เรื่องสั้น รูปเคารพบนผืนทราย (จรัญ ยั่งยืน)

รูปเคารพบนผืนทราย                                                               

1

สองตาที่ชายหนุ่มเห็นก็เหมือนที่พวกเขาบอก ผู้คนมากมายกำลังบูชากราบไหว้รูปเคารพนั้นจนลานกว้างแทบหาที่ว่างไม่ได้

แสงแดดยามเช้าส่องจับรูปเคารพยืนตระหง่าน ใบหน้ายิ้มละไมนั้นเหมือนมาจากใจเปี่ยมความเมตตากรุณาไม่มีที่สิ้นสุด

“มันจอมปลอม...มันจอมปลอม” ชายหนุ่มตะโกนลั่น ผู้คนบนลานหันมาจ้องจับเขาเป็นตาเดียวกัน สายตาที่มองมาหมิ่นแคลนเหยียดหยามเหมือนเห็นคนโสโครกไม่ได้ถูกน้ำมาแรมเดือน บางคนทำจมูกย่นราวได้กลิ่นขยะเน่าเหม็น  บางคนยกมือขึ้นโบกไล่

“ไอ้บ้า เอ็งเสียสติไปแล้ว” คุณยายในเสื้อชมพูคอแขวนสร้อยทองเลี่ยมพระเส้นโตตะโกนคอเป็นเอ็น

“ข้าพูดความจริง มันจอมปลอม” ชายหนุ่มตะเบ็งเสียงพร้อมกับชี้มือไปที่รูปเคารพ

เหมือนการเอาน้ำมันไปราดรดกองฟืนแล้วจุดไฟ ผู้คนที่กราบไหว้รูปเคารพอยู่พากันฮือเข้ามารุมล้อมชายหนุ่ม

“ไอ้บ้า มึงออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นมึงถูกกระทืบจมธรณีแน่” ชายหน้าเสี้ยมไว้หนวดดุตะโกนเกรี้ยวกราด

“มันจอมปลอม...มันจอมปลอม” ชายหนุ่มไม่ลดละ แต่นั่นทำให้มือเท้าเล็กใหญ่นับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ร่างของเขาจนล้มลงไปกองกับพื้น

“ลากมันออกไป อย่าให้มันอยู่รกลูกตาอีก”

แล้วร่างที่สะบักสะบอมก็ถูกกลุ้มรุมลากถูลู่ถูกังไปโยนทิ้งไว้กลางทรายแดดแผดจ้า

“ไอ้คนจัญไร ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง น่าจับมันแล่เนื้อแล้วเอาเกลือทานัก” คุณยายเดินมาด่าสำทับ