเทศ ไทย เพราะ

อิ่มตัว กับ วิถีชีวิต ซึ่ง แตก ต่าง จาก บ้านเกิดเมืองนอน เหตุผล สำคัญ อีก ประการ

หนึ่ง คือ คำ ขอร้อง แกม บังคับ จาก นวล นุช ผู้ เป็น แม่ ให้ มา รับ ภาระ สืบ ทอด ตำแหน่ง

ประธาน บริษัท ต่อ จาก อัคร เดช ผู้ เป็น พ่อ ซึ่ง ขอ วางมือ เพื่อ พักผ่อน หลังจาก กรำ

งาน มา ตลอด ยี่สิบ กว่า ปี หลาย ครั้ง ที่ อัครวินท์ เกิด ความ กังวล ว่า คน หนุ่ม วัย

สาม สิบ อย่าง เขา เหมาะสม กับ ตำแหน่ง ใหญ่ โต ของ บริษัท จริง หรือ การบริหาร

งาน ธุรกิจ อัญมณี ที่ มี ยอด การ ส่ง ออก อยู่ ใน ระดับ แนวหน้า ของ ประเทศ เป็น สิ่ง

ใหม่ ซึ่ง เขา ยัง ไม่ มั่นใจ ว่า จะ บริหาร งาน ได้ ดี เท่ากับ ผู้ เป็น พ่อ แต่ อย่าง น้อย ก็ ยัง

อุ่น ใจ ว่า ปริญญาโท ด้าน การบริหาร ธุรกิจ จาก อเมริกา ที่ อุตส่าห์ มุ่ง มั่น ร่ำเรียน

อย่าง เต็มที่ จน สำเร็จ น่า จะ ช่วย ให้ ทุก อย่าง ผ่าน ไป ได้ ไม่ ยาก นัก อีก ทั้ง ประสบ-

การณ์ สาม ปี ใน การ ทำ งาน กับ บริษัท แนวหน้า ของ อเมริกา ซึ่ง ชาย หนุ่ม พยายาม

ฝ่าฟัน กับ คู่แข่ง มากมาย จน ได้ รับ เลือก ให้ เข้า ร่วม งาน และ ที่ น่า ภาคภูมิ ใจ ที่สุด

ก็ คือ เขา เป็น ชาว เอเชีย เพียง คน เดียว ใน จำนวน สาม คน ที่ ผ่าน การ ทดสอบ ใน

ครั้ง นี้ สิ่ง เหล่า นี้ คง พอ จะ เป็น แนวทาง นำ มา ปรับ ใช้ กับ งานบริหาร กิจการ ของ

ครอบครัว ได้ เป็น อย่าง ดี

อัครวินท์ ตัดสินใจ เลือก ลง ไป ท่องเที่ยว ทาง ภาค ใต้ ปลายทาง คือ จังหวัด

พังงา ใน ช่วง ฤดู ร้อน ที่ อากาศ ใน เมือง กรุง กำลัง ระอุ ราวกับ เตา อบ ไม่ มี ที่ไหน

เหมาะ แก่ การ พักผ่อน เท่ากับ ทะเล อีก แล้ว เขา มี เหตุผล ส่วนตัว ที่ ชอบ ทะเล

โดย เฉพาะ ทาง ฝั่ง ตะวัน ตก ของ ไทย ซึ่งมีชื่อเสียง ติด อันดับ ด้าน ความ สวย งาม

หาด ทราย ขาว บริสุทธิ์ ความ เป็นธรรม ชาติ สมบูรณ์ ของ ปะการัง ไม่ ด้อย ไป กว่า

ทะเล แห่ง ใด ใน โลก เขา ชอบ ความ สงบ เงียบ เป็น ส่วนตัว แฝง ด้วย ความ งดงาม

ของ ธรรมชาติ แสน บริสุทธิ์ ซึ่ง ทะเล มี ให้ จน ครบถ้วน ถึง กับ เคย คิด เล่นๆ ว่า

เมื่อ ไหร่ ได้ เจอ หญิง สาว ถูกใจ ที่ พร้อม จะ ร่วมชีวิต จะ ขอ เลือก จัด งาน แต่งงาน

ใน บรรยากาศ ยาม ค่ำคืน ริม ชายหาด กลาง แสงจันทร์ แสน โรแมนติก ชาย หนุ่ม

คิด วาง แผน อย่าง เพลิดเพลิน ว่า จะ ตื่น แต่ เช้ามืด เพื่อ ไป วิ่ง ออกกำลัง บน ชายหาด

สูด อากาศ สดชื่น นั่ง บน พื้น ทราย เฝ้า มอง แสง ทอง แรก ริม ขอบ ฟ้า และ เฝ้า รอ

ช่วง เวลา โปรดปราน เพื่อ จะ ได้ ดำ น้ำ ได้ สัมผัส ชีวิต ใต้ ทะเล อัน งดงาม และ แสน

มหัศจรรย์ อย่าง ใกล้ ชิด

แต่ เหตุผล สำคัญ ที่สุด ของ การ เดินทาง ครั้ง นี้ คือ การ ได้ ไป เยี่ยม ไอ้ นะ หรือ

วัน ชนะ เพื่อน รัก ร่วม มหาวิทยาลัย ซึ่ง คบหา กัน มา ยาว นาน ภาพ ของ เด็ก หนุ่ม

จาก พังงา รูปร่าง ผอม สูง เก้งก้าง ทำให้ อัครวินท์ ยิ้ม กับ ตัวเอง

ใบหน้า คม เข้ม กับ จมูก โด่ง เป็น สัน ริม ฝีปาก หนา รับ กับ ผม หยิก ทั้ง ศีรษะ

สี ผิว คล้ำ แบบ ชาว ใต้ ทั่วไป คือ ลักษณะ เด่น ของ วัน ชนะ ที่ สะดุดตา เขา ตั้งแต่ แรก

เห็น สำเนียง พูด ภาษา กลาง แปร่ง อย่าง ที่ เรียก กัน ใน ภาษา ใต้ ว่า ‘ทองแดง’

สร้าง รอย ยิ้ม ให้ กับ ทุก คน เมื่อ ได้ยิน แต่ ใน ความคิด ของ ไอ้ นะ กลับ เป็น ปมด้อย

อัน ใหญ่ หลวง ที่ ทำให้ มัน คิด น้อยใจ อยู่ เสมอ เขา ได้ แต่ ปลอบ ให้ มัน คิด ใน มุม

บวก ว่า เป็น สิ่ง ที่ ไม่ เหมือน ใคร และ ไม่ มี ใคร เหมือน ลอก เลียนแบบ กัน ก็ ไม่ ได้

และ น้อย คน จะ ทำได้ อย่าง มัน

‘ไอ้ นะ เอ็ง ลอง คิด ดู มี ใคร เขา ทำได้ อย่าง เอ็ง บ้าง พูด ได้ ตั้ง สอง ภาษา

เท่ จะ ตาย ข้า ยัง พูด ได้ แค่ ภาษา เดียว เอง แล้ว หน้าตา อย่าง เอ็ง ไป เดิน มั่วๆ

แถว บราซิล ไม่ มี ใคร รู้ เลย นะ เว้ย’

เจอ หยอด เข้าไป แบบ นี้ ไอ้ นะ ยิ้ม หน้าบาน ได้ ทุกที อัครวินท์ เคย ตั้ง ข้อ

สังเกต ว่า เค้าโครง ใบหน้า ของ ชาว ไทย ภาค ใต้ มี ส่วน คล้ายคลึง กับ ผู้คน แถบ

อเมริกาใต้ มาก ไม่ ว่า จะ เป็น สี ผิว รูป หน้า คม เข้ม คล้าย แขก ซึ่ง ไอ้ นะ เอง ก็

เคย ถูก เพื่อน ใน กลุ่ม ล้อ อยู่ บ่อยๆ ว่า เป็น ลูกครึ่ง บราซิล บ้าง ลูกครึ่ง เม็ก ซิ กัน

บ้าง ซึ่ง มัน ก็ ไม่ เคย ถือโกรธ กลับ ร่วม ผสมโรง อย่าง สนุกสนาน อัน ที่จริง เขา

กับ ไอ้ นะ ไม่ ได้ รู้จัก กัน มา ก่อน เพราะ เรียน กัน คน ละ คณะ ตึก ก็ อยู่ ห่าง กัน คน

ละ มุม ต้อง ปั่น จักรยาน พอได้ เหงื่อ ถึง จะ ไป หา กัน ได้ แต่ ก็ เหมือน ชะตา ฟ้า ขีด

ไว้ ให้ เขา กับ มัน ต้อง ได้ มา เจอ กัน เพราะ ความ รัก ใน กีฬา ฟุตบอล เหมือน กัน วัน

คัด ตัว นักกีฬา ของ มหาวิทยาลัย คือ วันที่ เขา ได้ พบ หน้า เพื่อน รัก คน นี้ ไอ้ นะ มอง

หน้า เขา แล้ว ยิ้ม ให้ เจอ ตรง ไหน ก็ ยิ้ม ส่ง เข้าไป เปลี่ยน ชุด ใน ห้องน้ำ เพื่อ เตรียม

ทดสอบ มัน ก็ ยิ้ม อีก ใน ตอน นั้น เขา ชัก หวั่น ว่า ไอ้ นะ มัน จะ เป็น พวก ชอบ ไม้ ป่า

เดียวกัน จน ได้ มา เป็นเพื่อน สนิท กัน มัน ถึง เฉลย ให้ ฟัง

‘ไม่ รู้ สิ วะ เพื่อน ข้า เห็น หน้า เอ็ง ครั้ง แรก ใจ มัน บอก เลย ว่า เอ็ง เป็น คน

ดี ถ้า เป็นเพื่อน ก็ จะ เป็นเพื่อน ที่ ดี ที่สุด มัน เหมือน มี รังสี ซา ร่า ออก มา จาก ตัว

เอ็ง วิ้งๆ เลย’

เขา ไม่ รู้ ว่า ไอ้ นะ มัน พูด จริง หรือ เปล่า เรื่อง รังสี ออ ร่า ที่ มัน เรียก ผิดๆ ถูกๆ

แต่ เขา ก็ มอง เห็น ความ ใส ซื่อ ผ่าน ตาก ลม โต ของ มัน ได้ ยิ่ง เมื่อ ได้ รับ คัดเลือก ได้

ร่วม ซ้อม และ ลง ทีม ฟุตบอล ทำให้ มี โอกาส รู้จัก คบหา กัน หลาย ครั้ง เมื่อ เผชิญ

กับ ความ สม หวัง ใน ชัยชนะ หรือ ผิดหวัง ยาม พ่าย แพ้ เขา กับ ไอ้ นะ ก็ ไม่ เคย ทิ้ง

กัน วัน เวลา ผ่าน ไป เขา เริ่ม เรียนรู้ ว่า ใน หัวใจ ของ เพื่อน คน นี้ มี แต่ ความ จริงใจ

อยู่ เต็ม เปี่ยม ไอ้ นะ มี นิสัย อยู่ อย่าง หนึ่ง ที่ หลาย คน ไม่ค่อย จะ ชอบ คือ มัน เป็น

คน พูด ตรง แบบ ปาก กับ ใจ เหมือน กัน ทุก อย่าง ไม่ เสแสร้ง ชอบ ก็ ชอบ ไม่ ชอบ

ก็ ไม่ เข้า ใกล้ ไม่ มอง หน้า เขา สนิท กับ ไอ้ นะ อย่าง รวดเร็ว เพราะ นิสัย คล้ายคลึง

กัน จะ ไม่ เหมือน กัน ก็ ตรง ที่ ไอ้ นะ เป็น คน คิด อะไร ใน ใจ ก็ จะ พูด ออก มา อย่าง นั้น

จน ทำให้ คน ฟัง ถึง กับ หงายหลัง เสียหลาย ครั้ง

ไอ้ นะ จะ แวะ มา หา เขา สอง เวลา คือ เวลา เที่ยง เพื่อ ไป กิน ข้าว ด้วย กัน และ

หลัง เลิก เรียน อัครวินท์ ขับ รถ ส่วนตัว มา เรียน วัน ไหน เมื่อ เลิก เรียน พร้อม กัน

เขา จะ พา ไอ้ นะ ติด รถ ไป ด้วย และ ปล่อย ให้ มัน ลง ป้าย รถ เมล์ หน้า มหาวิทยาลัย

แต่ พอ เข้า ช่วง ปี สาม ไอ้ นะ ก็ ดู แปลก ไป จน หลาย คน สังเกต เห็น จาก ไอ้ นะหนุ่ม

ใต้ พูดจา เสียง ดัง ขวานผ่าซาก ท่าทาง ห้าว เป็น นักเลง แต่งตัว ก็ แสน เชย เฉิ่ม

กลับกลาย เป็น คุณ วัน ชนะ ที่ พูดจา สุภาพ นุ่มนวล แต่งตัว สะอาด เรียบร้อย ผิด

ไป จาก เดิม ผม ซึ่ง เคย หยิก หย็อย เป็นรัง นก ก็ หวี จน เรียบ แปล้ ไอ้ นะ เพิ่ม เวลา

แวะ เวียน มา ที่ คณะ ของ เขา บ่อย ขึ้น อัครวินท์ เอง ก็ งง กับ พฤติกรรม ของ เพื่อน

รัก แต่ ก็ พอ จะ คาด เดา ได้ ว่า แรง บันดาล ใจ สำคัญ ซึ่ง ทำให้ ไอ้ นะ เปลี่ยนแปลง

ตัวเอง ครั้ง ยิ่ง ใหญ่ น่า จะ มา จาก เรื่อง ผู้หญิง เพียงไม่รู้เท่านั้น ว่า ไอ้ นะ มันชอบพอ

ใคร จน เขา สืบ ทราบ มา จาก รุ่น น้อง ใน คณะ ว่า ผู้หญิง ที่ ไอ้ นะ มา เฝ้า มอง ได้ ทุกวัน

คือ ดารณี รุ่น น้อง ปี หนึ่ง ใน คณะ เดียวกัน กับ เขา

‘ไอ้ นะ! เอ็ง คิด ดีแล้ว เห รอ วะ น้อง ดา กะ เอ็ง น่ะ ต่าง กัน คน ละ โยชน์เลย

นะ เว้ย เพื่อน’ อัครวินท์ ตัดสินใจ พูด ตรงๆ กับ ไอ้ นะ หน้า มัน แห้ง จน เขา อด

สงสาร ไม่ ได้

‘ข้า รู้…น้อง ดา เขา สวย เป็น ถึง ดาว คณะ’ มัน ตอบ เสียง แหบ เหมือน

คน ใกล้ จะ ร้องไห้ แต่ เปล่า หรอก ‘แล้ว ไง วะ ข้า ไม่ มี สิทธิ์ จะ จีบ เขา เรอะ ลง

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)