สวรรค์เถื่อน (พิมพ์ซ้ำ เปลี่ยนปก)

เสียงสะอื้นเบา ๆ จากเรียวปากอิ่มสีแดงเรื่อของเด็กสาวที่

อุปการะมาตลอดหลายปี ทำให้นารีหญิงวัยดึกที่เกาะคานเหนียวแน่น

มาหลายทศวรรษ รู้สึกหมั่นไส้จนไม่อาจฝืนตัวเองให้ทนนิ่งเฉยต่อไปได้

              นารี อุดมทรัพย์ เดินมาหยุดตรงหน้าหลานสาวคนสวยที่กำลัง

สะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจอย่างสุดแสนรำคาญ

“ยิหวา แกจะร้องห่มร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมายะ ในเมื่อทุกอย่าง

ก็เคยเกิดขึ้นมาแล้ว อย่ามาทำเป็นไม่เคยหน่อยเลยน่า ของมันเคยๆ กัน

อยู่”

ดวงยิหวาสาวน้อยแสนอาภัพเงยหน้ามองน้าแท้ๆ ของตนเอง

อย่างผิดหวัง

ก็เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกน่ะสิ...นารีบังคับให้หล่อนหลอกเอาเงิน

ทองของผู้ชายแก่ๆ ที่มาติดพันหลายรายแล้ว โดยเฉพาะคนล่าสุด เสี่ย

สำเริง เสี่ยใหญ่ค้าไม้ของภาคตะวันออกที่หล่อนแอบหนีออกมาพร้อม สินสอดเกือบสองล้านในวันแต่งงาน

ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด หล่อนเปรียบเสมือนสัตว์ชนิดหนึ่งที่นารีเลี้ยง

ไว้เพื่อหาผลประโยชน์โดยเอาน้องสาวสองคนของหล่อนมาปีบบังคับ

“แต่น้ารีทำกับยิหวาอย่างนี้ได้ยังไงคะ ยิหวา...”

น้ำตาพรั่งพรูอย่างสุดกลั้น ความเจ็บปวดบีบคั้นหัวใจจนแทบ

เลือดสาด ขาสองข้างชาดิกแทบไม่มีแรงยืน

“ฉันทำอะไร ก็แค่วางยาไอ้หน้าจืดนั่น แล้วจับแกไปนอนกับมัน ก็

แค่นั้น”

น้ำเสียงนารีเต็ม¹ไปด้วยความหงุดหงิดเมื่อต้องสาธยายความชั่ว

ของตนให้หลานสาวที่นางใช้เป็นเครื่องมือในการคดโกงฟัง

“แต่น้ารีสัญญากับยิหวาแล้วนี่คะว่าจบเรื่องเสี่ยสำเริงแล้วยิหวา

กับน้องๆ จะเป็นอิสระ แต่นี่น้ารีวางยายิหวา และให้ใครก็ไม่รู้นอนกับ

ยิหวา...”

ความชอกชํ้าเสียใจแทรก'ซึม¹ไปทั่วทุกอณูเนื้อ เมื่อนึกถึงสภาพ

ของตนเองเมื่อเช้านี้ ผู้ชายแปลกหน้านอนเปลือยกายอยู่บนเตียงกับ

หล่อน ภายในโรงแรมหรูใจกลางเมืองหลวง แม้หล่อนจะไม่ได้ล่อนจ้อน เหมือนผู้ชายคนนั้น แต่ทั้งร่างก็มีเพียงชุดนอนบางๆ สีขาวเท่านั้น ชั้นใน

ที่เคยใส่เสมอแม้เวลานอนก็อันตรธานไปจนหมด

“มันทำอะไรแกได้ที่ไหนล่ะ หลับเป็นตายขนาดนั้น” นารียักไหล่

ขณะทรุดนั่งบนเก้าอี้ข้างหลานสาว

“แต่น้ารีก็ไม่น่าวางยายิหวา...”

หญิงสาวคร่ำครวญอย่างปวดร้าว ความรู้สึกเหมือนถูกหักหลัง

ทิ่มแทงราวกับเข็มแหลม หล่อนไม่เคยคิดเลยว่าน้าสาวจะทำกับหล่อน

ได้ถึงขนาดนี้ เพียงเพราะคำว่าเงิน

ดวงยิหวายกมือขึ้นปิดหน้าสะอื้นไห้ หัวใจแตกสลาย เพราะการ กระทำที่ไร้หัวใจของน้าแท้ๆ หากแม่ของหล่อนยังมีชีวิตอยู่ หล่อนกับ

น้องๆ คงได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แม้จะอดบ้างอิ่มบ้างก็ยังตีกว่า

ต้องฝืนใจไปหลอกลวงใครแบบนี้

ตอนนี้ดวงฤดีกับดวงหทัยจะเป็นอย่างไรบ้าง ตลอดเวลาสามปีที่

ผ่านมาหล่อนไม่มีโอกาสได้พบน้องๆ เลยแม้แต่ครั้งเดียว

หล่อนต้องคอยฟังข่าวคราวของน้องสาวจากปากนารีตลอด แม้

จะไม่ยินยอมแต่หล่อนก็ไร้ทางเลือก หากย้อนเวลากลับได้ หล่อนกับ

น้องๆ ยินดีไปตายดาบหน้า ดีกว่าต้องทนให้นารีกดขี่ข่มเหง

แต่เวลามันหวนคืนไม่ได้ หญิงสาวจึงต้องจำใจทำในสิ่งที่นารี

ต้องการ เพื่อหวังว่าสักวัน นารีจะปล่อยหล่อนและน้องๆ ให้เป็นอิสระ

“ไม่วางยาแก แล้วฉันจะได้ผลงานชิ้นโบแดงแบบนี้ไหม แกรู้ไหม ยิหวา ว่าไอ้หมอนี่รวยขนาดไหน มันเป็นทายาทคนเดียวของอัครพรชัย

  เลยนะ ถ้าแกแต่งกับมัน สินสอดอื้อซ่าแน่ๆ”

นารีสาธยายพร้อมยิ้มหวานกับลาภที่กำลังจะลอยมา ดวงตาสีนิล เปล่งประกายความละโมบจนสาวน้อยแสบตา

“แต่ยิหวาจะไม่ทำตามคำสั่งของน้ารีอีกแล้ว ยิหวาจะพาน้องๆ

ไปอยู่ที่อื่น ยิหวาทนอยู่กับการคดโกงแบบนี้ไม่ได้แล้ว”

ต่อมความอดทนที่เคยพิการไปนานกำลังเริ่มต้นทำงาน ดวงตา

กลมโตที่ฉ่ำด้วยคราบน้ำตาวาววับอย่างขุ่นเคือง

ความเด็ดเดี่ยวในน้ำเสียงเจือสะอื้นนั้นทำให้นารีไม่พอใจ หล่อน

  ลุกชิ้นยืนเงื้อมือฟาดไปบนซีกแก้มนวลของหลานสาว

“แกกล้าหือกับฉันหรือ ฉันไม่ให้ไป แกต้องแต่งงานกับไอ้ลักษกร

ชะก่อน พอหย่าแล้วค่อยไป”

หญิงสาวหน้าหันไปตามแรงตบ ยกมือบางกุมแก้มที่เป็นปีนแดง

ด้วยความเจ็บ ความรักความเคารพที่เคยมีต่อนารีตอนนี้ติดลบจนน่า

ใจหาย

“แต่น้ารีผิดสัญญากับยิหวา ไหนบอกว่าแค่เสี่ยสำเริง น้ารีก็จะ

ปล่อยยิหวากับน้องๆ ให้เป็นอิสระ ยิหวายินดีจะเลี้ยงน้องๆ เอง จะไม่ให้

น้ารีต้องมาเดือดร้อนกับพวกเราเลยค่ะ ปล่อยยิหวากับน้องๆ ไปเถอะ

นะคะ”

คำอ้อนวอนที่เจือความเจ็บปวดมากมายไม่ได้ทำให้จิตใจแข็งกร้าว

ของนารีอ่อนลงได้เลย เพราะสำหรับหล่อน มีแต่ตัวเองกับเงินเท่านั้นที่

หล่อนแคร์ คนอื่นก็แค่ขยะ แค่เหยื่อที่หล่อนจำเป็นต้องใช้ยามจำเป็น

“ไม่ต้องมาต่อรอง ถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันบอก รับรองว่าน้องแก

สองคนเดือดร้อนแน่”

นํ้าเสียงเหี้ยมโหดของนารีดั่งลูกศรพุ่งเข้าปักกลางหัวใจดวงยิหวา สาวน้อยนํ้าตารินไหลราวกับสายเลือด นี่หล่อนจะต้องทนต่อความ

ใจร้ายของนารีอีกกี่เดือนกี่ปี

หญิงสาวปาดน้ำตาทิ้ง เมื่อรู้สึกว่าใบหน้าอำมหิตของนารีเริ่ม

รางเลือน เรียวปากอิ่มสีสวยเม้มแน่น จนรู้สึกได้ถึงรสเลือดที่ปลายลิ้น

แค่นาทีเดียวที่คิดว่าต้องหลอกลวงผู้ชายอื่นอีก หล่อนก็แทบทาน ทนไม่ได้

แต่หล่อนมีสิทธิ์เลือกหรือ...น้องสาวสองคนของหล่อนตกอยู่ใน

กำมือของนารี หากหล่อนไม่ทำตามคำสั่ง ชาตินี้ก็คงไม่มีวันได้พบหน้า

ดวงฤดีกับดวงหทัยแน่

แต่หล่อนต้องทำไปถึงเมื่อไรนารีถึงจะพอใจกับสิ่งที่ตนเองมี และ ปล่อยหล่อนให้เป็นอิสระเสียที วันนั้นจะมาถึงเมื่อไร?

“แล้วตอนนี้ฤดีกับหทัยอยู่ที่ไหนคะ ขอยิหวาพบน้องสักครั้ง...”

เมื่อทางออกถูกปิดกั้นจนหมด หญิงสาวจึงต้องกล้ำกลืนความ

ขมขื่นกลับเข้าหัวใจอย่างไม่มีทางเลือก

“ให้พบ แกก็พากันหนีไปน่ะสิ ไม่ได้ ฉันจะให้พวกแกเจอกันก็ต่อ

เมื่อแกยอมแต่งงานกับไอ้ลักษกรและฮุบสมบัติมันมาให้ฉัน แล้วฉัน

จะปล่อยแกเป็นอิสระ” นารีพูดอย่างไม่ละอายใจ

“แต่ยิหวาทำไม่ได้...” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ จ้องมองน้าแท้ๆ อย่างขอความเมตตา “น้ารีอย่าบังคับยิหวาเลยนะคะ ให้ยิหวาทำงาน

อื่นเถอะค่ะ ยิหวายินดีทำงานหนัก ไปล้างจาน หรือเป็นกรรมกรก่อสร้าง

ก็ได้ ขอเพียงอย่าให้ยิหวาต้องทำเรื่องแบบนี้อีกเลยค่ะ”

นารีจ้องมองหลานสาวอย่างดูถูก

“งานพวกนั้นแกทำทั้งชาติก็ยังได้เงินไม่เท่ากระผีกของเงินไอ้

ลักษกรนั้นเลย อย่าสะเออะคิดอะไรที่ไร้สมองแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นฉัน

จะขายน้องแกให้ผู้ชายแก่ๆ”

ดวงยิหวาหน้าซีดเผือด

“อย่าทำอย่างนั้นนะคะ น้ารี อย่าทำน้องยิหวา...”

นารีแสยะยิ้มชั่วร้าย

“ถ้างั้นก็อย่าคิดขัดคำสั่งฉันอีก ฉันสั่งอะไรก็ทำไป เสร็จงานนี้

ฉันรับรองว่าจะปล่อยแกกับน้องๆ แน่”

น้ำตายังรินไหลไม่หยุด ความปวดร้าวแน่นจนล้นอก นี่หล่อน

ต้องทำสิ่งที่ผิดอีกแล้วหรือ หล่อนต้องเลวอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน ต้อง หลอกลวงผู้ชายมากหน้าหลายตาอีกกี่คน เมื่อไรฟ้าถึงจะยอมให้หล่อน

เป็นอิสระจากกรงเล็บนรกนี่เสียที

“ค่ะ ยิหวาจะยอมทำอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คือครั้งสุดท้าย ถ้าน้ารี หลอกลวงอีก ยิหวาจะไปมอบตัวกับตำรวจ”

ร่างอรชรในชุดเสื้อยืดเก่าๆ กับกางเกงยืนสีหม่นลุกขึ้นอย่าง

รวดเร็ว ใบหน้ารูปไข่ที่งดงามเชิดขึ้นเล็กน้อย มือบางกำแน่น พลางหัน

 มองนารีด้วยสายตารังเกียจ

“ยิหวายอมติดคุก แต่ไม่ขอทำเรื่องแบบนี้ซ้ำอีก”

นารีมองหลานสาวอย่างไม่ชอบใจ แต่พยายามสะกดอารมณ์

เพราะเห็นทำทางดวงยิหวาเอาจริง

“ก็...แน่นอน งานนี้งานสุดท้าย ฉันไม่หลอกแกแล้วน่า นี่ถ้าเงิน

ของไอ้เสี่ยสำเริงไม่ถูกโกงที่บ่อนปอยเปต ฉันก็ไม่ให้แกทำอีกหรอก มัน จำเป็นจริงๆ”

นารีอ้อมแอ้มบอกดวงยิหวา ขณะเดินไปตบไหล่หลานสาวอย่าง

เอาใจ แต่ภายในใจอัดแน่นด้วยความเกลียดชัง

“น้ารีสัญญากับยิหวาได้ไหมคะว่า หลังจากงานนี้ ยิหวาจะได้พบ หน้าน้องสาว”

นารีเงียบไปอึดใจเหมือนกังวลอะไรอยู่ ก่อนรับปาก และคลี่ยิ้ม

เสแสร้ง

“แน่นอน อันสัญญา”

ดวงยิหวาใช้ความเงียบเป็นคำตอบ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาจาก

บ้านเช่าอัปยศนั้น มือบางยก'ขึ้นปาดน้ำตาที่ร่องแก้มของตัวเอง ความ เจ็บปวดรวดร้าวโหมกระหน่ำทิ่มแทงหัวใจจนเลือดสาด ก้อนสะอื้นถี่ๆ

ขึ้นมากระจุกที่ลำคอระหง

ครอบครัวแสนอบอุ่นของหล่อนแตกฉานซ่านเซ็นตังแต่สิ้นบุญ

ของบิดา จากนั้นไม่นานแม่ก็ตรอมใจตายตามพ่อไป ทิ้งให้หล่อนกับ

น้องสาวทั้งสองเผชิญความโหดร้ายของโลกใบนี้ตามล่าพัง

แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งเลวร้ายที่สุดของชีวิตอย่างที่หล่อนคิด เพราะเมื่อ

นารีน้าแท้ๆ ของหล่อนปรากฏตัวขึ้นพร้อมยื่นมือเข้ามาช่วยอุปการะหล่อน กับน้องๆ โดยให้เหตุผลว่าสงสารหลานๆ

มันไม่ใช่ความหวังดีจริงๆ หรอก แต่คือกลลวงต่างหาก เพราะ

นารีแยกตัวหล่อนกับน้องสาวตั้งแต่เดือนแรกที่รับไปอยู่ด้วย และบังคับ

ให้หล่อนทำสิ่งชั่วร้ายตลอดเวลา โดยใช้น้องสาวทั้งสองมาเป็นเครื่อง

ต่อรอง

“พี่จะอดทนเพื่อฤดีกับหทัย พี่จะทำทุกอย่างให้พวกเราได้พบกัน” หญิงสาวเงยหน้ามองผืนฟ้ายามเย็นตรงหน้า ใบหน้านวลที่เปื้อน คราบน้ำตาค่อยๆ ระบายยิ้มออกมา

ความหวังสูงสุดในชีวิตหล่อนก็คือการได้พบหน้าน้องสาวทั้งสอง

อีกครั้ง ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตหล่อนก็จะทำ

 

คฤหาสน์อัครพรชัยสร้างขึ้นด้วยหินอ่อนสีเขียวเกือบทั้งหลัง

ตั้งตระหง่านอยู่กลางเนื้อที่หลายสิบไร่ ร่มรื่นด้วยไม้ใหญ่เขียวขจี สอง

ข้างทางประดับด้วยพุ่มไม้ราคาแพงที่ถูกตัดแต่งอย่างดี รวมทั้งดอกไม้

แสนสวยนานาชนิดที่ชูช่ออยู่ในกระถางสไตล์ยุโรป

“คุณแม่ครับผมจะทำยังไงดี ถ้าพรรู้เข้ามีหวังฆ่าผมตายแน่”

ลักษกร อัครพรชัย ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูง ใบหน้าหล่อเหลา ผิว

ขาวผ่อง ตาชั้นเดียวเหมือนกับบิดาที่ล่วงลับไปแล้ว เดินกลับไปกลับมา

อยู่ภายในห้องนั่งเล่นด้วยความร้อนใจ

อีกไม่ถึงเดือนเขาจะต้องเข้าพิธีมงคลสมรสกับพรทิวาผู้หญิงที่ คุณหญิงเลอลักษณ์เลือกให้ ซึ่งหล่อนเป็นบุตรสาวคนเดียวของข้าราชการ ระดับสูงในกระทรวงกลาโหม และที่สำคัญบิดาของพรทิวายังเป็นเพื่อน สนิทกับพันตำรวจเอกรังสรรค์ คุณพ่อของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อหลายเดือน

ก่อน

ลักษกรจึงไม่มีทางเลือกที่จะปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ แม้จะไม่ได้

รักได้ชอบพรทิวานัก แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจหล่อน เพราะพรทิวาเป็นผู้หญิง

ที่สวยดัดคนหนึ่ง แม้จะดูกร้านโลกไปนิดก็ตาม

“คลำดูไม่มีหางก็คว้าหมด แล้วเป็นยังไงล่ะ เจอดีเข้าให้” เลอ-

ลักษณ์เบ้หน้า ต่อว่าลูกชายด้วยความไม่พอใจที่ลักษกรไม่เคยลดละ

ความเจ้าชู้แม้กระทั้งจะแต่งงานกับคู่หมั้นคู่หมายในเดือนหน้าทำให้

หล่อนแสนระอาใจ

“โธ่ คุณแม่ครับ ก็เห็นสวยๆ แบบนั้นไม่คิดว่าจะร้ายลึก แต่เขา ก็เงียบๆ นะ มีแต่น้าเขาเท่านั้นแหละที่ทำเป็นเต้น”

ลักษกรหยุดเดิน หันมองมารดาอย่างขอความเห็นใจ ขณะที่

ใบหน้าหวานๆ ของสาวคนนั้นแทรกเข้ามาในความคิด

“แล้วทำไมไม่เสนอเงินให้ไปล่ะ สักแสนสองแสนก็น่าจะหมดเรื่อง

ไม่เห็นต้องโทร. ตามเจ้ามาร์สให้กลับมาเลย”

 

 

          (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)