หน้ากากพรางรัก (Cookie)

บทนำ

เสียงร้องไห้ของทารกน้อยเพศหญิงแผดจ้า คุณหมอประคองร่างทารกน้อยที่เปื้อนเลือดไปทั้งตัวด้วยความระมัดระวัง พลางเอ่ยยิ้มต้อนรับเด็กน้อยสู่โลกใบนี้

นางพยาบาลกุลีกุจอเข้ามารับทารกน้อยไปอาบน้ำชะล้างตัว คุณหมอจึงหันกลับไปจัดการเย็บแผลของคุณแม่ต่อ

ฟาร่านอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดขาวท่าทางอ่อนแรง เธอกุมมือสามีไว้แน่นด้วยใบหน้าอิ่มเอม เพราะนี่เป็นผลผลิตแรกที่เกิดจากความรักของพวกเธอ ลูกสาวที่แสนน่ารัก

“คุณลำบากมากเลยสินะ ดาร์ลิ้งก์” โอเรล ลิน จุมพิตหน้าผากภรรยาผู้เป็นที่รัก เมื่อเข้ามาในห้องคลอด เขาถึงได้รับรู้ถึงความยากลำบากในการคลอดลูกของผู้หญิง

“ฉันรักคุณค่ะ” ฟาร่าจูบมือสามีด้วยความสุขใจ “ลูกของเราล่ะคะ ฉันอยากเห็นแล้ว”

เหล่านางพยาบาลล้างตัวทารกน้อยจนสะอาด ทว่าหลังจากที่เห็นใบหน้าของทารกน้อยก็พากันตะลึงพรึงเพริด มองทารกน้อยในอ้อมแขนด้วยความตกใจ นี่...

แม้จะลังเลอยู่บ้าง แต่นางพยาบาลก็ส่งทารกน้อยให้กับคุณแม่

ฟาร่ารีบรับมาทันที เด็กน้อยยังคงร้องไห้อุแว้ๆ คนเป็นแม่เบิกตากว้างจ้องลูกน้อยด้วยความตกใจ

“นี่มัน...นี่มันอะไรกัน?!” เธอร้องถามเสียงสูงอย่างไม่อยากจะเชื่อ

โอเรลที่อยู่ด้านข้างก็ตะลึงงันไปเช่นกัน เขายืนนิ่งไม่ขยับขณะมองปานที่ไม่น่าจะมีอยู่

ทารกหลายคนก็มีปานกันทั้งนั้น มีที่ไหนก็ไม่เป็นไร แต่ที่สำคัญขออย่าให้มีที่...ใบหน้าของเด็กผู้หญิง!

บนแก้มขวาของลูกน้องของเขามีปานดำเป็นปื้นใหญ่ กินพื้นที่ทั้งหมดเกือบครึ่งหนึ่งของใบหน้า

“เอ่อ...เด็กบางคนอาจมีแค่ตอนเกิดเท่านั้นครับ ส่วนใหญ่พอโตขึ้นปานพวกนี้ก็จะหายไป” คุณหมอได้แต่คาดการณ์ไปอย่างนั้น

“จริงหรือคะ” คำพูดของหมอได้จุดความหวังเล็กๆ ของคนเป็นแม่ให้สว่างไสวขึ้นมา

“ไม่หรอก...”

โอเรลงึมงำ มองปานดำปื้นใหญ่บนใบหน้าของลูกสาวอย่างไม่อยากเชื่อสายตา มันไม่น่าจะเป็นจริง! ในยุคศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดที่วิทยาศาสตร์เจริญก้าวหน้าแบบนี้ จะมีคำสาปแช่งบ้าๆ บอๆ อย่างนั้นได้ไง

“ทีรัก?” ฟาร่าสงสัยเมื่อเห็นสามีทำหน้ารวกับไม่เชื่อว่าปานดำจะหายไป

“มันเป็นเรื่องเล่า...เมื่อนานมาแล้วของตระกูลเรา” โอเรลพึมพำก่อนเล่านิทานก่อนนอนที่พ่อเคยเล่าใสห้ฟังเมื่อตอนยังเด็ก

ในยุคสมัยหนึ่ง นานมาแล้วจนไม่อาจระบุแน่ชัดได้ ตระกูลลินเป็นเหมือนเช่นทุกวันนี้ ทว่าตอนนั้นผู้นำตระกูลเป็นคนเย่อหยิ่งจองหอง ชอบวางอำนาจบาตรใหญ่และรังแกระรานชาวบ้านไปทั่ว เขามีอิทธิพลกว้างใหญ่ไพศาลจนแม้แต่ขุนนางยังต้องกลัวเกรง

ตอนนั้นประมุขตระกูลลินได้ไปชอบพอหญิงสาวชาวบ้านหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง จึงใช้อิทธิพลข่มขู่ บังคับหญิงสาวให้เลิกกับชายคนรักที่กำลังจะแต่งงานกัน ซ้ำยังวางใส่ร้ายฝ่ายชายจนติดคุกและถูกโบยอย่างโหดร้ายจนสิ้นใจตาย จากนั้นก็คุกคามครอบครัวหญิงสาวให้ตอบตกลงแต่งงาน

หญิงสาวมีนามว่าเตี๋ยอี อายุย่างเข้าสิบห้า จึงได้แต่กล้ำกลืนน้ำตาตบแต่งเป็นอนุภรรยาเพื่อแลกกับความปลอดภัยของคนในครอบครัว ทว่าแต่งงานไม่ถึงเจ็ดเดือน ผู้นำตระกูลลินกลับไปมีผู้หญิงคนใหม่ ทิ้งเตี๋ยอีที่ตั้งท้องให้อยู่คนเดียวและปล่อยให้ถูกรังแก

หญิงสาวคลอดก่อนกำหนดเมื่อมีอายุครรภ์เพียงแปดเดือน และตกเลือดจนเสียชีวืต ทว่าประมุขตระกูลลินกลับไม่แม้แต่มาดูดำดูดี เพียงแต่สั่งให้หมอตำแยช่วยรักษาชีวิตเด็กไว้ ส่วนแม่ หากยื้อชีวิตไว้่ไม่ได้ก็ให้คนเอาไปฝังไว้ที่หลังเขา

หมอตำแยไม่อาจช่วยชีวิตของแม่และเด็กไว้ได้ หญิงสาวนอนตายตาไม่หลับ หมอตำแยได้เล่าถึงคำสาปแช่งก่อนตายของเตี๋ยอีว่าเพราะเธอตั้งท้องได้แปดเดือน จึงสาปแช่งให้ลูกหลานรุ่นที่แปดของตระกูลลินมีใบหน้าน่าเกลียดอัปลักษณ์ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ นอกเสียจากว่าจะได้แต่งงานกับคนที่มีปานดำรูปผีเสื้อตรงแขน ไม่เช่นนั้นจะต้องพกพาความอัปลักษณ์ไปตลอดชีวิต

ทว่าต่อมาคำสาปกลับกลายเป็นเรื่องตลกขำขันและเป็นนิทานที่เล่าสืบต่อกันจากรุ่นสู่รุ่น กลายเป็นนิทานก่อนนอนของลูกหลานตระกูลลิน และไม่มีใครให้ความสนใจ

จนกระทั่งตอนนี้ ลูกหลานรุ่นที่แปดได้ถือกำเนิดขึ้น

“ดังนั้นลูกสาวที่น่าสงสารของเราเลยต้องกลายเป็นผู้รับปากอย่างนั้นเหรอ” ฟาร่ากรีดร้องเสียงแหลม “มันไม่ยุติธรรม! บรรพบุรุษของพวกคุณต่างหากที่ควรถูกลงโทษ ทำไมต้องเป็นลูกของฉัน”

“ที่รัก ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องจริง!” โอเรลกอดภรรยาอย่างจะปลอบประโลม “แต่เดี๋ยวนี้วิทยาการเจริญก้าวไกลไปเยอะ มันต้องมีหนทางแน่ๆ! ผมจะหาหมอศัลยกรรมที่เก่งที่สุด ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาปานของยัยหนูออกไปให้ได้!”

ฟาร่าร้องไม่ได้ศัพท์ ขณะที่ทารกในอ้อมแขนนอนสงบนิ่งอยู่ ใบหน้ายามหลับบริสุทธิ์ราวกับนางฟ้า หากไม่มีปานดำที่แสนน่าเกลียด ในภายภาคหน้าเด็กน้อยจะต้องเติบโตเป็นหญิงสาวที่งดงามแน่นอน

หลังจากร้องไห้คร่ำครวญกันยกใหญ่ สองสามีภรรยาตระกูลลินก็ตกลงปลงใจว่าแม้จะต้องใช้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่มีก็จะต้องลบปานดำน่าเกลียดน่ากลัวออกไปจากใบหน้าของลูกสาวให้จงได้!

บทที่ 1

หญิงสาวสวมหมวกผ้าขนสัตว์ ปล่อยผมยาวสยาย ก้มหน้าก้มตาเดินจ้ำไปตามถนน เธอรู้สึกขอบคุณที่ตอนนี้เป็นฤดูหนาว เพราะแม้จะสวมหมวกพันผ้าพันคอปิดหน้าปิดตาไปกว่าครึ่งหน้าก็ไม่มีใครมองว่าประหลาด

เธอทำถึงขนาดใส่ผ้าปิดปากเพราะในช่วงที่ไข้หวัดระบาดอย่างนี้ ผ้าปิดปากเป็นสิ่งที่ผู้คนพบเห็นกันจนชินตา

มือเล็กกำที่อยู่ที่จดมาแน่น สายตาทอดมองไปยังป้ายตรงประตู มันไม่ง่ายที่เธอจะได้รับแจ้งข่าวจากเว็บไซต์สมัครงาน ไม่แน่คราวนี้เธออาจจะได้งานก็ได้ ถ้ายังไม่รีบทำงาน มีหวังเธอได้กินแกลบไปอีกนาน!

ครั้งนี้เป็นการสัมภาษณ์งานครั้งที่สามสิบห้าของเธอ แถมตอนนี้เงินเก็บก็แทบจะไม่พอยาไส้แล้ว พระเจ้าได้โปรดช่วยลูกด้วย!

หญิงสาวเข้าไปในอาคารใหญ่สูงระฟ้า ลงชื่อกับพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ชั้นล่าง เธอต้องนำบัตรประชาชนแลกกับบัตรผ่านถึงจะเข้าไปในอาคารที่มีมาตรการป้องกันอันเข้มงวดนี้ได้

อันที่จริงเธอก็คุ้นเคยกับมาตรการพวกนี้ดีอยู่แล้ว เพราะบริษัทของคุณพ่อก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน มีแต่พนักงานของบริษัทที่สามารถเข้าออกได้โดยใช้บัตรไปสแกนที่ตัวลิฟต์ หลังจากเอ่ยขอบคุณพนักงานรักษาความปลอดภัยเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็รีบนำบัตรไปรูดกับเครื่องสแกนซึ่งคล้ายๆ กับระบบของรถไฟใต้ดิน

หลังจากเข้าไปในลิฟต์ เธอรู้สึกว่ามือไม้เริ่มสั่น เธอจะรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่มาสมัครงาน กลัวไปหมดว่าพวกเขาจะมองข้ามความสามารถ และสนใจแต่ใบหน้าของเธอ...

หญิงสาวหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับกระจก ดึงผมยาวสลวยลงมาปิดหน้า ถึงเธอจะมีผ้าปิดปาก แต่มันก็ปิดปานดำที่แก้มข้างขวาของเธอไม่มิด

เธอมันเป็นสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียด ไอ้ปานดำนี่ดูขัดตายิ่งกว่ารอยสักซะอีก มันทำให้เธอดูอัปลักษณ์เหมือนกับใส่หน้ากาก!

ถ้าแบ่งใบหน้าจากจมูกออกเป็นสองส่วน ตั้งแต่หน้าผากเรื่อยลงมา ปานดำของเธอก็เหมือนกับปีกผีเสื้อที่เริ่มจากขอบตรงกลางด้านซ้ายขยายออกจนเต็มพื้นที่ด้านขวา เหลือเพียงพื้นที่บนใบหน้าด้านซ้ายเท่านั้นที่ขาวเนียนเหมือนคนทั่วไป

ไม่ว่าใคร พอเห็นปานดำที่แสนนน่าเกลียดของเธอก็พากันหวาดกลัวทั้งนั้น

ครอบครัวของเธอมีเงินทองมากมาย แต่ก็ทำให้รอยด่างดำนี้หายไปไม่ได้ ตั้งแต่เด็กเธอเคยผ่านการศัลยกรรมมานับครั้งไม่ถ้วน หมอบอกว่าเซลล์เม็ดสีนี้ฝังรากลึกถึงใต้ชั้นหนังแท้ ไม่ว่ายังไงก็ลบรอยออกไปไม่ได้ ถึงแม้จะปลูกเซลล์ผิวขึ้นมาใหม่ แต่เม็ดสีนี้ก็จะแพร่กระจายไปอยู่ดี ไม่ถึงเจ็ดวันเซลล์ผิวที่ปลูกใหม่ก็จะเปลี่ยนเป็นสีดำเหมือนเดิม

สุดท้ายพ่อแม่ของเธอจึงยอมถอดใจ เธอเองก็ทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว จำต้องยอมให้ปานดำมีอยู่ต่อไป ดังนั้นถึงแม้จะเกิดในตระกูลร่ำรวย แต่เธอกลับไม่เคยเรียนโรงเรียนดังๆ ของเหล่าไฮโซ ไม่เคยเข้าร่วมงานสังคมชั้นสูง พ่อกับแม่ย้ายทะเบียนบ้านของเธอไปอยู่กับน้าสาว ให้เธอเข้าเรียนชั้นประถมเหมือนเด็กทั่วไป เรียนโรงเรียนมัธยมและสอบเข้ามหาวิทยาลัยทั่วๆ ไป

แน่นอนว่าอยู่โรงเรียน เธอได้รับแรงกดดันต่างๆ นานา แต่นานๆ เข้าก็ชินจนเห็นเป็นเรื่องธรรมดา เพื่อนๆ เองก็เพียงตกใจกลัวในตอนแรก พอคุ้นชินแล้วก็ปฏิบัติกับเธอเหมือนคนอื่นๆ

แต่เธอมันไร้เดียงสาเกินไป! อ่อนต่อโลกจนคิดว่าคนบนโลกนี้เหมือนกันหมด คิดว่าพอทุกคนคุ้ยเคยกับปานก็จะปฏิบัติกับเธอเหมือนคนปกติ

ในวันที่เรียนจบ แม่ของเธอจัดงานเลี้ยงฉลองเล็กๆ หวังให้เธอได้กลับมายืนในแวดวงชั้นสูง เพราะตอนอยู่ชั้นประถม เธอเคยถูกทำร้ายอย่างร้ายกาจมาก่อน พ่อกับแม่จึงตัดสินใจย้ายเธอออกจากโรงเรียนชั้นสูงและกันเธอออกจากแวดวงไฮโซตั้งแต่นั้น แต่แม่คิดว่าเธอโตแล้ว หรือไม่เหตุการณ์ก็คงไม่เหมือนเดิม

แม่เชิญลูกๆ ของเหล่าบรรดาไฮโซไฮซ้อนักธุรกิจที่มีความสัมพันธ์อันดีกับครอบครัวมา นั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้รู้จักกับเหล่าไฮโซคนอื่นๆ แต่ความทรงจำของเธอหยุดอยู่เพียงตอนชั้นประถม และไม่เคยย้อนกลับมาในหัวอีกเลยตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา

ทว่า เธอถูกทำร้ายอีกครั้ง

พวกเด็กผู้หญิงที่เคยทำร้ายเธอเมื่อตอนประถมเติบโตขึ้นพร้อมกับความร้ายกาจที่เพิ่มพูน พวกเธอไม่เพียงแต่หัวเราะเยาะ ถากถางเธออย่างโจ่งแจ้งและเจ็บแสบ แต่ยังมองเธอด้วยสายตาเหมือนเธอเป็นตัวประหลาด และทำท่าขยะแขยงไม่กล้าเข้าใกล้เธอ

งานเลี้ยงครั้งนั้นได้ทำร้ายจิตใจเธออย่างสาหัส และทำให้แม่โทษตัวเองไม่หยุด แม่ไม่ให้เธอออกจากบ้านอีกต่อไป และให้นักสืบประจำตระกูลเร่งตามหาชายที่มีปานตามเรื่องเล่านั้น

เรื่องเล่าที่ว่าแค่เธอแต่งงานกับชายคนนั้น ปานที่แสนน่าเกลียดน่ากลัวก็จะหายไปจากใบหน้าของเธอ

ครั้งนี้เธอถูกกักขังเป็นเวลาหนึ่งปี ในที่สุดขีดจำกัดความอดทนก็สิ้นสุดลง!

เธอตัดสินใจโบยบินออกจากรงทองและออกมาอยู่ตามลำพัง

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)