Rh Negative ความลับของฉันคือรักเธอ

บทนำ

‘จำหน้าเขาไว้!นความทรงจำให้ดีนะลูก...ถ้าลูกรักแม่ ลูกต้องรักเขา ให้เท่าที่รักแม่^,

'แล้วเขาจะรักผมเท่าที่ผมรักแม่หรือเปล่าครับ^,

'เขาไม่รู้หรอกลูก...ลูกมีหน้าที่มอบความรักให้เขาเท่าที่หัวใจ ดวงหนึ่งของลูกมี^,

ผมมองไปทางแม่อย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก เพราะหัวใจดวงหนึ่ง ที่ผมมีนั้นก็ได้ให้แม่ไปหมดแล้ว

'ทำไมผมต้องให้เขาด้วยครับ^,

แม่มองมาทางผมพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ ไม่แน่ไจว่ารอยยิ้มนั้นมอบ ให้กับความไร้เดียงสาของเด็กอายุสี่ขวบอย่างผม หรือรมให้กับสิ่งที่ ผมควรจะมอบความรักนั้น 'นั้นเพราะว่า...'

แบล็คเมล์

ครืน...เปรี้ยง!

เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าทำเอาพวกเราทุกคนที่กำลังจัดงานเลี้ยงฉลอง วันเกิดถึงกับสะดุ้งสะเทือนเหมือนเป็นโรคซักกระตุก งานวันเกิดที่คิด กันเอาไว้ว่าต้องสนุกเหมือนไปเที่ยวดรีมเวิลด์มีอันต้องพังครืนเสียงดัง เซ่นเดียวกับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าเลยก็ไม่ปาน

คอปเตอร์...ทำไมวันครบรอบอายุสิบเก้าปีของนายต้องมาตรงกับวัน ที่ฟ้าวิปริตวิปลาสอย่างนี้ด้วยนะ

"จะเกิดอะไร'ขึ้นหรือเปล่านะ ปาซักเป็นห่วงแล้วสิ^,,

แม่ของคอปเตอร์ซึ่งสวมหมวกสีแดงแรงฤทธิ์กะจะทำให้งาน สนุกสนานเต็มที่ แต่พอมาเจอฝนฟ้าคะนองกระจายทีเดียวก็ขวัญกระเจิง เป็นเครียดแทน น่าสงสารจัง T^AT

"คงไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณปา คอปบอกคนดีว่าลืมของไว้ที่โรงเรียน แล้วโรงเรียนก็อยู่ใกล้แค่นี้ ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรอกค่ะ^,,

"แต่มันนานเกินไปแล้วนะ ปาใจไม่ดีเลย เราน่าจะออกไปตามหา เขานะ อาจจะรถเสียหรือติดหล่มอยู่ที่ไหนก็ได้"

คุณปาทำหน้าเศร้าจนฉันที่คิดว่าใจแข็งพอสมควรแล้วยังอดเป็น กังวลตามคุณปาไม่ได้ ฉันก็เลยเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นแทน

"วันนี้ของขวัญเต็มไปหมดเลยนะคะ ญาติเยอะก็ดีแบบนี้เอง" ฉันมองไปที่กล่องเล็กๆ กล่องหนึ่งที่ติดแค่โบโดยไม่มีกระดาษสวยๆ ห่อเอาไว้ จุดประสงค์คงเพื่อให้เห็นของขวัญด้านใน "นั่นคอปเตอร์ตัวใหม่ เหรอคะ"

"ของขวัญจากบุคคลปริศนาตามเดิม แต่ปีนี้ไม่ได้ส่งลำใหญ่ ล่งมา แต่ลำเล็ก"

"แน่ใจเหรอคะว่าเป็นบุคคลปริศนาจริงๆ ปีนี้เขาล่งมาแค่ลำเล็ก ลำเดียวเองนะคะ"

"ก็คงคนเดียวกันนั่นแหละ แต่ก็แปลกจริงๆ ที่ส่งมาแค่ลำเล็กลำเดียว คงคิดว่ามีเยอะเต็มบ้านแล้วล่ะมั้ง" ลุงหมู พ่อของคอปเตอร์บอก

บุคคลปริศนาที่คนในบ้านพูดถึงคือคนที่มักจะส่งของเล่นที่เป็น เฮลิคอปเตอร์มาให้คอปเตอร์เพื่อนรักฉันในวันเกิดทุกปี พอถามก็ไม่มีใคร รู้ว่าใครส่งมา แถมคนส่งยังรู้อีกด้วยว่าเพื่อนฉันชอบเฮลิคอปเตอร์เป็น ชีวิตจิตใจ เขาไม่เคยดีใจกับของขวัญชิ้นไหนนอกจากของขวัญที่ส่งมาจาก บุคคลปริศนาผู้นี้ ซึ่งทุกปีก็จะส่งเฮลิคอปเตอร์มาทั้งลำเล็กและลำใหญ่ แต่ปีนี้แปลก...มาแค่ลำเดียว แถมยังเป็นลำเล็กเสียด้วย

"โอ๊ย ทนไม่ไหวแล้วคุณ ขับรถออกไปตามหาลูกเถอะ ป่านนี้จะ เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ มันช้าผิดปกติแล้วนะ"

"อืม ไปก็ได้ คนดีไปกับลุงหน่อยนะ หนูน่าจะรู้จักภายในโรงเรียน มากกว่าลุง"

"ค่ะ"

ฉันรับปากอย่างว่าง่ายแล้วตามลุงหมูชิ้นรถไปทันที ตลอดทางที่ ขับรถไปนั่นเราก็ได้ประจักษ์ถึงเม็ดฝนที่ใหญ่อย่างกับก้อนหินภูเขาไพ่ ระเบิด เสียงฝนกระทบด้งเปาะแปะทังแล้วซวนไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้ ลุงหมูเองก็คงรู้สึกไม่แตกต่างกับฉันนักก็เลยเปิดเพลงสุรพลรุ่นลิบหกปี แห่งความหลังทังเพื่อให้ไพเราะยิ่งชิ้น

เปิดไม่เกรงใจอายุหนูเลยนะคะ ท'ATT "ช้างหน้านั่น!"

พอลุงหมูตะโกนเสร็จปีบ รถก็เบรกกะทันหันจนล้อปัดไปทางซ้าย นิดหน่อยเนื่องจากถนนลื่น ฉันร้องเล็กน้อยเพราะตกใจก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าชิ้นมองสิ่งที่ลุงหมูตกใจ "นั่นมัน..."

"รถของคอปเตอร์!"

"คอปเตอร์!"

ไพ่ขอทางที่กะพริบท่ามกลางสายฝนทำให้เราสองคนรีบลงจากรถ ไปดูโดยไม่สนใจสายฝนอีกต่อไป ภาพที่เห็นคือคอปเตอร์ที่นั่งลงกับพื้น

สองมือกุมขมับเหมือนคนควบคุมสติไม่ได้ พอลุงหมูเรียกซื่อลูกชายปีบ คอปเตอร์ก็ตะโกนเรียกพ่อในทันที "พ่อ! ช่วยคอปด้วย"

"ใจเย็นๆ คอป เกิดอะไรขึ้น^,,

"คน...คนวิ่งมาตัดหน้ารถคอปเองนะพ่อ คอปไม่ได้ทำอะไรนะ อยู่ๆ เขาก็มาล้มลง คอปไม่แน่ใจว่าซนเขาหรือเปล่า แต่คอปว่าไม่ได้ ซนนะ พ่อต้องช่วยคอปนะ เป็นพยานให้คอปนะ คอปไม่ได้ทำ!"

หลังจากทังเรื่องราวคร่าวๆ แล้วฉันกับลุงหมูก็พอจะเข้าใจ สถานการท!ที่¹ไม่สูดนี้ ฉันเดินไปยังหน้ารถที่คิดว่าร่างปริศนานั่นยัง คงอยู่ แล้วก็พบคนรูปร่างสูงใหญ่นอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นถนน เดาจาก เสื้อผ้าและร่างกายก็พอรู้ว่าเป็นผู้ชาย และด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันจึงค่อยๆ พลิกร่างอันหนักอึ้งทั้งนํ้าหนักตัวและนํ้าหนักจากความ เปียกชื้นที่เสื้อผ้าเพื่อดูอาการของเขา แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นแค่ชายหนุ่ม หน้าตาดีที่ไม่มีร่องรอยบาดเจ็บอะไรเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงนอนหลับตา และหายใจรวยระรินเท่านั่น

"เขาไม่เป็นอะไรค่ะลุงหมู เขายังไม่ตาย!"

ลุงหมูผละจากคอปเตอร์เดินมาทางฉันที่กำลังสำรวจร่างกาย ชายแปลกหน้า "คนนี้เหรอ"

"ค่ะ"

"เขายังหายใจอยู่ใช่มั้ย"

"ทุกอย่างดูปกติมากเลยค่ะ แต่ถ้าจะให้ดีเราน่าจะพาเขาไป โรงพยาบาลเพื่อความแน่ใจ"

ลุงหมูมองร่างที่หมดสตินั่นเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อน จะพูดเหมือนตัดสินใจแล้วเป็นอย่างดี "ไม่...เราจะพาเขากลับบ้าน"

และเมื่อกลับมาถึงบ้าน บรรยากาศที่ควรจะสนุกสนานกลับกลาย

เป็นความตึงเครียดเพราะต่างคนต่างก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์ที่ เกิดขึ้นดี คอปเตอร์เอาแต่กอดฉันอย่างต้องการกำลังใจ ฉันที่เคยมองว่า เขาเติบโตเป็นผู้ใหญ่อายุสิบเก้าปีซึ่งเป็นวัยที่กำลังจะเข้าสู่มหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้เขากลับกลายเป็นเหมือนเด็กผู้ชายที่คิดอะไรไม่ออกและขาด ที่พึ่ง

"ทำไมไม่พาเขาไปส่งโรงพยาบาล พากลับมาที่นี่^,ทำไม"

"เอาเขาไปส่งไม่ได้"

"ทำไมล่ะ"

"ถ้าเขาตาย...ลูกชายเราจะเดือดร้อน"

คำพูดของลุงหมูทำเอาคุณป้าลมแทบใส่ ส่วนฉันเองที่พอได้รู้เจตนา ของลุงหมูก็รู้สึกไม่ดีในใจ แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไป "แล้วถ้าเขาตายที่นี่ เราจะไม่เดือดร้อนหรือไงกัน!"

"เราซ่อนศพเขาได้"

"นี่คุณพูดบ้าอะไร!"

คอปเตอร์ที่'ใต้'ยินอย่างนั่นก็กอดฉันแน่น'ขึ้นแล้วร้องไห้เป็นเด็กๆ "พ่อ...เขาจะไม่ตายใช่มั้ย"

"พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณ...พาลูกขึ้นไปข้างบนก่อน ตอนนี้ลูกสติ ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย"

"แต่ว่า..."

"ไปสิ^,,

คำไล่ของลุงหมูทำให้คุณบ้าต้องพาคอปเตอร์นั้นไปข้างบนอย่าง หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่คอปเตอร์กลับเหนี่ยวรั้งฉันไว้เหมือนดื้อดึงจะให้ฉัน ขึ้นไปด้วยให้ได้

"ขน'ไปก่อนคอป พ่อมีเรื่องจะคุยกับคนดี"

คอปเตอร์จึงยอมขึ้นไปข้างบนแต่โดยดี ทิ้งฉันไว้กับลุงหมูเพียงลำพัง เราทิ้งคู่ต่างมองร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนโซฟาอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อไป "ขอโทษนะคะลุงหมู แต่คนดีไม่เห็นด้วยเลยที่ลุงหมูจะไม่พาเขาไป ส่งโรงพยาบาล ต่อให้เขาตาย เราก็ควรจะรับผิดชอบ"

"คนดีไม่เข้าใจหรอก"

"คนดีรู้ว่าลุงหมูอยากปกบ้องคอปเตอร์ด้วยความรักของพ่อแม่ แต่ลุงหมูไม่คิดบ้างเหรอคะว่าผู้ชายคนนี้เขาก็มีพ่อมีแม่เหมือนกัน"

"ลุงจำเป็นต้องใจร้ายเพื่อลูกชายคนเดียวที่ลุงมี" ลุงหมูถอนหายใจ เฮือกหนึ่งพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างเหนื่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา "เราต้องรู้ก่อนว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร"

"แล้วจะรู้ใต้ยังไงคะ"

"บัตรประซาซน"

พูดจบลุงหมูก็ลงมือค้นร่างที่นอนแน่นึ่งอยู่บนโซฟานั่นทันที แต่ทว่า! หมับ!

ร่างที่เคยนอนสงบนึ่งกลับขยับตัวพร้อมทั้งจับข้อมือลุงหมูอย่าง รวดเร็ว ลุงหมูถึงกับสะดุ้งสุดตัวและเดินถอยหลังจนเกือบจะมาซนฉันด้วย อาการใจหายใจคว่ำ

"จะอำพรางคดียังไม่พอ นี่คิดจะขโมยของของฉันด้วยเหรอเนี่ย^,, นาเสียงนิ่งๆ นั่นพูดทั้งๆ ที่ยังหลับตาก่อนจะค่อยๆ ลุก'ขึ้น^,นั่งแล้ว ลืมตาเผยนัยน์ตาสุกใสแต่ดูเย็นซา เขามองมาทางพวกเราอย่างไม่กลัวเกรง อะไร

"เขายังไม่ตายนี่คะลุงหมู!"

"ใช่ ฉันยังไม่ตาย แล้วก็ได้ยินทุกอย่างที่พวกเธอคุยกันหมดแล้วด้วย" "ถ้านายไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้าอย่างนั่น...ก็ควรจะไป..."

"ได้ยังไงกัน"

"เอ?"

ฉันกับลุงหมูพูดขึ้นพร้อมกันอย่างมีได้นัดหมายเพราะแปลกใจ ในสิ่งที่เขาพูด

"ลูกชายคุณทุ่งรถเข้ามาหาผมตอนที่ฝนตกหนักทำเอาผมตกใจ ซ็อคสลบไปกลางถนน แล้วพวกคุณจะไม่รับผิดชอบอะไรหน่อยหรือยังไง" แบล็คเมล์!

ลักษณะคำพูดและท่าทางนั่นทำ เอาฉันเขม้นมองหน้าผู้ชาย หน้าตาดีตรงหน้าอย่างรังเกียจ เพราะสิ่งที่เขาทำไม่ต่างอะไรกับโจรเลย แม้แต่น้อย!

"นี่คิดจะแบล็คเมล์พวกเราอย่างนั่นเหรอ มันเป็นแผนของแกใช่มั้ย ไอ้โจร! คนดี...'ขึ้นไปบนห้องนอนลุงแล้วหยิบปีน'ไนลิ้นชักออกมา ลุงจะ ฆ่ามัน"

"จุ๊ๆ โหดร้ายจังนะ กงกับต้องฆ่าต้องแกงกันเชียวเหรอ ฉันยังไม่ได้

ทำอะไรเลยนี่นา ก็แค่เรียกร้องสิทธิ์ที่ฉันควรจะได้แค่นั่น หรือพวกคุณ จะไม่ให้สิทธิ์นั่นก็ได้ ฉันก็แค่ไปแจ้งความแล้วบอกกับตำรวจว่าถูกลูกชาย บ้านนี้ซนแล้วหนีพร้อมทั้งคิดจะอำพรางคดี...โทษมันหนักนะ"

"แก่ไปฟ้อง'ใครเขาจะ¹ไปเชื่อ ฉันรู้จักคนใหญ่คนโตเยอะแยะไป ไม่มีใครเชื่อว่าฉันจะทำในสิ่งที่แกขู่หรอก"

"ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะเอาค่าพูดของตัวเองไปฟ้องสักหน่อย"

"หมายความว่ายังไง"

"นี่ต่างหาก อืม มันเบาไปหน่อยนะ แตกน่าจะได้ยินโดยทั่วถึงกัน"

ก?ก!

เครื่องเล่นเอ็มพีสามขนาดจิ๋วในมือของเขาถูกกดใช้งาน เสียงที่ตัง ออกมาจากในนั่นคือเสียงของลุงหมูที่เจตนาไม่ล่งเขาไปโรงพยาบาล พร้อม ทั้งค่าพูดต่างๆ นานาที่คล้ายจะอำพรางคดีนั่นก็ทำเอาลุงหมูหน้าซีดเผือด ไร้สีเลือดอย่างเห็นได้ซัด

"นี่แกทั้งใจจะทำแบบนี้แต่แรกใช่มั้ย"

"ไม่รู้สิ..." เขาตอบพร้อมทั้งทำตาเหม่อลอย แต่พอเห็นฉันจ้อง เขา ก็เปลี่ยนทำทีเสียใหม่ "แต่มันก็ได้ผลดีนะ ถ้าไม่ทำอย่างนี้ก็คงไม่มีอะไร มาต่อรองได้"

"นายจะต่อรองอะไร"

ฉันถามเพราะต้องการรู้'จุดประสงค์'ของเขา'ให้เร็วที่สุด แต่สิ่งที่ได้รับ มีเพียงแค่รอยยิ้มน้อยๆ ที่ไม่เช้ากับสายตาเย็นซาของเขาเลยแม้แต่น้อย แต่นั่นก็ชวนให้มองยังไงพิกล