PASSIONATE FANGS II รักลวงร้ายแวมไพร์เจ้าเสน่ห์ (เจ้าหญิงผู้เลอโฉม)

บทนำ

Bloody Moonlight...

เจ้าชายลีแลนด์ เรเวนเวิร์ธนั้นเป็นคนโง่เขลา...

เขาช่างโง่เขลาและน่าสมเพช...ทั้งที่เป็นถึงแวมไพร์ราชนิกุล แต่กลับ หลงใหลและยึดติดในตัวหญิงสาวซาวมนุษย์คนหนึ่งอย่างบ้าคลั่งจนไม่ฟัง คำพูดใครทั้งสิ้น ทั้งที่มีคู่หมั้นอยู่แล้วแต่กลับเปลี่ยนมนุษย์ผู้หญิงคนนั้น เป็นข้ารับใช้ของเขา แล้วก็ดื่มแต่เลือดของผู้หญิงคนนั้น ทำให้เลือดของราชนิกุลแปดเปื้อน...

โดยไม่สนใจกัวนีเวียร์...คู่หมั้นของเขาที่เป็นถึงเจ้าหญิงแห่งแสงจันทร์ เลยลักนิด

ดังนั้นเธอคนนั้นก็เป็นผู้หญิงที่น่าสมเพชไม่แพ้กัน...ที่แม้จะผ่านมา กว่าร้อยปีแล้วก็ยังคงหลงรักเจ้าชายผู้โง่เขลาคนนั้นราวกับคนบ้า...เฝ้ารอ คอยให้เขาหันมาหาและยิ้มให้เหมือนเดิมราวกับคนเสียสติ และไม่ว่าจะ พยายามลักเท่าไหร่เขาก็ไม่เคยหันมา...เพราะในสายตาของเขามีแต่ผู้หญิง

คนนั้นคนเดียว

มีเพียงรีเวียร์...แค่คนเดียว...

เจ้าหญิงแห่งแสงจันทร์เฝ้ามองอย่างเงียบงันตลอดเวลาที่เขาเก็บ หญิงสาวซาวมนุษย์ผู้มีผมสีดำยาวและนัยน์ตาสีนํ้าทะเลสวยลึกลํ้าเหมือนกัน กับเขาไว้ข้างกายเสมอ ปฏิเสธเลือดอันแสนหวานของตระกูลแมคโดเวลส์ ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของเธอ...ทั้งๆ ที่ทุกสิ่งทุกอย่างในร่างเธอนั้นเป็นของ เขาทั้งหมด

ทั้งๆ ที่เขาเคยยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน...ทั้งๆ ที่เขาเคยจูบเธออย่าง อ่อนหวานมาก่อน...ทั้งหมดนั้นจางหายไปราวกับหมอกควัน ราวกับ ภาพลวงตาที่ไม่เคยเกิดขึ้น เธอไม่เคยเข้าใจ และเขาก็ไม่เคยอธิบาย...ได้ แต่ปล่อยให้เธอเฝ้าสงสัยว่าเหตุใดเขาถึงต้องผลักไสเธอออกห่าง

ทำไม...เขาถึงต้องทำร้ายจิตใจเธออย่างโหดเหี้ยมเซ่นนั้น ทั้งที่รู้'อยู่ แล้วว่าแวมไพร์ราชนิกูลนั้นจะสามารถรักไต้แค่เพียงครั้ง แต่งงานไต้เพียง หน...ตราบจนชั่วนิรันดร...

เขารู้ว่าเธอรักเขา...

แต่เธอไม่เคยรู้ว่าเขารักใคร...

ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังปรารถนาแต่เจ้าชายสีแลนด์เพียงคนเดียว...ไม่ เคยต้องการสิ่งใดนอกจากเจ้าชายแห่งเรเวนเวิร์ธผู้แสนเย็นชาและเย่อหยิ่ง ราวกับหิมะที่เย็นเยียบในคืนเดือนมืด

แต่ตอนนี้...บางอย่างในหัวใจที่ลึกลํ้าดุจห้วงมหาสมุทรของเธอไต้ เปลี่ยนไปแล้ว...

กัวนีเวียร์นั้งอยู่บนราวระเบียงชั้นสองพลางเหม่อมองออกไปยัง พระจันทร์เต็มดวงสีทองสุกใสบนท้องฟ้าสีดำสนิทงดงามราวกับภาพวาด อย่างเลื่อนลอย วันนี้อากาศเย็นกว่าทุกที แต่ถึงยังไงแวมไพร์อย่างเธอก็ชอบ อากาศ เย็นมากกว่าอากาศร้อนอยู่ แล้ว...มือ เล็กเรียวม้วนปลายผมสี แพลทตินั่มบลอนด์ที่ยาวจนถึงกลางหลังเล่นพลางหลับตาลงเพื่อฟังเสียง เพลงที่ด้งมาจากในเมือง

พวกมนุษย์มักจะร้องเพลงเต้นรำกันสนุกสนานเสียงด้งเสมอ...สิ่งนี้ ล่ะมั้งที่ทำให้มนุษย์ต่างจากแวมไพร์ เพราะมนุษย์มักจะไขว่คว้าหาความรัก

และความอบอุ่นอยู่ตลอด ดิ้นรนจนเกอบจะดูน่าสมเพช เหมือนสิ่งมีชีวิต

เล็กๆ ที่กระเสือกกระสนตามหาความสุข ทั้งที่จะมีชีวิตอยู่ได้แค่พริบตา เดียวเท่านั้น

เธอลืมตานั้นแล้วก้มลงมองด้านล่างด้วยนัยน์ตาสีอำพันสวยลํ้าจน แทบลืมหายใจเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์จากรถแอสตันมาร์ตินสีบรอนซ์เงิน ของเธอแล่นเข้ามา ริมฝีปากสีพีซผุดยิ้มบางที่มุมปากเมื่อในที่สุดคนที่เธอ รอคอยอยู่ก็มาถึงสักที

รถจอดที่ด้านล่าง แล้วเพียงไม่นาน 'เขา^, ก็เดินลงจากรถ เปิดประตู คฤหาสน์ของตระกูลแมคโดเวลส์เข้ามา เธอหลับตาลงฟังเสียง'ฝืเท้าของเขา ก้าวเดินบนนั้นบันไดเวียนนั้นมาทีละน้อยอย่างใจเย็น จนกระทั่งได้ยินเสียง ประตูเปิดออก...ถึงได้ลืมตานั้นอีกครั้งเพื่อจะมองหน้า 'เขา^, ให้ชัดๆ

นัยน์ตาสีเหล็กกล้าของ 'เขา' จ้องมองมาที่เธอด้วยแววตาเรียบเฉย ราวกับอัญมณีไร้ซึ่งชีวิต กัวนีเวียร์ยิ้มอ่อนหวานให้เขาก่อนจะยื่นมือไป ตรงหน้าแล้วเอ่ยทักด้วยนํ้าเสียงนุ่มนวลราวกับแสงจากพระจันทร์ "กลับ มาแล้วเหรอข้ารับใช้ของฉัน"

"ขอโทษที่ออกไปนานนะ" เขาก้มก่อนจะเดินเข้ามาย่อตัวลงตรงหน้า กัวนีเวียร์ จากนั้นจึงจับมือเธอไว้อย่างนุ่มนวลแล้วจรดริมฝีปากอ่อนนุ่มลง บนหลังมือบาง "พอดีวันนี้วันหยุด คนก็เลยเยอะไปหน่อย"

กัวนีเวียร์เลื่อนมือไปเชยปลายคางเขาให้เงยหน้านั้นมา ใบหน้า หล่อเหลาไร้ที่ติของเขานั้นทำให้รู้สึกว่าน่าที่งที่เขาเคยเป็นมนุษย์มาก่อน

ใช่แล้ว... 'เคย' เป็น...

เพราะว่าตอนนี้ผู้ชายตรงหน้าเธอนั้นเป็นแวมไพร์เหมือนกันกับเธอ แล้ว

"นาย...ไปเจอใครมาเหรอ"

"เปล่านี่"

"แน่ใจเหรอ"

"ก็...เดินซนผู้หญิงคนนึงน่ะ''

กัวนีเวียร์นิ่งเงียบไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำ'พูดนั้น จากนั้นจึงถามต่อ ด้วยรอยยิ้ม "ใช่ผู้หญิงผมสีดำตาสีน้ำทะเลรีเปล่า"

"...คิดว่าน่าจะใช่นะ...แล้วก็น่าจะเป็นแวมไพร์เหมือนกับเราด้วย" "นั่นสินะ^,, กัวนีเวียร์พึมพำก่อนจะพูดขึ้นอีกประโยค "ฉันคิดถึงนาย นะ"

"ฉันรู้" เขาพูดด้วยรอยยิ้มก่อน¹จะผุดลุกขึ้นยืน "หิวแล้วใช่มั้ยล่ะ... เจ้าหญิงของฉัน"

"ช่างเป็น^,ข้ารับ'ใช้ที่รู้ใจซะจริงนะ" กัวนีเวียร์ยิ้ม'ให้กับคำถามนั่น ก่อน จะเลื่อนมือไปสัมผัสใบหน้าของเขาอย่างเบามือ "ถ้าอย่างนั่นก็มาสิ..."

"อืม..." เขาพึมพำตอบก่อน¹จะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดอย่าง เซื่องช้าราวกับจงใจจะยั่วโมโหเจ้านายของตัวเอง กัวนีเวียร์จ้องมองต้นคอ ขาวเนียนของผู้ชายตรงหน้าอย่างเงียบงัน เธอได้ยินเสียงหัวใจของเขา เต้นแรง'ขึ้นทีละนิด...รู้สึก'ใต้ถึงเสียงเลือดที่ไหลเวียนอยู่'ในร่าง...นัยน์ตา สีอำพันคู่สวยของเธอเป็นประกายวาววับเมื่อนึกถึงวินาทีที่จะได้ฝังคมเขี่ยว ลงบนร่างนั่นแล้วลิ้มรสหวานละมุนเย้ายวนใจของเลือดสีแดงสดในร่างเขา "ตาวาวเซียวนะ" เขาหัวเราะเมื่อเห็นแววตาของกัวนีเวียร์ "หิวมาก เลยรึไง"

"หิวมากๆ เลยล่ะ" กัวนีเวียร์ตอบพร้อมกับรั้ง'ใบหน้าเขาเข้ามา'ใกล้ แล้วกระซิบที่ข้างหู "มากจนจะกลืนนายเข้าไปทั้งตัวอยู่แล้ว"

"เชิญเลยเจ้าหญิงของฉัน..." เขาพูดเสียงเบา ก่อนจะหลับตาลงเมื่อ

คมเขี้ยวแหลมคมของเจ้าหญิงแห่งแสงจันทร์ฝังลงบนด้นคอของเขา...มัน เจ็บเล็กน้อย แต่สัมผัสของเธอกลับทำให้รู้สึกดีจนเหลือเชื่อ...เพราะงั้นเขา ถึงได้เสพติดความเจ็บปวดนี้จากเธอ...ราวกับชายผู้คลั่งไคล้ในคมเขี้ยวนั่น มือเล็กของกัวนีเวียร์ขยุ้มผมสีบลอนด์ทองของเขาตอนที่เธอยังดื่มดา กับเลือด เขาเลื่อนมือไปสัมผัสเส้นผมยาวๆ ที่นุ่มลื่นราวกับแพรไหมของ เธอก่อนจะผุดยิ้มบางเบาแล้วลืมตาขึ้นจ้องมองพระจันทร์

"คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงซะด้วยนะ..." เขาพึมพำเสียงแผ่วค่อยพลาง กอดเธอเอาไว้แล้วปล่อยให้เธอดื่มเลือดเขาตามใจชอบ...เหมือนกับทุกครั้ง "สวย...พอๆ กับเธอเลยนะกัวนีเวียร"

"นายหลงรักพระจันทร์ตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ" กัวนีเวียร์ถอนเขี่ย'วออก

จากร่างของเขาก่อนจะถามด้วยรอยยิ้ม

"ก็ตั้งแต่ได้เจอเธอล่ะมั้ง..." เขาตอบพลางเยิ้อมมือไปเช็ดเลือดที่ มุมปากเธอออกให้ จากนั้นจึงจ้องมองลึกลงไปในดวงตาสีอำพันคู่สวยด้วย แววตาที่สื่อความหมายลึกซึ้ง...ความหมายที่เธอเองก็เข้าใจ เพราะงั้นถึง ได้รั้งใบหน้าเขาเข้ามาใกล้อีกครั้งแล้วกระซิบคำหนึ่งที่ข้างหู "นั้นเพราะว่านายเป็นของฉันใช่นั้ยล่ะ..."

"ใช่แล้วล่ะ...ฉันเป็นของเธอ..." เขาตอบกลับมาก่อนที่จะใช้ริม'ฝืปาก ทาบทับลงบนริม'ฝีปากเธออย่างนุ่มนวล แล้วเพียงไม่นานจูบที่แสนหวาน ก็กลับกลายเป็นร้อนแรงดั่งไฟแผดเผา...เพราะริมฝีปากนุ่มหยุ่นของเจ้าหญิง แห่งแสงจันทร์นั้นทำให้เขาสูญเสียการควบคุมได้เสมอ กัวนีเวียร์รู้เรื่องนั้นดี...เพราะงั้นเธอถึงได้จูบเขา...

"เป็นของฉันตลอดไปเลยนะ...ข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของฉัน" กัวนีเวียร์ พูดเสียงเบาพลางจ้องตาเขานึ่ง และเขาก็จ้องตาเธอกลับมา

แทนคำตอบนั้น...เขาโค้งให้เธออย่างนอบน้อม ก่อนจะคุกเข่าลง ตรงหน้าเธอแล้วจูบปลายเท้าของเธอเพื่อแสดงความเคารพสูงสุด เพราะว่าเธอเป็นเจ้านายของเขา

และเพราะ ‘นิใคไล วินเซสเตอร์^, คนนี้...คือข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของ เจ้าหญิงแห่งแสงจันทร์นั่นเอง

A Missing Piece...

สี่เดือนก่อน

เขากำลังจะไปแล้ว...

ผู้ชายที่ฉันหลงรักและหลงใหลกำลังจะจากไปแล้ว...กับผู้หญิงคนนั้น หญิงสาวซาวมนุษย์ที่เขาเปลี่ยนให้เป็นแวมไพร์ข้ารับใช้ของเขา สองคนนั้น กำลังจะไปด้วยกัน...และครั้งนี้ฉันก็ตัดสินใจว่าจะไม่ไปกับพวกเขา

รีเวียร์ยังดูสวยเสมอ...ต่อให้ไม่ได้สวยโดดเด่นกว่าใครในโลกแวมไพร์

แต่เธอก็สวยแบบลึกลับและลํ้าลึกราวกับมหาสมุทรเร้นลับ ดูมืดหม่นแตก น่าหลงใหล แบบเดียวกับเจ้าชายลีแลนด์คู่หมั้นของฉันไม่มืผิด นั่นคงเป็นเพราะเขาคือผู้สร้างของเธอล่ะมั้ง...

เพราะไม่อยากบอกลาเขา ฉันจึงตั้งใจจะจากไปก่อนที่เขาจะออก เดินทาง...ไม่สิ ที่จริงเพราะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้เขาไปก่อน เขาก็ไม่คิดจะ บอกลาฉันหรอก เพราะงั้นก็เลยชิงออกมาก่อนเพื่อจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด มากเกินไปเวลาที่ถูกเขาทิ้ง

ตอนที่ข้ารับใช้ของฉันขนของขึ้นรณเละไปสตาร์ตรถรอ...รีเกียร์ก็เดิน ออกมาจากในปราสาท เธอมองฉันด้วยลีหน้าเศร้าสร้อย แววตานั่นบอก ซัดว่ากำลังรู้สึกผิด

นั่นสินะ...ก็เธอคือคนที่แย่งชิงคู่หมั้นของฉันไป ทั้งที่เป็นแค่มนุษย์ แต่กลับทำเรื่องแบบนั่น

ช่างน่ารังเกียจซะจริงเลยนะ

"...กัวนีเกียร์" รีเกียร์เรียกฉันด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบา ฉันรู้ว่าเธอกำลัง จะพูดอะไร และเพื่อห้ามไม่ให้เธอพูดมันออกมา ฉันจึงชิงพูดทิ้นก่อน พร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอ "ฝากลีแลนด์ด้วยนะ"

จบคำนั่นฉันก็หันหลังให้เธอแล้วเดินขึ้นรถไปเลยโดยไม่พูดอะไรอีก เพราะไม่อยากให้เธอเห็นความจริงที่อยู่ในนัยน์ตาของฉัน

"นายตั้งใจจะอยู่กับผู้หญิงคนนั่นไปตลอดจริงๆ สินะ..." ฉันพึมพำ เสียงเบาพลางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง "แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ" เมื่อมองผ่านกระจกมองหลังก็พบว่ารีเกียร์ยังคงยืนอยู่ตรงนั่นและ มองตามมา...แบบนี้ล่ะดีแล้ว เธอคงจะไม่เข้าใจสินะว่าทำไมฉันถึงทำ แบบนี้ เธอจะไม่มีวันเข้าใจหรอก จนกว่าเธอจะได้เจอฉันอีกครั้งหนึ่ง...ถึง ตอนนั่นเธอจะเข้าใจเองว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้

เพราะเจ้าหญิงกัวนีเกียร์ แมคโดเวลส์นั่นก็มีความหลงไหลและยืดติด ในสิ่งหนึ่งมากจนเหมือนคนโง่เช่นกัน...และเพื่อสิ่งนั่นฉันยินดีเดิมพันอีก ไม่ว่าจะกี่ครั้งกี่หนก็ตาม

ฉันหันไปมองกริชซึ่งเป็นอาวุธสังหารแวมไพร์ที่วางอยู่บนเบาะข้างตัว... มันถูกทิ้งไว้บนพื้นท่ามกลางสายฝนโดยไม่มีใครเหลียวแล ตอนที่หยิบมัน มาฉันยังไม่รู้ว่าจะใช้มันทำอะไรได้บ้าง... แต่ตอนนี้'ฉันรู้แล้ว และนี่ก็คงจะเป็นเดิมพันครั้งสุดท้ายของฉันแล้วล่ะ "จะกลับบ้านใหญ่เลยรึเปล่าครับเจ้าหญิง" ฉันละลายตาจากกริชเล่ม นั้นเมื่อได้ยินคำถามของเซคารึ ซีดาร์...ข้ารับใช้ของฉัน ตระกูลซีดาร์เป็น ตระกูลมนุษย์ที่สวามีภักดึ๋ตอราชนิกุลแวมไพร์มาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษแล้ว ฉะนั้นต่อให้ไม่ได้ปรารถนา...ทายาททุกคนของตระกูลซีดาร์ก็จะถูกเปลี่ยน ให้เป็นแวมไพร์และทำสัญญาเลือดกับราชนิกุลตระกูลแมคโดเวลส์และ กลายเป็น^,ข้ารับ'ไข้ไปชั่วนิรันดร์แบบนี้ ช่างน่าสงสารเสียจริงเลยนะ...

"ไม่ล่ะเซคารึ ฉันยังไม่กลับบ้านใหญ่หรอก" บ้านใหญ่ที่ว่านั้น หมายถึงปราสาทของตระกูลแมคโดเวลส์นั่นเอง ฉันบอกลีแลนด์กับรีเวียร์ ว่าจะกลับบ้านใหญ่ก็จริง...แต่ฉันยังไม่คิดจะกลับไปตอนนี้หรอก "แล้วจะไปที่ไหนเหรอครับ"

ฉันเงียบเมื่อเซคารึถามกลับมา...จากนั้นจึงเหม่อมองออกไปนอก หน้าต่างแล้วตอบเขาเสียงเรียบ "กลับไปที่โรงเรียน"

เพราะฉันมีบางอย่างที่ต้องทำ

แวมไพร์สามารถใช้ชีวิตในตอนกลางวันได้...เพียงแต่แสงแดดจะ ทำให้รู้สึกหงุดหงิดมากหน่อยเท่านั่น และถ้าเจอแดดแรงๆ นานเกินไปก็อาจ จะไม่สบาย เพราะงั้นฉันเลยไม่ชอบที่จะออกไปเดินข้างนอกตอนกลางวัน แต่ดูเหมือนมนุษย์จะรักแสงแดดซะเหลือเกินถึงได้วิ่งเล่นกัน สนุกสนานทำมกลางแสงแดดแบบนั้นได้อย่างสบายใจแบบนี้ "เจ้าหญิง...เข้าไปข้างในดีกว่าครับ วันนี้แดดแรง"

"ฉันไม่เป็นไรหรอก" ฉันส่ายหน้าก่อนจะยิ้ม "พวกเขายังเล่นบาลกัน ได้สบายเลย"

"นั่นมันมนุษย์นี่ครับ" เซคารึแย้ง ก่อนจะเงียบไปเมื่อฉันปรายตามอง

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)