Boy s Paradise แผนรักชุลมุนจับคุณชายมาให้ฟิน (แสตมป์เบอรี่) (ชุด Ugly Duckling)

บทนำ

8.00 น.

Girl’s Paradise

งึมงำๆ

วืด

ฉันขยับตัวจะหันไปกอด ‘น้ำส้ม’ เพื่อนสุดที่รักของฉันที่นอนเตียงเดียวกันมาตลอดเกือบสี่ปี แต่กลับไขว่คว้าได้มาแค่อากาศ

ว่างเปล่า โล่งโจ้ง บ๋อแบ๋ ไม่มีตัวตน...

และนั่นทำให้ฉันตาสว่าง หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ราวกับใครเอาน้ำแข็งมาลูบหน้า

นี่ไม่ใช่คุณบุญเลื่องนะจัน!!!

ฟึ่บ

พอผุดลุกขึ้นมานั่งแล้วมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นใคร แถมข้างของในห้องก็ยังหายไปเกือบครึ่ง นี่ฉันโดนปล้นโดยไม่รู้ตัวงั้นเรอะ! แล้วน้ำส้มล่ะ ยัยนั่นถูกลักพาตัวไปงั้นเหรอ ไม่นะ!!!

โอ๊ะ! แล้วนั่นกระดาษอะไรน่ะ มีกระดาษแผ่นเล็กๆ วางอยู่บนหมอนของน้ำส้มด้วย ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่การลักพาตัวซะแล้ว กระดาษแผ่นนี้ดูเหมือนเป็นจดหมายที่นางเอกทิ้งไว้ให้พระเอกอ่านต่างหน้า ก่อนจะหายลับไปพร้อมกับลูกในท้อง...

โอเค นี่ไม่ใช่ละคร ดังนั้นฉันต้องอ่านจดหมายนี่ก่อนเพื่อที่จะได้รู้ความจริง!!

หมับ

ฉันคว้ากระดาษแผ่นนั้นมาไล่สายตาอ่านไปเรื่อยๆ ในขณะที่อ่านดวงตาของฉันก็ค่อยๆ เบิกโตขึ้น โตขึ้น และโตขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบเลยไปถึงขอบคิ้ว

‘ถึงมามิ (เพื่อน) สุดที่รัก

ฉันขอโทษนะที่ต้องจากเธอมาโดยไม่ได้ล่ำลาแบบนี้ แต่ฉันมีเหตุผลจำเป็นจริงๆ ที่คงจะบอกเธอไม่ได้ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับที่ซุกหัวนอนเริดๆ ตลอดสี่ปีที่เธอเอื้อเฟื้อให้ และการที่เธอคอยดูแลฉันอย่างดีมาตลอด ฉันซึ้งใจมาก แต่เราอาจจะต้องห่างกันสักพัก ไว้พร้อมแล้วค่อยกลับมาคุยกันใหม่นะ ฉันจะติดต่อเธอไปเอง

รักมาก

น้ำส้ม’

ฟุ่บ

ฉันทำจดหมายของน้ำส้มหลุดมือ เพราะไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะจับกระดาษที่เบาหวิวเหมือนขนนกอีกต่อไป นี่มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ น้ำส้มกับฉัน เราไม่เคยห่างกันเกินสองวัน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด

แล้วทำไมล่ะ ทำไม!

ตู๊ดๆๆๆๆ

ฉันรีบคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์ของน้ำส้ม แต่แล้วผลก็เป็นอย่างที่คิด

(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)

หัวใจเหมือนตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรงจนแตกสลาย ฉันช็อกจนร้องไห้ไม่ออก น้ำส้มไปแล้ว...ไปโดยที่ฉันเองก็ไม่รู้จะไปตามหาเธอได้ที่ไหนด้วย จริงอยู่...ถึงแม้ตอนสมัยเป็นนักเรียน เราจะเรียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด แต่พออยู่มหาวิทยาลัย เรากลับสอบเข้าได้ต่างคณะ ต่างมหาวิทยาลัยกัน แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะถึงยังไงเราก็อยู่บ้านเดียวกัน ห้องเดียวกันอยู่แล้ว เราต้องเจอหน้ากันทุกเย็น นอนเตียงเดียวกันทุกคืน ยิ้มให้กันทุกครั้งหลังตื่น...

แล้วนี่มันอะไร! อะไร!!

พรวด

ลางสังหรณ์สั่งให้ฉันกระเด้งตัวขึ้นมาจากเตียง แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องข้างๆ อย่างรวดเร็ว คือถ้าหายตัวได้ฉันก็คงทำแล้วล่ะ ในใจพร่ำบอกว่าไม่นะ! มันต้องไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด...มันต้องไม่...

ผลัวะ!

ฉันกระชากประตูเปิดออก แล้วภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ฉันช็อก

ห้องทั้งห้องโล่งเหมือนเพิ่งสร้างใหม่ ทุกอย่างเงียบสงัดราวกับฉันมายืนดูห้องตัวอย่างของบ้านจัดสรรโครงการไหนสักที่ มีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนหมอนเช่นเดียวกับที่น้ำส้มทิ้งไว้

นี่มันเดจาวูชัดๆ!

ตึก ตึก ตึก

ฉันค่อยๆ ลากเท้าเดินไปหยิบจดหมายขึ้นมาอ่านด้วยสภาพร่างกายที่ไร้วิญญาณ ไร้จิตใจ ไร้น้ำหนัก...

‘ถึงมามิ เพื่อนรักของเรา

พวกเราต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ต้องทำแบบนี้ การที่ต้องจากเธอมาทั้งที่ยังไม่ได้พูดคุยกันเป็นครั้งสุดท้าย มันเป็นเรื่องที่ทรมานใจอย่างที่สุด แต่เพื่อให้ทุกอย่างจบลงด้วยดี เราจำเป็นต้องทำ ยังไงก็ขอบคุณเธอมากๆ นะ ที่ให้เราสองคนมาพักอยู่ด้วยตั้งหลายปี แถมยังช่วยเหลือทุกอย่างด้วยความจริงใจโดยไม่หวังผลตอบแทน เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลก สัญญาว่าจะรักและคิดถึงเธอตลอดไป

เนเน่ & ทอฟฟี่’

ตุ้บ!

เข่าของฉันอ่อนแรงลงอย่างไม่มีสาเหตุ มันก็เลยทิ้งตัวลงกระแทกพื้นห้องอย่างจังจนเขียวปั้ด แต่ฉันกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ตรงกันข้ามร่างทั้งร่างชาวาบ หัวใจมันหวิว น้ำตาตกใจ เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตฉันมาก่อน

ฉันเอาโทรศัพท์มือถือกดโทรหาเนเน่ดูบ้าง

(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)

ไม่เป็นไร...ทอฟฟี่อาจจะยังพอติดต่อได้

(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)

โอ๊ย!!! นี่มันอะไรกัน!!!

ทำไมทุกคนถึงมาทิ้งฉันไปพร้อมๆ กันอย่างนี้ ทำไม! ทำไม

เอาล่ะ ขอฉันอธิบายให้เข้าใจหน่อยนะ ฉัน น้ำส้ม เนเน่ แล้วก็ทอฟฟี่เป็นเพื่อนรักที่สนิทกันมาก เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาด้วยกันตลอด ตั้งแต่ ป.1 จนกระทั่งจบ ม.6 แต่ละคนมีจุดเด่นที่แตกต่างกันไป ฉันรวยที่สุด น้ำส้มสวยที่สุด เนเน่เรียนเก่งที่สุด และทอฟฟี่ร้องเพลงเพราะที่สุด ดังนั้นพอเรียนจบ และสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ฉันก็เลยขอบ้านหลังนี้จากแม่เป็นของขวัญ และตั้งชื่อให้มันอย่างเก๋ๆ ว่า Girl’s Paradise

บ้านหลังนี้มีหนึ่งชั้นครึ่ง ครึ่งชั้นที่ว่าคือห้องใต้หลังคา มันเป็นห้องเล็กๆ ที่ฉันให้สร้างเอาไว้สำหรับเวลาต้องการความเป็นส่วนตัว หรือทำงานอะไรดึกๆ แล้วต้องเปิดไฟทั้งวันทั้งคืน จะได้ไม่รบกวนยัยน้ำส้ม ส่วนชั้นล่างจะมีห้องนอนของฉันกับน้ำส้มหนึ่งห้อง และห้องนอนของเนเน่กับทอฟฟี่อีกหนึ่งห้อง ทั้งสองห้องมีห้องน้ำในตัว นอกจากนั้นก็จะมีห้องรับแขกตรงกลางบ้าน และห้องครัวตรงหลังบ้าน รวมถึงตู้เย็นสำหรับใส่ของกินของทุกคนด้วย ส่วนด้านนอกก็มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่เราเอาไว้ใช้ปาร์ตี้กันในทุกๆ เทศกาล รวมถึงสวนน่ารักๆ ที่ตัดแต่งต้นไม้เป็นรูปตัวการ์ตูนต่างๆ แบบที่สาวๆ ชอบด้วย เช่น คิตตี้ มายเมโลดี้ ริลัคคุมะ

เอาเป็นว่า...พวกเราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมาตลอด

จนกระทั่งวันนี้!!

วันที่ทุกคนหนีหายไปจากฉันอย่างไร้สาเหตุ ไร้ที่มาที่ไป และไร้สาระ!!!

ก่อนหน้านี้หนึ่งวัน พวกเราเพิ่งจัดปาร์ตี้ฉลองวันเกิดให้เนเน่ ทุกคนดื่มนมร่วมสาบานว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป แล้วนี่มันอะไร ทำไมวันนี้ถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ ทำไม ทำไม!!!

จริงๆ ก็อาจจะยังพอมีหวังอยู่บ้าง ตรงที่ฉัน เนเน่ และทอฟฟี่สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน แถมยังเป็นคณะเดียวกันได้ ต่างจากน้ำส้มที่อยู่คนละคณะ คนละมหาวิทยาลัยกับเรา แต่คราวซวยก็คือ ช่วงนี้ดันเป็นช่วงปิดเทอมน่ะสิ! กว่าจะเปิดเทอมก็อีกตั้งหลายวัน แต่ก็เอาเถอะ ตอนอยู่ที่คณะ เราสามคนจะมีโต๊ะประจำ เป็นโต๊ะหินอ่อนสีชมพูซึ่งฉันให้คนไปจัดการซื้อมาตั้งไว้ที่ใต้ตึกคณะ เวลาก่อนเข้าเรียนและหลังเลิกเรียน เราจะมารวมตัวกันที่นี่ เพราะงั้นเปิดเทอมเมื่อไหร่ ยังไงพวกนั้นก็ต้องมาเจอฉัน เราจะได้เจอกันอีกแน่นอนเพื่อนรัก ฉันแทบจะนับวันรอให้ถึงวันเปิดเทอมไม่ไหวแล้ว ฮือออ

ติ๊งต่อง

โอ๊ะ เสียงกดออด มีใครมาน่ะ!!! หรือว่าบางทีนี่อาจจะเป็นเซอร์ไพรส์เล็กๆ ที่พวกเพื่อนๆ ฉันทำขึ้น เพื่อฉลองวันเกิดล่วงหน้าให้ฉันแปดเดือน ทำเป็นโกหกว่าจะทิ้งฉันไป แล้วสุดท้ายก็ย้อนกลับมา พอฉันเปิดประตูออกไป ก็จะมีระเบิดสายรุ้งดังปัง จากนั้นเพื่อนๆ ก็จะโผล่หน้าออกมาพร้อมเค้กก้อนโต ก่อนจะพูดว่า

‘เซอร์ไพรส์!!!’

คิกๆๆๆ ฉันนี่ช่างฉลาดหลักแหลม ได้เลย! อยากจะเซอร์ไพรส์ฉันนัก เดี๋ยวได้เจอฉันเซอร์ไพรส์กลับบ้าง ตั้งใจว่าจะเปิดประตูออกไปแล้วกระโดดกอดซะเลย เอาให้สะดุ้งกันจนเค้กคว่ำ คอยดู!

ติ๊งต่อง

เสียงออดดังย้ำขึ้นอีกครั้ง แหม! หนักเค้กล่ะสิยะพวกหล่อน โอเคๆ เพื่อไม่ให้เพื่อนๆ รอนาน ฉันจะวิ่งลงไปเดี๋ยวนี้แหละ!!!

ตึกๆๆ

ฉันวิ่งลงไปที่ประตูบ้านด้านหน้าแล้วกระชากประตูเปิดออกอย่างไว ก่อนจะกระโดดโผเข้ากอดเพื่อนที่ยืนรออยู่ที่หน้าบ้านเพื่อซ้อนแผน

“เซอร์ไพรส์!!!” ฉันตะโกน “กลับมากันแล้วสินะ...”

“เฮ้ย! อะไรของเธอเนี่ย”

แว้กกก ทำไมเสียงเพื่อนของฉันช่างเหมือนเสียงผู้ชายขนาดนี้เนี่ย ไม่นะ! หรือว่า...

ฟึ่บ

ฉันรีบปล่อยมือออกจากร่างที่ยืนตกตะลึงอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงนั่นให้ชัดเจนอีกที

มะ...ไม่จริง คนคนนี้...เขาเป็น เป็น...ผุ้ชาย!!!

“กรี๊ดดดดดด”

ฉันกระโดดกลับเข้าไปหลบหลังประตู แล้วโผล่มาแต่หน้าอย่างระวังตัว ชายหนุ่มปริศนายืนล้วงกระเป๋าแล้วขมวดคิ้วมองฉันอย่างงงๆ ถ้ามองจากบุคลิกภายนอก เขาก็ดูเหมือนวัยรุ่นธรรมดาทั่วๆ ไปที่หน้าตาหล่อเหลาเกาหลี ผมสีดำสนิทพลิ้วซอยรัยกับใบหน้า จมูกโด่ง คิ้วเข้ม ผมด้านหน้ายาวปิดตาข้างหนึ่ง ส่วนผมด้านหลังสั้น เจาะหูสองรูใส่จิวสีดำทรงกลม สวมเสื้อคอวีสีน้ำเงินสกรีนลายภาษาอังกฤษสีขาวที่เขียนว่า ‘Don’t judge me if you don’t know me.’ และสวมกางเกงยีนสีน้ำเงินเซอร์ๆ ด้านหลังสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ ข้างตัวมีกระเป๋าเดินทางสีดำใบเล็กๆ อีกหนึ่งใบ

“นะ...นาย...นายมากอดฉันทำไม” ฉันพูดปากคอสั่น น้ำตาที่กลั้นไว้มานานก็พานจะไหลเอาตอนนี้แหละ เกิดมายังไม่เคยกอดกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย กอดแต่กับผู้หญิงมาตลอด แล้วอยู่ดีๆ อีตานี่...ก็...ก็...

กรี๊ดดดดดด

“เฮ้! พูดผิดพูดใหม่นะ เธอต่างหากที่อยู่ดีๆ ก็เปิดประตูออกมากระโดดกอดฉัน! ฉันไม่ไปแจ้งตำรวจมาจับเธอข้อหาลวนลามคนอื่นก็ดีเท่าไหร่แล้ว”

“อี๋! ฉันเหรอลวนลามนาย ไม่มีวันซะหรอก!” ฉันทำหน้าเหมือนจะอ้วก ถึงเขาจะหน้าตาดีแค่ไหน ฉันก็ไม่พิศวาสหรอกนะ พอดีว่าผู้ชายไม่ใช่ทาร์เก็ตฉันน่ะ “ถึงฉันจะเผลอกระโดดเข้ากอดนายก่อน แต่นายก็ไม่ควรมากอดฉันตอบสิ!”

“มันเป็นสัญชาตญาณนี่ ใครกอดมาเราก็กอดกลับ จะไปรู้ได้ยังไง นึกว่าเป็นการทักทายจากเจ้าของบ้าน”

ไม่ใช่บ้านี้แน่ๆ สาบาน

“โอเคๆ งั้นเราจะทำเป็นว่าไม่เคยเกิดเรื่องนี้ขึ้นบนโลกอันแสนโหดร้าย ได้โปรดลืมมันไปซะ”

“ไม่ได้สนใจจำอยู่แล้ว”

“ดี แล้วนี่นายมากดออดบ้านฉันทำไม!”

แอบผิดหวังเล็กๆ ไม่มีเซอร์ไพรส์เริดๆ อย่างที่คิด หวยมาออกที่อีตานี่แทน เป็นใครก็ไม่รู้ แถมดูเหมือนจะนิสัยไม่ค่อยโอเคอีกต่างหาก หวังว่าคงจะมากดออดผิดบ้านนะ ผู้ชายขายประกันหรือเปล่า เดี๋ยวนี้มีแคมเปญรณรงค์ให้คนขายประกันหน้าตาดีซะด้วยเพื่อให้สาวๆ อยากมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ฉันว่ามันเป็นแคมเปญที่ห่วยแตกสิ้นดี แต่ถ้าทิฟฟานี่มาร่วมแคมเปญนี้ฉันอาจจะสมัครได้

“มาอยู่ด้วย”

งะ...เงิบบบ

“อะไรนะ!!! บ้านแนไม่ใช่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้านะจ๊ะ นึกอยากจะมาขออยู่ด้วยก็มาได้ง่ายๆ อีกอย่าง! บ้านนี้รับแต่ผู้หญิง ไม่ต้อนรับผู้ชาย แหกตาดูป้ายนี่บ้างนะ Girl’s Paradise!!! สวรรค์ของผู้หญิง จบป่ะ!” ผู้ชาย แหกตาดูป้ายนี่บ้างนะ Girl’s Paradise!!! สวรรค์ของผู้หญิง จบป่ะ!”

ฉันหันไปชี้ป้ายสีชมพูหน้าบ้านที่อุตส่าห์ทำเอง ติดตัวอักษรเองกับ

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)