Love Knock Down!!! วิกฤตรักร้อนซ่อนหัวใจยัยเพลย์เกิร์ล (แสตมป์เบอรี่ + may112)

1

 

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก รู้สึกปวดหัวไปหมดเหมือนมีก้อนขี้หมายัดแน่นอยู่ในสมอง เตรียมพร้อมที่จะระเบิดได้ทุกชั่วขณะ

นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันนะ...แล้วก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย

หันซ้ายเจอโซฟายาวสีน้ำตาลอ่อน

หันขวาเจอโต๊ะเล็กๆ สีขาว ด้านบนมีกระติกน้ำร้อนกับโหลกาแฟ

หันมองแขนตัวเองมีสายน้ำเกลือเล็กๆ จิ้มอยู่

อ๊ะ! โรงพยาบาลนี่นา ฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไงกัน!!!

อา...ทำไมนึกอะไรไม่ออกเลยนะ มันตึ้บไปหมด จำอะไรไม่ได้เลยอ่ะ ฉัน...ฉันเป็นใคร อายุเท่าไหร่ แล้วชื่ออะไร ทำไมฉันถึงไม่รู้ ทำไมๆๆ

ขวับ

อ๊ะ! มีอะไรบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงด้วย

ฟึ่บ!

ฉันรีบคว้าของพวกนั้นมาดูเผื่อว่าจะนึกอะไรออกบ้าง

โอ๊ะ แหวนงั้นเหรอ แหวนอะไร แหวนของใครกัน แหวนฉันหรือเปล่า

ไหนลองสวมดูซิ...

สวบ!
หวา มันหลวมอ่ะ ใส่ไม่ได้เลยสักนิ้ว แล้วใครเป็นเจ้าของแหวนวงนี้กันเนี่ย

กุกกัก กุกกัก

ฉันหมุนแหวนดูรอบๆ เผื่อว่ามันจะสลักชื่อเจ้าของเอาไว้ แต่ก็ไม่มีแฮะ

เอ๊ะ! ไม่มีชื่อแต่มีเลข 112 สลักอยู่ เลขงั้นเหรอ สามตัวท้ายของหวยงวดนี้หรือเปล่านะ

ไม่น่าใช่

แล้วนี่สมุดโน้ตอะไรน่ะ จดบันทึกเรื่องของฉันไว้หรือเปล่า ไหนลองเปิดดูซิ

 

17/07/20XX

…ต้นสนต้นนั้น มันเป็นที่ที่เราบอกรักกันเป็นครั้งแรก เรามีเฟิร์สต์คิสกันที่นั่น และมันก็เป็นศูนย์รวมความทรงจำทุกๆ อย่าง วันนี้แล้วสินะที่ฉันจะไปพบกับเขาและมอบแหวนวงนี้ให้เพื่อเป็นสัญญาแทนใจว่าฉันจะรักเขาตลอดไป และไม่มีวันทำให้เขาต้องเสียใจอีก

เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด

และไม่มีใครที่จะรักและดีกับฉันเท่ากับเขาอีกแล้ว...

 

ผะ...ผู้ชาย

ที่ฉันรักมากที่สุดด้วย!!!

ไม่ใช่พ่อเหรอ

แอด

เสียงประตูเปิดออก มีผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดคนป่วยเดินตรงเข้ามาในห้อง เขาฉีกยิ้มหวานเยิ้ม...

เหวอ นะ...นั่นคนหรือเปล่า เขาเป็นคนใช่มั้ย ทำไมหน้าตาพิลึกกึกกืออย่างนั้นล่ะ หนังตาพิลึกกึกกืออย่างนั้นล่ะ หนังตาตกลงมาครึ่งเบ้า เผยให้เห็นลูกตาดำแค่เสี้ยวเดียว จมูกไร้สันไร้มิติ เหมือนมีรูเล็กๆ แค่สองรูแปะอยู่บนหน้าริมฝีปากด้านบนบางเฉียบยิ่งกว่าผ้าอนามัยสลิมสามมิลลิเมตร แต่ด้านล่างหนาเตอะอย่างกับถูกผึ้งต่อยมาร้อยสามสิบตัว ยิ้มทีมองฟันล่างแทบไม่เห็นโผล่มาแต่เหงือกบนแดงเถือกไปครึ่งแถบ

นะ...นี่คนใช่มั้ย

“สวัสดี” เขาเอ่ยปากทักฉันแถมยกมือขึ้นเกาหัวที่ดูเหมือนว่าผมจะไม่เคยสัมผัสหวีมาก่อน มันเหนียวหนึบติดกันหนาแน่นเป็นแผ่นโรตี

ปากนั่นใช้พูดได้ด้วย

แถมส่งกลิ่นคล้ายส้วมซึมตามชนบทอีกต่างหาก

“สะ...สวัสดีค่ะ” ฉันทักทายตอบตามมารยาท “นายคงจะเป็นคนไข้ห้องข้างๆ สินะ รักษาอะไรอยู่เหรอ”

อย่าบอกนะว่ามาศัลยกรรมใบหน้า...ป่านนี้หมอคงหนีไปฆ่าตัวตายแล้วล่ะ

“ฉันไม่ใช่คนไข้!”

“อะ...อ้าว แล้วนายแต่งตัวแบบนี้ทำไม”

“ฉันกลัวว่าเสื้อผ้าของฉันจะไม่สะอาด ก็เลยต้องเปลี่ยนเป็นชุดนี้ก่อนน่ะ”

อ้อ! ดีแล้วล่ะที่กลัว นายมันตัวเชื้อโรคขนานแท้เลยเฟ้ย!

“งั้นนายเป็นใครกันล่ะ คนทำความสะอาดห้องเหรอ”

“ไม่ใช่” จมูกเขาบานออกนิดๆ ยิ่งทำให้น่าเกลียดเข้าไปใหญ่ “เธอจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ สินะ โธ่! หมอบอกว่าเธออาจจะต้องสูญเสียความทรงจำไปบางส่วน แต่ไม่คิดว่าเธอจะลืมแม้กระทั่งฉัน”

โอย...กลิ่นปากชัดเจนขนาดนี้ ไม่ต้องอธิบายยาวมากก็ได้ ฉันเริ่มหายใจไม่ออกแล้วน้า

“จำไม่ได้...จำไม่ได้เลยสักอย่าง ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ เอ๊ะ! แล้วนายรู้เหรอ! นายรู้ใช่มั้ย! นายเป็นใครกันน่ะ เป็นญาติฉันเหรอ แล้วพ่อแม่ล่ะ ครอบครัวฉันหายไปไหนหมด ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่คนเดียว”

“พ่อทิ้งเธอไปตั้งแต่เด็กแล้ว เธอไม่มีพ่อ...ส่วนแม่เธอก็กำลังเดินทางกลับจากอเมริกาเพื่อมาเยี่ยม และอีกอย่างนะ ฉันไม่ได้เป็นญาติเธอหรอก เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวพันกันทางสายเลือดเลยแม้แต่น้อย”

ขอบคุณพระเจ้า...เขาไม่ใช่ญาติฉัน

“งั้นนายคงเป็นเพื่อนฉันสินะ”

“ไม่ใช่อีกน่ะแหละ!”

ขอบคุณพระเจ้า...เขาไม่ใช่เพื่อนฉันด้วย

“แล้วนายเป็น...”

“ฉันเป็นแฟนเธอไง...พาสเทล”

 

2

 

พระเจ้ารังแกฉัน

รังแกรุนแรงมากด้วย

ทำไมไม่ปล่อยให้ตายไปเลยล่ะ ทำไมถึงปล่อยให้ฉันฟื้นขึ้นมาเจอความจริงอันน่าสะพรึงกลัวซะขนาดนี้

ไม่จริง! ไม่จริงใช่มั้ย! ไอ้หน้าเงือกนี่ต้องโกหกแน่ๆ!!!

ฉันไม่มีวันคิดสั้นเอาผู้ชายแบบนี้มาเป็นแฟนหรอก! ต่อให้ชีวิตรันทดอดอยากขนาดไหนก็เถอะ ฉันไม่มีวันทำอะไรแบบนั้น ฉันคงไม่มีวัน...

“นี่ไง...รูปคู่ของเราสองคน”

ไอ้หน้าเงือกยื่นรูปใบหนึ่งให้ฉันดู

กะ...กรี๊ดดดดดดด

ไม่จริง! รูปฉัน...รูปฉันจริงๆ ด้วย กำลังหอมแก้มอีตานี่ด้วยสีหน้าแฮปปี้ดี๊ด๊าลั้นลาอาราเล่เป็นที่สุด

ปากฉัน...ปากฉันยังอยู่ครบมั้ย เน่าเปื่อยไปบางส่วนหรือเปล่าเนี่ย ฉันทำแบบนั้นไปได้ยังไงกันน่ะ เห็นแล้วอยากจะอ้วกให้ไส้ไหล อี๋ แหวะ พะอืดพะอมจะแย่แล้ว

“ภาพตัดต่อหรือเปล่า”

“นี่มันรูปจากกล้องโพลารอยด์น่ะ ตัดต่อได้เหรอ”

ตัดต่อทีเถอะ ได้โปรด

“ฉันชื่อพาสเทลใช่มั้ย...แล้วนายล่ะ...อ้อ! ช่วยขยับออกห่างจากฉันอีกสักสองสามเมตรด้วยนะ ฉันหายใจไม่ค่อยออก”

สักสองร้อยเมตรเลยก็ได้ แล้วค่อยโทรคุยกัน

“ฉันชื่อหมามุ่ย”

มะ...หมามุ่ย

มิน่าล่ะ...ท่าทางอีตานี่ถึงได้ดูหงึกหงักๆ เหมือนคันตามร่างกายอยู่ตลอดเวลา แค่มองหน้าเขาก็อยากเกาจะแย่

เริ่มรู้สึกคันนิดๆ แล้วด้วย อีตานี่เป็นโรคติดต่อหรือเปล่านะ

“แล้วนี่ฉัน...”

ผลัวะ!
เสียงประตูถูกอย่างแรงแล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดนักศึกษาวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

“พาสเทล...พาสเทล เธอเป็นยังไงบ้าง ฉันมาทันเวลาใช่มั้ย!!!”

หวา ใครอีกล่ะเนี่ย แต่หน้าตาหล่อดีจัง คิ้วเข้ม ตาโต เหมือนพระเอกการ์ตูนญี่ปุ่น ยิ่งพอมายืนอยู่ข้างๆ ไอ้หน้าหมามุ่ยนั่นแล้ว ความแตกต่างก็ปรากฏขึ้นชัดเจน อย่างกับเทพบุตรกับตะกรุดไล่ผี

นี่ฉันรู้จักผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้ด้วยเหรอ

แล้วทำไมถึงไปคว้าไอ้ตะกรุดนี่มาเป็นแฟนล่ะ! ทำม้ายยย

“ฉันไม่ตายหรอก แต่แค่จำอะไรไม่ได้เลยน่ะ”

“หา! เธอความจำเสื่อมงั้นเหรอ ไม่เอาน่า อย่ามาอำกันเล่นเลยดีกว่า เอ๊ะ! แล้วนี่ตัวอะไรวะเนี่ย เหม็นชิบ ออกไปยืนห่างๆ ฉันนะโว้ย”

นายหล่อเอานิ้วเขี่ยๆ แขนเสื้อของหมามุ่ยให้กระเถิบออกไปห่างๆ แต่หมามุ่ยไม่ยอม เขายังคงยืนปักหลักอยู่ข้างเตียงฉันไม่ยอมขยับเขยื้อน

ซึ้งใจที่สุด

“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น แกต่างหาก มายุ่งอะไรกับแฟนฉัน!” หมามุ่ยพูดแบบเต็มปากเต็มคำ

ขอเลิกทันมั้ย...ฉันอยากโสดแล้วอ่ะ

“อะไรๆ เพ้อเจ้ออะไรของแกวะ ซี้ซั้วน่า! พาสเทลเป็นถึงดาวมหา’ลัยเชียวนะเว้ย เขาไม่เอาคนหน้าตาอย่างแกมาควงให้คนนินทาหมาดูถูกหรอก นี่! ฉันจะบอกอะไรให้นะ คนที่เป็นแฟนกับยัยนี่น่ะคือฉันต่างหาก! ฉันเท่านั้นที่เหมาะสม รู้ไว้ซะด้วย ไอ้ทองเหม็น!”

“ฉันชื่อหมามุ่ย! ไม่ใช่ทองเหม็น!!!”

“จะชื่ออะไรแกก็เหม็นอยู่ดี! ไปๆ ไปอาบน้ำไป ฉันจะคุยกับแฟนฉัน!”

ฟะ..แฟน แฟนงั้นเหรอ อีตานี่ก็เป็นแฟนฉันเหรอ

โอเค...พอรับได้ แต่ไม่เอาหมามุ่ยอ่ะ ฉันไม่อาวววนะ

แล้วทำไมฉันถึงมีแฟนตั้งสองคนล่ะเนี่ย...งงจัง

“นะ...นายชื่ออะไรน่ะ” ฉันถาม เผื่อจะพอนึกอะไรออกบ้าง

“เทอร์เรซไง! เทอร์เรซแฟนสุดที่รักของเธอน่ะ”

เทอร์เรซไหนเนี่ย นึกไม่อ๊อก

“แกอย่ามาแอบอ้าง! ฉันมีรูปถ่ายมายืนยันนะว่าฉันเป็นแฟนกับพาสเทลจริงๆ”

ว่าแล้วไอ้หมามุ่ยก็ควักรูปนั้นขึ้นมาโชว์ด้วยความภูมิใจเป็นอย่างสูง

อ๊ะ! ไม่นะ ม่ายยยยยย

ขวับ!

เทอร์เรซคว้ารูปไปดูแล้วก็เกือบช็อกตายคาที่

“เป็นไปได้ไง! ฉันไม่เชื่อ ไม่เชื่อ!!!”

ฉันก็ไม่เชื่อด้วย

“เป็นเรื่องจริงโว้ย!” หมามุ่ยได้ทียืดอก “ฉันมีหลักฐาน แต่แกต่างหากที่ไม่มี!!!”

“หน็อย!” เทอร์เรซกัดฟันกรอดแล้วดึงการ์ดลายปลาการ์ตูนในกระเป๋ากางเกงของเขาออกมาโชว์ “นี่ไงวะ! หลักฐานของฉันน่ะ ไอ้หมา!”

“มุ่ยด้วย”

“เออ! จะหมาหรือจะมุ่ยก็เรื่องของแก เอาไปดูซะสิ”

หมามุ่ยคว้าการ์ดใบนั้นขึ้นมาถือแล้วอ่านเสียงดัง

“ ‘ถึง เทอร์เรซ สุดหล่อ แฟนสุดที่รัก!...แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะคะดาร์ลิ้งก์ ขอให้ที่รักมีความสุขมากๆ ขอให้เรารักกันไปนานๆ ห้ามทำให้จับได้อีกล่ะว่าไปยุ่งกับสาวคนไหน ไม่อย่างนั้นเอาตายแน่ รักนะ จุ๊บๆ’ แหวะ! จะอ้วก”

“เฮ้ยๆ อย่ามาอ้วกใส่หลักฐานฉันนะเว้ย” เทอร์เรซดึงการ์ดกลับมาเก็บแล้วหันไปทำหน้ายู่ใส่หมามุ่ย “กลิ่นตัวแกนั่นแหละที่น่าอ้วกที่สุด”

“นี่มันหมายความว่ายังไงกันน่ะ พาสเทล เธอแอบมีกิ๊กงั้นเหรอ!!!” หมามุ่ยตะโกนเสียงดังใส่หน้าฉัน

เหม็นอ่ะ

“แกนั่นแหละที่เป็นกิ๊ก!” เทอร์เรซหันไปตะโกนใส่หมามุ่ยบ้าง “ไม่สิ! คำว่ากิ๊กยังไม่ควรเอามาใช้กับแกเลยด้วยซ้ำ แกไม่เหมาะกับคำนี้”

“แล้วฉันเหมาะกับคำว่าอะไรวะ”

“ขี้!”

“หน็อย! โมโหแล้วนะเว้ย”

หมามุ่ยเงื้อหมัดขึ้น เผยให้เห็นขนรักแร้ดกดำเป็นแพหยิกๆ แต่เทอร์เรซก็ไม่ยอมแพ้ เขาถกแขนเสื้อขึ้นทันที

“เอาสิวะ! คิดว่าฉันกลัวแกหรือไง ไอ้ขี้!”

“แกสิขี้!”

“ฉันไม่เหม็นโว้ยยย”

“หยุดนะ! หยุดได้แล้ว!!!” ฉันตะโกนออกไปเพราะหัวใกล้จะระเบิดออกเป็นเสียงๆ ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า “อย่ามาตะโกนเสียงดังในขณะที่ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่ได้มั้ย ทะเลาะกันไปก็เท่านั้นแหละ ฉันจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น แล้วก็จำใครไม่ได้เลยด้วย!!!”

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่มันจะเปิดออก

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)