เรื่องสั้น หมาเฝ้าบ้าน (จรัญ ยั่งยืน)

หมาเฝ้าบ้าน

1.ฝันประหลาด

ราตรีไม่เคยหลับตาลงได้สนิท มันถูกความไม่รู้จักพอของมนุษย์ปลุกให้ตื่นขึ้นอยู่ร่ำไป ชายวัยกลางคนแต่งตัวภูมิฐานในเสื้อสูทอาร์เมนี่ที่คลุมทับเสื้อยืดสีแดงมีจระเข้เกาะอยู่บนอกเปิดประตูลงจากรถแท็กซี่สีชมพู เหลียวซ้ายแลขวา ก่อนจะมุดหายไปในตึกที่เปิดไฟชมพูหวานตาวับแวม เมื่อเด็กหนุ่มกำยำสองคนเห็นเข้าก็รีบยกมือไหว้ เขารีบเดินกร่างขึ้นไปชั้นสอง ไปกระซิบกระซาบกับสาวอกภูเขาประจำเคาน์เตอร์ที่กุลีกุจอต้อนรับ นั่งรออยู่ไม่ถึงนาทีก็มีสาวผมยาวนางหนึ่งในชุดเขียวสดใสมาโอบกอดพาเขาเดินโอบก้นยั่วยวนตาไป

พลันที่ประตูห้องกระแทกปิด เขารีบขย้ำทันที ผลักหญิงสาวนอนหงายบนที่นอนนุ่ม เหวี่ยงเสื้อคลุมพ้นตัว ไม่ฟังเสียงบ่นอู้อี้ ถลกเสื้อยืดรัดรูปขึ้น สองมือตะโบมลงไปหน้าอก บีบเค้นเต้าเนื้ออย่างหนำใจอยาก แล้วยื่นจมูกบดบี้ลงบนพวงแก้มที่พอกเครื่องสำอางหนาเตอะ ซอกซอนลงไปที่คอ หญิงสาวครวญคราง แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงทารกกรีดร้องจ้า เขาเงยหน้ามองตาขุ่นขวาง ทารกนอนล่อนจ้อนอยู่ห่างไม่กี่คืบ คิ้วกังฉินขมวด แต่ไฟราคะลุกโชนยากจะดับ เขากลับมาขยำขยี้โนมเนื้อหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง แต่แล้วเขาก็ต้องเย็นสันหลังวาบ เมื่อมีเท้าหนักๆ กดลงบนแผ่นหลัง อุ้งเท้านั้นสากเหมือนไม่ใช่เท้ามนุษย์ เขาจ้องหน้าหญิงสาวด้วยดวงตาขุ่นขวาง ทว่าบัดนี้เธอได้กลายเป็นหมาสีดำสนิทกำลังแยกเขี้ยวขาว เขากระโดดตัวลอย เหลือกตามองยังประตู ต้องตกตะลึงตาค้าง หมาอัลเซเชี่ยนแววตาดุร้ายชิงชังกำลังจ้องมอง เมื่อเขาลุกขึ้นวิ่ง หมาทั้งสองตัวก็กระโจนเข้าใส่ทันที

เขาสะดุ้งตื่น พรวดพราดลุกขึ้นนั่ง กราดตามองรอบตัวเลิ่กลั่ก เหงื่อไหลออกมาชุ่มเสื้อทั้งที่อยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำจนหญิงที่นอนข้างๆ ซุกตัวอยู่ในผ้าหนวมหนา

“ฝันบ้าๆ ”

เขาเหลือบมองนาฬิกาที่หัวเตียง เพ่งมองพรายน้ำสีเขียวมันบอกเวลาตีสองครึ่ง รอบบ้านเงียบสงัด แต่มีเสียงหอน เสียงเห่า เสียงกระชากโซ่ดังกราว มันหนาวยะเยือกจนปวดกระดูก