ภารกิจสะกิดใจ ชุดLove Mission (cookie)

บทที่ 1

ช่วงเวลาโพล้เพล้ ได้ยินเสียงร้องครวญครางที่ชวนให้คนฟังวาบหวิวดังมาจากในห้อง

“ไม่...ไม่นะ...ไม่เอา” เสียงครางอย่างอ่อนแรงผสมผสานกับเสียงหายใจหอบ

“เด็กดี อย่าร้องไห้ อดทนหน่อย อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” เสียงคนตอบก็หายใจถี่กระชั้นไม่แพ้กัน

“ไม่...อ๊า!” แล้วเสียงกรีดร้องก็ดังลั่นตามมา

บทสนทนานี้ชวนให้คิดจินตนาการเตลิดเปิดเปิงไปไกล แต่น่าเสียดายที่ในห้องมิได้มีภาพชวนวาบหวิวอย่างที่คิด เพราะเสียงครวญครางเหล่านั้นมาจากหญิงสาวสองคน

หญิงสาวคนที่รูปร่างสูงโปร่งงดงามกำลังกอดเสาร้องวิงวอนสลับกับหอบกระชั้น ส่วนคนที่รูปร่างเล็กกว่าเม้มริมฝีปากและออกแรงดึงเข็มขัดรัดเอวที่ค่อนข้างคอดกิ่วของอีกฝ่ายให้แน่นขึ้นอีก

“พอเถอะ! ฉันยอมแพ้ ฉันไม่อยากไปแล้ว...” เหลียงซินซีเหงื่อไหลโซม กอดเสาพลางกัดฟันแน่น น้ำตาเอ่อคลอเบ้า

“อย่าเพิ่งยอมแพ้สิ อีกเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ออกแรงดึงหน่อยก็จะผูกได้แล้ว” เสินฮั่นนีหรือฮันนี่ยืนกรานโดยไม่ยอมคลายมือจากสายรัด

คำตอบที่ได้รับกลับมาคือเสียงครางอย่างสิ้นหวัง

เหลียงซินซีน้ำตาเอ่อคลอเบ้า เจ็บเอวจะตายอยู่แล้ว โฮๆ เอวที่น่าสงสารของเธอถูกฮันนี่รัดจนขาดแล้วกระมัง

“ฮันนี่ ฉันไม่อยากไปแล้วนี่นา” ซินซีโอดครวญอย่างน่างสาร

“ไม่ไปได้ไง ฉันลงมือลงแรงไปตั้งเยอะกว่าจะยืมชุดแบรนด์เนมนี่มาได้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องใส่” ฮันนี่ยืนกรานหนักแน่นและลงมือ ‘ทรมาน’ อีกฝ่ายต่อไป

ซินซีชักเสียใจ รู้สึกเกลียดตัวเองชะมัด ไม่น่าเล่าเรื่องที่เธออยากแอบเข้าไปกินอาหารฟรีในงานเลี้ยงที่โรงแรมแห่งหนึ่งให้ฮันนี่ฟังเลย ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกแล้วว่ามันเป็นความคิดที่โง่มากๆ

ฮันนี่อุตส่าห์ไปขอยืมชุดราตรีรัดรูปมาให้เธอชุดหนึ่งเพื่อจะได้แอบปะปนเข้าไปร่วมงานเลี้ยงอย่างราบรื่น พอชุดราตรีมาถึงมือ พวกเธอก็ค้นพบอย่างสิ้นหวังว่าชุดรัดรูปเสียจนต้องสวมชุดชั้นในแบบสลิมเมอร์จึงจะใส่ชุดนี้เข้าไปได้

ทำไงดี ชุดชั้นในแบบนั้นต้องสั่งตัดพิเศษ แถมยังแพงด้ว

‘อ๊ะ! ใช่แล้ว ย่าฉันเก็บคอร์เซ็ตสมัยสาวๆ ไว้ในหีบเสื้อผ้า น่าจะพอใช้ได้’

สมองของฮันนี่คิดการณ์ฉับไว เธอรีบตรงดิ่งกลับบ้านไปรื้อค้นหีบเสื้อผ้าทันที และกลับมาอีกครั้งในยี่สิบนาทีต่อมา โดยถือเสื้อหน้าตาประหลาดติดมือมาด้วยตัวหนึ่ง

หลังจากนั้นฉากโศกนาฏกรรมก็เกิดขึ้นอย่างที่เป็นอยู่นี้

เหลียงซินซีกอดเสาพลางกรีดร้องโวยวาย น้ำตาไหลพรั่งพรูราวก๊อกแตก

เมื่อสวมคอร์เซ็ตเข้าไปยิ่งช่วยขับเน้นส่วนโค้งเว้าของเรือนร่างให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ทรวอกอวบอิ่มเบียดชิด ช่วงเอวที่ถูกรัดจนคอดกิ่วทำให้เธอทรมานแทบตาย

สวรรค์ นี่มันเสื้อผ้าที่ไหนกัน เครื่องทรมานผู้หญิงชัดๆ!

ฮันนี่ยกฝ่าเท้าขึ้นยันแผ่นหลังซินซีพลางออกแรงรั้งเชือกให้แน่นขึ้น พยายามผูกสายให้กระชับ

“หายใจเข้า!” เธอตะโกนสั่ง

“ฉัน...” ซินซีพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก

“หายใจเข้าอีก! ฉันบอกให้หายใจเข้าไง” ฮันนี่ทุ่มแรงหมดตัว เท้าน้อยๆ ทั้งถีบทั้งยันแผ่นหลังพเอน

“ซู้ด ฉัน...ฉัน...ฉัน...”

ออกซิเจน?!

สวรรค์ เธอถูกรัดแน่นจนจะขาดอากาศตายแล้ว

“แปลก ดึงยังไงก็ไม่แน่นสักที” ฮันนี่งุนงงมาก ปล่อยตัวซินซีซึ่งเหงื่อไหลเย็นท่วมตัวแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาผู้ช่วย

“ชิง เสื้อที่เธอให้ฉันยืม ทำไมใส่ไม่ได้ล่ะ” ฮันนี่เงียบเสียง รอฟังคำแนะนำจากกุนซือ “อืม ได้ อืม อย่างนั้นเหรอ”

ซินซีกอดเสา ฉวยโอกาสนี้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอย่างตะกละตะกลาม

ฮันนี่เดินกลับมาด้วยสีหน้ามุ่งมั่นเต็มที่ ซินซีถึงกับขนลุกซู่ขึ้นมา

“เขาว่าไง” ซินซีถามเสียงเบา ถ้าไม่ใช่เพราะหอบฮักจนหมดแรง เธอคงติดปีกเผ่นแน่บไปนานแล้ว

“เขาบอกว่าฉันใช้แรงผิดวิธี”

“หา?”

“ฉันควรเหยียบตรงก้นเธอ แบบนี้จะช่วยให้ออกแรงรัดได้ง่ายกว่า” สองมือของฮันนี่คว้าสายรัดไว้ จากนั้นยกเท้าขึ้นยันบั้นท้ายกลมกลึง...

เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังโหยหวนไปทั่วในยามพลบค่ำ

ภายใต้แสงไฟที่จัดแต่งเป็นพิเศษช่วยขับเน้นให้ตัวอาคารทรงปราสาทสีขาวหรูหราหลังนี้ส่องแสงระยิบระยับจับตา ภาพวาดขนาดมหึมาบนผนัง รูปปั้นหินที่แกะสลักอย่างประณีตงดงาม อีกทั้งบ่อน้ำพุที่สะท้อนแสงสีตระการตาล้วนทำให้ทุกคนตื่นตาตื่นใจ

สองข้างทางเดินประดับประดาด้วยดอกไม้สดจนแน่นขนัด ชายหญิงในชุดหรูหราเดินขวักไขว่เข้าไปในโรงแรม

คืนนี้มีงานเลี้ยงเปิดตัวโรงแรมแห่งใหม่ เจ้าของธุรกิจเดิมขยายกิจการจึงจัดงานอย่างใหญ่โต เชื้อเชิญบุคคลชั้นนำของแต่ละวงการมาร่วมงาน งานเลี้ยงจึงครึกครื้นเป็นอย่างยิ่ง

ทุกคนที่ก้าวเข้ามาในโรงแรมแต่งกายอย่างหรูหราสง่างาม หลังจากมอบดอกกุหลาบสีชมพูดอกหนึ่งให้บริกรที่คอยต้อนรับแขกเหรื่อหน้าประตูก็ก้าวเข้าสู่บริเวณจัดงาน

ซินซีสังเกตอยู่ครู่หนึ่งค่อยเข้าใจว่าดอกกุหลาบนั่นคือบัตรเชิญเข้างานของแขกเหรื่อทั้งหลาย เธอกำลังเครียดอยู่เลยว่าตัวเองไม่มีบัตรเชิญคงปะปนเข้าไปในงานลำบาก คิดไม่ถึงว่าเจ้าของงานจะโรแมนติกสุดๆ แค่แขกเหรื่อถือดอกกุหลาบสีชมพูมาก็เข้าไปในงานได้แล้ว

เธอก้มตัวลงยื่นมือลงไปควานหาดอกไม้ในซุ้มที่ใช้ตกแต่ง ครู่ต่อมาก็พบดอกกุหลาบสีชมพูดอกหนึ่ง

“โชคดีชะมัด” ซินซีพึมพำกับตัวเอง จากนั้นค่อยๆ ยืดตัวขึ้นช้าๆ แต่ถึงแม้จะขยับตัวเชื่องช้ายิ่งกว่าเต่าคลานแล้ว ภาพที่เห็นตรงหน้าเธอก็ยังวูบไหวแปลกๆ อยู่ดี

หญิงสาวได้แต่นิ่งค้างไปห้าวินาที รอให้อาการวิงเวียนจางหายไปก่อนจึงค่อยขยับตัวอีกครั้ง

บนบันไดหินอ่อนสีขาวมีแขกรับเชิญทยอยเดินเข้างานไม่ขาดระยะ ซินซีรวบรวมกำลังใจแทรกตัวเข้าไปในกลุ่มคน ชายหนุ่มสองคนที่ถูกแทรกแถวชะงักไปครู่หนึ่ง

“คุณผู้หญิง คุณ...”

ซินซีหันไปมอง ใบหน้าเธองดงามจนทั้งคู่ตกตะลึง เส้นผมสีดำขลับเงางามสะท้อนรับแสงไฟหลากสี ชุดราตรีรัดรูปสีแดงเข้มยิ่งขับเน้นให้เห็นส่วนโค้งเว้าที่ยั่วยวนใจ เนินไหล่และช่วงแขนที่เปลือยเปล่าดูบอบบางเนียนนุ่ม

เธอรอให้อีกฝ่ายพูด แต่ชายหนุ่มทั้งสองกลับอ้าปากค้าง เบิกตาโตและชะงักงันไป

“มีอะไรคะ” เธอร้อนใจอยากเข้าไปในงานเร็วๆ

ชายหนุ่มทั้งสองส่ายหน้าอย่างตะลึงงัน อย่าว่าแต่จะพูดต่อว่าต่อขานเลย กระทั่งชื่อตัวเองยังลืมเสียสนิท ได้แต่จ้องมองซินซี น้ำลายไหลยืดย้อยออกมา

เมื่อไม่ได้รับคำตอบ ซินซีจึงยักไหล่และเดินตรงไปที่จุดต้อนรับ พยายามรักษาความเยือกเย็น ยื่นดอกกุหลาบสีชมพูให้บริกร แม้เธอจะวางท่าทางสง่างาม แต่สองขาใต้กระโปรงกลับสั่นระริกไม่หยุด ตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว

เธอกระวนกระวายใจ ถ้าเกิดถูกจับได้ขึ้นมาจะถูกบริกรไล่กลับไปไหม

ความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างทำให้เธอขนลุกเกรียวขึ้นมา บอกไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน คล้ายกับว่าตั้งแต่เธอปรากฏตัวใต้แสงไฟก็ถูกจับจ้องไม่วางตา

ซินซีรู้สึกหนาวเยือกและร้อนวูบวาบไปพร้อมๆ กัน ถึงแม้ไม่ได้ถูกแตะต้องตัว แต่กลับรู้สึกชาและคันตามผิวหนังราวกับถูกสัตว์ร้ายจับจ้องมาจากมุมมืด...

ซินซีเหลียวซ้ายแลขวา ไม่เห็นอะไรผิดสังเกตจึงขมวดคิ้วแน่น

อะไรกัน เธอกินปูนร้อนท้องไปเอง หรือความรู้สึกเฉียบไวเกินไปกันนะ

บริกรรับดอกกุหลาบสีชมพูไปสำรวจดูก้านดอกก่อน

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)