Couple of Dangerous คู่รักอันตรายสุดหล่อวายร้ายกับยัยจอมโหด (ชุด คุณชายแบดบอย)

บทนำ

กรี๊ดดด

เสียงกรีดร้องดังลั่นสนามกีฬาของโรงเรียนมัธยมปลายเมซอนเต้ ทุกคนที่ได้ยินจึงแตกตื่นและพากันค้นหาที่มาของเสียงกันให้วุ่นวาย

“เฮ้ย นั่นอะไรน่ะ”

“ขึ้นไปยืนทำอะไรบนนั้นน่ะ บ้าไปแล้วหรือไง”

“ใครก็ได้ไปตามอาจารย์มาเร็ว”

เสียงโหวกเหวกโวยวายของนักเรียนจำนวนหนึ่งที่จับกลุ่มยืนแหงนหน้ามองขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าของอาคารเรียนดังอื้ออึงผิดปกติ

“นั่นมันยัยมินตรา เด็ก ม.ปลาย ปีสาม ห้อง F ไม่ใช่เหรอ”

“ว้าย ใช่หล่อนจริงๆ ด้วย หล่อนขึ้นไปทำอะไรบนนั้นน่ะ น่าหวาดเสียวจะตาย”

“เฮ้ย มีน! อย่านะมีน อย่าทำแบบนั้น”

“เป็นบ้าอะไรของเธอ ใจเย็นๆ นะ”

“ว้าย หล่อนเป็นบ้าอะไรเนี่ย ยัยมีน ลุงมาคุยกันให้รู้เรื่อง”

เสียงปลอบโยนและหว่านล้อมดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ อาจารย์หลายคนพากันวิ่งมายังกลุ่มนักเรียนที่เริ่มขยายวงกว้างขึ้น

ณ ดาดฟ้าของอาคารเรียนทีเกิดเหตุนั้น เด็กสาว ม.ปลาย คนหนึ่งกำลังร้องไห้เหมือนคนสิ้นหวัง เธอยืนอยู่บนขอบระเบียงดาดฟ้า หมิ่นเหม่เหลือเกินที่จะพลัดตกตึกที่สูงสิบชั้นลงมาได้ทุกเวลา

“เฟรย์ไง ใครก็ได้ไปตามเฟรย์มาทีสิ เร็ว!” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นเมื่อนึกได้

“ใช่ๆ ต้องไปตามเฟรย์” พูดจบ ชายหนุ่มท่าทางนุ่มนิ่มก็รีบวิ่งออกจากกลุ่ม ผละไปอีกทางหนึ่ง

บริเวณหลังอาคารเก็บอุปกรณ์เก่าและชำรุด

“เคน! อย่ามานิสัยเสีย เอาขนมปังไส้ทูน่ามาคืนเดี๋ยวนี้นะ ฉันซื้อมาให้เฟรย์” หญิงสาวแก้มป่อง ผมสั้นหยักศกว้ากเสียงดังใส่หน้าชายหนุ่มที่ยื่นมือมาหยิบขนมปังทูน่าไปจากมือเธอ

“อย่างกน่าลูกหว้า ฉันเห็นมีตั้งสองชิ้นอ่ะ” ชายหนุ่มเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ สองมือก็รีบแกะถุงออก แต่ก่อนที่จะได้เอาเข้าปาก ลูกหว้าก็โถมตัวเข้ามาเหมือนจะเอาคืน เคนได้ทีจึงชูมือสูง ทำให้ลูกหว้ายิ่งทำแก้มป่องอย่างขัดใจ กระโดดกระย่องกระแย่งเพื่อจะเอาคืนมาให้ได้

“เคนนิสัยเสีย”

“แน่จริงก็เอาให้ได้ดิ ยัยเตี้ยขี้งก”

“ไอ้บ้า แกว่าฉันเหรอ”

“แบร่ ยัยเตี้ยๆๆ” เคนชูมือที่ถือขนมปัง อีกมือที่ว่างก็ผลักหัวลูกหว้าพลางหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“กรี๊ดดด”

“ฮ่าๆๆ”

ปึง!

เสียงทุบโต๊ะดังสนั่นทำให้สองเสียงที่ตะโกนเถียงกันหยุดชะงักและหันไปที่ต้นเสียงพร้อมๆ กัน

เบื้องหน้าของทั้งคู่ในตอนนี้คือหญิงสาวที่มีใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตาคมกริบ หัวคิ้วขมวดแทบจะติดกันอย่างคนที่กำลังหงุดหงิด ริมฝีปากเรียวบางเผยอขึ้นช้าๆ

“ฉันจะนอน” เสียงเรียบๆ แต่แฝงไว้ซึ่งความเด็ดขาดดังขึ้น “เข้าใจมั้ย”

“เอ่อ โทษที”

“เฟรย์”

...เอ๊ะ เสียงอะไร

สายตาคมกริบที่ตวัดมองคนทั้งสองค่อยๆ เลื่อนไปหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตู ประสาทสัมผัสทางหูเหมือนกับล่วงรู้ถึงเสียงวิ่งหนักๆ ของใครคนหนึ่งที่กำลังจะมาทางที่คนทั้งสามอยู่

ตึกๆๆ

“แย่แล้วเฟรย์ มีนแย่แล้ว!”

หญิงสาวนัยน์ตาคมกริบขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน หนังสือที่ถืออยู่ในมือถูกวางไว้ข้างตัว สองเท้าพาร่างสูงโปร่งราวร้อยเจ็ดสิบเอ็ดเซ็นต์เดินมายังด้านหน้าของประตูพร้อมกับเคนและลูกหว้าที่หยุดทะเลาะกันชั่วคราวและเดินมาสมทบกับเฟรย์

“แฮกๆๆ เฟรย์ มีน...” ชายหนุ่มท่าทางนุ่มนิ่มเกาะผนังกำแพงเพื่อทรงตัวไว้ไม่ให้ล้ม สูดลมหายใจเข้าออกแรงอย่างน่ากลัว

“เป็นอะไรแชมเปญ” เฟรย์ถามอย่างเริ่มสงสัย

“มีน มีนจะกระโดดตึก หล่อนจะคิดสั้น”

“หา!!!” เสียงของลูกหว้าร้องออกมาอย่างตกใจท่ามกลางสีหน้าอึ้งออกไป

“อ้าว เฟรย์ รอฉันด้วย” ว่าแล้วทั้งเคน ลูกหว้า และผู้แจ้งข่าวอย่างแชมเปญ ชายหนุ่มท่าทางนุ่มนิ่มน่ารักก็วิ่งตามไปด้วยความเร็ว

“กรี๊ด อย่านะมีน อย่าทำแบบนี้”

“ใครก็ได้ช่วยบอกครูทีว่ามินตราเป็นอะไร” เสียงตะโกนดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณอย่างต่อเนื่อง และหญิงสาวที่ยืนอยู่บนขอบระเบียงดาดฟ้าของอาคารเรียนรวมสิบชั้นก็ทำท่ากล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าที่จะกระโดดลงมาหรือแม้แต่จะกลับเข้าไป

“ถอยค่า ถอยหน่อย” เสียงของชายหนุ่มนามว่าแชมเปญดังแหวกวงล้อมของกลุ่มคนมุงเพื่อเปิดทางให้กับหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งที่เดินตามมาติดๆ ด้วยท่าทีร้อนใจ

“ว้าย! นั่นเฟรย์นี่นา” เสียงแปลกใจพูดกระซิบกระซาบ

“ไหนๆๆ อ๊ะ ใช่เฟรย์จริงๆ ด้วย”

“ใช่เจ้าของฉายายัยหมาป่าแห่งเมซอนเต้ที่อยู่ ม.ปลาย ปีสาม ห้อง F หรือเปล่า”

“นั่นแหละเธอล่ะ ตัวจริงสวยเนอะ ไม่เห็นจะโหดตรงไหน”

“ใช่ๆ แล้วข่าวลือที่ว่าเธอทั้งโหดทั้งเถื่อนอ่ะ มันใช่เรื่องจริงมั้ย”

“ยิ่งกว่าเรื่องจริงซะอีก เฟรย์น่ะสวยแต่โหดนะเธอ ฉันเคยเห็นเฟรย์สอยนักเรียนชายโรงเรียนมัธยมปลายริเรียวซะสลบกลางอากาศเลยแหละ แถมนายนั่นเป็นประธานชมรมคาราเต้อีกด้วยนะ” อีกเสียงเสริมขึ้นมาอย่างออกรส

“จริงดิ ว้ายๆๆ เท่เนอะ”

“อืม ถึงจะโหดแบบนี้ แต่เชื่อป่ะว่าเฟรย์น่ะมีแฟนคลับกลุ่มใหญ่เหมือนกันนะ พวกผู้หญิงน่ะกรี๊ดเธอจะตาย ผู้ชายบางคนก็คลั่งเธอนะ เห็นโหดแบบนี้อ่ะ”

“เหรอ แล้วเคยมีใครเข้ามาจีบเธอมั้ย” นี่ก็อยากรู้ซะเหลือเกิน

“ข่าวว่าเคยมีนะ แต่ก็เข้าไม่ถึงเฟรย์หรอก โน่น โดนยัยลูกหว้ากับนายเคนนั่นน่ะขัดขวางเต็มสตรีมเลย”

“ไหงงั้นอ่ะ”

“ต๊ายยย เธอไปอยู่หลุมไหนมาถึงไม่รู้ว่ายัยลูกหว้ากับนายเคนน่ะบูชาเฟรย์จะตาย ยกย่องแบบคลั่งไคล้เลยแหละเธอเอ๊ย”

“แล้วเฟรย์ไม่มีแฟนเหรอ” เสียงหนึ่งถามขึ้นมา

“ไม่รู้สิ แต่ไม่เคยเห็นเธอควงใครนะ ทุกทีก็เห็นเดินไปกับเคน ลูกหว้า แชมเปญ แล้วก็ยัยมีนคนนี้นี่แหละ แต่ข่าวว่าเฟรย์ชอบสันโดษ ยัยพวกนี้ตามเธอมากันเอง”

“เหรอ”

“นี่ๆ แล้วนักเรียนโรงเรียนชายคินุล่ะ คนที่น่ารักๆ อ่ะ คนที่ชอบมาหาเฟรย์หลังเลิกเรียนบ่อยๆ นั่นล่ะ ไม่ใช่แฟนของเธอเหรอ” อีกเสียงรีบพูด

“ไปป์น่ะนะ ไม่ใช่หรอก ได้ยินข่างวงในบอกว่านายนั่นตามตื๊อเฟรย์ตั้งนานแล้ว แต่เฟรย์ไม่เล่นด้วย เฮอะ พูดก็พูดเถอะนะ ฉันว่านายนั่นน่ะไม่เหมาะกับเฟรย์หรอก คนที่จะเอาผู้หญิงอย่างเฟรย์อยู่คงต้องเข้มๆ โหดๆ เถื่อนๆ แบบที่สุดของที่สุดไปเลยล่ะ ไม่งั้นเฟรย์ไม่มองหรอกมั้ง”

“ว้า ฉันอุตส่าห์แอบเชียร์คู่เฟรย์กับไปป์ซะด้วยสิ คนหนึ่งก็หล่อน่ารักน่าถูกปกป้องซะขนาดนั้น อีกคนหนึ่งก็สวยเข้มน่าเป็นผู้ปกป้องซะขนาดนี้ เฮ้ออออ”

เท่านั้นเอง กลุ่มที่กระซิบกระซาบกันอยู่ก็เงียบกริบหันมามองหน้าสาวผู้พูดประโยคเมื่อกี้เป็นตาเดียว

...รู้สึกว่าความรักในแบบของยัยนี่จะสลับที่ไปนิดหนึ่งนะ...

แล้วหลังจากนั้นบทสนทนาก็ยังคงดำเนินต่อไปท่ามกลางเสียงตะโกนหวีดร้องห้ามหญิงสาวบนดาดฟ้าไม่ให้กระโดดลงมา

ดาดฟ้าของอาคารเรียน

“ฮือ ถอยออกไปนะ อย่ามาห้ามฉัน ฮืออออ” หญิงสาวซอยผมสั้นร้องไห้อย่างน่าสงสาร ตอนนี้เธอทั้งเสียใจทั้งกลัวความสูงจนไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวไปไหนได้อีก

“มีน” สิ้นเสียงเรียก หญิงสาวผู้กำลังจะคิดสั้นค่อยๆ หันหน้ามามองนิดหนึ่ง

“เฟรย์ ฮือออ”

“รู้ตัวมั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่” เฟรย์พูดเรียบๆ พลางค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ โดยมีเคน ลูกหว้า และแชมเปญยืนลุ้นอยู่ข้างหลัง

“ทำไมเขาต้องทิ้งฉัน ฮือออ ทำไมเขาไม่รักฉันแล้วล่ะเฟรย์”

“สนใจไปทำไม หาใหม่ก็หมดเรื่อง” เฟรย์พูด

“ไม่นะ เธอไม่เข้าใจหรอกเฟรย์ ฉันรักซ่า ฉันอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีซ่าน่ะ ฮืออออ” ยิ่งร้องไห้หนัก

“ฉันว่าเราเข้ามาคุยกันข้างในนี้เหอะ” เฟรย์พูดตะล่อม

“ไม่! ฉันอยากตาย ฉันอยากให้ซ่ารู้ว่าฉันรักเขามากกว่าผู้หญิงคนไหน” มีนเช็ดน้ำตาลวกๆ และหันหน้ากลับมายังกลุ่มคนมุงข้างล่างพลางพูดต่อ “ฉันจะทำให้นายเสียใจซ่า นายต้องเสียใจที่ทิ้งฉัน” ว่าแล้วมีนก็ทำท่าเหมือนจะกระโดด เรียกเสียงหวีดร้องจากกลุ่มคนมุงเบื้องล่างได้อย่างดังทีเดียว

“หยุดบ้าซะที!” เฟรย์ตะคอกเสียงเข้ม ความอดทนเริ่มหมดลงนั่นทำให้มีนสะดุ้งเฮือกและหันกลับมามองเธออีกครั้ง ตอนนี้ดวงตาคมกริบของเฟรย์กำลังแสดงออกถึงความหงุดหงิดและโกรธเกรี้ยวอย่างชัดเจน มีนถึงกับลอบกลืนน้ำลาย

เอาแล้วไง ทำยัยหมาป่าแห่งเมซอนเต้โกรธแล้วไงฉัน ฮือออ ฉันเป็นเพื่อนแกนะ

“ตกลงแกจะกลับเข้ามาดีๆ หรือจะให้ฉันเดินไปลากตัวแกเข้ามา หา!”

“เฟรย์ใจเย็นๆ ยัยมีนกำลังจะฆ่าตัวตายนะ” แชมเปญเตือนสติอยู่ข้างหลังและถอยห่างไปอีกหลายเมตร ซึ่งทั้งเคนและลูกหว้าก็ปฏิบัติตามเช่นกัน

ก็แหม ตอนนี้ยัยหมาป่าขี้หงุดหงิดดันโกรธขึ้นมาแล้วน่ะสิ

“มีน ฉันจะใจเย็นอีกสิบห้าวินาที ถ้าแกยังไม่กลับเข้ามายืนข้างๆ ฉันนี่ รับรองได้เลยว่าฉันจะเดินเข้าไปกระชากแกเข้ามาเอง และหลังจากนั้น...”  เฟรย์เงียบเพื่อแสยะยิ้มยะเยือกก่อนพูดต่อ “แกเจ็บแน่!”

ฟิ้วววว

“มีน แกเข้ามาเหอะ” ลูกหว้าเตือนสติเพื่อนสาว

“ยัยมีน หล่อนอย่าดื้ออีกเลย ฉันกลัว (เฟรย์) นะ” แชมเปญยกผ้าเช็ดหน้าผืนน้อยขึ้นซับเหงื่อที่ผุดออกมาตามใบหน้าหลังจากที่ได้ยินประโยคล่าสุดของยัยหมาป่า

“โลกนี้ไม่ได้มีผู้ชายแค่คนเดียวนะมีน ฉันเองก็เป็นผู้ชาย เดี๋ยวฉันให้เธอยืมควงก็ได้” เคนผสมโรง แต่คำพูดของชายหนุ่มทำเอาหนุ่มน้อยแชมเปญตาวาว รีบหันมาทางเคนและพูดขึ้น

“ฉันขอควงนายต่อจากมีนได้ป่ะ”

“นี่แชมป์ มันใช่เวลาให้แกมาเล่นมั้ย” ลูกหว้าหันมาบ่น ทำเอาแชมเปญปรี๊ดแตก

“ยัยหว้า! แกเรียกใครแชมป์ ฉันชื่อแชมเปญย่ะ เรียกสั้นๆ ว่าเปญ กรุณาเรียกให้มันถูกๆ” แชมเปญโวยพลางเชิดหน้าขึ้น

“เวลาหมดไปสิบวิแล้วนะ ตกลงแกอยากให้ฉันเข้าไปลากตัวแกมาใช่มั้ย” เฟรย์พูดเสียงเย็น

หญิงสาวที่ยืนอยู่บนขอบระเบียงดาดฟ้ากำลังทำหน้าครุ่นคิดอย่างหนักใจ

เอาล่ะสิ ถ้าตกลงไปคงเจ็บน่าดู แต่ถ้าไม่กลับเข้าไปข้างใน

...คงเจ็บหนักกว่า

เลือกทางไหนก็น่ากลัวพอๆ กัน

“เฟรย์”

“ห้า สี่...” เฟรย์เริ่มนับถอยหลัง...เก่งนักแหละ เรื่องกดดันคนอื่น

“มีน หล่อนรีบๆ เข้ามาเหอะ เห็นหน้าเฟรย์หรือเปล่า ฉันล่ะกลัวแทน” แชมเปญพูดด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

ตกลงจะมาช่วยหรือมาซ้ำเติมกันเนี่ย

“สาม...”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)