Be Careful! ภารกิจลับทะลวงใจ

1

“ท่านแบล็ค องค์ราชาเสด็จมาขอรับ”

“ให้เขาเข้ามา”

ชายหนุ่มรูปร่างสูงดวงตาสีดำสนิทเหลือบมองทาสรับใช้กระจกพลางสะบัดเรือนผมสีดำยาวสยายแล้วรวบมันไว้ด้านหลัง วินาทีเดียวกับพี่ชายสูงวัยรูปร่างท้วมเดินเข้ามา ความน่าเกรงขามแผ่สะท้านไปทั่วทั้งห้อง ทาสรับใช้นับสิบตนต่างพากันก้มศีรษะคำนับ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องรู้สึกรบกวนใจเลยสักนิด

“ท่านมีธุระอะไร” ชายหนุ่มเอ่ยถาม

“ยังคงแสดงความก้าวร้าวเหมือนเช่นเคยนะ”

“หามิได้”

“เจ้าต้องขึ้นไปปฏิบัติภารกิจบนโลกมนุษย์”

“ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ไป”

“ครั้งนี้เจ้าจะขัดคำสั่งไม่ได้”

“เหตุผล?”

“เพราะเป็นคำสั่งจากศิลาสามพิภพ”

ทั้วทั้งห้องไม่มีเสียงลมหายใจไปชั่วขณะ ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หรี่ลงแล้วเดินตรงเข้าหาชายสูงวัยอย่างไม่เชื่อในคำพูด และเมื่อชายสูงวัยตนนั้นโบกมือขึ้น ภาพรางๆ พลันปรากฏขึ้นมาให้เห็นว่าแท่นหินสีดำสูงตระหง่านกำลังลุกเป็นไฟ

“ศิลานั่น... มันไม่มีปฏิกิริยาอะไรมาหลายร้อยปีแล้วมิใช่รึ”

“ใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่”

“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง แล้วทำไมต้องให้ภพของเรารับผิดชอบภารกิจบนโลกมนุษย์”

“เพราะว่าคำสั่งนั้นระบุเจาะจึงถึงเจ้า...เจ้าคนเดียวเท่านั้น”

ชายหนุ่มได้แต่เงียบอึ้งด้วยความประหลาดใจ

“ภารกิจที่ว่าคืออะไร”

“ภายในระยะเวลาสิบหกวันนี้ เจ้าต้องนำหัวใจของหญิงสาวคนหนึ่งมาสังเวยศิลาสามพิภพ หากเจ้าไม่ทำ...เจ้าจะถึงแก่การดับสูญ”

“ข้าเข้าใจแล้ว” ชายหนุ่มก้มศีรษะคำนับชายสูงวัยก่อนที่เปลวไฟสีส้มจะลุกโชนห้อมล้อมตัวเขา ร่างของชายหนุ่มหายวับไปกับตาทันที บรรยากาศภายในห้องดูเหมือนจะผ่อนคลายลง มีเสียงเป่าลมดังออกมาอย่างโล่งอก

“ศิลาสามพิภพออกคำสั่งจริงหรือขอรับ”

“เปล่า”

ทั่วทั้งห้องไม่มีเสียงลมหายใจไปชั่วขณะอีกครั้ง

“แล้วทำไมองค์ราชาถึงบอกท่านแบล็กไปแบบนั้นล่ะขอรับ”

“ข้าขอร้องให้ศิลาสามพิภพช่วยข้านิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง แค่เปล่งแสงเล็กน้อยพอเป็นหลักฐานเท่านั้นน่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทาสรับใช้นับสินตนต่างแสดงสีหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ ชายสูงวัยแค่นเสียงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะเผยรอยยิ้มอันร้ายกาจที่แสดงให้เห็นว่าพอใจกับผลงานของตัวเองยิ่งนัก

“หากท่านแบล็ครู้ความจริงและกลับลงมาเมื่อใด มีหวังอเวจีได้พินาศเป็นแน่นะท่าน ขนาดแค่นึกภาพข้ายังกลัวจนจะตายอีกรอบอยู่แล้วนะขอรับ”

“ข้าไม่ได้หลอกนะโว้ย แต่ข้าแค่หวังดีกับมัน ลูกชายคนนี้มันต้องใช้เล่ห์แบบนี้แหละ”

“เอ่อ ข้าขอถามหน่อยได้มั้ยว่า...ส่งท่านแบล็คขึ้นไปยังโลกมนุษย์แบบนี้ จุดมุ่งหมายที่แท้จริงของท่านคืออะไรขอรับ”

“เอาน่า ไม่นานพวกเจ้าก็จะรู้” ชายสูงวัยยิ้มอย่างมีเลศนัย

“องค์ราชาขอรับ หัวใจของหญิงสาวคนนั้น ท่านแบล็คจะนำกลับลงมาได้จริงหรือ” ทาสรับใช้อีกตนสอดขึ้นมา

“ได้สิ แต่หวังว่าจะนำกลับลงมาอย่างถูกวิธีนะ” ชายสูงวัยทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเผยรอยยิ้มเหมือนเดิม “เปลวไฟเย็นเจี๊ยบอย่างมัน...ต้องเจอความรักอันร้อนจี๋สิ มันถึงจะเจ๋ง!” ชายสูงวัยเปรยเบาๆ พร้อมกับหัวเราะหึๆ ในลำคอ หลังจากทาสรับใช้นับสินตนก้มศีรษะคำนับ เขาพลันสะบัดผ้าคลุมเดินออกจากห้องไปทันที

‘มามะ มาให้เสี่ยกอดดีกว่านะ’

ปัง! ปัง! ปัง! ตึงงง! ประตูห้องพังทลายลง

‘กล้าดียังไงมาจับมือผู้หญิงของคนอื่น! ไม่เคยตายใช่มั้ย’

‘กะ...แกมาจากไหนเนี่ย คิดว่าตัวเองเป็นดาราแล้วฉันจะไว้หน้าเรอะ’

‘เฮ้ย ไอ้แก่ กะอีแค่เงินเจ็ดล้านเยน คิดว่าจะซื้อผู้หญิงของฉันได้รึไง’

‘ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!! ยัยนี่บอกเองนะว่าต้องการใช้หนี้ด้วยวิธีนี้’

‘เอริ เธอนี่แปลกนะ บอกกับฉันหยกๆ ว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป ทำไมต้องหนีมาใช้หนี้แทนพ่อแม่แล้วตัวเองต้องเจ็บช้ำคนเดียวแบบนี้ล่ะ’

‘เท็ตสึ...’

‘มานี่เอริ’

‘แล้วเงินฉันล่ะ ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับแกแน่นอ...’

ขณะที่อาเสี่ยยังพูดไม่จบประโยค เท็ตสึรีบคว้าตัวเอริมาโอบกอดไว้ ก่อนจะโยนกระเป๋าเอกสารซึ่งในนั้นมีเงินเก็บทั้งหมดของเขาตั้งแต่เริ่มเข้าวงการเป็นจำนวนมากกว่าเจ็ดล้านเยนใส่หน้าชายวัยดึกคนนั้น

ฉันปิดหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นเล่มนี้แล้วถอนหายใจเบาๆ เฮ้อ บนโลกกลมๆ ใบนี้ ฉันจะได้เจอเจ้าชายที่แสนดีบ้างไหมนะ

อ่านนิยายหรือการ์ตูนมาตั้งหลายเล่ม เจอแต่พระเอกมาดเจ้าชายแบบนี้ทุกที โอ๊ย...เกิดมาสิบหกปียังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงและหน้าแดงเหมือนนางเอกนิยายหรือการ์ตูนเลยสักคน

แต่จะว่าไป...มันก็มีแหละนะ

ตึง ตึง ตึง

“เสียงอะไรน่ะ” ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเสียงนั้นใกล้เข้ามา

ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง

ปะ...ปลาหมึกยักษ์

“อ๊าก! มะ...แม่ ตัวอะไรก็ไม่รู้!!!”

“อะไรของแกอีกล่ะ วันๆ ดีแต่โวยวาย!”

“แม่ ตัวอะไรไม่รู้อยู่ในห้องหนู”

“แมวหรือเปล่า เมื่อคืนก่อนเห็นมีตัวหนึ่งแอบเข้ามาวิ่งเล่นในบ้านเรา!” แม่ตะโกนตอบ

เงาสีดำตะคุ่มๆ ขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้าฉัน แม่จ๋า! ใช่แมวที่ไหนกันเล่า มันยุ่บยั่บอยู่บนกำแพงอย่างกับหนวดปลาหมึกยักษ์ในมหาสมุทรเลยอ่า ที่สำคัญ...มันกำลังเคลื่อนตัวมาหาฉัน

ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง

“อ๊ากกกกกกก!! ช่วย...ด้วยยยยยยยยยยย!!”

ฉันหลับตาปี๋ เมื่อเสียงนั้นหายไปจึงลืมตาขึ้น และพบว่าแม่ (ผู้ถือไม้ช็อตยุงมาด้วย) พี่ชาย และพี่สาวกำลังวิ่งเข้ามาในห้องนอนฉัน

แล้วเงาของปลาหมึกยักษ์บนกำแพงหายไปไหนล่ะ

“อะไรของแก ฝันไปรึเปล่า” แม่บ่นอย่างอารมณ์เสีย

“แต่เมื่อกี้หนูเห็นเงาของปลาหมึกยักษ์บนกำแพงจริงๆ นะ! แม่ไม่เห็นเหรอ”

เงียบ...

“เห็นสิ! เงาจิ้งจกไงล่ะ ฉันเห็นแวบๆ บนกำแพงเมื่อกี้” แม่บอก...โธ่

“ปลาหมึกยักษ์...ก็ต้องอยู่ในมหาสมุทรสิวะ” พี่ชายฉันบอกพลางขมวดคิ้ว

“แกคงอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นมากไปเลยจิตหลอนน่ะ นอนพักเดี๋ยวคงดีขึ้น เฮ้อ” พี่สาวฉันบอกก่อนที่ทุกคนจะเดินออกจากห้องนอนฉันไปอย่างปลงๆ

ฮือๆ ฉันเห็นเงาของปลาหมึกยักษ์บนกำแพงจริงๆ นะ

“เฮ้ยโร กลับบ้านกัน”

ผู้ชายรูปร่างสูงหุ่นดีคนหนึ่งเดินมาหาฉัน เด็กสาว ม.ปลาย หลายคนต่างพากันมองเขาแล้วแอบซุบซิบกัน ไวน์ถือเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีถึงขั้นหล่อระเบิด และที่สำคัญ...เขาเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง ลักษณะเด่นของเขานอกจากใบหน้าอันหล่อเหลาแล้วยังไว้ผมยาวสีแดงเข้ม แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนเรียบร้อย แต่เขาก็ไม่ใช่คนเกเร สรุปว่าเขาแทบจะไม่มีข้อเสียอะไรเลย โดยรวมแล้วเพอร์เฟ็กต์เกือบทุกอย่างจนทุกคนในโรงเรียนต่างขนานนามให้เขาเป็น ‘เจ้าชาย’

และเขาคนนี้...เป็นรักแรกของฉัน

“อะไรของเธอ นี่ยังคิดมากเรื่องปลาหมึกยักษ์อีกเหรอ” เขาพูดพลางผลักหัวฉันเบาๆ

“ไม่ขำเลยนะ เฮ้อ แต่คิดไปคิดมา สงสัยฉันคงตาฝาดมั้ง”

“ไปเหอะ กลับบ้านกันดีกว่า เออ วันนี้แวะไปหาอะไรกินกันก่อนดีมั้ย”

“โทษทีนะไวน์ วันนี้ฉันมีนัดกับพี่ครีม”

เงียบ...

“ฉันกับผู้ชายคนอื่น เธอจะเลือกใคร”

“-O-“

“ฉันถามเธอว่า... ฉัน! กับผู้ชายคนอื่น! เธอจะเลือกใคร!”

“นายตะโกนใส่ฉันทำไม เห็นมั้ยว่าคนอื่นหันมามองกันหมดแล้ว!”

“สรุปจะเอาไง เลือกฉันหรือผู้ชายคนอื่น”

“สำหรับฉัน พี่ครีมไม่ใช่ผู้ชายคนอื่น”

“แต่ฉันเป็นเพื่อนเธอมาเกือบสิบปีแล้วนะ”

“โธ่ไวน์ ก็พี่ครีมบอกว่าต้องไปให้ได้นี่นา”

“เออๆ”

เขาทำท่างอนแล้วสะพายกระเป๋าเดินลับสายตาไป ความจริงวันนี้เป็นวันเสาร์ แต่ทางโรงเรียนนัดมาเรียนพิเศษครึ่งวันเช้า เพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆ ขี้เกียจมากันจึงเหลือแค่ฉันกับไวน์สองคน ช่วงนี้ฉันเห็นเขาใส่หูฟังเอ็มพี่สามตลอดเวลา แถมความขี้หงุดหงิดจะเพิ่มขึ้นจากเดิมเป็นสามเท่า ขอโทษนะไวน์ เผอิญฉันมีนัดสำคัญจริงๆ นี่นา เฮอะ ทีนายเองยังมีคนที่ชอบเลยนี่ แล้วจะมาทำหวงฉันทำไมยะ

“มาแล้วค่ะพี่ครีม”

“ว่าไง วันนี้เรียนเหนื่อยมั้ย”

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ...แล้วพี่ครีมล่ะคะ”

“พี่ก็ไม่เหนื่อยจ้ะ เห็นหน้าหวานๆ ของโรก็หายแล้ว”

พี่สาวขาสวยที่กำลังเอาเมนูไอศกรีมมาให้ทำหน้าอึ้งๆ ไปสักพักก่อนที่จะวางเมนูลงบนโต๊ะ มันก็แน่อยู่หรอก เพราะหน้าตาฉันดูห่างจากคำว่าหวานไปค่อนข้างจะหลายกิโลเลยทีเดียว

“แหะๆ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“พี่พูดจริงๆ นะ”

พี่ครีมเป็นรุ่นพี่ที่อยู่โรงเรียนแถวๆ โรงเรียนฉัน เขาเป็นนักบาสตัวสูงลิบ ผมสีน้ำตาลเข้มๆ (ไม่ได้ย้อมนะ) หน้าตาคมเข้ม ที่สำคัญใจดีเป็นที่สุด ฉันหม่อมองพี่ครีมที่กำลังดูเมนูไอศกรีม ทำให้ฉันนึกย้อนไปถึงวันแรกที่ได้เจอกับรุ่นพี่ต่างโรงเรียนคนนี้...

เย็นวันนั้นฝนตกหนักมาก แถมฉันยังลืมเอาร่มติดกระเป๋ามาด้วย ฉันรีบวิ่งออกจากโรงเรียนไปที่ป้ายรถเมล์ แล้วก็ได้ยินเสียงเรียกฉันจากทางด้านหลัง ผู้ชายในชุดนักเรียน ม.6 กางร่มวิ่งมาทางฉัน เขากำลังตะโกนบอกอะไรบางอย่าง เสียงฝนตกดังมาก ฉันเลยได้ยินไม่ถนัด แต่เขายังคงวิ่งเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ

‘อะไรนะคะ’

‘ซิป!’

‘อะไรนะค!’

‘ซิปไม่ได้รูดน่ะ’

‘หา? ตะ...แต่ฉันรูดซิปกระโปรงแล้วนะ’

‘ไม่ใช่ซิปกระโปรงหรอก ซิปกระเป๋านักเรียนของน้องต่างหากล่ะ’

‘อ๋อ!’

ฉันเหลียวไปมองกระเป๋าของตัวเอง พบว่าสมุดหลายเล่มได้ร่วงลงมาตามทางที่ฉันวิ่ง ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่ตรงริมถนน เสียงฝนตกดังลงมาตามทางที่ฉันวิ่ง ตอนนี้เราสองคนยืนอยู่ตรงริมถนน เสียงฝนตกดังซ่าๆ สลับกับรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าฉันและเขา เนื้อตัวของฉันเปียกโชกไปหมด จำได้แม่นเลยว่าเขาวิ่งข้ามถนนมาเก็บสมุดให้ฉันครบทุกเล่มก่อนจะยื่นร่มมาให้ฉัน

‘เอาร่มไปสิ เดี๋ยวพี่เดินกลับเองได้’

‘อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านแล้ว’

‘บ้านน้องอยู่ตรงไหนล่ะ’

แม่บอกว่าห้ามคุยกับผู้ชายแปลกหน้า...เพราะอาจจะเป็นพวกโรคจิต เอ...แต่เขาก็ดูเป็นคนดี แถมฉันยังจำเลขประจำตัวไว้ด้วยแล้วนี่นา น่านะ บอกนิดบอกหน่อยคงไม่เป็นไร โอกาสเจอผู้ชายดีๆ แบบนี้มีแค่หนึ่งในพันๆ ล้านสำหรับฉัน แต่มันก็ไม่ดีนะ นี่ผู้ชายแปลกหน้า...

‘ถัดจากตรงนี้ไปสามช่วงถนน หมู่บ้านที่อยู่ตรงข้ามกับเซเว่นน่ะค่ะ’

สุดท้ายฉันก็บอกหมดเลย

‘อ๋อ...อ้าว งั้นเราก็กลับทางเดียวกันสิ บ้านของพี่ก็ไปทางนั้นแหละ’

‘อ้อ...’

ปรากฏว่าไม่ได้กลับทางเดียวกันเท่านั้น บ้านยังอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมมืออีกด้วย โอ้ว...พระเจ้าท่านคงสารสารฉันที่เอาแต่ร้องไห้กับ

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)