Deadly Lover แผนรักมัดหัวใจของยัยยมทูต 1

1

วิญญาณที่แปดเปื้อน

 

โป๊กกกก!!

ศีรษะของฉันโขกเข้ากับแผงอกแข็งปั๋งบึกบึนของคนตัวสูงจนร้าวระบมไปหมด ไม่แน่มันอาจจะบวมปูดเป็นลูกมะกรูดด้วยซ้ำไป แง้ ทำไมฉันต้องมาเจอกับความเจ็บปวดยากจะบรรยายตั้งแต่วันแรกที่ได้กลับขึ้นมาเหยียบแผ่นดินบนโลกมนุษย์ด้วยเนี่ย นี่ถ้าฉันเกิดเป็นลมล้มหมดสติไปและไม่สามารถเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางที่ถูกกำหนดไว้ได้ทันเวลาล่ะก็... มีหวังถูกท่านซาตานเตะโด่งกลับมาลงนรกขุมที่เจ็ดแน่ๆ!!

“ยัยบ้าเอ๊ย...เดินให้มันดูทางหน่อยได้มั้ยเนี่ย”

คนตัวสูงผู้เป็นเจ้าของแผงอกแข็งปั๋งบึกบึนพูดด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก ฉันรีบเงยหน้าขึ้นเตรียมกล่าวคำขอโทษ ก่อนจะชะงักค้างไปแปดจุดห้าวินาที เมื่อสายตาสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยที่แม้ว่าจะส่อแววอยากฆ่าคนตรงหน้าเต็มแก่ แต่ก็ยังดูดีน่าหลงใหล โอ้ว...ฉันลืมความหล่อของมนุษย์ผู้ชายไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย

“ขะ...ขอโทษค่ะ!!”

“ไปเว้ย เสียเวลาจริงๆ” เขาหันกลับไปพูดกับเพื่อนแล้วเริ่มออกเดิน ทิ้งให้ฉันยืนอึ้งมองตามแผ่นหลังแมนๆ ที่ค่อยๆ เล็กลงไปตามทางอยู่ตรงนั้น โอ้ว มายก็อด อยากจะทำผิดกฏแห่งแดนโลกันตร์ที่ว่าห้ามหลงรักมนุษย์เสียจริง นี่ถ้าขืนฝ่าฝืนมีหวังตายอีกรอบแหงเก๋...

ในที่สุดฉันก็เลิกสนใจอาหารที่หายลับไปแล้ว ก่อนจะรีบจ้ำเท้าเดินไปยังที่ที่ฉันควรไปถึงตั้งแต่เมื่อห้านาทีก่อน หากไม่มีอุบัติเหตุเร่งด่วน (หมายถึงหลงทาง) เข้ามาแทรก

ก็แหม...ฉันไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์มาตั้งร้อยกว่าปีแล้วนี่นา!! ถนนหนทางก็ไม่เหมือนเดิม ไม่สิ...เมื่อร้อยกว่าปีก่อนไม่มีถนนหลายสายแบบนี้ ส่วนไอ้ตึกสูงๆ พวกนี้ก็ไม่มี นี่ยังดีที่ฉันไปเรียนคอร์สการใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์มาแล้ว ไม่งั้นนะ! ฉันอาจจะกลายเป็นคนบ้าเดินเอ๋ออยู่กลางกรุงแน่ๆ

ฉันเดินวนไปวนมาอีกสามรอบ ในที่สุดก็พบกับบ้านหลังหนึ่งซึ่งใหญ่โตมโหฬาร แม้มันจะเล็กกว่าวังของท่านซาตานอยู่สิบเท่าตัว แต่ก็ถือว่าใหญ่พอสมควรสำหรับมนุษย์ แถมยังมีสวนกว๊าง...กว้าง สระน้ำ น้ำพุ น้ำตก โอ๊ยยย สารพัดสารเพประหนึ่งสวนอีเดนแห่งสวนสวรรค์ก็ไม่ปาน เฮ้อ ฉันไม่เคยไปสวรรค์หรอก แค่เคยเห็นจากในหนังสือนิทานปรัมปราน่ะ

หลังจากที่มองสำรวจอยู่ทางฝั่งนอกบ้านสักพัก ฉันก็กระโดดวูบเดียวข้ามรั้วบ้านเข้ามาเลย อาม่าที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่หน้าบ้านฝั่งตรงข้ามก็ไม่แม้แต่จะรับรู้ถึงตัวตนของฉัน ลัลล้า การเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ พอได้ขึ้นมาอยู่บนโลกมนุษย์นี่มันช่างสนุกสนานอย่างนี้นี่เอง ฉันเดินวนไปวนมาบริเวณรอบๆ ตัวบ้านเพื่อทำการทัศนศึกษา ก่อนจะเดินทะลุผ่านประตูบ้านเข้าไปโดยคงสภาพ ‘โปร่งใส’ อยู่อย่างเดิม สายตาของมนุษย์ทั่วไปจะมองไม่เห็นฉัน เว้นแต่...

“เธอ!! เข้ามาทำอะไรในบ้านของฉัน” เสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดดังขึ้นเบื้องหลัง พร้อมกับร่างสูงๆ เหมือนนายแบบที่ก้าวเข้ามาหาฉันทันที และชั่ววินาทีหนึ่งซึ่งสายตาของฉันสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าของเขา ฉันก็นึกออกแทบจะในทันที

นี่มันคนตัวสูงที่ฉันเดินชนก่อนหน้านี้นี่นา!! กะแล้วเชียว...ถึงว่ารู้สึกคุ้นๆ หน้า

“ไฮ”

มนุษย์ทั่วไปจะมองไม่เห็นฉัน นอกจากคนที่ฉันตั้งใจจะให้เห็นเองเท่านั้น

“จะมาไฮเฮยอะไรยัยบ้า อ๊ะ นี่เธอ...!!”

“จำฉันได้แล้วเหรอ”

“ยัยโรคจิต!! นี่เธอสะกดรอยตามฉันมาใช่มั้ย” หนุ่มหล่อคนนี้ตะคอกเสียงถามพลางจ้องหน้าฉันด้วยความโกรธ ฉันได้แต่ยิ้มน้อยๆ ให้เขา

“เปล่า”

“แล้วเธอเข้ามาได้ยังไง”

“ก็ปีนรั้วเข้ามา” ดูเหมือนคำตอบของฉันจะยิ่งทำให้เขางงเข้าไปใหญ่ เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าสวยทำหน้าเหมือนกำลังหลับฝันอยู่ก็ไม่ปาน ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าแขนฉัน ทว่าเมื่อมือเขาทะลุผ่านร่างฉันไปเหมือนไม่มีตัวตน สีหน้าของเขาก็ยิ่งเหมือนคนโดนผีหลอกเข้าไปทุกที

“นะ...นี่มันอะไรกัน ธะ...เธอเป็นผีเหรอ!!”

“เปล่า ฉันแค่หายตัวอยู่”

“อะไรนะ!!”

“ไม่มีใครบนโลกนี้เห็นฉันอีกแล้วนอกจาก...นาย”

“พูดอะไรของเธอ... นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนนน!!”

เห็นเขาคลุ้มคลั่ง ฉันยิ่งรู้สึกสนุก ฮ่าๆๆ แต่ถ้าเล่นหนักเกินไป เขาอาจจะเสียสติจนเป็นบ้าและทำให้งานของฉันเสียหายด้วย งั้นเอาล่ะ ดูเหมือนสมควรแก่เวลาแล้วที่เขาจะได้รับรู้ความจริง ฉันก้าวถอยหลังเล็กน้อย ดีดนิ้วเปาะหนึ่ง แล้วฉันก็กลับไปอยู่ในร่างที่แท้จริง!! นั่นคือ...

ยมทูตสาวเจ้าเสน่ห์!!

ฉันอยู่ในเดรสเกาะอกกระโปรงสั้น ด้านหน้าผูกใบสีดำสวยงาม ท่อนบนเป็นคอร์เซ็ทเน้นรูปร่าง สวมทับด้วยชุดคลุมสีดำยาวถึงข้อเท้า ใส่รองเท้าบูทหนังสีดำแบบส้นสูง ส่วนในมือถือเคียวสีแดงด้ามยาว

“หะ...หา? เธอทำได้ยังไง มายากลเหรอ”

“อย่าเอาศิลปะชั้นต่ำแบบนั้นมาเทียบกับฉันน่า... เอาล่ะ ฉันคือ ‘เซร่า เกรสเซียส’” ฉันพูดพร้อมกับรอยยิ้มหวานฉ่ำจับใจ “เป็นรองหัวหน้านรกขุมที่เจ็ดแห่งแดนโลกันตร์”

“เฮ้ย เดี๋ยวๆๆ แดนโลกันตร์ที่เธอว่า...”

“นายคงรู้จักในชื่อของ ‘นรก’ มากกว่าล่ะมั้ง” ฉันไขข้อข้องใจให้เขา แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะยิ่งงงหนักเข้าไปอีก แถมยังกวาดตามองฉันทั่วเรือนร่างคล้ายจะย้ำให้แน่ใจว่า... อ๊ายยย อยู่ดีๆ มามองเค้าแบบนี้เขินนะตัวเองงงง

“นะ...นรกอะไร บ้าไปแล้ว นี่รายการล้อกันเล่นป่ะเนี่ย ตลกชิบเป๋ง ไม่ขำเลยนะเฟ้ย”

“ไม่ใช่รายการอะไรทั้งนั้นแหละ นายจะลองจับตัวฉันดูมั้ยล่ะ ตอนนี้ฉันยังอยู่ในสภาพโปร่งใสนะ”

“มะ...ไม่เอา!!”

“เอาน่า ลองดูน่า” ฉันนึกสนุกเลยเดินทะลุผ่านตัวเขาไป เสียงร้องโวยวายดังสนั่นลั่นบ้าน หนุ่มหล่อคนนี้ถึงกับล้มลงไปนั่งหน้าเหวออยู่ที่พื้น เมื่อพบว่าฉันสามารถเดินทะลุผ่านตัวเขาไปเหมือนเป็นอากาศธาตุ

“นี่มันอะไรกันเนี่ย”

“ยอมรับซะ...ฉันคือยมทูตจากนรก”

“ยะ...ยมทูต”

“ถูกต้อง ฉันได้รับคำสั่งจากท่านซาตานให้ขึ้นมาบนโลกมนุษย์เพื่อมาหานาย โซโล่”

“มาหาฉันทำไม” ดูเหมือนเขาจะตกใจกับประโยคที่บอกว่าท่านซาตานสั่งให้ฉันมาหาเขามากกว่าจะตกใจเรื่องที่ฉันรู้จักชื่อเขา แต่เมื่อสงสัยฉันก็จะตอบ...

“เพื่อทำให้วิญญาณของนายแปดเปื้อนมากที่สุด”

 

‘เจ้าจงขึ้นไปบนโลกมนุษย์ซะ...’

เสียงเรียบทว่าให้ความรู้สึกน่าเกรงขามของท่านประมุขแห่งแดนโลกันตร์หรือท่านซาตานทำให้ฉันประหลาดใจอย่างสุดซึ้ง แต่ก็ทำได้แค่น้อมรับคำสั่งมาเท่านั้นเอง แม้จะงุนงงมากก็ตามทีว่าทำไมงานที่ได้รับมอบหมายถึงแปลกประหลาดพิลึกพิลั่นพิสดารเสียขนาดนี้ ปัจจุบันหน้าที่ของฉันคือควบคุมเหล่าวิญญาณในนรกขุมที่เจ็ด และเป็นคนเช็ครายชื่อผู้ถึงฆาตในเขตฉัน ซึ่งเรียกกันว่า ‘Seventh Territory’ ใครที่มาตายในเขตฉันก็ต้องมาเป็นวิญญาณร้ายในเขตฉัน ง่ายๆ แค่นั้นเอง

‘ทำให้วิญญาณของมนุษย์ผู้ชายคนนั้นแปดเปื้อนซะ’

‘แปดเปื้อน?’ ฉันในตอนนั้นย้อนถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ

‘...วิญญาณที่มีความรัก คือวิญญาณที่แปดเปื้อนที่สุด...เพราะจิตใจจะเฝ้าโหยหาแต่ความรัก ยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อความรัก ทั้งความเห็นแก่ตัว ความโง่เขลา และความโหดร้าย...’

ความรักงั้นเหรอ...

ไม่รู้ทำไมคำว่า ‘ความรัก’ ถึงทำให้ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจขึ้นมา แต่ยมทูตอย่างฉันไม่มีสิทธิ์จะรักใครอยู่แล้ว ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อต้องมาเห็นแต่ปีศาจกับวิญญาณร้ายทั่วไปหมดทุกวี่ทุกวันทุกวินาที แถมยังต้องคร่าชีวิตมนุษย์ตั้งมากมายขนาดนี้

‘ไปทำให้มนุษย์ผู้ชายคนนั้นมีความรักจนยอมสละได้แม้กระทั่งชีวิตตัวเอง และผู้หญิงคนนั้นจะต้องรักเขาจนยอมสละชีวิตให้เขาได้เช่นกัน’

แฟ้มประวัติมนุษย์ปกหนังสีดำเล่มหนึ่งถูกโยนมาให้ฉันซึ่งรับมาเปิดดูอย่างสนอกสนใจ รูปของเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็กทารกดูน่ารักเหมือนหนูผีถูกตีจนหน้าบี้ ฉันไล่สายตาลงมาจนถึงชื่อเสียงเรียงนามของเขา...

‘SOLO’

ท่านซาตานปล่อยให้ฉันดูแฟ้มประวัติมนุษย์ปกหนังสีดำเล่มนั้นไปจนกระทั่งเวลาผ่านไปชั่วครู่ เขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง ‘งานครั้งนี้จะแลกกับสิ่งที่เจ้าต้องการมาตลอด’

คำพูดนั้นทำให้ฉันนิ่งงันไป มือชาจนแทบจะทำให้แฟ้มในมือร่วง

‘หากเจ้าสามารถทำให้ผู้ชายคนนั้นสละชีวิตตัวเองเพื่อความรักได้แล้วล่ะก็ เจ้า...จะได้สิ่งที่เจ้าปรารถนา...’

 

“แปดเปื้อน? พูดบ้าอะไร จะเอาสีมาทาวิญญาณฉันเหรอไง”

ไอ้มนุษย์ผู้ชายคนนี้ หน้าตาก็หล่อเหลาดีอยู่หรอก แต่ทำไมความคิดไร้สาระแบบนี้นะ ฉันถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายก่อนจะก้มหน้าจ้องนัยน์ตาสีฟ้าของเขา

“มันคือ..การทำให้นายมี ‘ความรัก’ ยังไงล่ะ” ด้วยเหตุผลบางประการฉันจึงตัดสินใจบอกเขาไปแค่นั้น

“อะไรนะ”

“เอาล่ะ ทีนี้เมื่อเข้าใจแล้วก็บอกมา”

“ผู้หญิงคนไหนที่นายชอบ!!”

โซโล่อึ้งกิมกี่ไปพักใหญ่ก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นมองหน้าฉันด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เหอะ ดูท่าจะโกรธฉันซะแล้วสิ ฉันพูดแทงใจดำหรือเปล่านะ หรือว่าเขาอาจจะเพิ่งอกหักมา โอ้ว มายซาตาน

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ!! ไม่ใช่เรื่องของซาตานงี่เง่าบ้าบออะไรนั่นด้วย ทีนี้ก็ออกไปซะก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจ!!”

“นายคงไม่อยากให้ท่านซาตานได้ยินประโยคตะกี้แน่...แล้วถึงนายจะเรียกตำรวจมาก็จับฉันไม่ได้อยู่ดี เพราะพวกนั้นมองไม่เห็นฉัน ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นใคร”

“เธอมัน...โรคจิต!!

“หยาบคาย

“อย่ามายุ่งกับฉันนะ!!”

“แกพูดกับใครวะ” เขาหยุดโวยวายทันทีที่เห็นผู้มาเยือนเดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยสีหน้างุนงง หน้าขาวๆ ตี๋ๆ ย้อมผมสีส้มอมทองคล้ายนักร้องญี่ปุ่น ดูดีพอๆ กับนายโซโล่อีกแล้ว มนุษย์ผู้ชายที่ดูดีคงคบหาสมาคมแต่กับพวกที่ดูดีพอๆ กันสินะ ฉันหันไปมองหน้าชายหนุ่มคนนั้น ก่อนจะหันมายิ้มยิงฟันให้กับโซโล่ที่ดูเหมือนจะใบ้รับประทานไปชั่วขณะ

“แก...ไม่เห็นเหรอ”

“เห็น!! เห็นแกคุยกับพระพายอยู่เนี่ยแหละ เป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ หรืออากาศมันร้อนไป เปิดแอร์ดิวะ บ้านก็ออกจะรวย”

ฉันมองหน้าชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้งก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือข้นมาดู ฮ้า!! หมอนี่ชื่อแดเนียลนี่เอง

“ดูเหมือนแดเนียลจะมองไม่เห็นฉันนะ”

โซโล่มองหน้าฉันกับแดเนียลสลับกันไปมาประมาณสิบหกรอบได้ และในที่สุดเขาก็หมดแรงทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นอีกรอบ ฮ่าๆๆๆ ช่างน่าสงสารเสียจริงๆ แต่มันช่วยไม่ได้ในเมื่อนายคือผู้ถูกเลือกที่ท่านซาตานสั่งให้ฉันมาหา เอ๊ะ...แล้วท่านซาตานจะทำให้วิญญาณเขาแปดเปื้อนไปทำไมกัน เท่าที่ดูจากประวัติการทำบาปแล้วหมอนี่ก็ไม่ได้เป็นคนดีแบบว่าประวัติใสสะอาดบริสุทธิ์ผุดผ่องอะไรนี่นา

หรือตั้งจะให้ฉันมา ‘แจ้งความตาย’ คงไม่ใช่หรอกมั้ง แดนโลกันตร์ไม่มีนโยบายแจ้งข่าวกำหนดการตายให้มนุษย์รับรู้สักหน่อย ถ้าขืนทำแบบนั้นจริงมีหวังคนโกงความตายกันจ้าละหวั่นแน่ๆ แล้วถ้าอย่างนั้นจะมีจุดประสงค์อะไรกันล่ะ

“เฮ้อย!!!แล้วแกจะลุกขึ้นมาได้หรือยังล่ะ ลงไปนั่งนับฝุ่นที่พื้นเหรอวะ”

“อ๊ะ เอ่อ...” โซโล่เหมือนจะยังมึนๆ งงๆ จนปรับตัวไม่ทัน เขายันตัวลุกขึ้นยืนขัดจังหวะความคิดของฉัน

“แก...ไปรอที่ร้านก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”

“หา? ทำไมไม่ไปพร้อมกันเลยวะ”

“มีเรื่องต้องสะสางนิดหน่อย”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)